Adem Demaçi

[Bajraku]

Por pse foli Demaçi kunder Rugoves? Ai thote se gjithçka ka rrjedhur nga Baton Haxhiu.
LLapjanet nuk dojne me pa as ke mbi veti.

[Llapi]

Adem Demaçi do të shpërblehet me 177 mijë euro për vitet e kaluara në burg

Nga Express | 27 Dhjetor 2013 22:59


Në mbledhjen e sotshme të Qeverisë së Kosovës janë ndarë 55 milionë euro për ish të burgosurit politikë, shpërblim ky që iu takon në bazë të një vendimi të mëhershëm të Kuvendit.

Burime të Gazetës Express thonë se Adem Demaçit, i cili kaloi 28 vite në burg, do ti takojnë 177 mijë euro .

Këto para, ai dhe ish të burgosurit tjerë do ti marrin gjatë pesë viteve të ardhshme.

Ndryshe, ka edhe ish të burgosur që nuk kanë dashur ti marrin fare parat që i takojnë. I tillë është Ilmi Reçica, aktualisht deputet i PDK’së në Kuvendin e Kosovës.

[Bajraku]

Adem Demaçi, 177 mijë euro pasi shau Rugovën, po Rexhep Qosja?
Kohët e fundit si edhe më parë, Adem Demaçi dhe Rexhep Qosja kanë qenë në ofensivë kundër presidentit historik të Kosovës, Ibrahim Rugova, deklarata që në Kosovë dhe nga shumë intelektualë ndërkombëtarë u cilësuan si “skandaloze”.
Demaçi u shpreh: “Rugova ishte frikacak i madh dhe antivlerë »; Qosja: “Rugova tradhtar, armik me UÇK, i bënte dhurata Millosheviçit”. Me këto deklarata edhe shkëlqimi i Demacit dhe Qosjes nisi të zbehet e mori tatëpjetën që kur nisën të kritikojnë Ibrahim Rugovën, arikitektin e pavarësisë së Kosovës.
Ditë më parë Adem Demaçi u përball me kritika të mëdha, pas deklaratës së tij që Ibrahim Rugova nuk ishte hero. Por duket se Demaçit nuk i shkuan huq këto akuza kundër Rugovës, pasi vetëm një javë pas këtyre kritikave dhe akuzave Demaçi shpërblehet me 177 mijë euro nga qeveria e Thaçit, bën të ditur “Presheva jonë”.
Ngjashëm me kritika dhe akuza të tilla pa fakte në adresë të Rugovës ka filluar edhe Rexhep Qosja. Mos ndoshta dhe Qosja pret ndonjë shpërblim nga qeveria e Kosovës?

http://www.preshevajone.com/#lajmi-1

[Llapi]

qosja i ka ni milion
edhe ato hallall ja baft zoti

[referi_1]

qosja i ka ni milion
edhe ato hallall ja baft zoti

Ti komandant hardhuca endej po luan bishtin ksajde?Ti sa pare ke me i fitue kur shan mjekrrrat?sikur ata me t'ra n'sahan...edhe sa koh do tua puthni opongat zotërive të juaj?

[Llapi]

Ti komandant hardhuca endej po luan bishtin ksajde?Ti sa pare ke me i fitue kur shan mjekrrrat?sikur ata me t'ra n'sahan...edhe sa koh do tua puthni opongat zotërive të juaj?

juve mier u tha ramushi
sa ma larg prej njerzve se po ju vjen era

[referi_1]

juve mier u tha ramushi
sa ma larg prej njerzve se po ju vjen era

Tregona ti njiher si i ike serbit?a u maskove si plakat?

[Bajraku]

Demaçi, 1990: “Rugova ishte një udheheqës në shërbim të interesave të popullit”

Historia e Demaçit me Rugovën është e kahershme, por jo edhe mendimi i tij për ish-presidentin. Në maj të vitit 1990, pak ditë pasi Adem Demaçi ishte liruar nga burgu, Ibrahim Rugova, atëbotë Kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, e patë shpallë atë anëtar nderi të kësaj shoqate.

Më vonë, në zgjedhjet presidenciale dhe parlamentare në Kosovë që u patën mbajtur në maj të vitit 1992, Demaçi e patë votuar Rugovën për president të Republikës së Kosovës, ndërsa kishte refuzuar thirrjet që t’i dalë kundërkandidat.
Madje, mbahet mend deklarata e Demaçit, i cili patë thënë se Ibrahim Rugova ka qëndrime evropiane e humaniste.
“Rugova ishte një udhëheqës në shërbim të interesave të popullit... duket shumë i butë, por në të vërtetë është shumë i fortë”, kishte vlerësuar Demaçi.

Ndonese i ka kaluar më shume se 28 vjet ne burgje,eshte shqiptari te cilin me se shumti e ka mbajtur ne burg Serbia, dhe me ligj Serbia duhet me ja paguar demeshperblimin e jo qeveria e Kosovese

[Llapi]

Tregona ti njiher si i ike serbit?a u maskove si plakat?

jo jo su maskova po erdhen ato tuat e me mshifen ner fustan me shtin e me shpetuan jeten
ju jam mirnjohes atyre

[Llapi]

EKSKLUZIVE: BABAI I KOSOVËS SË PAVARUR ËSHTË ADEM DEMAÇI, KURSE GEORGE WASHINGTON I SAJ, ADEM JASHARI!


Publikuar më 29 dhjetor, 2013 Prof. Dr. Mehdi Hyseni | Opinion |

Barometri diplomatik

Unë nuk jetoj për asnjë parti (dhe, për asnjë kolltuk favorizues as në parti e as në pushtet), por vetëm për të vërtetën realiste-interesin e përgjithshëm të gjithë kombit shqiptar dhe të Nënës Shqipëri Etnike. E kam për detyrë morale, profesioniste dhe kombëtare, që vetëm me argumente të qëndrueshme ta ndriçoj të vërtetën e saj historike, jo historicizmin, as improvizimet dhe manipulimet politike dhe propagandistike të parapaguara dhe të orkestruara për shkatërrimin dhe për shpërfytyrimin e qenies së saj të përgjithshme. Nuk ka kompromis partiak, as politik me falsifikatorët e historisë kombëtare shqiptare, qofshin të brendshëm apo të jashtëm. – Jo, gënjeshtrës ataviste paranoide “PARTIA MBI TË GJITHA” (shkatërrimtare e qenies njerëzore-kryevlerës), por KOMBI dhe SHQIPËRIA ETNIKE MBI TË GJITHA!

