Rrëfimet e Onufrit

[diamant abrashi]

Përmes kësaj teme, të nderuar forumistë, po postoj disa nga rrëfimet e një miku tim shqiptar që në forum deshi të identifikohej me emrin Onufri. Këto rrëfime nuk kanë të bëjnë në asnjë mënyrë me autorin e këtyre postimeve as me krijimtarinë e tij.

Onufri: Gruaja ime, lavirja


Nuk e mohoj, ajo kujdesej për çdo imtësi që sillej rreth meje, apo që kishte të bënte me mua.Kjo përkujdesje e tepruar kish filluar të më bezdiste, por tani ime shoqe nuk ndodhej në shtëpi. Më kishte mbërthyer një ankth, jo thjesht një ankth, por edhe një dëshirë e fshehtë për t’u veshur e për t’ia mbathur sa më parë. Vetëm atëherë, kur gjendesha me këmishë e pantallona, sikur ndjehesha më i sigurt. Kur shkëlqeja këpucët me një ngjyrë të shtrenjtë, më binte edhe nervozizmi, aq sa, duke u krehur para pasqyrës, filloja të fërshëlleja.
Sapo hodha hapin e parë nga vetura, m’u bë e qartë se nuk isha gabuar me vendin që kisha zgjedhur për t’u dëfryer me Gresën. Pamja e kaltër e liqenit, hija e natës që po binte mbi ne,na plotësonte atmosferën me mrekullinë e duhur,atë që të përgatitë për një kënaqësi të llogaritur erotike. Në anën e djathtë të liqenit, dukej hoteli ku kishim porositur dhomën për të shijuar natën.Kaluam stacionin e trenit dhe u nisëm shtegut të ngushtë, drejt hotelit, me hapa të vegjël në shalakatje e duke u mbështetur trup më trup. Herë-herë, dëgjoheshin rrahje krahësh. Ishin patat që davariteshin bregut shkëmbor, ku kishin ngritur foletë. Shtegu nga kalonim, në tërë gjatësinë e tij, ishte i tillë sa, lëvizja më e vogël, tingëllonte si muzikë. Gresa, një grua e bukur, e martuar me Muratin e Sabahudinit që e kisha njohur para ca ditësh në tregun e pemëve, nuk peshonte shumë në jetën time. Por, nuk kishte femër tjetër, që të mund të më ngjallte po aq dëshirë për ta kaluar natën bashkë sa Gresa.
Dhoma e hotelit gjithsesi na u duk e vogël, kur i zgjidhëm frerët e ndjenjave. Format e trupit të saj, aroma e parfumit dhe të kuqtë e buzëve, po më ndillnin oreksin deri në shpërthim. Gresa më foli për të gjitha zbrazëtirat e martesës, e bindur se burri i saj, ishte një soj gomari që nuk merrte vesh nga jeta, veçmas nga ajo e natës, që kërkon të jesh edhe ëndërrimtar. Më sqaroi se tërë nata ishte e jona, pasi të shoqin e kishte gënjyer, i kishte thënë se po shkonte mysafire tek e motra. Gjinjtë e saj m’u dukën se u ftohën dhe vithet bardhoshe u tkurrën në duart e mia,kur më ra ndërmend se të njëjtën gjë më kishte thënë edhe ime shoqe: “U bë kohë pa bujtur te motra,sonte po shkoj andej.“ Tashmë nuk kisha dyshim se ma kishte punuar. Lavirja !
U vesha rrëmbimthi, ndërsa Gresa përpiqej të më mbante. Me gjinjtë gjysëm të mbuluara nga flokët dhe e lënduar nga ikja ime e papritur, më shau një grimë nga pas, derisa dëgjova përplasjen e derës.
