Martesa

[nosselgae]

po shkruaj për "martesa me dëshirë" përsëri.....
dy njerëz janë të martuar "atëher dhe vetëm atëher" mbasi te marrin një vërtetim (letër e ligjit) prej "zyres të vendit" ku shkruan se janë të martuar..... edhe/ose janë të martuar kur shkojnë para ndonjë prijësi shpirtëror..... pamarrë parasysh se ku janë në Botë..... pamarrë parasysh se a e vërtetojnë atë punë me gjeste..... gojarisht.... a qesin gjishtë..... a nënshkruajnë......

mvarësisht prej ligjeve se ku çifti jeton..... duhet ta shijojnë martesen.....se nëse nuk e shijojnë martesen qysh është e paraparë.... për shembull nëse nuk jetojnë me njëri tjetrin për një kohë të caktuar..... atëher sipas ligjit (e/ose besimeve) në disa vende nuk njihen se janë të martuar.....

me ligj është e caktuar gati çdo gjë në martesë..... atëher martesa po del si institucion..... jo që po del po është institucion i shtetit....

atëher me martesë...... pse dikujtë (është me rëndësi me e shpreh se qëllimisht e përdora fjalën "dikujtë"..... e jo "çdokujtë").....
pse dikujtë i duhet që shteti me i tregu edhe se kënd me e dashur..... sa me dashur..... kur me dashur..... si me e dashur.....

besojë se dojnë me e pas forcën (shtetin) me i përkrah në qoftë se bashkëshortja-i ndërron mendje..... ka vende se ligji ju ndihmon edhe që "me qyk t'zorit" me e mbajtë bashkëshorten-in në shtrat..... e për tjera gjëra e kanë edhe më lehtë.....

forca (dhuna) e dashuria..... që të dyjat n'të njejtën kohë nuk përputhen ..... së paku jo me kuptimin e fjalës "dashuri" që e përdora unë në këtë shkrim.....

por se si shprehet e çka është dashuria...... gati gjithësecili duke u nisë prej përjetimeve edhe këtë e kupton ndryshe.....

si për shembull..... një djalë/vajzë që ka qenë i/e rrahur nga prindi.... kur e rreh gruaja/burri mund të ndodh se e njeh atë si dashuri...... e dikush atë punë e sheh si dhunë.....

...........

ky shkrim u bë i gjatë e shkurtimisht po e shprehi të vertetën se kush don me pas..... dhuratë prej Zoti..... fëmijë..... nuk është e domosdoshme me u martu për me e arritë atë..... tash është arritë që edhe dashuri nuk është e domosdoshme me qu për me pas fëmijë.....

e për me dhuru dashuri.... e me të dashur..... e me qenë i mbërrim..... nuk është e thënë me qenë i martuar..... mbasi është kuvend i Shqiptarëve..... për me i vërtetu thënjet e mija...... me qëllim po e përmendi Nënë Terezën.....

...........

çdo të mirë.....
Shqiptari.

[Del Monako]

Pa martese sdo kishte familje. S'do dinim cin kemi moter e cin kemi vlla. Do ishim ko*ila(kerkoj ndjese per fjalorin, po mu duk adapte kjo fjala) shkurt muhabeti. Pa martese sdo njhje dashurine qe ke per nenen, per babane.
Pa martese sdo kishte asgje. As shtet, as shoqeri, as civilizim, as fis as farefis. Do kishte vec anarshi. Dhe martesa nuk eshte aspak interes. Pavaresisht se disa interesaxhinj e perdorin per interes.

Pa martese nuk eshte moda, pa martese nuk je pasha ose pashalleshe. Ja kshu.


P.S: Per ti bere qejfin Green-it. Lexova me nji ven edhe kom qesh. Thoshte " Marriage is the only war where you sleep with the enimy"

[Rebele]

Jane dy arsye perse njerezit martohen:

1. Nuk duan te jetojne ne vetmi.
2. Duan te sjellin femije ne jete.

Albo

Keto fare lehte mund te arrihen edhe jashte kornizave te marteses.

Mendimin tim per "martesen" e kam dhene edhe tek tema "E Ardhmja e Marteses".

Gjithesesi, njerezit martohen per interes. Dhe interes nuk quhet vetem ai i tipit "per te bere letrat per Amerike". Deshira per te "kurorezuar" dashurine/lidhjen eshte interes per disa (nga pikpamja ideologjiko-shpirteroro-kulturore).

Personalisht, as qe kam ndermend te martohem.

[MI CORAZON]

Ndersa ne shqip fjala eshte: "Burri dhe gruaja jane armiq qe ndajne jastekun!"

Ose...ose... "Dy gjarpërinj në një jastëk".

[MI CORAZON]

Të jesh a të mos jesh…i martuar !!!

Nga Ermira Danaj

Somario – Në fakt për disa njerëz bashkëjetesa është faza para martesës, për të tjerë është mënyra e jetesës në çift, dhe për shumicën është e papranueshme.

Sonario- Është pak e dhimbshme që shoqëria jonë vazhdon të jetë një shoqëri kaq e mbyllur, me një distancë simbolike kaq të vogël, ku të gjithë ndërhyjmë në detajet e të tjerëve, ku të gjithë kushtëzojmë sjelljet tona nga të tjerët.
Ditën e dielë, ndërsa del për të pirë kafen e mëngjesit shpeshherë qetësia që përpiqesh t'i induktosh vetes, përzihet me boritë e makinave të dasmave. Herën e fundit që dëgjova të tilla bori, fillova të mendoj pak më tepër për martesën, lidhjen, bashkëjetesën etj. Episodi i parë që m'u kujtua në lidhje me këto mendime ishte një si tip reportazhi apo ankete opinioni, (kam dyshime në qoftë se e meriton këtë emër por megjithatë le ta quajmë kështu) mbi bashkëjetesën. Gazetarja bënte një pyetje të tipit: Çfarë mendoni për bashkëjetesën? Dhe pas kësaj pyetjeje të përgjithshme vijonte një tjetër që normalisht nuk i shkon shumë një gazetari profesionist për vetë paragjykimin që mban brenda. Megjithatë, thelbi i pyetjes ishte: a nuk mendoni se në bashkëjetesë ka me tepër xhelozi se sa në martesë ose a nuk keni më shumë frikë nga xhelozia po të bashkëjetoni. E përsëris, që ky ishte thelbi i pyetjes, sepse nuk e mbaj mend saktë edhe për faktin se u bezdisa së tepërmi gjatë këtij episodi. E para gjë që kuptova ishte se gazetarja nuk kishte ndonjë ide shumë të qartë mbi bashkëjetesën. Madje pata përshtypjen se koncepti i saj mbi bashkëjetesën ishte i mbushur me paragjykime shumë të përcipta që normalisht nuk priten nga një gazetar. Ajo që më erdhi më shumë keq ishte fakti se shumica e personave të intervistuar, që ishin kryesisht të rinj në moshë, kishin një ide të çuditshme mbi bashkëjetesën, pikërisht atë që të bashkëjetosh do të thotë të kesh një lidhje të përciptë, të dobët dhe me më pak besim te partneri. Në fakt për disa njerëz bashkëjetesa është faza para martesës, për të tjerë është mënyra e jetesës në çift, dhe për shumicën është e papranueshme. Por, ajo që më shqetësoi në ato momente është perceptimi i një situate të ndryshme të xhelozisë në martesë dhe bashkëjetesë ndërkohë që nuk ka pse të ketë asnjë lloj ndryshimi.


Ky moment m'u kujtua përsëri gjatë kryerjes së një studimi mbi rininë shqiptare, kur po diskutonim për çështjen e martesës, krijimit të familjes etj. Dhe gjatë diskutimit, më erdhën ndër mend disa raste që ndoshta do duhej t'i analizoja pak më tepër. Që kanë të bëjnë me sjelljet tona, por jo me sjelljet e përditshme, ndoshta jo dhe aq të rëndësishme, edhe pse është e vështirë të caktosh një nivel rëndësie. Që kanë të bëjnë me kushtëzimin e sjelljeve dhe zgjedhjeve tona nga të tjerët (kjo është një temë që unë e përsëris shpesh, por e kam shumë për zemër). Që kanë të bëjnë me bashkëjetesën, me martesën, etj, që për mendimin tim hyjnë në rangun e zgjedhjeve të rëndësishme dhe, gjithnjë për mendimin tim, duhen bërë duke u bazuar më shumë tek dëshirat tona se sa duke u bazuar në atë që do mendojnë apo që do thonë të tjerët.

