Simon Wiesenthal (1908-2005)

[oiseau en vol]

Në këtë temë, do të dëshiroja të sillja një homazh ndaj njeriut që bëri aq shumë për që kriminelët nazistë të dalin para drejtësisë.
Simon Wiesenthal vdiq më 20 shtator 2005, në Vjenë.
Ky homazh le të jetë dhe një përkujtim i të gjitha viktimave të çdo diktature. Dhe të mos shkojmë larg, një mendim të veçantë për Kosovën martire.


Franck Johannès, Le Monde 22. 09. 2005


Ai ishte kaq i lodhur. Ai shkonte akoma përditë, nga një orë, në zyrën e tij në qendër të Vjenës, në ish lagjen çifute. Pastaj, para dy vjetësh, Simon Wiesenthal ka vendosur të dalë në pension. « Puna ime është kryer, kishte shpjeguar zotëria i vjetër më 18 prill 2003 në revistën austriake Format. Vrasësit në masë që unë kam kërkuar, i kam gjetur. U kam mbijetuar të gjithëve. Nëse do të kishte ndonjë që nuk e kam kërkuar, ato janë sot tepër të vjetër për tu ndjekur. » Cyla Müller, gruaja të cilën ai e kishte njohur në lice dhe martuar më 1936, ka vdekur në nëntor 2003. Vetë është fikur qetësisht në gjumin e tij, të martën 20 shtator, në Vjenë. Ai kishte 96 vjet.
« Gjuetari i vjetër i nazistëve », i njohur për të patur ndihmuar të dalin para gjyqit më shumë se 1100 kriminelë lufte, është kthyer sot një « ndërgjegje botërore » e vërtetë, sipas Aver Shalev, drejtor i Yad Vashem, Memoriali i Shoah në Jeruzalem, dhe vdekja e tij ka shpërndarë ato pak hije që errësonin akoma një jetë kaq të gjatë, dhe kaq të rëndë. Simon Wiesenthal, ky është njeriu që ka mbijetuar. Pogromeve, 12 kampeve të përqëndrimit, ku 89 anëtarë të familjes së tij kanë humbur jetën, talljeve, atentateve. Ai e dinte për çfarë luftonte. Një homazh do t’i bëhet atij të mërkurën në varrezën qendrore të Vjenës, dhe varrimi i tij do të bëhen të premten në Izrael, ku do të varroset përballë detit, pranë vendit ku jeton e bija e tij, Paulinka.
Simon Wiesenthal ka lindur më 31 décembre 1908, në një familje tregtarësh çifutë, në Buczacs, një qytet i vogël i Galicisë pranë Lviv (dikur Lemberg, pastaj Lvov), sot në Ukrainë, asokohe në territorin e perandorisë austro-hungareze, rajoni ka ndryshuar gjashtë herë të zot në një shekull. Ai është 9 vjeç kur një ushtar ukrainas i shpon atij kofshën me një shpatë, dhe ai do ta ruajë për tërë jetën e tij këtë shenjë. Dhjetë vjet më pas, ai dërgohet në Pragë për të bërë studimet e tij, sepse ai nuk hyn në kuotën e studentëve çifutë të institutit teknologjik të Lviv. Më 1932 merr diplomën e arkitektit, inxhinier ndërtimi, pastaj rikthehet për të hapur një kabinet arkitekti në Lviv, tashmë në Poloni. Jo për shumë kohë.
Polonia copëtohet më 1939, Lviv bie në duart e Sovjetikëve, të cilët e mbyllin kabinetin e tij. Simon Wiesenthal, i sapomartuar, ndryshon punë duke punuar shtrate me susta dhe duke mbushur jorganë, sipas biografes së tij, Hella Pick, autore e "Simon Wiesenthal : a life in search of justice". Ai i shpëton për pak më 1940 internimit në Siberi duke i dhënë ryshfet një komisari sovjetik, por, kur Hitleri pushtoi Bashkimin Sovjetik, Simon ndalohet nga Gjermanët, më 6 korrik 1941.