***Gabohen ata partiakë, të cilët mendojnë dhe pandehin se me forcë, me shantazhe dezinformuese dhe degraduese propagandistike, me “gishta” dhe me duartrokitjet e tyre frenetike (sipas emocioneve dhe motiveve politike njëpartiake a shumëpartiake) anuese dhe “simpatizuese”, mund t’ia caktojnë vendin e parë në historinë e Kosovës, kryeliderit të tyre. Gjithashtu, studiuesit e fushave të ndryshme shkencore, nuk janë ata, që sipas qejfit, interesave komerciale, promovuese dhe karrieriste të tyre, ndajnë çmime dhe shpërblime për vendin e parë, të dytë a të tretë etj. në kryefaqen e historisë së sotme të Kosovës, por moralisht, profesionalisht dhe ligjërisht e kanë për detyrë, që ta pohojnë dhe ta mbrojnë të vërtetën vetëm me fakte dhe me argumente të qëndrueshme, jo sipas diktat, dëshirave, ryshfetit, reketit, kërcënimeve, ultimatumeve dhe direktivave lideriste partiake a shtetërore të strategjisë së frikësimit për ta shpërfytyruar dhe fshirë nga kryefaqja e historisë kombëtare dhe shtetërore të Republikës së Kosovës (17 shkurt 2008).

*** Arkitekt i vërtetë dhe strateg vendimtar i shpëtimit të Kosovës nga Serbia gjenocidale, kolonialiste dhe hegjemoniste, është Amerika, e cila së bashku me NATO-n, e mbështetën luftën e drejtë çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale të UÇK-së, me në krye komandantin hero legjendar, Adem Jashari. Në saje të veprës së tyre të përbashkët heroike dhe të lavdishme, sot, Kosova është e lirë, e pavarur, sovrane, demokratike dhe paqësore, e shkëputur përgjithmonë nga tutela kolonialiste, militariste dhe imperialiste e Serbisë së Slobodan Milosheviqit (kryekriminelit të Ballkanit). Kjo është e vërteta historike, politike, diplomatike, humanitare dhe ushtarake, jo as LDK-ja e as Rugova, i cili e injoroi Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), duke refuzuar që të vihej në ballë të saj si komendant-udhëheqës, sipas Kushtetutës së Kaçanikut (9. IX. 1990). POST FESTUM, ky distancim, përkatësisht kjo braktisje e UÇK-së, nuk mund të jusitifkohet as moralisht, as ligjërisht, as historikisht, as politikisht, as diplomatikmisht, as ushtarakisht e as kombëtarisht, pavarësisht nga tendencat dhe përpjekjet e ethshme dhe të egra, që po bëhen kohëve të fundit nga makineria politiko-propagandistike e revizionistëve të ndryshëm të “pa fre” (qoftë historianë, publicistë a zhurnalistë në mbrojte të dështimit të politikës së rugovizmit) për ndryshimin e historisë së re të Kosovës.

Amerika dhe mbarë populli shqiptar pro UÇK-së, Rugova contra!

Në këtë fitore të përbashkët historike dhe të lavdishme përjetësisht të Amerikës, të NATO-s dhe të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), nuk figuron as emri e as vepra e Ibrahim Rugovës, sepse ai me vetëdëshirë dhe me naivitetin miop politik “si politikan i hollë”, u distnacua nga UÇK-ja, duke e qujatur atë si “nusprodukt të forcave sekrete serbe” të regjimit pushtues të Slobodan Milosheviqit.

Këtë konstatim të gabuar dhe të pakorigjueshëm të ish-kryetarit të Kosovës, Ibrahim Rugova, de fakto dhe de jure e përgëjeshtroi edhe ky vlerësim i drejtë dhe objektiv i senatorit amerikan, Joseph Leiberman, i cili para gjithë botës, deklaroi se “Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Ushtria Çlirimtare e Kosovës luftojnë krahpërkrah së bashku për të njëjtat vlera dhe parime njerëzore… Të luftosh për UÇK-në do të thotë të luftosh për të drejtat e njeriut dhe për vlerat amerikane.” (The Washington Post, April 28,1999).

Sipas meritave partiake, Rugova ishte “babai” i LDK-së, jo i Kosovës!

E thjeshtë kjo për gjykimin e shëndoshë për t’u kuptuar, ai që e ka denoncuar ose në çfarëdo forme e ka injoruar dhe përbuzur UÇK-në, nuk mund të jetë kurrfarë “babai”, as heroi i Kosovës së sotme të pavarur, qoftë ai edhe “babai” i LDK-së, Ibrahim Rugova, i cili, duke shkelur me të dy këmbët Kushtetutën e Kaçanikut (9. 9. 1990), nuk pranoi që si kryeatar i Republikës së kosovës, të vihej në ballë UÇK-së.

Prandaj, realisht, Ibrahim Rugova mund të jetë vetëm “babai” i LDK-së, jo, në asnjë mënyrë i Kosovës. Këtë të vërtetë e dinë bashkëpartiashët dhe simpatizuesit e tij, por nuk e pranojnë, duke ëndërruar dhe shpresuar se me “gishta”, me gënjeshtra, me ndërrimin e tezave, me mashtrime, me manipulime, me improvizime dhe me dezinformime të industrisë politiko-propagandistike njëzetëvjeçare të LDK-së (1990-2013), në funksion të shpërfytyrimit, të dezavuimit dhe të mohimit të meritave historike, kombëtare dhe atdhetare të simbolit të rezistencës mbarëshqiptare, Adem Demaçi, me qëllim që “t’i bindin” historianët, popullin dhe botën se gjoja ish-kryelideri i tyre, Ibrahim Rugova, “ishte babai” i Kosovës. Kjo është një gënjeshtër sui generis. Kjo është një fushatë sa e kotë, aq e egër, e turpshme, e tmerrshme, absurde dhe iracionale, që nuk do realizohet kurrë as në teori e as në praktikë, thjesht, për faktin se në histori hyjnë vetëm ata që kanë merita të jashtëzakonshme qoftë në kuptimin e ngushtë kombëtar, qoftë në atë të gjerë ndërkombëtar.

Në histori, sipas meritave, KOMBI DHE ATDHEU MBI TË GJITHA, jo kryelideri: “PARTIA MBI TË GJITHA”!!!