Rrugët nga po kaloja me makinë, ishin të qeta. Në qytet, mbi qendrën e studentëve,shiheshin çifte të shumtë. Ngadalësova ngasjen për të hetuar çdo fytyrë femre.Më thoshte mendja se aty,diku,do ta gjeja edhe gruan time.Duke ndeshur vështrimet e femrave që më kalonin pranë,ndjeja përqeshje dhe ironi. Ndeza cigaren e dytë pa e fikur ende të parën, e zura mes dhëmbëve dhe lëviza krahët, si për të shkundur diçka nga vetja. Dy sy të mëdhenj gruaje u përqëndruan në mua, m’u bë se po nguleshin gozhdë dhe e largova shikimin. Duke u kthyer djathtas, morra drejtimin nga lagjja e teatrit, ku banonte kunata.
Në pragun e derës së oborrit, frika se time shoqe nuk kisha për ta gjetur aty, se ajo e kishte thyer besnikërinë bashkëshortore dhe kishte dalë për t’u shkërdhyer skutave të qytetit, ma akulloi trupin. Thua se ngriva e s’po mundja të trokisja. Ndërkaq,në derën përkundruall,në krahun tjetër të rrugës, dikush po afrohej. Një burrë i gjatë dhe një grua e mbështjellë me një pallto,që e kishte jakën prej lëkure ketri apo dhelpre. U ndaluan nën strehën e derës dhe filluan të përqafoheshin.
- Ishe e mrekullueshme në shtrat, siç je edhe në jetë - foli ai.
- Ta dinte burri...
Zëri i saj ngeci me aq, sepse shoqëruesi i’a zuri gojën me një puthje. Pastaj ia hapi pallton, duke e ngjeshur pas derës, rrëmoi në grykë të pantallonave dhe iu mbështet ndër shalë...“ Ime shoqe është?“, m’u përshkua nëpër mend. Ka mbështjellë trupin lakuriq me pallton që ia bleva për ditëlindje dhe ka dalë për t’ia falë trupin këtij torollaku?!“
M’u avullua arsyeja, u hodha verbtazi, me grushtet e ngritura,andej nga kodoshi gjataman dhe gruaja ime mizore. Ca rrapëllima të forta, njëra pas tjetrës, si me çekan, prishën qetësinë e natës.Kur u ndez drita e oborrit dhe dikush po afrohej duke thirrur“dola,dola“,njoha zërin e kunatës dhe kuptova se isha duke grushtuar derën e saj. M’u duk sikur prej alarmit që kisha dhënë, prej duarve që më ishin skuqur dhe syve si të enjtur,kunata e dëshironte,veçse po ma kursente pyetjen:“ je i sëmurë apo...i çmendur?“ Në të vërtetë,ajo diç më pyeti,donte të dinte në kisha ngrënë darkë.I thashë se darkë kisha ngrënë (por ky helmim s’më ka ardhur nga ushqimi,shtova me vete).
Në katin e sipërm, mbeta vetëm disa çaste në korridor. Pastaj hapa derën e dhomës,ku flinim zakonisht kur venim mysafirë.Atje e gjeta,e kishte zënë gjumi në krevat me flokë te hapërdarë.U ndjeva ligsht me veten...Unë nuk isha i çmendur,tani e kuptoja qartë se të gjitha hamendjet,dyshimet dhe torturat e tradhtisë së gruas që dashuroja,nuk kishin të bënin me time shoqe.Hoqa rrobat,dhe,kur bëra të shtrihesha pranë saj,dëgjova një klithmë fëmije që u shua shpejt,por megjithatë më tërhoqi andej.
Fëmijët po flinin në shtroja të buta,e të tulatura nga rrotullimet e shpeshta.Gojarti,më i vogli,kishte belbëzuar në ëndërr. Frymëmarrja e tij u qetësua dhe ai kthye në krahun tjetër.Ia vërejta flokët dhe qafën e vogël nga pas. Ai kthim pafajnie i kurrizit, më bëri të kujtohesha për ndjenjën që provoja kohët e fundit:fëmijët sikur po bëheshin mospërfillës ndaj meje.
