Skandali i ambasadorit shqiptar në SHBA, Fatos Tarifa

[BOKE]

Jep, jep pa pellcet - i thone llafit

Apo edhe: "Nuk eshte puna ke nje lekshi apo dy lekshi; eshte puna tek gjesti"

Une nuk e di me saktesi nese kaseta eshte reale apo jo (ma ha mendja qe eshte), por di qe z. ambasador ka qene mik i ngushte me kete Indritin. Edhe nqs ky $4,500 eshte sebepi, ketu nuk ka asgje te keqe, se me sa kam degjuar, abuzimet ne ambasaden tone ne DC jane te medha. Kontrolli, qe vazhdon, do ta konfirmoje kete. Vetem udhetimet e fluturimet per pune private do dalin e do mjaftojne, pa diskutuar mungesen e dokumentacionit per shume shpenzime te tjera.

Posti i ambasadorit ne SHBA eshte posti me i rendesishem nga postet e ambasadoreve shqiptare ne bote dhe si i tille, personi ne kete detyre duhet te jete shembull per te gjithe te tjeret.

Shqiptaret ne DC mund ta dine (ose jo) qe ky Indriti eshte horr, por se c'donte z.ambasador me kete horr, nuk arrijne ta kuptojne.

Shkarkimi mendoj une, behet me synimin qe t'i behet e ditur botes dhe vecanerisht SHBA, qe shteti shqiptar, eshte, ekziston dhe eshte serioz, sidomos me personat qe e perfaqesojne ate.

Edhe nqs eshte viktime e ndonje loje politike, nuk ka asgje te keqe. Nuk eshte as i pari e as i fundit.

[Xhuxhumaku]

Nesho, aktualisht është drejtuesi i vetëm i përfaqësive diplomatike të vendit në SHBA

Agim Nesho, në vend të Fatos Tarifës

Diplomati është emëruar prej disa ditësh, si i ngarkuar me punë në ambasadën tonë në Uashington

Laureta RRYÇI

Ambasadori Agim Nesho zëvendëson Fatos Tarifën. Burime pranë ambasadës sonë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës pohojnë për gazetën "Tirana Observer", se prej pak ditësh Nesho, aktualisht ambasadori i Shqipërisë është emëruar dhe si i ngarkuari me punë në institucionin që deri më 25 maj drejtohej nga ambasadori Fatos Tarifa. Të njëjtat burime tregojnë se duke qenë në një periudhë zgjedhjesh, nuk mund të emërohet për momentin një ambasador në këtë ambasadë, kështu që drejtuesit e Ministrisë së Jashtme kanë menduar si kandidatin më të mundshëm për këtë post Agim Neshon. Ndërkohë që sipas procedurave për palën amerikanë, Fatos Tarifa vazhdon të jetë ambasadori i Shqipërisë në vendin e tyre. Burimet shpjegojnë se ambasadori i ri pritet të emërohet ose në fund të gushtit ose në shtator të këtij viti. Për rrjedhojë, deri në atë ditë të gjitha kompetencat drejtuese do të jenë në varësi të Neshos, të cilit për kaq kohë do t'i duhet të drejtojë dy përfaqësi diplomatike të vendit tonë.

Zëvendësimi i Tarifës me Neshon

Firma e presidentit Moisiu për shkarkimin e ambasadorit Fatos Tarifa pas të ashtuquajturit "skandal financiar", ka vënë në lëvizje drejtuesit e Ministrisë së Jashtme për të zgjedhur një kandidaturë të mundshme për postin në fjalë. Gjithçka është zgjidhur shumë shpejt, Tarifa pas shkarkimit nga detyra mësohet të ketë marrë një njoftim se brenda pak ditësh do të vinte si i ngarkuar me punë Agim Nesho. Ky i fundit ishte në postin e ambasadorit të Shqipërisë në OKB. Të njëjtat burime nga ambasada bënë të ditur se Nesho ka mbërritur ditët e para të qershorit ku dhe është prezantuar me pjesën e stafit diplomatik që do të kishte në varësi përveç atij të OKB-së. Që nga ajo e ditë e deri më sot, Nesho ka kompetenca të plota mbi dy përfaqësi diplomatike të Shqipërisë.

Kur do të zgjidhet ambasadori

Sipas procedurës që ndiqet për emërimin e një ambasadori, i bie që ambasadori i Shqipërisë në SHBA të zgjidhet ose nga fundi i muajit gusht ose në fillim të shtatorit. Deri kur të bëhet emërimi, Shqipëria nuk ka një ambasador, por një të ngarkuar me punë që merret me të gjitha problemet diplomatike. Ndërsa teknikisht, ambasadori i Shqipërisë në Uashington mbetet Fatos Tarifa, derisa ambasadori i ri që do të dekretojë Moisiu në këtë vend i dorëzon "Letrat e Thirrjes" dhe "Letrat kredenciale" Presidentit George W. Bush.

Nesho: Misioni im në OKB

Agim Nesho ambasadori i Shqipërisë, në një intervistë të dhënë për "Tirana Observer" më 10 prill të këtij viti, u shpreh se gjatë tri viteve shërbimi në misionin shqiptar në Nju-Jork, do të veçonte aktivitetin e madh që ka kryer misioni gjatë krizës në Kosovë dhe negocimeve të Këshillit të Sigurimit për t'i dhënë legjitimitet veprimit të forcave të NATO-s për të ndaluar dhunën dhe gjenocidin e ushtruar nga regjimi i Millosheviçit ndaj shqiptarëve në Kosovë. Nesho në të njëjtën kohë pati dhënë dhe disa fakte se kujt do t'i jepte votën Shqipëria për të kthyer dy shtete të fuqishme të Evropës në anëtare të përhershme të OKB-së.

Skandali që solli shkarkimin e Tarifës


Ambasadori Tarifa pas publikimit në revistën "Klan" të një bisede mes tij dhe një biznesmeni korça, u shkarkua nga detyra e tij. I ashtuquajturi "skandal financiar" vuri në lëvizje krerët e ministrisë së Jashtme dhe kryeministrin për t'i kërkuar presidentit heqjen e tij nga detyra. Pak ditë pasi skandali ishte bërë publik ish-ambasadori i Shqipërisë në SHBA, Fatos Tarifa, në një intervistë për "Tirana Observer", shpjegoi se përse nuk qëndronin akuzat e ngritura ndaj tij dhe arsyet që e pengonin për të ardhur në Shqipëri. Ish-diplomati Tarifa mohon të gjitha akuzat që janë ngritur së fundmi ndaj tij për mitëmarrje. Në kasetën që u bë publike, Tarifa akuzohej për mitëmarrje. Tarifa hodhi poshtë mundësinë që ai mund të kishte bërë një bisedë të tillë në telefon, me personin në fjalë. Madje, ambasadori thotë se bëhet fjalë për montime pjesësh të ndryshme bisedash, të bëra në vende të ndryshme dhe me persona të tjerë. Në të njëjtën kohë ish-diplomati Tarifa shpjegon se shëndeti i tij ka qenë shkaku kryesor që e ka penguar për të mos ardhur në Shqipëri në momentin që e thirrën eprorët e tij. Mirëpo pak ditë pas intervistës, Tarifa merr zyrtarisht shkarkimin e tij nga detyra.

Marre nga http://www.tiranaobserver.com/gazeta/kronike.htm

[Brari]

...
sikur te kisha nje kasetofon te vogel e ta linjam nen ndonje kolltuk te sallonit te ambasades.. do kishim pak a shume kete bisede .. mes detyr-lenesit Tarif e detyr-marresit Nesho..


Tosi- gimo ckemi a u lodhe..
Gimi- e toso ckemi nga ty.. jo me nuk u lodha po ai m.ut trafiku na merziti pak..
tosi- gimo me mir qe vjen ti ketu e po ti dorzoj ty kto gjerat.. se jena tonet..
Gimi- po mer tos.. hë se derdhet vaji e bie nder lakra.. thot poplli.. po kush qe ai shk.. dhata qe na e beri kte prock tani para votimeve..
tosi- nji katunar i qelbet qe e merrnim ktu me pastru ambasaden..
Gimi- qe thu ti toso.. fola dhe me tosin e madh dhe me kacin e i thash .. si nuk ja rrujtet at kaset ati shk.. dhates se klanit.. po e di si me tha TosBosi.. pse Kadriun kemi shef sigurimi ne qe nuk i shpetonte gje.. jan ca ko.qe si puna Klosit .. tani ne Shish edhe ky tani qe eshte e kam vu se ka motren e bukur.. po pun sbojn i m.ut..
tosi- ai klyshi klanit ka me me pa.. sja harroj kte qe me beri.. e nuk i ve faj as kacit as tosit se na erdh papandehur kjo..
Gimi- mo caj kok se do e mbyllim ket pun po prit sa te kaloj kjo vala..
tosi- ta ket kurdis berisha kte film?
gimi- jo se besoj cfar berishe po do jet ndonji loj e Metistave se ata kan aksesor me u fut te Klani e me na bo qepaze.
tosi- kaq shk..dhat doli ky Meta me xhuf lo.qen..
gimi- dhe tosi sditi ne fakt tja mushte xhepin dhe metes e te rrinte urt..
tosi- ca do mo Meta mer Gim .. i ka kontot ding ne Zvicer po tosi sdo me ja qit se ka shpres mos e kthen mu.tin prap tek ne ne minut te fundit.. .
gimi- faji esht i joni se skishim pse linim meten kryeminister dava cun kapterri..
tosi- po ashtu ish puna mer gim qe mos me dal nga ne cunat afer bllokut kryeministri i ri e vam e vum at katunarin qe gjoja jemi te rinovuar e Ps ska lidhje me nomenklaturen e vjeter.. kshu ish loja mer Gim..se je me i ri se un.. ata na keshilluan.. boni nji retush na than Mariza me Merlinen..
gimi- po mor po po ja si del se.. fola dhe me bacin (zenelin) e me tha thuj tosit mos u ndje njiher per i her sa te zej kore kjo pun.. te perqendrohemi te 3 korriku pastaj per ty tha do flas vet me tosin e madh me te caktu ne nji vend ku nuk bje ne sy te publikut po do pikoj mire e te besh dhe ti i dor pare..
Tosi- do kisha qef tek ndoj zyr e yll bufit se dhe osh dora jon dhe ka pare aty me tenderat ..
gimi- he se ujdiset ajo pun.. se dhe un ktu u merzita se me kto m.ut rrogash spo bejm gje.. u ben cunat e ish-policve miljardera e ne cunat e k. qendrorasve ngelem me rrogat e zyres..
tosi- ke drejt gimo.. un mezi i coj kalamajve ndoj lek e me thon o ba.. te shikosh cbejn femijet e cave ne tiran.. sot ne majami neser ne majorka e sdun me dit sa kushtojn bmw e benxat.. nga salloni direkt i blejn.. jan bo bosa..
gimi- e di mer tos po ca me bo rendsi ka qe tanet i kemi ata e tosi modh mir ja bo qe u thot.. ju bona bosa o mu.ter tani dilni blini votat se ju a shk ..dhej mamate.. ku ti kini..
tosi- ai ja lu trullin atyre.. ashtu e dun jo un k.oqja qe u dogja me kte qelbanikun hidraulikun..
gimi- he se sa te me kec mua ketej mo caj kok se ehu..jemi miq te vjeter..
te kujtonet kur shkonim me motorskaf nga uji ftohet ne radhim e xhaxhi sevo i tha babit tim.. e mo gaqo qefli e ke kte cunin.. sla cupe pa e ber xhiro me motoskaf..
hahaha..
tosi- eee.. mos mi kujto ato kohe..se na rrinte kandari ngrehur ne athere nga berxollat e vu... tere beharit sa ne durres sa ne vlore..
o po cpalle kemi bere..


lol

[Fotzenland]

Te gjithe ata me te cilet kam folur dhe e njohin Tarifen kane patur shume mendim te mire per te. Por ja qe ndodhka edhe keshtu. Shteti e ka fajin. Nuk mund ta paguash ambasadorin 1200 $ ne muaj dhe nga ana tjeter te pretendosh qe te jete i paperlyer ne kesi pislleqesh.

[asnjanesi]

trimfocenlandi "pa djallezi" na thote

Te gjithe ata me te cilet kam folur dhe e njohin Tarifen kane patur shume mendim te mire per te

Varet ke ke pietur, e sa ke pietur ... ose hic.

Ai Tarifa tend ka qene e eshte ende pervers.

Ne se do argumente, kerko se do te gjenden.

[Fotzenland]

Eshte shume e pershtatshme kur mbeten "pietjet" pa pergjigje. Kurse ti krasitesi i mesazheve sic te kam thene nje here ma shume era katun.

