Bosh

[Rebele]

Brari,

Pikesepari, meso rregullat elementare te drejtshkrimit. Pastaj, eja te shkruash ne tema letrare.

Poezite e Fiorit me pelqyen, ndaj m'u duk tejet banale te postoja nje "Shume bukur" te thate.
Komenti im ishte mese pozitiv, edhe pse nje mbrese e castit te pasleximit.

Shendet
Rebele

p.s. Fiori, me fal per nderhyrjen (e afermendshme). Mund t'a fshishe kete mesazh.

EDIT: Brari, ne te tilla raste, eshte e udhes te lexosh ato poezi qe i kupton.

[mondishall]

Jo kaq i ashper dhe ne temat me poezi, z.Brari! S'ka me te ndjeshme se ndjeshmeria e poetit(une keshtu e quaj krijuesin e vargjeve). Tjeter jane debatet e kondrat ne probleme te ndryshme qe shkruhen ne forum, ku ka vend dhe ashpersia, por ne poezi, eshte gjynah nje cenim i tille. Nuk e kam vetem me ju, po me gjithe ata qe kane deshire te vleresojne nje krijim. Ndiqe nje vargshkrues ne castin e shkrimit, dhe do kuptosh qe ne ate cast ai nuk shikon kurgje perreth, pasi shpirti, mendja dhe gjithe qenia e tij, eshte ne nje abstragim nga realiteti. Me kane kaluar e pershendetur te njohur, kane hedhur dhe ngacmime, une asgje s'kam degjuar e pare. Ate cast te tjera levizje, te tjera ndjesi komandojne dhe derisa ve piken ne fund, ndodh papritur shkeputja dhe rikthimi ne realitet. Ate cast, apo me tej, ndodh ashpersia ne vleresim. Nje turbullim, nje shqetesim deri ne zhgenjim ndaj vetes te krijohet dhe s'bej shaka kur them qe as aspirina s'i ben derman dhimbjes se kokes. Eshte nje vuajtje vertet e pakurueshme, qe vec nje fjale dashamirese mund ta kaperceje. Nuk jam per elozhe, jo, po per takt kritik. Jo ta bejme te genjeje veten krijuesi, pasi prape bejme krim moral, por t'i flitet me dashamiresi dhe takt. Ne rastin e poezive te Fiorit, edhe vete e kuptoni qe e verteta eshte ndryshe, pra jane vertet poezi. Nese gaboj ne kete percaktim, duhet te rishikoj veten time atehere. Sinqerisht me zemer mondishall

[Fiori]

****

Tërmeti i një ditë
ndihet tek lëkundjet e shkëputura
në boshatisjet e kujtesës.
Atje ku qepallat e imagjinatës shëmbin
pamjen e një pafundësie të shkuarash
e personazhet janë trajtat e tua...
Ato që doje të ishe,
ato që luftove të arrije,
dhe ato që zhgënjeve
në katrorët e kufizuar
të prioriteteve njerzore.

E bukura,
shumë e bukur,
e shëmtuara,
shumë e shëmtuar
dhe kur të gjitha harrojnë
të mbrojnë idealet e tyre,
asgjëja kthehet në epiqëndër...

Djeg,
malli të djeg,
djeg arsyeja,
mendimi të djeg,
djeg dita
kuptimin e një destinacioni.

E ardhmja vetmohohet,
atëherë përse ....?

****



p.s. në fakt kjo ndoshta i takon më shumë meditimeve, por meqëse i përshtatet temës në fjalë sepse është pjesë e ciklit, po e lë këtu.

[Palma]

****

Djeg,
malli të djeg,
djeg arsyeja,
mendimi të djeg,
djeg dita
kuptimin e një destinacioni.

E ardhmja vetmohohet,
atëherë përse ....?

****

Poezi qe percon tek lexuesi nje mendim tejet te pjekur.

Suksese Fiori dhe lexofshim se shpejti te tjera!

[Fiori]

Pa ty,
pa mua!
Në ëndjet e siariqëve
rrugëve të qytetit tënd,
ti, i huaji, shkëmben marrëzi me hënën
e ajo, e përdala, rrokulliset mëngjeseve
për tek unë.
Pas puthjeve me qiellin
varet heshtur mbi hemisferën time
e turbullon damarët e kohës
në lisharsen e kujtimeve
përdredhur pas degëve të mollës
më puth,
të puth!