Nazistët e vënë në rresht me tetëmbëdhjetë çifutë të tjerë dhe i ekzekutojnë një nga një, me një plumb në qafë. Është rradha e tij. Por ushtari, ka treguar Wiesenthal, bën një pushim për të pirë një gllënjkë vodka. Pastaj këmbanat e një kishe aty afër fillojnë të kumbojnë për meshën e mbrëmjes, dhe ushtari shkon të lutet : Simon Wiesenthal i shpëton vdekjes, hera e parë.
Djaloshi i ri internohet, përgjatë katër vjetësh, pjesërisht në kampe pune. Në fillim e vënë të gdhendë gurë dhe të hapë varre, afër Janoswka, një kamp përqëndrimi nga krahu i Lviv. Nëse ndonjë tenton të arratiset, 25 të burgosur vriten. Nëse ai ia del kësaj, familja e tij pushkatohet. Simon dhe gruaja e tij transferohen në një kamp hekurudhash, ai pikturon svastikat mbi lokomotivat ruse, e shoqja Cyla shndrit bakret. Fati i tij përmirësohet pak kur zbulohet që ai është arkitekt, dhe atë e vënë të vizatojë plane. Në gusht 1942 sheh nënën e tij të niset me 300 gra të tjera, në kampin e Belzec, nga ku ajo nuk do të kthehej kurrë.
Simon do që të shpëtojë të shoqen Cyla. Më 1943 ai përfiton nga rezistenca polake për ta dërguar gruajn e tij në Lublin, në shkëmbim planesh të lidhjeve hekurudhore. Ajo është bjonde, i jepen dokumente me emrin Irène Kowalska, ajo mund të hiqet si një Polake. Nazistët e dërgojnë në Solingen, në një uzinë mitralozësh, pak a shumë në qetësi. Por jo burri i saj : më 12 prill 1943, SS-ët e risjellin Wiesenthal-in në Janoswka, me 40 çifutë të tjerë. Ata çohen pranë një grope të hapur, urdhërohen për tu zhveshur. Këtë herë, ky është fundi. Dhe përsëri, mrekulli : një nën-oficer SS e nxjerr që andej, dhe e dërgon atë në kampin e hekurudhave : e kërkonin ngado, ishte 54-vjetori i Hitlerit, dhe komandanti i kampit kishte nevojë për të për t’i vizatuar një pankartë të bukur, "Wir danken unserem Führer" ("Ne falenderojmë Führer-in tonë"). Padroni i tij nazist, që e ka marrë me sy të mirë, e paralajmëron pesë muaj më vonë që çifutët do të dërgohen të gjithë në kampet e vdekjes. Ai ia del të arratiset më 6 tetor 1943, kapet tetë muaj më vonë dhe sillet në gjysmën e qershorit 1944 në Gestapon e Lviv. Orvatet për të varë veten me pantallonat e tij, dhe mjekohet pesë javë, pastaj dërgohet përsëri në Janowska. Por Aleatët afrohen. Dhe përsëri, Simon Wiesenthal rreshtohet me 33 të internuar. Në fillim ato ishin në kamp 100 mijë, por të tjerët kanë vdekur ose janë transferuar. Komandanti i kampit i bie lapsit : nëse ai ka të burgosur për të ruajtur, ai do t’ia hedhë frontit të Lindjes. "Ne ishim 34 çifutë, ka treguar Wiesenthal, të kthyer sigurim-jete për 200 SS."
Trupa e vogël niset drejt perëndimit. Disa të internuar vriten gjatë rrugës. Një nën-oficer e pyet atë një ditë se ç’do të thoshte ai mbi kampet e përqëndrimit nëse ai do të mbërrinte ndonjëherë në New York. Ai përgjigjet që do të tregonte sigurisht të vërtetën. "Nuk do të të besojnë, ka qeshur Gjermani. Do të thonë që je çmendur." Simon Wiesenthal është betuar atë ditë që ai do të mbijetonte, dhe do të dëshmonte.
Të shpëtuarit përcillen në kampin e Plaszow, në Poloni, pastaj dërgohen në Gross Rosen, në Gjermani. Një SS e gjuan atë me një bllok guri në kokë, nuk qëllon në shenjë, e godet në këmbë. Duhet prerë një gisht i këmbës, pa anestezi. Të nesërmen, vendi evakuohet. Simon del duke çaluar. Dërgohet në Buchenwald, pastaj përfundimisht Mauthausen, në Austri.

(vijon pjesa e dyte dhe e fundit)

[Michigan2005]

oh Zot cfare tmerri!

faleminderit oiseau en vol qe na jep mundesine ta njohim dhe te mos e harrojm kete njeri.

"Nuk do të të besojnë, ka qeshur Gjermani. Do të thonë që je çmendur."

Keshtu ju duket edhe Amerikaneve kur degjojn mbi vuajtjet e shqiptarit: si dicka e pabesueshme, si nje cmenduri.... ohhhhhhh

[Wordless]

Gjate gjenocidit serv ne Kosove ky tip shqetesohej me shume ndaj faktit
qe mos te krahasoeshin masakrat me Holokaustin (i cili eshte mark e depozuar
çifute) sesa jeteve te njerzeve.
S'di ç'te them, kur si njihja fizikisht çifutet jetoja me mitin qe na kishin krijuar
librat e historise komuniste, por tani qe i kam pare ne mardhenie pune e
biznesi jam shum i rezevuar per te besuar ato qe nxjerrin nga goja; sidomos
kur mbrapa fshihen interesa "te paqarta".

[oiseau en vol]

Faleminderit Michigan2005 per fjalet e mira

Ketu me poshte dhe pjesa e dyte dhe e fundit e shkrimit mbi Simon Wiesenthal.

