Nën hijen e arrës së vjetër

[Uriani]

Nën arrën degëgjerë, Besi i bërë tërë sy e veshë, nuk luajti vendit tërë kohën. Aty afër në ballkonin e një shtëpie, pa një vajzë që e ngriti zërin mjaftë lartë, duke kënduar këngë trimërie për luftëtarët e lirisë, atëherë kur po digjte çdo gjë në piskun e vapës. I ishte bërë zakon të shihte gjininë tjetër pa rroba. Pothuajse çdo femër e zhvishte me sy dhe e shihte ashtu si ia donte mendja, lakuriq. Kështu Besi, bëri edhe me vajzën këngëtare e trupshkurtër, të ballkonit.

Besi, ishte bërë pjesë e pandarë e hijes së drurit të arrës, ashtu sikur edhe paraardhësit. Delet mrizonin, lopët përtypeshin me plot dembeli e vetëm dy silueta në fund të oborrit pa gardh, të Rexhës, po lëviznin. Plaka e vet, po e lante Rexhën me ujë që merrte nga një kovë e kaltër. Ky ishte shumë i lodhur nga pleqëria dhe kishte nevojë për çdo ndihmë. Tani mbahej për shkopi dhe ashtu asht e lëkurë, që zvogëluar e kërrusur fare. Trupi lakuriq, vezullonte i mavijosur nën rrezet e diellit. Lëkura e zhubrosur mbushej përplot mornica dhe dridhej nga të ftohtit, përkundër vapës që po digjte. Plaka me kryeneçësi, vazhdonte të derdhte ujë mbi trup dhe e fërkonte me sapun kudo.

Besi psherëtiu edhe njëherë fort dhe rregulloi krahun e gipsuar mbi prehër. Sytë nuk po i ndante nga kthesa, te ara e Qerimit, prej nga edhe duhej të vinte Lumi. Burrat që shkuan në kërkim, u kthyen dikur, por nuk sollën asnjë lajm nga i zhdukuri. Nuk i kishin lejuar ushtarët jugosllavë të bënin udhë më tutje. Si duket, prapë kishin hetuar diçka.

Besi nuk e humbte durimin aty te druri i arrës. Po lëvizte më në fund diçka, atje tej. Këtij, bebëzat e syve iu zmadhuan dhe zgjati kokën edhe më. Ishte diçka e pa formë, përmes drurëve, që kur u tendos rrugës së pashtruar teposhtë, ia dha me të katërta. Andej nga duhej të zdirgjej Lumi, u duk një gomar. U afrua pastaj te Besi dhe ngriti veshët bigë. Kafsha kishte një shikim të çartur. Kur pëlliti me forcë, nga larg iu përgjigj gomarica e Shahinit. Besi mbeti gojëhapur dhe picërroi sytë me kujdes. Qe ngritur instinktivisht në këmbë nga buçima e pëllitjes dhe pastaj ashtu gojëhapur picërroi sytë me kujdes. U përkul nën poshtë gomarit dhe veneroi shumë gjatë nën barkun e tij, mes këmbëve të pasme. Besi u bind për problemin e kafshës.

[Uriani]

Ora e dorës së Lumit ishte njëzet e pesëmbëdhjetë, kur ky i urdhëroi fëmijët të futeshin brenda. Ata kishin djersirë së tepërmi. Dy netët e fundit, Gresa kishte kollitur, për këtë edhe Lumi ia përkujtoi barnat, që duhej të merrte për mbrëmje. Deri sa u bë ora njëzetë e dy, minutat mezi ecën. Kur u nis në këtë kohë kah shtëpia e Naimit, i tha Dritës të mos e priste aq shpejt.
- Prapë natën, a? – iu shtua meraku asaj.
Policia serbe dhe hafijet e tyre, ditët e fundit kishin shtuar kontrollin. Për Lumin, rreziku nuk ishte i vogël. Për atë, këta të dy nuk e zgjatën shumë. Bile, as që kishin se çka të bisedonin. Tema e stërpërtypur e luftës që po zhvillohej në Drenicë, aty-këtu edhe gjetiu, nuk kishte më lezet.
Kënaqësinë e njëmendtë, e përjetoi Lumi vetëm pas gjysmës së natës, në shtëpinë e Ides. Ishte kjo gruaja e parë, e cila qysh në moshën djaloshare, Lumin e futi në botën e pafund të kënaqësive të pafre trupore. Përveç se, kur burri i kthehej nga kurbeti në pushim, për Lumin ajo gjente gjithnjë kohë. Sonte, hiq pa u përshëndetur, u liruan nga rrobat e trupit, ende pa hyrë në dhomën e gjumit të Ides e Manit. Lumin e bënte ti dridhej çdo muskul i trupit, nga shpërthimi i valës së kënaqësisë kur mendonte se i kishte hipur gruas, që në të vërtetë i takonte tjetërkujt. Ia përgëzonte tenin e butë të lëkurës së shpinës, dhe e përjetoi orgazmën e fortë, vetëm atëherë, kur po çfrynte nga thellësia fjalët : “lavire... lavirja ime”. Ishte një duf, që po i çlirohej në formë epshi ndaj kësaj femre, që rrallë më herët e kishte përjetuar. Edhe ashtu, me të vërtetë kishte kohë të gjatë që nuk kishte fjetur me Iden.

