Poema e besimit

[forum126]

Poema e besimit



Do të falenderoj Zotin me bindje e adhurim

Duke renditur si gjerdan të vetmin besim.



Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Tij

Përjetësisht i Fuqizuar, i Vetëm që në hershmëri.



Ai është i Pari, Nismëtari pa fillim

Asgjë s’ka pas Tij, i Vetëm në Lartësim.



Dëgjues, Shikues, i Gjithëditur e Folës

I Plotfuqishëm t’i kthejë botrat, siç qe dhe Krijonjës.



Dëshirues, në kohën e tyre krijesat i deshi

I Plotfuqishëm, me themel vendosi çka deshi.



I Adhuruari mbi Arshin e qiellit ka qëndruar

Nga krijesat e Tij është i Ndarë, i Veçuar.



Gjithësia është e krijuar dhe Zoti im Krijues

Edhe para saj ka qenë Krijues e Zotërues.



Asgjë si përngjet Allahut, të ngjashëm s’ka me Të

I Lartë është Zoti ynë, i Veçantë nga çdo gjë.



Kush thotë se sheh Zotin në këtë botë

Ai është mohues, teprues dhe kokëfortë.



Librat e Allahut ka kundërshtuar e ata që janë dërguar

Nga Ligji i shenjtë i Zotit është shmangur e larguar.



Është prej atyre që për ta Zoti ynë ka thënë

Në ditën e Gjykimit të nxirë në fytyrë do të jenë.



Do ta shohin Atë, robërit e Tij në xhenete

Siç është saktësuar në lajme me senede.



Kuranin të zbritur nga Zoti e besojmë ne,

Që Muhamedit, Xhibrili ia solli përmbi dh .è



Si shpallje Kuranin atij ia zbriti

Lum ai që udhëzim nga Allahu e priti.



Fjalë e shenjtë e zbritur prej Allahut të Madhëruar

Me urdhërime, ndalime e argumente përforcuar.



Fjala e Zotit të botëve është reale, e vërtetë

Kush dyshon në të ka mëkatuar e humbur përjetë.



Prej Tij filloi si Fjalë dhe se ai padyshim

Te Folësi do kthehet siç qe dhe në fillim.



Në zbritjen e tij kush dyshon, besim nuk ka

Me kokëfortësi e ka tepruar, kush në të shton diçka.



Kush thotë se Fjala e Zotit tonë është e krijuar

me injorancë kundështon shumicën duke përgënjeshtruar.



I besojmë të gjithë librat që kanë qenë para tij

Ndërmjet të dërguarve nuk bëjmë padrejtësi.



Besimi ynë është fjalë, vepër e qëllim

shtohet me dovotshmëri dhe pakësohet me kundërshtim.



As rrugën e përngjasimit s’e pranojmë si parim

as metodën e deformimit s’e marrim si drejtim.



Por me Kuran orientojmë dhe jemi udhëzuar

I fituar është ai që me Kuran është drejtuar.



Besojmë se e mira dhe keqja në tërësi

Për njeriun janë caktuar nga i Madhi Perëndi



Atë që e deshi Zoti i Arshit, ashtu ndodhi

Dhe atë që s’e deshi në këtë botë s’e solli.



Besojmë se vdekja është e vërtetë

Edhe pas ringjalljes ka një tjetër jetë.



I vërtetë është dënimi i varrit dhe ai do të ndodhë

Mbi trupin dhe shpirtin aty ku është varrosë.



Të shoqëruar së bashku Munkeri dhe Nekiri

Të dy robin do ta pyesin të ulur brenda te varri.



Peshorja e Zotit tim dhe ura janë realitet

Më kot s’janë krijuar një ferr dhe një xhenet.



Llogaria e krijesave është e përgatitur, e vërtetë

Ashtu siç në Kuran ka njoftuar për të Zoti Vetë.



Edhe hauzi i të Dërguarit të Zotit është i vërtetë, i ëmbëlsuar

Allahu me ujë të ftohtë për Muhamedin e ka posaçëruar.



Të gjithë besimtarët ujin e tij do të shijojnë

Atyre që do t'u jepet etje më s'do përjetojnë.



Sa numri i yjeve janë enët, dhe gjërësia e tij

Nga Basra në San'a përcaktuar si largësi.



I Dërguari i Allahut është më i miri që ka ekzistuar

Prej bijve të Ademit mbi tokë që ka kaluar.



Si mëshirë Zoti i qiejve atë e ka dërguar

Te dy më të rëndësishmit për t'i udhëzuar.



Natën ka ecur, për në Arsh është ngritur,

Sa dy harqe atij i është afruar duke u ngjitur.



Me fjalën e tij Zoti ynë Musain e ka dalluar

Mbi Tur e ka thirrur e Musai thirrjen ka dëgjuar.



Çdo profeti nga një mrekulli Zoti i ka dhuruar,

Muhamedin, Zoti im me Kuran e ka veçuar.



Të ndërmjetësojë në vendtubim atë e ka lejuar

Siç tregon hadithi në dy librat e saktë i vërtetuar.



Kush dyshon në të s'do të jetë pjesë e tij

E ai që do të ndërmjetësohet ka arritur sukses e lumturi.



Pas Muhamedit do të ndërmjetësojë çdo i dërguar

Për atë që këtu jetoi dhe vdiq, Zotin duke e njësuar.



Përveç idhujtarisë çdo mëkat atij që do ia fal Zoti im

Dhe çdo besimtar nga një mohues do të ketë si flijim.



Nuk do të mbesë në zjarrin e skëterrës asnjë monoteist

Dhe sikur të ketë vrarë njeriun e ndaluar qëllimisht.



Dëshmoj se Allahu të Dërguarin e Tij e ka ndihmuar,

Me shokë të sinqertë, të pastër e të përkushtuar.



Pas profetëve ata janë më të mirët që Allahu ka krijuar,

Është udhëzuar në fe çdokush që rrugën e tyre ka pasuar.



Pas profetit Muhamed, prej tyre ka qenë më i miri

Ebu Bekër es Sidiku, bujari dhe zemërdëliri.



Në çdo fjalë Mustafanë e vërtetoi

I pari që e përkrahu dhe e besoi.



Ditën e shpellës plot dëshirë veten e tij sakrifikoi,

Të gjithë pasurinë e tij për të e shpenzoi.



Pas tij është Faruku, vlera e të cilit s’duhet harruar,

Për Islamin ka qenë kështjellë e fortifikuar.



Me forcën e shpatës ai i çliroi,

Shumë vende muslimane i lehtësoi.



E shfaqi fenë e Allahut pas fshehtësisë,

E fiku njëherë e përgjithmonë zjarrin e idhujtarisë.



Uthmani, posedues i dy dritave ka vdekur duke agjëruar,

Gjithë jetën duke u falur e lexuar Kuran natën e ka kaluar.



E përgatiti ushtrinë e vobektë atë ditë me tërë pasurinë,

Ia zgjeroi të Zgjedhurit dhe shokëve të tij xhaminë.



Me të majtën e vet Mustafai dha besën në vend të tij

në marrëveshjen e Riduanit vërtetuar me dëshmi.



Mos harro dhëndërrin e Mustafait, djalin e xhaxhait të tij

I cili ka qenë gur themeltar në shkenca dhe zotëri.



Me dëshirë për të dërguarin e Allahut veten sakrifikoi

në shtrat të Pejgamberit u shtri, natën kur ai emigroi.



Për këdo që Profeti të jetë mik i parë

edhe Aliu për të bëhet mik dhe “shpëtimtar”.



Prej të përgëzuarve është Talha, Zubejri dhe Sadi,

i gëzuar e i lumtur me ta po kështu edhe Seidi.



Duke shpenzuar e jepte pasurinë Ibnu Aufi,

besnik dhe përkrahës ka qenë Ibnu Xherrahi.



As shokët dhe familja e tij s'duhen harruar

as ensarët e tabiinët e udhëzuar.



Të gjithë ata Allahu i ka lavdëruar

E më pas i Dërguari lëvdatat ka përforcuar.



Mos u bë prej refuzuesve që e tepruan

Mjerë për ato krijesa që rrugën e tyre pasuan.



Për konfliktin e sahabëve rrimë në heshtje

Ajo që ndodhi tek ata, ishte vetëm përpjekje.



Jo vetëm të vrarët, saktësisht, siç është treguar

Por edhe vrasësit e tyre në xhenet kanë për të qëndruar.



Ky është besimi i imamit tonë Shafiut

Malikut, Numanit dhe Ahmed Hambeliut.



Besimtar është ai që të gjitha këto i ka besuar

Kush devijon nga kjo, vetëm se ka kundërshtuar.


Kete poeme mund ta gjeni ne faqen www.klubikulturor.com eshte shpjegimi i akides sunite me Kaside dhe kjo poeme eshte ricensuar nga Ekrem Abdia http://www.klubikulturor.com/Hyrja%201.htm

[forum126]

Shpjegimi i poemes

Do të falenderoj Zotin me bindje e adhurim

Duke renditur si gjerdan të vetmin besim.


Autori ka filluar me falenderimin e Allahut, duke iu përmbajtur urdhërit të Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i cili thotë: “Çdo çështje me interes, nëse nuk fillon me falenderimin e Allahut, ajo është e pavlefshme.” Përmblodhi Ebu Dauti dhe Ibën Maxhe. Realiteti i falenderimit është lavdërimi me fjalë të bukura e të zgjedhura, në shenjë madhërimi.

Bindje: do të thotë nënshtrim, por meqenëse nënshtrim mund të vijë edhe si rezultat i frikës, atëherë e ka pasuar edhe me fjalën “adhurim”, sepse adhurimi është bindja me kulmin e përulshmërisë dhe të dashurisë, është një term përmbledhës i çdo gjëje, të cilën e do dhe kënaqet Allahu me të, qoftë ajo fjalë apo vepër e dukshme apo e padukshme.

Fjala e autorit “duke renditur si gjerdan” ka kuptimin e thurjes së diçkaje me diçka tjetër.

Fjala “el ikdu” sipas fjalorit do të thotë gjerdan, kështu që autori e krahason thurjen e kësaj poeme me vendosjen dhe sistemimin e rruazave në gjerdan.

Fjala “akide” e përkthyer “besim”, rrjedh nga fjala “nyje” e cila është lidhje e diçkaje. Kështu, besimtari ka lidhur zemrën me besimin e tij.

[forum126]

Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Tij

“Dëshmoj” do të thotë njoftoj. Ibn Kajimi (Allahu e mëshiroftë!) ka thënë në komentimin e Fjalës së Allahut të Madhëruar: "Allahu ka dëshmuar se s'ka të adhuruar përveç Tij" se “Frazat e përdorura nga selefët për dëshminë, vërtiten rreth fjalëve: gjykim, vendim, sqarim dhe lajmërim.” Të gjitha këto kuptime janë të vërteta dhe nuk bien në kundërshtim ndërmjet tyre, pasi dëshmia përfshin fjalët e dëshmuesit, lajmin dhe thëniet e tij, përmban njoftimin dhe sqarimin e tij. Ajo ndahet në katër shkallë:

a) Dija, njohja për saktësinë dhe vërtetimin e asaj që dëshmohet.

b) Ta thotë atë, ta shqiptojë edhe nëse nuk e dinë të tjerët, madje ta thotë atë në vetvete, ta përmend atë, ta shqiptojë ose ta shkruajë atë.

c) Të njoftojë të tjerët për atë që dëshmon, t’i lajmërojë ata dhe t’ua sqarojë atyre.

d) T'i detyrojë të tjerët në përmbajtjen e saj dhe t'i urdhërojë të tjerët me të.

Pastaj ka thënë se shkalla e dijes të cilën dëshmia e përmban është e domosdoshme, sepse në rast të kundërt personi dëshmon për atë që nuk ka dije. Allahu i Madhëruar thotë: “Përveç atyre që dëshmuan në të vërtetën e që e dinin” Zuhruf-86. Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë për atë që dëshiron të dëshmojë: “Si shembulli i atij, dëshmo!” dhe tregoi me shenjë nga dielli. Transmeton Tirmidhiu.

Shkalla e të folurit dhe e lajmërimit. Çdokush që flet dhe lajmëron për diçka, ka dëshmuar për atë edhe pse nuk e ka shqiptuar fjalën “dëshmi”. Allahu i Madhëruar thotë: “E i quajtën engjëjt, adhuruesit e Mëshiruesit, femra. A ishin të pranishëm ata në krijimin e tyre? Dëshmia e tyre do të regjistrohet dhe ata do të merren në pyetje”. Zuhruf 19. Pra, Allahu e ka konsideruar fjalën e tyre dëshmi edhe pse ata nuk e kanë përdorur fjalën dëshmi.

Shkalla e njoftimit dhe informimit ndahet në dy lloje: njoftim me fjalë, njoftim me vepra. Kjo duhet të jetë edhe metoda e çdo mësimdhënësi, njëherë e shpjegon me fjalë dhe një herë e ilustron me shembuj…”

Shkëputur nga libri “Medarixhu Esalikijn” vëll. I, f. 332.

Fjala e autorit “Nuk ka zot tjetër veç Tij” duhej thënë “S’ka të adhuruar me të drejtë përveç Tij”, sepse vetëm pohimi i teuhidit rrububijeh nuk e fut njeriun në Islam. Allahu i Madhëruar i ka dërguar profetët e Tij, si dhe i ka zbritur librat e Tij, për t’u adhuruar i Vetëm pa i shoqëruar Atij askënd. E ky është njësimi i adhurimit, njësimi me anë të veprave. Ndërsa për njësimin rrububije nuk ka obligime e as vepra në të. Vetë Allahu i ka krijuar krijesat e Tij në një instinkt të tillë, siç e ka urdhëruar profetin e Tij që t’i pyesë idhujtarët: “Thuaj: Kush është Zoti i qiejve dhe Zoti i Arshit të Madh? Ata do të thonë Allahu! Thuaju: E pse nuk frikësoheni pra?” Muminun 86-87. Gjithashtu Allahu i Madhëruar thotë: “E nëse do ti pyesësh ata: kush i ka krijuar qiejt dhe tokën? Do të thonë Allahu…” Llukman 25. Kjo tregon se pranimi i rrububijes nuk e fut personin në islam.

Dijetari islam Ibën Tejmije (Allahu e mëshiroftë!) ka thënë: “Qëllimi me njësimin nuk është thjesht njësimi rrububije që do të thotë, të besuarit se Allahu i Vetëm është Krijuesi i botës siç e mendojnë këtë ehlu-lkelami dhe sufistët, kështu ata mendojnë se duke vërtetuar këtë me argument kanë (vërtetuar) arritur kulmin e besimit. Nëse personi pranon atë që meriton Zoti prej cilësive dhe i largon Atij çdo të metë që Ai ia ka larguar Vetes së Tij, e pranon se Ai i Vetëm është Krijues i çdo gjëje, nuk është njësues deri sa të dëshmojë se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Allahut të Vetëm. Pra të pohojë se Allahu i Vetëm është i Adhuruari që e meriton të adhurohet dhe që kërkon një adhurim të vetëm dhe pa i shoqëruar Atij asgjë. Termi “el ilah” do të thotë i adhuruar që meriton adhurimin dhe nuk do të thotë i aftë për të krijuar…” "Fet’hul Mexhijd" f. 16.

Qëllimi është se njohja e Zotit është e krijuar dhe instinktive, ndërsa pohimi që kërkohet është pohimi i adhurimit, e siç përmendëm, adhurimi është një term që përmbledh çdo vepër të dukshme apo të fshehtë të cilën e do dhe kënaqet me të Allahu. Këto vepra ndahen në vepra të zemrës, gjuhës dhe gjymtyrëve, siç ka thënë Ibnul Kajimi (Allahu e mëshiroftë!): “Adhurimi mbështetet mbi 15 rregulla. Kush i plotëson ato ka plotësuar shkallët e adhurimit. Për ta sqaruar këtë themi se adhurimi ndahet në vepra të zemrës, gjuhës dhe gjymtyrëve. Gjithashtu adhurimi ka pesë dispozita për gjykimin e veprave: obligim, e ndaluar, e pëlqyeshme, e papëlqyeshme dhe e lejuar, ku çdonjëra prej tyre ka të bëjë me zemrën, gjuhën dhe gjymtyrët.”

"Fet'hul mexhijd" f. 17.

[forum126]

Përjetësisht i Fuqizuar i Vetëm që në hershmëri


“Fuqizohet” do të thotë Vetëmbahet. Nga kjo ka ardhur dhe emri i Tij “Fuqiplotë” që ka kuptimin “i Vetëekzistueshëm” që nuk ka nevojë për askënd.

“Në hershmëri” do të thotë që në “përjetësi”. Kështu, kuptimi i saj është se Allahu i Madhëruar është cilësuar që në përjetësi me qëndrueshmëri dhe me të gjitha cilësitë e Tij të plota dhe mosekzistenca e tyre është mangësi. Gjithashtu Allahu i Madhëruar është i Pastër nga të gjitha mangësitë dhe i Vetëm, si i tillë, askush nuk e shoqëron Atë në gjithça që i takon vetëm Atij.

Me këtë autori ka filluar të sqarojë çështjen e Emrave dhe Cilësive të Allahut të Madhëruar, ndërsa ne duke iu lutur Allahut të na japë sukses do të sqarojmë në përgjithësi akiden e pasuesve të sunetit në lidhje me këtë çështje.

Baza e akides së tyre është: pohimi i asaj që ka pohuar Allahu për Vetveten në librin e Tij, apo të asaj që ka pohuar i dërguari i Tij për Të, duke mos i përngjasuar dhe përshkruar ato, si edhe mohimi i gjithçaje të cilën Allahu e ka mohuar për Vetveten, apo çdo gjëje që ka mohuar i dërguari i Tij për Të, duke mos i deformuar dhe i ndryshuar ato. Pra, besimi i tyre është pohim pa përngjasim e pa përshkrim dhe mohim pa deformim e pa ndryshim.

Fjala deformim në gjuhë ka kuptimin zbrazje, boshatisje, siç është fjala e Allahut të Madhëruar “…dhe pus i boshatisur”, domethënë i zbrazët, pa ujë dhe pavlerë. Apo siç është fjala e bidatçinjve që kur u thuhet atyre: Allahu është i Ditur, thonë: Allahu nuk është i paditur. Ndërsa ndryshimi është animi i Emrave dhe Cilësive të Allahut nga kuptimet e tyre reale në kuptime të tjera, që nuk kuptohen vetëm se me argumente, si keqinterpretimi i Dorës në fuqi. Ndërsa përngjasimi është të krahasohet Allahu me krijesat e Tij, siç kanë vepruar disa bidatçinj duke e krahasuar me një person të ulur mbi fron, larg të metave qoftë Ai. Përshkrimi është që t’i përshkruash Allahut mënyrë ose formë, dhe qëllimi nuk është se Ai nuk ka formë, por të largohemi nga përfytyrimi sepse imagjinata jonë nuk e arrin një gjë të tillë.

Të parët tanë të ndershëm besojnë se çdo lloj përngjasimi, përshkrimi, deformimi, dhe ndryshimi konsiderohet mohim në Emrat dhe Cilësitë e Allahut. Allahu i Madhëruar thotë:

“Allahu ka Emrat më të bukur, prandaj luteni Atë me to, e largohuni prej atyre që bëjnë shtrembërime (mohojnë) në Emrat e Tij. Ata do të shpërblehen për atë që vepruan” Araf 180.

Kjo tregon se njerëzit ndahen në dy lloje: vërtetues dhe mohues. Vërtetues janë ata të cilët pohojnë Emrat dhe Cilësitë ashtu siç Allahu ka përshkruar me to Vetveten, duke mos e përngjasuar Atë dhe duke mos i deformuar ato nga kuptimi i tyre.

Ndërsa mohuesit janë ose përngjasues ose deformues.

Akidja e selefëve bozohet në Fjalën e Allahut të Madhëruar:

“Asgjë nuk është i ngjashëm me Të. Ai është Dëgjuesi, Shikuesi.” Shura-11.

duke pohuar kështu Cilësitë e Tij dhe mohuar përngjasimin me çdo krijesë. Nga ky ajet ata kanë nxjerrë dy rregulla të rëndësishme:

E para: Të folurit për Cilësitë është i njejtë me të folurit për Qenien. Kjo do të thotë se çdo kush që i pohon Allahut një Qenie të Shenjtë, e cila nuk i përngjason asnjë qenie tjetër, duhet që t’i pohojë Atij edhe Cilësi të shenjta që nuk u përngjasojnë cilësive të krijesave, sepse qenia njihet vetëm nëpërmjet cilësive.

E dyta: Pohimi i disa Cilësive, kërkon pohimin e Cilësive të tjera në të njëjtën mënyrë. Pra, ashtu siç Allahu i Madhëruar nuk ka shembull të ngjashëm në Dijen e Tij, Aftësinë e Tij, Dëshirën e Tij, po ashtu nuk ka shembull të ngjashëm as edhe në Zemërimin e Tij, Zbritjen e Tij apo në Ardhjen e Tij, etj.

[forum126]

Ai është i Pari, Nismëtari pa fillim

“I Pari” : Është një nga Emrat e Tij të vërtetuar me argumente nga Kurani. Allahu i Madhëruar thotë:

“ Ai është i Pari dhe i Fundit, i Dukshmi dhe i Padukshmi dhe Ai është i Gjithëdijshmi për çdo gjë.” Hadid, 3.

Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ka komentuar fjalën “i Pari” me : “Para të Cilit nuk ka patur asgjë” në hadithin që ka nxjerrë Imam Muslimi transmetuar nga Ebu Hurejrja, i cili ka thënë se i dërguari i Allahut ka thënë :

“Kush thotë para se të flejë: O Allah! Zot i qiejve dhe i Tokës, Zoti i Arshit të Madh, Shpërthyesi i bërthamës dhe i farës. Ti je Zbritësi i Teuratit, Inxhilit dhe Furkanit (Kuranit), të lutem ty të më mbrosh nga e keqja e vetvetes dhe nga e keqja e çdo keqbërësi që është nën zotërimin Tënd (që Ti e merr prej balukeje). Ti je i Pari e para Teje nuk pati asgjë e Ti je i Fundit e pas Teje nuk do të mbetet asgjë. Ti je i Dukshmi dhe mbi Ty s’ka asgjë. Ti je i Padukshmi e nën Teje s’ka asgjë. Largoje nga ne borxhin dhe na mbro prej skamjes!”. Nuk do ta dëmtojë atë asgjë gjatë asaj nate.

Disa dijetarë kanë përdorur termin “i motshëm” duke u bazuar në një hadith të dobët që ka nxjerrë Ibnu Maxhe, por kjo është gabim, sepse kjo fjalë në gjuhën arabe do të thotë paraprirës i të tjerëve, ose që nuk e ka parakaluar atë askush, ose në llojin i tij ka edhe më të rinj. Për të qenë më të saktë, ne i përmbahemi asaj që na ka ardhur në Kuran dhe Sunet.

Ndërsa fjala e tij “Nismëtari pa fillim” është komentim i Emrit të Tij i cili do të thotë: Themeluesi, Krijuesi i krijesave nga mosekzistenca, por përfshin edhe kuptimin Shpikës pa patur model të mëparshëm. Të dy këto kuptime kanë ardhur në Kuran:

“Falenderimi i takon Allahut, Filluesit të qiejve dhe tokës” Fatir 1.

Në një transmetim të Ibn Abasit (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) tregohet se ka thënë: Nuk e dija se çdo të thoshte “Filluesi i qiejve dhe i tokës” deri sa më erdhën mua dy beduin (banorë të shkretëtirës) të cilët grindeshin për një pus. Njëri thoshte e fillova unë, tjetri thoshte e fillova unë (d.m.th e hapa unë, e bëra pasi ai nuk gjendej më parë).

Ndërsa për emrin “Shpikës” Allahu i Madhëruar ka thënë:

“Ai është Shpikësi i qiejve dhe i Tokës…” El Bekare 117.

Domethënë: Themeluesi i tyre pa kurrfarë modeli të mëparshëm.

[forum126]

Asgjë s’ka pas Tij, i Vetëm në Lartësim




“Asgjë s’ka pas Tij” domethënë: Ai është i Fundit dhe pas Tij nuk ka asgjë, sikurse e ka sqaruar këtë i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).

“i Vetëm në Lartësim” domethënë: është veçuar me Qenien e Tij i Pari dhe i Fundit.

[forum126]

Dëgjues, Shikues, i Gjithëditur e Folës

Fjala e tij “Dëgjues, Shikues” pohon dy Cilësi të Allahut të Madhëruar: Dëgjimin dhe Shikimin. Përsa i përket Dëgjimit, Allahu i Madhëruar i përfshin të gjitha zërat, duke i dalluar me dije dhe saktësi. Kjo tregon se Allahu i Madhëruar i dëgjon të gjitha zërat në mënyrë të plotë e gjithëpërfshirëse. Ai dëgjon lavdërimin e mbajtësve të Arshit, lavdërimin e engjëjve të qiellit, lavdërimin e të gjithë njerëzve dhe xhindëve si dhe të gjithë krijesave, pavarësisht nga ndryshimi i zërave, gjuhëve apo dialekteve të tyre. I dëgjon të gjithë në një çast të vetëm, pa iu përzier Atij zëri me zërin, apo gjuha me gjuhën tjetër.

Dëgjimi i Tij i ka përfshirë të gjitha qeniet, siç ka thënë Aishja (Allahu qoftë i kënaqur prej saj!): “Falenderimi i takon Allahut, i Cili përfshin me Dëgjimin e Tij të gjitha qeniet. Pasha Allahun, erdhi dialoguesja (Haule bint Thalebeh) të bisedojë me Profetin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për çështjen e burrit të saj (Eus bin Samit). Pasha Zotin, unë isha në një qoshe të shtëpisë dhe nuk e dija se ç’po i thoshte. Atëherë Allahu i Madhëruar shpalli që nga sipër shtatë qiejve: “Vërtet, Allahu i dëgjoi fjalët e asaj, e cila bisedoi me ty lidhur me burrin e vet, që u ankua tek Allahu, prandaj Allahu e dëgjon bisedën tuaj, Allahu është Dëgjues, Shikues (Vështrues).” Muxhadele, 1. Transmetoi Buhariu.

Ndërsa, përsa i përket Shikimit, Allahu i Madhëruar përfshin me të, të gjitha gjërat e vëzhgueshme, persona apo ngjyra qofshin ato, sado larg apo të imëta qofshin ato. Tek Ai nuk ndikon asnjë pengesë apo perde. Ai i shikon ato nga të gjitha anët në mënyrë të plotë e gjithëpërfshirëse. Në shumë raste, në Kuran këto dy cilësi përmenden bashkë, për të pohuar gjithpërfshirjen, siç thotë Allahu i Madhëruar:

“Askush dhe asgjë nuk është si Ai. Ai është Dëgjuesi, Shikuesi.” Shura 11.



“Vërtet, Allahu i dëgjoi fjalët e asaj, e cila bisedoi me ty lidhur me burrin e vet, që u ankua tek Allahu, prandaj Allahu e dëgjon bisedën tuaj, Allahu është Dëgjues, Shikues (Vështrues).” Muxhadele, 1.

Gjithashtu dhe Fjala e Tij drejtuar Musait dhe Harunit:

“Ai (Allahu) tha: “Mos u frikësoni se Unë jam me ju (me Ndihmën Time), dëgjoj dhe shikoj.” Ta Ha, 46.

Po ashtu edhe Fjala e Tij:

“Allahu ju urdhëron që t’u jepni amanetin të zotëve të tyre, dhe kur të gjykoni, të gjykoni me drejtësi mes njerëzve. Sa e mirë është kjo që ju këshillon! Allahu dëgjon dhe shikon çfarë veproni.” Nisa, 58.

Ebu Daudi transmeton nga Ebu Hurejrja se Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e lexoi këtë ajet dhe kur mbërriti tek Fjala e Allahut të Madhëruar: “Allahu dëgjon dhe shikon çfarë veproni” vendosi gishtin e madh te veshi dhe gishtin tregues te syri.

Këtë Profeti e ka bërë për të pohuar këto dy cilësi. Vërtet që Allahu i Madhëriur i ka përçmuar “zotat” e idhujtarëve (politeistëve), ngaqë ata as nuk dëgjojnë e as nuk shikojnë. Allahu i Madhëruar ka thënë:

“A kanë ata (idhujt) këmbë të ecin me to, a kanë duar të rrëmbejnë me to, a kanë sy të shohin me to, a kanë vesh të dëgjojnë me to?…” Araf, 195.

Ashtu si edhe Ibrahimi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka vënë në dukje mangësitë e “zotave” të idhujtarëve për shkak të mosdëgjimit të tyre. Allahu i Madhëruar thotë:

“Lexoju atyre ngjarjen e Ibrahimit kur i tha babit të vet dhe popullit të tij: “Çfarë jeni duke adhuruar?” Ata i thanë: “Adhurojmë idhujt, vazhdimisht u jemi besnik atyre!” Ai tha: “A ju dëgjojnë ata juve kur u luteni?” ose “A ju sjellin dobi juve apo dëm?…” Shuara, 69-73.

Allahu i shkatërroftë gjymtuesit (muatilët) të cilët i deformuan Cilësitë e Allahut të Madhëruar. Allahu i ka përçmuar idhujtarët, ngaqë idhujt e tyre nuk i zotëronin këto cilësi.

Në fjalën e tij “i Gjithëditur” pohohet Cilësia e Diturisë, me të cilën arrihen të gjitha njohuritë ashtu siç janë, pa u ndryshuar.

Allahu i Madhëruar thotë:

“…Ai është i Gjithëdijshmi, i Urti.” Tahrim, 2.

“…Më tregoi i Gjithëdijshmi, Njohësi i të fshehtave.” Tahrim, 3.

“…Ai e di ç'futet në Tokë dhe ç'del prej saj, ç'zbret prej qiellit dhe ç'ngjitet në të,…” Hadid, 4.


“Çelësat e fshehtësisë janë vetëm tek Ai, atë (fshehtësinë) nuk e di askush veç Tij. Ai e di çka ka në Tokë dhe në det, Ai e di për çdo gjethe që bie dhe s’ka kokërr në thellësi të tokës, s’ka të njomë dhe s’ka të thatë që nuk është në librin e qartë.” En'am, 59.

Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Çelësat e fshehtësisë janë pesë dhe askush përveç Allahut nuk i di ata”, pastaj lexoi Fjalën e Allahut të Madhëruar: “S'ka dyshim se vetëm Allahu e di kur do të ndodhë Kiameti, Ai e di kur e lëshon shiun, Ai e di se ç’ka në mitra. Askush nuk e di përveç Tij se çfarë do t'i ndodhë nesër dhe askush nuk e di, përveç Tij, se në ç’vend do të vdesë. Allahu është më i Dijshmi, më i Njohuri.” Llukman, 34.

Në fjalën e tij “Folës” pohohet Cilësia e të folurit, pasi Allahu i Madhëruar, flet me Fjalë reale siç tha Allahu i Madhëruar:

“… e Musait i foli Allahu me Fjalë” Nisa, 164.



“E kur Musai erdhi në kohën që i caktuam, i foli Zoti i Vet…” Araf, 143.

Interpretimi i muatilëve se ajo që i foli Musait ishte pema dhe jo Allahu i Madhëruar, është interpretim i gabuar, pasi Allahu thotë në Kuran:

“Dhe kur arriti tek ai (zjarri) nga ana e djathtë e luginës së atij vendi të bekuar me pemë, u thirr: ‘O Musa, s'ka dyshim se Unë jam Allahu, Zoti i botëve.'” Kasas, 30.

Pra, është e pamundur që pema të thotë Unë jam Allahu.

Gjithashtu, edhe skolastikët kanë gabuar në mendimin e tyre, se Fjala e Zotit të Madhëruar është e folur (fjalë) në vetvete. Për këtë ata argumentohen se nëse i pohojmë Allahut të Madhëruar zë, e kemi përngjasuar Atë me krijesat. Argumentimi i tyre është i pabazë, sepse pohimi i zërit nuk përmban krahasim, pasi Allahut të Madhëruar nuk i përngjan asgjë. Allahu i Madhëruar ka thënë:

“… Zoti i tyre i thirri: 'A nuk ua ndalova ju dyve atë pemë?'…” Araf, 22.

Kjo tregon se thirrja nuk realizohet, veçse me zë të dëgjueshëm. Siç ka ardhur në një hadith të nxjerrë nga imam Ahmedi dhe Taberaniu nga Abdullah ibn Enes i cili thotë: kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke thënë: “Do t'i ringjallë Allahu njerëzit të zhveshur dhe të pabërë synet dhe do t'i thërrasë ata me zë, ku ata që ndodhen larg do ta dëgjojnë ashtu si ata që janë afër: Unë jam Mbreti Unë jam Mbisunduesi. ”

Për të hedhur poshtë fjalën e bidatçinjëve, mjafton poshtërimi që Allahu i Madhëruar i ka bërë beni israilëve, kur morën si zot atë që as nuk fliste dhe as i drejtonte në ndonjë rrugë, duke thënë:

“Në mungesë të tij, (pas vajtjes në Tur për të marrë Teuratin) Populli i Musait bëri nga stolitë e veta një trup viçi (për ta adhuruar atë). Ai kishte britmë (sikur pallte). A nuk e shihnin ata se ai nuk ju fliste as nuk i udhëzonte në ndonjë rrugë të drejtë. E morën atë (viçin si idhull), e ishin të padrejtë (ndaj vetes së tyre).” Araf , 148.

[forum126]

I Plotfuqishëm t’i kthejë botrat, siç qe dhe Krijonjës

Në fjalën e tij: “I Plotfuqishëm t’i kthejë botrat, siç qe dhe Krijonjës” pohohet Cilësia e Fuqisë. Allahu i Madhëruar thotë:

“…Allahu është i Plotfuqishëm për çdo gjë.” Bekare, 20.

Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “E di se Allahu është i Plotfuqishëm për çdo gjë dhe se Allahu e ka përfshirë çdo gjë me Diturinë e Tij.”

Transmeton Ibn Sinij, siç ka ardhur në librin e lutjeve.

Në këtë hadith ka kundërpërgjigje për mohuesit e ringjalljes. Allahu i Madhëruar thotë: "Ashtu siç e filluam krijimin e parë, ashtu do ta rikthejmë atë." Për këtë çështje do të flasim më vonë.

[forum126]

Dëshirues, në kohën e tyre krijesat i deshi



Në të pohohet Cilësia e Vullnetit (Dëshirës së Allahut). Vullneti ndahet në dy lloje:

Lloji i parë: Vullneti universal, me të cilin Allahu krijoi çdo gjë që dëshiroi.

Lloji i dytë: Vullneti ligjërimor, me të cilin Allahu i ligjëroi robërve të Tij çdo gjë që Allahu e do dhe kënaqet me të. Jo çdo gjë që dëshiroi Allahu ekzistencën e saj e deshi atë, por e dëshiroi atë për urtësi të cilën e di vetëm Ai. Allahu nuk krijon asgjë kot dhe pa funksion, ashtu siç thotë Allahu i Madhëruar:

“Ne nuk i krijuam qiejt e Tokën dhe gjithçka që është mes tyre për të luajtur.” Enbija, 16.

Kështu, jo çdo gjë që e deshi e krijoi. Vërtetë që Allahu i Madhëruar e ka krijuar të keqen, por nuk e do atë, dhe as që urdhëron ta veprojmë; po ashtu e ka krijuar imanin (të besuarit) dhe nuk ka dëshiruar që të besojnë të gjithë krijesat e Tij, por dëshiroi t’i sprovojë ata. Allahu i Madhëruar thotë:

“…Allahu ka argumentin më të plotë dhe sikur të donte Ai do t’ju vinte në rrugë të drejtë të gjithëve.” En'am. 149.

Ndërsa kuptimi i “Dëshirues, në kohën e tyre krijesat i deshi” do të thotë se Allahu i Madhëruar, ka përcaktuar për krijimin dhe përfundimin e tyre një kohë të caktuar, e gjithë kjo në përputhje me Urtësinë dhe Diturinë e Tij. Allahu i Madhëruar thotë:

“Çdo popull ka afatin e vet, e kur t’u vijë afati i tyre, ai nuk mund të shtyhet për asnjë moment, e as të shpejtohet.” Araf, 34.

[forum126]

I Plotfuqishëm, me themel vendosi çka deshi.

Fjala e tij: “I Plotfuqishëm, me themel vendosi çka deshi” do të thotë se me Fuqinë e Tij absolute, krijoi çdo gjë, në atë mënyrë që e dëshiroi. Për Allahun asgjë s'është e pamundur.


vijon