*** “ Peshkaqenëve iu shpëtova, ujqit i vrava, por po më grijnë pleshtat” ( Berthold Breht)

Pra, sipas meritave kombëtare, patriotike dhe atdhetare (1958-2013), Adem Demaçi është babai i pakontestueshëm i Kosovës së pavarur, jo assesi Ibrahim Rugova, i cili shkeli Kushtetutën e Kaçanikut (1990) dhe, para gjithë botës, e denoncoi UÇK-në, duke e quajtur “produkt të focave sekrete të Serbisë”. Ky, edhe qe epilogu i politikës pasive pacifiste të rugovizmit (1990-1999).

Ndër të tjera, këto janë dy gabimet më fatale, të cilat historikisht, ushtarakisht dhe politikisht e kontestojnë kryefigurën lideriste të LDK-së, Ibrahim Rugova, pavarësisht nga numri i përmendoreve të tij, të ngritura nëpër qyetetet dhe fshatrat e Kosovës, me iniciativën e LDK-së.

Këtë të vërtetë të pakundërshtueshme, e hesht politika mafioze e nëntokës dhe e mbitokës (1990-2013), për shkak të ambicieve të sëmura lideriste dhe të interesave të ndryshme brendapartiake-luftës për pushtet dhe për pasurim të paligjshëm me çdo kusht), por këtë të vërtetë të pamohueshme e provoi historia e derisotme (duke filluar që nga fundi i dekadës së dytë, pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, kur Kosova e Shqipërisë Etnike, u ripushtua dhe u rikolonizua me terror dhe me gjenocid nga Serbo-Jugosllavia e Madhe titoiste) e Kosovës, kur Mandela i kombit shqiptar, filloi veprimtarinë e tij ilegale politike, kombëtare dhe patriotike për njohjen e të drejtave dhe lirive të plota të shqiptarëve (të drejtën e tyre të vetëvendosjes dhe të drejtën historike mbi Kosovën), deri në shkëputjen përfundimtare nga Serbia hegjemoniste, kolonialiste dhe gjenocidale, me qëllim të ribashkimit të saj të plotë me Shqipërinë Etnike. Mirëpo, kjo qendresë stoike e pathyeshme dhe, kjo kërkesë e drejtë e tij, i kushtoi shumë shtrenjtë-30 vjet vuajtje burgu, mjerim, tortura dhe izolim nëpër qelitë e burgjeve-kazamateve famëkëqia të ish-Jugosllavisë, që nga Idrizova e Maqedonisë e deri në Maribor të Sllovenisë (Prishtinë, Nish, Pozharevac, Beograd, Sremska Mitrovica, Stara Gradishka…etj.) .

Vërtet, kjo ishte një rrugë e gjatë, e dhimbshme dhe e vështirë, por e drejtë (në kuptimin e mbrojtjes së interesit të përgjitshëm kombëtar shqiptar) që nga viti 1958 deri në vitin 1990, vit ky, kur heroi i Kosovës, Adem Demaçi lirohet nga burgu, por me të shkelur në tokën shqiptare, sërish ndjehet i pikëlluar dhe i burgosur, për shkak se tërë Kosovën e tij të dashur, edhe pas burgut, e gjeti kolektivisht të burgosur dhe të prangosur nga hordhitë barbare çetniko-fashsiste të Serbisë hitleriste të Slobodan Milosheviqit dhe të larove të tij filoserbë.

Mirëpo, përkundër kësaj gjendjeje të rëndë dhe të papërshkrueshme nga terrori dhe nga mizoritë e pushtuesit serb-Serbisë vrastare, askujt nga lideristët partiakë, as nga klasa akadimike, nuk iu kujtua, që heroi Adem Demaçi, të vihej në ballë të Kosovës (edhe pse Ai me veprën e tij heroike dhe patriotike tridhjetëvjeçare, gjithësesi, e meritonte, të ishte personaliteti numër NJË në drejtimin e politikës dhe të popullit të Kosovës), ashtu siç veproi populli i shtypur i Afrikës së Jugut me Nelson Mandelën, kur me të dalë nga burgu, e zgjodhi president të vetin. Ndryshe nga rasti i theksuaar i Afrikës së Jugut, në Kosovë ndodhi e kundërta-margjinalizimi dhe izolimi i hekurt i Adem Demaçit nga skena politike. Ky ishte një fatalizëm me pasoja të paparashikuara, sepse në vend të tij si disident 30-vjeçar, erdhën komunistët titoistë me në krye Ibrahim Rugovën, të cilët përmes takimeve me kryekriminelin dhe me kryevrastarin e Kosovës, Slobodan Milosheviq, kërkonin kompromis politik për zgjidhjen e statusit të Kosovës: “krahinë autonome nën Serbi” ose “njësi federale” në kuadrin e Serbisë.

Republikën e Rugovës, atëbotë, e pat njohur vetëm Shqipëria e Salih Berishës dhe e Fatos Nanos, asnjë shtet tjetër në botë!

Ja kjo ishte merita e vetme e diplomacisë dhe e politikës së jashtme e ish-kryetarit të Republikës së Kosovës, Ibrahim Rugova (tanimë të ndjerë, 2006), sepse asnjë shtet në botë nuk e pat njohur shpalljen e pavarësisë së Kosovës, veç Shqipërisë mëmë, të cilës në momentin e caktur, nuk i konvenonte, që të hynte në luftë kundër Serbisë për të parandaluar agresionin, terrorin dhe gjenocidin e saj ndaj dy milionë e gjysmë shqiptarëve në Kosovën e Shqipërisë Etnike. Kjo ishte fatkeqësia numër një, kurse fatkeqësia numër dy ishte zgjedhja e kursit të gabuar të politikës nënshtruese, të ashtuquajtur “politikë paqësore”, edhe pse “populli shqiptar ishte i ndaluar”, siç shprehej me të drejtë në atë kohë, Akademiku ynë i mirënjohur Rexhep Qosja, kur askush nuk jepte llogari (torturohej, terrorizohej, masakrohej, dhunohej, digjej, burgosej, shpërngulej dhe vritej nga bandat krimnale terroriste çetniko-fashiste të Hitlerit serb-Slobodan Milosheviq).

-De fakto dhe de jure, kjo flet se çfarë politike dhe diplomacie “frytdhënëse” ka pasur Kosova gjatë kohës nëntëvjeçare (1990-1999) të dekadës së fundit të shekullit XX nën okupimin e Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale të Slobodan Milosheviqit. Kjo do të thotë se, gjatë kësaj periudhe, politika dhe diplomacia e Rugovës nuk kishte asnjë mbështetje nga faktorët ndërkombëtarë (qoftë politike, diplomatike, ushtarake, qoftë ekonomike dhe tregtare) ngase Kosovën e konisderonin si “provincë të Serbisë”, jo si Republikë legale, që ishte shpallur sipas Deklaratës kushtetuese të 2 korrikut 1990, të Kushtetutës së Kaçanikut të datës 9 shtator 1990, si dhe të Referendumit gjithëpopullor, bërë më 26-30 shtator 1991.