Me këtë brengë u shtriva pranë time shoqeje. Nata e zymtë sikur s’kishte të sosur. Nuk arrija t’i mbyllja sytë,kurse në dhomë, përmes dritareve me perde të holla tyli, sado që prisja,nuk po derdhej asnjë shenjë drite.Cuditërisht, ajo klithma e pakmëparshme e djalit, më bëhej sikur dëgjohej përsëri, por tani vinte nga krahërori i gruas.Aq m’u tipos ky fiksim,sa ndeza llampën e komodinës dhe ia zbulova shtatin.Frymëmarrja e saj nuk kishte asgjë të tepërt,ajo thyhej butësisht nëpër vijat e bukura të trupit.Për çfarë po leqëndiste dhe më akuzonte ashtu?Ia preka supet ngadalë,butësisht,mirëpo,siç m’u duk mua,më mungoi intimiteti dhe ajo nuk reagoi,si të kisha prekur një statujë të ftohtë mermeri. S’e kisha provuar kurrë më parë një absurd të tillë.
Deri pak netë më parë,mjaftonte ta sodisja trupin e saj në krevat,të ndjeja frymëmarrjen dhe aromën e gjinjëve të saj, që ta shtrëngoja e ta mbuloja me përqafime.
Të nesërmen, se si ndjehesha dhe nuk dola nga shtëpia. Një pjesë të ditës e kalova herë në një dritare e herë në tjetrën, duke vrojtuar të gjithë ata që kaloni rrugës. Në qafë më varej hajmalia e dervishit të lagjes, sepse po më trajtonin për të sëmurë, nga xhindet...Taman në çastin kur ime shoqe po qëndronte prapa meje, me një kupë çaj kaçesh në dorë, në sfondin e pluhurosur të rrugës u shfaq Gresa me burrin e saj. I’a kishte hedhur krahun dhe kapërdisej me atë kokën krenare, që i dilte një pëllëmbë mbi të të shoqit, ndërsa mua, s’di përse, më erdhi vetiu në majë të gjuhës fjala lavirja. Por nuk arrita ta nxirrja nga goja, si të ma lidhte fytin ajo hajmalia e dervishit, dhe e tëra më mbuloi një boshllëk në krahëror sikur unë dhe ajo fjalë i kishim takuar njëri –tjetrit, që nga dita e parë e bimësisë...

[diamant abrashi]

Në atë kohë përzierjesh,kur njëra stinë ende s’kishte mbaruar dhe tjetra dukej se megjithatë kishte nisur,përballoja dy ndjenja në ndërkohërënqethjen e ankthit dhe pulitjen e kënaqësisë së triumfit dashuror.
Dhe shkova.Ishte mëngjes,kur u ula pranë derës së varrezave,duke pritur që,nga çasti në çast, të shfaqej diku në ecje e sipër silueta prej fluture e Evës.Ia njihja zakonin e vjetër ë martë për të martë, në mëngjes e vetëm në mëngjes,të paktën për disa minuta,dhe kështu prej disa vjetësh,ajo vizitonte varrezat.por prita më kot.Prita me orë,gjatë e gjatë dhe, për çudi,ajo nuk erdhi.Më shkoi ndërmend se,po të më shihte ndokush ashtu,mbledhur nën pallton e vjetër,me sytë e enjtur dhe flokët e kërleshur,ngulitur tërë ditën e lume para portës së lulishtes së të vdekurve,e vetmja oazë paqeje në qytetin tonë të zhurmshëm e të zymtë, me siguri do të më merrte për një të lajthitur.
Nëpër kalldrëmin e periferisë,duke tërhequr hapat vazhgë përpara,u nisa për te ruajtur të paprekura këto dy ndjesi më qashtër,u strehova në dhomën time gjysëm të errët,duke pritur të binte terri.Nata sikur po vonohej,ndërkaq mua filluan të më binin flokët e të më rriteshin thonjtë.Po më rrethonte një si duhmë e rëndë,së cilës s’po ia gjeja dot prejardhjen as nën dritën e qirinjve.
Kur këmbanat e kishës e thyen qetësinë e natës dymbëdhjetë herë dhe në dhomën time,po aq herë, nga ora e murit qyqja nxori kokën që të më alarmonte,mbështolla lëkurën time nën ato rrecka që quheshin pallto,dhe u nisa për në varreza.Dera e rëndë prej metali gërviu në çivitë e ndryshkura.Pak nga pak,m’u nderën ca pejza të brendshme. Dëgjoja kërcitje degësh dhe lëvizje fëshfëruese në dushkajën e shpatit përballë. Capitesha ngadalë,por këmbët e rënduara s’po më bindeshinë dukej sikur rrugëza,mes për mes varrezave,ishte shtruar me një lëndë shtrënguese e mbërthyese,nga ato që s’kanë emër dhe që di t’i sajojë vetëm djalli. Përpjekjet për t’u çliruar nga ai shtangim,ishin të kota:nuk lëvizja dot,qoftë një pëllëmbë,as djadhtas e as majtas.Trupi,tashmë,më ishte çimentuar në asgjësim.Një fije e fundme shprese regëtinte edhe tek unë,kur mendoja se isha në errësirë,kurse në dritë,ndoshta,prapë mund të bëhesha zot i vetes.S’di sa qëndrova ashtu,në puthje të territ. Mbase shkuan vite. Në çastin që arrita të ndizja qiriun e fikur,pashë se po rrija mbi një rrasë guri.Ishte varri im.I shashtisur,hetova trupin dhe kuptova se sa copa më mungonin.Atëherë,u përkula mbi pllakën e ftohtë,ku pashë bosarelievin e një gjarpëri dhe datat e skajshme të jetës sime,të gdhendura aty.Kisha vdekur në ditën e verës,atë ditë që fshatarët bënin zjarrin e rilindjes duke djegur dëllinja,e unë kodoshi i marrë i kisha mohuar vetvetes dashurinë që më ndizte Eva. Kthehem së prapthi në kujtesë tek të bërat dhe të pabërat,i rendis sikur të ishin shkopinjë kallami,i vë nëpër saksi kohore,por dot nuk takoj mohimin. Sa më afër më vijnë largësitë e bind bindësinë time prej guri,se kurrë diç të tillë nuk kisha bërë.Vetëm një më kujtohet,kur epigramit të moqëm të kujtesës i largoj myshkun,vertetohem se dashurinë për Evën tërë kohën kam ushqyer me dredhëza mali dhe më pas,matja hijen e saj të rritur,me shkopin e udhëtimit,gjersa koha u plak.
Nata po vraponte në ritmin e vet,sytë filluan të më njomëshin.dhe vështronin përtej kapakëve të tyre.Shumë afër,tutje në anën e djathtë sytë më kapin një njollë.Na ndanin vetëm disa varreza që vjellnin vetminë dhe heshtjen e kapërdirë përfundimisht.Ajo më bëhet se lëviz.Pastaj shoh një dritë të vockël dhe njollën që më tepër më gjason në siluetë gruaje.Po,aty nën dritën e Hënës që sapo doli nga nënsqetullat e alpeve,shkëlqen hija e gjallë heshtake e një buzëqeshje të lashtë.Duke hapëruar në gjunjë ndihmuar me bërrylë,nën zhelet e lerosura ashtu gërmuq,marrë drejtimin e gruas hije.
çapitem në luhatje me cytje edhe më të madhe,zvarrë-zvarrë,por sa më shumë që po çapitesha,caku më bëhej më i largët.Dhe unë,vazhdoja përpara me trupin tim prej kockash,duke menduar se më tepër isha një lodër cirku me gjymtyrë të vockla që e tërhiqnin me spango që pas perdes.Vazhdoja barkas duke ngrehur kurrizin me këmbëngulje dhe shoh se si rrugëtimi më ishte rrethor siç ishte në kuptimësinë e vet,edhe dëshira e kapërthyer e ledhatimit joshës së muzës,me shpirtin e pavdekshëm të luleve...
Vetëm zgjatja e dorës së saj në drejtimin tim,më dha një luhatje të imët,e më liroi nga mbërthimi i tejngopshëm i ankthit,në veringat e llamarinta të të cilit,ngjitur kryeneqësisht më kishin mbetur udhët e rrëfimit ku mëkohet bota në rrotullim.Befas u gjeta në përqafimin e lagur të EvësAjo,po luante me nënhijet e hënës që binin mbi lakuriqësinë e trupit të saj të thyer.Ishte vërtet e bukur,me sy të kaltër që miklonin plot dashuri,por mbi të gjitha ishte e vetmja femër që dinte të posedonte bukurinë e vet.Në qeshje,më heq pallton,dhe trupin e ndiej të lagur.Ajo po lahej nën dritën e hënës me lëng molle....
