"Asgjëja"

[oiseau en vol]

"Por nese kthehemi tani tek Heidegger, prifti me i larte i shkolles moderne te ekzistencialisteve, kryepontifi i kohes sone, ne e gjejme veten ne nje vend ku arsyeja e c'do lloji eshte parandaluar. Kjo pasi ajo c'fare mesojme nga ai eshte se vetem ne driten e Asgjese Qenia Eshte (ose te qenurit eshte) dhe si rrjedhoje, eshte privilegj suprem i fillozofit te shqetesohet per Asgjene....Eshte e mjaftueshme qe ai ndjen ankth (anguish: ketu ankth ose agoni) duke pasur parasysh qe eshte nje ankth pa ndonje objekt specifik. Pasi vetem keshtu, mendon Heidegger, Asgjeja zbulon vetveten. Kjo hipoteze e cuditshme mbrohet nga nje pretence argumenti, por duke qene se argumenti mbeshtetet mbi gabimin elementar qe e trajton "asgjene" si emer, eshte veshtire te merret seriozisht. Madje as vete Heidegger nuk duket ti vere aq rendesi. Kjo pasi ai nuk kerkon te binde nepermjet arsyes...Si leksionet e Dr. Dodd-it, puna e tij u drejtohet pasioneve, dhe padyshim qe kjo eshte arsyeja qe pati sukses per tu bere e modes."

eh, A.J. Ayer

Çupke, me vjen mire per nje gje, qe ndoshta keshtu kam ngjallur njefare deshire dhe etje per te pare kush ishte Heidegger. Mirepo, duke marre persiper rrezikun qe te shkaktoj ndonje habi te madhe, them se referenca qe ju keni zgjedhur nuk eshte ajo qe duhet. Nuk e njoh autorin e shkrimit me lart, por me duhet te them qe ai bie ndesh me vete deshirat dhe sqarimet e Heidegger per te mos e ngaterruar me ekzistencialistet. Kete e ka perseritur dhe theksuar vazhdimisht sa here e ka patur mundesine. Ai indinjohej kur emri i tij vihej perbri atij te Sartre (perfaqesuesi i ekzistencializmit ateist siç quhet ndryshe), dhe gjithashtu nderhynte shpesh here per te vene ne dukje qe ai nuk ishte nje filozof por nje mendimtar, dhe se ai nuk kishte krijuar apo themeluar asnje rryme filozofike. Ai thoshte qe per te kapur thelbin e filozofise duhet qendruar jashte filozofise, ashtu siç kur duam te kapim thelbin e diçkaje duhet te jemi jashte kesaj diçkaje. Perndryshe ne levizim brenda saj dhe nuk mundemi ta shohim ate nga jashte nen te gjitha kendveshtrimet.
Gjithashtu dhe zgjedhja e fjaleve te Ayer eshte, mendoj une, e pakujdesshme. Prift, kryepontif, jane fjale qe nuk kane bere ndonjehere pjese ne mendimin e Heidegger, keshtu qe ma merr mendja qe ai do te lendohej nga nje fjalor i tille.

Me lejo t'ju sjell disa pasazhe nga Heidegger, shkeputur nga letra (vepra) e tij madhore "Leter mbi humanizmin".

Në faqen 42 të Sein und Zeit gjejmë këtë frazë të shtypur në italike : «"Thelbi" i qenies-aty qëndron në ekzistencën e saj. » Por këtu nuk bëhet fjalë për një kundërvënie ndërmjet existentia dhe essentia, sepse këto dy përcaktime metafizike të Qenies në përgjithësi, dhe për arsyen më të fortë raporti i tyre, nuk janë akoma në çështje. Fraza përmban akoma më pak një thënie të përgjithshme mbi qenien-aty, nëse ky emërtim i behur në shekullin e XVIII për fjalën « objekt » duhet të shprehë konceptin metafizik të realitetit të reales. Shumë më tepër ajo dëshiron të thotë që njeriu shpalos thelbin e tij në të tillë mënyrë që ai është « aty-ja », dmth kthjellimi i Qenies. Kjo « qenie » e aty-së, dhe ajo vetëm, përmban trajtën themelore të ek-sistencës, dmth të in-stancës ekstatike në të vërtetën e Qenies. Thelbi ekstatik i njeriut prehet në ek-sistencën, e cila mbetet e dalluar nga existentia e menduar nga këndvështrimi metafizik.

