A ndodhet ndonje ketu nga Zagoria?

[Jorgo Telo]

PO HEDH NJE POEZI

NE KERKIM TE NDERSHMERISE

Sa jam lodhur
se renduri
ne kerkim te ndershmerise!

Ne tregti gjeta... njefaresoj
Ne dashuri... sa per te zene syte...
Ne politike - as nje maje thoi...
Ku te jete strukur e ndershmja ndershmeri?
"Ysh, per ideal!"
Keto vetem
Serafimi e FONI i di...!

[Jorgo Telo]

Ju njoftojme, te nderuar miq te forumit, se ne gazeten "ILLYRIA" ne NEW YORK dhe ne gazeten "TEMA" ne Tirane sapo eshte botuar shkrimi kritik i poetes e opinionistes Kozeta Zylo, shkrim kuy per librin "DILOIADA" Ja si shkruan KOZETA:




Nga Keze (Kozeta) Zylo

Diloiada, Lotët e pa terur të dhimbjeve

Poemë – Baladë e autorëve Jorgo S.Telo dhe Eduard M.Dilo

Refleksione

…Mbledhur lotët e përgjakur,
Nga cdo rrënjë del një bisk,
Ngjizur bisqet e përflakur,
…Te Konizma-Obelisk.

Vargjet e kësaj strofe të shkëputur nga poema – baladë, Diloiada, japin dhjetëra shpirtëra që akoma nuk prehen të qetë, ngase xhelatët e kulturës dhe të fjalës hyjnore, nuk kanë arritur të ndërgjegjësohen, të kërkojnë më minimalen, faljen, por që është gjithçka, nëse del së brendshmi, nga loçka e zemrës.
Në këto vargje përjeton idhtësinë e realitetit, brenda metaforës së lotit të përgjakur, ankthin se çdo të vijë më tej pas kësaj strofe nga më mbresëlënëset, por që përballë të dalin hijet e zeza që shkaktuan marrëzinë e përditshme të realitetit, dhe që mbytën çdo gjë progressive pa lënë gjurmë…!
Duke lexuar sot, shikoj se të gjitha strofat më shpirtëzohen, dhe kujtesat tona i bëjnë inkadeshente.
Edhe erërat e luginës së Sheperit nga kanë rënjën Dilot, mund të jenë grindur dikur, të dy autorët E.Dilo dhe J.Telo i kanë sjellë në tjetër formë, në këngëzimin e tyre, ashtu si dhe burimet që vinë nga mali i Cajupit, sepse kanë kryer detyrën më fisnike, përjetësimin e kulturës në këtë poemë-baladë.
Në aktin e parë të baladës, shfaqen tri ëngjëj: prindërit dhe djali i tyre, një akt që të kujton dramat e Shekspirit, drama që nuk luhen më në skenat moderne të kohës, por në skena me mjedise ku krimi kryhet direkt, aty në mes të njerëzve, dhe njerëzit heshtin, heshtin të frikësuar…!

Jetës tokësore…c’ti kujtojmë më parë?
Na trajtuan egër,
S’u tërhoqëm zvarrë…

Antiteza në vargun e tretë, jep atë kontrast të fuqishëm midis errësirës dhe diturisë, ku mençuria nuk mund të hiqet zvarrë, jep dritën që do ndriçojë së shpejti dhe tunelin e errët ku u zhyt mjerisht Kombi ynë nga diktatura më e egër, dhe që u mundua të përçudnonte këto vlera.
Eruditin, Ilia Dilo Sheperi, që i sherbeu një jetë të tërë gjuhës amtare, gjuhë që jua mësoi nxënësve shqiptarë, autorët e kanë skalitur portretin e tij mjeshtërisht, ashtu siç dhe e meritonte realisht. Autori Dilo që është dhe një nga pinjollët e familjes, është një pjesë e këtij mozaiku të kulturës shqiptare, është një pjesë që gati-gati na duket sikur kanë ardhur nga bota joreale, pasi drama e tyre duket sikur ka përqasje me mistiken…
Ja si shprehet hartuesi i gramatikës shqipe eruditi i arsimuar në Zosimea me dipllomën shkëlqyeshëm, Ilia Dilo Sheperi, përpara torturonjësve:

“Edhe po ma pretë fytin nga inati,
Bindjet dot s’m’i vrisni, vrisni vetëm shtatin.
Fytin do ta kem si “a-ja e shqipes,
Boll u kam duruar përmes kërcënimesh…”