Le t'i rikthehemi bashkëjetesës. Është normale që ka një pjesë të mirë të njerëzve, shumica pra, që nuk arrijnë ta kuptojnë tamam se për çfarë bëhet fjalë. Kjo ndodh me çdo gjë të re, e cila kërkon kohë për t'u pranuar. Dhe gjithnjë gjërat e reja përkrahen nga një grup më i vogël njerëzish që shpesh konsiderohen si anormalë, meqenëse normalja është ajo që përkrahet nga shumica e shoqërisë. Ndërkohë që për pjesën e vogël normalja e shumicës është anormale. Le ta lemë këtë parantezë për konceptin e normales, që në fakt është shumë interesant.

Ajo që nuk është shumë normale, pra, është që tashmë në vitet 2000, (në gjysmën e tyre) një gazetar të bëjë pyetjen “a keni më shume frikë nga xhelozia po të bashkëjetoni se sa po të jeni të martuar”. Siç e kuptoj unë këtë pyetje, gazetarja e ka fjalën që një çift që është i martuar ka më pak xhelozi (është më shumë i lumtur !!!) se sa një çift që bashkëjeton. Unë e mendoj pak ndryshe: ndryshimi midis bashkëjetësës dhe martesës qëndron vetëm tek një çertifikatë martese e lëshuar nga zyrat tona të gjendjeve civile. Në qoftë se mendohet se kjo letër do i ofrojë çiftit më shumë siguri dhe do i zhdukë si me magji ndjenjën e xhelozisë, atëherë ky do të ishte një problem. Një çift që bashkëjeton janë dy njerëz që pasi kanë vënë re se kanë një lloj ndjenje, (është pak e thatë kjo si shprehje) për njeri-tjetrin, kanë vendosur të jetojnë bashkë. Dhe respekti dhe ndjenja që ata kanë për njëri-tjetrin nuk besoj se do të mund të ndryshonte aspak nga një letër. Ashtu si nuk i ka penguar copa e letrës çiftet e martuara të tradhëtojnë njëri-tjetrin apo shumë më keq se kaq. Le të mos e gënjejmë veten tonë duke i dhënë fuqi të mbinatyrshme çertifikatës së martesës. Në qoftë se gazetarja në fjalë, apo të tjerët mendojnë se nuk do jenë xheloze po të martohen, shumë më keq për ta. Nuk ka asgjë të keqe të martohesh, shumica dërrmuese e njerëzve në Shqipëri e bëjnë një gjë të tillë dhe kjo është gjë e mirë.

Nuk do të doja aspak të paragjykoja martesën apo të shprehja ndonjë ndjenjë negative ndaj saj. Por të mendosh që një çift që bashkëjeton është më i dobët, apo më pak i lumtur se një i martuar, kjo është pak qesharake. Aq më tepër që tashmë edhe legjislacioni shqiptar e përfshin bashkëjetesën si një formë jetese të një çifti. Kështu që dhe nga ana ligjore gjërat janë të qarta. Kam përshtypjen se problemi në fakt nuk qëndron te bashkëjetesa për se , si diçka më pak e mirë se martesa, por te mungesa e guximit për të bërë atë që shumica e shoqërisë e kritikon ose nuk arrin akoma ta pranojë. Dhe duke pasur parasysh se sa shumë influencohemi ne nga opinionet e të tjerëve, është më se normale se ndroja për të përkrahur diçka të re është shumë më e madhe.

Në vazhdim të kësaj ideje më vjen në mendje dhe diçka tjetër. Ka shumë çifte që mund të jenë bashkë prej disa kohësh, që edhe familja e tyre e di këtë gjë, mund të jenë dhe të fejuar, gjë që e legjitimon lidhjen nga ana sociale. Ajo që po vë re rëndom është se momentin që mësohet se çifti pret një fëmijë, menjëherë vendoset data e martesës. Është mëse normale që një çift i lidhur të ketë menduar edhe të martohet dhe të ketë edhe fëmijë. Por korelacioni i menjëhershëm i lindjes së fëmijës me martesën, për mendimin tim është paksa pasqyrim i kushtëzimit të zgjedhjeve tona nga të tjerët. (Ligji shqiptar nuk vë asnjë pengesë për regjistrimin e femijës së një çifti të pa celebruar; fëmijët si jashtë martese, si brenda martese gëzojne te njejtat te drejta. ) Pra nuk është një çështje kushtëzimi ligjor, por ngjan më tepër me një kushtëzim social. Sepse ndoshta të tjerët do të bënin komente të tipit, « Ua, kanë bërë fëmijë dhe nuk janë martuar, etj etj. »

