Suzana Zisi

[INDRITI]

Një sy

Dikur,
diku,
vizatova
një sy...
Dhe,
e harrova.
Por,
një mëngjes,
“Deti”,
më kish mbuluar...
Kuptova...!
E kërkoj më kot,
kryeveprën
e dorës
së patalentuar:
Në hapësira
të bardha,
lotësh.
Në hone
e korije.
Në legjenda
të zymta.
Në pjata
të helmëta.
Në gota rakie.
Në çarçafë
të ndotur,
pa pikë fantazie…!
E kërkoj në yje
por,
e gjej në shpirt.
Pluskon,
në lotë gjaku!
Skeleti,
ende,
lëshon dritë…
Dikur,
diku,
vizatova,
një sy.
Një?
Apo dy?

[INDRITI]

Ata…


Ata,
për njëri- tjetrin,
janë kalimtarë.
Duhen,
grricen,
çirren,
puthen
si të marrë…
Riprodhojnë
veten.
Janë
bashkautorë.
Imja
është
kjo këmbë,
Jotja
është
kjo dorë.
E,
grricen
përsëri.
Puthen
si të marrë…
Ata,
për njëri-tjetrin,
kalimtarë…!

[PrInCiPiEl]

Aahahah flm qe me ke ndjekur vellacko

Po te pershendes me dicka me poshte

• • Statujat e qëndresës
    
    Doja,
    kokën,
    ta mbështesja
    diku...
    Në krahët
    e tu?
    Po!
    Në krahët
    e tu.
    Ti,
    si statujë
    e qëndresës,
    më vështroje…
    Unë,
    si somnambule,
    mes ëndërrash,
    rendja:
    Në buzët,
    e puthjeve
    të ngrohta.
    Në malet,
    e shpatullave
    të hijshme.
    Në kraharorin,
    e gjerë
    si deti.
    Në labirintet,
    e ngatërruara,
    të mendimeve…!
    Po ti?
    Statujë e qëndresës?
    Jo!
    Më vështron
    vjedhurazi…
    Ç’keni me mua
    o njerëz?
    Lermëni,
    kokën,
    ta mbështes,
    tek ai…!

E mrekullueshme

- Të faleminderit shumë



Wa ma tawfiqi illa bi'Llah.

[INDRITI]

Te flas kur nuk je…


Po endem
në fytyrën tënde,
si kurrë më parë…!
Mes flokësh
rrëshqas…
e,
ku të strukem
s’di…!
Ndoshta…aty,
ku,
mendimi yt
s’me le të rri…
E,
zbres,
mbi hundën
e brishtë,
që,
frymëmarrje
gjëmon.
Si prek dot buzët…
se,
djegin,
djegin dashuri…!
Vetëm aty,
nuk munda të hyj…
Aty
ku,
heshturazi,
përvëlojnë
dy sy…
Hape zemrën
shpirt,
e,
me ler të rri…!

[INDRITI]

Për ty

I tera
lotët.
S’i kreh më
flokët,
Pa ty,
bota,
duket e mjerë...
Për të të parë
edhe një herë,
zogun
e fundit,
të shpresës,
e ther...!

[[xeni]]