Aq me zjarr e donte Atdheun dhe gjuhën shqipe, sa dhe fytin e “prerë” e imagjinonte në shkronjën A, shkronjë që ishte ngjizur brenda shpirtit të tij, dhe që lëshonin bisqe brenda trungut Dilo.
Të dhjetë bisqet, që shpërthyen brenda këtij trungu, u munduan që kohët e zeza t’i ngrinin, t’u hiqnin oksigjenin e shpirtit, ku pa atë oksigjen asnjë Komb dhe kulturë nuk mund të jetojë.
Në aktet e baladës na shfaqen heronjtë me radhë, heronj që kishin për armë të vetme kulturën, ku një ndër ta është Margariti, ish student në Athinë, dhe në shkollën e Fullcit. Ai punoi si nëpunës në ministrinë e Botores, por me ardhjen në fuqi të diktaturës, e arrestojnë dhe e dënojnë si “Armik i Popullit”, dënim që e kreu në Kënetën e Maliqit, ose ndryshe këneta e vdekjes. Këtë kalvar vuajtje e hoqi dhe bashkautori i këtij libri, i biri i tij Eduard Dilo së bashku me Elin, Themistokli, Jani, Fevronia, Kostandini, Viktoria, Hrisanthi, Ksenofon, Etien, Mihal, Qirjako, Sava, dhe Oresti Dilo.
Janë këta pasardhes që shkëlqejnë në kulturën shqiptare, jane yje që bëjnë dritë ashtu siç pohon eruditi tjetër Qirjako, një publicist i shquar nga trungu Dilo, i cili thotë:

Jeta është e përkohshme dhe e vërteta është e përjetshme.”

Vazhdoj të lexoj aktet në baladë, dhe më duket sikur libri është rënduar ca nga pesha, është rënduar nga pika e lotit prej parajsës qiellore, dhe prej dhimbjeve shpirtërore të lexuesve.
I tërë libri është një elegji, që çuditërisht dhimbjet, vuajtjet nuk morën fund në këtë familje, edhe pse së largu po frynin erërat e demokracisë.
Në këto kohë ndryshimesh, krimet monstruoze vazhdonin, nuk kishin të sosur në atë kaos politik që u krijua. Kështu barbarët shfrynë gjithë egërsinë e tyre duke i prerë kokën gjyshes Kaliopi, një emër mitologjik, emër i pagëzuar nga i ati, i cili sikur ta dinte se do të lindte një zanë të vërtetë, emër i një prej muzave të Zeusit, që midis të tjerash simbolizonte dhe bukurinë…

…Cfare drodhi male, pyje, e tronditi vete Zotin?
Ishte vdekja me makabre, vdekja qe mori Kaliopin…

E duke lexuar këto vargje drithëruese, për njerëzit që janë pa shpirt dhe zemër, dhe që u edukuan duke humbur ndjenjën më njerëzore, në mendje të vjen thënia proverbiale e Oskar Wilde:
“Gjëja më e tmerrshme nuk është t’i copëtosh zemrat, por e kundërta, t’i shndërrosh ato në gur”.
Dhe ky është një ogur i zi, një trishtim i madh të kaplon shpirtin, kur mendon se vrasësit bredhin të lirë, të qetë, ndoshta, ndoshta ndonjeri mund të jetë zgjedhur dhe deputet me votën e “lirë” të popullit.
A duhet të heshtë drejtësia përpara këtyre veprave nga më gjakataret, nga më tronditëset?
Këto plagë të familjes Dilo, janë plagë që kullojnë gjak të mijera ish të dënuarve, janë dhimbje mes mijëra dhimbjesh që sëmbojnë në shpirt.
Më tej, m’u duk vetja sikur u gjenda papritur në një shkretëtirë, në një shkretëtirë që s’pipëtin asgjë, ngase m’u shfaqen krejt papritur, kafka, kafka njerëzish që nuk prehen të qetë, dhe që kultura apo muza e tyre, u pushkatua në kampet, internimet, apo kënetat e vdekjes!
Dhe brenda vargjeve si në celuloid është fiksuar vetëm kujtesa e atyre që panë vdekjen në sy, të sjellë mjeshtërisht nga autori me përvojë të gjatë, Jorgo Telo dhe viktima e asaj kohe të mjerë, studjuesi E. Dilo.
Telo dhe Dilo u japin lexuesve atë botë të sakatimit njerezor, qe e kthenin antivlerën në vlerë, por ata me logjikën e arsyes shpresojnë se një ditë vlerat do të jenë vlera, dhe studjuesit do të kenë një perceptim tjetër, larg ideologjizmave të kuqe, larg mbretërimit të çmendurisë.
Në këtë libër krejtësisht origjinal, ndjejmë torturën që të mbërthen të tërën, dhe nuk të lëshon derisa sa ta përfundosh, dhe në këtë ankth për ta perfunduar leximin, dukesh sikur je buzë honit, buzë një vdekje, një agonie…
Megjithatë ata nuk japin mesazhe hakmarrjeje, por me figura që mbartin një ngarkesë tejet emocionale, ata kërkojnë vetëm drejtësi, kërkojnë që njerëzit të jetojnë në Paqe, dhe të gjithë personazhet reale, që kanë vdekur nga diktatura duket sikur na bashkojnë, saqë befasohemi se ku e gjejnë këtë forcë dhe këtë shpirt kaq qiellor? Ata janë zëdhënës realiste, zëdhënës të guximshëm, për të na thënë të vërtetën në sy, herë me me një figuracion të pasur e herë të drejtpërdrejtë.
Ja si shprehet për babain e burgosur,

