Suzana Zisi

[INDRITI]

Si Kësulkuqja do trokas

Do t’vija tek ti,
si Kësulkuqja.
Me shportën
e luleshtrydheve,
dhe…
një pako
kafe.
Por,
s’më prite dot.
Të rrëmbeu
vdekja,
në dasmën
time.
Dhe,
në vend të shportës,
solla lot…
Do t’vij
tek ti ,
si Kësulkuqja.
Por,
Mos vallë?
Mos vallë
ujku
na gëlltit,
si në përrallë?
Megjithatë,
unë,
do të trokas.
Vdekjen,
do e verboj,
me një grusht
piper.
Dhe,
pakon
me kafe,
nga shporta
do e nxjerr.
Dhe,
Ty,
e dashur,
në dorë
do të ta jap.
Do puth
cepin e varrit,
pastaj ,
do të kthehem
prapë...!
Por,
jo
si Kësulkuqja…
Se,
ajo
në kthim,
mori
edhe gjyshen
me vete…
E dashur.
E ëmbël.
Si vegim,
në zemrën
time,
Mbete...!

[INDRITI]

Meditim mbi glob

Hija
e flokëve
të mi,
mbuloi
Europën.
Nën diell,
mbete,
Ti.
Shqipëria ime,
e vogël…!
Dhe,
si një princeshëzë
e artë,
dritë
lëshon
mbi glob…!
Faleminderit,
përfytyrimi
im,
snob...!!!

[INDRITI]

M’i mori era...


Rrënqethjet,
e mëngjesit
të brishtë.
Klithjet,
e pasioneve
të ndaluara.
Lotët,
e fëmijërisë
së largët.
Pendesën,
për “fajet”
e shkuara.
Ecejaket,
në kërkim
të shpirtit.
Alegorinë,
e telefonatave
të ndërprera.
Letrat ,
që dot s’i shkrova…
M’i mori era...!

[INDRITI]

Dëbora e pashmangshme

Ti,
me urrejtje,
ndihmon
dëborën.
Ti,
me përbuzje,
me grric
fytyrën.
Ti,
me dëshirë,
ledhaton,
jetën
e zbrazët.
Ti,
shprish
natyrën.
Në ç’perëndi,
je betuar
të më mplakësh?
Në ç’det,
e peshkove
alibinë?
Në ç’humnerë,
e gërmove
legjendën?
Në ç’epokë,
dyfytyrësinë?
E pafytyrë.
E pashmangshme
kjo dëborë!
Që,
flokët
po m’i zbardh.
E,
shpirtin,
po ma vret.
Dhe,
flaka
që
u ndez,
mes nesh,
dikur…
Në akullsinë
e saj
u tret.
U tret…!

[INDRITI]

E çmendur?


Fantazia ime
e çmendur,
ku s’shkove?
Në ferr,
milionere.
Në parajsë,
shkrimtare.
Fantazi
marroke,
ti,
do t’ndalesh,
kur shpirti,
pulëbardhë e përgjakur,
të prehet
mbi varre…
Fantazia ime,
pjellë
e pengesave.
Sa molekula,
e vogël.
Sa perëndia,
e madhe.
Antitezë
ekuacionesh,
në këto kohëra
makabre…
Fantazia ime
e çmendur,
bredhare...!

[FLORIRI]

O Flori me sa di une eshte nga Vlora, por nese do te kem kohe ne ditet e ardheshme do te shkruaj dicka mbi te.

Qenkan kusherira me sa duket....lol

[INDRITI]

Më fal

Më fal!
Më fal!
Në lakuriq nate,
të kam shndërruar.
Ditën,
tulatesh,
në kafazin
e kraharorit tim.
Natën,
lëshohesh
e harbuar.
Më fal!
Për ditët
që kaluan.
Më fal!
Për shekujt
që do të vijnë.
Më fal!
Më fal!
Më fal!
Më fal!
Të vrava lirinë...!




Eja tani!

Gjithshka e imja,
të kërkon
ty.
Eja
i tëri...
Të dua tani!
Mos harro ironitë,
konjakun,
streset,
i dua tani!
Dhimbjen,
gazin,
jetën,
vdekjen,
sillmi këtu
se,
do t’i pi.
Pastaj,
në gjoksin
tënd
do futem,
e,
s’do të dal më…
Kurrsesi!!!

[INDRITI]

Poezia dhe Unë

Veshur
me pelerina
çeliku.
Tërë nur.
Në “ paradën
madhështore
të modës”,
pozojmë
të dyja.
Ajo,
Mis e vërteta.
Unë,
Mis marrëzia…!





Filozofia e këmbëve të trishtuara


Mes udhës
së pasosur,
për të njohur
botën…
Njëra,
godet kokën,
Tjetra,
lëpin tokën…!

[INDRITI]

Monotone

Do të dal
në kodër
e,
do të vështroj
botën.
Do marr
një gur
dhe,
do i thyej
kështjellat e rërës,
me egërsi…
E pastaj?
Do marr
një qen
dhe,
do i përdredh
kokën,
me butësi…
E pastaj,
me dhimbje,
do qaj,
do qaj…!
Do mbledh
mbeturinat
e kështjellave
dhe lehjet
e qenve,
e,
do ia fal
perëndisë,
që,
ti kthejë
në djaj.
Do ia fal
këta djaj,
monotonisë.
Do e grric,
do e çjerr,
dhe do qaj…!

[INDRITI]

Po vdesim duke të pritur ty…

Unë,
Ti,
Ne,
Ata...
Të duam ty.
Të lindur,
nga pasionet e mëdha.
Bij të dashurisë.
Të presim...
Ty.
Ku je Diell?!
Eja,
teri lotët
e syve
tanë!
Këtë tokë
të hidhur,
mbarse
me mirësi.
Eja!
Përvëloji
gjuhët
e helmëta!
Zbrit këtu!
Të shkrihemi,
Në
të madhen,
dashuri…!
Dhe,
nga hiri,
të ringjallet
si Feniksi,
një qelizë
e re
mirësie.
Zanafilla
e planetit
të ri…!
Unë,
Ti,
Ne,
Ata,
të duam
Ty!
Eja,
Diell,
të digjemi...!!!