Lirikë bashkëkohore

[lum lumi]

CARLOS DRUMOND DE ANDRADE

Unë dëshiroj


Unë dëshiroj që cdo ditë të vitit,
cdo ditë të jetës,
pas cdo gjysmë ore,
pas cdo pesëminutëshi,
ti të më thuash: Të dua.

Duke të dëgjuar tek më thua: Të dua,
atë cast besoj se dikush më dashuron.
Si do ta dija këtë gjë
një cast më parë
dhe një cast më vonë?

Dëshiroj që ti të ma përsëritësh,
derisa të të shteret zëri,
se ti më do, se ti më do, se ti më do.
po nuk bëre kështu, ndjesitë treten,
sepse, teksa thua: Të dua,
ti e shpërndan
në hapësirë
dashurinë tënde për mua.

Nga ti kërkoj kumtimin e përhershëm.
Kërkoj vetëm këtë.
këtë gjithnjë, këtë gjithnjë e më tepër.

Dëshiroj të jem i dashuruar përmes fjalës sate,
përvec asaj, unë nuk njoh mënyrë tjetër
për ta kuptuar dashurinë,
për ta kuptuar thellë se dikush dashuron:
dashuri që gjendet në rrënjët e fjalës
dhe në kumbimin e saj,
dashuri
që hovet nga gjuha amtare,
dashuri
e shndërruar në jone,
në drithërimë hapësire.

Në kohën që nuk thua:
Të dua,
unë e marrë vesh në cast
se ti nuk më dashuron më,
se kurrë nuk më ke dashur më parë.

Nëse ti nuk më thua me ngut, disa herë
të duaduaduaduadua,
të vërtetën shkreptimtare që e zbulove tani,
unë rrokullisem në kaos,
në këtë grumbull sendesh të padashurisë.

_________________________përktheu: Anton Papleka

[lum lumi]

JASQUES PREVERT

Barbara


Kujtoje, Barbara
Atë ditë mbi Brest shiu binte litar
Dhe ti ecje buzagas, e lumtur
Trëndafil me vesë, e qullur
Nga shiu
Kujtoje, Barbara
Atë ditë mbi Brest shiu binte litar
Dhe unë të takova në Rrugën e Siamit
Ti buzëqeshje
Dhe unë buzëqeshja si ti
Kujtoje, Barbara
Unë nuk të njihja
Ti nuk më njihje
Kujtoje
Sidoqoftë kujtoje atë ditë
Mos harro
Në strehën e një hajati rrinte një njeri
Dhe në emër të thirri
Barbara
Dhe ti rende drejt tij nëpër shi
E qullur, trëndafil me vesë
Dhe ti iu hodhe në qafë
Kujtoje këtë, Barbara
Dhe mos më ki zët që me tï po flas
Unë u flas me ti atyre që i dua
Edhe kur vec një herë i kam parë
U flas me ti gjithë atyre që duhen
Edhe kur nuk i njoh fare
Kujtoje, Barbara
Mos e harro, pra
Atë shi të shtruar e të lumtur
Mbi fytyrën tënde të lumtur
Mbi atë qytet të lumtur
Mos harro atë shi mbi det
Mbi kantier
mbi anijen Uesan
Ah, Barbara
Kjo luftë qe një marrëzi
C'ndodhi me ty, pra
Në këtë shi
Hekuri e zjarri, celiku e gjaku
Dhe ai që të shtrëngonte në krahë
Me dashuri
A a ka vdekur apo ende është gjallë?
Ah, Barbara
Mbi Brest shiu bie litar
Ashtu sic binte më parë
Por s'është më po ai shi e gjithcka u gremis
Êshtë një shi i pikëlluar, i përzishëm
Nuk është më as stuhia
E hekurt, e celikut, e gjakut
Ka vetëm re të hirta
Si qen që bien shakull
Si qen që zhduken
Në ujin që rrjedh mbi Brest
Dhe venë të treten larg
Larg, shumë larg Brestit
Që është bërë gërmadhë.

[lum lumi]

ARTUR LUNDKVIST


Keqardhje për Ilonën


1

Ilona,
ti tjetërsohesh në ëndrrat e tua,
larg teje, larg meje.
C'janë këto flatra të plagosura që i tërheq nëpër rërë,
këto valë që befas përplasen mbi ty,
a mos ke humbur në një botë me borë,
nën një kambanë heshtjeje,
a mos je ky peshk që një peshk tjetër e gëlltit,
që mundimshëm rrëshqet brenda tij
dhe e mbush deri në vdekje?
A mos je një lule guri
nën gjuhën e tmerrshme të erës,
apo je vetëm dicka që bie,
një qenie apo vetëm një vetëdije
që bie dhe bie pambarimisht
në një ëndërr që s'duhet të mbarojë kurrë,
ngaqe është e mbyllur në vetvete,
a mos je luftë me dikë,
apo me cfarë qesh ti,
kur ferkon fytyra jote prej fëmije
nën fytyrën tënde prej të rriture,
a mos je një lulëkuqe që lulon në qafën tënde,
kur ti përdredh këmbë e krahë,
të lidhur bashkë si nepërka..

2

Ti më mungon, Ilona, qaj për ty:
gojë e mbyllur si pejzat e ndërthurura të drurit,
vezullim pëllumbash që fluturojnë si shakullinë,
gjinj të tretur si mjegulla vere mbi fushat me grurë,
anije që i zihet fryma në valet e saj,
kujtim i gdhendur në gur si një tatuazh,
qepalla lulesh të lagura nga vesa dhe flutura që i cik,
ëndje e madhe mikluese si një ujëvarë,
pelin në gjuhë, tharm në pështymë,
shtëpi që s'do ta ndërtoj kurrë, shtëpi ëndrre e tymi,
port gjaku ku humbet një racë e tërë,
Iliona, shkëmbinj që duken në profil, hënë e re
në tymnajën e kuqërremtë mbi qytetet e panjohura:
janë e mundshme që u thye në syrin e një pilivese.