E burgosën Margaritin,
Fëmijëve s’u japin shkollë,
…Nën terror e kemi shpirtin,
Trëmben dhe lulet nën mollë!

Vargu i fundit jep gjithë efektin e drejtepërdrejtë që ka në fillim, një efekt i natyrshëm, si pjesë e së dukshmes, sa dhe lulet trëmben, vyshken, helmohet fryti i mollës nga pesticidet, hedhur në kopshtin e Dilove…
Poema baladë është një evidencë nga më të saktat e kohës së diktaturës, është një dëshmi e gjallë e realitetit, e parë në syrin e mprehtë, ku të vdekurit nuk kanë të drejtë as të mbulohen me arkivole, sepse zemërzinjtë dhe xhelatët prishin deri ritin e lashtë të përcjelljes së të vdekurit për në amëshim.
Të gjitha këto të japin një imazh të një lëvizje në shtrëngatë, sakrifica deri biblike, ku nuk është vetëm familja Dilo, por nëpërmjet saj përgjithësohen gjithë familjet që u dhunuan në atë kohë.
Nëpërmjet librit ne lexojmë mjaft akte brenda poemës baladë, akte që të rrënqethin, dhe që të tërheqin vëmendjen se cfarë fshihej brenda botës së disidentëve dhe njerëzve që ushronin kamzhikun mbi ta pa mëshirë për dekada me radhë.
Duke përfunduar them se ky libër, do të ngelet si një legjendë për brezat që do të vijnë, pasi është një libër me vlera historike, ka të dhëna të drejtpërdrejta, nga një familje që pa tmerr me sy, por që jep forcë për të sfiduar sfinksin.
Eshtë një libër ku vargjet japin vetëdijen e plotë të autorit për të thënë vetëm të vërtetën.
Balada është si një sagë e vërtetë që pasqyron dhunimet nga diktatura, të gjithë familjes Dilo, që me ardhjen e saj në pushtet.
Në sytë e lexuesit do të lexohet gjithë bagazhi jetësor i një familje që jep efekte të paparashikueshme për të gjithë ata që nuk kanë e njohur diktaturën, apo dhe për të tjerët që kanë jetuar bashke me të, të papersekutuar, por që kanë virtyte njerëzore dhe për rrjedhojë ndjejnë dhimbje për njerëzit që u masakruan.
Vepra merr vlera të mëdha përgjithësuese si për mënyrën e rrëfimit po ashtu dhe për të vërtetën historike, pasi misioni i shkrimtarit dhe vecanërisht i atyre intelektualeve që u burgosen, internuan e syrgjynosën, duhet të kenë si amanet fjalët profetike të At Marin Sirdanit drejtuar At Zef Pllumbit kur ishte ende i ri:
“Zoti asht i madh. i kjoshim falë atij të lumit që ka krijue vdekjen, se përndryshe njerëzit do t’kishin me kenë gjithmonë skllav të tiranve. Edhe kta do t’desin nji ditë e ti duhet të jetojsh vetëm sa me tregue. Kurrgja në mos kjosh i zoti me ba, rrno vetëm për me tregue. A e kupton ç’ka due me t’thanë? Mbaruen të tjerët, mbarojmë na, mbaron dhe ti: të gjithë shkojnë si qeni në rrush po nuk kje dikush me kallzue se si kje puna. Kush të teprojë le të kallzojë!”

Prill, 2009

[Jorgo Telo]

MYSAFIRËT E RINJ TË ÇAJUPIT
(Fantareportazh nga Jorgo S. TELO)
(Fragment)

Si për habinë tonë e sikur të kishim marrë urdhër nga hyjnesha Kaliopi (muza e zërit të bukur, ia krisën këngës një tufë thëllëzash malore – pllajore. U duk sikur ngriu gjithçka. Ne ndaluam e ashtu si në gjendje të pezullt e dëgjonim me etje atë sinfoni shpirtndjellëse…
Rashë në meditime të përnjëhershme ashtu vetvetiu pas një interviste të jashtëzakonshme që sajuam te burimi famoz i pllajës së Çajupit. Bëra lidhëzimin tokë – Parajsë përmes tingujsh thëllëzorë, që mund t’i konvertoja kështu në gjuhën njerëzore:

“O njerëz, ku ishit sot?
U mblodhi i madhi Zot.
Këtë botë e atë botë…
Ju te Brati keni qenë,
Keni pirë e keni ngrënë.
Të gjithë keni hapur xhanin
Për Çajup margaritarin.
Le të thonë, si të thonë,
Do këndojmë siç kemi zakonë
Për bilbil poet Andonë!”

Neve një takëm njerëzish, na zgjodhi behari i artë për “Mysafirë të Rinj të Çajupit”, ballkonit të Jugut shqiptar e sidomos të “njeriut – mal” – Andon Zakos.
Përgjatë rrugëtimit, në kthim për në krahinë, një numër i konsiderueshëm pjesëmarrësish ndakuam në Sheper, ku, siç i tha kryetarja e komunës poet Andonit, qe mbledhur gjithë fshati , madje dhe nga fshatrat e tjerë te sheshi para shkolles e mandej te salla e ish vatres së kulturës, se ishte parashikuar një takim e veprimtari e shkurtër e poetit të amshuar Andon Zako Çajupit me banorët e vendlindjes.
Në kulm të kuvendit, gati familjar, mu në mes të tubimit u ngrit grupi polifonik i grave të fshatit e këndoi rreth tetë këngë që i kish përgatitur posaçërisht, midis të vcilave dhe këngën:

RRËZËS SË DHËMBELIT

Rrëzës së Dhëmbellit, tek lisat bleruar,
Këndoni, bilbila, këngët pashteruar!

Shkoni te shtëpia tjegullambuluar.
Këndoni, bilbila, këngët pashteruar!

Merrni Andon Zakon ju në krahët tuaj.
Këndoni, bilbila, këngët pashteruar!

Veç Ai këndoi zemërpikëlluar.
Këndoni, bilbila, këngët pashteruar!

Dhe “Baba Tomorin “ na e dha në duar.
Këndoni, bilbila, këngët pashteruar!


E ka Zagoria bir të paharruar.
Këndoni, bilbila, këngët pashteruar!

Andon Zakoja, i emocionuar gjer në palcë, u ngrit e përqafoi një pas një këngëtaret me dashuri prej prindi e me pasion prej poeti të malluar sa për njerëzit edhe për këngët sheperiote. Të gjithave u drejtoi pyetjen: “Nga cila familje je ti? Po ti tjetra? Po ti?”E kështu me radhë…
Ato ia jepnin përgjigjen të ngjyer me të kuqtë e fytyrave të emocionuara prej njeiut që e kishin njohur vetëm përmes shkrimeve te “Baba Tomori” dhe fotografive të ndryshme që gjendeshin në dhomën – muze e improvizuar brenda një klase poshtë çatisë së shtëpisë së Tij të hershme.
Nga këngëtaret shquheshin emrat Rita, Marianthi, nusja e djalit të Leandro Pinës, Mimoza hoshteviate, Tefta nga Malltajt dhe motrat Jolanda e Dhespina. Këngët sipas radhës i paraqitte e bija e Eli Bicit, meqë ndodhej për pushime te babojosha, Foto Bici, i cili nuk ia hiqte krahun Çajupit, qysh kur zbriti në Sheper, pas kthimi nga pikniku i jashtëzakonshëm te burimi ujëkristal e tejet i ftohtë i Bratit e gjer sa mbaroi veprimtaria e çmallimit në sallën e rindërtuar të klulturës.
Nuk mungonin në këtë veprimtari shumica e burrave, grave e moshat e reja të fshatit.
Kur u ul paksa plaku babaxhan, i ndihmuar dhe nga Jorgo Buloja, ra njëherësh në krahët e shendit e të ngazëllimit mallëngjenjës…Kjo ndodhi kur pa ato pak nuse e vajza, që, pasi e nginjën me këngë e rrethuan dhe shkrepën këngën në vallen e shtruar sheperioçe:

“Vajzë sheperiote jam,
Shoqe përmbi vete s’kam…” etj

“Hë, më ju lumtë, de! Kështu të këngës të jeni! – tha Çajupi, duke i përgëzuar prindërisht.
xxx
Të nderuar lexues,
Mundet qëndruam ca kohë brenda një aventure tokësore, ku nuk besoj të keni humbur, porse keni përfituar diçka njerëzore në dobi të shpirtit tuaj. Ju lutem, mos u pendoni për kohën që harxhuat, duke më lëxuar.
Duke u vetëndjerë në pozitat e reporterit e të protagonistit, duhet të nënvizoj se gërshetimi i reales historike me iralen imagjinare është në raport të përzier: herë mëshon e vërteta, herë fantastikja e së toku na grishin për të konstruktuar ëndrrën më dimensionale që sapo përjetuam së toku…
Jemi mësuar që intervistat me personalitetet që nuk jetojnë më, t’i sajojmë vetëm kur duam të satirizojmë e ironizojmë dikë apo diçka. Them se nuk na vjen asgjë e keqe që këtë formë intervistimi e komunikimi ta mirëpërdorim edhe për të nxjerrë në pah vlera të mirëfillta pozitive si këtë herë me Poetin tonë të Madh.
Nëse jeni në një mendje me mua, këtë rrëfim me kostum reportazhi le ta quajmë sëtoku një ëndërr të zgjatur, një pjellë imagjinatë të dobishme. Kësisoj , nëse na ngjizet mendimi, do të m’i bënit një shërbim jo të vogël shpirtit të trazuar.
Truri ynë është i ndërtuar në të këtillën mënyrë që të ketë aftësinë të prodhojë imagjinatë. Është kjo imagjinatë që më ka vizatuar në buzë pyetjen: “A do tentojë ndonjëherë Zoti i plotfuqishëm që Parajsën Qiellore ta zbrezë në Tokë?”
Edhe sajesat e imagjinatës e fisnikërojnë shpirtin njerëzor…paçka se mund të jenë të vështira pa asnjë keqdashje kështu me kostumin e aventurs… me vellon fantazmagorike…

[SERAFIM DILO]

E dreq o pune,po na heq edhe kenaqesin e te shkruarit,se te perseritesh eshte gjithmon e bezdishme.

More djale:ESHTE E DREJTA JOTE TE KRITIKOSH,POETIN,POEZITE,e cfare te deshirosh,o te duket e arsyeshme.
Por duhet te jete kritike,dhe kritika eshte:
Egzaminimi o analiza e nje vepere,ne pergjithesi mbi difektet.Ne kete rast jane poezit e poetit z.Jorgo Telo.

Pra ne qofte se do te besh nje kritik mbi poezit,duhet te perdoresh fjale o terminollogji qe i pershtaten poezise.Kjo vlen ne qofte se do te kritikosh dhe bejtet.Te kritikosh nje poezi duke e barazuar me bejte,nuk eshte kritike normale,eshte kritik perbuzeshe.

Poezia dhe bejtet,JANE SHKRIME E KRIJIMTARI TE NDRYSHME,jane si kali me gomarin,nje gomar mund ta kritikosh duke e quajtur kale,po nje kale nuk kritikohet kur e quan gomar.
E ne kete rast kemi te bejme me nje kale race,o me nje kale qe mer pjese ne gara.

E si perfundim qe ta mbyllim kete muhabet,se je ne gabim koke e kembe bashke me gjith kepuc,e u zgjata dhe shume.
Nje keshille:LEXO DHE NJEHERE:KRIJIMET E POEZIT E POETIT JORGO TELO,e mund edhe ti kritikosh.
Te jeshe i thjeshte,ne pergjithesi eshte nje veti e mire...por thjeshtesia vlen.
1)Kur di.
2)Kur ke
3)E me e rendesishmja,kur kupton.
Pa keto thjeshtesia nuk vlen,o me mire,eshte kot.

