A duhet të bashkohet Kosova me Shqipërinë?

[Dertlia]

KUR ËSHTË FJALA PËR BASHKIMIN KOMBËTAR,

Skënderbeu në një fjalim të mbajtur në Lezhë më 1444 ndër të tjera thotë :
"Fuqitë e Shqipërisë u ngjajnë rrëkeve të vogla, që rrjedhin në drejtime të ndryshme. Nëqoftë se këto rrëke bashkohen, atëherë bëjnë një lumë të madh dhe të fuqishëm".
Shkas për të shkruar më dha debati i zhvilluar në emisionin "Speciale", të cilin e realizoi në RTK zonja Besa Çeku më 15 tetor 2008.
Në atë debat morën pjesë liderët e disa partive dhe lëvizjeve të vogla: Avni Klinaku, Albin Kurti, Bedri Çejku dhe Ismail Latifi.
Temë debatimi ishte: Bashkimi kombëtar shqiptar.
Nderë dhe respekt ndaj liderëve të këtyre subjekteve për aktivitetin dhe përkushtimin e tyre patriotik.
Të katrit këta udhëheqësa, në atë debat shprehen brengën e tyre, pse ende nuk flitet haptas për të drejtën e bashkimit kombëtar shqiptar, kur kjo ishte dhe është aspiratë e të gjitha gjeneratave shqiptare. Kjo temë, edhe si ide edhe si veprim është shumë e qëlluar. Madje edhe e vonuar.
Por, deklarimi i këtyre liderëve për bashkimin kombëtar do t'ishte më bindës dhe më efektiv, sikur këta liderë, në fillim të debatit, ta shqyrtonin mundësinë e integrimit të subjekteve të tyre politike. Një angazhim i tillë vetëm sa do ta konfirmonte qëllimin, sakrificat e shumta dhe përcaktimin e tyre për bashkimin kombëtar. Përndryshe, sa mund të jemi bindës për opinionin shqiptar dhe atë ndërkombëtar, kur atij (Faktorit Ndërkombëtar) ia paraqesim kushtin, që për të hyrë në Evropën e Bashkuar, më parë do të duhej të mundësohej bashkimi i trojeve shqiptare, të ndara padrejtësisht. Por, si të arrihet bashkimi kombëtar, kur, si në Kosovë, ashtu edhe në Shqipëri dhe në viset tjera të banuara me shqiptarë dominon pasioni individualist, i shprehur me egoizëm, gjelozi dhe karierizëm. Si të thuhet ndryshe, kur, duke e shaluar katërçipërisht demokracinë dhe pluralizmin, vetëm në Kosovë janë formuar më se 30 subjekte politike. E dihet, se niveli i kualitetit të demokracisë dhe i pluralizmit nuk matet me numrin e partive, por me kualitetin e veprimit dhe të drejtës për ta përfillur dhe pranuar edhe mendimin e tjetrit. Perndryshe, duke formuar dhe ndarë parti, krijohet, çka tjetër, veçse anarshi dhe huti. Kështu që, ëndrra dhe dëshira për realizimin e aspiratës shekullore për bashkimin kombëtar në njërën anë dhe realiteti i hidhur me pamundësinë për ta ndryshuar këtë realitet në anën tjetër, më kanë bërë të flas vetmeveti. Prandaj, e kam sajuar një personazh dhe po bisedoj me të, këtu në letër të kompjuterit. Pse jo? Gjithçka është e mundshme sot. Edhe unë po e shfrytëzoj të drejtën, që sëpaku ta maltretoj letrën. Nuk është pak kjo. Madje, njëherë në një artikull, me titull "Sikur t'kishte letra gojë", e kam qajtur mirë hallin e letrës. E rezultati, mos pyet: Fol e rruaj ve!