[Xhuxhumaku]

AMBASADORI AJSBERG

Gary Q. Kokalari

Ku eshte Fatos Tarifa dhe perse nuk ndodhet ne Tirane qe t’ju pergjigjet akuzave per korrupsion qe jane ngritur ndaj tij? Dhe perse duhet qe kjo çeshtje te jete nje nga gjerat qe votuesit shqiptare duhet te marrin ne konsiderate ne zgjedhjet e ardhshme?
Siç dihet me se miri tashme, ambasadori Tarifa eshte perfshire ne nje skandal korrupsioni dhe eshte pushuar nga puna si ambasador i Shqiperise ne Shtetet e Bashkuara te Amerikes. Ky skandal u zbulua pas publikimit te nje telefonate midis Fatos Tarifes dhe Indrit Bregasit, e cila ishte regjistruar ne menyre te fshehte nga Bregasi, nje emigrant shqiptar qe banon ne Uashington e merret me ndertim. Duke qene se me njihte si nje aktivist, i cili eshte shprehur haptazi kunder praktikave te korruptuara te regjimit te Nanos, Bregasi me kontaktoi, pasi skandali doli ne shesh per te me thene historine nga kendveshtrimi i tij.
Zoti Bregasi kishte disa kohe qe bente pune ndertimi per ambasaden shqiptare, kur Tarifa i kerkoi atij para borxh, gjoja per t’i perdorur per te shoshitur nje mosmarreveshje ligjore personale. Sipas Bregasit, Tarifa ishte gati duke qare, nderkohe qe i lutej Bregasit here pas here per para. Pasi me ne fund Bregasi pranoi kerkesen e Tarifes dhe i dha $ 3 000 dollare ne para te thata, midis Bregasit dhe Tarifes lindi nje mosmarreveshje dhe sipas Bregasit, Tarifa u nxeh shume dhe i kerkoi Bregasit qe te largohet nga ambasada e mos te kthehet me. Siç tregon Bregasi, Tarifa tha gjera si: “Nuk e kupton qe une jam ambasadori? Nuk e di çfare mund te te bej une? Une kam nje numer telefoni per sherbimet sekrete ne Uashington dhe vetem nje telefonate duhet te bej qe ti te mbarosh. Keshtu qe zhduku prej ketu e mos u kthe me”.
Pasi degjoi keto fjale dhe pasi humbi $ 3 000, eshte e kuptueshme qe kushdo ne poziten e Bregasit do të kishte qene i tronditur e i zemeruar. Por ne vend qe te terhiqej e te pranonte kercenimet e ambasadorit, Bregasi vendosi t’i marre hakun dhe nese ajo qe thote ai eshte e vertete, hapat qe ndermori me vone jane mese te kuptueshme. Keshtu qe Bregasi ngriti nje kurth dhe regjistroi nje bisede telefonike me Tarifen. Bregasi me dha nje kopje te bisedes se regjistruar, te cilen une e kam degjuar dhe e ia kam dhene ta degjojne dhe njerezve te tjere qe kuptojne shqip shkelqyeshem dhe e njohin Tarifen. Une nuk kam asnje dyshim qe biseda e regjistruar eshte autentike dhe qe eshte nje bisedim normal midis Bregasit dhe Tarifes.
Tashme shumica e shqiptareve kane degjuar per biseden e regjistruar, por si nje permbledhje e shkurter, Tarifa i tha Bregasit qe ai do t’ia paguante borxhin personal prej 3 000 dollaresh me fonde te ambasades shqiptare, duke e lene Bregasin qe te “fryje” faturat per punimet qe Bregasi do të bente ne ambasade, nje menyre ryshfeti dhe nje praktike krejtesisht e korruptuar. Gjate bisedes, Tarifa gjithashtu u hap e nxori gjera te tjera nga barku. Ai foli per konsideraten e ulet qe kishte per udheheqesit e Shqiperise, duke iu referuar atyre si pisa. Ndonese nuk permendi emra, ishte mese e qarte qe ai fliste per Kastriot Islamin e Fatos Nanon. Tarifa perfundoi biseden me deklaraten shokuese qe ai e pranoi postin e ambasadorit per perfitimin e tij personal.
Çka nuk del nga biseda e regjistruar, eshte nje tjeter histori qe me ka treguar Bregasi. Sipas tij, disa muaj me pare se biseda e regjistruar, Bregasi kishte bere disa pune per ambasaden, dhe siç eshte normale ne situata te tilla, shkoi te zyra e ambasador Tarifes qe te paguhej per punen e bere. Tarifa e pyetin Bregasin sa lekë bente haku i punes dhe Bregasi i tha qe bente $ 1 200. Tarifa atehere therriti ne zyre nje grua, e cila paguan faturat e ambasades, e cila pyeti se per sa lekë duhet ta bente pagesen. Pa e lene Bregasin te pergjigjej, Tarifa tha “Beje per $ 1 400”. Sapo gruaja doli nga zyra e Tarifes, Tarifa iu kthye Bregasit dhe i tha “me jep tani $ 200, se me duhen para ngaqe do të takoj dike per kafe”.
Per te qene te paanshem, Tarifes duhet t’i jepet mundesia qe t’i pergjigjet kesaj akuze. Por pasi degjon biseden midis Tarifes dhe Bregasit, nuk eshte shume e veshtire qe te besosh historine e Bregasit qe Tarifa veproi ne menyre aq te ulet dhe abuzoi detyren e tij si ambasador vetem per $ 200.
Dikush qe ka njohje ne ambasaden shqiptare ne Uashington, me ka thene qe qeveria shqiptare ka çuar ekipe kontrolli ne Uashington qe te konrollojne dosjet dhe llogarite bankare te ambasades. Sipas ketij burimi, kontrolloret zbuluan qe mungonin rreth 200 mije dollare nga fondet e ambasades. Nese eshte e vertete, a i ka marre Tarifa keto fonde? Perse e ka fshehur qeveria kete fakt? A ka hollesi te tjera qe qeveria nuk do qe populli shqiptar t’i mesoje para zgjedhjeve? A ka ndonje grime te vertete ne fjalet qe qarkullojne se ka dhe qeveritare te tjere qe mund te jene perfshire ne zhdukjen e ketyre fondeve?
Per mendimin tim, perpjekjet e Tarifes per te marre ryshfete nga Bregasi jane mjaftueshem te uleta dhe kriminale. Por krimi me i madh qe ai ka kryer eshte ndaj popullit shqiptar, duke pohuar ne biseden me Bregasin qe ai e pranoi postin e ambasadorit te Shqiperise ne Uashington, postin diplomatik me i rendesishem i Shqiperise, per interesin e tij personal dhe jo per t’u perpjekur qe te permiresoje mireqenien e vendit te tij dhe bashkatdhetareve shqiptare. Per kete arsye, ambasador Tarifa eshte turp i të gjithe shqiptareve dhe ka çdo arsye qe te ndihet thellesisht i turperuar. Dhe ne vend qe te perpiqet te genjeje e te dale nga situate, ai duhet te perpiqet te ruajë ate dinjitet qe i ka ngeluar, duke pranuar fajin e tij dhe duke treguar pendese per sjelljen e tij te ulet.
Po nuk eshte kjo menyra me te cilen Tarifa eshte mesuar nen sistemin komunist, qe mikloi familjen e tij dhe krijoi rrjetin e kontakteve qe i dhane atij mundesine qe te arrije postin e ambasadorit shqiptar ne Amerike. Ne fund te fundit, miqesia e tij e ngushte me Fatos Nanon dhe lidhjet e familjes se tij qe nga koha e Enver Hoxhes, ishin arsyet qe Tarifa u zgjodh personalisht nga Nano per postin diplomatik te Uashingtonit. Tamam si ia dikton origjina, ai vazhdon qe te perpiqet te dale nga kjo grope qe i ka hapur vetes vetem duke genjyer e mashtruar.
Deri disa dite me pare Tarifa qendronte i fshehur ne ambasaden shqiptare, por nen trysni, ai eshte larguar nga ambasada dhe tani pret fatin e tij, duke banuar si nje buburrec Kafkaesk ne bodrumin e shtepise se nje shqiptari ne Rokvile, Mariland, nje lagje periferike e Uashingtonit. Fatkeqesisht, Fatos Nano, “miku” i vjeter i Tarifes, nuk e deshiron Tarifen ne Tirane, sepse e ka mese te qarte qe prezenca e tij gjate fushates elektorale do të shkaktoje publicitet negativ dhe do t’i sherbeje te gjitheve si shembull i korrupsionit qe simbolizon qeverine Nano.
Duhet kuptuar qe kapja e Tarifes me “presh ne duar” perfaqëson vetem majen e ajsbergut ne nje histori mashtrimesh, korrupsioni dhe kriminaliteti qe po gerryen qeverine Nano si kanceri. Ne rastin e Tarifes, gjithçka ai kishte nen kontroll ishte ambasada dhe fondet e saj. E meqe vetem aq kishte nen kontroll, kjo ishte ajo çfare mund te abuzonte. Nese do të ishte ne postin e Fatos Nanos qe ka te gjithe “ajsbergun” e pasurive te Shqiperise ne dispozicion, Tarifa do te kishte abuzuar pushtetin ne shkalle shume me te madhe.
Nano kontrollon Albtelekomin, licensat e kazinove, marreveshjet e interkonjuksionit dhe shume me teper. Dhe po ashtu si miku dhe kanakari i tij, Fatos Tarifa, une besoj plotesisht qe Nano e ka abuzuar pushtetin e tij si kryeminister qe te mbushe xhepat e tij, ne menyre qe te shpenzoje me qindra mijera dollare, duke luajtur bixhoz ne kazino greke apo qe te mbathe “Zonjen e Pare” me veshjet me te shtrenjta, nderkohe qe shumica e shqiptareve nuk kane para qe te vene buke mbi tavoline apo te paguajne faturat e telefonave.
Nje nga temat elektorale te Fatos Nanos eshte qe opozita perfaqëson te kaluaren dhe ai perfaqëson te ardhmen e Shqiperise. Ky eshte nje rast klasik i hajdutit qe therret, kapeni hajdutin.
Mbase Nano dhe shoket e tij kane ndryshuar rrobat dhe metodat, dhe ne vend qe te zvarriten te kembet e Enver Hoxhes, ata tani zvarriten te kembet e Xhorxh Bushit, duke perdorur vullnetin e mire dhe dashurine qe populli shqiptar ka per Ameriken. Ndonese keta “neokomuniste” kane maska te reja, ata vazhdojne te perdorin lidhjet e vjetra komuniste ne bashkepunim me zoteritë e tyre ne Athine dhe gangsterret per te drejtuar nje konspiraci kriminal te maskuar si qeveri. Keta neokomuniste e shohin popullin shqiptar dhe pasurite e vendit si prona te tyre qe mund t’i zhvasin per interesat e tyre nepermjet asaj qe ka evoluar dhe eshte bere skema piramidale me e madhe nga te gjitha, qeveria Nano. Eshte e vertete, Fatos Nano e njeh mire te kaluaren dhe kjo ndodh sepse ai e sheh ate çdo dite sa here sheh e admiron veten ne pasqyre.
Ne menyre qe Shqiperia te kete mundesi te shohe perparim te vertete ne ekonomi dhe intergrimin me institucionet euroatlantike, Shqiperia duhet te sheroje semundjen e krimit dhe korrupsionit te simbolizuar nga qeveria Nano. Dhe qe kjo te arrihet, populli shqiptar duhet ta kuroje kete kancer me “kimioterapi”, duke shkuar ne kutite e votimit me 3 korrik dhe duke rrezuar Fatos Nanon nga pushteti.
Zgjohuni shqiptare! Ka ardhur kohe per ndryshim!

21/06/2005
KATEGORIA: Analiza.Shekulli.

[Brari]

panorama

--

prapaskenat e shkarkimit
polemika

Shkruan ish-ambasadori i Shqipërisë në SHBA


Tarifa: Islami u inatos se nuk e takova me Rice




Fatos Tarifa, Ph.D.
Duke filluar nga muaji maj i këtij viti emri i ambasadorit të Shqipërisë në Uashington Fatos Tarifa, autor i këtij shkrimi, është lakuar në ç’do rasë, është përfolur në ç’do mënyrë, është paragjykuar si i ka dashur qejfi njërit apo tjetrit gazetar që as më njeh dhe as ka marë mundimin të më kontaktojë gjatë këtyre 4 muajve të fundit. Një maskaradë e vërtetë politike dhe mediatike është krijuar dhe ka dalë rrugëve për të “kryqëzuar” ish ambasadorin e Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara për një “skandal” që bën fjalë për shumën qesharake 3,000 dollarë, të cilën ambasadori gjoja ia paska kërkuar në vitin 2005 një të ashtuquajturi biznesmen shqiptar në Amerikë për botimin e një libri të tij. Çështjes se si nisi dhe kush e kurdisi “skandalin” në fjalë do i kthehem më poshtë. Këtu dëshiroj vetëm t’u përgjigjem dy pyetjeve me të cilat e nisa këtë shkrim.