Gjashtë ditë në një vagon, pa bukë pa ujë. Ato ishin 2000, 800 vdesin në rrugë, nganjëherë në këmbë, aq të shtrënguar ishin. 180 bien akoma gjatë ecjes së shkurtër deri në kamp. Ndër të cilët Wiesenthal, që është mbledhur nga një kamion që numëronte kufomat. Zbulohet që ai është gjallë akoma, një roje i jep një tas supë, dhe një Polak zemërdhembshur i jep atij një copë bukë. Por ferri është aty. "Ditën e fundit në Mauthausen, ka shpjeguar Wiesenthal në New York Times në korrik 2000, u kam thënë miqve të mi që do të doja të jetoja edhe një çerek ore më tepër, për të parë surratin e nazistëve kur të vijnë Amerikanët. " Ato mbërrijnë më 5 maj 1945.
Simon, që u ka mbijetuar dymbëdhjetë kampeve naziste, nuk është më veçse një grusht kockash. Ai sheh një tank me yllin e bardhë, ëndërron për ta prekur, "Kisha mbijetuar për ta parë këtë ditë" por është i paaftë për të bërë qoftë dhe një hap. Atë e mbartin, nuk mund të flasë, tregon yllin me gisht. E sjellin deri tek tanku. Ai prek yllin dhe bie pa ndjenja.
Disa ditë më pas, ai shtyn derën e një zyre mbi të cilën është shkruar "Krime lufte". Ai peshon 50 kg, nuk ia vënë shumë veshin, ai ngulmon, dhe fillon zanatin e tij të ri prej gjuetari nazistësh. Ai ka tashmë një listë, 91 emra xhelatësh nazistë që ai është betuar për të mos i harruar. Merr pjesë në arrestime por kërkon më kot trupin e Cyla për ta varrosur siç i ka hije. Mrekulli e re, ajo është gjetur në Lviv. Paulinka, bija e tyre, lind në shtator 1946. Ajo ka sot fëmijët e saj dhe nipër e mbesa.
Familja Wiesenthal ngulet në Linz, në perëndim të Vjenës pak metra, në fakt, nga familja e Adolf Eichmann, dhe Simon i futet punës.
Me tridhjetë vullnetarë, ai krijon qendrën e informacionit dhe dokumentacionit mbi kriminelët nazistë, kontakton me 100 000 të mbijetuar të Shoah në Gjermani, në Austri, në Itali, kërkon foto, mbledh dëshmi. "Ai thjesht ka filluar punën, askush nuk e ka emëruar, askush tjetër nuk donte ta bënte këtë", ka treguar rabini Marvin Hier, dekani i Qendrës Simon-Wiesenthal në Los Angeles.
Por, qysh nga 1948, Wiesenthal mbetet fill i vetëm. Ai mbledh 20 000 fisha mbi xhelatët SS, në një shpërfillje të përgjithshme. Austriakët e shikojnë shtrembër, dhe, me luftën e ftohtë, Amerikanët janë më shumë të zënë me Sovjetikët sesa me kapjen e ish nazistëve.
"Drejtësia ndërkombëtare jo më tepër sesa drejtësia gjermane nuk e bënin detyrën e tyre, shpjegon Serge Klarsfeld, president i shoqatës së Bijve dhe Bijave të të internuarve çifutë të Francës. Ai e ka vazhduar misionin që i kishte caktuar vetes qysh nga çlirimi i kampeve. Ai ka mbledhur dëshmi, dosje, cytur drejtësinë gjermane për që të mos harrohen krimet naziste. Përgjatë dhjetë vjetësh, ai ka qenë krejt vetëm. Asokohe, ndërtohej në Izrael, ndërtohej në Europë. Ai ka drejtuar një aksion këmbëngulës, të fortë, të pazëvendësueshëm, përgjatë më shumë se pesëdhjetë vjetësh. "
Simon Wiesenthal e sheh veten të shtrënguar për ta mbyllur zyrën e tij më 1954. Dhe hap një tjetër në Vjenë më 1962. Por ai që thoshte "të jetosh për të vdekurit" punon gjithashtu dhe për të gjallët. Ai ngre gjashtë shkolla për refugjatët e Lindjes, veçanërisht Hungarezët e 1956-ës. 8000 vetë kalojnë nga këto qendra përpara se të emigrojnë, sidomos në USA. Në Drejtësi nuk është hakmarrje, autobiografia e tij e botuar më 1989 (Robert Laffont), ai shpjegon imtësisht sesi ka përndjekur kriminelët nazistë nën identitetet e tyre të reja. Vetëm një herë ka patur një dëshirë të egër për dhunë, kur ka zbuluar në dokumentet e një nazisti foton e një fëmije çifut të torturuar.
Ora e tij e lavdisë, kjo është së pari arrestimi i Adolf Eichmann, planifikuesi i zgjidhjes përfundimtare, zbuluar në Argjentinë, rrëmbyer nga Izraelitët më 1960, gjykuar dhe varur më 31 maj 1962. Ai ka bërë të mundur gjithashtu arrestimin më 1963 të Karl Silberbauer, policit austriak që pati ndaluar në Holandë Anne Frank. Vajza e re ishte dërguar në Bergen-Belsen, nga ku ajo nuk do të dilte e gjallë. Wiesenthal kishte vendosur ta gjente policin më 1958, kur një djalë i ri i kishte thënë atij që ai do të besonte në ekzistencën e Anne Frank vetëm nëse do t’i gjenin njeriun që e kishte ndaluar. Më 1967, ai zbulon një kriminel edhe më të rëndë, komandantin e kampit të Treblinka, Franz Stangl.
Ndjekja vazhdon, nganjëherë me ndopak hidhërim. Simon Wiesenthal tregonte shpesh historinë e Franz Novak, ndihmës i Eichmann, i ngarkuar për t’i transportuar çifutët në Auschwitz : 1 700 000 viktima. Prokurori austriak kishte vendosur për ta akuzuar atë vetëm për vdekjen e 400 000 çifutëve hungarezë, dhe Novak ka qenë dënuar me tetë vjet burg. Nazisti bën apel, dhe pafajësohet. Prokurori bën appel, dhe kësaj here ai dënohet me nëntë vjet burg, nga të cilët bën gjashtë – dy minuta për çdo vrasje, kishte përllogaritur Wiesenthal. Në procesin e Franz Murer, ish komisar i getos së Vilnius, dëshmitarët çifutë janë sharë nga publiku, dhe pafajësimi është duartrokitur.
Ylli i Simon Wiesenthal është zbehur befas më 1996, pas transmetimit të dokumentarit Panorama në kanalin e parë të TV gjerman, ARD. Isser Harel, një ish shef i Mosadit izraelit, e akuzonte atë të kishte dështuar përfundimisht në përndjekjen e kriminelëve nazistë, dhe të kishte fryrë veçanërisht rolin e tij në arrestimin e Eichmann : "Ne nuk kemi marrë asgjë nga Wiesenthal që të qe me ndonjë dobi për këtë operacion." Reportazhi rimerrte gjithashtu dëshminë e një funksionari në departamentin amerikan të drejtësisë, Elie Rosenbaum, i cili mbështeste që "Wiesenthal dinte gjithçka përpara gjithkujt mbi të kaluarën e Kurt Waldheim nën uniformën SS në luftën në Ballkan, por ai ka heshtur me vetëdije për të mos e dëmtuar atë."
"Nuk është e thënë që vepra e jetës sime do të jetë e asgjësuar nga gazetarë në kërkim audience", ishte përgjigjur Simon Wiesenthal në Spiegel, "në këtë lloj zanati, nuk mund të jemi në qendër të vëmendjes gjithë kohën". Deklaratat e Kurt Waldheim, që shpejton në ndihmë të tij duke denoncuar "fushatën shpifëse" të drejtuar kundër "një njeriu absolutisht të plotë", nuk do t’i rregullonin gjërat.
Ai ka pranuar pak më vonë që arrestimi i Eichmann ishte "një punë në ekip i mjaft njerëzve që nuk e dinin ç’bënin të tjerët", dhe se ai e dinte qysh nga 1954 që ai fshihej në Argjentinë, por nuk e dinte "në ç’masë kishin shërbyer raportet e dërguara në Izrael". Serge Klarsfeld shpjegon pak më vrazhdë që merita e Simon Wiesenthal është gjetkë. "Të gjithë çifutët e Buenos Aires e dinin që Eichmann jetonte aty, ai nuk fshihej, as dhe Mengele, që ishte në librin telefonik. Shtetet nuk kishin asnjë interes për të përndjekur nazistët. Është dashur këmbëngulja e Simon Wiesenthal për që Israël të vendosë për të vepruar dhe organizuar këtë proces, i cili ka hapur një erë të re në ndërgjegjen."
Avokati francez nuk ka qenë kurrë i afërt me "gjuetarin e nazistëve". Ai e ka takuar atë për herë të parë më 1968, kur Beate Klarsfeld, mu në mes të Bundestagut, kishte trajtuar si nazist kancelarin Kurt Georg Kiesinger, ish ndihmës drejtor i propagandës radiofonike hitleriane. "Kjo nuk ishte prioriteti i tij, tregon Serge Klarsfeld. Që personeli politik gjerman të jetë mbushur me ish nazistë nuk i dukej atij kaq e rëndësishme sesa neve. Ai nuk ka qenë aq aktiv për Kurt Waldheim, i bërë sekretar i përgjithshëm i OKB atëherë kur dosja e tij prej krimineli lufte ishte në bodrumet e Kombeve të Bashkuara. "
Polemika është larg tashmë. Mbetet imazhi i këtij zotëriu të shkurtër kokëfortë, që ka luftuar përgjatë një gjysëm shekulli. Simon Wiesenthal kujtonte, sipas New York Times , një darkë shabati tek një tjetër i mbijetuar i Mauthausen, bërë tani një argjendar i pasur. Ai i thoshte Simonit që ai do të ishte bërë milioner nëse do të kishte rifilluar me arkitekturën, në vend që të ndiqte nazistët. "Kur ne do të mbërrijmë në botën tjetër, i ishte përgjigjur Wiesenthal, dhe kur ne do të gjejmë miliona çifutët që kanë vdekur nëpër kampe, ato do të na kërkojnë 'ç’keni bërë ju ?' Ti do tu thuash, ‘unë jam bërë argjendar'. Një tjetër do të thotë, ‘unë kam bërë kontrabandë kafeje dhe cigaresh amerikane’. Kurse unë do të them, ‘unë nuk ju kam harruar’."