Duke u përpëlitur nën gërmadha…


Ai ishte përbindësh. Po, përbindësh. Ishte… Nuk është.
O Zot ! Më në fund e lirë. Liria ime, i përshkon muret e këtij autobuzi mbushur me fjalamë të pandreqshëm që komunikojnë më klithma e të qeshura histerike. Liria ime… E burgsour brenda mureve te edukatës strikte. E ndrydhur nga normat morale. E shtypur nga skizofrenia e kohës. Po këta njerëz, të cilët më shikojnë sikur të isha një qenie e rrallë, a janë të lire, apo kanë edhe ata muret e tyre ? Ndoshta…!
Unë jam e lirë formalisht. Shkoj ku të dua, blej ç’të dua, fle ku të dua. Kam dhe një llogari bankare …
Por, të gjitha këto s’vlejnë, përderisa ndihem e burgosur brenda mureve të trupit tim, si një qenie e vogël që do të dalë nga guaska por s’mundet. E vogla sfilitet për të shkatërruar kapilarët, organet, nervat, tendinat, brinjët. Por është fare e vogël. Kjo “e vogël” jam unë, brenda “unit” tim “të madh”.
“Uni” im “i madh”. Ç ’ironi …!
Unë i provova të gjitha, të gjitha ato që për shumicën janë tabu. Dhe arrita këtu: “Ç’kuptim ka jeta?”
“Isha vajza e përkëdhelur e një familjeje të madhe, me emër. Për tim atë(piktor) dhe time ëmë ( drejtoreshë), unë isha gjeniu i familjes, krenaria e fisit. Aq sa e njihni ju këtu, në province Tiranën, po aq e njihja dhe unë që jetoja në zemër të saj.
Muret e dhomës sime moderne, muret e studios fantastike të babait, ishin bota ime. S’kisha shoqe. Ishin “të rrezikshme” për zonjushën e përkëdhelur e naive. Ishin ordinerë gjithashtu edhe mësuesit, fqinjët e sidomos djemtë. U rrita me libra…
Mëngjesin e haja në Manastirin e Parmës, drekën në Kullën e Eifel, darkën në pallatin e mbretit Timur. Çdo gjë që do te hynte në trupin tim e sidomos në trurin tim, kontrollohej, duke filluar që nga ushqimet e deri tek literatura. Isha e egër. Shoqëria e djemve më acaronte. Përfytyroja mbretër, kalorës, zotërinj të kollarisur që silleshin me delikatesë dhe kupohet se sa të rëndomtë më dukeshin njerëzit që më rrethonin.
Pikturat, perfekte nga teknika, vuanin për dicka të vogël, të vogël fare. Megjithë elozhet dhe vlerësimet, unë s’isha aspak e kënaqur. Në pikturat e mia mungonte diçka e qenësishme. Ajo “diçka” që mund të quhet
“ gjithshka”. Mungoja unë…!
Duhej të ulesha me këmbë në tokë. Ndoshta ishte mosha, ndoshta shkëputja nga adoleshenca, nevoja për vetvendosje e personalitet, apo të gjitha së bashku që më shkëputën nga ëndrrat.
Nisi, ditën, kur refuzova të konkuroj për pikturë. Realitetin fillova ta perceptoj ndryshe. Ngjyrat, natyra, njerëzit, morën nuancat e tyre tokësore. Më dukeshin të bukura edhe ato që ishin “ të shëmtuara”. Edhe çunat, sigurisht, ishin tërheqës. “Bota ime”, me “botën e tyre” takoheshin vetëm në një pikë : “ Dëshirë e dyanshme bashkëpunimi” dhe nuk puqeshin në mijëra pikat e tjera: “ Pamundësi totale per t’u përshtatur”. Termat, ndoshta do ju duken të fryra, por jo, s’janë të tilla. Isha një nga studentet më të mira të arkitekturës. Në vitin e dytë, u shfaq një dashuri. S’ishte i bukur por në shikimin e tij ngulmues, zbulova një botë të thellë dhe në komunikimin me të, pikasa një zgjuarsi natyrale dhe kulturë perfekte. Fillova ta dashuroja…
Por, që nga ai cast, bota i humbi përsëri ngjyrat. Ishte vetëm ai në univers. Prindërit e mi e donin.
“Bëre edhe ti një gjë të mençur.”- më thanë. ( Ata se kishin harruar divorcin tim me pikturën).
Jetë e lumtur…
Punë e shkëlqyer…
Burrë me reputacion…
Ç’doja më tepër nga jeta?
Me kalimin e kohës, kisha ndjesinë, sikur një bishë e tërbuar hante e babëzitur brenda meje. Çdo ditë përsëriste të shkuarën. Laja dhëmbët, shkoja në punë, drekoja, dilja shëtitje, bëja seks, flija. Dhe prapë jeta përsëriste veten çdo ditë. Më dukej vetja, sikur e kapur pas një fije kashte, doja të kaloja lumin e rrëmbyeshëm e të tërbuar nga furtunat e jetës. Im shoq, si gjithmonë, më mbulonte me dashuri e përkujdesje. Çdo sekondë të lire, e kalonte me mua.
Si gjithmonë, përsëri, unë mbeta vetëm. E vetmja lidhje për mua, ishte familja. Dikur - prindërit, tani – burri. Ndihesha si një kozmonaute në hapësirën pa forcë rëndese.