Duke menduar për mënyrën më efikase të bashkimit kombëtar, m'u bë, sikur bashkëbiseduesi im i imagjinuar më tha: -"Ndërroja kajden Bun", thoshte i ndjeri pedagog, Tajar Hatipi. Ndërsa, Alberto Moravia thotë: "Ai që nuk ndërron mendje kurrë, ndoshta nuk ka fare", nxjerrë nga Fejtoni i Daut Demakut: "Fuqia mahnitëse e mendimit pozitiv".
Unë, duke pritur, se çka do të më thotë tjetër bashkëbiseduesi im, ai, sikur me seriozitet m'u afrua dhe po më thotë: Pasi që, me aktivitete të pjesërishme individuale dhe me politikën e deritanishme, të sajuar me argumente, gjithsesi të pakontestueshme dhe me fjalë të mëdha, në stilin klasik e me dialogje të shumta shterpe, nuk ia dolëm që ta bindim faktorin ndërkombëtar gjatë tërë historisë për të drejtën tonë, u desht patjetër ta ndërrojmë kajden, t'i kombinojmë këto dy lloj veprimesh: angazhim për sensibilizim të faktorit ndërkombëtar me rrezistencë paqësore dhe masovizim të rrezistencës me armë, kuptohet, i shoqëruar edhe me fleksibiltet politik dhe diplomaci më të hollë, për ta shtrirë për dhe politikën hegjemoniste serbosllave, sëcilës, për fat të mirë, edhe ajo vet, me propagandë dhe me veprime anakronike e gënjeshtare, pa pra po i ndihmon dështimit të vet.
Ç'është e vërteta, me këtë stil filloi të shërbehej edhe faktori ndërkombëtar. Ai më në fund e caktoi njeriun e rryer për arbitrim, Marti Ahtisarin. Ky, pas shumë bisedave që zhvilloi me palët kundërshtare, pa as më të voglin sukses, përpiloi një planpropozim, me të cilin, sado favorizues për serbët dhe hileçar për shqiptarët, prapseprap nuk pranohet nga serbët, ndërsa nga shqiptarët, edhe pse me hile të shumta, pranohet. Dhe kjo ndodhë kështu, sepse pala serbe është mësuar të përfitojë nga propaganda e rrejshme, duke paraqitur kërkesa maksimale, me të cilat, (pse jo) don ta ruaj me çdo kusht primatin e të privilegjuarit për dominim. Ndërsa pala shqiptare e pranoi Planpropozimin e Ahtisarit, sepse në një anë dronte se mos po e iriton faktorin ndërkombëtar e na len në gjysëm të rrugës dhe në anën tjetër, sepse është mësuar të kënaqet edhe me gjysmat e atyre, që na takojnë si të tëra.
Por, për ta realizuar aspiratën shekullore të bashkimit kombëtar dhe për ta gëzuar atë, do të duhej patjetër, që së pari, të fisnikërohej përcaktimi, përkushtimi dhe veprimi i faktorit gjithëshqiptar, në mënyrë që gjatë angazhimeve dhe veprimeve tona, të kemi punë vetëm me pengesat që na i krijon kundërshtari, ose ndërmjetësuesi. E jo të zëmë në thua nëpër pengesat që ia krijojmë vetës. Lidhur me nevojën e fisnikërimit të vetëdijes për bashkimin kombëtar, realiteti i hidhur i gjendjes së çështjes shqiptare, më shtynë t'i referohem thënjës së Pisarevit të ketë thënë: "Nëqoftë se është e mundur higjiena e trupit, është e mundur edhe higjiena e mendjes dhe e karakterit të njeriut". -Citim i Daut Demakut në Feltonin "Fuqia mahnitëse e mendimit pozitiv".
Për rëndësinë e madhe dhe vendimtare që ka bashkimi, Skënderbeu ndër të tjera thotë: "Pa Kosovë e pa Çamëri, mos t'thotë kush se ka Shqipëri", citim nga Fadil Shyti në një artikull të publikuar në TV "ZIK" të Zërit të Kosovës më 23 qërshor 2005. Ndërsa, në një fjalim të mbajtur në Lezhë më 2 mars 1444, Skënderbeu ndër të tjera thotë edhe këtë: "Fuqitë e Shqipërisë u ngjajnë rrëkeve të vogla, që rrjedhin në drejtime të ndryshme. Nëqoftëse këto rrëke bashkohen, atëherë bëjnë një lumë të madh dhe të fuqishëm".
-Nxjerrë nga libri: "Në udhën e shqiptarizmës" i Vangjel Koças, f. 89.
Edhe Ismail Kadare në një intërvistë, dhënë "Zërit" (javor) të 19 marsit 1994, f. 28, ndër të tjera thotë: "Kur të shikojmë se Kina, një vend gjigant e ka mendjen të mos i lëshojë dy milion tibetianë, mendoni se si një vend me një miliard e gjysëm banorë, i ruan me gjelozi dy milion tibetianë. Ose merreni shembullin e Rusisë, me një sipërfaqe aq të madhe sa 1/6 e globit, nuk lejon të lëshojë asnjë pëllëmbë tokë nga kthetrat e saj. Atëherë, duhet kuptuar se sa të drejtë kanë shqiptarët ta ndiejnë vetën të shqetësuar".
Ky realitet i hidhur m'i imponon edhe këto pyetje:
-Ku është parë apo dëgjuar, se me ide e qendrime jetime, lexo (individualiste) që shprehen me tone egoiste e përçarëse, duke krijuar distanca, të arrihet suksesi i përmasës kolektive?
-Sipas çfarë logjike presim të na do dikush tjetër më tepër, se sa që duhet ta duam ne njëri tjetrin?
Në këtë çast, se ç'mu kujtua një mendim i Novalisit, të cilin e kishte cituar i ndjeri profesor Ejup Statovci në një intërvistë dhënë "Zërit" të 2 nëntorit 1992, f.13, të ketë thënë: "Armiku im më tha: Duaje armikun tënd. Unë e dëgjova dhe zura ta dua vetëvetën". Që don të thotë: të mësojmë të dimë, se si duhet dashur vetëvetja. E vetëvetja nuk duhet me sjellje e veprime "dikush thumbit e dikush patkonit", kur dihet mirë kauza e Çështjes shqiptare, padrejtësisht e nëpërkëmbur me shekuj nga të tjerët dhe pakuptimësisht e vetëmohuar.
-Si të thuhet ndryshe, kur me nostalgji të përlotur, flasim për regjimin diktatorial, i cili ka viktimizuar mijëra njerëz të pafajshëm dhe e ka mbajtur në geto një popull të tërë? Në vend që të angazhohemi ta forcojmë identitetin tonë, si shqiptarë të një trungu, të cilin, faktori ndërkombëtar, në shërbim të armiqve tanë, e ka ndarë, përçarë dhe shpërndarë popullin shqiptar nëpër të katër anët e botës, dalin argatë të falur apo të shitur shqipfolës, të ish tipave të Halit Tërnafcit, Sefedin Sulejmanit, Nexhmedin Spahiut e të tjerëve oponentë, që "zbulojnë" kombin e ri kosovar.
"Lum e lum për kombin që ka "shpikësa" të këtillë"!
Me siguri, këta të gjorë "shpi(f)kësa, për ta ushqyer trurin me prapësi, bredhin posht e lart nëpër kontajnerët e Kalemegdanit të Beogradit, duke kërkuar "fakte", të cilat, as Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë, nuk mundi më t'ia shes askujt, i hodhi në kontajner.
Ndaj sjelljeve të këtilla degraduese e vetëmohuese, i madhi Fan Nol do të klithte: “O la la, o la la. O rezil, o katil“.
Për ta realizuar synimin e aspiratave shekullore për bashkimin kombëtar, (shprehur me stilin e ndërtimtarit) duhet ditur mirë, se cila është lënda e parë, me të cilën do të ndërtohej godina e shtetit, gjegjësisht e sovranitetit. E lënda e parë dihet prej shekujsh, është vetëdia kombëtare, sovraniteti dhe Liria, që na ka muguar brez pas brezi dhe na ka shoqëruar me luftra e pasoja të rënda deri në ditët tona.
Ato përpjekje dhe sakrifica të shumta, të shoqëruara edhe me dështime, kanë sajuar një bagazh të madh pasojash dhe përvoje, të cilat do të duhej të na sherbenin si busollë për të gjetur rrugën e prosperimit dhe të përparimit. E rrruga e prosperimit dhe e përparimit gjendet në sajimin e kritereve të duhura mbi të çmuarit e vlerave. E kriteret e duhura për të çmuarit e vlerave sajojnë mençurinë. E mençuria sajon përcaktimin e shëndoshë të brumosur me unitet, që do të kontribonte pozitivisht në kualitetin e punës që e kryen njeriu përgjegjës. Kjo aq më parë, kur dihet, se mu për mungesë të kritereve në dallimin e cilësisë së ideve dhe të veprimeve në momente vendimtare të kthesave pozitive gjatë historisë, popullit shqiptar, jo pak herë, për shkak të interesave të ngushta individualiste, i ka munguar syçeltësia, vizioni, përkushtimi dhe kualiteti i duhur në zbatueshmëri. Prandaj, si rezultat i këtyre mangësive, jo pak herë, është krijuar zhgënjimi, tragjizmi dhe dështimi. Andaj, sot, më tepër se kurrë, është i nevojshëm bashkërendimi dhe bashkëveprimi i klasës politike me subjektet e ndryshme institucionale e joinstitucionale, për të krijuar kushte e klimë politike të atillë, që do të mundësonte shndërrimin e ambicjeve negative individuale në ambicje pozitive kolektive, të cilat do të shpienin në zhvillim, përparim, stabilizim dhe mirëqenje njerëzore. Në të kundërtën, nëse edhe më tej vazhdohet me kundërthënje, që s'kanë të bëjnë fare as me demokracinë, as me pluralizmin, as me moralin, as me patriotizmin, por kanë të bëjnë me krijimin e distancave çdoherë e më të mëdha, me krijimin e përçarjeve dhe me rrezikimin e sovranitetit. Kur i them këto fjalë, më reprizohen pamjet e shëmtuara të ofendimeve dhe të rrëmujave në mes parlamentarëve dhe partiakëve në të tri anët e shqiptarisë. Dhe në këso rastesh, fatkeqësisht, nuk kursehet as jeta e njerëzve. Atëherë, ku ta kërkojmë ilaçin riparues, që shpie drejt bashkimit? -Në incidentet dhe fatkeqësitë politike, të cilat bëhen edhe afera propagandistike, apo në përpjekjet për ta fisnikëruar mentalitetin e njeriut në favor të krijimit dhe integrimit të vlerave, që shpiejnë në përparimin e gjithanshëm të vlerave infrastrukturore, që do të ja ndryshonin për të mirë vetëdijen kombëtare shqiptarit.
Pra, bashkimi dhe faktorizimi i kombit shqiptar, jo vetëm që do ta stabilizonte Ballkanin, duke e shuar një vatër krize që ka moshë shekullore, por ky bashkim dhe faktorizim i shqiptarëve do t’ia hiqte Faktorit Ndërkombëtar një barrë, siç është ajo e intërvenimit apo e mbikqyrjes. Njëherit, në këtë kohë, kur synohet bashkimi europian, do t’ishte rast shumë i volitshëm, që faktori ndërkombëtar ta korrigjojë vetëvetën, duke i zgjidhur problemet në mënyrë të drejtë dhe të plotë. Kjo, sepse, historia ka dëshmuar, se mu për shkakun se nuk janë zgjidhur problemet në mënyrë të plotë, ato janë përsëritur. E e ardhmja do të dëshmojë, se edhe Pakoja e Ahtisarit, jo që nuk i jep zgjidhje të plotë Çështjes së Kosovës, e aq më pak Çështjes shqiptare, por, me atë Planpropozim e komplikon edhe më tepër zgjidhjen e çështjes shqiptare. Si të thuhet ndryshe, kur në një paragraf të atij Planpropozimi shkruan, që Kosova të mos bashkohet me asnjë shtet tjetër, (duke aluduar për me Shqipërinë). Që don të thotë, duke mbetur Kosova e ndarë nga Shqipëria, Serbia do ta ketë më lehtë ta përsëris agresivitetin mbi Kosovën. Prandaj, sot më tepër se kurrë, populli shqiptar ka nevojë për syçeltësi dhe për UNITET, në mënyrë që të mos i përsëriten pasojat. Përndryshe, edhe populli e thotë :
« Njëherë vjen vera kah dera » .
« Gjarpni me dy krena ashtë djegë në zjarrë ».
Prandaj, edhe ne, që të mos digjemi, lë të piqemi ! ***