Perkthyer nga zogu ne fluturim

[Michigan2005]

RoniSotiri, ku e di ti se sa bashkepuntor me SS-t e Nazistve ka qene ky? Sepse qe ta quash ate bashkepuntor duhet te kesh prova se dhe vete ai i ka ndihmuar Nazistet.

Qe ai te kete bere vizatime sepse kishte studjuar arkitekture dhe e detyronin ate, kjo nuk mund te quhet bashkepunim. Kush eshte ai njeri qe nuk do e bente sikur ti rrezikohej jeta?

Sipas asaj qe thua ti, duke e quajtur ate ekstremist, nje njeri qe ka kryer krime duke masakruar njerez te tere nuk duhet kerkuar? Nuk duhet gjykuar? Nuk duhet ndeshkuar?

Le ti leme rehat e le ti japim ndihme psikologjike? Jo. Ka dicka qe quhet "Drejtesi" dhe njeriu duhet te gjykohet dhe denohet sipas krimit qe ka bere.

Dhe kjo nuk i perket vetem nazisteve por te gjithe atyre qe kane kryer krime kunder njerezise, perfshi ketu edhe Serbet apo edhe Shqiptaret qe vrasin Shqiptare!

Sill fakte perpara se te komentosh me supozime.

[Wordless]

Faktet po ke deshire i kerkon vete dhe do gjesh. Me kupto, s've ne dyshim faketet
historike, ve ne dyshim manipulimin qe njerez te paskrupull i bejne ne perfitim te
tyre apo te nje klani. Problemi eshte se kur nderton nje mit me genjeshtra, eshte
veshtire te besh mbrapsht. Perkundrazi do behesh nje mije copa per te zhdukur
deshmimetaret e bezdishem, duke filluar nga ata direkt.

Miti i Holokaustit eshte bere nje nga "shtyllat" e qyteterimit perendimor dhe eshte
ndertuar aq "i perkryer", siç i thone fjales "i prere per shtatin" e "popullit te zgjedhur"!
Nejse, ky eshte mendimi im i krijuar nga ato qe degjoj e lexoj nga te ty krahet; ai
zyrtar dhe ai i ashtequajturi "revizionist", "negacjonist" , e verteta duhet te jete aty
rreth mezit!

[Michigan2005]

Nejse, ky eshte mendimi im i krijuar nga ato qe degjoj e lexoj nga te ty krahet; ai
zyrtar dhe ai i ashtequajturi "revizionist", "negacjonist" , e verteta duhet te jete aty
rreth mezit!

Shume dakort, por nese ju ka ngelur dicka specifike ndermend nga ato qe keni lexuar do me vinte mire ta postonit ketu. Dhe nga ato qe keni degjuar, eshe e rendesishme se ku dhe nga kush i keni degjuar, nese vertete duhet te mbajme qendrim ne mes.

Ju pershendes.

[oiseau en vol]

Le Monde, 22 shtator 2005


Vdekja në Vjenë, të martën 20 shtator, e Simon Wiesenthal, "gjuetari i nazistëve", ngjall një homazh unanim në botë. Mjaft kryetarë shtetesh, organizata ndërkombëtare dhe komunitete çifute kanë shprehur borxhin e njerëzimit ndaj aksionit të tij. Shumica theksojnë mungesën e frymës së hakmarrjes tek ky i mbijetuar i kampeve, por dhe refuzimin e tij për të harruar dhe rënë në heshtje.
Përpjekjet e Simon Wiesenthal për që viktimat e Holokaustit të përfitojnë drejtësi "i kanë dërguar mesazhin botës që nuk duhet të kishte asnjë mos-ndëshkim për genocidet dhe krimet kundër njerëzimit", ka deklaruar sekretari i përgjithshëm i OKB, Kofi Annan.
Me të, është "një luftëtar i palodhshëm i drejtësisë dhe i së drejtës që na braktis", ka vlerësuar presidenti francez, Jacques Chirac. Për Simone Veil, presidente e Fondacionit për kujtesën e Shoah, "homazhi më i mirë është për të vazhduar luftën e tij për tolerancë dhe luftën e tij kundër racizmit dhe antisemitizmit".
Presidenti amerikan, George Bush, ka përshendetur gjithashtu kujtimin e një "avokati të palodhshëm" të lirisë dhe drejtësisë. Ish presidenti çek Vaclav Havel ka theksuar se sa ky njeri "na kishte mësuar për të mos harruar".
Reagimet janë veçanërisht të shpejta në Gjermani dhe në Izrael.
"Ai është angazhuar kur të tjerët kanë qëndruar të heshtur", ka pohuar Gerhard Schröder. Për kancelarin gjerman, Simon Wiesenthal i është përkushtuar drejtësisë duke u përpjekur për tu dhënë viktimave të Holokaustit "një fytyrë dhe një dinjitet" dhe ka kontribuar për që "Gjermania të ketë vetëdijen e nevojës për të siguruar vazhdimisht themelet e lirisë, dinjitetit, tolerëncës dhe respektit të ndërsjelltë". Nga ana e tij, ministri i brendshëm, Otto Schily, ka shtuar që "vetëm kujtimi i faqeve më të errëta të historisë mund të lejonte një mbërthim të përgjegjshëm të së tashmes dhe së ardhmes". Përsa i përket presidentit të Këshillit qendror të çifutëve të Gjermanisë, Paul Spiegel, ai ka thënë që Simon Wiesenthal "nuk donte hakmarrje, por drejtësi, dhe militonte për që miliona viktima të terrorit nazist të mos harrohen kurrë".
Në Izrael, homazhi më i thellë ka ardhur nga Avner Shalev, drejtor i memorialit të Yad Vashem : "Simon Wiesenthal ishte një ndërgjegje botërore, simboli i gjallë i përndjekjeve të angazhuara në botë kundër kriminelëve nazistë të luftës", ka deklaruar ai. Për kryetarin e shtetit, Moshe Katsav, plaku ishte "luftëtari më i madh i brezit tonë dhe përfaqësonte moralin e njerëzimit".
Me vdekjen e më të njohurit "gjuetar nazistësh" prehet, në Izrael, çështja e përndjekjeve në vijim e sipër kundër kriminelëve të Luftës së Dytë botërore. "Wiesenthal mendonte që nuk ishte bërë pas luftës aq sa duhej kundër tyre, ka përmendur M. Shalev : disa janë akoma gjallë, por natyra bën punën e vet dhe numri i tyre pakësohet."
I pyetur para disa vitesh nga një revistë izraelite, Z. Wiesenthal kishte deklaruar : "Një komb që ka humbur gjashtë millionë të anëtarëve të tij do të duhej të kishte me qindra qendra si e imja për t’i kujtuar botës atë çka ngjarë", ka vënë në dukje, të martën, e përditshmja Yedioth Aharonot. Fakti i të diturit nëse Izrael ka bërë aq apo jo në kërkimin e nazistëveështë një debat që nxjerr krye tek Izraelitët, thekson Simcha Epstein, universitare specialiste e antisemitizmit në Universitetin hebraik të Jeruzalemit.

