Turqia dhe BE

[bakudr]

Turqia as prova politike nuk po jep dot para Europes a do japi prova ekonomike ndonjehere?

Vetem te jesh budalla te qasesh ne shtepi tende turqit.

Turqia ishte ai vend qe u hapi dyert shqiptareve qe u debuan nga Serbia dhe Greqia.

Dhe per prova politike Turqia i dha ne te gjitha bisedimet per pranimin ne Europe. Ne te gjitha bisedimet Turqia tregoi se ishte e vendosur ne pikat e saj. A ka politike me te madhe qe te futesh ne Europe ndersa nuk pranon nje vend anetar te Europes? Kjo sepse Turiqa diti te analizoje dyfytyresine e Europes e cila nuk do ti nxjerre ne shesh hapur te palarat. Se c'fare dyfytyresie tregoi Europa e kam shkruar tek shkrimet me lart.

Turqia diti te perballet me politiken Europiane ne ceshtjen e Qipros: Ku Qiproja Greke doli me turp dhe qe u kundershtua nga e gjithe Europa. Dhe ku Turqia doli e fituar.

Turqia ne te njejten kohe diti te perballet edhe me politiken amerikane ku do ti duhej te vendoste per futjen e trupave amerikane ne Irak mes Turqise.

Po flasim ate qe eshte sot. Hyrjen e Turqise sot e perkrah Amerika, Gjermania, Anglia dhe Franca. Ishte Toni Bler qe e ktheu Erdoganin prapa ne mbledhjen e 17 Dhjetorit ndersa ai u be gati te largohet. Dhe per ate revista Times e zgjodhi si liderin me ndikues.

Edhe per Lioness qe me paska akuzuar se merrkam rroge nga turku. Nese shteti osman eshte kolonizator apo jo mund te diskutohet diku tjeter. Dhe une kam dashur ta diskutojme edhe personalisht, jo ne forum. Por meqe u soll ketu: Shteti osman asnjehere nuk eshte akuzuar per kolonizim.

Nqs me quan turk sepse nuk e quaj shtetin osman si kolonizator atehere une po them se ne te njejten kategori hyjne te gjithe historianet e periudhes osmane. Te gjithe jane turq sipas ketij perkufizimi qe ben ti. Investimet e shtetit osman ne Ballkan i kane kaluar vleren e taksave qe merreshin, dhe keto mesohen ne Universitet e gjithe botes.

Sill nje historian qe e quan ate periudhe kolonizim!

Ne ate kohe ballkanasit drejtonin gjithe shtetin osman duke shkuar ne te gjithe skajet e atij shteti. Ne ate kohe sic ka qene zakoni qe mbreterit lidhnin krushqi me njeri-tjetrin, dhe kjo jo me zor, ka bere qe shume sulltane te medhenj te kene nena serbe, nena ruse. Sulltan Fatihu ka nenen serbe, nje tjeter Sulejmani me duket ka pasur nenen Ruse.

Pse te shkonin shqiptaret pas gjithe atij kolonizimi dhe te vendoseshin atje? Pse Sami Frasheri do te vdiste ne Turqi? Pse Ismail Qemali do te sillte anijet turke dy dite pas shpalljes se pavaresise ne Vlore? Pse poetet e asaj kohe do nxisnin per bashkim me turkun (kundra serbit)?

[D@mian]

[B]

"Vendet si Maqedonia, Kroacia dhe Serbia janë më afër Evropës sesa Turqia. Integrimi i vendeve të Ballkanit Perëndimor në BE doemos duhet të ketë prioritet", deklaroi mbrëmë Kolli në emisionin "Thënë haptazi" të televizionit shtetëror austriak ORF.



__________________

Po Shqiperia? Prapa liste, ne te njejtin rang me Turqine?

[Lunesta]

Alket, nuk do te mbaje Evropa me buke Turqine, Turqia edhe sot nuk eshte pjese e BE-se por jeton edhe ate eshte nje shtet i zhvilluar...

Ti nuk mund te paramendosh se cfare pozite gjeokrafike/strategjike ka Turqia per Evropen, sikur te analizoje me thelle gjerat nuk do shkruante ashtu...Ti nuk paramendon se sa milion turq ka anekend Evropes, vetem ne Gjermani ke 6 milion, France 1 milion, Angli 0.5 milion, Skandinavi me shume se 2 milion...e keshtu me radhe, ti haron se turqet jane aq te mire por edhe aq te keqinje kur vie ne pah interesi nacional i tyre...paramendo nese keto shendroheshin ne 6 milion kamikaze...