Hamzë Gashi
Francë

[Dertlia]

DUKE LEXUAR LIBRIN
"Historia e shqiptarëve nga Ilirët deri te Pavarësia e Kosovës" - Serge Metais

VËSHTRIM:

Titulli kaq i gjatë i librit "Histori e Shqiptarëve, nga Ilirët deri te Pavarësia e Kosovës", i Serzh Mete-së (Serge Metais), përkthyer nga Arben Leskaj, botuar, origjinali në gjuhën frenge në shtypshkronjën prestigjioze Fajard të Parisit, ndërsa përkthimi në gjuhën shqipe në shtypshkronjën "55" në Tiranë 2006, ma imponoi pyetjen, se si do ta ketë trajtuar ky autor çështjen shqiptare nëpër të gjitha etapat historike, për t'ardhur deri te shqyrtimi i statusit final të Kosovës. Njëherit ma shtoj interesimin për ta lexuar librin në fjalë dhe për t'i bërë këtë vështrim:
Pra, tematika e këtij libri është shumëdimensionale. Prandaj, sado që të flitet apo të shkruhet për të, prap mbetet për t'u thënë edhe shumë çka tjetër.
Ky libër vjen nga një intelektual i shquar françez, mu në kohën, kur çështja shqiptare dhe e Kosovës, si kurrë më parë, është bërë burim frymëzimi, barrë preokupimi dhe trajtimi, jo vetëm për shqiptarët, por edhe për të tjerët joshqiptarë.
I udhëhequr nga parimi moralo-juridik, për ta thënë të vërtetën dhe vetëm të vërtetën, autori Serzh Mete, gjatë trajtimit të çështjes shqiptare i ndejti besnik këtij parimi, duke e pasqyruar në këtë vepër të vërtetën për shqiptarët.
Për dallim nga shumë autorë tjerë, sidomos serbë, që për ta shkruar një vepër të kësaj natyre, bëjnë çmos, që të pavërtetën e tyre ta bëjnë të vërtetë, duke e torturuar ndërgjegjen, duke e ndotur shkencën, si dhe duke e shkelur mirëqenjën njerëzore, autori S. Mete e kishte zgjedhur rrugën e parimit shkencor.
Duke e ditur autori, se shkenca ushqehet dhe pasurohet vetëm me të vërtetën, ai nuk kishte nevojë ta lodhte trurin për të trilluar ose shpifur fakte, kur me fakte tragjike e shkatërrimtare, u ballafaqua kudo nëpër shtigjet e jetës së shqiptarit nën robëri e padrejtësi.
Pra, me detyrën që ia dha autori vetës për të shkruar historinë e një populli të lashtë ballkanik dhe evropian-shqiptar, të cilit me shekuj i ishte mohuar e drejta për të jetuar normalisht, duke ua ndarë tokën në pesë thela, autori, sikur i jipte forcë vetës dhe ndiente kënaqësi e lehtësi, pse ishte vu në shërbim, përkrahje dhe mbrojtje të së drejtës dhe të vërtetës së një populli (shqiptarëve), i cili, kurrë gjatë historisë nuk ia ka cenuar integritetin askujt. Por vetëm ka luftuar për t'u mbrojtur dhe për t'u çliruar nga të huajtë. Madje, jo pakherë, shqiptarët edhe u kanë ndihmuar të tjerëve në luftërat e tyre çlirimtare, për ç'gjë edhe janë shpallur heronj të atyre vendeve.
Nga përmbajtja e librit, shihet, se autori me përkushtim intelektuali, ia ka dalë me sukses të bëjë kapërcime dhe, kur e ka kërkuar nevoja, i ka lidhur mirë fijet përmbajtësore të atyre etapave historike, me të cilat na e ka dhënë në mënyrë organike, reliefin e të gjitha përpjekjeve shqiptare, me baticat dhe zbaticat, të mbushura me plot sakrifica, të ndërthurura me gjithfarë djallëzishë, që kanë rrjedh nga padrejtësitë dhe që kanë rezultuar jo pak herë me dështime dhe tragjizëm mbi kurrizin e popullit shqiptar.
Nga përmbajtja e librit "Histori e shqiptarëve"... shihet se, autori ka hulumtuar dhe ka gjetur literaturë me trajtime tendencash të ndryshme mbi çështjen shqiptare, duke ditur t'i gjykojë dhe t'i dallojë mirë tendencat e drejta nga ato të shtrembëtat.
Me trajtimin që i ka bërë autori çështjes shqiptare në librin "Histori e shqiptarëve, len përshtypjen e një studjuesi objektiv, i informuar mirë për të dhënat që kanë të bëjnë me fatin e popullit shqiptar. Kjo aq më parë, kur
Historia dëshmon, se tendenca shtrembërimi, falsifikimi e injorimi argumentesh për çështjen shqiptare kemi jo vetëm nga autorët serbë, por edhe nga autorë tjerë, që e kanë penguar depërtimin e së vërtetës shqiptare. Dhe, ironia bëhet më e rëndë, kur sot, faktorët që merren me çështjet kapitale, siç është e drejta për vetëvendosje, e kodifikuar edhe me konventat ndërkombëtare, ajo shkilet mu nga ata që i kanë miratuar ato konventa.
Gjatë këtij vështrimi, duke filluar prej artikullit "Miti i Kosovës", me të cilin është ushqyer jo vetëm politika, por edhe feja dhe shkenca serbe, unë do të bëj kapërcime edhe më të mëdha. Është e ditur se prej këtij miti ka buruar urrejtja dhe lakmia me derivatet e tyre: hegjemonizmi, kolonializmi dhe etja e pashuar për privilegje e dominim, të shoqëruara me ndjenjën e shëmtuar aneksioniste. Andaj themi se: Me të drejtë konstaton autori Serzh Mete, se "Ky mit, i ka rrënjët në dy kujtime: njëri madhështie dhe tjetri disfate. Kujtimi i madhështisë është ai i Perandorisë së Dushanit në mesin e shekullit XIV. Imagjinata e ka paraqitur atë si koha e artë e një kombi serb të bashkuar rreth kishës e perandorit të vet dhe që sundonte Ballkanin. (Ndërsa) "kujtimi i disfatës" është ai i ushtrive të krishtera përballë atyre të sulltanit më 1389, në Fushë-Kosovë. Dhe, se, "Kjo disfatë paskësh çelur një epokë rënjeje, të mbushur me dhunë, tradhëti, herezi dhe kthime në fenë islame". Dhe më tutje vazhdon autori me të pasqyruarit e mohimit të faktit nga autorët serbë, sa i përket pjesëmarrjes së shqiptarëve në Betejën e Kosovës, kur thotë: "Pjesëmarrja e shqiptarëve në Betejën e Kosovës injorohet në mënyrë sistematike në rrëfimet serbe. Ata (shqiptarët) paraqitën si muslimanë, aleatë dhe vegla të Turqisë. (Edhe) "Historia e Skënderbeut nuk përfillet, ashtu si edhe dhjetëra kryengritje të shqiptarëve në kohën e sundimit osman".
..."Sipas përfytyrimeve nacionaliste serbe, Kosova ka qenë gjithmonë serbe. Kur janë vendosur serbët aty, ajo paskësh qenë tokë e virgjër, e pabanuar. Ata paskëshin ndërtuar aty manastiret e tyre. (Ndërsa), Shqiptarët paskëshin përfituar nga disfata e vitit 1389, për t'u ngulur aty".
Përkundër faktit, se nga roli shumë negativ, që ka luajtur mitomania në mendësinë serbe, duke u krijuar atyre pasoja shumë të rënda, ata, edhe sot e kësaj dite në shumë fusha krijimtarie: artistike, shkencore, (sidomos historike, gjeografike, gjuhësore dhe muzikore), politike dhe diplomatike, vazhdojnë të jenë mitomanë të papërmirësueshëm.
Se miti mbi Kosovën, si djep i serbizmit ishte i rrejshëm, e përforcon me të dhëna shkencore autori i librit "Historia e shqiptarëve" kur, në mes tjerash thotë: "Le ta shqyrtojmë më nga afër mitin e Kosovës. Ai, mund të ndahet në pesë pohime", disa prej të cilave do ti citoj si më posht: ...Pohimi "Se Kosova ka qenë gjithmonë tokë serbe, është qartësisht më i pavërteti. Dihet se serbët kanë ardhur në Ballkan vetëm në fundin e shekullit VI ose në fillimin e shekullit VII. Historiografia e lejon vendosjen e një lidhjeje midis Kosovës dhe historisë serbe, vetëm duke filluar nga fundi i shekullit XII, kur Principata e Rashës, e Stefan Nemanjës filloi të zgjërohej në drejtim të jugut, duke iu ngjitur përpjetë Luginës së Lumit Ibër" -"Historia e shqiptarëve"..., përkth. Shqip, f. 234. Dhe më tutje, autori S. Mete shton: ..."Siç e kemi parë, Dinastia e themeluar nga Stefan Nemanja, e cila e krijojë shtetin mesjetar serb, doli nga Rasha". (Pra) "Djepi i saj nuk ishte Kosova, por pikërisht ajo krahinë më në veri, (Rasha) që quhet edhe Serbia e Vjetër. Aty ndodhën manastiret më të vjetra serbe"."Për më tepër, përpara se të shtrihej në drejtim të pjesës veriore të Kosovës, shteti serb i Stefan Nemanjës u zgjërua me drejtim nga Hercegovina dhe nga Mali i Zi i sotëm (Zeta)".Pra,"Mbretëria serbe e Rashës e vuri nën kontroll tërë Kosovën vetëm gjatë gjysmës së parë të shekullit XIII". Dhe më tutje vazhdon autori S.M. me të hudhurit posht të "fakteve" sipas mitologjisë serbe, kur thotë: ..."se nuk kanë qenë serbët ata, që e kthyen Kosovën në fenë e krishterë. Në atë krahinë kishte pasur kisha e manastire qysh përpara vendosjes së pushtetit serb në shek. XIII. Manastiret e Kosovës, që serbët i konsiderojnë si një dëshmi e djepit të kombit të tyre, nuk ishin mirëfilli "serbe", atëherë kur u ndërtuan (apo rindërtuan)". (Ndërsa) "Pohimi i tretë thotë se Beteja e Fushës së Kosovës paskësh qenë një betejë e serbëve kundër osmanëve musliman, është një paraqitje, të paktën tendencioze". Dhe vazhdon më tutje autori: "Historiografia na tregon se princi serb Llazari i Rashës drejtonte koalicionin e princave të krishterë".... (Kurse), "Kronistët osmanë na tregojnë se tre udhëheqësit kryesorë të koalicionit ishin: princi serb Llazar, mbreti boshnjak Tvërtko dhe princi shqiptar Gjergji II Balsha". Dhe më tutje shton: "Në betejë merrnin pjesë edhe feudalë të tjerë të mëdhënj shqiptarë. I tillë ishte edhe Teodori II Muzaka, i cili ra në betejë me 4000 nga ushtarët e tij". -"Historia e shqiptarëve" f.236, 237. Ndërsa "Pohimi i katërt që qendron në themel të mitit të Kosovës, ka të bejë me thënjen, se shqiptarët janë të vendosur në Kosovë pas disfatës së vitit 1389. Kjo premisë zhvlerësohet tërësisht nga gjithë çfarë është thënë tashmë. Janë të shumta burimet dokumentare që dëshmojnë për praninë e tyre (të shqiptarëve) në kohën e sundimit serb. Këtë e vërteton edhe vet poezia epike serbe. Një krisobulë e mbretit serb Stefan Deçanski, që mban si datë vitin 1330, i përmend qartazi shqiptarët - arban- në Kosovë dhe jep emrin e fshatrave të tyre në gjuhën shqipe. Shembulli më mbresëlënës është ai i fshatit Ujmir, që në shqip ka kuptimin "ujë i mirë". Më vonë serbët do ta quanin Dobravoda. ... Mund të shkohet edhe më tej: Në historiografi nuk gjendet asnjë gjurmë që të lejojë të thuhet, që serbët të kenë përbërë aty shumicën. Ajo çka duhet pranuar, është më fort e kundërta: Serbët kanë qenë gjithmonë pakica në Kosovë."..."Hist. e shqipt. f.243. Pra, vargu i deformimit të të dhënave nga ndikimi i mitomanisë tek serbët ëshë i gjatë dhe me pasoja të rënda, të cilat, në mënyrë më të theksuar e kanë shëmtuar mendësinë serbe, duke e shfaqur atë, si në politikë, ashtu edhe në shkencë dhe art. Me t'ushqyerit me mitologji dhe me urrejtje, inteligjencia serbe, e shoqëruar edhe nga elitat udhëheqëse, përmes veprave të tyre, qofshin ato artistike apo propagandistike, brenda dhe jashtë vendit, e ka atakuar çdo vlerë shpirtërore dhe fizike të shqiptarëve. Me fjalë të tjera, ka atakuar, fyer dhe injoruar identitetin shqiptar. E keqja bëhet më e madhe, kur, kushdo prej serbëve që e ka ngritur zërin kundër padrejtësive e diskriminimit serb mbi popullin shqiptar, është menjanuar nga skena politike, ose edhe është likuiduar.
***

