Vazhdim
Nëna Tereze - “shejtëresha” e ditëve tona
Kush është Nëna Tereze?
Në shumë raste kur flasim mbi Nënën tonë të madhe; shumë her kam vërejtur se si e vlersojmë si një bamirëse e shushatur dhe plakë! jo, asesi ne nuk mund të mendojmë ashtu për të.
Nënë Tereza ishte gruaja më e njohur e planetit. Një grua e shkolluar dhe absolutikisht nuk duhet menduar si një bamirëse e shushatur dhe plakë. Ajo iu përkushtua njeriut në emër të Zotit, që kur ishte e re, e bukur dhe pa asnjë cen. Nëna Terze pos asajë që ishte përkushtuar Zotit; ishte tëjet e talentuar, e sjellshme, e kujdesshme, e gatshme për t’u ndihmuar të gjithve. Kishte prirje dhe aftësi të ndryshem: Për muzikë; këndonte për mrekulli dhe I binte mire mandolins; për poezi; ka shkruar shumë poezi dhe uratë gjatë tër jetës; për mësim; ishte gjithmonë nxënsja më e mire në klasë, në mësim, në sjellje; për teater; merrte pjesë në teatrin e Shkupit dhe atë të famullisë…. Por, vecmas kishte prirje për lutje, për jetën shpirtërore dhe për bamirësi.
Për Nënën Terezë janë shkruar shumë libra, biografët dhe njohsit e jetës së saj thonë se ajo s’ka lexuar asnjë libër të shkruar për të. Kur dikush ia jepte apo lexonte, ajo u thoshte; “Duhen këto për t’i shërbyer më pas njerëzve, të varfërve”!
Mbi të gjitha; për Nënën Terze ishte Dashuria. Ajo ishte luftëtare dhe e vendosur në luftën e saj kundër mosdashurisë në këtë botë, ajo nu ishte trimi ballënaltë, plot muskuj dhe armë në mes të fushëbetejës dhe betejave të kësaj bote, por një femër e përulur, e dobët dhe e vobektë në fushëpaqe. Në fjalën e saj të rastit të akordimit të Çmimit Nobel del në shesh se çfarë arme kishte Nanë Tereza. Në fjalimin në fjalë; ajo e përdor fjalën "love" (dashuri, me i dashur të tjerët) jo dhjetë-her, as njëzet dhe as tridhjetëherë, por - "shtatëdhjet e shtat herë".
Armët e kësaj luftëtarje për paqe dhe dashuri; ishte besimi i saj, mburoja e saj ishte disiplina e përditshme, besimi dhe lutja e përditshme dhe e adhurimit të Zotit. Trimëia e Nënës qëndronte në përkushtimin e vazhdueshëm e të pakusht. Ajo kishte forcë të jashtëzakonshme për shkak se ishte lirue nga egoja, egoizmi, fama dhe dëshira për sundim dhe për shkak se jetën, nevojat e dëshirat i vuri në duart e Jezus Krishtit. Përcaktimi i Nanës Tereze për të shërbyer ("po të dhurohem krejtësisht për çdo shërbim tënd o Zot") ka një themel biblik; lirisht mund të themi se "sikurse edhe Biri i njeriut, që nuk erdhi për të qenë i shërbyer, por për të shërbyer", ashu edhe Gonxhja shqiptare erdhi për të shërbyer plotësisht dhe përfundoj misionin e vet të shenjtë.
Nënë Tereze jepte ndihmë, lehtësim, dashuri skamnorëve të uritur, të sëmuarë, të shkretë e të përvuejtun - edhe të harruar. Me punën e saj të vetmohimit të pakusht, ajo i prekte zemrat e njerëzve me miliona dhe ndërgjegjen e tyre për mjerimet në këtë botë. Ajo i ngacmojke zemrat e pushtetarëvet të kësaj bote. E vetmja pasuri e saj ishte dashria e Zotit në të cilën ajo e dinte vetveten të prehnueme, at dashuri ajo e shprehte ndaj njeriut. "Kapitali" i saj ishte varfëria e plotë, për të cilën i detyronte dhe motrat e urdhërit. Vobeksia e saj radikale - një misionare e dashurisë për t'afërmin posedon; një petk "sari", një palë sandalesh, nji kryq dhe një rruzare.
Ajo që të bije në sy te kjo Gonxhe ishte; universali, kultura e dashurisë për të afërmin, e rritun nga dashuria e patundshme për Zotin. Kjo Gonxhe shtatvogël kishte zemër jashtëzakonisht të madhe e të gjerë për të varfërit, të sëmuarët, për jetimat, të shkretët të lanun në rrugë, lypsit, për të dëbuarit. Përkushtimi i saj për të gjithë ata të cilët shumë her kemi zakon mos me i pa, pra ajo na mëson se si na sot se si me kapërcy ngushtësinë e të menduerit e të ndjenjës mbrenda kufizimeve kategorishë shoqëore, kombëtare, etnike, raciale, fetare, konfesionale. Për Nënë Terezën ishte njëlloj të ishte njeriu i krishter, mysliman, hinduist, budist a diç tjetër, me randësi ishte për të vetëm e vetëm nëse njeriut i duhej ndihma, përkujdesja, ajo menjëher shfaqke dashurin e saj.