Fillova të shoqërohesha me kolegët. Im shoq u shpërfytyrua. U ftoh. Pas disa paralajmërimeve të heshtura, një ditë deklaroi: “Nuk duhet të shoqërohesh me askënd. A nuk të mjaftoj unë ?” I thashë se isha qenie shoqërore. Qeshi. “Kur u bëre e tillë? Ti s’ke pasur kurrë shokë e shoqe.”
O zot! Nga një tutelë, në tjetrën. Unë, duhej të udhëhiqesha në jetë nga liderë psikopatë!!! Unë s’isha pronë e askujt dhe me vetëdije, i thashë “po” dëshirës për një lidhje të re. Dhe i pari që guxoi e më kërkoi të darkonim bashkë u bë i dashuri im. Fillova të marrosesha pas tij. Le ta quajmë X. Ishte pak më i ri se unë, i qeshur, plot jetë, pasion e energji.
Më falte shumë prej vetes. Nuk më përkëdhelte. Kisha nevojë për të, aq sa për ajrin. Motelet, ishin për ne shtëpi e dytë. Prindërit më kërcënuan, më këshilluan, por ata, tashmë nuk ekzistonin, ashtu siç nuk ekzistonte edhe burri im. Natyra kish ngjyra, nuk vija më syza. Dielli më pëlqente. Shtëpia më dukej varr. Burri – varrmihës. X-i ishte jeta ime, e vetmja urë që më lidhte me ekzistencën. Kuptohet, im shoq, e mësoi këtë shumë shpejt. U ndamë. Shtëpia ime u bë edhe shtëpia e X-it. Jetonim si në filma: Shumë argëtime, dashuri. Derisa, një ditë, kur u ktheva para kohe nga shërbimi, në shtratin tim, gjeta vajzën e ministrit të dikasterit ku X-i punonte. O perëndi! Ç’faj kam bërë që më ndëshkon? Prindërit s’më flasin. X-i s’më do. Shoqe s’kam. Motër jo. Pse kështu kjo jeta ime? Vallë prej ç’materiali jam ndërtuar unë? Pse nuk ingranohem dot në jetë? Pse nuk harroj? Pse nuk fal?
Kalova dy muaj në spital pas një depresioni të rëndë. Kur dola, mësova se prindërit, pasi mësuan për sëmundjen time, u nisën me një avion i cili mbeti bashkë me 100 pasagjerë, në malet e Zvicrës. Trashëgova një llogari të majme bankare, një fabrikë të vogël dhe dy shtëpi. Ju do të pyesni :
“Ç’ndodhi me X-in ?” Pasi dola nga spitali dhe mbarova formalitetet e pasurisë, fillova ta kërkoja por ai shmangej. Brenda meje, dashuria, ishte transformuar. S’di se ç’ndieja. Kraharori më vlonte, koka sa s’më çahej nga dhimbja, bota përsëri pa ngjyra. Ekzistonte vetëm ai. Por… ai s’më donte…! Pas një takimi të shkurtër në kinema dhe pas deklaratave: “Ti s’je askushi për mua”, e gjithë urrjetja qe kisha mbledhur brenda vetes, e shpërndrë në miliona thërrmija nëpër botë , u mblodh brenda një çasti të vetëm dhe shpërtheu.
… Një natë, pasi u nda nga mikesha e re në katin e parë të pallatit, në errësirën e plotë të Janarit, një thikëz simpatike shpoi zemrën e tij. Nuk e vrava unë! Jo! E vrau dhimbja ime, e vrau ai “uni i vogël” që përpiqet të dalë nga mbeturinat e “ unit të madh” që shkallmon brinjët, që këput tendinat, që gric fytyrën e shkul flokët. Ai nuk e meritonte të jetonte. Shkova në shtëpi dhe dogja pikturën kushtuar natës së parë të dashurisë. Doni të dini si ishte?
…Një femër ( unë),qielli i përflakur, fytyra e tij e zbehtë në kupë të qiellit duke u thërrmuar. Unë, ( në pikturë) me një thikëz në dorë, po therja shpresën për të jetuar, ( kuptohet, që në pikturë unë qëlloja ajrin se shresa ishte e padukshme). Bile më kujtohet poezia qe shkroi një poete pasi e pa:
I tera lotët,
Si kreh më
flokët,
Pa ty,
bota,
duket e mjerë…
Për të të parë
edhe një herë,
Zogun e fundit
të shpresës,
E ther…!
Sikur ta dinte se, unë, bashkë me shpresën, do të therja…
O zot! Nuk isha unë, ishte “uni” im i cmendur…!
E dëshpëruar,rend cdo ditë ne linja të ndryshme, jo me makinën time por me autobuz sepse dua të shoh njerëz që qeshin, vuajnë, jetojnë…
Fle në qytete të ndryshme,ose më saktë përpiqem të fle sepse nuk kam as gjumë, as ëndërra, as fantazma makbethiane.Rend në hotele të ndryshëm, me meshkuj të ndryshëm, por, as kështu nuk gjej qetësi. Nuk gjej as arsye apo shkak për të jetuar. Ju do të thoni:”Ti je e lirë”. Merreni lirinë time, ajo nuk vlen. Ajo është liri me kusht. Sepse unë jam dy. Luftoj, përplasem, thërrmohem, nuk di se kujt i përkas, “unit të madh” apo “unit të vogël” që përpëlitet nën gërmadha e s’di ç’kërkon…!

