Kisha Orthodhokse dënon vetëvrasjet

[angeldust]

Kisha ortodokse autoqefale e Shqiperise denon me force vetvrasjen dhe duke e konsideruar ate si nje krim ndaj jetes dhe Zotit, e ndalon sherbesen fetare per te gjithe ata qe kane bere kete akt kunder vetes se tyre. Ne nje njoftim per shtyp te kesaj Kishe, u behet thirrje femijeve qe te mos degjojne asnje predikues te vdekjes ndersa prinderve qe te jene me te kujdesshem dhe t'i mbrojne femijet nga cdo propagande apo mesim, qe i kundervihet jetes.

14/05/2005

[WaRrIoR]

E drejte!
Prinderit duhet te jene sa me afer problemeve te femijeve te tyre,duhet ti edukojne ata ne menyren me te mire!
Femija duhet te kuptoje qe JETA eshte dhurata me e shtrenjte qe Zoti na ben dhe ne duhet ta konservojme ate me shume kujdes.Jeta eshte fruti i dashurise qe Perendia ka per qenjen njerezore dhe vetvrasja eshte vetem nje rebelim ndaj Tije...asnje dhimbje nuk mund ta justifikoje kete akt absurd i cili shkon kunder natyres!

[Albo]

Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë

Thirrje: Duajeni Jetën


Në këtë periudhë pas Pashke, duke e parë jetën nën dritën e Ngjalljes së Krishtit, jemi shumë të shqetësuar nga njoftimet për shtimin e vetëvrasjeve. Ngjallja e Zotit dhe besimi në Ngjalljen është një thirrje dhe një kërkesë për ta dashur dhe mbrojtur jetën akoma më shumë. Nëse dikush predikon apo beson të kundërtën, Kisha Orthodhokse shpall me forcë dhe pa ekuivok, se vetëvrasja është një kundërvënie dhe një mohim i Ngjalljes dhe i gjithë mësimit të Perëndisë.
Kjo është edhe arsyeja që Ajo e dënon me forcë vetëvrasjen, dhe duke e konsideruar atë një krim ndaj jetës dhe kundër Zotit, e ndalon shërbesën fetare për të gjithë ata që kanë bërë këtë akt, kundër vetes së tyre.
U bëjmë thirrje të gjithë fëmijëve që të mos dëgjojnë asnjë predikues të vdekjes. Zoti i do ata që të jetojnë dhe ta duan jetën; si atë të tyren ashtu edhe të të tjerëve.
U bëjmë thirrje prindërve që të jenë më të kujdesshëm dhe t’i mbrojnë fëmijët e tyre nga çdo propogandë apo mësim që i kundërvihet jetës. Asnjë mësim nuk mund të vijë nga Zoti dhe në të njëjtën kohë të kundërshtojë jetën.
U bëjmë thirrje gjithashtu të gjithë motrave dhe vëllezërve, të cilët janë në mundime dhe sëmundje, që janë nën peshën e dëshpërimit, varfërisë, pasigurisë, vetmisë dhe zhgënjimit: le të mos dekurajohen dhe le të kenë shpresë. Besimi i krishterë nuk ka thënë kurrë që nuk do të kemi vështirësi; vetë jeta tokësore e Zotit tonë ishte plot vështirësi, por ai jep mënyrën për t’i përballur ato.
U bëjmë thirrje të gjithëve në emër të Zotit të Jetës që ta duan, ta mbrojnë, ta respektojnë dhe të kujdesen për jetën, këtë dhuratë të jashtëzakonshme të Perëndisë.


Sinodi i Shenjtë
i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë


Datë 14.05.2005

[Albo]