* * *
Pse shkruaj sot? Arsyet janë disa. Së pari, deri më sot, me ndonjë përjashtim të rrallë, gazetarët shqiptarë nuk kanë marrë mundimin të më kontaktojë mua drejtpërdrejtë që të kërkojnë prononcimin tim publik mbi këtë çështje.
Së dyti, thashethemnaja që u ngrit dhe maskarada që u konstruktua mbi këtë çështje morën përmasa të tilla sa duke mos qënë unë vetë i strërvitur në biznesin e thashethemeve, maskarallëqeve dhe aferave të ndyra politike, më gjetën të papërgatitur dhe nuk më dhanë kohë të prononcohesha me dinjitetin që kërkohet nga një ambasador i vendit të tij në Uashington.
Së treti, pavarësisht se topin në këtë lojë të shëmtuar e shkelmoi i pari një organ shtypi, lojën e luajti vetë qeveria shqiptare, madje në një mënyrë edhe më të shëmtuar dhe pa dinjitet, e cila më habiti mua vetë por edhe zyrtarë të administratës së lartë në Uashington, një prej të cilët e quajti këtë farsë një “autogol të qeverisë Nano”. Sidoqoftë, pavarërisht se këtë lojë të shëmtuar e nisi me zellin më të madh ish ministri i jashtëm Islami, ai, i njohur si një ndër njerëzit më intrigantë dhe më të paskrupullt të politikës shqiptare, arriti të gjejë përkrahjen aspak dinjitoze të ish Kryeministrit dhe të Presidentit Moisiu. Duke qenë se deri më 31 maj të këtij viti unë vazhdova të drejtoj misionin diplomatik të Shqipërisë në Uashington, etika profesionale dhe bindja ime më e thellë morale kërkonin që unë t’ua parashtroja zyrtarisht pikëpamjet e mia për këtë çështje krerëve të administratës së shtetit shqiptar. Qysh më 7 maj, kur isha në Tiranë, kërkova me ngulm të bisedoja me Kryeministrin por nuk mora asnjë përgjigje prej tij. Në mbrëmjen e po asaj dite, me kërkesën time, dhashë në TVSH një deklaratë, me të cilën i drejtohesha publikut shqiptar mbi çështjen në fjalë. Meqënëse të nesërmen, më 8 nëntor, më duhej të kthehesha në detyrën time në Uashington, e gjykova të domosdoshme që para se të largohesha nga Tirana të prononcohesha publikisht mbi këtë çështje, pa ditur ç’përmasa do i jepte asaj shtypi dhe vetë qeveria shqiptare. Deklarata ime, edhe pse u garantova se do të transmetohej të nesërmen, nuk u dha kurrë. Pasi u ktheva në Uashington i kam dërguar disa letra ish ministrit Islami, ish Kryeministrit Nano dhe vetë Presidentit Moisiu. Askush prej tyre nuk mori asnjëherë mundimin të kontaktonte me mua për të kërkuar sqarime të mëtejshme.
Së katërti, deri në fillim të muajit korrik kam pritur të njihem me rezultatet e ekipit të auditimit të Kontrollit të Lartë të Shtetit përpara se të prononcohesha publikisht. Dy projekt raporte të këtij institucioni i kam kundërshtuar me argumente bindës në qershor dhe korrik të këtij viti, ndërsa raporti përfundimtar i tij nuk më është bërë ende i njohur. E vetmja gjë që më është komunikuar në fund të muajit gusht është një urdhër i ish ministrit Islami i datës 3 gusht (No. 591) për të zhdëmtuar në vazhdimësi arkën e Ministrisë së Jashtme në vlerën 162.270 dollarë “për pagesa të pajustifikuara dhe pa mbështetje ligjore” të kryera në ambasadën e Shqipërisë në Uashington për periudhën 1 korrik 2002 – 15 maj 2005. Këtij urdhëri i u përgjigja menjëherë duke e cilësuar atë “absurd, të padrejtë dhe të pambështetur në ligj” si edhe “të motivuar nga arsye hakmarrëse ndaj personit tim, të cilat do t’i bëj të njohura në kohën e duhur”. Një kopje të ankesës sime ia dërgova edhe Kryetarit të Kontrollit të Lartë të Shtetit Z. Robert Çeku për ta depozituar në institucionin që ai drejton.
* * *
Deri këtu reagimi im ka qëne mëse korrekt. Unë jam prononcuar publikisht në të gjitha rastet kur kjo më është kërkuar dhe kam kryer detyrimin tim zyrtar duke informuar ish ministrin e jashtëm, ish Kryeministrin e vendit si edhe Kryetarin e Shtetit. Ata jo vetem heshtën vazhdimisht, por brenda dy javëve, pa asnjë motiv dhe duke shkelur një ndër parimet bazë të shtetit ligjor, i cili e konsideron të pafajshëm një qytetar deri në çastin që provohet fajësia e tij, vendosën dhe realizuan shkarkimin tim nga detyra e Ambasadorit të Shqipërisë në Uashington. Me këtë akt të papërgjegjshëm ata habitën shumë njerëz në Uashington ndërsa në Tiranë kjo nuk ngjalli ndonjë habi të madhe, pasi, a) publiku shqiptar është mësuar tashmë me paradokset e politikës shqiptare, e cila i vlerëson njerëzit jo nga aftësitë dhe shërbimet që ata i bëjnë vendit por nga luajaliteti ndaj njerëzve në pushtet, dhe b) rrallë herë ka ndodhur që ndonjë pushtetar i lartë shqiptar të jetë aq trim sa të kundërshtojë apo të përgënjeshtrojë atë që shpif media edhe kur është fjala për personalitete të rëndësishëm, siç është, në rastin kontret, përfaqësuesi më i lartë i shtetit shqiptar në SHBA.
Me sa duket koha për t’u prononcuar dhe për të zbardhur të vërtetën ka ardhur, siç provojnë dy gjëra: e para fakti që edhe pas humbjes së vendit të tij të punës si ministër i jashtëm Islami nuk e ka humbur zellin e tij për të luftuar personin tim duke i ngacmuar urat deri atje ku s’mban më dhe e dyta, se ditët e fundit është dukur se njerëz të caktuar mbeten të interesuar që “Çështja Tarifa” të mos mbyllet, apo që ajo të rihapet, siç provojnë dy tre shkrime të botuara në gazetën “Panorama” ditët e fundit apo ndonjë lajm në “24 orë news”.
Islamit, për të cilin do të shkruaj më poshtë dhe të cilit i kushtoj kapitullin më interesant në memuaret e mia të Uashingtonit që do të botoj së afërmi, i kujtoj thënien e njohur se një njeri i lig mund ta shkatërrojë një njeri të mirë, por jo ta mposhtë atë dhe e ftoj të debatojë publikisht dhe drejtepërdrejtë me mua dhe jo të veprojë si një skuth që fshihet ditën dhe gjuan natën, apo të përdorë mercenarët që ka marrë apo ka gjetur kur u emërua ministër i jashtëm.

Marrëdhëniet me Islamin
Gjatë katër viteve (prill 2001 – maj 2005) që unë shërbeva në Uashington si Ambasador i vendit tim në SHBA eprorë të drejtpërdrejtë të mi kanë qenë pesë ministra të jashtëm: Paskal Milo, Arta Dade, Ilir Meta (njëkohësisht Zv/Kryeministër), Luan Hajdaraga (ministër ad interim) dhe Kastriot Islami. Pesë individualitete të ndryshëm, me të cilët krijova si ambasador pesë lloje marredhëniesh shoqërore, të gjitha po aq të ndryshme nga njëra tjetra sa edhe vetë individualitetet në fjalë. Në përgjithësi, marrëdhëniet e mia të punës dhe bashkëpunimi institucional me shumicën prej tyre kanë qenë shumë korrekte dhe produktive. Për arsye të ndryshme, sidoqoftë, ka pasur raste që mes nesh janë krijuar ndonjëherë edhe marrëdhënie të tensionuara përtej asaj çka mund të quhet normale në marrëdhëniet midis një ministri të jashtëm dhe ambasadorit të tij në Uashington, edhe pse në Uashington, kjo nuk dukej të ishte diçka krejt e pazakontë. Në periudha të ndryshme gjatë kohës së shërbimit tim në Uashington marrënënie të tensionuara me ministrat e tyre të jashtëm kanë pasur shumë nga kolegët e mi ambasadorë: ambasadori i Israelit Daniel Ayalon, ambasadori i Sërbisë dhe Malit të Zi Milan Protiç, Ambasadori i Kroacisë Ivan Grdesic e të tjerë. Sidoqoftë, me asnjërin prej ministrave të jashtëm të Shqipërisë, me të cilin më është dhënë rasti të punoj kur shërbeja në Uashington, marrëdhëniet e mia nuk njohën atë ashpërsi ekstreme, atë etikë disproporcionale të tejskajshme dhe atë ngarkesë të rënduar psikologjike sa me ministrin Islami. Dhe kjo, vetëm e vetëm për shkak të tij.
Dëshiroj t’i bëj të njohur publikut shqiptar atë që ish Kryeministrit dhe Presidentit të vendit ia kam shpjeguar me kohë, se divergjencat e ministrit Islami me ambasadorin Tarifa kanë filluar nga java e parë që ai mori emërimin si titullar i Ministrisë së Punëve të Jashtme. Më 23 janar 2004, vetëm pak javë pasi Islami kishte marë detyrën e ministrit të jashtëm, unë i kërkova zyrtarisht atij një fond shtesë prej 7,000 dollarë për zërin “pritje-përcjellje” të buxhetit të ambasadës për vitin 2004 për një darkë pune që do të organizoja me një grup prej 9 anëtarësh të Kongresit amerikan për nder të kreut te shtetit shqiptar, Presidentit Alfred Moisiu, i cili në shkurt 2004 vizitoi Uashingtonin për herë të parë.
Ministri Islami e refuzoi këtë kërkesë. “Në përputhje me orientimet e dhëna nga Ministri”, me shkresën Nr. 1942, date 26 janar 2004, mua m’u komunikua zyrtarisht nga Ministria e Jashtme se aktiviteti në fjalë (pra takimi i Presidentit të Shqipërisë me 9 kongresmenë) “nuk ka lidhje me realizimin e objektivave të MPJ-së për vitin 2004”. Që Islami nuk kishte haber nga diplomacia dhe ishte ndoshta njeriu më i papërshatshëm për postin e ministrit të jashtëm, këtë e kisha ditur me kohë, por që ai, si ministër i jashtëm, të shprehej se takimi i Presidentit të Shqipërisë në Uashington me 9 kongresmenë amerikanë “nuk ka lidhje me realizimin e objektivave të MPJ-së për vitin 2004” ishte absurde për mua ta besoja dhe ta pranoja. Në fund të fundit unë isha përfaqësuesi i Presidentit të vendit tim në Shtetet e Bashkuara dhe i ngarkuar me përgatitjen e vizitës së tij në Uashington dhe, duke e lënë modestinë mënjanë, i shkolluar në Amerikë dhe me një experience të gjatë pune në atë vend si profesor i marrëdhënieve ndërkombëtare dhe si ambasador, e dija dhe vazhdoj ta di shumë më mirë se Islami se çfarë i shërben dhe çfarë nuk i shërben realizimit të objektivave të politikës së jashtme të Shqipërisë në marrëdhëniet e saj me SHBA, jo vetëm gjatë vitit 2004, por edhe më 2005, më 2010 e më tej.

* * *
Pak ditë më vonë, më 31 janar 2004 i përsërita ministrit Islami të njejtën kërkesë duke argumentuar se takimi i Presidentit Moisiu me 9 anëtarë të Kongresit amerikan ishte jo vetëm ndër më të rëndësishmit në axhendën e vizitës së tij në Uashington, por edhe në shërbim të drejtpërdrejtë të realizimit të objektivave të politikës së jashtme të vendit tonë, veçanërisht përpjekjeve për anëtarësimin e Shqipërisë në NATO. Më 5 shkurt 2004 ministri Islami i “heq vërejtje” Ambasasorit Tarifa “për mënyren e komunikimit me titullarin e MPJ-së” mbi këtë çështje.
Që nga kjo ngjarje më shumë se një vit e gjysëm më parë marrëdhëniet midis Ministrit dhe Ambasadës së Shqipërisë në Uashington u vështirësuan dhe tensionuan në atë masë sa kanë penguar seriozisht mbarëvajtjen e punës së atij misioni diplomatik. Gjatë gjithë kohës që Islami ishte ministër i jashtëm ai është përpjekur ta minimizojë rolin e Ambasadës shqiptare në Uashington dhe të Ambasadorit të Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara edhe kur interesat e vendit dhe realizimi i objektivave të politikës së jashtme të shtetit shqiptar në marrëdhëniet e tij me SHBA kanë kërkuar forcimin e rolit të kësaj ambasade dhe të kompetencave të titullarit të saj.
Marrëdhëniet e ministrit të jashtëm Islami me Ambasadën e Shqipërisë në Uashington dhe Ambasadorin Tarifa kanë qenë vazhdimisht dhe ekskluzivisht marrëdhënie të një karakteri formal disiplinor dhe financiar dhe jo marrëdhënie që të kishin në themel të tyre dhe objektiv themelor përpjekjen e përbashkët të Ministrisë së Jashtme dhe të kësaj ambasade për realizimin e politikës sonë të jashtme me Shtetet e Bashkuara.
Për arsye që mua s’më janë bërë të qarta asnjëherë, por që, në gjykimin tim, kanë të bëjnë me personalitetin, komplekset e tij inferiore dhe xhelozinë profesionale të Islamit, ministri i jashtëm nuk ka marë mundimin të komunikojë drejpërsëdrejti me mua për më shumë se gjashtë muaj, edhe kur në rend të ditës në marrëdhëniet e vendit tonë me SHBA kanë qenë probleme të një rëndësie të dorës së parë. Ministri i jashtëm nuk u ka kushtuar në asnjë rast vëmendje sugjerimeve të bëra nga kjo ambasadë, të cilat kanë qenë në dobi të punës dhe në shërbim të realizimit të objektivave të politikës së shtetit shqiptar në marrëdhëniet e tij me SHBA.
Qëndrimet e vazhdueshme nënvleftësuse të ministrit Islami ndaj kësaj ambasade dhe refuzimet e përsëritura prej tij për të mbështetur financiarisht aktivitetet e shumta dhe të rëndësishme të saj kanë vështirësuar në një masë të konsiderueshme aktivitetin e atij misioni diplomatik. Të vetmet kërkesa të përsëritura nga ministri i jashtëm Islami për për mua si ambasador kanë qenë realizimi i vizitave të tij në Uashington dhe jo interesimi për zgjerimin dhe thellimin e marrëdhënieve dypalëshe midis Shqipërisë dhe SHBA.