Kurse pasazhi qe vjen me poshte eshte per nje çeshtje tjeter, asaj te frazes "Njeriu eshte kafshe racionale", dhe per ate se ç'eshte gjuha.

Këtë existentia, filozofia e Mesjetës e sheh si actualitas. Kant e përfytyron atë si realitetin në kuptimin e objektivitetit të eksperiencës. Hegel e përcakton atë si ideja e subjektivitetit absolut i cili eshte i vetedijshem, Nietzsche e mendon si rikthimi i përjetshëm i identikes. Në lidhje me të diturit nëse kjo existentia, në interpretimet e saj si realitet – interpretime të cilat ndryshojnë veçse në pamje të parë –, mjafton për të menduar le të qe kjo dhe qenien e gurit, apo madje jetën, si qenie bimësh apo kafshësh, ne do t’a lëmë këtë çështje pezull. Mbetet që qeniet e gjalla janë çka ato janë pa që megjithatë, nisur nga qenia e tyre si e tillë, u mbajtur në të vërtetën e Qenies, as ruajtur në këtë gjendje atë çka bën që qenia e tyre shpalos thelbin e saj. Ndër të gjitha qëniet që janë, qenia e gjallë është ndoshta për ne më e vështira për t’u menduar, sepse nëse ajo është, në njëfarë mënyre, i afërti ynë më i afërt, ajo është në të njëjtën kohë e ndarë nga një humnerë nga thelbi ynë ek-sistues. Përkundrazi, do të mundej për t’u dukur që thelbi i hyjnores të n’a qe më i afërt sesa ky realitet i padepërtueshëm i qenieve të gjalla; unë kuptoj këtu : më i afërt sipas një distance thelbësore, e cila është sidoqoftë e tillë si distancë më familjare ndaj thelbit tonë ek-sistues sesa ngjashmëria trupore me kafshën, me natyrë të pahulumtueshme, mezi e imagjinueshme. Refleksione të tilla hedhin një dritë të çuditshme mbi mënyrën e rëndomtë, dhe nga vetë këtej gjithmonë të nxituar, për t’a karakterizuar njeriun si kafshë racionale. Nëse bimët dhe kafshët janë të privuara nga gjuha, kjo është sepse ato janë të burgosura secila në universin e tyre rrethues, pa qenë kurrë lirisht të vendosura në kthjellimin e Qenies. Mirëpo vetëm ky kthjellim është « botë». Por nëse ato janë të pezulluar pa botë në universin e tyre rrethues, kjo nuk është ngaqë atyre u është refuzuar gjuha. Në këtë fjalë «univers rrethues » përqëndrohet shumë më tepër tërë enigma e gjallesës. Gjuha, në thelbin e saj, nuk është për një organizëm për t’u jashtëzuar, jo më tepër sesa shprehja e një qenie të gjallë. Nuk do të ishte kurrë e mundur, për këtë arsye, për t’a menduar atë në një mënyrë konforme ndaj thelbit të saj, duke u nisur nga vlera e saj si shenjë, as madje ndoshta nga vlera e saj si domethënie. Gjuha është ardhja njëkohësisht kthjelluese dhe errësuese e vetë Qenies.