Është pak e dhimbshme që shoqëria jonë vazhdon të jetë një shoqëri kaq e mbyllur, me një distancë simbolike kaq të vogël, ku të gjithë ndërhyjmë në detajet e të tjerëve, ku të gjithë kushtëzojmë sjelljet tona nga të tjerët. Ndoshta duhet të zëvendësoj pak shprehjen « të gjithë » me « shumica ». Por ajo që më vjen më tepër keq është kur mendoj se ka dhe shumë të rinj, të cilët duhet të ishin promotorë të spontanitetit dhe të pavarësisë në zgjedhje, që vazhdojnë të jenë të kushtëzuar nga opinioni i të tjerëve. Duke u përpjekur t'i jap një si konkluzion këtij reflektimi, po mendoj se ai ndoshta i përshtatet rubrikës metropol, pra Tiranës, por është pak non-sens për pjesën tjetër të Shqipërisë dhe kjo është gjëja më e trishtueshme.

Marrë nga revista "Spektër"

[Undefined]

Martesa, ashtu sic ekziston sot, eshte me e urryeshmja e te gjitha genjeshtrave, forma supreme e egoizmit.

--- Tolstoi

[Fisnik Man]

pershendetje ,mendimi im eshte martesa eshte e bukur por e veshtire eshte te gjesh bashkshorten sipas oreksit tend ,njoh disa veta qe nuk kon qef me u lidh , the thojne te rrish beqar nuk bojne dot te gjithe ,por une do ta boj ,sepse kon humb shpresat ke femra e sotme ,zot na ndihmo ne kete drejtim. paci fat te gjithe ,bye all

[Manulaki]

pershendetje ,mendimi im eshte martesa eshte e bukur por e veshtire eshte te gjesh bashkshorten sipas oreksit tend ,...

Ky eshte problemi numer nje ne cdo lloj lidhjeje, qofte martesore, qofte jo. Njerezit mendojne per veten e tyre, ta gjejne personin me te cilin do te lidhen "sipas oreksit" te tyre. Nderkohe qe martesa apo lidhjet e ndryshme shoqerore nuk bazohen ne "oreks dhe shije te qefit personal" por ne masen e dhenies dhe sakrifices qe ti si person deshiron te besh. Nese nuk do te japesh dhe nuk do te sakrifikosh ne nje marrdhenie, atehere kot sa shpreson qe dikush tjeter do te te jape dhe do te sakrifikoje. Cdo gje fillon me sa jep, jo me sa merr. Kjo eshte dhe martesa, nese do qe te jete e suksesshme.

Marredheniet shoqerore bazohen ne "eksportin" qe cdo person ben, jo ne "importin". Investimi eshte baza, fitimi eshte rezultati.

[green]

Korason FLM per shkrimin qe ke sjelle.
Shume interesant dhe mund te them se trajton pikerisht ato pika qe doja te trajtoja ne kete teme.

Te cilat fillojne me kete paragrafin me poshte:

Ditën e dielë, ndërsa del për të pirë kafen e mëngjesit shpeshherë qetësia që përpiqesh t'i induktosh vetes, përzihet me boritë e makinave të dasmave. Herën e fundit që dëgjova të tilla bori, fillova të mendoj pak më tepër për martesën, lidhjen, bashkëjetesën etj.

Vazhdojne me kete paragraf:

Që kanë të bëjnë me kushtëzimin e sjelljeve dhe zgjedhjeve tona nga të tjerët (kjo është një temë që unë e përsëris shpesh, por e kam shumë për zemër). Që kanë të bëjnë me bashkëjetesën, me martesën, etj, që për mendimin tim hyjnë në rangun e zgjedhjeve të rëndësishme dhe, gjithnjë për mendimin tim, duhen bërë duke u bazuar më shumë tek dëshirat tona se sa duke u bazuar në atë që do mendojnë apo që do thonë të tjerët.

Dhe si perfundim:

Pra nuk është një çështje kushtëzimi ligjor, por ngjan më tepër me një kushtëzim social.

Është pak e dhimbshme që shoqëria jonë vazhdon të jetë një shoqëri kaq e mbyllur, me një distancë simbolike kaq të vogël, ku të gjithë ndërhyjmë në detajet e të tjerëve, ku të gjithë kushtëzojmë sjelljet tona nga të tjerët.

[Manulaki]

Jeta flet! Shikoni kete rekord!
http://news.yahoo.com/s/ap/20050615/...ecord_marriage