* * *
Duke filluar nga muaji shkurt i këtij viti ministri Islami ka manifestuar gjithashtu një sjellje krejtësisht johumane ndaj problemeve shëndetsore të ambasadorit, së pari duke kërkuar që ky t’i merrte leje me shkrim ministrit për një operacion të rëndë që duhej të kryente dhe, së dyti, duke mos u interesuar asnjëherë për shëndetin e tij pas operacionit. Pas kësaj kohe ministri Islami ka ushtruar një presion të rëndë psikologjik ndaj ambasadorit dhe familjes së tij.
Më 26 janar të këtij viti, përmes një bisede telefonike që zhvillova me të, unë e informova ministrin Islami se më 2 shkurt do të kryeja një operacion të vështirë. Ai kërkoi që unë ta informoja me shkrim për këtë dhe të prisja miratimin e tij, edhe pse kompania e sigurimit merrte përsipër t’i mbulonte të gjitha shpenzimet e operacionit dhe shtetit shqiptar nuk i duhej të paguante asnjë qindarkë. Më 2 shkurt unë u operova dhe qëndrova në spital për 8 ditë. Më 3 shkurt, të nesërmen pas operacionit, kur unë ndodhesha akoma në sallën e emergjencës, ambasadës që unë drejtoja në Uashington i erdhi një shkresë, e cila njoftonte urdhërin e ministrit Islami për dërgimin e një ekipi auditimi financiar nga Ministria e Jashtme në Ambasadën e Shqipërisë në Uashington nga 6 deri më 12 shkurt. Shkresa, me Nr. Prot. 23, mbante datën 3 shkurt (një ditë pas operacionit tim dhe thoshte se bazohej në “programin e auditimit të dates 27 janar 2005 dhe miratimin e tij nga ana e Ministrit të Punëve të Jashtme”. Pra programi i auditimit dhe miratimi i tij nga ish ministri Islami ishin bërë një ditë mbas njoftimit që unë i bëra Islamit për operacionin dhe kontrolli i Ministrisë do të vinte në Uashington të kryente auditimin në mungesë të Ambasadorit, pikërisht gjatë ditëve që unë isha i shtruar në spital, në mënyrë që unë të mos isha i pranishëm gjatë auditimit. Islami donte patjetër që në mungesën time ekipi i auditimit të Ministrisë të gjente “shkelje ligjore” madje edhe të vepronte si të donte me dokumentacionin financiar, i cili edhe pse tani thuhet se ambasadori është përgjegjës kryesor për mirëmbajtjen e tij, mund të hapej dhe shfrytëzohej si t’ua kishte qejfi “kontrollorëve” të Islamit në mungesën time.
Sapo më njoftuan nga ambasada mbi këtë shkresë të Ministrisë, i operuar dhe në gjëndje shumë të rëndë në spital, po atë ditë, më 3 shkurt, i telefonova ministrit. I bëra të njohur gjëndjen time shëndetsore dhe i kërkova që ekipi i auditimit të Ministrisë të vinte në Uashington mundësisht pasi unë të kisha dalë nga spitali. Islami më kundërshtoi duke gënjyer se ky auditim në ambasadën e Uashingtonit ishte planifikuar me kohë, gjë që s’ishte aspak e vërtetë. Sa herë që Ministria e Jashtme dërgon ekipe auditimi nëpër ambasadat tona jashtë vendit këto njoftohen me kohë dhe jo sot për nesër. Në vitin 2002 ambasadën e Uashingtonit e auditoi një tjetër ekip i Kontrollit të Lartë të Shtetit dhe njoftimi për këtë kontroll na u bë nga Ministria gati një muaj më parë. Islami urdhëronte dhe njoftonte sot për nesër. Mbi të gjitha ministri mashtroi kur tha se ky auditim ka qënë i planifikuar me kohë që të kryhej javën e parë të shkurtit 2005, gjë e cila mua m’u komunikua vetëm më 3 shkurt. Islami vetë u shpreh se nuk ishte e nevojshme që unë si ambasador të isha i pranishëm gjatë auditimit, edhe pse ambasadori, si titullar i misionit diplomatik, është kurdoherë përgjegjësi kryesor për aktivitetin financiar të ambasadës. Unë e kundërshtova edhe në këtë pikë. Islami kërkoi që unë t’ia lija çelsin e zyrës sime “ndonjë punonjësi të ambasadës” në mënyrë që ekipi i dërguar prej tij të “auditonte” dokumentacion financiar të ambasadës në mungesën time. Unë e kundërshtova, siç ishte e drejtë, e moralshme dhe e ligjshme të bëja si një ambassador i përgjegjegjshëm dhe më në fund i thashë: “Z. Ministër, nëse nuk më dëgjoni si ambasadorin shqiptar në Uashington si ministrër i jashtëm që jeni, të paktën më dëgjoni si një qënie humane që i flet një qënieje tjetër humane. Ajo që j’u kërkoj është që ekipi i auditimit ta shtyjë ardhjen e tij në Uashington për në muajin mars, në mënyrë që unë të kem dalë nga spitali dhe të jem në punë. Në vend të Uashingtonit, ky ekip mund të auditojë këto ditë ndonjë ambasadë tjetër”.
Kështu u mbyll kjo bisedë telefonike me ministrin e jashtëm Islami: ai ndoshta në një restorant të Tiranës ku zakonisht nuk paguante, dhe unë në sallën e emergjencës në një spital përtej Atlantikut.

* * *
Ekipi i auditimit nuk u dërgua në shkurt. Një shkresë e ardhur në ambasadë nga Ministria e Jashtme njoftoi se ardhja e tij ishte shtyrë për në muajin mars. Në mars, dy ditë më parë se të vinte ky ekip, një tjetër shkresë e Ministrisë së Jashtme njoftoi ambasadën se ekipi i auditimit të Ministrisë nuk do vinte as në mars; ardhja e tij shtyhej “për një periudhë të pacaktuar”. Ç’lojë të shëmtuar po luante Islami! Në fillim të shkurtit, kur unë isha ende në spital, kontrolli duhej të vinte urgjentisht sipas “planifikimit” vjetor ta panjoftuar. Në mars, kur unë kisha dalë në punë, ekipi i kontrollit të MPJ-së e anulloi ardhjen e tij sepse tani që unë isha në zyrë nuk kishte më as domosdoshmëri as urgjencë për të audituar. Përkundrazi, i njëjti ekip kontrolli shkoi në mars të auditojë ambasadën tonë në Malajzi!
Pse e shtyu Islami dërgimin këtë herë të ekipit të auditimit? Sepse ai vetë dhe një grup servilësh të tij po përgatisnin një kurth ndaj ambasadorit. Lexuesi nuk e di se pa u hapur ende ndonjë çështje “Tarifa”, në mars të këtij viti Islami ka kërcënuar se për tejkalim të buxhetit të vitit 2004 ai, si ministër i jashtëm, do të urdhëronte hapjen e një procesi penal ndaj Ambasadorit Tarifa, edhe pse tejkalimet në zëra të ndryshëm të buxhetit të ambasadës kanë qenë të justifikuara dhe të miratuara nga vetë Ministria e Jashtme përderisa ambasadës së Uashingtonit i janë dërguar fonde shtesë edhe në javët e fundit të vitit 2004. Lexuesi nuk di gjithashtu se që nga data 1 deri më 8 maj të këtij viti unë isha me shërbim në Tiranë për të marë pjesë në takimin e Komisionit të Partneritetit të “Kartës së Adriatikut”. Unë e vizitova ministrin në zyrë dhe u ula për orë të tëra në krah të tij në konferencë më 2 dhe 3 maj, i dhashë shpjegime me shkrim më 4 maj mbi çështjen që u bë legjendë dhe më 6 maj, më kërkoi takim njëri prej këshilltarëve të Islamit, të cilin, me sa kuptova, e kish dërguar vetë ministri i jashtëm. Mesazhi i tij me dy fjalë ishte ky: Unë duhej ta merrja me të mirë ministrin dhe t’i “rregulloja” një vizitë në Uashington para zgjedhjeve të 3 korrikut që ai të takohej me Sekretaren e Shtetit Condoleezza Rice...

[Brari]