Fjalët e ëmbëla me ngjyrë të lodhur, mekëse nga goja e tharë dhe qarja e buzëve,a nuk janë dëshmi e kuqe për një dashuri pa perëndim.Të të flas përsëri,më duket sikur të dhuroj një tisë të hollë pëlhure të çjerrë e mbushur pluhur kotësie,sepse unë të dua më shumë se fjala – desha t`i përshpëris Evës atë ndjenjë që provoja për të qëkur fëmijëria ime lodronte rrugës së diellit por buzët e saja të ngrohta e të lagura me lëngë molle u puqën në buzët e mija saqë fjalët mu derdhën në puthje...

[diamant abrashi]

Në atë kohë përzierjesh,kur njëra stinë ende s’kishte mbaruar dhe tjetra dukej se megjithatë kishte nisur,përballoja dy ndjenja në ndërkohërënqethjen e ankthit dhe pulitjen e kënaqësisë së triumfit dashuror.
Dhe shkova.Ishte mëngjes,kur u ula pranë derës së varrezave,duke pritur që,nga çasti në çast, të shfaqej diku në ecje e sipër silueta prej fluture e Evës.Ia njihja zakonin e vjetër ë martë për të martë, në mëngjes e vetëm në mëngjes,të paktën për disa minuta,dhe kështu prej disa vjetësh,ajo vizitonte varrezat.por prita më kot.Prita me orë,gjatë e gjatë dhe, për çudi,ajo nuk erdhi.Më shkoi ndërmend se,po të më shihte ndokush ashtu,mbledhur nën pallton e vjetër,me sytë e enjtur dhe flokët e kërleshur,ngulitur tërë ditën e lume para portës së lulishtes së të vdekurve,e vetmja oazë paqeje në qytetin tonë të zhurmshëm e të zymtë, me siguri do të më merrte për një të lajthitur.
Nëpër kalldrëmin e periferisë,duke tërhequr hapat vazhgë përpara,u nisa për te ruajtur të paprekura këto dy ndjesi më qashtër,u strehova në dhomën time gjysëm të errët,duke pritur të binte terri.Nata sikur po vonohej,ndërkaq mua filluan të më binin flokët e të më rriteshin thonjtë.Po më rrethonte një si duhmë e rëndë,së cilës s’po ia gjeja dot prejardhjen as nën dritën e qirinjve.
Kur këmbanat e kishës e thyen qetësinë e natës dymbëdhjetë herë dhe në dhomën time,po aq herë, nga ora e murit qyqja nxori kokën që të më alarmonte,mbështolla lëkurën time nën ato rrecka që quheshin pallto,dhe u nisa për në varreza.Dera e rëndë prej metali gërviu në çivitë e ndryshkura.Pak nga pak,m’u nderën ca pejza të brendshme. Dëgjoja kërcitje degësh dhe lëvizje fëshfëruese në dushkajën e shpatit përballë. Capitesha ngadalë,por këmbët e rënduara s’po më bindeshinë dukej sikur rrugëza,mes për mes varrezave,ishte shtruar me një lëndë shtrënguese e mbërthyese,nga ato që s’kanë emër dhe që di t’i sajojë vetëm djalli. Përpjekjet për t’u çliruar nga ai shtangim,ishin të kota:nuk lëvizja dot,qoftë një pëllëmbë,as djadhtas e as majtas.Trupi,tashmë,më ishte çimentuar në asgjësim.Një fije e fundme shprese regëtinte edhe tek unë,kur mendoja se isha në errësirë,kurse në dritë,ndoshta,prapë mund të bëhesha zot i vetes.S’di sa qëndrova ashtu,në puthje të territ. Mbase shkuan vite. Në çastin që arrita të ndizja qiriun e fikur,pashë se po rrija mbi një rrasë guri.Ishte varri im.I shashtisur,hetova trupin dhe kuptova se sa copa më mungonin.Atëherë,u përkula mbi pllakën e ftohtë,ku pashë bosarelievin e një gjarpëri dhe datat e skajshme të jetës sime,të gdhendura aty.Kisha vdekur në ditën e verës,atë ditë që fshatarët bënin zjarrin e rilindjes duke djegur dëllinja,e unë kodoshi i marrë i kisha mohuar vetvetes dashurinë që më ndizte Eva. Kthehem së prapthi në kujtesë tek të bërat dhe të pabërat,i rendis sikur të ishin shkopinjë kallami,i vë nëpër saksi kohore,por dot nuk takoj mohimin. Sa më afër më vijnë largësitë e bind bindësinë time prej guri,se kurrë diç të tillë nuk kisha bërë.Vetëm një më kujtohet,kur epigramit të moqëm të kujtesës i largoj myshkun,vertetohem se dashurinë për Evën tërë kohën kam ushqyer me dredhëza mali dhe më pas,matja hijen e saj të rritur,me shkopin e udhëtimit,gjersa koha u plak.