Që në "hyrje" të këtij libri, autori jep një konstatim, si vizion, kur thotë: "Bashkimi Evropian mendohet se do të përfshijë kështu në gjirin e vet dy shtete shqiptare, Republikën e Shqipërisë dhe atë të Kosovës" dhe shton më tutje: "Një perspektivë e tillë nuk e përjashton krijimin e një "Bashkimi Shqiptar", që do të përbënte një suazë institucionale të dobishme për bashkërendimin e politikave, për shembull, në lëmin e infrastrukturave..."
Ky konstatim-vizion do t'ishte i qendrueshëm, sikur prej kohësh Çështja shqiptare t'ishte trajtuar në mënyrë meritore. Sikur prej kohësh Fuqitë e Mëdha dhe Qendrat e Vendosjes t'i gjykonin raportet dhe shkaktarët e tyre në bazë të forcës së argumenteve, (të cilat nuk u mungojnë tavolinave të tyre) e jo sipas argumentit të forcës, që shoqërohen me parkingje të tenkave e të raketave në poligonet e zonave të krizave, të cilat, fatkeqësisht po shtohen çdo ditë e më shumë. Prandaj, një qendrim i tillë injorues dhe mohues i faktorit ndërkombëtar ndaj të drejtës së shqiptarëve në njërën anë dhe qendrimit supërtolerant të faktorit ndërkombëtar ndaj agresorit serb, në anën tjetër, që shoqërohej me diskriminim e represion të egër ndaj shqiptarëve, ia imponoi pyetjen autorit të librit "Histori e shqiptarëve": "A ka zgjidhje tjetër, përveç pavarësisë?" - "Përgjigjia është jo", duke arsyetuar, se "Shqiptarët nuk mund ta pranojnë një zhvillim që do të nënkuptonte zmbrapsje të arritjeve të deritanishme demokratike dhe institucionale". Dhe vazhdon më tutje autori: "Vendi (Kosova) e ka një Parlament. Ky nuk ka se si të ulet në statusin e një këshilli krahine". Kjo, aq më parë, kur... "Për të gjithë shqiptarët e Kosovës është e qartë se Republika e shpallur më 2 korrik 1990, nuk është shfuqizuar. Dhe më tej jep mendimin e tij autori, kur thotë: ... "Kurrfarë pushteti demokratik nuk mund të merret me mend, nëse nuk është fjala për atë të shqiptarëve". Dhe shton më tutje me konkludimin: "Pavarësia e Kosovës është zgjidhja e vetme e arsyeshme. Të gjitha zgjidhjet e ndërmjetme midis statusit të tanishëm dhe pavarësisë, për të cilat e kanë vrarë mendjen diplomatët gjatë këtyre viteve të fundit, veç sa e vonojnë sheshimin e problemeve". Këtë konstatim e konkretizon autori, duke thënë: "Çekët dhe sllovakët u ndanë me njëri-tjetrin për shumë më pak (arsye) se kaq" (se sa arsyeja që i detyron shqiptarët të çlirohen nga Serbia. H.G.). Duke e çmuar zgjidhjen sa më të shpejtë, aq më të qendrueshme të çështjes së Kosovës, autori, ndër të tjera thotë: "Pavarësia, sa më parë, është sigurisht e parapëlqyeshme. Që punët për Kosovën të vihen në vijë, nuk do të jetë më vështirë sesa për Maqedoninë apo për Slloveninë, të cilat kanë një numër banorësh të krahasueshëm me të" (Kosovën). Kjo, sepse, "Potencialet e saj bujqësore janë të mëdha dhe minierat e saj mund të rivihen në punë, sapo të sqarohen çështjet e pronësisë. ...Natyrisht, pavarësia e Kosovës duhet ndërtuar në bashkëpunim të ngushtë me Bashkimin Evropian dhe me NATO-n. Të parit do t'i duhet t¨'i japë asistencën teknike dhe ndihmat e nevojshme për zhvillimin e vendit. Ai, do të duhet gjithashtu të kujdeset për respektimin e "standardeve" (të drejtat e pakicave, demokracia, lufta kundër korrupcionit, etj.). Përsa i përket NATO-s, prania e saj do të mbetët e nevojshme, si për të garantuar sigurinë e vendit, ashtu edhe për t'i hequr dyshimin pakicës serbe. ...Vetëkuptohet, që në perspektivën e integrimit evropian, stafetën do të duhej ta merrte një forcë e armatosur evropiane. Edhe në këtë pikë, më mirë do t'ishte që të veprohet sa më parë". "Hishtoria e shqiptarëve" e S. Metesë, f. 425,426, 427. Përkthimi shqip. Dhe, sa më thellë që lëshohet autori në gjetjen e zgjidhjes së plotë të çështjes shqiptare, aq më shumë i lindin edhe pyetje, përgjegjen e të cilave përpiqet ta jepë vetë. Kështu, edhe në pyetjen: ..."A duhet vallë, që ata (shqiptarët) të bashkohen në një shtet të vetëm"? Është fjala për me Shqipërinë. Autori, i udhëhequr nga informacioni që ka mbi historinë e shqiptarëve, në mes tjerash thotë: "Me siguri, ky debat do të çelet përsëri nga njohja e pavarësisë së Kosovës. Le të vëmë bast se zgjidhja që do t'i jepet (gjatë) atij (debati), do të jetë mohuese. Kjo do të ndodhë për katër arsyet thelbësore":
"E para, është historia e ndarë e dy pjesëve kryesore, që përbëjnë kombin shqiptar. Ajo (ndarje) ka filluar që para gati një shekulli. Kjo do të thotë se, të paktën, tre a katër breza shqiptarësh në Shqipërinë e vogël, qysh nga Fan Noli e deri tek Enver Hoxha, duke kaluar nëpërmjet mbretit Zogu I, në njërën anë, dhe në Jugosllavi, në anën tjetër, kanë përjetuar përvoja shumë të ndryshme dhe kanë pasur pak a shumë rrallë raste për shkëmbime në mes tyre. Sigurisht, ka ndodhur episodi i Luftës së Dytë Botërore me bashkimin e shqiptarëve në një hapësirë të sunduar nga Italia e pastaj nga Gjermania. Kanë ndodhur edhe shkëmbimet kulturore të viteve 1970, shumë të rëndësishme për njësimin e gjuhës dhe ripërtrirjen e ndjenjës kombëtare shqiptare në Jugosllavi. Por, shqiptarët e Shqipërisë dhe ata të Kosovës janë ende të ndarë nga trashëgimitë e tyre kulturore të veçanta. Si njëra palë, ashtu edhe tjetra, kanë qenë të privuara për një kohë të gjatë nga liria, mirëpo nga regjime të ndryshme: autoritar në njërën anë, kolonial në anën tjetër para Luftës së Dytë Botërore; pastaj totalitare pas saj, deri në një regjim aparteidi për kosovarët gjatë viteve 1990. Trashigimitë kulturore të këtyre regjimeve kanë gjithsecila një peshë paragjykimesh e injorance. Ato mbajnë edhe vulën e gënjeshtrave të historive zyrtare, që duhej të mësoheshin në shkollë. Për pasojë, megjithëse shqiptarët sot janë të lirë, megjithëse e kanë me të vërtetë ndjenjën e një identiteti të përbashkët, atyre u duhet, sidoqoftë kohë për ta rindërtuar një hapësirë kulturore të përbashkët".