polemika e ish-ambasadorit
fatos tarifa

Ish-ambasadori: Ia tregova Islamit dëmet në ndërtesë


Tarifa: E vërteta e abuzimeve që gjeti Kontrolli




Fatos Tarifa, Ph.D.
...Askush nga ne nuk është më i urtë se populli ynë, i cili thotë “qimen mund ta bësh tra”. Shuma prej 162.270 dollarë që ish-ministri Islami kërkon të zhdëmtohet nga unë është totali i disa zërave të marë së bashku që duket se rezulton nga një raport që i kanë bërë të njohur atij por jo mua ekipi i auditimit. Sidoqoftë unë kam lexuar me shumë vëmendje dy dokumete të tjerë të këtij ekipi: procesverbalin që la ai në ambasadë më 27 maj 2005, i cili (padrejtësisht thuhet në tekst se është mbajtur më 25 maj, datë kjo që korrespondon me nxjerrjen e dekretit të Presidentit Moisiu), si edhe “Projekt-Raportin e Kontrollit”, i cili m’u dërgua më vonë dhe mban datën 10 qershor 2005. Të dy këta dokumente i kam kundërshtuar me shkrim vendosmërisht më 31 maj 2005 dhe 5 korrik 2005, pasi konkluzionet e tyre janë të papranueshëm dhe nuk mbështeten as në fakte, as nga logjika më e thjeshtë njerëzore dhe as përbëjnë shkelje të ligjit.
A dëshiron të dish, lexues i dashur, se cilat janë abuzimet e ambasadorit Tarifa që ky ekip kontrolli i ka rrumbullakosur kaq lehtësisht në shumën e mësipërme?
(1) Ambasadori, thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka blerë për mjediset e ambasadës dhe për aktivitetet kulturore të saj një piano të përdorur nga një universitet i Uashingtonit në vlerën 2,500 dollarë.
(2) Ambasadori, thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit se i ka shtuar inventarit të ambasadës disa piktura (rreth 2,000 dollarë), shpenzim ky që konsiderohet “pa mbështetje ligjore”! Kjo ambasadë ka pasur që nga fillimi piktura në inventarin e saj. Nuk ka ambasadë të huaj në Uashington që të mos ketë vepra arti.
(3) Ambasadori, thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka blerë për nevojat e ambasadës dhe për aktivitetet kulturore dhe të marrëdhënieve me publikun një aparat projektimi (poëer point projector), diçka rreth 1,500 dollarë, për t’u ilustruar miqve të Shqipërisë që vizitojnë ambasadën, bukuritë e natyrës shqiptare, për t’u folur atyre mbi Shqipërinë, politikën e saj të jashtme, historinë, kulturën, artin shqiptar.
(4) Ambasadori, thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka autorizuar punonjësit e tij të blejnë (32 dollarë) djath dhe spinaq (që në fakt janë byrekë me djath dhe me spinaq, mos qesh të lutem) për pritjet që janë shtruar në ambasadë.
(5) Ambasadori, thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka lejuar pastrimin e një tapeti (rreth 100 dollarë), i cili i zhgërryer në garazhin e ambasadës dhe i papërdorur për dy vjet me radhë u vu në përdorim si pjesë e inventarit të apartamentit të tij. Mëndjengushtësia e atyre që e quajnë këtë një abuzim nuk ka nevojë të provohet. Ky tapet nuk ka qenë dhe nuk është pronë personale e ambasadorit por pronë e shtetit shqiptar dhe si i tillë është pastruar që të mirëmbahet.
(6) Ambasadori, thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka paguar (550 dollarë) gjoba për parkime të parregullta të automjeteve të ambasadës (ndonjë gazetar thotë se këto kanë qenë gjoba të marra për automjetin privat të ambasadorit). Në të vërtetë, (a) unë nuk kam pasur në Uashington një automjet privat; (b) gjobat për të cilat bëhet fjalë nuk janë marë nga ambasadori por nga punonjës të tjerë të ambasadës që kanë lëvizuar me mjetet e saj; (c) pagimi i gjobave të tilla është bërë edhe në vitet e kaluara por asnjë ekip kontrolli nuk i ka vlerësuar ato shkelje ligjore; (ç) pagimi i gjobave të parkimit të automjeteve të misioneve diplomatike në Uashington është një detyrim, mospërmbushja e të cilit u heq të drejtën automjeteve me gjobë të pashlyer që të qarkullojnë deri në shlyerjen e saj; (d) duke autorizuar pagimin e këtyre gjobave unë si ambasador s’kam bërë gjë tjetër veçse kam respektuar rregullat dhe normat e shtetit pritës. Për dijeninë e lexuesit, misioni i Shqipërisë pranë OKB-së në vitin 2002 i detyrohej 32,000 dollarë në gjoba bashkisë së Nju Jorkut dhe MPJ autorizoi në atë kohë pagesën e tyre. Tani pagesa e gjobave për një vlerë 550 dollarë konsiderohet shkelje e ligjit, apo e rregullores, apo e urdhërit, apo e porosisë së ministrit!
(7) Ambasadori thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka ngritur zërin vazhdimisht, për 4 vjet me radhë, që ambasadës së shtetit shqiptar në Uashington t’i dërgoheshin fonde për mirëmbajtjen e godinës së saj të bukur katërkatëshe, e cila është pronë e shtetit shqiptar, e blerë në vitin 1997 për 1,7 milion dollarë. Meqënëse gjatë katër vjetëve të shërbimit tim si ambasador në Uashington as MPJ dhe as Drejtoria e Shërbimeve të Trupit Diplomatik që varet drejpërdrejtë prej saj nuk i kanë dërguar asaj ambasade asnjë qindarkë, unë jam kujdesur vazhdimisht që me atë buxhet të vogël që ka pasur ambasada të mbyllja çdo vrimë që ishte e mundur, të suvatoja dhe lyeja çdo mur që kishte nevojë, të riparoja çdo banjë që prishej apo një taracë të vogël që rrezikonte të binte, të riparoja sistemin ftohës dhe ngrohës si dhe sistemin hidraulik të amortizuar të një ndërtese të ndërtuar në vitin 1911, përpara se Shqipëria të fitonte pavarësinë nga Perandoris Otomane. Të gjitha këto kanë kushtuar, 20,917 dollarë, jo për një vit, por për gati tre vjet, pra rreth 6,972 dollarë në vit. Dhe të gjitha këto ish ministri i financave të Ministrisë së Jashtme Islami dhe ekipi i auditimit i konsiderojnë shkelje, abuzim dhe shpërdorim të fondeve të shtetit, kur ambasada kishte në buxhetin e saj një fond minimal në zërin “mirëmbajtje” i cili pjesërisht është përdorur edhe për këtë qëllim. Ish ministrit Islami duhet t’i vijë turp të gjykojë në këtë mënyrë, kur në korrik 2004, gjatë një vizite të tij në Uashington, unë e kam marrë për dore atë njeri poshtë dhe lart shkallëve, brenda dhe jashtë ndërtesës së ambasadës, në rrugë dhe në taracën e saj, për t’i treguar dëmtimet e rënda strukturale të kësaj ndërtese të bukur (e përsëris pronë e vyer e shtetit shqiptar në zemër të Uashingtonit), vlera e së cilës, po të mirëmbahet dhe po të investohet në të, sot mund te jetë 4 milion dollarë.
Më 3 dhjetor 2004 unë i kam dërguar ish ministrit Islami një shkresë me shënimin “Urgjent”, përmes së cilës e informoja mbi gjendjen shumë të rëndë dhe të pasigurt të godinës së ambasadës në Uashington si edhe për faktin se kompania “Burns & Wilcox Ltd”, e cila kishte marë përsipër sigurimin e godinës së ambasadës na kish njoftuar zyrtarisht me shkrim se ajo do ta ndërpriste sigurimin e ndërtesës për shkak të gjendjes shumë të rëndë të saj. Në këtë letër i bëja të qartë ministrit Islami se në ambasadë çdo ditë mund të ndodhte ndonjë përmbytje prej tubacioneve të amortizuar apo zjarr nga masa elektrike për shkak të ujit në godinë dhe duke qenë se po të mos vihej dorë urgjentisht ndërtesa do të ishte këtej e tutje e pasiguruar, dëmi për shtetin do të ishte i jashtëzakonshëm. Në të njëjtën kohë i bëja të qartë ministrit Islami se Bashkia e Uashingtonit mund të vendoste që ndërtesa ishte e pabanueshme dhe për çështje sigurie dhe mbrojtjeje të diplomatëve të na nxirrnin nga ambasada. I bëja të ditur ministrit të Jashtëm se Ambasada e Moldavisë përballë nesh pikërisht ato ditë kishte pasur probleme të ngjashme me organet lokale të qeverisjes, të cilat detyruan evakuimin e personelit të ambasadës moldave dhe mbylljen e ndërtesës së saj. E njëjta gjë, e paralajmëroja ministrin Islami, mund të ndodhë edhe me ambasaden shqiptare, çka do të ishte jo vetëm një humbje e madhe ekonomike por do t’i sillte gjithashtu një dëm të madh imazhit të vendit tonë. Duke vënë në dukje se DSHTD i kishte injoruar të gjitha kërkesat tona gjatë 4 viteve e fundit për fonde për riparimin dhe mirëmbajtjen e ndërtesës së kësaj ambasade i kërkoja ministrit Islami ta merrte në konsideratë seriozisht dhe me urgjencë këtë situatë.
* * *
Letrës sime ish-ministri Islami nuk iu përgjigj asnjëherë. Për të, kjo ndoshta nuk përbënte ndonjë problem “madhor” sepse nuk lidhej me marrjen apo largimin e tij nga posti i ministrit të jashtëm apo me humbjen apo fitoren e tij elektorale në Ballsh vitin e ardhshëm. E megjithatë, shumën prej 20,917 dollarë që unë si ambasador kam autorizuar të përdoret për 3 vjet (nga buxheti i ambasadës për të mbyllur çdo vrimë të mundshme dhe për të bërë çdo riparim të vogël të ambasadës së Shqipërisë, vetëm pak ditë përpara se të linte zyrën e tij të ministrit të Jashtëm, e cila është më e madhe dhe më luksoze edhe se zyra e Sekretarit të Shtetit të Shteteve të Bashkuara, Kastriot Islami ka urdhëruar ta paguajë ambasadori Tarifa, pikërisht ambasadori i cili është kujdesur për mirëmbajtjen e kësaj ambasade njëlloj sikur të ishte shtëpia e tij. Sepse ajo ishte shtëpia e Shqipërisë dhe e të gjithë shqiptarëve në Amerikë. Dhe thotë Pilati Islam se nuk ka dorë në këtë punë.
(8) Ambasadori thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit pse ka shtruar shumë pritje në ambasadë (përmendet shifra 31,362 dollarë). Kjo shifër, e cila u përket 3 viteve të fundit reduktohet në 10,454 dollarë në vit mesatarisht dhe përfshin edhe shpenzimet e bëra për organizimin e festës kombëtare të Shqipërisë, një ndër aktivitetet kryesore protokollare, politike e diplomatike të çdo ambasade të huaj në shtetet pritës.
Abuzim me fonde të shtetit pse organizohen shumë aktivitete në ambasadë!! Si mund të gjykojë një ministër i Jashtëm apo një ekip kontrolli në këtë mënyrë. Ambasada nuk është një kooperativë bujqësore apo fermë që rrit bagëti. Ambasada nuk është një stacion autobusi apo treni ku njerëzit nxitojnë të vijnë dhe të ikin. Ambasada nuk është një burg apo një institucion i mbyllur ku janë të ndaluara vizitat e të huajve. Ambasadat shqiptare kanë qenë të tilla në kohën e regjimit komunist; ato nuk mund të jenë dhe s’duhet të jenë të tilla në një shtet të hapur e demokratik, veçanërisht kur bëhet fjalë për ambasadën më të rëndësishme të vendit, atë në Uashington, qyteti në të cilin graviton pesha politike e planetit tonë, atje ku janë marrë, merren dhe do të merren vendime që influencojnë jo vetëm fatet e vendeve të veçantë por edhe vetë sistemin global të marrëdhënieve ndërkombëtare.
Ministri Islami e ka ditur fare mirë se aktiviteti i ambasadës së Shqipërisë në Uashington ka qenë më i gjerë dhe më i larmishëm ndoshta se i shumicës së ambasadave të Shqipërisë nëpër botë të marra së bashku. Zgjerimi i jashtëzakonshëm i aktivitetit të Ambasadës së Shqipërisë në Uashington gjatë katër viteve të kaluara është reflektuar veçanërisht në shtimin e numrit të individëve që kanë vizituar këtë ambasadë, çka justifikon edhe shpenzimet më të mëdha për pritje e përcjellje gjatë periudhës në fjalë. Vlerëso për një çast, të lutem, të dhënat e mëposhtme: Ndërsa gjatë vitit 2002 zyrat dhe sallonet e ambasadës së Shqipërisë në Uashington u vizituan nga 1,139 individë, që do të thotë 99 vizitorë çdo muaj, apo 4.8 vizitorë çdo ditë pune mesatarisht, gjatë vitit 2004 këtë ambasadë e vizituan 3,597 individë (3.1 herë më shumë), që do të thotë 327 vizitorë çdo muaj, apo 15 vizitorë çdo ditë pune mesatarisht. Në këto shifra nuk përfshihen qindra shtetas shqiptarë që kishin nevojë të kryenin veprime konsullore në ambasadë. Por në këto shifra përfshihen shumë kongresmenë, si Gil Gutknecht, Sue Kelly, Mark Kennedy, Earl Pomeroy, Eliot Engel, Dana Rohrabacher, Walter Jones, Phil English, Martin Sabo, Ernest Istook, Mark Kirk, etj, disa guvernatorë shtetesh dhe anëtarë të administratës më të lartë amerikane, siç përfshihen edhe ambasadorët Britanisë së Madhe, Gjermanisë dhe vendeve të tjera të Bashkimit Evropian, stafjerë dhe drejtorë legjislativë të dhjetëra anëtarëve të Dhomës së Përfaqësuesve dhe të Senatit amerikan, etj.
Për lexuesin e interesuar po jap edhe një fakt domethënës, i cili më bën të ndjehem krenar për aktivitetin diplomatik që kam kryer si ambasador i shtetit shqiptar në Uashington. Ish-kolegu im britanik në SHBA, ambasadori Sir Christopher Meyer, në një rast ka thënë se ambasada e Britanisë së Madhe në Uashington ka rreth 400 punonjës (në fakt ai nuk ishte i sigurt për numrin e saktë të tyre) dhe pret në sallonet e saj çdo vit mesatarisht 13,000 vizitorë. Krahaso tani këtë shifër me atë që arriti të bëjë ambasada e Shqipërisë në Uashington gjatë këtyre katër viteve të fundit. Një ambasadë e vogël e një shteti të vogël, e cila ka vetëm 7 punonjës, arriti në vitin 2004 të presë 3,597 vizitorë.
Shpenzimet e bëra për aktivitete të tilla quhen nga Islami dhe ekipi i auditimit si abuzime dhe shpërdorim i detyrës kur në të vërtetë shpërdorim detyre do të kishte qenë sikur të githa këto të mos ishin bërë, të mos kishin ndodhur, apo sikur ambasadori të ishte marrë me punët e tij personale e familjare dhe jo me përmirësimin e imazhit të vendit të tij dhe me promovimin e interesave të shtetit të tij. Ky gjallërim i jashtëzakonshëm i aktivitetit diplomatik e kulturor të ambasadës në Uashington është pasqyruar shumë herë edhe në emisionet “Zërit të Amerikës”, gjë për të cilën, më 4 maj të këtij viti, pra 3 javë para se të firmoste dekretin që më lironte mua nga detyra e ambasadorit, Presidenti Moisiu më ka përgëzuar në zyrën e tij. Të gjitha të dhënat e mësipërme kanë qenë dhe janë të njohura për Drejtorinë e Amerikës dhe për vetë ministrin Islami, por ky i fundit, me sa duket i ka vlerësuar ambasadat jo si institucione dhe instrumente politike dhe diplomatike të shtetit, por si ndërmarrje ekonomike.