E din se cfare i tha Erdogani kryeshefit Solana ne telefon ate diten "D" per turkun, tha: nese sot nuk me pranoni ne negociata per antarsim, kurre me nuk do te me keni pjese te BE-se, do te shkepuse cdo lidhje me Evropen, dhe cdo gje qe me lidhe me ju, dhe Solana me kompani pane friken qe ju hyri ne palce dhe ja mbyllen gojen Austrise inatcore kete rast.....

Personalisht jo se kam interes te futet apo jo Turqia ne BE, por me pengon fakti i diskriminimit qe i behet ne kete rast popullit turk...

Nejse e leme me kaq...te shohim kush do te kete drejte dhe me shume fuqi, Austria apo BE-ja...

Hahahaha. Me nje llaf u frikesua dhe ju drodhen gjunjet Evropes nga presioni i Turqise. Shume e forte. Spo marrim vesh, eshte Turqia qe po i lutet Evropes ta pranoje, apo eshte Evropa qe po i lutet fuqise me te madhe ekonomike te Evropes, Turqise qe te pranoje te behet pjese e BE.

Ku ju con mushka or njerez, po cfrike ka Evropa nga Turqia? Turqia eshte cirake e Evrpes ne cdo fushe, si ne ekonomi, si ne ushtri, si ne kulture.

Dhe mos krahasoni Austrine me Turqine. Vendi i Moxartit dhe i koncerteve te famshme te aristokracise as qe duhet te permendet ne te njejten fjali me Turqine.

[ORIONI]

Hënë turke për qiejt e Evropës

Olsi Jazexhi

http://www.jehonacenter.org/impakt/

Negociatat maratonë të datës 3 Tetor 2005 që u zhvilluan në Luksemburg, për të caktuar statusin e anëtarësisë së Turqisë në Komunitetin Evropjan, dhe saga që këmbëngulja e Austrisë i shkaktoi kësaj faze, ka sjellë sërisht, në qiejt islamofobikë të Evropës mitin e gjysmëhënës turke. Ashtu si në 12 shtator 1683 kur trupat osmane nën udhëheqjen e kryevezirit shqiptar, Merzifonlu Kara Mustafa Pasha, rrethuan Vjenën, në 3 Tetor 2005 përfaqësia e Austrisë në BE mobilizoi forcat më reaksionare të Evropës, dhe ashtu si në të kaluarën refuzoi avancimin turk drejt Evropës. 322 vite pas rrethimit të Vjenës, në Evropën e ç’kishëruar nga iluminizmi evropjan, u pa se brezi i fondamentalizmit kristjan është ende aty. Pas këmbënguljes së Austrisë për t’i thënë jo – Islamit në Evropë, qëndronte një pjesë e mirë e opinionit publik evropjan. Kështu 80% e austriakëve, 74% e gjermanëve dhe 70% e francezëve sipas sondazheve të eurobarometrit janë kundër dhënies së dritës jeshile të Turkut të Madh të Anadollit. Dhuna e opinionit publik ka detyruar shtete ku iluminizmi evropjan lindi, si Franca dhe Hollanda, të deklarojnë se nëse Turqia do të hyjë një ditë në BE, ato do të mbajnë referendume më parë. Megjithatë pro kampit turk, në Evropën e kësaj radhe qëndrojnë polakët, të cilët në vitin 1683 ishin faktori kryesor që ndihmuan në dështimin e marrjes së Vjenës. Pranë tyre, për një Turqi në Evropë qëndrojnë edhe britanikët me spanjollët.