Mbi kuptimin e jetës

Kërkimi i kuptimit të jetës nuk përbën vetëm problem të filozofisë por dhe një nevojë elementare të jetës së përditshme. Mungesa e gjetjes së një kuptimi, i cili të mbushë nevojën ekzistenciale të njeriut është e lidhur me ndryshimet e vrullshme që janë shënuar në kohën tonë. Është karakteristik fakti që dobësia më e madhe përballë problemit të kuptimit të jetës paraqitet sot ku njeriu realizon zotërime të mahnitshme në shkencë dhe teknikë duke e shtrirë pushtetin e tij madje edhe më tej planetit të tij ku banon. Prandaj dhe kjo pamundësi e njeriut paraqitet si një ironi tragjike. Sipas E.Durkheim proceset e ndryshimit në botën moderne janë aq të vrullshme dhe të fuqishme saqë ato shkaktojnë vështirësi sociale të mëdha, të cilat ai i lidhte me anomi. Një ndër studimet më të famshme të Durkheimit ka të bëjë me analizën e vetëvrasjes. Vetëvrasja duket se është një akt krejt vetjak, ajo duket se është pasojë e trishtimit vetjak të shkallës më të lartë. Megjithatë Durkheim tregon se faktorët socialë kanë ndikim vendimtar në sjelljen vetëvrasëse të njeriut, e ushqyer kjo nga çorganizimi i jetës sociale, domethënë nga “anomia” sociale. Kjo gjendje, ashtu siç e argumentoi Durkheim në studimin e tij klasik shoqëror për vetëvrasjen, përbën faktor pozitiv për rritjen e saj në një shoqëri. Kështu p.sh. me bollëkun e madh ekonimik, sikurse dhe me krizën e theksuar ekonomike, zvogëlohet kohezioni i anëtarëve të shoqërisë. Paraqiten më tepër raste të pamundësisë së përshtatjes në jetën shoqërore, duke rritur kështu përqindjen e vetëvrasjeve. Në të kundërt në rastet e rreziqeve apo të kërcënimeve të mëdha kohezioni i anëtarëve të shoqërisë rritet dhe përqindja e vetëvrasjeve të saj zvogëlohet. Me fjalë të tjera në këto raste anomia e shoqërisë ulet ose zhduket dhe rivendoset kohezioni i anëtarëve të saj.

Në kohën e sotme anomia sociale kultivohet me turmëzimin e njerëzve, gjë që të çon në shndërrimin e tij në numër (individ) dhe izolimin e tij. Filozifia e qytetërimit bashkëkohor, ekonomia, mënyra e jetesës, mjetet e informacionit dhe të komunikimit e shtypin personin, e ulin duke e shndërruar në numër dhe e bëjnë të huaj duke e veçuar nga ambienti shoqëror i natyrshëm. Lidhjet e tij të hershme sociale zhduken jo vetëm nga ambienti i tij i gjërë shoqëror, por dhe nga ai më i ngushtë. Njeriu braktis lidhjet e tij tradicionale shoqërore dhe farefisnore dhe orientohet drejt vetmisë. Kjo në radhën e saj kultivon fobira të shumëllojshme, që shkrijnë jetën sociale dhe e mundojnë njeriun. Kështu hapet lehtë rruga drejt zhgënjimit dhe vetëvrasjes.

Piedestali i tendencës drejt vetëvrasjes është ndjenja e thellë e vetmisë, që nga njëra anë zhvillohet mbi personalitete të mangëta, dhe nga ana tjetër fuqizohet nga kushtet e këqija sociale të individit. Kjo vetmi është e mundur që të shprehet si ndjenjë e boshllëkut ekzistencial, si mungesë e interesit dhe të prespektivave, si ndjenjë e mospërmbushjes apo mungesës së kuptimit për jetën.

Në mes të këtij qorrsokaku ku gjendet ky njeri, i një rëndësie shpëtimtare është takimi i tij me Perëndinë, sepse vetëm atëherë do të kuptojë kuptimin dhe vlerën e ekzistencës së tij si njeri dhe si person. Ky takim me Perëndinë do të japë dimensione të reja të pafund në tërësinë e tij ekzistenciale. Nëpërmjet përvetësimit të konceptit “sipas ikonës dhe ngjashmërisë”, individi ngrihet nga relativiteti dhe e përkohshmja dhe zë pozicionin e vërtetë të tij në vendin e ekzistencës së tij.

Vetëvrasja si akt dëshpërimi dhe zhgënjimi shfaq dhe pabesinë karshi Perëndisë. Njeriu, duke i dhënë fund brutalisht jetës së tij, mohon pushtetin e Perëndisë dhe shpreh pabesinë e tij ndaj dashurisë dhe providencës Hyjnore. I krishteri i vërtetë beson se Perëndia nuk do të lejojë që të tundohet “përtej fuqive” të tij. Mundet jo vetëm që ta çlirojë nga çdo e keqe, por dhe ta ndihmojë që ta përballojë për interesin e tij të vërtetë dhe të përjetshëm.

Vlash Plepi