* * *
Absurditeti i akuzave për shpërdorim dhe abuzim të detyrës nga ambasadori (sepse akuza për korrupsion duket se nuk ka gjetur bazë, sado që e kërkuan) shkon edhe më tej. Drejtori i auditimit të brendshëm të MPJ-së një drekë apo një darkë pune, fjala vjen me një apo disa kongresmenë, me një përfaqësues të Këshillit të Sigurimit në Shtëpinë e Bardhë, apo të Departamentit të Shtetit, me një drejtues të një institucioni think tank, me një gazetar, me një lobist apo me një përfaqësues të departamentit të drejtësisë, atij të mbrojtjes apo të tregëtisë, nëse faturave përkatëse që tregojnë vlerën e shpenzimit të bërë nuk u është bashkëngjitur një shënim se çfarë është biseduar në të gjitha këto raste, i konsideron ato “shkelje ligjore”. Nuk ka asnjë ligj apo vendim qeverie që të detryrojë një ambasador që çështje shumë herë sensitive, madje edhe sekrete, të cilat ambasadori i bisedon në Uashington gjatë një dreke apo darke pune me zyrtarë të vendit dhe të cilat, si rregull, ua komunikon Presidentit të vendit të tij, kryeministrit, ministrit të Jashtëm apo drejtorisë përkatëse në MPJ, t’ia bëjë të njohura edhe drejtorisë së auditimit të brendshëm të MPJ.
(9) Ambasadori thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit (bëhet fjalë për rreth 6,800 dollarë në 3 vjet, pra 2,266 dollarë në vit mesatarisht) pse ka udhëtuar me avion brenda për brenda Amerikës, shtetit në të cilin ai ishte i akredituar, si përfaqësues i jashtëzakonshëm dhe fuqiplotë i vendit të tij, për të bërë politikën e shtetit të tij, dhe se gjatë këtyre udhëtimeve ka fjetur në hotel dhe ka marë dieta. Më lejoni t’ju kujtoj, të dashur lexues, një fakt shumë të thjeshtë. SHBA ka një territor, i cili është pothuajse i njëjtë nga madhësia me të gjitha shtetet e Evropës të marra së bashku. Në SHBA, vend i cili përbëhet nga 50 shtete dhe disa territore, shteti shqiptar, si çdo shtet tjetër, ka vetëm një ambasadë; në Evropë Shqipëria ka 19 ambasada. Brenda çdo shteti evropian, një ambasador apo një diplomat shqiptar mund të udhëtojë me automjet, të vejë diku dhe të kthehet brenda ditës. Në SHBA, me përjashtim të pak shteteve që ndodhen në periferi apo në distancë të afërt me Uashingtonin shtetet e tjera janë gjeografikisht shumë larg dhe në to mund të shkohet vetëm me avion. Nuk kam dyshim se të gjithë kolegët e mi që kanë shërbyer si unë në postin e ambasadorit të Shqipërisë në Uashington kanë vizituar shumë shtete të SHBA, siç ka qenë detyra e tyre, siç ka qenë detyra ime dhe siç do të jetë detyra e çdo ambasadori që shteti shqiptar do të caktojë në të ardhmen ta përfaqësojë atë në Uashington. Ambasadori i çdo vendi, pra edhe i Shqipërisë, ka për detyrë ta ushtrojë aktivitetin e tij diplomatik në të gjithë territorin e vendit në të cilin ai është akredituar dhe jo të vetizolohet në kryeqytet.

* * *
Ish-ministri Islami me siguri e ka ditur se Amerika ka një territor shumë herë më të madh se Holanda, e cila është pak më e madhe se Shqipëria. Por Islami nuk ka ditur dhe nuk arriti kurrë të kuptojë se ç’detyra kanë dhe si duhet të veprojnë ambasadorët e Shqipërisë, sidomos ata që shteti shqiptar i ka akredituar në vendet kryesore të politikës botërore. Kjo është arsyeja që në SHBA ambasada e Shqipërisë kishte po atë buxhet për shërbime jashtë përfaqësisë sa, fjala vjen, edhe ambasada në Holandë kur atë e drejtoja unë. Por ndërsa në Holandë, po të udhëtoje 2 orë me makinë apo me tren dilje jashtë shtetit, në Belgjikë apo në Gjermani, dhe për 4 orë mund të ishe në Paris, në Londër, në Luksemburg apo në Frankfurt, në SHBA mund të udhëtosh 8 orë dhe të jesh përsëri brenda të njëjtit shtet: në Florida apo në Nju Jork, në Indiana apo në Pensilavni, në Teksas apo në Kaliforni. Nëse supozojmë se ish-ministri Islami i ka ditur të gjitha këto, atëherë ai nuk ka dashur që ambasadori dhe ambasada e Shqipërisë në SHBA, të cilën kam pasur nderin ta drejtoj unë, të bënte siç duhet detyrën e saj. Unë kam udhëtuar në disa shtete të SHBA për të ligjëruar për Shqipërinë, çka është një detyrë esenciale e çdo ambasadori, i ftuar nga kolegje dhe universitete të ndryshme, nga kongresmenë dhe senatorë, nga guvernatorë shtetesh dhe kryetarë bashkish, nga segmente të ndryshëm të diasporës shqiptare në SHBA, nga qendra të tregtisë botërore apo akademi dhe shkolla ushtarake, etj. Si unë kanë kryer shërbime jashtë Uashingtonit pothuaj të gjithë diplomatët e ambasadës, duke udhëtuar për qëllime pune në shtetet Nju Jork dhe Masaçusest, në Miçigan dhe në Florida, në Ohajo dhe në Karolinën e Veriut, në Nju Xhërsi dhe në Pensilvani. Nuk ka asnjë ligj që e ndalon ambasadorin të udhëtojë me shërbim jashtë kryeqytetit të tij. Ka vetëm një urdhër që është lëshuar shumë kohë më parë, nuk e di se nga cili ministër i Jashtëm, që një ambasador duhet t’i marrë leje me shkrim ministrit për t’u larguar me shërbim qoftë edhe 20 km larg kryeqytetit ku ai punon. Më vonë ky urdhër absurd u reduktua në një porosi të ministrit të Jashtëm, sipas së cilit leja i duhet kërkuar me shkrim drejtorit të drejtorisë përkatëse në MPJ. Nëse për një shërbim të ambasadorit, i cili ka qenë i detyruar apo i rekomanduar nga pikëpamja protokollare, sepse bëhej me ftesë të një kongresmeni, të një guvernatori, apo të Shefit të Protokollit të Departamentit të Shtetit, ambasadori nuk e ka parë të arsyeshme dhe nuk ka kërkuar autorizim me shkrim nga një punonjës i MPJ, ky shërbim nuk mund të quhet shërbim “për qejf”, “për motive personale” apo në kundërshtim me ligjin. Nëse ambasadori nuk ka kërkuar autorizim me shkrim për të marrë pjesë në nënshkrimin e një marrëveshjeje bashkëpunimi midis Universitetit të Vlorës dhe një kolegji amerikan, apo në ceremoninë e binjakëzimit të një minibashkie të Tiranës me Bashkinë e Aberdinit në Karolinën e Veriut, as këto shërbime nuk mund të quhen shërbime “për qejf”, “për motive personale” apo “në kundërshtim me ligjin” edhe pse për to nuk është kërkuar autorizim me shkrim nga MPJ.
Më lejoni të theksoj se ku ka shkuar dëm në të vërtetë paraja e shtetit. Për të mos u zgjatur, vetëm për udhëtimet me avion, fjetjen në hotele 5-yjesh dhe dieta për badigardin e Islamit gjatë 20 muajve që Islami ishte ministër i Jashtëm janë shpenzuar më shumë dollarë se sa kanë shpenzuar për udhëtime shërbimi dhe dieta të gjithë ambasadorët e Republikës së Shqipërisë nëpër botë të marrë së bashku gjatë së njëjtës periudhë.
Ish-ministri Islami dhe ekipi i kontrollit, me sa duket, nuk arritën të kuptojnë se edhe pse një ambasador nuk është i zhveshur nga përgjegjësia e administrimit financiar, detyra e tij nuk është të mbajë kontabilitetin e aktivitetit financiar të ambasadës, as të mbajë magazinën apo të ruajë faturat, por zhvillimi dhe zgjerimi i marrëdhënieve diplomatike, politike, ushtarake, ekonomike dhe kulturore midis dy vendeve. Në fund të fundit, është ambasadori ai, i cili si përfaqësues i jashtëzakonshëm dhe fuqiplotë i presidentit dhe i qeverisë së vendit të tij në një shtet të dhënë përcakton efektin politik të kryerjes së çdo shpenzimi në ambasadën që ai është ngarkuar të drejtojë. Pa nënvleftësuar në asnjë rast logjikën ekonomike të gjërave në veprimtarinë time si ambasador i Shqipërisë në Uashington unë jam udhëhequr gjithnjë nga logjika politike dhe ajo profesionale për të përmirësuar imazhin e vendit tonë dhe të përfaqësisë së tij diplomatike në Shtetet e Bashkura.
(10) Ambasadori thuhet se ka abuzuar me fondet e shtetit sepse ka parë jo një por disa stacione lajmesh në TV, madje ka parë më shumë stacione lajmesh se diplomatët e tjerë të amabasadës. Duke qenë se të 4 anëtarët e ekipit të kontrollit vinin në Amerikë për herë të parë, ata nuk e dinin se në SHBA shërbimet kabllore televizive kanë si veçori që me abonimin në një kanal televiziv qëndror lajmesh, paketa që vihet në dizpozicion të çdo abonenti përfshin detyrimisht edhe një grup 20 apo 30 kanalesh të tjerë kablli, të cilët nuk i zgjedh individi por kompania, ndër to edhe kanale me programe shkencore, sportive apo filmash. N.q.s. ambasadori ka pasur një vlerë abonimi më të lartë se diplomatët e tjerë të ambasadës, kjo ka ndodhur për shkak se vetë natyra e punës së tij, veçanërisht në Uashington, kërkon që ambasadori të jetë i informuar vazhdimisht dhe nga shumë burime të çdo krahu të spektrit politik (liberal dhe konservator) mbi zhvillimet e përditshme politike në atë vend dhe në botë dhe të informojë edhe eprorët e tij. Për këtë arsye ambasadorit i është dashur që përveç CNN-it të ndiqte çdo ditë edhe kanale të tjerë nacionalë lajmesh si FOX News, ABC, NBS apo BBC Ëorld për të qenë sa më i informuar mbi zhvillimet më të rëndësishme në SHBA dhe në botë, veçanërisht pas ngjarjeve të 11 shtatorit 2001 dhe fillimit të luftës në Irak. Urdhri i ish-ministrit Islami për zhdëmtimin e vlerës 2,231 dollarë për tërë stafin e ambasadës (që do të thotë 769 dollarë në vit), i cili mbështetet në konkluzionet e KLSH-së se kjo shumë është “e pajustifikuar dhe pa mbështetje ligjore” sepse diplomatët paskan parë përveç lajmeve edhe “programe show dhe filma pa miratim nga MPJ”!!! është absurd nga pikëpamja logjike, qesharak nga pikëpamja civile dhe komunist nga pikëpamja ideologjike e politike...



panorama

[Xhuxhumaku]

Fatos Tarifa boton “Memuaret e Uashingtonit”

“Takimi im i parë në Shtëpinë e Bardhë me Xhorxh Bushin”

Qamil XHANI

Jeteshkrimi

Fatos Tarifa (qershor 2001- maj 2005) Ambasador i Jashtzakonshëm dhe Fuqiplotë i Republikës së Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe njëherësh Ambassador jorezident i Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara të Meksikës, në Republikën Domenikane dhe në Panama.
1981 filloi punë në Fakultetin e Shkencave Politike dhe Juridike të Universitetit të Tiranës.
1998 nisi karierën e tij diplomatike
Dhjetor 1998 deri në mars 2001, Ambasadori i Shqipërisë në Mbretërinë e Hollandës
Ka botuar 13 libra dhe shumë artikuj në fushën e shkencave shoqërore, teorisë sociale, filozofisë, problemeve sociale, historisë intelektuale dhe mardhënieve ndërkombëtare
Librat e tij më të fundit, botuar në anglisht jashtë vendit, përfshijnë: Social Problems of Transition (2003), The Balkans: A Mission neither Accomplished nor Impossible (2002), The Quest for Legitimacy and the Withering Away of Utopia (2001), Culture, Ideology and Society (2001), The Breakdown of State Socialism and the Emerging Post-Socialist Order (2001), The First Decade and After: Albania’s Democratic Transition and Democratization in the Context of Southeast Europe (2000), etj.
1991 - 1992 Dekani themelues i Fakultetit të Filozofisë dhe Sociologjisë në Universitin e Tiranës.
1992 ai fitoi një grant Fulbright me të cilin punoi në Departamentin e Sociologjisë në University of North Carolina në Chapel Hill
1991 – 1993, drejtor i Sektorit të Studimeve Sociologjike
1993-1994 një grant studimor në Institute of Social Studies në Hagë, Hollandë
Nga viti 1993 deri më 1998, drejtori themelues i Qendrës së Re të Studimeve Sociologjike në Tiranë.
Nga viti 1997 deri më 1999, kryeredaktor i revistës akademike ndërkombëtare Sociological Analysis (Analiza Sociologjike) SHBA
Fatos Tarifa ka fituar dy doktorata, një në Sociologji nga University of North Carolina në Chapel Hill dhe një në Shkencat Politike nga Universiteti i Tiranës
Tarifa ka dhenë mësim në disiplinat e sociologjisë dhe të marrëdhënieve ndërkombëtare në disa universitete të njohura si: University of North Carolinaa në Chapel Hill, SHBA), Campbell University (Buies Creek, NC, SHBA), Webster University (Leiden, Hollandë), Institute of Social Studies (Hage, Hollandë), dhe Universiteti i Tiranës në disa kapacitete
Fatos Tarifa është ftuar të mbajë leksione në dhjetra universitete të njohura si: Harvard University, Duke University, Stanford University, Neë York University, Tufts University, American University, Drexel University, University of California në Berkeley, University of Nebraska në Omaha, University of North Carolina në Greensboro, Eastern Michigan University, University of Hawaii në Manoa, Henderson State University, University of Toronto, University of Ottawa, University of Guelf, York University, University of Essex, University of Salford, University of Amsterdam, University of Uppsala, University of Örebro, University of Helsinki, Center for Strategic and International Studies (Washington D.C.), U.S. Department of State Foreign Service Institute, Washington, D.C.), etj.