Megjithatë qarqet reaksionare evropjane, në betejën për të mbajtur Turqinë larg duket se kanë arritur të bindin mbi 50% të evropjanëve të deklarohen kundër. Edhe pse Turqia është një shtet shekullarist, që respekton të drejtat e feve të tjera më shumë sesa Italia, Sllovenia dhe Greqia, islamofobia evropjane ngre lloj – lloj akuzash kundër vendit më të madh musliman të Evropës. Akuzat ndaj Turqisë nisin që me mitet e fabrikuara në Evropë, të cilat flasin për të ashtuquajturin gjenocid armen, te trajtimi i kurdëve, e deri te sherrnaja që dërgimi përpara gjyqit i autorit manipulator, Orhan Pamuk ka ngritur në qarqet e BE-së. Në vallen raciste kundër hyrjes së Turqisë në BE sot janë reshtuar disa nga figurat më regresive të kontinentin plak. Ato nisin që me ish-ushtarin nazist – të kthyer në Papë, Benediktin XVI, te kryetarja e demokristjanëve gjermanë Anxhela Merkel, te ministri i brendshëm francez Nikola Sarkozi dhe arkitekti i kushtetutës së refuzuar të BE-së, Giscard de’Estain.

Por edhe pse me ndërhyrjen agresive amerikane dhe britanike, Ankaraja morri go-aheadin disa ditë më parë, asaj do i duhen të presë 10 deri në 15 vite më shumë në dyert e Evropës, pas një udhëtimi të mundimshëm 40 vjeçar. Pas kalimit të testit të Luksemburgut, Turqisë do i duhet të përmbushë 35 kapituj kontratash marrëveshjesh me perandorinë e Brukselit, duke patur në çdo hap aprovimin e 25-shes. Edhe pse Turqia ka qënë ‘anëtar – shok’ i Tregut të Përbashkët që në vitin 1963, ajo humbi shansin për tu bashkuar me të në vitin 1978 kur u ftua të bëj kështu sëbashku me Greqinë. Ankaraja që frikësohej nëse do të ishte e aftë për të përmbushur kriteret e BE-së do të trokiste në dyert e saj në Prill të 1987-ës, për t’u njohur si kandidate në dhjetor 1999.

Një arsyet pse evropjanët kontinentalë refuzojnë ‘en-masse’ hyrjen e Turqisë në BE lidhet me historitë e gjata të konflikteve ndërmjet Kristendomit të Evropës Perëndimore dhe Islamdomit të Evropës Juglindore. Edhe pse Evropa e Krishterë ka kryer krime të paimagjinueshme kundër afrikanëve dhe popujve të Azisë nga shekujt e XV deri në të XX-in, ata nuk kanë harruar kurrë fitoret që turqit kanë korrur në Evropë në këto 8 shekujt e fundit. Marshi i turqve nga malet Altai në Azinë Qendrore, drejt Kristendomit Evropjan ka vazhduar i pandërprerë në 1000 vitet e fundit. Pasi pranuan islamin me të cilin erdhën në kontakt ndërsa ishin në Lindjen e Mesme, turqit, të inspiruar nga mesazhi i Muhamedit, përmbushën profetësinë islamike duke shkatërruar Perandorinë Bizantine dhe çuar Islamin në kryeqytetin e saj, Kostandinopojë. Shndërrimi i Kostandinopojës në Stamboll nga sulltan Mehmet Fatihu II do të shkatërronte njëherë e përgjithmonë dominancën e kristjanizmit në Afrikë dhe në Azi, dhe rezikojë ekzistencën e tij në Evropën Juglindore. Një shekull pas çlirimit të Kostandinopojës, avancimi turk drejt Evropës do të arrinte kulmin, kur sulltan Sulejmani i Mrekullueshëm me kryevezirin Damat Ibrahim Pasha pasi pushtuan Hungarinë u lëshuan drejt Vjenës për të marrë ‘kizil elman’ (mollën e kuqe). Memoritë e turkut triumfues shkaktojnë në mendjen evropjane histeri që vetëm terroristët modernë dinë t’i shpjegojnë.

Konfliktet e Evropës me Turqinë kanë vazhduar edhe në ditët e Republikës Turke. Gjatë luftës për pavarësi, turqit nën udhëheqjen e Mustafa Qemal Ataturkut dërmuan bandat greke, britanike, franceze, italiane dhe australiane në dyert e Stambollit. Në kundërshtim me arabët të cilët i prenë në besë osmanët dhe u bashkuan me Laurencin e Arabisë për të ndihmuar francezët dhe britanikët, të cilët i kolonizuan më pas, turqit në betejën e famshme të Çanakalesë (apo Galipolit) i rrëfyen Evropës shpirtin e pamposhtur turk. Edhe pas krijimit të republikës në 1923, turqit i qëndruan besnik, për pjesën më të madhe të shekullit të XX-të ndërtimit të një shteti tipik ushtarak, sipas traditës së tyre të lashtë. Në kundërshtim me Evropën e cila është zhytur në botën e qejfeve dhe degjenerimit moral, turqit kanë ruajtur fizioniminë e tyre kombëtare dhe natyrën militante të racës që ata përfaqësojnë. Turqia sot gëzon popullatën më të re të Evropës, dhe ushtrinë më të fuqishme të saj.