[gjirfabe]

Nga stili te shkruarit kam pershtypjen se pas Bel Ami ndodhet poeti Balil Gj.

Duke mos qene as nga Zagoria dhe as nga Lazarati nuk dua te marr persipar rolin e avukatit per dike, por secili ka te drejte ta thote nje fjale ashtu si e percepton ai nje krijem te caktuar.

Nuk besoj se ne çdo rast qe dikush boton diçka te gjithe duhet te thone "uaaa sa e mire!", ndryshe do te behej si ne nje klub letraresh ku dhe une jam antar qe per do postim te njerit te gjithe miqte e tij bejne vleresime "superlative", dhe pastaj vazhdojne me kritika per Ismail Kadarene, etj.

Personalisht i lexoj me kenaqesi postimet e Z. Jorgo Telo per frymen folklorike qe perçojne dhe qe mua me pelqejne.

Denigrimet per mendimet qe dikush çfaq, nuk besoj se i ritin vleren dikujt tjeter.

E kunderta mund te jete e vertete.

[Gifted]

Une jam me origjine nga Zagoria e Gjirokastres dhe Zagoria ka 10 fshatra dhe jo 8, duke shtuar Topova(fshati im) dhe Fshati i vogel qe eshte gjithashtu i njojtur si Bythiq.

Zagoria eshte nje nga fshatrat me te pasur, (jo me flori) por me ujin me te mire, me klime shume te mire dhe me prodhimet fshatare te cilat jane speciale.LOL

Ne qofte se keni ndonje pyetje feel free tu ask!

Topova??une kam mamin nga topova
edhe eshte shuuuume e bukur!!!

[gjirfabe]

[...besoj te kini te beni me gruan e te shquarit Vasil Bici, te cilit ju shua jeta aksidentalisht ne nje moshe te re , ne kohen kur po harrinte maja te larta si nje Intelektual shume i kompletuar. Eduard M. DILO[/QUOTE]

Vasil Bicin per 4 vjet e kam pase shoke klase ne gjimnazin "Asim Zeneli".

Vdekja e tij nuk ishte nje "aksident automobilistik", por nje prite vrasese e ngritur nga grekerit kundra tij per shqiptarizmin qe Vasua perçonte.

Rrethanat ne te cilat ndodhi "aksidenti" flasin qarte per ate eliminim.

[gjirfabe]

[...besoj te kini te beni me gruan e te shquarit Vasil Bici, te cilit ju shua jeta aksidentalisht ne nje moshe te re , ne kohen kur po harrinte maja te larta si nje Intelektual shume i kompletuar. Eduard M. DILO[/QUOTE]

Vasil Bicin per 4 vjet e kam pase shoke klase ne gjimnazin "Asim Zeneli".

Vdekja e tij nuk ishte nje "aksident automobilistik", por nje prite vrasese e ngritur nga grekerit kundra tij per shqiptarizmin qe Vasua perçonte.

Rrethanat ne te cilat ndodhi "aksidenti" flasin qarte per ate eliminim.

[Jorgo Telo]

"Na ka marre malli per njecik mish te pjekur,po jo vetem per te ngrene,po me teper shoqerimi o nderimi qe i behet mishit ne hell,pija o te piret".

S'eshte e thene te jesh nga Zagoria, qe te kesh shijuar ndonje sheleg pires ne hell te baxhua e Hijes se Mallkuar shoqeruar me ca djath te njome, qepe dhe domate qe pelcasin nga shendeti. Aq me teper kur ngjiroset me speca qafeprera, per munges gotash rakije.

Apo me ndonje kec ftujak te çezma e Brari ndane fushes se Cajupit.

Lezet te madh ka pasur nje i tille te baxhua e vjeter e Sheraf Karagjozit ne krye te malit te Lunxherise mbi "Balten e Bardhe"

Qe mos te te prishet mendja dil te Qafa e Serpenit, hidh syte poshte dhe...

--HARRO MUSHKE VALAREN!--

E kisha fjalen per menden dhe shkrojta mushke.