Gazeta “Tirana Observer”, që nga dita e sotme do të fillojë botimin e Memuareve të Uashingtonit, shkruar nga Dr. Fatos Tarifa, ish-ambasadori i Shqipërisë në SHBA. Në këto kujtime, ndër të tjera, do të lexoni eksperiencën e protagonistit kryesor në marrëdhëniet e Shqipërisë me Shtetet e Bashkuara gjatë këtyre katër viteve të fundit, shkollën dhe manovrat diplomatike që i afruan dy vendet tona si asnjë herë tjetër më parë, realitetin e ngjarjeve dhe të prapaskenave që janë luajtur në teatrin politik shqiptar dhe flukset që kanë rrjedhur në kanalet e diplomacisë transatlantike të vendit tonë, sukseset dhe dështimet e politikës së jashtme shqiptare në marrëdhëniet e saj me Uashingtonin, iluzione, shpresa dhe të vërteta që publikut shqiptar s’i janë bërë kurrë të njohura, kritikat dhe mirënjohjet e amerikanëve ndaj Shqipërisë dhe popullit të saj, portretet e figurave kryesore në Tiranë dhe Uashington që farkëtuan marrëdhëniet midis dy vendeve, si edhe mediokritetin dhe përpjekjet sabotuese të disa politikanëve shqiptarë për të penguar zhvillimin e mëtejshëm të tyre, strukturën e diasporës shqiptare në Amerikë dhe marrëdhëniet e saj me ambasadën e Shqipërisë dhe shtetin shqiptar, etj. Ish- ambasadori Tarifa përshkruan historinë katërvjeçare të Shqipërisë siç bëhej ajo në Tiranë dhe siç perceptohej ajo në Uashington.

Pjesa e Parë (1)

George W. Bush
The White House
Ceremoniali i dorëzimit të letrave kredenciale Presidentit të Shteteve të Bashkuara ishte shumë më i thjeshtë se ai që kisha provuar në Holandë. Atje, rituali i dorëzimit të letrave kredenciale Mbretëreshës Beatrix nga ambasadorët e sapoakredituar në Oborrin e saj kishte shumë elementë teatralë dhe organizohej në një ditë të caktuar të javës, që ishte gjithnjë e mërkura.
Një pajton i bukur i stilit mesjetar, i dekoruar me ornamente ngjyrë ari dhe të kuqe, i tërhequr nga katër kuaj race të zgjedhur, vinte të të merrte në rezidencë apo në selinë e ambasadës për të të çuar në Pallatin Mbretëror. Ushtarakë të Gardës Mbretërore mbi kuaj të së njëjtës race dhe një eskortë motoçikletash shoqëronin pajtonin deri te porta e Pallatit Nordaine, në oborrin e të cilit, ambasadori i ri duhej të kalonte në revistë truprojën mbretërore, ndërsa banda e ardhur enkas prej njërës nga provincat e mbretërisë luante himnin kombëtar holandez dhe atë shqiptar.
Më tej, i shoqëruar nga shefi i protokollit të Oborrit, ambasadori ngjitej në katin e dytë të pallatit, në njërën prej sallave të të cilit pritej në audiencë nga Mbretëresha Beatrix, ministri i Jashtëm i Mbretërisë së Holandës dhe gjenerali i Gardës Mbretërore. Duke i dorëzuar mbretëreshës, si kryetare e shtetit, letrat kredenciale, ambasadorit të ri i ishte sugjeruar më parë nga Protokolli që t'i përmblidhte fjalët e tij në dy fjali, apo mundësisht në një fjali të vetme, e cila i ngjante një formule teatrale. Pas kësaj, mbretëresha e ftonte ambasadorin të ulej me të dhe me zyrtarët e lartë që e shoqëronin në këtë ritual rreth një tavoline të rrumbullakët, ku biseda zhvillohej mbi tema të ndryshme për njëzet minuta.
Në dhjetë minutat e fundit të takimit gjysmëorësh, e shoqëruar nga një punonjëse e Protokollit, në sallë hynte bashkëshortja e ambasadorit, me të cilën mbretëresha zhvillonte një bisedë të shkurtër. Solemniteti dhe teatraliteti i momentit të parë ia linte vendin në këto minuta një bisede të lirë miqësore. Mbaj mend se në fund të bisedës me Madhërinë e Saj, duke qenë e informuar paraprakisht se unë vija në Holandë nga Shtetet e Bashkuara ku kisha fituar një Ph.D., Mbretëresha Beatrix më pyeti:
"Në ç' fushë e keni mbrojtur doktoratën në Amerikë?"
"Në sociologji", iu përgjigja unë.
"Çudi, mua asnjëherë nuk më ka pëlqyer sociologjia në shkollë", vazhdoi ajo dhe, si për të "korrigjuar" atë opinion negativ që shfaqi për disiplinën time, aty për aty shtoi:
"Ndoshta nga që nuk më ka pëlqyer profesori që më jepte sociologji në universitet".
Uashingtoni ishte krejt ndryshe. Ceremonia e dorëzimit të letrave kredenciale në Shtëpinë e Bardhë ishte shumë më e thjeshtë. Asnjë pompozitet. Asnjë teatër protokollar. Asnjë bandë muzikore. Asnjë himn. Sidoqoftë, ndjesia e vazhdueshme se në pak çaste do të hyje në Oval Office për të takuar për të parën herë njeriun më të fuqishëm të botës dhe do të bisedoje vetëm për vetëm me të, të mbante të tërin të varur në emocione të fuqishme.
Ndryshe nga ceremoniali i dorëzimit të letrave kredenciale në Mbretërinë e Holandës, Protokolli i Shtëpisë së Bardhë lejon që në takimin e parë me Presidentin e Shteteve të Bashkuara ambasadori i ri mund të shoqërohet përveçse nga bashkëshortja e tij, edhe nga pjesëtarë të tjerë të familjes së tij imediate: fëmijët, motrat dhe vëllezërit apo edhe prindërit, nëse ata ndodhen në Uashington ditën e organizimit të asaj ceremonie.
Më 20 qershor 2001, aty rreth orës 10:30 paradite, një punonjëse e Zyrës së Protokollit të Departamentit të Shtetit dhe dy punonjës të Shërbimit Sekret erdhën të më marrin në ambasadë mua, Artën dhe motrën time, Drita, me bashkëshortin e saj, Xhaferr Skilja. Drita dhe Xhafa, të cilët banojnë familjarisht në Toronto, kishin ardhur në Uashington një ditë më parë për të më shoqëruar mua dhe Artën në ceremoninë e dorëzimit të kredencialeve.
Një limuzinë e zezë Lincoln, në krye të së cilës ishin vënë flamuri shqiptar dhe ai amerikan, priste përpara portës së ambasadës. Pas pesë minutash rrugë në Connecticut Avenue, e cila bëhet 17th Street, unë, Arta, Drita dhe Xhafa hymë në territorin e Shtëpisë së Bardhë përmes West Executive Avenue. Gjashtë limuzina të tjera kishin ndaluar në radhë përpara nesh; dy ishin renditur pas nesh. Punonjësja e Protokollit që ishte në limuzinë me ne shpjegoi se atë ditë Presidenti Bush do të priste 9 ambasadorë të rinj, sipas radhës që atyre u ishte dhënë agrementi nga Departamenti i Shtetit. Unë isha i shtati në radhë. Në limuzinën pas meje njoha flamurin e Rumanisë.
1600 Pennsylvania Avenue, NW. Adresa më e famshme në Shtetet e Bashkuara. Kjo adresë tregon Shtëpinë e Bardhë në Uashington, D.C., një godinë e stilit neoklasik, ndërtuar në periudhën midis viteve 1792-1800. Punimet për ndërtimin e saj filluan dy vjet pasi Kongresi Amerikan vendosi krijimin, në një territor që deri atëherë kishte qenë pjesë e shtetit Maryland, të kryeqytetit amerikan, i njohur me emrin District of Columbia, apo D.C., siç përdoret shkurtimisht sot. Ideja për të ndërtuar një rezidencë për Presidentin e Shteteve të Bashkuara i përket Presidentit të parë amerikan, George Washington (1789-1797), edhe pse ai vetë nuk jetoi kurrë në të. I pari President i Shteteve të Bashkuara që jetoi në këtë rezidencë ishte John Adams (1797-1801), i cili zëvendësoi Presidentin George Washington në krye të shtetit amerikan. Vendi ku është ndërtuar Shtëpia e Bardhë është zgjedhur nga vetë Presidenti Washington dhe konstruktuesi francez i planimetrisë së qytetit të Uashingtonit, Pierre L'Enfant. Arkitekti i saj, irlandezi James Hoban, e modeloi këtë ndërtesë sipas arkitekturës së pallatit dukal Leinster në Dublin, i cili sot është selia e Parlamentit irlandez.
Emrin "Shtëpia e Bardhë", kjo ndërtesë nuk e mori me ndërtimin e saj, edhe pse qysh nga fillimi fasada e saj ka qenë lyer me bojë të bardhë. Fillimisht, ajo është quajtur "Pallati Presidencial" apo "Shtëpia Presidenciale". Në një kontekst zyrtar, emri i saj më i përdorur për një kohë të gjatë ka qenë "Shtëpia Ekzekutive" (Executive Mansion apo Executive Suite), derisa Presidenti Theodore Roosevelt (1901-1909) vendosi, më 1901, ta quajë atë zyrtarisht "The White House".
Shtëpia e Bardhë, si qendër e jetës politike ekzekutive të administratës amerikane ka qenë disa herë objekt sulmesh për armiqtë e saj. Pas Betejës së Bladensburgut në luftën me Britaninë e Madhe, më 1814 pothuajse gjysma e Uashingtonit të pambrojtur u shkatërrua prej anglezëve dhe kanadezëve, ndërsa vetë Shtëpia e Bardhë dhe Kapitoli u dogjën prej tyre. Këto ndërtesa u rindërtuan pothuajse nga e para disa vjet më vonë. Më 1841, Shtëpia e Bardhë u sulmua përsëri, këtë herë nga turma demonstruesish amerikanë të revoltuar, të cilët protestuan ndaj vetos së Presidentit John Tyler (1841-1845) për të mos lejuar krijimin në atë kohë të një banke të dytë të Shteteve të Bashkuara.
Në radhë njëra pas tjetrës, limuzinat ndaluan përpara njërës prej hyrjeve të Shtëpisë së Bardhë, në atë pjesë të saj që njihet me emrin West Wing, apo krahu perëndimor. Kjo pjesë i është shtuar godinës origjinale të Shtëpisë së Bardhë në fillim të shekullit të 20-të nga Presidenti Theodore Roosevelt për të akomoduar stafin numerikisht të rritur të presidentit, i cili deri në atë kohë kishte përdorur një zyrë në Capitol Hill. Qysh nga ndërtimi i saj më 1902, West Wing (apo Executive Office Building, siç ishte quajtur ajo në fillim), ka përberë pjesën më të rëndësishme të Shtëpisë së Bardhë. Këtu ndodhen Zyra Ovale e Presidentit, salla e mbledhjeve të Kabinetit (Cabinet Room), zyra e Këshilltarit për Çështjet e Sigurimit Kombëtar, zyra e Shefit të Stafit të Shtëpisë së Bardhë dhe zyra më të vogla për personelin që punon në to, aktualisht mbi 50 punonjës.
Çdo ambasador shoqërohej nga një punonjës i Protokollit dhe përshëndetej në hyrje nga një punonjës i sekretarisë së Kabinetit. Njëri pas tjetrit hymë në fillim në lobin e krahut perëndimor, ku drejtori i Protokollit, ambasadori Donald Ensenat, na uroi të gjithëve mirëseardhjen, pastaj, përmes një korridori të shkurtër u mblodhëm në një dhomë më të madhe, e cila quhet Roosevelt Room. Këtu ambasadori Ensenat na informoi mbi mënyrën e procedimit. Presidenti Bush do priste në radhë, por veç e veç, në Zyrën Ovale, secilin nga ne, ambasadorët e rinj dhe pjesëtarët e familjes që na shoqëronin.

