21/05/2005

[dikeafajtore]

Me ndodh
Qe duke zbritur ngadale
nga nje kulle prej ku shihen
Drita qe japin shpirt
Qirinj qe dridhen nen fryme te ndezura
Gure te medhenj te latuar zemerimesh te lashta
Merzish moderne
....dhe duke zbritur akoma me shume
Te gjitha kthehen ne rere trishtimi
Anes brigjeve te shpirtrave boheme.

Ruhem mos shkel mbi gaca çmendurie
Mbi kunja marrezie qe kurre s’marrin fund
Por perseriten perdite e perdite
Si vetvrasjet e vogelusheve
Ne ate token time te kuqe

Ngrihem e trembur pergjumesh
Per fatin e peshkut ne parajsen e qelqte...

Oh, marrezi sa te shtrenjte e ke cmimin
Sa te embel shijen
Sa te zbehte shkelqimin
Sa te lehte peshen e fjaleve
Qe treten mbi lekuren e ashper.

Per dashurine e te gjitha mengjeseve te shkelura
Me peshen e kepuceve te shpirtit
Per hidherimin e te gjitha muzgjeve te zhgenjyer
Per ç’ka priten prej diejve te lodhur
Po e kthej dhe kete gote qelqi te kalter
Ku notojne e s’lodhen peshqit e shpreses sime...

[Brari]

E bukur kjo Poezi dhe plot filozofi..
Me kujtove dicka..

Dikur kur me binte rasti te shkoja vizit-eskursion ne rrenojat e Apolonise.. me kapnin te tilla lloj mendimesh kur zhbiriloja neper guret e themeleve te atij qyteti te lashte qe dikur kish lulezuar e sot.. ..

..

[Eagle]

shume e bukur vertet...

[Agim Doçi]

shpirtit tim kembezbathur i vesha kepucet prej shoje
dhe morra udhen e gjate te rikthimit
ne veshin e shurdher diçka deshe te me thoje
me vrave moj mike...me lengun e helmimit....

DIKEFAJTORE
je fantastike ne poezi. O Zot sa ta kam zili filozofine tende njerzore dhe te qelqte.
Miqesisht Agimi

[Post-it]

VARRET

O ! sa të qeta janë varrezat !
Sa të bukura janë pasi janë të mbyllura për të gjallët
Të mbyllura nga trazimet efemere
Nga dashuritë, dhe premtimet e rrejshme
Ato flejme nën hije të qiparisave
Sa thellë flejnë pa lëkundje, pa shpresa
Madje pa ëndërrime
Ato flejnë gjatë, në qetësi
Buzë qyteteve të zhurshme e të palara

O! Sa të qeta janë varret!
Të gëlltitura nga rana a nga qytetet e mëdha
Të improvizuara nga njerëzit apo rrethanat
Nga urrejtjet apo nga luftërat që shkrumojnë
Nga sëmundjet dhe uria kalimtare
Ato flejnë në qetësi
Pa frikë, pa strese, pa gjëmë, pa frymarrje!
Të lumet ato që nuk iu lakmojnë të gjallëve
S’kanë kohë as nevojë për thashethëmet!

[kolombi]

Si gjithmone,FANTASTIKE.
Prej teje ja vlen te lexosh gjithcka.

[Agim Doçi]

Kalove nje te djele nga varret
ne heshtjen e madhe te shpirtrave që flènë
Lexova mbishkrimet, pllakat dhe mesazhet
shpirti im i shqetsuar...u tremb si anjëherë...!

[dikeafajtore]

Jemi humbës, kiddo …
kur është ora njembedhjete e jetes
dhe ti s’ke larë ende nga shputat baltën e naivitetit…
Jemi humbës, kiddo,
si shtatore të groposura nën gërmadha,
mbi të cilat janë ngritur kulla prej betoni e hekuri…
Jemi humbës, kiddo…
që nga momenti kur i pamë njerëzit
të shterueshëm e tragjikisht qesharakë…
Jemi humbës, kiddo….
Dhe s’ka Noe të shpetojë farën tonë…

Verë e kuqe derdhur mbi zhgënjime të verdha
Rosa të egra që u klithin gjarpërinjve të plakur
Gurë, ferra, tradhëti te ndryshkura
Myshqe dashurish të kalbura
…I sheh si këndojne këngën e humbësit?
Me gjuhë të trashur?

..kurse ti vazhdon të kërkosh nje bicikletë fluturuese…
Që të jetë e bardhë…sa më e bardhë…
të zbresësh dhe ngjitesh lehtësisht
në humnerat dhe qiejt e zinj të mërzisë…

Për të fituar në një garë të madhe humbësish ….

[Shiu]

Jemi humbës, kiddo …
kur është ora njembedhjete e jetes
dhe ti s’ke larë ende nga shputat baltën e naivitetit…
Jemi humbës, kiddo,
si shtatore të groposura nën gërmadha,
mbi të cilat janë ngritur kulla prej betoni e hekuri…
Jemi humbës, kiddo…
që nga momenti kur i pamë njerëzit
të shterueshëm e tragjikisht qesharakë…
Jemi humbës, kiddo….
Dhe s’ka Noe të shpetojë farën tonë…

Verë e kuqe derdhur mbi zhgënjime të verdha
Rosa të egra që u klithin gjarpërinjve të plakur
Gurë, ferra, tradhëti te ndryshkura
Myshqe dashurish të kalbura
…I sheh si këndojne këngën e humbësit?
Me gjuhë të trashur?

..kurse ti vazhdon të kërkosh nje bicikletë fluturuese…
Që të jetë e bardhë…sa më e bardhë…
të zbresësh dhe ngjitesh lehtësisht
në humnerat dhe qiejt e zinj të mërzisë…

Për të fituar në një garë të madhe humbësish ….

Kjo është hera e dytë që po më jipet rasti ta shoh këtë poezi të publikuar në forume. Kjo s'do të thotë se e kam lexuar vetëm dy herë. Poezitë e tua, Dikea, i rilexoj shumë herë dhe çuditërisht në çdo lexim gjej diç të re... Je unike.

[Karlos Errera]

..kurse ti vazhdon të kërkosh nje bicikletë fluturuese…
Që të jetë e bardhë…sa më e bardhë…
të zbresësh dhe ngjitesh lehtësisht
në humnerat dhe qiejt e zinj të mërzisë…

Për të fituar në një garë të madhe humbësish ….

Erreres i pelqyen mjaft keto vargje.Autorja e kesaj pozie te bukur e ka mbyllur mjaft mire ate cfare ka nisur. ....e aji (mund te jete dhe ajo),vazhdon te kerkoj bicikleten e bardhe fluturuese edhe pse eshte i ndergjegjshem per medyshjen e fitores.Meqenese bardhesia e terheq aji(qe mund te jete dhe,ajo),nuk ve re se me ke garon.Te humbur ka vetem pas perendimit te diellit, pra,te humburit jane ne varre.
I lodhur nga vjershat e djeresitura,te epsheve marroke,po freskohem pak ketu.
Flm!