Blaise Pascal

[Cupke_pe_Korce]

Ne lidhje me temen ne fjale e kishme llafne. Ja c'thote miku me lart:

"Njeriu eshte vetvetja per aq kohe sa ai eshte vetem."


Dmth, sapo ndjejme prezencen e tjetrit, ne nuk jemi me vetvetja. Hajde se duallme ke tema e cummings tani

[nausika]

Ja ç'thote plakushi :

« Aktiviteti eshte i domosdoshem per lumturine ; njeriu duhet qe te veproje, te beje diçka nese mundet ose dhe te mesoje te pakten diçka.»

« Kur nje njeri deshiron te jetoje midis njerezve, duhet lene secili te ekzistoje dhe te pranohet me individualitetin, çfaredo qofte ky, qe i ka rene ne hise.»

« Ajo çka kerkon secili dhe deshiron para se gjithash, jo vetem ne biseden e thjeshte, por dhe ne sherbimin publik, kjo eshte inferioriteti i tjetrit.»

perkthimi i fjalise se pare:

luaj nga vendi para se te zere djerse ..karrigia..karrigia...lol.

fjalia e dyte:

cado qe te jesh...edhe sikur te jesh gomar..rendesi ka qe ta pranosh pasi keshtu eshte e mundur te jetosh ne harmoni me veten...lol

dhe e fundit...me e bukura eshte: e vetmja gje qe deshiron njeriu ne jete eshte...te jete dash kopeje....nuk ka rendesi kopeja....vetem te jete kope..

Nicia nuk do ishte dakort me kete te treten..por nuk ka rendesi..une jam me Shopin...i kishte studiuar mire kopete ai...

P.S. Mesazhet jashte teme do fshihen neser...qe keshtu keni c'keni jashte teme thuajini ketu sot se nese fiufiu...lol

[oiseau en vol]

Pa shikoje pak dhe kete. Me duket çudi ky plakushi. Do hyj te shoh pak per jeten e vet se nuk e di ç'e paska goditur te shkretin...

Dhe shiko Çupke, Shopi prape thote ketu me poshte qe ne jemi me vetveten, pra jo vetem

Avash ti moj moderatore, oj kjo, me gershere ne dore kjo... nuku po bejme ndonje gje te keqe, ja kulturohemi e kultivohemi e nuk jemi vetvetja...

Vetmia i ofron atij njeriu qe ka nje intelekt te larte nje perparesi te dyfishte : te jete me vetveten, dhe te mos jete me te tjeret. Kete te dyten do ta çmojme fort nese kemi parasysh shtrengimet, mundimet dhe madje rreziqet qe sjell marredhenia me boten. Shoqerimi u perket prirjeve te rrezikshme dhe te frikshme sepse ai na ve ne kontakt me qenie te cilat ne pjesen me te madhe jane moralisht te keqinj dhe intelektualisht te varfer ose te çmendur. Njeriu i pashoqerueshem eshte ai qe nuk ka nevoje per te gjithe keta njerez. Te kesh mjaftueshem ne vetvete per te mundur bere pa shoqerine, kjo eshte tashme nje lumturi e madhe, nga vete ketej qe pothuaj te gjitha te keqijat tona vijne nga shoqeria.

[Cupke_pe_Korce]

More po kush eshte kjo vetvetja se na plase. Thua qe ekziston, po a ma provon dot? Pa hidhu nje here, hidhu nga kati i trembedhjete dhe pastaj te shofim sa bukur do te na ligjeroje "ndergjegja jote qe na analizon ndergjegjen tende"
U lodha une. Po hyj ne greve

[Cupke_pe_Korce]

"Nje njeri qe pelqen vetmine o eshte bishe e eger, o perendi." Aristoteli

Mendoj se kjo i ve kapak te gjithave. Me kujtohet dikur ne forum eshte bere nje debat mbi vetmine dhe njerezit e medhej, ku une kam favorizuar rastin e pare (gjithmone duke e pare nga kapaciteti intelektual i pjeses dermuese te njerezve).

[oiseau en vol]

More po kush eshte kjo vetvetja se na plase. Thua qe ekziston, po a ma provon dot?

Posi jo. Vertetohet qe ç'ke me te. Ja ca shembuj :

1. Te kujtohet kur the qe nje mendje po te thonte qe te merrje avionin, nuk e di per ku, por ama dikush po te thonte : merre, merre...

2. Supozojme qe nuk do te kishte brenda nesh nje ndergjegje qe flet gjithmone me veten e saj. Ç'do te ndodhte ? Do te kishte vetem nje subjekt... por pa asnje objekt. Do te ishim thjesht si nje dru mali ose nje gur zalli. Mirepo, ndergjegja jone eshte objekt per subjektin i cili eshte po vete kjo ndergjegje. Pra kemi njefare distance subjekt-objekt, perndryshe pa kete distance nuk do te mund te thoshim qe ne jemi qenie te arsyeshme.

3. Te kujtohet xhaxhi Sokrati kur thoshte "Njeri, njih vetveten !" ? E pra, ne duhet te njohim dike qe eshte brenda vetes sone por ama qe nuk e dime kush eshte. Kur ta marresh vesh kete (qe s'do te beje vaki kurre) atehere mund te thuash qe dualiteti uni-vetvetja nuk ekziston me. Gjithçka eshte shkrire ne nje.

