Suzana Zisi

[INDRITI]

I + I = 2

I + I,
bëjnë 2.
Por,
ti,
këtë,
s’e di.
Për ty,
I + I,
bëjnë 5
ose 6.
Dhe,
une,
ne matematikën
tënde
“moderne”,
ndihem
jashtë,
jashtë...!

[INDRITI]

Në shtëpinë e kafshëve


Kafenë,
ma serviri
ujku.
Duke ëndërruar,
shijen
e mishit
tim…!
Drekën,
ma serviri
dhelpra.
Duke skicuar ,
arkivolin
tim…!
Darkën,
ma serviri
urithi.
Duke gërmuar,
varrin
tim…!
Zogjtë e përgjakur
më lëpijnë…
Milingonat,
tatuazh
më ngjiten
në shpinë…
Ku është dera?
Hapeniiiii…
Të hyjë
këtu,
njeriu.
Njeriu?
Oh!
Vdiq i ziu!
Bishat
e egra,
zaptuan
shtëpinë…
Planetet,
në kraharorin tim,
ulërijnë!
Ulerijne…!!!

[INDRITI]

ثshtë enigmë
për mua
dhe,
s’ka për t’u zgjidhur
kurrë,
pafundësia
e mendimeve
të tua,
tragjike…
Ti,
mos u luhat
mes ëndrrash
ndjellakeqe.
Ti,
ke
në shtëpi,
një mace
besnike.
Të shoh.
Në mendime
të thella
ke rënë.
Shkundu, pra!
Mos e vrit
rininë!
Nuk të pengoj.
Heq dorë
nga lufta.
Unë,
pigmenti,
që të shtoj
mërzinë.
Ti,
prapë i heshtur…
ا’mendon?
ا’mendon,
me atë mendjen
tënde,
bardhë e zi?
Heq dorë nga lufta!
Më dëgjon?
Një mace
besnike,
të pret
në shtëpi…!

[INDRITI]

Stinët e Jetës

Pranverës
që shkoi,
ia mora
drithmat.
Verën
e thatë,
me pjalm,
po e lag.
Dhe,
po s’më çmendi
vjeshta
fytyrërrudhur,
dimrin,
do ta kem
të gjatë…
Të gjatë...!






Fantastiko – Shkencore

Duart e tua,
copa dielli.
Sytë,
meteorë
të fshehtë.
Këmbët që dridhen,
shkëmbinj
hënorë.
Buzët,
llavë
e nxehtë.
Njerëzit,
satelitë spiunë.
Fjalët,
orbita imorale.
Shpirti im,
gjithësia pa fund…
Puthja
jote,
e vetmja gjë reale…

[INDRITI]

E zgjidha,
magjinë
e egzistencës.
Jam gjethe,
e flakur
mes rrugës…
Kalojnë
mbi mua,
pushtete,
këpucësh…!



Ç’është një zog?

Një zog,
nuk është
thjesht,
shpend.
Nuk është
thjesht,
qenie
që cicëron.
Përpëlitet,
ai,
brenda
çdo njeriu.
Qesh
dhe
vajton.
Një zog,
përmbys,
anijen
e shpresave.
Pastaj,
ngarkuar
me ëndrra,
fluturon…
Një zog,
çukit shpirtin,
çdo çast.
Pastaj...
Me hipokrizi,
shëron...!
Dhe...
Cicërima – këmbanë,
tmerron,
varrin tënd.
Një zog,
nuk është
thjesht,
shpend.
Është,
vdekja
dhëmbërënë...!

[INDRITI]

Shtëpia me themele eshtrash…


Shtëpia ime,
në kufi
me legjendat.
Ngritur
mbi themele
eshtrash.
Rrobat,
endur
me flokë
njomëzakesh.
Kurora,
me petale
gënjeshtrash…!
Me heshtën
e lashtë
e të ndryshkur,
çarçafin
e harresës,
gris.
Duke i thurur
pelena
jetës,
përtyp
vdekjen time,
por,
dot,
s’e gëlltis…!

[INDRITI]

Natën,
kur ti flije,
t’u futa
në shpirt.
Nga rruga,
që,
vetëm unë
e di.
U përballa,
me dhjetra portrete
femrash.
U përgjaka,
në qindra skelete
emrash,
dhe,
qava
me oiii...!
U ngatërrova,
në labirintet
e psherëtimave.
Mes premtimesh boshe,
vuaj…
Puthjet pijanece,
belbëzojnë:
-E dashur,
je,
në dhe të huaj!
Dhe rend,
por,
shpirti
s’paska fund.
Ti
po zgjohesh.
Dhe një sekondë,
ka ngelur…
Po shkoj
me shpresën,
se,
imazhi im,
do jetë
diku…
Në tokën
e pashkelur...!

[INDRITI]

Baladë plehrash…!


Endem
rrugëve të tua,
duke lënë
gjymtyrët,
qelizat,
indet,
peng.
Endem,
skutave të tua,
duke i falur
frymën
plehrave.
Endem,
hijesh,
fantazmash,
duke vrarë
ëndërrat,
këtu.
Ç’fatkeqësi
për mua
me ju,
fëmijët e së keqes…!
Endem
legjendash,
duke vjedhur
virtyte,
për t’ia arnuar,
jetës...!!!

[INDRITI]

Hija e kumbullës


Sa çel sytë,
hija
e kumbullës,
më pushton.
Dridhet
ajo,
si vajza
miturake,
në dashurinë e parë.
Pas perdes,
kumbulla
gjelbëron,
por,
perdja,
na ka ndarë.
Dhe,
përfytyroj…
Gjethet,
si qerpikë.
Degëzat,
që bëjnë hije.
Kokërrzat
e athta,
si gjinj
njomëzakeje.
Mbi to,
brumbujt
si buzë fëmije.
Dhe koha,
kalon…
Hija
mbi perde,
dridhet,
si më parë.
Pas perdes,
kumbulla,
gjelbëron.
Por,
perdja,
na ka ndarë…!

[INDRITI]

The same shit in different days


Jeta,
përsërit
veten,
çdo ditë.
Unë,
kapur
pas një fije kashte,
dua,
lumin
ta kaloj.
Shkoj
tek mesi,
por,
rryma,
shpejt
më kthen.
Dhe,
notoj.
Por…
Çdo mëngjes,
veten,
e shoh
në breg.
Rrethuar,
nga të njëjtat
fytyra,
dhe,
nga i njëjti
vështrim,
që
djeg.
Ndaj,
me emocion
notoj.
Shpresoj,
akoma
shpresoj.
Dhe,
qenien,
ma pushtojnë
pasione të fuqishme.
Që,
thyhen
lehtë,
në barrierën
e palëvizshme:
“I njëjti m...,
në ditë
të ndryshme…”