Si pasojë e histerisë anti – turke, shumë qarqe në Evropë kanë toleruar masakrat në Bosnje, Kosovë, Shqipëri, Greqi dhe Bullgari që janë bërë kundër muslimanëve ballkanas në 100 vitet e fundit. Inati ndaj fitores turke, mban sot Shqipërinë dhe Bosnjen jashtë BE-së, ndërsa lejon Slloveninë katolike, në kryeqytetin e të cilës xhamitë ndalohen me ligj, të bëhet pjesë e BE-së. Ndërsa në Slloveni, Greqi dhe Italinë e Veriut muslimanët ndalohen të falen publikisht apo ndërtojnë xhami, qarqet fondamentaliste perëndimore lehin papushim për ‘mungesën e lirisë fetare’ në Arabinë Saudite apo për të drejtat e cënuara ndaj kurdëve në Turqi. Këto janë standartet dyfishe të kristendomit, i cili ndërsa turqve i kërkon të njohin gjenocidin armen, vetë refuzon të njohë gjenocidin çam në Greqinë Veriore, dhe pret me krah hapur në Bruksel presidentin grek Simitis i cili deklaron se tokat greke në Qipro dhe Epir, janë nën pushtimin shqiptaro – turk.

Hipokrizia kristjane e Evropës shihet edhe në mënyrën sesi disa politikanë në BE trajtojnë Turqinë. Ndërsa BE-ja Qipron Greke e cila qëndron vetëm 60 km në jug të bregdetit turk, dhe vetëm 100 km në lindje të Sirisë, e trajton si pjesë të saj, Turqinë e quan aziatike. Edhe pse Stambolli është qyteti më i madh i Evropës të cilin Bonaparti ëndërronte ta kthejë në kryeqytetin e Evropës së Bashkuar, dhe rrënojat e tij mbajnë më shumë histori evropjane sesa mund të ketë e gjithë Hollanda, Turqia, sërisht shihet si pjesë e huaj e BE-së. Shumë zëra në perëndim pretendojnë se Turqia nuk ndan kulturë me Evropën. Megjithatë etërit e qytetërimit greko – roman siç edhe Homeri ishte, kanë lindur në Smyrnian e lashtë apo Izmirin e sotmë. Në tokat e Turqisë kanë jetuar edhe Thalesi, Anaksimendri dhe Anaksimenesi, etërit e filozofisë së Platonit dhe Aristotelit. Në tokat e Turqisë janë zhvilluar qytetërimet proto-evropjane të hitive, galatianëve, cilicianëve, kapadokiasve dhe me radhë. Në tokat e Turqisë është ngritur edhe Troja e Lashtë, pas shkatërrimit të të cilës, Enea me fiset e mundura trojane, marshoi drejt Italisë për t’i dhënë lindje qytetërimit roman. Në Turqi i ka rrënjët edhe kristjanizmi trinitar roman i cili u largua nga mësimet origjinale të Isusit, me koncilet që mbajti në Kalkedoni, Nikomedia dhe Nikea. Në Antiok, apo Antakian e sotme Shën Pjetri mbajti meshën e parë ku besimtarët hebrenjë të Krishtit u njohën si kristjanë. Aty kaloi edhe rabini Saul i vetëmëruar Paul, i cili sektin kristjan të hebrejve, përkundër mësimeve të Krishtit, i’a predikoi romanëve.