Nanë Tereza e merrte seriozisht urdhërin e Jezusit Krisht, e merrte po aq radikalisht sa e kishte pasë vet Jezui; "Po ju jap një urdhër të ri; Duani njëri-tjetrin"! Pra po aq radikal ajo e sendërtonte urdhërimin e Zotit tonë, gjithashtu simbas fjalevet të Jezus Krishtit; "Sepse pata uri e më dhatë të ha, pata etje e më dhatë të pi, isha shtegtar e më përbujtët". Me këtë, ajo ju pergjigjke porosisë qendrore të besimit të krishterë. Jeta dhe veprat e saj të duken si ilustrim i fjalëve të Sh. Palit apostull; "vlen ... feja që vepron me dashuri."
Ja kush është pra Nëna Tereze:
Nënë Tereza nuk është thjesht një motiv mediatik. Nënë Tereza është substanca e qenies sonë. Përtej mediatikes pyetja shtrohet: Çfarë bëjmë ne realisht për Nënë Terezën? Unë bëj pyetjen akoma më të pashmangshme; a e ndjekim ne shqiptarët shëmbëlltyrën e Nënë Terezës? Sa është e pranueshme në jetën shqiptare thelbi i Nënë Terezës, që është humanizmi? Jeta e Nënë Terezës nuk mund të mbyllet si kapakët e një libri. Jeta e Nënë Terezës është përherë e hapur. Në qoftë se Nënë Tereza u përpoq për të varfrit dhe të braktisurit; por ne çfarë po bëjm me të varfrit dhe jetimët? A perkujdesemi ne për lypësit nepër rrugë? A kujdesëmi ne për familjet e deshmorëve dhe invalidët? Nëse ne shqiptarët nuk bëjm asgjë për të varfrit dhe të sëmuarit, atëherë pse duhet ta nderojë Nënë Terezën? Nëse intelektualët dhe elita kulturore e politike nuk kanë një veprimtari humaniste të vërtetë, nuk sakrifikojnë për humanizmin dhe në emër të tij, atëherë pse e vlerësojnë formalisht Nënë Terezën? Nëse sot ka emra institucionesh, sheshesh, rrugësh, madje dhe statuja për Nënë Terezën, kush mund të thotë se shqiptarët e njohin ose përpiqen që ta njohin jetën dhe veprimtarinë e vërtetë të saj? Nënë Tereza duhej të futej në programin e shkollave të mesme si një emër i madh i edukimit të shqiptarëve. Nëse në çdo përvjetor do të bënim vetëm disa shkrime, do të hidhnim disa fishekzjarrë mediatikë, a mund të kemi me vetëdije mendimin, apo idenë se është e vetëmjaftueshme kjo situatë dhe me kaq e kemi nderuar Nënë Terezën? Nderimi formal nuk është nderimi i vërtetë. Vepra e Nënë Terezës nuk është formale. Ajo është substanciale. Nënë Tereza punoi dhe sakrifikoi për një problem tragjik dhe ende të pazgjidhshëm të njerëzimit: rikthimi tek humanizmi dhe mbrojtja e të varfërve, e të braktisurve, e të sëmurëve, e të harruarve. Askush në këtë botë, pas Jezu Krishtit, nuk e ka bërë këtë gjë si Nënë Tereza.
"Shqiptarja me zemër të madhe. Identiteti i femrës shqiptare që frymëzon mbarë njerëzimin. Humanistja shqiptare. Nobelistja e madhe".
Emri i plotë: Gonxhe Bojaxhiu (Anjeza) - Nënë Tereza.
Emri i lindjes: Gonxhe Bojaxhiu.
Datë lindja: 27 gusht 1910.
Vendlindja: Shkup.
Gjinia: Femër.
Anjeza: Emri që mori në moshën 18 vjeçe kur u bë murgeshë.
Nënë Tereza: U quajt kur themeloi Urdhërin "Misionaret e Dashurisë".
Punët e
rëndësishme: shërbeu për popullin gjithë jetën e saj.
Data e vdekjes: 5 shtator 1997.
Vend vdekja: Kalkuta, Indi.
Lumturimi: I Gonxhe Bojaxhiu - Nënë Terezës është bërë më 19 tetor 2003.
toni77
vazhdon-->
Përgjigju Duke Cituar![Maska e [E-TROPOJANI]](customavatars/avatar21041_6.gif "Maska e [E-TROPOJANI]"){kind=avatar}
Postuar më parë nga betelgez
Krijoni Kontakt