Suzana Zisi

[INDRITI]

Nderi në atdheun tim

Në atdheun tim,
nderin,
si mburojë,
e veshin
ata
që s’e kanë.
Me turp
e përlyejnë,
orgjitë
e “të mëdhenjve”.
Dhe,
për çudi,
si dekoratë,
ua varin
çakenjve.
Atdheu im
i varfër,
Ti,
s’je
i maskarenjve!!!

[INDRITI]

[b]Askush s’mund të vdesë në gjirin e saj
Suzana Zisi


Kish ëndërruar gjiithë jetën për një copë tokë. Por, duhej të vinte dita. Dhe dita erdhi. U bë pronar. Dilte që me natë dhe me sy të përlotur e vështronte. I shëmbëllente me një foshnjë të njomë, të ëmbël.
E punoi, e plehëroi. Vlaga e saj, e joshi aq sa e përfytyroi veten si një copëz të saj. Dhe ja, një ditë, bimët çelën. Ai u lumturua aq shumë, sa humbi ndjenjat. Kur u ngrit, ndjeu në trup ngrohtësinë e saj, ndjeu në ballë vesën e saj. Një drithërimë e përshkoi të tërin dhe mendoi se … dhe kuptoi se midis tij dhe tokës, ishte krijuar një lidhje e fuqishme. Prodhimi erdhi i mbarë. Vit pas viti, toka zbukurohej. Vit pas viti, ajo e shtonte prodhimin e saj. Ai u pasurua. اdo ditë, shkonte atje, dhe i falej. Në jetë, ai, i ishte falur vetëm asaj. Por edhe ajo, ndrinte kur i zoti i afrohej. Bimët harliseshin. Aroma e këndshme e dheut, drithëronte shpirtin e tij. Por, një ditë, ai u lodh. Vendosi të mos e mbillte më. Shkonte tek ajo çdo ditë, e përshëndeste, e ledhatonte, dhe pastaj, argëtohej duke prishur nëpër kazino paratë e fituara prej saj. Në mesantë, i dehur, i falej, i falej…! Duke iu marrë këmbët, shkonte në shtëpi. Nuk e mbolli, por, si për çudi, ajo, çeli ca bimëza shumë të shëndetshme e dha një prodhim të mbarë. Ai u befasua dhe mendoi, se toka s’kish më nevojë për zot. Ajo, ish vetë zonjë. Ajo, toka e tij e pabindur. Kur u afrua sezoni i mbjelljeve, ai e spërkati me një helm të veçantë, sepse ajo e ruante farën brenda vetes nga prodhimi i një viti më parë. Por përsëri fara mbiu e shëndetshme. Ai u tërbua, megjithatë toka shkëlqente kur shihte të zotin e saj. Sa e paturpshme, mendoi ai. Mori një sopatë dhe i preu bimët. Ndezi me to një zjarr të madh. Një zjarr që nxirrte një tym të zi e ulërinte nga dhimbja e mijëra jetëve që s’mundën të lulëzonin. Por, për çudi, të nesërmen, nuk gjeti asnjë gjurmë të zjarrit. Toka, krenare, lëshoi një duhmë të ftohtë sapo pa të zotin. “eshtë apo s’është imja kjo?- mendoi. Filloi të studionte literaturë dhe të rendte nga një magjistar tek tjetri. Por, mënyrat e sofistikuara dhe magjitë nuk mundën ta shprishnin natyrën. Toka, përsëri lëshoi ca bimëza të vogla të cilat hodhën shtat dhe u mbushën me lule të zeza. Pra, ajo mbajti zi për mohimin e pjellorisë, mohimin e jetës. Kur i pa, ai ulëriu si ujk i tërbuar e u mbyll në shtëpi. Tashmë, nuk e ngrohte më asgjë. Ftohtësia e saj, po e çonte drejt vdekjes. U mendua, u mendua gjatë. Dhe u bind se ishte fajtor. Ishte dhe s’ishte, sepse dhe ajo kish faj. Megjithatë, vendosi t’i falej. U nis ashtu zbathur, nëpër natë. Iu përgjunj asaj, ashtu siç mund ti përgjunjej vetëm Krishtit po të zbriste në tokë. Por ajo se fali. Lulet e zeza, fëshfërinin nga era e ftohtë që buronte nga thellësitë e saj. Ai qau, iu lut, por toka e vetëndjerë për drejtësinë e saj, nuk e fali. Edhe sot e kësaj dite, ai vazhdon të qajë. Kur ndjen se po e lënë forcat, gëlltit disa lule të zeza sa për të mbajtur frymën gjallë dhe vazhdon të lutet. Megjithëse ajo është e ftohtë akull, ai ndjen, se brenda saj, diçka lëviz. Si statujë e qëndresës, ai i lutet tokës së tij të shtrenjtë, ledhaton të dashurën, puth shpirtin, urdhëron skllaven, godet armiken…! Sido që të jetë, ajo është prona e tij, e dashura, dhe, askush veç tij, s’ka të drejtë të vdesë në gjirin e saj…!

