E dua gruan fatkeqe...

[hajla]

shum te perbishme poezit urian, suksese...

nganjihere dhe krahet te vijn
nuk mund te fluturojm,
sa per qudi kjo(?!)
nga njihere dhe detin trazojm
nga malli...por q'dobi?
kur malli po i djeg ndjenjat,
po kur bien ne veshin e (shurdhet)
edhe ma keq,
ehh ,ishalla syt nuk na i verbon, (malli)
sa per ti par njerzimin...
se per veshet, ka dal ilaqi !

hajla,

[dp17ego]

Bukur, bukur!
NJe fryme e re.
Te pakten je ti ne te gjitha, eshte nje stil, nje vuajtje...shpresoj te mos zgjase shume si e tille.
Le te vazhdoje frymezimi per te bukuren.
Urime!
DP

[Uriani]

kristel, hajla, poet, dp17 iu faleminderit

[Uriani]

Ani se dielli u fsheh përfundimisht pas bjeshkës,
I ndiej rrezet e tij deri thellë në zemër.
Aty ku ritmin padyshim ia dikton Elena,
Në anën e majtë, pas kuletës.
Sara e telenovelës po luan prapë bisht me Erneston,
E Sofia nuk heq dorë nga intrigat rreth trashëgimisë
Së Plakut, qorr e arrogant.
Dreq o punë, po ku e ka kufirin pafytyrësia?
Gruaja ime në gjumë prapë emrin e dashnorit e përmendi.
Në lajme thuhet se Ballkanit i kanoset një përmbytje e re,
-Kësaj radhë nga uji-
Është për keqardhje por ç’ti bësh.
Sara e telenovelës bën çmos për ta fshehur kopilin.
E Sofia, ah, ç’e pësoi këtë radhë në verandën e vjetër,
Nga Plaku, dora vetë.
Elena si një virus ma ka pushtuar edhe mendjen,
Unë vdes për pushtimet... në pushtimet e saj.
Vdekjet, pra, më lehtë është ti mësosh
Se sa ti hedhësh në letër.
E Sofia, përfundimisht, mori çmimin e vet.
Tani mund ta mbylli televizorin. Edhe sytë.
Ditët edhe ashtu nuk mund të hyjnë në thes.