"Nje njeri qe pelqen vetmine o eshte bishe e eger, o perendi." Aristoteli

Mos valle jam duke dialoguar me nje bishe ketu ? Te kem mesuar valle gjuhen e bishave ? Çudi ! Por jo jo, me pelqen te besoj qe po flas me nje perendi... eshte me mire te pakten, me higjienike, me ekologjike... Edhe gjuhen e perendive e ditkam une ? Sigurisht, perderisa ajo eshte perballe meje, aty, gati per tu shnderruar ne nje bishe

Ehhhhh... bishe-perendi

[Cupke_pe_Korce]

tani, keshtu tha Aristoteli (o bishe, o perendi) por pse jo te dyja? Thone qe dikur bisha ka qene kryeengjell, dmth gati gati perendi. E merr me mend besoj se c'ka qene

Tani per ate punen e dialogut me vetveten, mos me thuaj se c'donjeri nga ne (qeniet me ndergjegje) i shembellen atij pijanecit qe takojme ne stacionin e trenit, qe llomotit ca fjale pa kuptim tek ndjek me sy kalimtaret e rastit qe nuk ja shtjene syte fare. Eh gur zalli sa i cmuar qe je perpara ca "qenieve"!

[oiseau en vol]

More, por a ka ndonje qe vjen ketu t'i thote nja dy fjale kesaj çupkes se nuk merrka vesh kjo

Ate punen e bishes-perendi e ke ne postin tim tjeter me nje psheretime...

Kurse dialogu yne nuk ka te beje fare me pijanecin. Ai ben monolog. Ai flet pa e kuptuar ç'flet. Kurse dialogu eshte kur e merr vesh per ç'po flet. Dhe e di ti çupke qe dialogu me i paster eshte ky ? Dhe bile me i veshtiri per tu perballuar ? Nuk ke kundershtar me te vendosur sesa vetveten. O po tere bota te ngrihet e te te thote : "Çupke, mos e bej kete !", ti do e besh qe do e besh ate ç'ke ndermend. Mirepo po te te thote mendja jote mos e bej kete, atehere ti nuk ben asgje edhe pse zemra ta do fort. Shkurt fjala, duhet mbajtur mire puna me veten, po arrite ta besh per vete ate, shpetove, po nuk munde, atehere... copetim i sigurte ! (ose brenge siç thuhet ne shqip)

[Cupke_pe_Korce]

Ku e di ti qe ai ben monolog dhe jo dialog me vetveten? Ti mund te japesh deshmi per vetveten tende, por jo per ate te tjetrit. Kapaciteti i mendjes njerezore sigurisht qe eshte i ndryshem. Vetem pasi ti thua qe ky pijaneci eshte derdimen, kjo nuk e ben ate vertet derdimen. Atehere?
Tjeter. Te kish qene ashtu sic thua ti, qe ndergjegja ime te mos ishte e limituar, sot kisha bere hatane. Por puna eshte se ne, shpesh here, duhet te bejme ate qe thone te tjeret. Ja me erret mendja mua per te marre avjone, po me dalin parate? Ja qe ca gjera jane te koklavitura.

[oiseau en vol]

Ncncncncnc... ku ke fjetur mbreme, a s'me thua ? S'paske fare nuhatje sot...

Ok, derisa te vije edhe ndonje tjeter ketu (nausikeeeeee, ç'ben me çupke, ce nuk vjen ketu me ne ti mee...) po mundohem te sqaroj pak kete monologun dhe dialogun.

Supozojme qe une jam duke menduar sesi duhet bere per qe te jem diku tjeter sesa ketu. Ok, edhe filloj. I them VETES qe po te besh keshtu, del kjo e po bere ashtu, del kjo tjetra. Dhe ne kete menyre UNE shoshis me VETEN time gjera qe me shqetesojne. Diku vetja ime me del ne krah dhe me miraton, e diku tjeter me kundershton. E ne fund te ketij DIALOGU (dhe jo monologu) une vendos per tu ngritur tani nga karrikja dhe te pi diçka te ftohte, sepse s'mund te bej asgje tjeter.

Derdimeni qe thua ti, ai flet perçart, ose eshte i pavetedijshem mbi ate çka flet. Kete e quaj monolog, dmth qe zeri i dyte i ndergjegjes qe te kundershtoje apo miratoje ate çka ai po flet, pra ky ze MUNGON. Nqs ai eshte ne dijeni te fjaleve te tija, atehere ai i ka shoshitur pak para se t'i nxjerre nga goja, dhe ne kete shoshitje (edhe pse te vogel) eshte kryer nje dialog i shkurter.

Dhe ji e sigurte Çupke, ndergjegjen e ke te pakufizuar por mundesite e realizimit (dmth kthimit ne reale, ne ekzistuese, ne te qenesishme) te asaj çka perftohet ne ndergjegje jane te kufizuara. Ne rastin tend nga mungesa e parase.

Me kupton nashti ? Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii am caaaaaaaaaaaaaaaaaalling youuuuuuuuuuuuu...