Mireseerdhe, GJIRFABE! MIDIS NESH, PO TE JESH VETVETJA E JO KOPJE, DO GJESH KENAQESI SA HERE TE HYSH. KUPTOHET QE NGA POSTIMET E PARA. URIME TE MIRA!
JORZAGORITI

[Jorgo Telo]

[...besoj te kini te beni me gruan e te shquarit Vasil Bici, te cilit ju shua jeta aksidentalisht ne nje moshe te re , ne kohen kur po harrinte maja te larta si nje Intelektual shume i kompletuar. Eduard M. DILO

Vasil Bicin per 4 vjet e kam pase shoke klase ne gjimnazin "Asim Zeneli".

Vdekja e tij nuk ishte nje "aksident automobilistik", por nje prite vrasese e ngritur nga grekerit kundra tij per shqiptarizmin qe Vasua perçonte.

Rrethanat ne te cilat ndodhi "aksidenti" flasin qarte per ate eliminim.



[/QUOTE]

E SHOH TE UDHES TE HEDH KETU NJE BALaDE QE KAM SHKRUAR DY DITE PAS PERCJELLJES SE MIKUT TIM, VASIL BICI:



BALADË ELEGJIAKE

(Kushtuar Vasil Bicit)

- Zagori, pse t’u tret syri?
- Korba! Më iku Vasili!…
- Sheper, ç’është ky pikëllim?
- Vajtoj Vason – djalin tim.
- Argjiro, pse s’ndihesh qetë?
- Humba Vason, oh sa shpejt!

xxx

…Moj e premte e dy prillit,
jetën ç’ia preve Vasilit!
Ç’ka që hesht Universiteti,
Kodra e Shtufit, gjithë qyteti?

Studentë e pedagogë
kryeulur vijnë e shkojnë.
Tek ballkoni hedhin sytë
të shohin Vason si dritë,
Mos, vallë, ndiejn’ zerin e Tij
larg a pranë a kushedi…?

Duket se flasin në kor:
- Boll po flë, o profesor,
kthehu në auditor!.
Flasin shokët: “Hej, o burrë,
eja shpejt në Prefekturë!”
xxx
Qajnë dy vajzat dhe djali.
Shpirthelmuar , djegur xhani.
U ther zemra për babanë,
i djeg malli për mamanë.
I tret durimi i pasosur
për mamanë e plagosur.

Qajnë motrat për vëllanë…
Dhimitri veten s’e mban.
Mbledhur fisi, miqësia
Kujen nuk e nxë shtëpia.
Dridhen lulet në saksi.
Nuk të shohin më aty.
Stepen librat nëpër rafte.
drithërohen fletë e faqe.
Ku shkoi pasioni për punë?
E rrëmbeu i madhi gjumë.
U pre në mes ardhmëria.
Pa timon mbeti shtëpia.

E fëmijët mbledhur tok
flasin të mbytur ndër lot:
“Pa dil, babi, nga “kuvlia”!
Ngrehu, po të pret shtëpia!”

Shanikua digjet ndër plagë.
A e di në të ka gjallë?!
A e di, baba- lastari,
Në të keq si t’u fik xhani?
Ah moj dhimbje e shumëfishuar,
Ç’Satana të ka dërguar?
Ku qe Zoti atë orë?
Pse s’ia ndali Djallit dorën?

“Eja shpejt, babi, o xhan,
Mos na ler vetëm, aman!
Ëndrrat e mira për ne…
Ku i shpure, ku i le?
Ç’qe ky fat i pamëshirë
Që na zezoi shtëpinë?!…
Ku ta gjejmë forcën ne,
Të durojmë mbi këtë dhe?
Zot, o Zot, në na dëgjon,
Gjyko për të ardhmen tonë!
Babi, si duron ndën baltë?
Atje s’ka diell por natë.
Si duron, pa ardhë në prag?
Si duron pa folur pak?
Ne fëmijët e kushdo,
të kuptojmë, o zemër –o!
Dhe atje ku je tani,
dhembin plagët që ke ti!

Babi, Mami, ç’na ka ngjarë!
Kë të qajmë ne më parë?
Një nën dhe, një në spital…
Ku ta gjejmë forcën tani,
ne të mbeturit në shtëpi?

Na ngushëllon njerëzia…
Porsi ferr na ngjan shtëpia.
Shpirti ynë i përvëluar
sa do presë duke duruar?

Zot, o Zot i Madh, ndihmona!
Bekimin hyjnor dërgona!
Mamanë e dashur shpëtona!
Merre babin n’prehrin Tënd!
Balta iu bëftë argjend!

JORGO S. TELO