Pranimi i futjes së Turqisë si anëtare me të drejta të plota në BE në datën 3 Tetor 2005, nga disa qarqe në Evropë është parë si një përpjekje e butë e perëndimit për të orkestuar ndryshime regjimesh në Lindjen e Mesme. Në shkrimin ‘Regime change, European-style, is a measure of our civilisation’ të botuar në gazetën ‘The Guardian’ autorja britanike Madeleine Bunting justifikon hyrjen e Turqisë në BE nën prizmin e imperializmit dhe barrës së njeriut të bardhë për të orkestruar ‘ndryshime regjimi’ në botë. Edhe pse autorja denoncon tanket dhe raketat që administrata Bush përdor për të sjellë kukullat e tij në Lindjen e Mesme, ajo mbron mënyrën evropjane të ‘ndryshimit të regjimit’ nëpërmjet goditjes me ‘80,000 faqe dhe rregulla që shkojnë nga trajtimi i impjanteve të ujrave të zeza e deri në trajtimin e minoritetit kurd’ që BE-ja i imponon Turqisë. Entuziazmi i autores britanike për hyrjen e Turqisë në BE, përveç toneve imperialiste ka edhe dëshira të sinqerta që shumë mendje të ndritura do të donin të shohin në Evropë. Dhe ai është ndalimin e kthimit të Evropës në një klub kristjanësh. Me idenë e dytë të Bunting-ut lumturohen në veçanti muslimanët e Evropës, të cilët që nga Tirana e deri në Sarajevë frikësohen kur mendojnë se çdo të sjellë për ta e ardhmja, nëse vëllai i tyre turk refuzohet të hyjë në BE-në, që disa njerëz, si Ismail Kadareja apo Maks Velo në Tiranë duan ta shohin si geto kristjane. Fjalimin më kuptimplotë për futjen e Turqisë në Evropë, e ka perifrazuar komisioneri i saj i jashtëm, britaniku Kris Patten, i cili me hyrjen e Turqisë në Evropë sheh misionin historik të shekullit të XXI-të i cili është pajtimi i Islamit me Krishtërimin, siç edhe shekulli i XX-të shërbeu për të pajtuar Francën me Gjermaninë.

Megjithatë testet që BE-ja do të vendosë përpara Turqisë janë të vështira për t’u kapërdirë. Ato variojnë që nga kërkesat e BE-së që Turqia të njohë Qipron e pushtuar nga grekët, në pranimin e gjenocidit të paprovuar armen etj. Të përballur me shantazhet e një pas njëshme që Brukseli lëshon kundër Ankarasë, në vitin e kaluar 70% e turqve kishin arritur idenë e refuzimit për t’u bashkuar me BE-në. Partitë opozitare turke si Partia Popullore Republikane (CHP), apo ato të krahut të djathtë si Partia e Rrugës së Drejtë (DYP) dhe Partia Mëmëdheu (ANAP) refuzojnë të përulen përpara diktateve të Evropës dhe kërkojnë ndërprerjen e negociatave.

Megjithatë, pala e cila është më e interesuar në Turqi për anëtarëimin e vendit në BE është partia në pushtet, AKP-ja – apo Partia për Drejtësi dhe Zhvillim. Anëtarët e kësaj partie që në vitin 1994 ishin pjesë e Partisë Islamike të Refah-ut të Erbakanit, thërrisnin për kthim të Turqisë në kohët e arta osmane dhe ndarje nga perëndimi. Ministri i Jashtëm turk, Abdullah Gul në vitin 1994 deklaronte se "Turqia nuk duhet të bashkohet me BE-në. Shikoni një qytet evropjan dhe shihni Stambollin. Ai nuk është qytet kristjan." Ndërsa disa vite me herët, kryeministri i sotëm, Erdogan, në mitingjet publike recitonte poezi ku thuhej "Minaretë janë bajonetat tona, kubetë janë helmetat tona, xhamitë barrakat tona, ndërsa besimtarët ushtarët tanë."

Këta persona që vetem 10 vite më parë shiheshin me frikë në perëndim sot janë kthyer në kampionë të modernizmit dhe kërkesës për të futur Turqinë në BE. Kryeministri Rexhep Taip Erdogan deklaron se Evropa me futjen apo refuzimin e Turqisë në BE, nuk i bën nder Turqisë, por i jep shansin vetes ‘ose të tregojë pjekuri dhe kthehet në fuqi globale, ose të përfundojë në një klub kristjan." Kthimi në besimtarë të integrimit me BE-në nga ish-islamistët turq u pa qartë kur ministri i jashtëm Abdullah Gul, pasi morri ‘fermanin’ e pranimin si anëtarë me të drejta të plota nga Luksemburgu, doli në televizionin kombëtar dhe deklaroi: ‘Me lejen e Allahut kemi arritur marrëveshje.”