Pra, sa i përket mbështetjes, ndërkombëtarizimit dhe njohjes së pavarësisë së Republikës së Kosovës nga bashkësia ndërkombëtare, të udhëhequr nga ish-kryetari i saj, Ibrahim Rugova, asnjëra e as tjetra, nuk u arritën brenda mandatit të tij nëntëvjeçar (1990-1999). Si rrjedhojë, statusi politik, juridik, dhe kushtetues i Kosovës ngeli i pandryeshueshëm-nën Serbinë kolonizatore dhe gjenocidale. Me gjithë kontributin, sakrificat dhe përpjekjet e bëra të kryeatrit Rugova dhe të partisë së tij (LDK), dështoi e ashtuquajtura politikë paqësore “gandiane” nëntëvjeçare e Rugovës, që Kosova de fakto dhe de jure, të fitonte statusin si shtet i pavarur dhe sovran nga Serbia. Në këtë kontekst, falimentoi edhe LDK-ja, edhe kryetari i saj, Ibrahim Rugova (1990-1999), ngelën pa pikët e “vjelura” politike, diplomatike dhe ushtarake, që të zinin vendin NUMËR 1 në historinë e shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, të shpallur më 17 shkurt 2008. Ky është argumenti, i cili prerazi hudh poshtë tezën e gabuar të rugovizmit, se gjoja për “shtetbërjen e Kosovës së pavarur, meritat kryesore i kanë LDK-ja dhe Rugova”. Kjo nuk është e vërtetë, por një lloj moralizimi politik dhe propagandistik për të krijuar mjegulla të dëndura, dilema, polemika, fërkime ndërpartiake dhe ideologjike, si dhe iluzione të kota për ta shpërfytyruar të vërtetën historike dhe për ta mashtruar popullin, me qëllim të ndryshimit të historisë së Kosovës së pavarur dhe sovrane (17 shkurt 2008) për të cilën meritat kryesore të pavdekshme i ka UÇK-ja me në krye komandanin dhe heroin e saj legjendar, Adem Jashari, si dhe BABA i Kosovës, Adem Demaçi me të gjithë “ushtarët” e tij të lëvizjeve ilegale dhe legale disidente (1958-2013).

Mirëpo, për një politikë të tillë të dështuar, nuk është përgjegjës, as fajtor Mandela i Kosovës-Adem Demaçi, por vetëm Ibrahim Rugova, i cili, së fundi, më 1998, kur publikisht doli në skenë UÇK-ja, ai bëri gabimin fatal, që nuk mori në dorë “frenat komanduese” të saj, por në mënyrë flagrante shkeli Kushtetutën e Republikës së Kosovës, të miratuar në Kaçanik, më 9 shtator 1999. Ky ishte epilogu i së ashtuqujaturës politikë paqësore të kryetarit të LDK-së dhe të Kosovës, sepse nuk i njohu as UÇK-në e as Kushtetutën e Kaçanikut (7. 09. 1990).

Tash, post festum pas 15 vitesh, nuk mund të korrigjohen këto dy gabime fataliste të Rugovës dhe të LDK-së qoftë nga historianët, qoftë nga politikanët, diplomatët apo juristët e Kosovës, të Shqipërisë, të Evropës apo të botës. Kjo është nonsense.

UÇK-ja ia ndryshoi faqen historisë së Kosovës!

Fatbardhësisht, falimentimin e një politike dhe diplomacie të tillë kapitulluese të Kosovës, të drejtuar nga Rugova, e ndërpreu dalja në skenën politike dhe ushtarake e UÇK-së më në krye Adem Jashari dhe Adem Demaçi, luftën e drejtë çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale të së cilës, e mbështetën Shtetet e Bashkuara të Amerikës, NATO-ja dhe BE-ja.

Kjo ishte fitorja historike e politikës dhe e diplomacisë së Kosovës si në sfondin e politikës kombëtare, ashtu edhe të asaj ndërkombëtare. Për këtë meritat kryesore historike i pèrkasin vetëm UÇK-së, jo asnjë politike tjetër, që gjatë kohës së okupimit, që bëhej në Kosovë (1990-1999).

Prandaj, këtu, nuk kemi çfarë të taktizojmë, në mënyrë që t’i japim ndonjë lak të vërtetës së pamohueshme, se meritat e patjetërsueshme historike, politike, diplomatike, kombëtare dhe ndërkombëtare për çlirimin dhe për pavarësimin e Kosovës i përkasin UÇK-së me në krye heronjtë e saj Adem Demaçi dhe Adem Jashari, jo as Rugovës e as Bukoshit. Pikë, pa asnjë presje, sepse mungojnë argumentet dhe faktet në favor të kësaj teze aksiomatike ngase Rugova ka tradhëtuar UÇK-në, nuk pranoi që të jetë commander in chief i saj sipas Kushtetutës së Kaçanikut (9. 9. 1990).

Rugova nuk është ekuivalent as i Adem Demaçit, as i Adem Jasharit! Ndaj, vendi i parë dhe i dytë në historinë e re të Kosovës (17. 02. 2008) sipas vlerave dhe meritave historike, iu takon Adem Demaçit dhe Adem Jasharit, pa konkurrencë!

Ndërkaq, sipas “gishtave” partiakë të LDK-së, Ibrahim Rugova, është i pakontestueshëm. Kështu thotë partia e tij! Mirëpo, historia, nuk i njeh si prova dhe argumente të ligjshme dhe faktike e shkencore “ gishtat” partiakë, por vetëm veprat konkrete jetësore në favorin e lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës (1958-2013), vite këto që personifikohen me emrin dhe me veprën historike, patriotike, kombëtare dhe atdhetare të Adem Demaçit. Në këtë rast, “gishtat” e asnjë partie politike, së këndejmi, as të LDK-së, nuk mund ta ndryshojnë këtë të vërtetë të pamohueshme për ndërtimin e shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës.