"Arsyeja e dytë është, se marrëdhënja midis Republikës së Shqipërisë dhe Kosovës nuk është e çekuilibruar, siç mund të ishte ajo midis Gjermanisë Perendimore (RFGJ-së) dhe Gjermanisë Lindore (RDGJ-së), menjëherë pas rënies së Murit. (Në anën tjetër) Kosova nuk ka se çfarë të presë si ndihmë ekonomike nga Tirana. ... Edhe pse bashkëpunimi ekonomik mes dy shteteve ka prirje për t'u shtuar, nuk është ai "lokomotiva" e rritjes ekonomike, as në Shqipëri, as në Kosovë".
Ndërsa në arsyetimin e tretë, ku flitet për krijimin e mundësisë së zhvillimit dhe të integrimit të të dy vendeve, ka edhe se çka të flitet.
Së fundi, "arsyeja e katërt është faktori ndërkombëtar".
"E parë nga Uashingtoni, ashtu si edhe nga Brukseli, ruajtja e dy suazave shtetërore paraqitet si më e parapëlqyeshme se sa një shkrirje e nxituar, e cila do të ngjallte frikën e një dinamike destabilizuese në rajon, sidomos në Maqedoninë fqinje, ku shqiptarët ushqejnë aspiratën e njësimit të "trojeve shqiptare".
Ndonëse bashkimi i dy shteteve shqiptare në një shtet të njësishëm, qoftë edhe të tipit federal, duket që pak ka të ngjarë në një të ardhme të afërt.
Ekziston një formulë krejtësisht e zbatueshme me shpejtësi, që është ajo e Bashkimit shqiptar, në njëfarë mënyre, sipas modelit të Bashkimit Evropian.
Në pritje të integrimit në gjirin e këtij të fundit, Kosova dhe Republika e Shqipërisë do të mund të bashkoheshin në një komunitet, që do të mund të kishte tiparet e një bashkimi doganor me një tarifë të jashtme të përbashkët. (ku) Njerëzit, mallërat dhe kapitalet do të qarkullonin lirshëm mes dy shteteve. Ato do të mund të kishin një politikë sigurie të përbashkët, në bashkëpunim me Bashkimin Evropian dhe me NATO-n. Dhe natyrisht, Bashkimi shqiptar, do të përbënte një suazë të volitshme për zhvillimin e një politike të njësuar arsimore". ..."Historia e shqiptarëve" f.428 - 430.
..."Duhet të pranohet, sidoqoftë, se ndërhyrja ushtarake e NATO-s më 1999 në Kosovë dhe presionet e forta që ushtroi Aleanca e Atlantikut dhe Bashkimi Evropian mbi Shkupin më 2001, kanë krijuar një situatë të re, e cila karakterizohet nga një marrje më shumë parasysh e interesave kombëtare shqiptare në rajon". (Andaj themi): "Në të ardhmën, e mira do t'ishte që Kosova dhe Maqedonia të bashkëpunojnë më ngusht njëra me tjetrën. (Kjo, nga se): "Shqiptarët e Maqedonisë e ndiejnë vetën shumë të afërt me bashkëkombasit e tyre të Kosovës. Kjo ndienjë ka sigurisht lidhje me historinë (Dardania historike, njëlloj si edhe provinca osmane e Kosovës, që kishte për kryeqytet Shkupin). Ajo është ushqyer... veçanërisht gjatë demonstratave të vitit 1968 dhe atyre të vitit 1981. ...Këtë afërsi e përforcojnë më tej edhe lidhjet familjare...që ndodhen të pranishme në të dyja anët e kufirit.
***
I preokupuar me deshirën e një studiuesi human, që raportet ekzistuese në mes popujve të Ballkanit të transformohen në dobi të stabilitetit, të mirëkuptimit dhe të mirëqenjes, autori i librit "Historia e shqiptarëve" i Sërzh Metesë, përpiqet bindshëm, që përmes këtij libri, jo vetëm të tregojë shkaktarët e këtyre raporteve armiqësore, që kanë moshë shekullore, por edhe t'i tregojë shtigjet nëpër të cilat do të duhej kaluar. Për ta krijuar atë mirëqenje, autori, ndër të tjera sugjeron: "Me perspektivën e pavarësisë së Kosovës dhe të integrimit evropian, është e arsyeshme të jesh optimist lidhur me njohjen e këtyre të drejtave. Sepse vetëkuptohet që, në rast se të drejtat e pakicave kombëtare duhet të njihen në Kosovë, ato duhet të njihen edhe në Serbi e në Malin e Zi. ...Në të njëjtën kohë, nuk ka se përse komunat ku shqiptarët përbëjnë shumicën në Serbi dhe në Malin e Zi, të mos mund t'i fitojnë po ato të drejta. Në negociatat që po zhvillohen, kjo çështje duhet të jetë "më jep, të jap". "Dhënja e një statusi të veçantë disa komunave në Serbi dhe në Malin e Zi, ashtu si edhe në Kosovë, si dhe ekzistenca e strukturave kombëtare ndërshtetërore, janë plotësisht të mundshme në perspektivën e integrimit të këtyre vendeve në gjirin e Bashkimit Evropian". Madje, autori e çmon si paradoksale pozitën juridike, politike e kulturore të pakicës shqiptare, (Çamëve e Arvanitasve), "me fjalë të tjera, të shqiptarëve muslimanë të asaj pjese të Epirit, shumica e të cilëve janë diskriminuar, asimiluar, dëbuar nga vendlindja dhe likuiduar nga një vend tashmë anëtar i Bashkimit Evropian: Fjala është për Greqinë". ..."Në të vërtetë, marrëdhënjet mes shtetit grek dhe kombit shqiptar, nuk mund të përmirësohen seriozisht, pa zgjidhjen e mosmarrëveshjes që ka rrjedhur nga dëbimi i çamëve më 1944. Dhe, me të drejtë, autori parasheh, se: "Herët ose vonë, Greqisë do t'i duhet ta pranojë parimin e të drejtës së tyre për t'u kthyer". Dhe vazhdon më tutje: ... "Në një Evropë, ku sundon e drejta, nuk mund të pranohet kurrfarë "spastrimi etnik", kudo që të jetë. Sot, nëse kërkohet ripajtim, lypset që të kthehet ajo çka është marrë ose të zhdëmtohet (si dëmshpërblim). Gjithashtu, tërheq vërejtjen autori, edhe për "ngatërrimin e (nocionit) kombësi me shtetësinë, i cili vazhdon të ushqehet aty këtu në Evropë, (ndonëse) është i papranueshëm. Dhe, lidhur me këtë thotë:
"Respektimi i identiteteve kombëtare, mbrojtja e shumëllojshmërisë së gjuhëve dhe të kulturave e pandehin si të pranuar parimin, se: "Një njeri mund të jetë fare mirë qytetar i një shteti, t'i respektojë ligjet e tij, t'i paguaj rregullisht taksat, pa qenë "kombas i tij". -"Hist.e shqiptarëve" f.437,438.
Si konstatim, nxjerr autori, se "Evropa nuk ka qenë gjithmonë (unë do të thosha, thuaja kurrë) në lartësinë e shpresave të shqiptarëve". Dhe shton: "Pasi i bënë bisht për një kohë të gjatë...politikës kriminale të Millosheviqit, udhëheqësit (shqiptarë të rrezistencës paqësore), u shtrënguan t'ia lënë punët në dorë Medlin Ollbrajtit dhe Bill Klintonit, për t'u kujdesur që të merrej vendimi për të ndërhyrë ushtarakisht në Kosovë". Pra, këtu gjendet edhe shkaku, se, pse shqiptarët sot kërkojnë mbështetjen nga SHBA-të. Dhe ndoshta mu kjo kërkesë e adresuar te SHBA-të, e ka lindur fanatizmin e evropianëve, që të ngurrojnë dhe të mos e përkrahin sa duhet zgjidhjen e plotë të çështjes shqiptare, kur dihet, se Kosova gjendet në Kontinentin e Evropës e jo të Amerikës. Por, kjo, sipas mendimit tim, mund të shfrytëzohet vetëm si pjesë e shkasit, për ta zvarritur zgjidhjen e plotë të Kosovës. Prandaj, me të drejtë shfaqë dronë autori i librit "Hist.e shqiptarëve", kur thotë: "Është për të pasur frikë, se mos edhe më 2006 ajo (mbështetje) shfaqet përsëri në bisht të diplomacisë amerikane, lidhur me çështjen e njohjes së pavarësisë së Kosovës. E pra, Bashkimi Evropian përbën sot një shansë për shqiptarët: (ku) pikërisht në gjirin e tij, do të jetë nesër i bashkuar kombi i tyre".
Dhe është pikërisht perspektiva e integrimit evropian ajo që do t'i detyrojë drejtuesit e shteteve të "enklavës ballkanike", që të tregohen të arsyeshëm dhe të respektojnë ato parime të lirisë e të drejtësisë, në emër të të cilave luftonin vëllezërit Frashëri dhe figurat tjera të mëdha të Rilindjes (kombëtare shqiptare) në fundin e shekullit XIX". Dhe, siç konstaton autori më tutje: "Pavarësia e Kosovës është një shteg i pashmangshëm në udhën e mundimshme të Ballkanit, drejt lirisë. Ajo nuk ka të bëjë aspak me çfarë ëndërronin patriotët shqiptarë, kur shpallën Pavarësinë e Shqipërisë, gati një shekull më parë. Sepse, për ta Kosova ishte një "truall etnik" shqiptar, pa të cilin nuk mund të përfytyrohej kurrfarë shteti i pavarur shqiptar". Ja, se si e shpreh autori mllefin e vet ndaj hilës dhe padrejtësisë që i është bërë popullit shqiptar gjatë shekujve: "Historia e shekullit të fundit qe veçanërisht dramatike për shqiptarët. Ajo ka bërë, që kombi i tyre të jetë sot i ndarë në disa shtete. Njohja e pavarësisë së Kosovës do t'i gëzojë. (Por), megjithatë, do të mbetët edhe një shije e hidhur nga dëmet e shumta që u shkaktuan qysh nga shembja e Jugosllavisë komuniste. Kush do të mund ta harrojë martirizimin e një populli të tërë, të mbyllur në geto për afro dhjetë vjetë"? Dhe pytjet mllefosëse, sikur skanë të sosur për autorin Serzh Mete: "Si mundi ta lejojë Evropa e lirë (një diskriminim dhe agresion të tillë)? Si të mos mbahet në mend syrgjynosja e gjysmës së popullsisë së Kosovës në pranverën e vitit 1999, flijimi i luftëtarëve të rinj dhe masakrat, si ajo e Reçakut? Përse vallë të pritej aq gjatë, qysh nga vendosja e një administrate të përkohshme të Kombeve të Bashkuara"?
...Shqiptarët sot e kanë pranuar, që atdheu i tyre të mbetet edhe për shumë kohë i përshkuar nga kufij shtetërorë (shqiptaro-shqiptar!!!). Por ata kanë arsye të vlefshme për të shpresuar në perspektivën e integrimit evropian, në mos u zhdukshin, ata (kufij) do ta humbasin sëpaku atë "armiqësi të rreptë", siç thoshte Robert Shuman në veprën e tij "Për Evropën", Paris, Nagel, botim i ri i vitit 2000, f.34. ...Urojmë sëbashku me ta (shqiptarët), që nesër, në Ballkan, si kudo në Evropë, këta kufij të mos jenë më "pengesa që ndajnë", por të jenë "vija takimi, ku organizohen e shpeshtohen shkëmbimet materiale dhe kulturore". -"Historia e shqiptarëve" e S. M. f.438, 439.
Duke qenë i bindur autori i librit "Historia e shqiptarëve", se vetëm mbi forcën e argumenteve mund të krijohet mirëqenja njerëzore, e vuri një guri në themelin e asaj piramide diskursi mbi Çështjen shqiptare, si kontribut ky, që flet jo vetëm për raportet në mes popujve të Ballkanit, ku jetojnë edhe shqiptarët, por edhe për mënyrën se si duhet të normalizohen dhe të fisnikërohen ato raporte, për ta krijuar një të ardhme me perspektivë të shëndoshë dhe me mirëqenje të plotë.
Prandaj, duke e përfunduar këtë vështrim mbi librin "Historia e shqiptarëve", e përgëzoj dhe e falenderoj shumë autorin Serzh Metenë për interesimin dhe përkushtimin serioz në sajimin e këtij libri, me vlerë të lartë shkencore historike dhe publicistike, i cili do t'u shërbejë dashamirëve dhe studiuesve të historisë kombëtare shqiptare si një informator plotësues për çështjen shqiptare në raport me popujt fqinj. Njëherit, autorit i dëshirojmë shëndet dhe sukses në krijimtarinë e mëtutjeshme.