Arsyeja kryesore që shtyn AKP-në të kërkojë hyrjen e Turqisë në BE lidhet me dëshirën që popullatat turke kanë për të ndërtuar një vend më të mirë. Gjeneralët e Forcave të Armatosur Turke, apo pashallarët siç ata njihen në popull, kanë ndërhyrë në mënyrë të vazhdueshme në jetën politike të vendit që nga viti 1960. Ata kanë detyruar një seri kryeministrash dhe qeverishë të japin dorëheqje, siç ishte edhe rasti më i fundëm me kryeministrin Erbakan në 1997. Edhe pse armata për Turqinë është garancia më e mirë që vendi ka patur dhe ka, për ruajtjen e sovranitetit, ndërhyrjet e saj në politikë, historianëve të Perandorisë Osmane i kujtojnë kohët e sulltan Selimit III dhe Mahmudit II. Si atëherë me jeniçerët, edhe sot, ushtria turke shpesh është kthyer faktor stagnacioni për arritjet e vendit. Ashtu si me sulltan Selimin III i cili kur kërkonte të modernizojë vendin, i duhej të përballej me dhunën e jeniçerëve, edhe jeta politike dhe kulturore në Turqinë e 50 viteve të fundit është bërë pre e brahmanëve ushtarakë. Duke mësuar nga historia e Selimit III, të cilit në kohët moderne i ngjason tragjedia e Erbakanit, qeverija e re turke, ka vendosur të lozë sulltan Mahmutin II me jeniçerët, përpara se të shpalli Tanzimatin e nevojshëm që shtetit turk i nevojitet sot.

Për arsyen e mësipërme, qeverija e AKP-së është duke shfrytëzuar hyrjen në BE për të modernizuar dhe demokratizuar vendin. Ashtu si Mahmudi II që krijoi ‘Nizam i Xhedidin’ dhe largoi me takt jeniçerët nga jeta politike e vendit, AKP-ja po përdor kriteret e Kopenhagenit për të larguar ndikimin e Forcave të Armatosura nga politika në vend. Megjithatë tanzimati që qeveria e Ankarasë po i jep natyrës së Republikës Turke dhe principeve të shenjtërizuara të Qemalizmit, shkaktojnë shumë nervozizëm në qarqet ushtarake dhe qemaliste në vend. Të drejtat që qeveria aktuale po i jep kurdëve, alevive dhe minoriteteve të tjera, herë pas here shkaktojnë sherrnaja të fuqishme mediatike në një vend ku sipas principeve ataturkiste gjithëkush duhet të jetë turk, shekullarist dhe modern. Duke qënë se udhëheqësia e sotme turke vjen nga zonat konservative të Anadollit, klasa e bardhë sunduese e Stambollit, pasardhëse e devshirmeve ballkanas, ndjehet sikur po humb betejën e saj historike përballë sukseseve që anadollasit e AKP-së po arrijnë me mitin e Evropës të cilin ata kanë parë si të tyren në këto 500 vitet e fundit.

Megjithatë, AKP-ja nuk është i vetmi kamp që është i interesuar të përfitojë nga futja e Turqisë në BE. Kampi më i interesuar i parjes së Turqisë në BE është vetë perëndimi. Edhe pse qarqet më reaksionare të kontinentit plak kanë dëshmuar papjekurinë e tyre në ditët e fundit, politikëbërësit e mëdhenjë të perëndimit po dëshmojnë gjithmonë e më tepër se kanë nevojë për të Turqinë. Presionet që amerikanët ushtruan kundër Austrisë në 3 Tetor 2005 lidhen me pozitën strategjike që Turqia ka për Lindjen e Mesme. Turqia e cila gjatë ditëve të Luftës së Ftohtë njihej si aeroplanmbajtësja e pavdekshme e NATO-s, sot përfaqëson partnerin më të rëndësishëm të perëndimit për të dominuar orientin. Duke e kuptuar këtë rëndësi, mund të kuptohet edhe arroganca që udhëheqësit turq tregojnë kur Evropa në vend të kulaçit kërkon t’ju ofrojë karrota. Si për t’i bërë presion Evropës qeveria e Ankarasë në muajt e fundit ka forcuar ndjeshëm mardhëniet me hasmin e saj historik, Rusinë. Të njëjtat lëvizje Ankaraja i ka bërë edhe me Damaskun dhe Teheranin.

