Gjysmës sime...

[Davius]

Tretur në vorbullën e kujtesës, nuhata intituitivisht erën e lëkurës tënde dhe menjëherë më ra një shkulm i beftë emocionesh. Më dukej se të dy shfaqnim shpirterat lakuriq para njëri tjetrit... Ishim të sinqertë deri ne absurd. Unë isha gjysma yte, ti ishte gjysma ime. Te dy bënim një. Asgjë s'pergjësonte me ndarjen përkundrazi, kohezioni shpirtëror portretone ngjyrën e bashkimit. Gjithçka qe kredhur në një prehje të ëmbël. Dëgjohej vetëm protesta e heshtur, e cila kumbonte në zemrat tona. Në sytë e saj shihja reflektimin e bukurisë sime... Ajo ishte imazhi im. Më kot u mundova t'ia fiksoj impresionet me vija vargje fluide... ajo qe qenia që më shumë se kushdo tjeter i ka trazuar ndjenjat e mija, ajo qe vajza së cilës i kishte fluturuar i tërë intimiteti.

[ideus]

Tretur në vorbullën e kujtesës, nuhata intituitivisht erën e lëkurës tënde dhe menjëherë më ra një shkulm i beftë emocionesh. Më dukej se të dy shfaqnim shpirterat lakuriq para njëri tjetrit... Ishim të sinqertë deri ne absurd. Unë isha gjysma yte, ti ishte gjysma ime. Te dy bënim një. Asgjë s'pergjësonte me ndarjen përkundrazi, kohezioni shpirtëror portretone ngjyrën e bashkimit. Gjithçka qe kredhur në një prehje të ëmbël. Dëgjohej vetëm protesta e heshtur, e cila kumbonte në zemrat tona. Në sytë e saj shihja reflektimin e bukurisë sime... Ajo ishte imazhi im. Më kot u mundova t'ia fiksoj impresionet me vija vargje fluide... ajo qe qenia që më shumë se kushdo tjeter i ka trazuar ndjenjat e mija, ajo qe vajza së cilës i kishte fluturuar i tërë intimiteti.

Bravo Davius, gjuhe e paster, koncept i afruar dhe plot domethenes. Me pelqej pa mas kjo paraqitja jote, sepse te paraqesesh imazhin e nje personi apo nje dickaje ne aq pak rreshta eshte e veshtire. Suksese.

[Poeti]

Davius,

Ne që nga lindja jemi gjysma, gjysma të cilat plotësohen tek atëherë kur bashkohemi me personin e dashuris sonë! Tek atëherë kur me bashkimin e bërë e plotësojmë njëri-tjetrin, tek atëherë kur në sytë e personit të dashur reflekton vehtja jonë dhe kur ai pasqyrim, ai reflektim është ëndrra jonë e pritur me vite. Forca e kohezionit që na tërheq drejt personit që na e don zemra është më e fortë se magneti që tërheq drejt qendrës së botës, mu sikur forca e gravitetit tokësor.

[Davius]

Sytë...

Deshi s'deshi, shtigjet e qytetit tashmë i njihte si vijat në shuplakën e vet të dorës. Ka kohë qyshkur e shqetësojnë dy sy të një femre. I heton ato kudo: në tokë, në ujë, në ajër madje edhe në qiell. I shfaqen si dy pasqyra të vogla në pikë të ditës, në sterën e natës e jo rallë edhe në pejsazhet e ëndrrës. E dinte mirëfilli se feksi i tyre ishte nur i fatit të tij. Ngado që sillej, si një glob rrotullues në vend, ajo ishte bërë nishani më tërhëqes. Ishte një krijesë e brishtë dhe shumë e bukur. Flokët e verdhë kishte të rënda dhe të gjata, derdhur poshtë supeve dhe vetëm në mes të shpatullave u bënte prite një lidhkë e zezë. Krelat e lehta ia rrethonin fytyrën e qumësht dhe ovale, ku sytë e mrekullueshëm larushë përbënin pjesën më interesante.
I shihte diku gishtat e këmbëvë të tij tek i vihen gjurmëve të thembrave të saj. Kur ia prek doren, fillon të ndjehet si një fluid pa peshë. Duart kthehen në flatra dhe fillon te shkëputet, të ikë...në ndarje ai përcillte rrugën ajrore të syve të saj xixëllues qe lenin pas një kordhele, të dobët, e të tretur drite...