[Leila]

Ore, Simon Wisenthal doli nga kampi i perqendrimit 98lbs. kur ishte 6ft. i gjate. Merre me mend, as une, femer, s'jam aq dhe jam 5ft. Roni Sotiri, mire qe ai s'e vrau mendjen per Kosovaret se deshte te mos krahasoheshe gjenocidi i tyre me Holocaust-in, po edhe kjo s'eshte dicka kaq monstroze sa e beni ju. Fundja, ai per Holocaustin jetonte, jo per ti bere mire gjithe botes. Si thone, mos kafsho me shume se c'mund te pertypesh... edhe ai, s'do merrte persiper dicka kaq jo-realiste. Ai punoi me gruan e vet ne kamp perqendrimi, gjeti njerin prej atyre qe arrestuan familjen e Ana Frankut, kerkoi far and wide dhe pati shume sukses.

Secili hakmerret per ate qe e ka munduar me shume, edhe pse te gjithe (shumica, anyway) do deshironim paqe boterore dhe gjera te mira si kjo. Ne fund te fundit, nje Amerikan nuk do hakmerret per krimet ne Kosove sic mund te hakmerret nje Kosovar, per te cilin hakmarrja eshte shume emocionale/psikologjike (Amerikani s'e gjen ate paqjen shpirterore duke u hakmarrur per dicka me te cilen s'ka lidhje, pervec se i vjen keq per gjenocidin, sic u vjen shumices). Si puna e Armenit Solomon Tehlerian, qe vrau njerin nga ata "Young Turks" per gjenocidin Armen, Talaat Pasha, "Hitleri Armen," sic i thoshin. Ose si Avni Rustemi ne "Atentat ne Paris" (lexojeni se s'eshte liber historie i merzitshem).

[antares]

Ky perfaqesues i denje i "Tribuse se Zgjedhur" eshte akuzuar dhe denoncuar si hajdut pulash dhe mashtrus gjate L2B nga autoritetet Austriake. Nuk u duket pak si cudi se si nje "xhevahir" i tille kaloi pa i'u lagur tajarja nga kampi ne kamp dhe e drodhi kemben vetem ne 2005 e jo ne 1944-1945?

Zoti paste meshire per kete shpirt mekatar (megjithese tani eshte duke kuvenduar me Juden ne Rrethin e 9)!