Sa më sipër, rrjedhimisht, Rugova në asnjë aspekt nuk është ekuivalent as i Adem Demaçit, as i Adem Jasharit, as i Mahatma Gandit e as i Nelson Mandeles, sepse politika e tij ishte pasive dhe defetiste (me përmbajtje të filozofisë idealiste sofiste), e cila për nëntë vite (1990-1999) nuk qe në gjendje, të përfitojë asnjë aleat mbështetës në sfondin e sistemit shtetëror të bashkësisë ndërkombëtare, edhe pse në Kosovë gjatë viteve 1989-1999, nuk kishte as liri, as drejtësi, as paqe e as demokraci për shqiptarët, por vetëm reprezalie dhe terror gjenocidi!

Pse Rugova e shkeli Kushtetutën e Kaçanikut (1990)?!

Ky ishte gabimi më fatal i politikës së tij, sepse, duke mos iu përgjigjur APELIT HISTORIK të UÇK-së, që si kryetar i Republikës së Kosovës, të vihej në ballë të saj-udhëheqjes-komandant i zhvillimeve të operacioneve luftarake kundër agresorit pushtues serb në Kosovë (1998-1999), ai në këtë mënyrë e mohoi Republikën e Kosovës së shpallur nën tytat e pushkëve, nën bajonetat, nën topat dhe nën tanket e Serbisë pushtuese gjakatare, sepse në çastin vendimtar historik, nuk i doli në ndihmë, sikurse komandanti legjendar Adem Jashari (i cili nuk kurseu veten as tërë familjen e tij, u shkri në altarin e lirisë së Kosovës, duke luftuar fyta-fyt me armikun çetniko-fashist barbar serb) me bashkëluftëtarët dhe me heronjtë e lavdishëm të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK).

Ky është argumenti i parrëzueshëm historik, politik, juridik, kombëtar, ushtarak etj., që sheshit provon devijimin e Ibrahim Rugovës nga lufta e drejtë çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale e UÇK-së, e jo konstatimi se ai “ishte frikacak” etj., ky nuk është kurrfarë argumenti, sepse të ishte frikacak, do ta respektonte Kushtetutën e Kaçanikut (9. 9. 1990). Mirëpo, duke mos njohur ligjet, kushtetutën dhe politikën, ai, në çastin historik vendimtar për çlirimin dhe për pavarësimin e Kosovës, e la në “akull” edhe UÇK-në, edhe popullin nën “mëshirën” e zjarrit dhe të flakes së terrorit dhe gjenocidit të forcave barbarike çetniko-fashiste të Serbisë agresore të kryekriminelit Slobodan Milosheviq.

Pra, Rugova fare nuk ishte frikacak, por atë e gënjente logjika e gabuar e filozofisë sofiste “gandiane”, sipas së cilës “shihte ëndrra në diell”, se gjoja ia “kishte qëlluar” gjetjes së formulës politike të zgjidhjes së problemit kolonial 100-vjeçar të Kosovës. Mirëpo, gjendja faktike në terren e përgënjeshtroi tërësisht ngase pa luftën e UÇK-së, Kosova përfundimisht, do të mbetej nën varësinë e Serbisë (një krahinë autonome a njësi federale me Serbinë, me Malin e Zi dhe me Vojvodinën, pa realizimin e së drejtës historike, kombëtare dhe të së drejtës së vetëvendosjes).

Duhet të jemi realistë dhe objektivë, ta themi të vërtetën se Rugova sikurse të gjithë të tjerët, e deshi dhe u angazhua për lirinë dhe për pavarësinë e Kosovës, por politika e gabuar e ashtuquajtur “gandiane“ nuk i ndezi, që në mënyrë paqësore (pa luftë), ta zgjidhte problemin kolonial të Kosovës, që de jure dhe fakto, ta bënte të pavarur Kosovën nga Serbia pushtuese, ashtu siç ishte deklaruar populli në Referendumin e 26-30 shtatorit 1991), sepse ishte vetëm dhe se kishte deficit kuadrosh të specializuara brenda “inner circle” të tij., edhe pse e gëzonte votëbesimin e plotë nga LDK-ja dhe nga populli. Ky ishte problemi i tij, ndaj edhe nuk ia arriti që të kuptonte momentin historik të daljes në skenë të UÇK-së. Ndryshe, nuk do ta shkilte Kushtetutën e Kaçanikut, me ç’rast e mohoi republikën e tij, dhe e mënjanoi vetëvetën nga historia e lavdishme e UÇK-së.

Ish-kryetari Rugova, si dhe “inner circle” i tij, do të duhej ta dinin se, parimisht, kushdo që ta shkilte Kushhtetutën e Kaçanikut si në kohë lufte, ashtu edhe në kohë paqeje, ai do të ishte një akt i rëndë tradhëtie ndaj popullit dhe ndaj Kosovës.. Një akt i tillë është i papranueshëm, antiligjor, antikushtetues, antikombëtar dhe antishtetëror, edhe para drejtësisë, edhe para popullit, edhe para historisë. Në këtë rast, partia nuk mund ta rehabilitojë, as ta amnistojë liderin e saj, apo të ndonjë partie tjetër politike, sepse një vepër e tillë penale është objekt shqyrtimi i gjyqit përkatës të shtetit, jo i grupeve dhe i partive të ndryshme politike.

Rugova nuk është hero i paqes, sepse në Kosovë nuk kishte paqe, as liri, por vetëm terror dhe luftë (1989-1999). Po ashtu, ai nuk ishte as hero i luftës mbasi e tradhëtoi luftën, nuk pranoi që sipas detyrës (kryetar i Republikës së Kosovës), të uniformohej dhe të mirrte komandën-udhëheqjen e UÇK-së, por si “politikan i madh” bëri të kundërtën, e akuzoi UÇK-në, gjoja se ajo ishte e “kurdisur” nga Serbia!!!

Pavarësisht nga: dëshirat, motivet, prirjet revanshiste, idetë e mëdha të parealizueshme dhe emocionet politike qoftë si individ, grup, klan a parti, (dëshira, zilia, shpirt meskiniteti, interesat e ndryshme partiake politike, materialiste, ideologjike dhe karrieriste…, etj.), nuk mund të shpallesh hero i paqes, nëse nuk ke siguruar paqen për popullin dhe për vendin tënd. Po ashtu, nuk mund të shpallesh hero i lirisë dhe i pavarësisë së Kosovës, nëse e ke humbur luftën ose e ke tradhëtuar atë.