Dhe ja ku ai del krejt tjeter nga Sartre :

Kështu është qëllimisht kjo që fraza e Sein und Zeit (f. 42) e cituar më lart mbart këtë fjalë « thelb » ndërmjet thonjëzave. Nga këtej tregohet që thelbi nuk përcaktohet më tani e tutje, as nisur nga esse essentiae, as nisur nga esse existentiae, por nisur nga karakteri ek-statik i qenies-aty . I tillë si ek-sistues, njeriu merr përsipër qenien-e-aty -së, ndërsa për «merakun » ai merr aty-në si kthjellimi i Qenies. Por kjo qenie-e-aty-së shpalos ajo vetë thelbin e saj si ajo që është « e hedhur ». Ajo shpalos thelbin e saj në projektimin e Qenies, kjo Qenie fati i së cilës është për të destinuar.
Por mbërthimi më i keq do të ishte të dashurit për të shpjeguar këtë parashtrim mbi thelbin ek-sistues të njeriut njëlloj sikur ky parashtrim të ishte përkthimi i shekullarizuar dhe i aplikuar ndaj njeriut i një mendimi të teologjisë së krishterë mbi Zotin ( Deus est suum esse ); sepse ek-sistenca nuk është më tepër realizimi i një thelbi, sesa ajo nuk prodhon e as nuk shtron ajo vetë kategorinë e thelbit. Të kuptosh « projektin » për të cilin është çështja në Sein und Zeit, si akti i të shtruarit në një përfytyrim, kjo është t’a konsiderosh atë si një realizim të subjektivitetit, dhe aspak t’a mendosh atë siç vetëm mund të jetë e menduar « nxënia e Qenies » në sferën e « analitikës ekzistenciale » të « qenies-tek-bota », dmth si relacioni ekstatik ndaj kthjellimit të Qenies.[...]
[...]Sartre, përkundrazi, e formulon kështu principin e ekzistencializmit : ekzistenca paraprin thelbin. Ai e merr këtu existentia-n, dhe essentia-n në kuptimin e metafizikës që thotë qysh nga Platoni se essentia paraprin existentia-n. Sartre përmbys këtë parashtrim. Por përmbysja e një parashtrimi metafizik mbetet një parashtrim metafizik. Si i tillë, ky parashtrim ngulmon me metafizikën në harresën e së vërtetës së Qenies.[...]
[...]Principi i parë i Sartre sipas të cilit existentia paraprin essentia-n justifikon në fakt emërtimin « ekzistencializëm » që i jepet kësaj filozofie. Por principi i parë i «ekzistencializmit » nuk ka asgjë të përbashkët me frazën e Sein und Zeit, pa folur mbi faktin që, në Sein und Zeit, një parashtrim mbi raportin essentia-existentia nuk mundet absolutisht akoma për të qenë formuluar, pasiqë në këtë libër bëhet fjalë vetëm për të përgatitur terrenin para-prak.
Ja nje pasazh i shkurter mbi Qenien :

Qysh pra Qenia vihet në lidhje me ek-sistencën, nëse sidoqoftë n’a është e lejuar për t’i shtruar vetes një pyetje të tillë ? Qenia vetë është raporti , si e tillë që Ajo sjell tek vetja ek-sistencën në thelbin e saj ekzistencial, dmth ekstatik, dhe e çon atë tek vetja si ajo që, në gjirin e qënies, është vendi ku rri e vërteta e Qenies. Është sepse njeriu, si ek-sistues, mbërrin për t’u mbajtur në këtë raport në të cilin Qenia destinohet ajo vetë, duke e mbështetur atë ekstatikisht, dmth duke e marrur atë përsipër në merakun, kjo që ai nuk njeh mirë së pari më të afërtën dhe mbështetet tek ajo që vjen më pas. Ai beson madje që këtu është më e afërta. Por më e afërt sesa më e afërta dhe në të njëjtën kohë më e largët për mendimin e rëndomtë sesa më e largëta e tij është vetë afërsia : e vërteta e Qenies.

Disa shpjegime termash :

qenie-e-aty-së - perkthen gjermanishten Das Da-sein. Ky përkthim është i domosdoshëm, nëse duam për të sjellur saktësisht mendimin e Heideggerit. Kjo n’a ka qenë kërkuar nga vetë filozofi i cili ia kishte sugjeruar atë tashmë Jean Beaufret-së, në letrën e riprodhuar në fund të këtij teksti. Të përkthesh thjesht das Da-sein me : qenia-aty, kjo është të rrezikosh për t’a interpretuar këtë ekzistencial në kuptimin e fakticitetit sartrian. Njeriu nuk është kjo qënie që është « aty », dmth i hedhur në rastësinë e një ekzistence të dhënë. Ai është «aty-ja» e Qenies, ai që i lejon Qenies për të qenë aty, për t’u zbuluar këtu dhe tani.