Hamzë Gashi
Francë

[Val9]

Bashkimi esht shpetimi i popullit Shqiptar ne Kosove.

Se Kosova si shtet nuk mund te mbijeton se ka shum infulenc nderkombetare dhe kurr nuk do te kemi vetevendosje, gjithmon do te na kontroll dikush i huji.

Serbia edhe ne te ardhmen do t'provon qe ta merr Kosoven keto dine, pra Bashkimi e ben keto te pamundur sepse tani do te kemi ushtri ma te madhe dhe Shqiperia esht ne NATO pra kjo esht edhe ni plus i madh per neve.

Bashkimi = Shpetimi
Kosova nuk mund te eksziston!

[martini1984]

Bashkimi esht shpetimi i popullit Shqiptar ne Kosove.

Se Kosova si shtet nuk mund te mbijeton se ka shum infulenc nderkombetare dhe kurr nuk do te kemi vetevendosje, gjithmon do te na kontroll dikush i huji.

Serbia edhe ne te ardhmen do t'provon qe ta merr Kosoven keto dine, pra Bashkimi e ben keto te pamundur sepse tani do te kemi ushtri ma te madhe dhe Shqiperia esht ne NATO pra kjo esht edhe ni plus i madh per neve.

Bashkimi = Shpetimi
Kosova nuk mund te eksziston!

Shqiperia eshte SHQIPERI,nuk shkerdhehet nena per ti dhene identitet Kopilit!
Kush shane atdheun meme pra Shqiperine,eshte BASTARD i lindur.
Do banet.

[hoteli]

Une kisha bashkue me shqiperin,po nuke di si Kure ne Durres ne hymje te Shqiperis Shefi kryesor i terminalit para policeve te kufinit ne terminale te dursit me thote se ashte GREK,e tashe kujte ti besoje juve apo ate qe e perfaqeson shtetin,ndoshta do te kupetoni pse ashte SHENGJINI i bukur,sepse aty me thojshin te lumet na jemi Shqipetare,e pastaj ju diskutoni pse disa thone jo e disa po,

[xxSamirxx]

A duhët të bashkohet Kosova dhe Shqipëria? , për kët ne që jem sod të gjall e kem kët në kokat dhe zemrat tona si pyetje dhe si dëshirë, por mundësit tona jan shum të vogla dhe të kufizuara.Unë për vehtën time nuk besoj që do ta shoh kët bashkimin tonë Kombëtar sa jam gjall, vetëm Brezat që d'ot vijn , ata ndoshta d'ot munden me bo diq në këtë drejtim.Dhe InshaAllah i prin e mara.

[DOR]

Duhet te bashkohet Kosova me Shqiperine?


Si mendoni nese Kosova fiton Pavaresine duhet te bashkohet me Shqiperine?

Sa per kujtese Levizja per clirimin e kombit shqiptar nga zgjedha turke si dhe formimi i shtetit shqiptar linden ne Kosove dhe jo rastesisht Lidhja Shqiptare e Prizrenit u be ne kete qytet....


Mos harrojme se aspirata e Rilindasve shqiptare ishte krijimi i Shqiperise Etnike...Vazhdon edhe sot kjo aspirate tek shqiptaret?


Bashkimi i Kosoves me Shqiperine ne praktike do te thoshte nje shtet me i fuqishem shqiptar....

po ere car pytje!

por pastaj puna o qe si do ndahet pushteti? kto ps pd po theren edhe aao anej po ashtu!

[DOR]

desha vetem me shtu, qe tani nuk eshte koha me e mire per ne! pasi territoret shqiptare jane ne kohen rrekord me te ulet! une them qe te presim edhe ti shtrijme komet sa kemi nevoje perpara se ta marrim maqedonine edhe patjter kosoven!

Shqiperia eshte nje! ka nje popul, edhe do kete NJE USHTRI (maje men ket fjale se o fjale ilire edhe vjen nga fjala hushte).

[Skyfteri]

A duhët të bashkohet Kosova dhe Shqipëria? , për kët ne që jem sod të gjall e kem kët në kokat dhe zemrat tona si pyetje dhe si dëshirë, por mundësit tona jan shum të vogla dhe të kufizuara.Unë për vehtën time nuk besoj që do ta shoh kët bashkimin tonë Kombëtar sa jam gjall, vetëm Brezat që d'ot vijn , ata ndoshta d'ot munden me bo diq në këtë drejtim.Dhe InshaAllah i prin e mara.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: ::::

Te parashtrosh nje pytje te till : SE A DUHET TE BASHKOHET KOSOVA DHE SHQIPERIA !!!!!!!, eshte njesoi sikurse te pyetshe:

- A duhet ngren buke , a duhet pire uje!!!!!!!!!

Nuk eshte fare e rendsishme se a e gezoi une RIBASHKIMIN KOMBETAR ( nese po atehret eshte shume mire dhe jame me se i lumtur) ;ME rendsi eshte qe ky ribashkim te ndodhe , - une kaher jam i bashkuar , me zemer dhe me shpirt
Jame shqiptra ,vendi ime eshte Shqiperia , prej Molles se Kuqe e deri e Arte.


SKYFTERI

[Apollyon]

Vitin 2009 do t'a simbolizojë kjo bisedë telefonike:

- Allo, nanë, jam në Durrës, erdhëm për tri orë, nuk u nalëm kurrkun, nuk na lypi kurrkush pashaportën

Per 4 dite mbaron rruga te cilen do e inagurojne Kryeministri Shqiperise me Kryeministrin e Kosoves. Kshu qe fjala qe ke shkruar do behet realitet brenda 4 diteve (e degjova sot ne lajme).