Suzana Zisi

[INDRITI]

Sikur…


Sikur,
Une, te isha ti,
e,
ti, te ishe une...
Vec per nje cast…
Bota do trandej
e,
qielli do nxihej…
Ti,
do ndjeje zbrazeti…
Une,
do ngrohesha ne vullkanin tim
qe do niste te shuhej brenda teje…
Ti,
Do me ofroje zjarr
dhe
dashuri…
Por,
Kjo do ndodhte vec nje cast
Nqs,
Ti,
do ishe
Une…
E,
Une,
do isha,
Ti…!

[INDRITI]

Leter derguar nje personazhi te humbur…!



Ku je?
Ku je???
As brenda meje…
As neper rruge…
As lart nder yje…
As enderr ne re…
Ku je?
Kapilaret shqyej
dhe,
vampire e vetes jam…
Te vdes?
Eshte pak…
Te rroj pa ty?
Ndeshkim mijra kilometra i gjate.
Cdo centimeter,
dhimbje
dhe
lot.
Notoj ne detin e urrejtjes tende,
Me shpresen qe te me falesh nje dite…
Por,
me kot…!
Nuk di ne kam gabuar…
Ku je?
Kam ftohte pa ty…
Mbaj kafken time ne dore…
Dhe…
endem rreth vetes
si murg
i zi…
duke mbartur
sirtaret e shprishur te dhimbjes...
ne kraharor...!

[INDRITI]

Jeta ime…!


Jam e dashuruar me ty…
Jetoj nen nje kulm
ne nje shtepi…
Quhet univers…
Ndaj shtratin…
Perkedhel majat e maleve
dhe,
skutat…
Edhe pse nuk di ne c’vise bien
Ndiej shikimin qe kurre nuk e kam pare
Lotet me lagin
edhe pse
Nuk ekzistojne
Rrenqethjet….
Termete imagjinare…
Pyjet e buzeqeshjeve
Gjelberojne.
Dhe vitet nisin te ecin mbrapsht…
Copeza brinjesh
fluturojne
duar
sy…
Pergjakem ne perqafimin tend
dhe shumfishohem…
ne mijra hije…
Mes puthjesh
dhe
orgazmash te pafundme
Jam e dashuruar me ty…

[INDRITI]

Mulliri i kafesë

Ti bluan,
bluan
skelete.
Përtyp
kafka,
mbeturina brinjësh,
cdo ditë.
Ti,
bluan.
Bluan
hije,
linjash,
konturesh,
gjinjsh.
Ti,
bluan,
zhurmat,
klithjet,
përkëdheljet.
Bluan
dashuritë…!
Bashkë
me të ligun,
bluan
dhe të mirin.
Ti.
Mulliri i kafesë,
që,
s’ta mbush
syrin...!!!

[INDRITI]

Nje dite…

Një ditë,
ti,
do bësh paqe
me veten,
dhe
me botën.
Unë,
do jem
e padukshme...
Skorje,
e flakur
pa pikë fantazie,
ne këndin
e fabrikës
së madhe,
të jetës…!
Ti,
do të më shohësh
mua.
Të pavlerën.
Të kotën.
Dhe…
Do të më lesh,
sigurisht,
aty…!
Ti,
njeri
që,
ke bërë paqe
me veten,
dhe,
me botën…!

[INDRITI]

Anija dhe pirati

Ti,
kujton
se e pushtove?
Por,
e di vallë?
Ajo,
nuk hesht – si stuhia.
Humbet
në një vend,
por,
lind
në një tjetër.
Si në përrallë...
Ndalet,
një çast.
Krenohesh
ti,
krenohesh…!
Por,
në duart e tua,
nuk bie sërish…
Si stuhia,
përplaset pas shkëmbit.
Dhe çahet!
Dhe vdes!
Por…
S’jepet
anija…!!!

[EAGLE_1]

Poezi nga libri i dyte i autores Suzana Zisi: "Imazhet kane ftohte"



JAM PO AJO BEBE…



U linda të martën.
Ora 02.

Përballë teje
dhe një planeti të panjohur.
Unë-satelit-dhimbjesh,
ndiej gërricje dhe therje
të ngarkuara me shekuj,
...........................minuta,
....................................sekonda,
gdhendur prej teje në testamentin gri,
në trupin e lebrosur nga vitet,
bardhë-kuq-verdhë e zi.
Ende s’më ke njohur?
Kam ndërruar pelenat, jo fytyrën.
Prekmë përsëri
si dikur,
kur Muzat m’i lëshove të kafshonin të uritura.
Skicoje përsëri buzëqeshjen,
..................................tashmë mes rrudhave të lehta,
që përpijnë sa mundin
milimetrat - kilometra të lëkurës sime.
Planetin që fle brenda trupit të irnosur, me kafshime.
Ti,
mos luaj në skenën e asgjësë, rolin e të habiturës.
Jam po ajo bebe…
Tashmë, më e mençur me çmendurira,
më e varfër me rini.
Luaj më mirë tragjedinë e radhës
dhe lërmë të vdes në rolin tim të martires,
zgjedhur në akropolin e perëndive te mëshirës,
me të vetëshpallurën verbëri të mosqenies,
mes ëndrrave dhe pamundësisë
që m’i servire ti në pjatën e mungesës.
Po gdhin e mërkurë.
Qeshu!!!
Jam unë ajo e pafajshmja e orës 02.
Ishte e martë si sot, të kujtohet?
Dhe ylberi-shtrati im, ndrinte nën kurorën tënde,
si tani - kjo foshnjë e fantazisë sime
që do vdesë pas disa sekondash.
5…Mos m’i ndaj sytë
4…………....Më puth përsëri
3……………………Bekoje Muzën
2…………………..……………Ma fal ylberin
1………………………………………….Oiiiiiiiiiiiiiiii…

Dje ish e martë
Ora 02

[EAGLE_1]

TË JESH…



Të jesh,
Duhet të të prekin,
Që të vërtetojnë hipotezën e rënies dhe ringritjes…

Të qeshësh nëse do mundësh,
Mes rrudhave të thella të pritjes,
Duke rrëzuar jargë të lashta dhimbjesh,
..................................................Stuhi, përpëlitjesh.

Të jesh,
Do të thotë të vjellësh rininë nga goja e pleqërisë,
Kujtimeve të trishta të rrëmosh.

T’i këndosh kufomës tënde psalme biblike.

Të jesh,
Do të thotë: Të harrosh.

[EAGLE_1]

CRAZY…



Si nepërkë e etur për ujë dhe zjarr,
Të jam lidhur e tëra pas trupit, në një përqafim vdekjeprurës…!
Duke lëpirë ethshëm të djeshmen,
Rrëshqas çmendurisht kilometrave epshndjellëse të lëkurës…
Shaloji kuajt e psherëtimave,
Lëshoji të rendin mbi mua…!
Më lër të të djeg me vullkane vibrimesh…!

Ringrihu prej hirit, për të rishkruar legjendën tonë të re,
Në pergamenë përqafimesh …

[EAGLE_1]

KATARSIS



U ktheva në foshnjërinë e botës sonë.
Femrat e pyllit, ua blatuan foshnjat perëndive.
U shenjtëruam ne.
Gjyshet, u qëndisën rrobat nipërve me kuaj ere,
mbetën pa atdhe…
Meshkujt, u vunë zgjedhën grave dhe i dërguan në arë.
Zoti,
shkroi në librin e shenjtë se duhej vënë pak drejtësi…
Djalli,
i shtrirë mbi re, dërgoi shi.
Ne,
si gaforret,
të larë nga mëkatet,

Rendim në Ardhmëri…!