[Uriani]

Ishte përfolur mjaftë kjo punë, nën hijen e arrës atje poshtë, ku dhe kërkonte në këtë moment qetësinë e vet Lumi. E vërejti se plotë fruta të arrës, me lëvozhgë ende të gjelbër e gjysmë të nxirë, kishin rënë poshtë mbi barin e tharë. Si në lojë, zbuloi se asnjë sosh nuk e kishte kaluar vijën e brishtë, të hijes së gjerë të drurit të arrës. Ndonjëherë ia arrinte mirë që me intuitën e vetë të zgjidhte misterin e gjuhës së shenjave, që shfaqen shpesh në përditshmëri, nga se, asnjë arrë e vetme nuk e kishte kapërcyer këtë rreth, së paku deri sa dielli ishte në zenit.
Kjo do të thotë se “ molla pikë nën mollë...” mërmëroi ky, i dyshimtë sepse iu kujtua nga mençuria popullore, se thënia ishte: dardha pikë nën dardhë... apo mos ndoshta, megjithatë ishte kjo e para...
I pakënaqur që nuk po gjente një përgjigje më filozofike, gërmoi ashtu me thembër në barin plotësisht të vyshkur nën këmbë.

[Uriani]

“Të jesh i keq, të bën mirë” e pat dëgjuar njëherë, vet Lumi, këtë moto nga goja e Ferizit.
“ Të ligët e përmirësojnë botën”, iu pat kujtuar aty për aty Lumit, ky citat që e mbronte tezën e librit “Principet e Mefistos”.
Lumi e kishte të njohur se njerëzve të këtillë, si Ferizi, për imazhin e keq, kaq u bënte. Pyetjen, se pse është më mirë të mos jesh i mirë dhe si qëndron e vërteta se pa këta njerëz nuk ecën njerëzimi, e pat shtjelluar së bashku me studentët e vet por nuk doli i kënaqur me atë që priti. Studentët nuk e kapën fillin e filozofisë së Goethe-s mbi këta njerëz të lirë, që e duan të keqen por krijojnë të mira...

[Uriani]

Më vonë kur pothuajse u harrua kjo gjë, ai përsëriti si i zgjuar nga gjumi, se a do të rrinte ajo me të vërtetë këtu. E dinte se ajo ka kohe qe jetonte me ate shokun e punes por ky nuk mori asnjehere guximin te hapte biseden qe ia brente zemren.
Vera vetëm rrudhi krahët. I pastroi dhe i mblodhi enët e darkës të gjitha në një vend, e pasi nuk i mbeti tjetër, se edhe ashtu biseda nuk shkonte, u shtri në shtrat ku e ftoi edhe Inxhinierin. I grishur nga hiret e saj, Inxhinieri u bind. Në errësirë ajo i shpalosi kofshët e bardha, hodhi lehtas këmishën e natës poshtë shtratit dhe mblodhi në duart e veta plot afsh gjithë çka deshi, deri sa më vonë Inxhinieri u shkëput nga trupi i saj i mbushur frymë dhe duke sharë diç nëpër dhëmbë. Vera ia futi gishtërinjtë mes flokësh, e burrëroi duke i thënë ,, s’ka gjë”. Krejt lehtas u tërhoq nga shtrati edhe iku për në banje, të pastrohej. Inxhinierin nuk e trazoi, se e dinte që këtë punë e bënte në mëngjes. Por nga banja hetoi, se ky diç po zhurmonte në dhomë. Zëri që po delte nga manjetofoni, i ra në vesh që andej, por atë që dëgjoi kur u kthye prapë në dhomë, thuajse ia preu këmbët. Nga kaseta e incizuar delte një zë fëmije që këndonte, ashtu në të vetën. Nga zëri, kuptohej se ishte shumë i vogël. Vetëm se lëshonte një ,,eee”, që i jepte ngjyra të ndryshme. Inxhinieri dhe Vera, të dy së bashku në një kohë, e kishin futur në shirit zërin e bijës së tyre, që e kishin humbur një ditë vere, mu si tani. Ndoshta pak më herët, se mollët kanë qenë më të vogla. E gjetën të vdekur një pasdite, nën hijen e drurit të mollës plot krimba. Nga që nuk stërpikej, edhe gjethet i qenë rrudhur e shpuar nga insekte të ndryshme, e degët rreth e rrotull qenë mbështjell me një pëlhurë merimange a krimbash të ndryshëm. Kishte një pamje si t’i binte hiri. Inxhinieri ishte në punën e zakonshme, e Vera punonte diçka në shtëpi. Inxhinieri pastaj e qante pasditen. Se ku kishte dëgjuar, apo ashtu i ishte bërë, që të bijën ia mbyti gjumi i pasdites. Sonte e kishte ndezur dhe abazhurin, që nuk e kishte përdorur kurrë pas vdekjes së fëmijës. Zëri i vogëlushes nga shiriti e mbushi dhomën. Vera zuri vend e rrudhur pas shpinës së Inxhinierit, i cili i tha, apo vetëm iu bë Verës së e përmendi gjumin e pasdites. Deri vonë zgjati ajo ,,eee” torturuese që lëshonte kaseta, vende-vende e dëmtuar. Tërë natën asnjëri nuk bënë gjumë të rehatshëm, se dukej që dhoma kurrë s’do të zbrazej nga kënga e pafre e fëmijës.

[Brari]

bukur e shkruan prozen..

vazhdo..

[Uriani]

Të faleminderit Brari dhe të përshëndes kudo që të jesh