Në të dy rastet Rugova është humbës, sepse gjatë mandatit të tij si kryetar i LDK-së dhe i Kosovës (1990-1999), nuk e bëri asnjërën e as tjetrën, sepse në Kosovë sundonte terrori i egër, tirania dhe robëria, jo demokracia, as kurrëfarë paqeje. Ajo politikë e ashtuquajtur paqësore, ishte tërësisht falimentuese dhe kapitulluese ngase populli shqiptar mbi 90% ishte vënë jashtë ligji dhe, nuk gëzonte asnjë të drejtë elementare as individ e as si kolektivitet për të jetuar i lirë dhe në paqe. Përveç në planin politik kombëtar dhe ndërkombëtar, Rugova dështoi edhe në planin ushtarak, sepse sipas Kushtetutës së Kaçanikut (9. 9. 1990) e kishte për detyrë, që në rast lufte, të vihej në ballë të forcave çlirimtare kombëtare të Kosovës si udhëheqës dhe komandues i tyre. Mirëpo, ai e humbi këtë shans jetësor, natyrisht edhe për shkak të frikës, edhe për shkak të interesit politik, duke shpresuar se, edhe pas shpërthimit të luftës, nuk do t’i tronditej karrigja numër 1 (si kyetar i LDK-së dhe si kryetar i Kosovës).

Është e vërtetë se Rugova me politikën e tij ka bërë përpjekje nëntëvjeçare (1990-1999) për të krijuar shtet, liri dhe paqe në Kosovë, por nuk ia ka arritur këtij qëllimi ngase Kosova ishte nën shtetrrethim të hekurt të forcave policore, ushtarake dhe paramilitare të Serbisë. Si rrjedhim një politikë e tillë pasive paqësore pat dështuar. Në këtë pikëvështrim, nuk kemi se çfarë t’i heqim ose t’i shtojmë politikës së pakurorëzuar të Ibrahim Rugovës, me gjithë përpjkjet e saj për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Në këtë kontekst, nuk duhet të preket, e aq më keq, të ndihet i ofenduar askush, pse Mandela i Shqipërisë Etnike, Adem Demaçi e ka quajtur “frikacak” Rugovën e ndjerë. Ky konstatim i qëlluar, nuk kërkon ndonjë panel apo simpozium politiko-filozofik shkencor, kur dihet se ai që nuk merr pjesë në luftë, kur atdheu dhe populli janë në rrezik nga armiku, nuk mund të jetë tjetër veçse një frikacak ose tradhëtar, çfarëdo jusitifikimi i mëpastajmë nuk e amniston askë nga një kaulifikim i tillë.

Në Kosovë nuk kishte paqe, por terror, vrasje, gjenocid dhe varre!

*** Shtrohet pyetja, nëse në Kosovë gjatë sundimit të terrorit, të terrorizmit dhe të gjenocidit të regjimit çetniko-fashist të Serbisë së Slobodan Milosheviqit (1989-1999) ka sunduar drejtësia, demokracia dhe paqja për popullin shqiptar, atëherë logjika racionale e thotë, se drejtuesi i asaj politike të ashtuquajtuar paqësore të LDK-së, kryelideri i saj, Ibrahim Rugova, do të duhej të shpërblehej me çmimin nobel për paqe.

Mirëpo, kjo nuk ka ndodhur në Kosovë ngase populli shqiptar ishte privuar nga liria dhe nga çdo e drejtë e tij, madje edhe nga e drejta e jetës nga agresori atavist serbomadh. Rrjedhimisht, nuk ekziston asnjë argument dhe asnjë fakt valid se gjoja LDK-ja me në krye presidentin e saj, Ibrahim Rugova kanë zhvilluar politikë demokratike dhe paqësore, kur si drejtësia, liria, demokracia dhe paqja ishin vrarë nga regjimi çetnok-fashist policor, militar dhe paramilitar i Serbisë së kryekriminelit të Ballkanit, Slobodan Milosheviq.

UÇK-ja ndërkombëtarizoi dhe pavarësoi Kosovën, jo politika dështuese rugoviste!

Faktor kryesor i ndërkombëtarizimit dhe i pavarësimit të Kosovës, ishte lufta çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale e UÇK-së me në krye komandantin e saj të pavdekshëm Adem Jashari, jo politika pasive, defensive dhe dështuese pacifiste e LDK-së me në krye Ibrahim Rugovën, të cilin gabimisht dhe pa kurrfarë argumentesh e krahasojnë me Mahatma Gandin e Indisë, duke e quajtur “Gandi i Ballkanit”. Mirëpo, edhe ky konstatim është i paqëndrueshëm, sepse ipso facto Rugova nuk kishte asnjë nga tiparet e një filozofi dhe të një lideri të madh politik dhe pragmatik siç ishin Abraham Lincoln, Martin Lutter King Jr., Mahatma Gandi, Jawaharlal Nehru dhe Nelson Mandela, të cilët ishin krahpërkrah me popullin nëpër protesat e përgjakshme gjithëpopullore kundër shtypjes, terrorit dhe padrejtësive. Ishin inkurajuesit, frymëzuesit dhe mbështetësit e drejtpërdrejtë të qyetarëve, të cilët me guximin, me diturinë dhe me vizionin e tyre ditën për t’i prekur thellë në shpirt dhe për t’i zgjuar ndjenjat dhe emocionet e tyre politike liridashëse.

Rugova nuk është parë asnjëherë në ballë të ndonjë demonstrate paqësore në Kosovë?!

Duhet të nënvizojmë se për nëntë vite rresht (1990-1999) nën okupimin e Serbisë gjenocidale të Slobodan Milosheviqit, nuk mbahet në mend, që Rugova, të ketë orgnaizuar dhe, për më tepër, të ketë marrë pjesë direkte me ndonjë fjalim “gandian” të tij në ndonjë protestë popullore paqësore për pavarësinë e Kosovës e as t’i ketë inkurajuar masat popullore për qendresë dhe rezistencë kundër armikut. Kjo është asimetria (numër një) e ”gandit” të trilluar ballkanik me Gandin e vërtetë të Indisë. Pra, as në këtë aspekt, nuk ekziston kurrëfarë elementi simetrik Rugova – Gandi. E, të mos flasim për segmentet e tjera të filozofisë politike dhe aktive paqësore të Mahatma Gandit, i cili, sa e sa herë së bashku me protestuesit e tjerë paqësorë indianë, i është nënshtrur “dajakut” dhe torturës fizike nga ushtria dhe nga policia agresore pushtuese dhe kolonizuese britanike. Ndërkaq, Rugova me stafin e tij udhëheqës as në barakën e tij, as jashtë saj nuk është “fërkuar” me policinë serbe. Ndryshe, logjikisht se, do ta kishte ndryshuar kursin e politikës pasive paqësore.

