Bindese matematika; kam kohe qe nuk mendoj me te vertete. Kjo ben te paprekshem dhe shmang ate peremrin "ne" ne atebote duke ditur se keshtu eshte me mire . vecse kur shket dritareve te mia ndonje meteorit fjalesh. atehere rizgjohem ngadale duke rrahur nga pak qepallat e fjetura ndersa ngjyrat e shpirtit mugellojne ne tone te tjera.
Sepse je tjetersi. Cdo gje eshte ndryshe, por kjo eshte e ndryshmja e ndryshme.
Nuk ka ndonje gje te keqe te folurit ne shumes, ndonese mua nuk me ngroh as njejesi. Do me pelqente te flisja per veten ne veten e trete. Ai. Ose "Es" me mire.
Ai esi beson vertete se nje dite do takohemi serish, ndryshe cfare kuptimi kish qe u njohem? Tha qellimisht "serish". Nuk eshte mire me sa duket, se mesa me kujtohet mua (ua, perpak sa nuk tha iu kujtua!), nuk jane takuar kurre ata.
Epo tani edhe konkretja, fizikja, fakti real na ka ardhur ne maje te hundes, per te mos folur per mishin.
Sa bukur do ish, e i duket se ka ndodhur vertet, kur u takuan ne pleqeri, ketu e dymije vjet me pare, rruginave shtruar me zambake. I kaluan njeri tjetrit anash e kthyen koken ne te njejten kohe, arsye e mjaftueshme kjo per t`u skuqur, ne mos nje pasqyrim tredimensional i se ardhmes. "Hm, kjo kujtesa ka filluar te me punoje rrengje"- menduan paralelisht e shkuan aty ku e kishin lene me fjale te perserisnin pafundesine.
Rekomandim miqesor
Nese vertet do te kuptojne, ler ndienjen te flasi jo matematiken
Dito.
linden nga burimi i jetes ate mengjes te perhershem dhe renden marroke drejt asaj botes me kufij, materie, lote, dhimbje dhe ekstaze. ajo u dashurua me valet dhe lulet, ai mbeti ererave. e ndiqte nga larg, po aq sa edhe e humbte krejt.
ngado ngado, rendja e tyre perendon ne mengjesin e ri tjeter. atje ku takohet dashuria si ne kenget folklorike.
ajo gjeti strehen brenda nje krijese te mishte. nga ajo brendesi e re, e shihte me syte e gjalle percudnimin e tij, qe nuk pranonte asnje suaze, sado te deshirueshme dhe perplasej kryenec mes qiejve dhe tokes.
i permendej qe e njihte, por nuk dinte prej nga. ajo, nje qenie me trupin mbushur me leng si te shegeve dhe mishte si tul hene, ai i zhurmshem e shkallues si ere e shqetesuar, qe bridhte jo vec vende, por edhe kohera.
i hapte dritaret kur futej ai ne dhome. hapte dritaret dhe fshihte zemren. nje dite nuk do te gjente ndoshta me as veten, vec nje rreze drite, do te puthte shtratin e saj ne ate shtepizen ne rrugicen e gjelber.
uau yjori, me keni len me goje hapuri permendej qe e njihte, por nuk dinte prej nga. ajo, nje qenie me trupin mbushur me leng si te shegeve dhe mishte si tul hene, ai i zhurmshem e shkallues si ere e shqetesuar, qe bridhte jo vec vende, por edhe kohera.
imazhe, ndienja, "erera" te mrekullueshme ne shkrimet qe keni postuar.... !
ju pershendes!
Mbi shpinen tende mund te nisesha edhe drejt parajses. ndoshta as ferrit nuk do t'i frikesha, ngaqe njeh gjuhen e cdo bote te kesaj toke, te nendheshme a te perqiellshme.
shkakton nje lloj perthithjeje. dikujt i kishe falur veshtrimet, dhe ai kishte marre rruget i verber. kerkonte me kot drite sysh te atille. dikujt i fali lleret e bardha, si buke te ngrohte. u largua kraheprere, i deshiruar per nje perqafim tjeter. dike e mori gjumi mbi gjinjte e saj. e gjeten te ngrire, mbeshtjelle me nje ortek debore. dikujt i mbeten gishterinjte mes flokeve te saj. u mbyt ne ato bime ujerash.
tani ndjente si ajo vete po perpihej prej dikujt. i falte cdo gje, ujrat e pyjet, malet, ku perendonte dielli dhe gurgullimat e tingujt e gjalle, qe ai te humbte thellesive te saj derisa ajo te ishte perseri po aq e lire e permbi. ai nuk joshej. e lare ne ujra dritash ngrihej edhe nje mal me larte, por vec me nje fyell te stervjeter, ai e mekte dhe e terhiqte drejt vetes. vraponte lendinash, shkelte gure te ashper, zvarritej shtigjesh e mbuluar ne djerse e gjak e fshihej diku pas shpines se tij. Degjonte ne gaz e vaj tingujt e roberimit.
kur i cel syte ne diten e re, mendimi i perhershem je ti. e terheq mbi vete veten tende, ashtu e renduar nga ty, nga mendimet e nates. nisim rrugen te dy. ti shkel mbi mendimet e mia kuturu, une shkel diten time pa kujdes. i terheq oret zvarre. zor te gjej vend per ty andej nga vertitem. dikur nuk gjej dot me vend as per veten. te tjeret nuk me gjejne dot mua. kudo je vetem ti. ndarja eshte nje fjale pa kuptim. ngjizja eshte nje mallkim. dua te te c'bej. ose te te tjetersoj. ti mund te jesh nje shuk letre, ose nje kapse rrobash qe bie poshte ballkonit. ti mund te jesh asgjeja. mund te mos kesh ekzistuar kurre. dhe as do te ekzistosh me. mos harro, merri me vete edhe ato dreq fjalesh.
Nuk e di se c'flake frymezimi te ka zene,por bombardimet e tua,sidomos kjo e fundit,godasin tek lexuesin,embelsisht,bukur.Vazhdo....
(kopjuar)
C`do te me thuash me heshtjen?
Kumbon diku ne zbrazeti
Te hesht nuk mundem
te te flas nuk kam sesi.
C`do te me thuash me pranine tende?
Qendron prane meje ne vetmi
Te te harroj keshtu nuk mundem,
te te afrohem s’kam sesi.
Cfare do te bejme ne te dy?
Te tretem me mire, mos te jem.
Me c’ben nga e qena ne asgje,
ne jete vetem ti prape me sjell.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt