Gj

[nitROSHI]

Ajo tani eshte nje ishull fjalesh, rrethuar e lagur nga dyshimi, ndersa une gjithmone e me shume kam deshire te humbas oret e mija me te.
Ne fakt ato s'jane ore.
Ato jane monologje, qe deklamoj ne prezencen e saj, ndersa ajo thjeshte qendron aty, si nje dekor i vjeter, aspak i pershtatshem per pjesen time.
Syte i ka te bardhe, ndersa erresira e hutimit tim rrudhet nga veshtrimi i saj.
Sa shume peremra ka ne jeten time, dhe aspak lidheza.
Do te me pelqente ti vija nje emer ASAJ.
Percartjet jane bere si stacione autobuzesh.
Te qellon te takosh aty gjithkend, e disa here edhe te dremisesh, por kjo e fundit ndodh vetem atehere kur nuk ke gje per te thene.
Do te ishte shume me e thjeshte kjo bote sikur gjithcka te reduktohej ne nje ishull fjalesh, dhe ne nje percartje te mbushur me peremra.
Gjysem bote.
Nje gjysem bote do te me mjaftoje, se paku per te mbeshtetur koken.
Ajo hesht.
Pastaj degjohet zeri i saj si krisja e levores se vezes.
Tregon gjera pa lidhje, qe kane ndodhur ne vende te huaja, ne kohera te rrjedhura, e qe kane te bejne me njerez te panjohur, me nje fjale, nje tjeter bote, nje tjeter gjysem.
Ajo eshte nje ishull fjalesh, rrethuar e lagur nga malli ndersa une nje robinso kruzo ne kete gjysem bote qe sme mjafton te mbeshtes as koken.
Po me mbysin peremrat.

[xhulia]

Hmmmmmmmmmmmm.....me pelqeu,
Ja gjete emrin ASAJ???

[katana]

ajo eshte gjysma e plote. e imja. e jotja?

[Fiori]

Nuk ka me keq se vdekja e "muzes". Fatkeqsisht cdo njeri e ka ne dore muzen e tij (ngjall, vret, rilind) ... eshte shume zakonisht te kerkosh nga njerzit manipulimin e dickaje kaq te madhe.

Shkrimi me lart me duket pak i ndikuar nga ai shkrimi i Zenel Zeqos.

[nitROSHI]

A sikur ta njihje ti zenel zeqon sa mire do te ishte.
Eshte mik i ngushte i Faik Qyqes, dhe qe te dy gezojne respekt te madh per ty.

[nitROSHI]

Shikoj burra qe qajne, e te tjere qe vetem qajne.
Ne kete rruge paemer, ne kete qytet paemer, njerez paemer, shkelin ditet e tyre. Zbathur.
Nuk ka me asgje te re, vec fundeve qe qetesisht shtrihen mbi vetet.
Mjegullueshem.
Perseriten kthimet dhe ditet e gjyshes sime ndersa ajo e ka te njejtin emer te vjeter.
Te vjeter sa veten.
Nje emer qe rritet cdo dite, cdo dite plaket bashke me vdekjen e saj.
Ka dhe nje erresire qe nuk di te flere, por qe vec na pergjon kur ne shtrihemi mbi qepallat e mbyllura te drites.
Ah sikur te mund te shikonte serish.
Te zbuste egersirat e vetmise sime, te me bente femije.
Magje.
Ajo vetem ul perden e verberise se saj, e shaq si filma pa ze kujtimet.
Flasin duart e saj.
Flasin per kete rruge paemer, te ketij qyteti paemer, ku jetojne njerez paemer, e shkelin ditet e tyre.
Degjojne burrat qe vdesin, e te tjere qe vetem vdesin.

[nitROSHI]

Nje tjeter nga zenel zeqoja


Kur nata mpikset
e mendimet nudo te zena per dore
ne nje rreth
si ne nje aureol mbi koken e kohes
kercejne vrrullin e frymes tende,
Kur veshtrimet trumcezohen
ne kete horizont te huaj
te rrenqethur nga malli dhe largesite e pamata,
Kur emrat shnderrohen ne currila qumeshti
qe cajne erresiren e frikes sime
ne kete bote perralle
ku jeten smund ta jetoj vetem,
Kur ngjyrat e duan aq shume njera tjetren
sa e bardha dehet mbi konture shprese
e vellot e nuserise skuqin gjurme vrapi,
Kur gjithe erresira lakuriqe e botes te kerceje vec ne syte e tu
e dita ime te mos jete as mall, as dhimbje e as shprese
por nje ecejake e hutuar, pafundesisht perplasur me veten,
atehere koken dua te ta mbeshtes mbi gju
te fle ne ninullen e verber te frymarrjes tende
deri ne zanafillen e thelbit tim burim thare.

[katana]

cben keshtu more zenel
per nje i qe ti harrove
fjala ikur
behet kur

lilth

[nitROSHI]

Ti rend drejt vdekjes
friken e zhvesh si nje enderr te keqe
puthem me ikjen tende kur ti sje
kaq gjate puthemi.......
une shterrur jam nga malli per ty.

ti rend drejt vdekjes
e bukur si rinia e fjaleve te mija.
qe kaq shume flasin me heshtjen e tyre
si ky shi memec vjeshte.
sajesa te trembura egersirat e perrallave te tua
kane frike te dalin ne rrugen e lagur.

te djegura nga malli per ty
jane castet e harrimit.
si negativet e fotove
qe digjen nga drita e diellit.
dhe historite e tua modeste
skan deshire te dalin ne faqet e gazetave.

Ti rend drejt vdekjes
friken zhvesh si nje enderr te keqe
fryma jote e fundit
vesh me avull syte e mij
gjumi yt me perkedhel
tek shikoj enderra me delfine