Rëndësia që Turqia ka për t’u mbajtur në anën e perëndimit, sot që perëndimi ka nisur fushatën e tij pushtuese ndaj Lindjes së Mesme u pa edhe në fjalimin që ministri i jashtëm britanik, Xhek Strau mbajti në BE në favor të Turqisë. Të njëjtën gjë vërtetoi edhe Javier Solana, i cili deklaroi se Evropa do të korrë një fitore të madhe historike nëse arrin të ketë në anën e saj 70 milion muslimanë.

Dhe me të vërtet, në ditët e reja të imperializmit, që njeriu i bardhë ka nisur për të grabitur naftën e mbetur të Lindjes së Mesme, për të është imperative që të ketë në anën e tij rracën militante të maleve Altaike. Historia e 1300 viteve të fundit në Lindjen e Mesme ka vërtetuar se vetëm dy raca kanë arritur ta dominojnë këtë botë. Ata janë persianët dhe turqit. Por kthimi i persinavë në shi’itë në shekullin e 16të i ka lënë turqit pa rivalë në dominimin e Lindjes së Mesme. Dhe për këtë arsye qiejt e Evropës kanë nevojë për dritën e gjysëmhënes turke, me të cilën perëndimi mund të lundrojë i sigurtë në kohët e vështira që e presin përpara.

[D@mian]

Hënë turke për qiejt e Evropës

Ashtu si në 12 shtator 1683 kur trupat osmane nën udhëheqjen e kryevezirit shqiptar, Merzifonlu Kara Mustafa Pasha, rrethuan Vjenën, në 3 Tetor 2005 përfaqësia e Austrisë në BE mobilizoi forcat më reaksionare të Evropës, dhe ashtu si në të kaluarën refuzoi avancimin turk drejt Evropës.

Desha dhe une the ndaj krenarine e autorit qe nje turkoshqiptar paska qene ne krye te fushates fisnike turke per te osmanizuar Evropen si dhe te shpreh indinjaten time ndaj bashkeatdhetareve te Mozartit qe paten guximin t'u thone stop hordhive aziatike. Turp te kene pra austriaket, sidomos vienezet...

Sa per pjesen tjeter te artikullit, c'te them....nje brilant i vertete

[niku-nyc]

Pse jeni kaq fanatik islamik mer ca boet kshu me shum doni armikun Shqiptare #1 ne historine tone sesa te flasim per te ardhmen e Shqiperise ne EU.
Kujt po i rruet se a do hyjn talibanet ne Evrope apo jo, per mua ka renci qe Shqiperia te hyj dhe debati si do tja arrijm...

Lat nam me ket Turqin tuaj duket sikur nuk ju ka zun gjumi a do hyj Turqia apo jo, ja them un pergjigjen, as nuk na rruet se ca do boet per ata, interesi jon o Shqiperia ne qofse e doni vendim tuaj me shume nga Turqia dhe fanatizmi Islamik!

[INDRITI]

Hahahaha. Me nje llaf u frikesua dhe ju drodhen gjunjet Evropes nga presioni i Turqise. Shume e forte. Spo marrim vesh, eshte Turqia qe po i lutet Evropes ta pranoje, apo eshte Evropa qe po i lutet fuqise me te madhe ekonomike te Evropes, Turqise qe te pranoje te behet pjese e BE.

Ku ju con mushka or njerez, po cfrike ka Evropa nga Turqia? Turqia eshte cirake e Evrpes ne cdo fushe, si ne ekonomi, si ne ushtri, si ne kulture.

Dhe mos krahasoni Austrine me Turqine. Vendi i Moxartit dhe i koncerteve te famshme te aristokracise as qe duhet te permendet ne te njejten fjali me Turqine.

E cna mbushe mendjen me kete more trimce

E para interesat jane dypaleshe ashtu sic ka turqia interesa te hyje ne Evrope ashtu ka edhe evropa interes te hyje Turqia.
Po permend ketu vetem potencialin ushtarak qe ka ky shtet, sepse mesa shoh une sja ke haberin fare.
Do apo nuk do ti turqia eshte nga te paret vende ne evrope,ne potencjal ushtarak.
Nderkohe qe ne luften Turko Ruse Napoleoni kercenoi Risine se ne rast se do merrte stambollin do i kundervohej dhe thote fjalet e medha: Ai qe sundon stambollin eshte sundimtar i evropes pra duhet marre ne konsiderate dhe pozita gjeografike e turqise.
Spo lodhem me se nuk ja vlen eshte bere tema carcaf.