Ekzistencë (Existenz) : Ekzistenca është mënyra e të qenurit e veçantë ndaj Dasein-it. Gjërat apo Zoti « janë », por ato nuk ekzistojnë. Çfarëdo që ai të jetë, Dasein-i është i tillë në mënyrën e ekzistencës, dmth që ai ka për t’a qenë atë, për t’a mbështetur atë si një të mundshme të vetes së tij.
Ekzistenciel (Ekzistenziell) : Ekzistues, Dasein-i është në synim të vetvetes, duhet të marrë në dorë atë se kush ai është. Kjo është çështja e tij ekzistenciele.
Ekzistencial (Existenzial) : Të bësh ontologjinë e kësaj qënie që ekziston, Dasein-it, kjo është të nxjerrësh struktura a priori të qenies së tij, ekzistencës, dmth të nxjerrësh ekzistencialë. Të kuptuarit, dispozicioni, etj., janë ekzistencialë(Shënim i përkthimit shqip, U. N.)
Ekstazë : nga greqishtja ekstasis “ veprim i të qenurit jashtë vetes ”. Për t’a dalluar nga kuptimi i rëndomtë në sferën e kënaqësisë epshore, ne shkruajmë ekstatik dhe jo ekstazor. (Shënim i përkthimit shqip, U. N.)

Gjithashtu dhe nje dallim tejet i rendesishem per te kuptuar Heideggerin : dallimi ndermjet qënie dhe qenie : qënie - eshte diçka qe eshte, kurse qenie eshte te qenurit e kesaj diçkaje. Psh, une jam nje qënie (dmth jam) dhe per kete arsye kam nje qenie (nje te qenur). Perkthimet filozofike ne shqip, me sa kam pare, jane krejt te çoroditura dhe te pakuptueshme per faktin e thjeshte qe ato i emertojne keto te dyja me te njejtin emer : qenie. Dhe te studiosh filozofine e Heidegger duke perdorur te njejtin emertim per dy gjera katerciperisht te ndryshme, kjo eshte te hysh dhe te dalesh nga Heidegger pa kuptuar as dhe nje rresht te vetem.

Çupke, me fal per shkrimin e gjate dhe stergjate bile, por mendova qe ndoshta mund te te tundoje te vizitosh disa autore te tjere ne lidhje me Heidegger, dhe ekskluzivisht autore gjermane ose franceze. Kjo per arsyen e thjeshte qe Heidegger ka bere shume kujdes qe filozofia e tij te kuptohet vetem ne keto dy vende qe siç e dime te gjithe, kane kulturen filozofike (metafizike sidoqofte) me te plote dhe me te zhvilluar.

Ju pershendes dhe gjithe te mirat.

[Legjion]

Per sa i perket temes, mendoj se pyetja ne fjale eshte pyetje pa pergjigje, dhe per kete arsye, ajo nuk mund te quhet pyetje.

ps. c'eshte pyetja? Kur nje sentence quhet "pyetje"? Hec e gjeje!

Një fjali quhet pyetje kur kërkon përgjigje. "Pyetja" në fjalë nuk është pyetje, sepse nuk kërkon asnjë lloj përgjigjeje. it's just dumb

"Why is there something rather than nothing?"

Why is there something rather than nothing? which implies: "Why do things exist: why at all?"
Dmth pyetja e Leibniz nuk eshte "perse ekzistion asgjeja?" por "perse ekziston gjeja." Eshte si te thuash nje antiteze.

"Asgjeja"
Leibniz ka pyetur: "Why is there not nothing?"

Perse nuk eshte asgjeja?
(nese mund ta perkthenit me mire pyetjen do me vinte mire ta postonit)

C'fare ka dashur te pyesi Leibniz? C'fare ka dashur te thot? Cila eshte pergjigja juaj e asaj pyetjeje?