Roosevelt Room

Roosevelt Room nuk ishte një ambient i panjohur për mua. Atë e kisha parë gjatë vizitës së kryeministrit Ilir Meta në maj të atij viti. Madje, ishte pikërisht kjo dhomë, në të cilën zëvendëspresidenti Dick Cheney u takua me kryeministrin shqiptar fill pas takimit që kryeministri Meta bëri në zyrën e saj me këshilltaren për Çështjet e Sigurimit Kombëtar, Condoleezza Rice, dhe Presidentin Bush. Sidoqoftë, këtë herë më jepej rasti ta vëreja më me kujdes këtë dhomë historike. E ndodhur gjeometrikisht në qendër të West Wing dhe, për këtë arsye, e mbrojtur nga çdo anë, kjo dhomë, e cila fillimisht kishte pasur formë ovale, kishte shërbyer për 20 vjet, që nga koha e Presidentit William Howard Taft, i cili e zgjeroi dhe e rimodeloi pjesën perëndimore më 1909, deri përpara rikonstruksionit që iu bë kësaj pjese të Shtëpisë së Bardhë pas një zjarri që ra në të më 1929, si e para Zyrë Ovale e Presidentit. Taft ka qenë i pari President amerikan që punoi në Oval Office, e cila nuk ishte në atë kohë e njëjta Zyrë Ovale që është sot. Zyra Ovale në të cilën unë do të hyja në pak çaste për t'u takuar me Presidentin e Shteteve të Bashkuara ishte ndërtuar nga Presidenti Franklin Roosevelt (1933-1945) më 1934 në pjesën juglindore të West Wing, e cila është pjesa qendrore e Shtëpisë së Bardhë sot.
Në vitet e Presidencës së tij, Richard Nixon (1969-1974) vendosi t'i japë Zyrës së parë Ovale emrin "Roosevelt Room" për të nderuar kujtimin e dy presidentëve Roosevelt: Theorore Roosevelt, i cili më 1902 ndërtoi krahun perëndimor të Shtëpisë së Bardhë dhe Franklin Roosevelt, i cili ndërtoi më 1934 atë pjesë të Shtëpisë së Bardhë, e cila shërben sot si Oval Office dhe më 1942 pjesën lindore të saj. Qysh nga ajo kohë, tradita në Shtëpinë e Bardhë ka qenë që në Roosevelt Room ndodhej gjithnjë portreti i njërit prej presidentëve Roosevelt: ai i Presidentit Theodore Roosevelt, gjatë administratës së një presidenti republikan dhe ai i Presidentit Franklin Roosevelt, gjatë administratës së një presidenti demokrat.
Portreti i këtij të fundit duhej të ishte zëvendësuar vetëm disa muaj më parë në këtë dhomë me atë të Presidentit Theodore Roosevelt, ashtu siç kishte zëvendësuar një administratë republikane nën Presidentin George W. Bush administratën demokrate të Presidentit William Jefferson Clinton (1993-2001). Duke vështruar me kureshtje çdo detaj të kësaj dhome, vura re medaljen e Çmimit Nobel për Paqe dhënë Presidentit Theodore Roosevelt më 1906 për negocimin e paqes në Luftën Ruso-Japoneze. Rreth e qark dhomës shihje gjithashtu, flamujt e çdo fushate ushtarake dhe të çdo divizioni të Forcave të Armatosura të Shteteve të Bashkuara. Punonjësja e Protokollit më shpjegoi se një bust i vogël prej bronzi i Eleanor Roosevelt i ishte shtuar atij salloni nga Hillari Clinton kur banonte si First Lady në Shtëpinë e Bardhë.
Nuk mbaj mend i cilit shtet ishte ambasadori që u ftua të hynte i pari në Oval Office. Ndërsa ne të tjerët prisnim që ambasadori Ensenat të njoftonte radhën tonë, u prezantova me ambasadorin e Portugalisë, Pedro Catarino, i cili ishte i gjashti në radhë, me ambasadorin e Rumanisë, Sorin Dumitru Ducaru, që vinte fill pas meje dhe me ambasadorin e Norvegjisë, Knut Vollebaek, i cili ishte i fundit në radhë. Përpara nesh, i treti apo i katërti në radhë, ishte ambasadori i një vendi afrikan, i Malit apo i Bregut të Fildishtë nuk më kujtohet, veshur me një kostum tradicional të vendit të tij dhe i shoqëruar nga nëntë pjesëtarë të familjes, prej të cilëve shtatë ishin fëmijë.
Knut Vollebaek kishte qenë ministër i Jashtëm i Norvegjisë dhe shumica e shqiptarëve e kanë njohur atë kur ishte president i radhës i OSBE-së, kohë në të cilën ai vizitoi edhe Shqipërinë. Në bisedë me të, ndërsa prisnim të hynim në Zyrën Ovale, ambasadori Vollebaek më pyeti për Paskal Milon, i cili në atë kohë vazhdonte të ishte ministër i Jashtëm:
"Si është miku im Paskal Milo?"
"Mirë", iu përgjigja unë dhe aty për aty shtova: "E di që jeni takuar me të kur ishit në Tiranë. E kam ndjekur vizitën tuaj. Në atë kohë unë isha në Hagë".
"Paskal Milon e kam pritur edhe në Oslo", vazhdoi Vollebaek. "Me të jemi takuar disa herë. Ai është ndër diplomatët më të mirë të Ballkanit që kam njohur deri më sot. Bëji shumë të fala nga unë nëse lidhesh me të".
"Sigurisht", thashë unë. "Më vjen mirë që dëgjoj këtë vlerësim për ministrin tim të Jashtëm, i cili është njëkohësisht një mik i vjetër i imi".
"Nëse nuk gaboj", vazhdoi më tej Vollebaek, "këto ditë në Shqipëri zhvilloni zgjedhjet parlamentare, apo jo?"
"Po, më 24 qershor, të dielën e ardhshme".
"Si duken shanset deri më sot? A do të vazhdojë Ilir Meta të mbetet kryeministër?"
"Ky duket skenari më i mundshëm", shpjegova unë, "megjithatë, zgjedhjet gjithmonë mund të kenë të papritura".
Për një moment m'u krijua përshtypja sikur salla ku prisnim u boshatis. Ambasadori Donald Ensenat kishte thirrur emrin e ambasadorit afrikan dhe ngaqë ai dhe e tërë familja e tij hynë në Zyrën Ovale, ne që kishim mbetur në sallë dukeshim tani fare pak.
"A do të jetë Milo prapë ministër i Jashtëm nëse Meta fiton?" vazhdoi bisedën Knut Vollebaek.
"Nuk besoj", iu përgjigja unë, "pasi Partia e tij Socialdemokrate është e vogël dhe posti i ministrit të Jashtëm shumë i kërkuar. Megjithatë, nëse Meta rizgjidhet kryeministër, Milo mund të marrë një portofol tjetër në kabinetin e ri".
Vazhduam të bisedojmë mbi zgjedhjet e ardhshme dhe rëndësinë e tyre për imazhin e Shqipërisë derisa drejtori i Protokollit Ensenat erdhi të na marrë mua, Artën, Dritën dhe Xhafën për të hyrë në Zyrën Ovale. Në korridorin e ngushtë që të çon në Zyrën Ovale dallova një bust të Abraham Linkolnit dhe disa hapa më tej, pasi dera e zyrës së presidentit u hap…

Dorëzimi i Letrës Kredenciale
Presidentit Bush

George W. Bush, Presidenti i 43-të i Shteteve të Bashkuara, priste në këmbë në mes të Oval Office. Në krah të tij, por disi më e tërhequr, qëndronte Dr. Condoleezza Rice, këshilltarja e Presidentit për Çështjet e Sigurimit Kombëtar.
Ambasadori Ensenat njoftoi praninë time sapo të katër ne hymë në zyrën e Presidentit Bush:
"Ambasadori i Republikës së Shqipërisë, Shkëlqesia e Tij, Dr. Fatos Tarifa".
Presidenti Bush më shtrëngoi dorën.
"I remember you", më tha ai me një ton miqësor e gazmor, duke më lënë të kuptoj se ambasadori Ensenat e kishte kujtuar Presidentin Bush se unë isha takuar me të paraprakisht gjatë vizitës së kryeministrit Meta në Shtëpinë e Bardhë.
"I remember you, too, Mr. President", i thashë me po atë ton gazmor dhe pastaj prezantova me radhë:
"Arta, gruaja ime, Drita, motra ime, njëra nga dy motrat binjake, dhe burri i saj, Xhafa".
Presidenti Bush u dha dorën me radhë dhe u drejtua përsëri nga unë:
"Tweens! I am a proud father of two tween daughters" (Binjake! Unë jam një baba krenar i dy vajzave binjake).
"And I am a proud brother of two tween sisters" (Dhe unë jam një vëlla krenar i dy motrave binjake), i thashë unë aty për aty.
"Pra, ne kemi diçka të përbashkët", tha Presidenti Bush, "vlerën me të cilën çmojmë familjen".
"Jo vetëm kaq", i thashë unë, "por ashtu si Laura, edhe gruaja ime, Arta, është bibliotekare".
"Kjo është interesante", tha ai.
Pas këtij momenti të parë kaq miqësor, i dorëzova Presidentit Bush zarfin me Letrën Kredenciale të firmosur nga Presidenti Rexhep Meidani, e cila më akreditonte mua Ambasador të Jashtëzakonshëm dhe Fuqiplotë në Shtetet e Bashkuara. Me këtë rast formulova një shprehje pak a shumë të tillë, se detyra që më kishin besuar presidenti dhe kryeministri i vendit tim më bënte të ndihesha krenar dhe i privilegjuar, ashtu sikurse e vlerësoja nder dhe përgjegjësi të veçantë t'i shërbeja popullit dhe vendit tim në Uashington.
Duke marrë në dorë Letrën Kredenciale, Presidenti Bush më dorëzoi një zarf, në të cilin ishte formuluar përgjigja e tij për fjalët me të cilat i isha drejtuar unë Presidentit të Shteteve të Bashkuara në 27 prill, kur i dorëzova kopjet e Letrës Kredenciale sekretarit të Shtetit Colin Powell. Teksti i përgjigjes së Presidentit Bush vijon më poshtë:
Duke marrë përgjigjen e Presidentit Bush për fjalën time me rastin e paraqitjes së letrave kredenciale.
(Në Shtëpinë e Bardhë, Zyra Ovale, më 20 qershor 2001)

PERGJIGJJE E PRESIDENTIT PER FJALEN E AMBASADORIT TE RI TE REPUBLIKES SE SHQIPERISE FATOS TARIFA ME RASTIN E PARAQITJES SE LETRAVE KREDENCIALE

Zoti Ambasador!

Pranoj me kënaqësi Letrat Kredenciale nga Presidenti Rexhep Meidani, të cilat ju prezantojnë si Ambasador i Jashtëzakonshëm dhe Fuqiplotë i Republikës së Shqipërisë, si dhe marr në dorëzim letërthirrjen për paraardhësin tuaj të nderuar, Petrit Bushati. Faleminderit për fjalët tuaja miqësore në emër të popullit shqiptar. Ju uroj ngrohtësisht mirëseardhjen dhe shpreh urimet më të mira për detyrën tuaj të re.
Marrëdhëniet e shkëlqyera me Republikën e Shqipërisë janë një nga bazat themelore të politikës së Shteteve të Bashkuara në Ballkan. Gjatë konfliktit në Kosovë, Shqipëria me bujari mirëpriti pothuaj 500.000 refugjatë dhe ofroi territorin e vendit për forcat ushtarake të NATO-s. Sot, përmes dënimit publik të dhunës ekstremiste në Maqedoni dhe ndihmës për dialogun ndëretnik, vendi juaj vazhdon të ndihmojë paqen dhe stabilitetin në Evropën Juglindore. Roli i Shqipërisë në rajon do të mbetet shumë i rëndësishëm në muajt e vitet e ardhshme dhe unë mirëpres bashkëpunimin me ju, ndërkohë që vendet tona përpiqen të zgjidhin problemet që na shqetësojnë të dy palëve.
Megjithëse me një të kaluar të vështirë dhe vuajtje mjaft të mëdha nën regjimin komunist, Shqipëria ka ecur shumë përpara në një kohë shumë të shkurtër. Sfidat nuk mungojnë; ndërtimi i demokracisë dhe i ekonomisë së tregut të mbështetura në shtetin ligjor nuk është punë e lehtë. Populli i Shteteve të Bashkuara është me ju, qeverinë tuaj dhe popullin e Shqipërisë në përpjekjet tuaja për forcimin e demokracisë, zbatimin e ligjit dhe për ndërtimin e një të ardhmeje të begatë. Në emër të popullit amerikan, sot ju jap përgëzimet e mia, si dhe fjalën që miqësia dhe mbështetja jonë do të vazhdojë.

(Redaktuar nga Laureta Rryçi)