[Lunesta]

Se harxhon gjithe buxhetin e saj ne ushtri Turqia ka ngelur sot me perqindjen me te larte te analfabetizmit ne Evrope. Me numrin me te madh te popullsise qe jeton nen nivelin zyrtar te varferise. Se harxhojne paret per ushtrine duke treguar nje mentalitet akoma mesjetar ne shek e 21 kane ngelur duke u zvarritur dyerve te Evropes si langaraqe e duke kerkuar pranim ne BE.

Kur Evropa harxhon pjesen me te madhe te buxhetit te saj per research and development+ education Turqia blen akoma topa. Injoranti do kohe te kulturohet.

[Lioness]

Leading Turkey reporters charged

By Sarah Rainsford
BBC News, Istanbul

A prosecutor in Istanbul has filed charges against five prominent Turkish newspaper columnists who are accused of insulting the judiciary.
It is the latest in a series of cases brought against some of the best-known writers under a controversial Article 301 of the new penal code.

More than 60 of them are on trial under Article 301 that makes it a crime to insult Turkishness or state organs.

EU officials say Article 301 is the cause for serious concern.

Sensitive subject

There is a very thin line in Turkish law between criticism and insult, and writers and publishers here keep on stepping over it.

Now another five men have joined their ranks, this time accused of insulting the judiciary.

They all wrote newspaper columns in September after a court intervened to stop a controversial academic conference on the fate of the Ottoman Armenians.

It is one of the most sensitive subjects in the country.

The columns called the court ruling nonsense, a travesty of justice and an attack on the academic freedom of universities.

But a group of nationalist lawyers took that as an insult and the men now face trial and potentially up to nine years in prison.

The EU has expressed serious concern about the limits on freedom of expression in Turkey and the restrictive way Article 301 is interpreted.

Turkey's best-known novelist, Orhan Pamuk, goes on trial in a fortnight charged under the same law.

Many see that case as a test of Turkey's commitment to democratic reforms, but the list of the accused is growing despite pressure from Europe.

The cases are becoming a trial of strength now between those who see Turkey's future within Europe and strong conservative and nationalist forces here who see the EU as a threat.

[Davius]

Në Turqi është shtyrë për dy muaj procesi gjyqësor ndaj shkrimtarit më të njohur të vendit, Orhan Pamuk, që akuzohet se ka fyer kombin e tij. Gjykatësi i kërkoi ministrit të Drejtësisë që të vendoste nëse procesi gjyqësor ndaj shkrimtarit do të vazhdohet më tej apo jo.

Procesi gjyqësor ndaj z. Pamuk nisë pas deklaratës së tij se në periudha të caktuara të historisë në Turqi, janë vrarë një numër i madh armenësh dhe kurdësh, por askush nuk guxonte të fliste për këtë. Nisja e procesit gyjqësor ndaj tij ngjalli shqetësim në Bashkimin Evropian dhe vuri në pikëpyetje angazhimin e vendit ndaj standarteve evropiane të lirisë së fjalës. Turqia ka nisur bisedimet për anëtarësi me BE-në në muajin tetor.

'Tradhëtar'

Orhan Pamuk arriti të premten në Gjykatë mes britmave të protestuesve nacionalistë që ishin rreshtuar në trotuar. Ata mbanin pankarta ku shkrimtari cilësohej tradhëtar. Policët e forcave speciale i hapën z. Pamuk rrugën për në ndërtesën e Gjykatës. Por situata ishte e tensionuar dhe në sallën e gjyqit, që ishte e tejmbushur.

Gjyqi do të vëzhgohet nga monitorues ndërkombëtar.BE-ja e ka cilësuar atë si test të angazhimit të Turqisë ndaj demokracisë. Gjyqi I shkrimtarit turk më në zë e ka vënë qeverinë turke në pozitë të parehatshme. Gjykatësi tha se nuk mund ta vazhdonte procesin pa lejen e minsitrit të Drejtësisë. Kështu që fati i Orhan Pamukut tani është në duart e qeverisë, jo të gjyqësorit. Romancieri shpresonte se do të shpallej i pafajshëm që në hapje të çështjes ndaj tij. Por në vend të ksëaj, ai e la sallën e gjyqit me eskortë policësh që janë vënë për ta ruajtur.


----------

Rast interesant...