Asgjëja nuk mund të jetë si dhe është e pamundur që diçkaja të mos jetë apo asgjëja të mos mos jetë! Këto janë imperative të ekzistencës. Këtu s'ka pyetje! Fakt? Ti s'do më lexoje tani.



PS. orientalizmat shkaktojnë kancer dhe ndotin atmosferën ( anyone spare the smartass comment- e di, që "pyetjen" e tha Lajbnici)
PPS. ulje reputacioni për këtë? varet- nqs e kanë bërë nga pikëpamje fetare, do desha t'ia dëgjoja ca tipit/tipes the religious rebuttal to the "question" in hand

[White_Shadow:)]

PS. orientalizmat shkaktojnë kancer dhe ndotin atmosferën ( anyone spare the smartass comment- e di, që "pyetjen" e tha Lajbnici)
PPS. ulje reputacioni për këtë? varet- nqs e kanë bërë nga pikëpamje fetare, do desha t'ia dëgjoja ca tipit/tipes the religious rebuttal to the "question" in hand

Une tani erdha ne teme e shoh qe jeni munduar sado pak....

une mendoj keshtu...
Ekziston drita pa ekziston erresira

ose me nje fjale te urte
PESHKU E KUPTON VLEREN E UJIT VETEM KUR ESHTE MBI ZALL

Bravo ju qofte se keshtu ju do partia

...........tani vijme tek cfare do shkruaja ne te vertete

Legijon Koka ...Ma shtjello pak se cdo te thuash me ate me siper ti ????eee

Ji i qete e fol hapur

Me respekt per te gjithe

W_sh

[oiseau en vol]

Për hir të Zotit tuaj dhe timit, mos na e ngatërroni ketë temë me fe. Nuk është vendi këtu, ju lutem. Këtu është tema "Filozofi" dhe nuk na intereson shumë ç'mendon katolicizmi apo islami apo hinduizmi në lidhje me hiçin. Hapni një temë tek feja dhe le të flasim atje ditë e natë për historinë e hiçit në religjionet e mëdha.
Ju falemnderit.

[Cupke_pe_Korce]

Highlander, s'ma ha mendja qe Legjion te jete religjoz, une jo e jo. White_shadow s'sheh dot nga gjyzylyket e diellit, nausika nuk eshte fillozofe, ndersa rebelja dha doreheqjen qe pa filluar. Aman, une ti dhe perendia: mos na ngaterro me gjera qe s'na perkasin

Ti kthehem diskutimit tani, une nuk e njoh me themel Heidegger, edhe pse kam lexuar dicka aty-ketu (unfotrunately, one cannot master everything!) Kerkoj ndjese per injorancen. Gjithsesi, menyra sesi ai kerkon ta perkufizoje filozofine me duket dogmatike. Ma thuaj, kush ka mundur te dale jashte asaj qe eshte? nese po, ku ka shkuar/qendruar? Une them askush! Ah, po, harrova shkrimtaret: ne gjuhen figurative "qenia" del jashte te "qenurit" - por vetem ne fiction ama! Pikerisht ketu qendron rendesia: persihatjet e Heidegger e rrezojne ate ne misticizem, dhe ai s'mbetet gje tjeter vecse nje (sic thote Legjion) "orientalist."

Me vjen cudi qe, ti qe e njeh kaq mire filozofine dhe Heidegger, nuk e njeh A. J. Ayer. Kjo per arsyen se ti citon nje fraze mjaft te njohur te Bertrand Russell, dhe A. J. Ayer ishte nje nga dishepujt e tij (his successor they say, ndonese nuk i arriti lartesite e te parit) E kam fjalen, ishte nje nga filozofet me te njohur angleze, aftesia shprehese e te cilit (ops, prape gjuha ketu) ishte e tille qe, me dy fjale, kish borxh te te jepte esencen e asaj qe nje filozofi ju desh gjithe jeta per ta shtjelluar. Nese Ayer e njeh mire Heidegger apo jo, kjo nuk eshte pyetje per mua. Ai ka thene ate qe mendon ai vete, dhe qe mua mu duk bindese. Mos harro se s'jane te pakte filozofet qe jane keqinterpretuar, ashtu sic nuk jane te pakte ata qe jane korrigjuar, ne mos hedhur poshte nga pasardhesit. Kjo sa per te thene se filozofia e dikujt (apo mendimi filozofik) del ne drite vetem ne relacion me te tjeret, perndryshe, Heidegger ngaterrohet me kembet e veta kur me argumenton "burgosjen ne universin e vet."