Kur një ndonjë vend të botës (ashtu siç ndodhi në Kosovë gjatë vitevee 1989-1999), arrestohet, burgoset, torturohet, maskarohet, terrorizohet dhe vritet popullii, në këtë rast, asnjë kryelider i tij, së këndjemi as Ibrahim Rugova, nuk kishte asnjë të drejtë morale dhe humane, ta dezinformonte popullin e vet dhe botën, se kinëse në Kosovë sundonte paqja, drejtësia, demokracia, tolerance etj.. Kjo ishte vetëm një gënjeshtër sui generes për të manipuluar me popullin dhe me gjendjen faktike reale në terren, ku bëhej luftë për jetë a vdekje për ta çliruar Kosovën nga forcat çetniko-fashiste barbare dhe grabitçare serbe me në krye Slobodan Milosheviqin.

Jo, Adem Demaçin, por akuzoni dështakët politikë që plot nëntë vite e patën lënë popullin shqiptar të Kosovës nën “mëshirën” e terrorit gjenocid të Serbisë!

-Ta akuzosh, ta anatemosh, ta sulmosh dhe ta shpërfytyrosh simbolin e rezistencës gjithëkombëtare shqiptare, figurën sublime patriotike kombëtare dhe atdhetare shqiptare të Shqipërisë Etnike, Adem Demaçi (meritat dhe kontributin e jashtëzkaonshëm për lirinë, për drejtësinë, për barazinë dhe për pavarësinë e Kosovës, ia njohu Evropa, por jo edhe LDK-ja dhe kryelideri i saj Ibrahim Rugova), do të thotë ta kontestosh, ta mohosh dhe ta vrasësh lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.
Këtë konstatim në favor të sakrificës dhe të veprës jetësore të Adem Demaçit në rolin e triumfuesit për ta bërë Kosovën e pavarur dhe të lirë nga sundimi i egër kolonial i Serbisë, po e ilustrojmë me këtë thënie të poetit të shquar gjerman, Berthold Brecht, që figurativisht shpreh disfatën e armikut të jashtëm, por jo, edhe të atij të brendshëm, që për autorin është më i rrezikshëm dhe më i paparashikuar se ai i jashtëm: “Peshkaqenëve iu shpëtova, ujqit i vrava, por po më grijnë pleshtat”.

Se në çfarë shkalle armiku i brendshëm është i rrezikshëm, shkatërrimtar, i dëmshëm dhe me pasoja të mëdha për interesin e përgjithshëm të kombit dhe të shtetit, këtë e vërteton edhe ky konkluzion aksiomatik i Napoleonit: ” Të gjitha luftërat i fitova, por jo edhe luftën kundër injorantëve të brendshëm”.

Na pëlqeu, nuk na pëlequ, pa ADEM DEMAÇIN, Kosova nuk do të kishte as UÇK, as ADEM JASHARË, as LIRI e as PAVARËSI! Në Kosovë nuk do të kishte as Amerikë, as NATO e as OKB!

Të gjithë këta faktorë ndërkombëtarë i vuri në lëvizje drejt ndërkombëtarizimit dhe pavarësimit të Kosovës, lufta çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale e UÇK-së me në krye komandantin legjendar të saj Adem Jashari dhe me ideologun, me arkitektin, me këshillëdhënësin dhe me mbështetësin e saj Adem Demaçi, jo politika nënshtruese dhe kapitulluese e Ibrahim Rugovës, e cila nuk ka pasur mbështetjen faktike të asnjë faktori ndërkombëtar (as të Amerikës, as të NATO-s, as të OKB-së e as të BE-së), pavarësisht nga dezinfomimi politiko-propagandistik i liderëve të ndryshëm politikë të LDK-së.
Duhet pranuar faktin se, politika e ashtuquajtur “paqësore” e Rugovës ka pasur vetëm mbështetjen e Republikës së Shqipërisë. Vetëm kjo mund të mirret si e vërtetë, sepse politikës dhe diplomacisë zyrtare të Tiranës i konvenonte që të mos ndërlikohej në luftën e Kosovës kundër Serbisë, sepse do i humbiste ndihmat humanitare, ekonomike dhe financiare të BE-së etj. Këtë e provojnë edhe lidhjet dhe marrëdhëniet diplomatike dhe tregtare të Tiranës me Beogradin, të cilat nuk i pat ndërprerë deri më 1996, kur shtetet e mëdha të Evropës prenë marrëdhëniet diplomatike me Serbinë.

Pra, të rrimë shtrembër e të flasim drejt me argumente, duke e shikuar të vërtetën në sy, po të mos ishte ideja, rruga e trasuar çlirimtare kombëtare antikolonialiste, sakrifica mbinjerëzore dhe vepra konkrete jetësore patriotike dhe atdhetare gjysmëshekullore e Adem Demaçit dhe e “armatës” së bashkëdisidentëve të tij ilegalë dhe legalë-MILITANTË, sot, nuk do të kishim një Kosovë të pavarur dhe sovrane, por ende do kishim qenë nën sovranitetin kolonial të Serbisë pushtuese.

Ushtria Çlirimtare e Kosovës (UÇK) së bashku me Amerikën dhe me NATO-n e bëri shtet të pavarur dhe sovran Kosovën, duke e shkëputur nga Serbia kolonialiste, jo Rugova e as LDK-ja. Çdo tezë dhe pohim tjetër, do të ishte falsifikat, me qëllim të ndrysimit të historisë së Kosovës së pavarur dhe të UÇK-së.

Ç’është e vërteta, Ibrahim Rugova ishte kryelider politik i LDK-së dhe i Kosovës (1990-2006), ai e ka hisen e vet si drejtues partiak dhe si kryetar i Kosovës gjatë një dekade e gjysmë (pavarësisht nga gabimet dhe të metat e politikës së tij), por nuk u dëshmua as si Adem Demaç e as si Adem Jashar. Këtu nuk mund të tërhiqet kurrfarë paraleleje simetrie, sepse meritat kryesore dhe të jashtëzakonshme historike, politike, diplomatike dhe ushtarake për çlirimin dhe pavarësimin e Kosovës i kanë heronjtë Adem Demaçi dhe Adem Jashari me UÇK-në flamurtare, strategjia luftarake dhe politike e së cilës bëri që Kosova për herë të parë në historinë e saj, të vihej në mbikëqyrjen ndërkombëtare të OKB-së (UNMIK) dhe të NATO-s (KFOR) dhe, së fundi, më 17 shkurt 2008, të fitojë lirinë dhe pavarësinë e saj të plotë.