Nata po vraponte në ritmin e vet,sytë filluan të më njomëshin.dhe vështronin përtej kapakëve të tyre.Shumë afër,tutje në anën e djathtë sytë më kapin një njollë.Na ndanin vetëm disa varreza që vjellnin vetminë dhe heshtjen e kapërdirë përfundimisht.Ajo më bëhet se lëviz.Pastaj shoh një dritë të vockël dhe njollën që më tepër më gjason në siluetë gruaje.Po,aty nën dritën e Hënës që sapo doli nga nënsqetullat e alpeve,shkëlqen hija e gjallë heshtake e një buzëqeshje të lashtë.Duke hapëruar në gjunjë ndihmuar me bërrylë,nën zhelet e lerosura ashtu gërmuq,marrë drejtimin e gruas hije.
çapitem në luhatje me cytje edhe më të madhe,zvarrë-zvarrë,por sa më shumë që po çapitesha,caku më bëhej më i largët.Dhe unë,vazhdoja përpara me trupin tim prej kockash,duke menduar se më tepër isha një lodër cirku me gjymtyrë të vockla që e tërhiqnin me spango që pas perdes.Vazhdoja barkas duke ngrehur kurrizin me këmbëngulje dhe shoh se si rrugëtimi më ishte rrethor siç ishte në kuptimësinë e vet,edhe dëshira e kapërthyer e ledhatimit joshës së muzës,me shpirtin e pavdekshëm të luleve...
Vetëm zgjatja e dorës së saj në drejtimin tim,më dha një luhatje të imët,e më liroi nga mbërthimi i tejngopshëm i ankthit,në veringat e llamarinta të të cilit,ngjitur kryeneqësisht më kishin mbetur udhët e rrëfimit ku mëkohet bota në rrotullim.Befas u gjeta në përqafimin e lagur të Evës.Ajo,po luante me nënhijet e hënës që binin mbi lakuriqësinë e trupit të saj të thyer.Ishte vërtet e bukur,me sy të kaltër që miklonin plot dashuri,por mbi të gjitha ishte e vetmja femër që dinte të posedonte bukurinë e vet.Në qeshje,më heq pallton,dhe trupin e ndiej të lagur.Ajo po lahej nën dritën e hënës me lëng molle....
Fjalët e ëmbëla me ngjyrë të lodhur, mekëse nga goja e tharë dhe qarja e buzëve,a nuk janë dëshmi e kuqe për një dashuri pa perëndim.Të të flas përsëri,më duket sikur të dhuroj një tisë të hollë pëlhure të çjerrë e mbushur pluhur kotësie,sepse unë të dua më shumë se fjala – desha t`i përshpëris Evës atë ndjenjë që provoja për të qëkur fëmijëria ime lodronte rrugës së diellit por buzët e saja të ngrohta e të lagura me lëngë molle u puqën në buzët e mija saqë fjalët mu derdhën në puthje...