kaq per tani; prape ketu jemi.
me te mira gjithashtu,

Legjion:
nje pyetje qe s'ka pergjigje "is just as dumb!"

[Legjion]

malësor, po pse të mos ta dëgjojmë dhe prononcimin e fetarit të mundshëm që i ka ul rep vështruses? Nuk të intereson ty të dëgjosh se si e interpreton ky gurhedhdormçefësi hiçin? - pastaj treçerekun e të ashtuquajturve filozofë, deistë i ke, s'ka për të qenë dhe aq inkonsistent në inkosistencën e vet




PS. come forth ye sissy

[Veshtrusja]

C’eshte asgjeja?

Asgjeja eshte te mosjesh, apo e kunderta e qenies, apo e kunderta e te qenurit.

Pra asgjeja nuk eshte “te jesh”.

Asgjeja eshte mos-qenie. Nese do te thonim se Asgjeja “eshte” atehere do te ishte nje kontradikt ne vetvete.

Kur Leibniz pyet: “Why is there not nothing?”. Une them se pergjigja qendron brenda pyetjes: “Perse “nuk eshte” Asgjeja?” . Sepse nuk do te quhej asgje sikur te “ishte”.

Ai po pyet, ashtu sic tha Cupka ne fillim, : “Why is there something rather than nothing?”

Pra, ashtu sic kane (Highlander dhe Cupke pe Korce, me vone edhe Rebelja) permendur dhe me pare : “Perse eshte qenia ne vend te mosqenies?”

Problemi nderlikohet kur çojme ndermend qe ne nuk mundemi per te mos bere pa foljen "te kesh". Sepse ne rast se hiçi do te ekzistonte, atehere ne ketu futem menjehere fjalen "ekzistoj", dmth ekzistoka diçka qe e paska emrin "hiç", pra nuk paska "hiç", e keshtu mbeshtillemi rreth e perqark pa ditur ku jemi.

Por si mund te “ekzistoj” hic? Qe te themi se ekziston dicka qe ka emrin hic duhet te dime se c’eshte ky hic. Dhe kur se dime se ceshte skemi si te dime nese ska hic apo ka hic.

Ti thua qe molla aty brenda ne pjate ekziston pasi e sheh, e prek, e shijon etj ...

Rebele, edhe ne nje enderr mund te “duket” sikur po “shohim” nje molle, biles edhe mund ta prekim apo shijojm… por a mund te themi se ajo molle “eshte”?

Perse ka nje te qenur ? Perse te mos kishte asgje ? Por e shikoni, ne biem menjehere ne gracke. Sepse permendim fjalen "kishte". Dmth edhe nese do te kishte hiç, atehere prape ka diçka sepse une nuk mund te bej pa fjalen "ka".

Jam dakort pjeserisht sepse, po, ne mund te themi “ka” per te qenuren (per ate qe “eshte”, qe “ekziston”, per ate “dicka” apo “something”). Por ama, kur themi “mos te kishte” ne nuk po themi “ka” dicka qe “s’eshte”. Fjala ka nuk eshte ne te tashmen, nuk eshte te ekzistoj ajo “jo-dicka” (that non-something, that nothing, apo ajo hic) tani. Kur themi mund te kishte* ne po supozojm se dikur* ajo mund te kete qen “ka” por a mund te themi sot se “ka” hic? “Dje” mund te mos kete patur gje (mund te ishte nje asgje) por “sot” kemi nje dicka.