[[xeni]]

Në çastin kur ai i preu bishtin me kosë, ajo u betua se do të hakmerrej. Duke vënë në punë artin dhe dhelpëritë e saj, pak nga pak, ia arriti qëllimit. Kjo, u duk në mëngjes. Gruaja e tij, filloi "të dridhte bishtin", madje ia kalonte dhelprës. Ai i foli, e këshilloi, e rrahu, por ajo vazhdonte "ta dridhte bishtin".

E ngushëllonte fakti që numri i atyre që...po rritej. Mendje të ndritura, punuan vite me radhë por pa rezultat, ato, vazhdonin "ta dridhnin bishitn". Në një konferencë, një magjistar, vërtetoi se fatkeqësia që po iu merrte nëpër këmbë nderin, vinte si pasojë e hakmarrjes së një dhelpre. U nisën burrat të kërkonin dhelprën, por... më kot. Ajo kishte vdekur vite më parë.

Më në fund, vendosën të digjnin të gjallë gruan që "e kish dredhur" e para. Dhe e dogjën. Por, ky barbarizëm e acaroi edhe më tepër gjendjen. Gratë protestuan duke e perfeksionuar edhe më tepër mjeshtërinë e tyre. Pra, burrat, duhej ta duronin këtë mallkim pa anë e fund.

Fantazma e dhelprës pa bisht, do të endej nëpër botë pa reshtur, duke u mësuar grave nëpër shekuj, artin e "dredhjes së bishtit".

Suzana Zisi

[Hyllien]

Indriti dhe Xeni flm. qe i sollet.
Ti Xeni i ke librin apo çfare, dhe nuk lajmeron fare. E dua librin nese e ke.

Poezite jane te mrekullueshme,
Duke u perpelitur neper Germadha gjithashtu me pelqeu shume
per kete te fundit e pergezoj qe ka vene gishtin tek plaga e duhur, dmth. tek "bishti i dhelpres" .

Pershendetje,
SG