Kjo është dëshmia e parrëzueshme historike dhe faktike se UÇK-ja me në krye Adem Jasharin dhe me Adem Demaçin, e fituan mbështetjen, politike, diplomatike, humanitare dhe ushtarake të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, të NATO-s dhe të BE-së, jo politika pasive paqësore e Rugovës, asesi. Kjo është ajo, që edhe sot, pas pavarësimit të Kosovës, iu dhemb më së shumti strategjistëve të dështuar rugovistë, të cilët në forma dhe metoda të ndryshme diskualifikuese, denigruese dhe dezinformuese politiko-propagandistike po gjuajnë “gurë dhe drurë” për të njollosur dhe kompremetuar në sy të popullit dhe të botës, Adem Demaçin, heroin dhe Mandelën e gjallë të Kosovës, përkatësisht të Shqipërisë Etnike.

Mirëpo, kjo lloj lufte politike kundër Adem Demaçit, ka filluar qysh nga dalja e tij nga burgu 30-vjeçar (1990), me qëllim që ta paralizonin dhe ta margjinalizonin nga skena politike shqiptare e Kosovës. Në këtë kontekst, plotësisht ia patën arritur qëllimit argatët dhe eksponentët e politikës rugoviste, duke mos pasur parasysh kredinë dhe vlerat gjysmëshekullore të heroizmit të Adem Demaçit dhe të plejadës së tij militante disidente (1958-2013). Në këtë vështrim, politikisht, nuk u vra vetëm Adem Demaçi, por edhe pjekuria e vetëdijes politike dhe kombëtare e popullit shqiptar të Kosovës ngase pikërisht për shkak të krijimit të një niveli të tillë të ulët politik partiak provincialist të rugovizmit, mungoi kërkesa, shpërblimi dhe vlerësimi politik, kombëtar, demokratik dhe ligjor, që Adem Demaçi, të vihej në krye të Kosovës, PRESIDENT, ashtu sikurse që ndodhi me Nelson Mandelen në Afrikën Jugore, pas daljes së tij nga burgu shumëvjeçar.

Lufta për pushtet, kur nuk kishte shtet, e izoloi Mandelën e Kosovës nga skena politike!

Pikërisht politika psikopatologjike e rugovizmit për pushtet, edhe pse në Kosovë nuk kishte kurrëfarë shteti de fakto, as de jure, është shkaktari kryesor pse Mandela i Kosovës, Adem Demaçi u mënjanua nga skena politike e Kosovës (1990-2013), ashtu sikurse dikur nën regjimin komunist-titoist serbo-jugosllav, lehtë, pa asnjë pengesë, pa asnjë kundërshtim, pa asnjë protestë popullore, sepse populli ishte i manipuluar dhe i frikësuar nga propaganda e etheshme dezinformuese dhe e strategjisë së frikësimit të politikës nënshtruese të rugovizmit. Kjo është “arsyeja” pse populli i Kosovës nuk e dha provimin e pjekurisë politike ndaj veprës jetësore heroike të Adem Demaçit, ashtu sikurse veproi populli afrikan, i cili, menjëherë me të dalë nga burgu, Mandeles ia njohu meritat e tij të jashtëzakonshme, duke e zgjedhur PRESIDENT të Afrikës së Jugut.

Mirëpo, kot e gënjejmë, e mashtrojmë dhe e tradhëtojmë vetëvetën se gjoja i ndjeri Dr. Ibrahim Rugova (ish-lider i LDK-së dhe i Kosovës), ishte kryefigura kryesore historike, politike dhe kombëtare e pavarësisë së Kosovës. Kjo nuk është e vërtetë ngase lufta, vdekja, sakrificat dhe përpjekjet mbinjerëzore për çlirimin dhe për shkëputjen e Kosovës nga Serbia kolonialiste dhe militariste (pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore nën Jugosllavi, 1945- 1990), nuk kanë filluar me Ibrahim Rugovën, as me LDK-në, as me akademikët titoistë të “kallapit” Mark Krasniqi…,etj., por me Adem Demaçin (birin e madh-heroin e gjallë dhe patriotin e pavdekshëm të Shqipërisë Etnike) dhe me bashkëmendimtarët, me bashkidealistët dhe me bashkë të burgosurit e vdekur dhe të gjallë (1958-2013). Kjo është historia politike, kombëtare dhe shtetërore e Kosovës, ku kryeprotagonist, kryemendimtar, kryeluftëtar, kryetrim, mendjendritur, kryeideolog, kryeideator, kryeparashikues dhe kryefilozof politik dhe pragmatik i saj ishte vetëm Adem Demaçi me “armatën” e tij politike ilegale të disidentëve nëpër kazamatet famëkëqia të Jugosllavisë, si dhe jashtë tyre, që vepronin jo vetëm në Kosovë, por në të gjitha trojet etnike shqiptare nën Serbo-Jugosllavi, si dhe në të gjitha shtetet e Evropës.

Fundja, le të ngrihen me dhjetra e qindra përmendore të Ibrahim Rugovës anembanë Kosovës, mirëpo, as ai e as LDK-ja nuk i kanë meritat kryesore për pavarësimin e Kosovës nga Serbia, por ADEM DEMAÇI-MANDELA i Kosovës-Shqipërisë Etnike dhe UÇK-ja me në krye komandanin dhe heroin e saj legjendar Adem Jashari.

Pra, Rugova nuk ishte as Adem Demaçi, as Adem Jashari e as Mahatma Gandi, por vetëm një kryelider politik i LDK-së dhe i Kosovës, i cili në vend të strategjisë së politikës aktive demokratike dhe paqësore të modelit original gandian, zgjodhi të kundërtën-strategjinë e politikës së frikësimit dhe të nënshtrimit, e cila për nëntë vite (1990-1999) nuk dha asnjë efekt pozitiv në rrumbullakësimin e konceptit të lirisë, të paqes dhe të demokracisë dhe, nuk prodhoi asnjë rezultat konkret politik dhe diplomatik, që Kosova të mbështetej dhe të njihej ndërkombëtarisht si shtet i pavarur dhe sovran nga ana e bashkësisë ndërkombëtare, ashtu siç ndodhi më 17 shkurt 2008, kur Amerika dhe Evropa e njohën Kosovën si shtet më vete dhe demokratik.