" Une jam ai qe jam. Shko dhe thuaji popullit te Izraelit se UNE JAM te dergoi." Me nje fjale, zoti eshte vete ekzistenca (ekzistence ne vetvete.) Edhe thone pastaj qe Dekarti ishte i pari qe e zbuloi kete cogito-n a c'fare i thone.

hahaha je e forte, e po cdo njeri e merr inspirimin diku nga dikush qe ka shkruar para tij… kjo mund te thuhet per shume vepra letrare, apo jo Cupke?

Per sa i perket temes, mendoj se pyetja ne fjale eshte pyetje pa pergjigje, dhe per kete arsye, ajo nuk mund te quhet pyetje.

se ne nuk ja kemi gjetur pergjigjen nje pyetjeje nuk do te thot se pergjigja nuk ekziston…

ps. c'eshte pyetja? Kur nje sentence quhet "pyetje"? Hec e gjeje!

per me teper: si percaktohet qe pyetja ska pergjigje apo qe mund te kete me shume se nje pergjigje…?

Hiçi ekziston kur asgje nuk ekziston, as toka, as dielli, as njeriu, as syte e tij e as molla. Mirepo ç'do te ishte ky hiç ? Meqe hiçi ekzistoka, atehere hiçi eshte.

Highlander, po thua qe “hici ekziston” kur “asgje nuk ekiston” (asgje=toka, dielli, njeriu, etc). Por ku e dime ne qe “ekziston” ky hic kur nuk ekzistojn keto gjera, apo qenia jone? A mund te themi dot se hici “eshte” kur nuk “jemi” ne? Por hici nuk eshte sepse hici nuk mund te jete, jo vetem sepse jemi ne por sepse do te ishte kontradiktuese te thoni se “hici” eshte kur vete fjala “hic” (apo “asgje”) do te thot te “mos jesh”, apo te “mos ekzistosh”.

Tani te shohim mendimin e Heidegger. Ai thote : kur une shoh nje peme ne lule, a e shoh une qenien e kesaj peme ? Dmth te qenurit e saj ? Ku eshte ky te qenur i saj ? Ne trungun e saj ? Tek gjethet ? Tek lulet ? Ne fakt askund. Dhe ja ku dolem tek hiçi. U nisem nga qenia dhe vajtem tek hiçi ?! Eh, Heidegger...

“Askund”? Askund ne ckuptim?

Persa i perket Heideggerit ne vecanti, nuk jam ne gjendje te diskutoj vetem Heidegger sepse nuk kam lexuar (akoma) sa duhet mbi te dhe nga veprat e tij. Por mund te diskutojm ato mendime qe keni ju duke menduar se po gjeni vetem nje fare perkrahje te mendimeve tuaja nga autor/filozof te tjere…

Persa i perket fes apo besimit, ne nuk mund te evitojm faktin qe ato mendime qe shprehim jane te lidhura me besimet tona. Pra, nuk me shqeteson fakti nese nderhyn feja ne diskutim, thjesht deshiroj te arsyetoni ate qe besoni..

Ju pershendes te gjitheve

ps: Ne fakt, edhe [xeni] ka bere nje pyetje me vlere ne fillim sepse ka te bej shume menyra se si e konsiderojm "asgje"n perpara se sa ta interpretojm pyetjen e Leibniz-it.

[Legjion]

“Perse eshte qenia ne vend te mosqenies?”

As kjo nuk është pyetje! Mutacion i të parës. Still nonsense!

[Veshtrusja]

As kjo nuk është pyetje! Mutacion i të parës. Still nonsense!

Pyetja eshte shume e vlefshme dhe kerkon te di ceshte qenia.

[Legjion]

Pyetja eshte shume e vlefshme dhe kerkon te di ceshte qenia.

pa të keq, po metërmend nuk e dallon dot se pse pyetja s'vlen?

nëse pyetja kërkon të dijë se ç'është qenia do pyesë : "Ç'është qenia?" dhe jo "Përse është qenia në vend të mosqenies?" - kjo e dyta s'është fare pyetje

ku është halli tek pyetja "Ç'është qenia?" - apo me kët lloj formulimi kalojmë në shkencë e i bien pikët "filozofisë së hiçit"? hm