Suzana Zisi

[INDRITI]

E bardha eshte pak…


Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe,
me të bardhë...
E zeza,
është shumë.
E bardha,
pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet
e bardha.
E zeza,
shumohet.
Syri,
më tmerrohet…!
Mur.
Mur i zi,
larë në gjak.
S’dalloj dot
të bardhën.
E bardha,
është,
pak…!

[INDRITI]

E MBAJ ZJARRIN NDEZUR…!!!



E mbaj zjarrin ndezur…
Ndezur….
Rrëmbej pemë të prera,
degë te thara.
Mbeturina të mbledhura andejpari…
Dhe,
nëse nuk gjej,
djeg brinjët e mia,
të mos shuhet zjarri…

Eh,
zanat e pyllit
digjen dhe rilindin…
Po hedh njëren dorë…
Të shkruara fatet…!!!
Ja,
kjo erë e marrë,
ulërin prej “miqsh”…
Ndaj,
zjarri tulatet…

Kridhem e tëra…
Më treten eshtrat...
Shembem,
ulëras,
përpëlitem…andejpari.
Që të ngrohen “miqtë”,
që të zbuten djajtë…
Është ndezur
zjarri…!!!

[INDRITI]

Ftesë në varrimin tuaj


Të gjithë
morën
ftesa.
Por,
asnjë
nuk erdhi.
Të gjithë
derdhën
lotë.
Por,
asnjë
nuk qau.
Të gjithë
folën.
Por,
asnjë
nuk tha
të vërtetën…!
Dhe,
të pakallur,
të lemerisur,
në mes të rrugës,
Atë,
e gjetën.
O njerëz!
O hije!
Me këmbë
mos e shkelni!
Do vijë
ai shekull.
Do vijë
ai muaj.
Do vijë
ajo ditë
e bardhë
perëndie.
Dhe,
ai,
do qeshë,
në varrimin
tuaj…!!!

[INDRITI]

Testamenti i Evës

Sikur Eva,
të mos e linte,
në testamentin
e saj,
Ajo,
s’do egzistonte.
Dhe,
llumi i ndyrë
i hipokrizisë,
do pushtonte,
botën...!
Por...
pakëz
të njollosur,
na e fali.
Përzier
me hipokrizi.
E vërteta,
endet
rrugëve,
si fantazmë.
Dhe…
Veç
të marrët,
e ftojnë
në gosti…!!!

[INDRITI]

Vdekja e shpirtit...!!!



Ai,
po vdes...
Per tu ringjallur perseri.
Si Krishti!!!
Me dhimbje,
pikat alegorike te shiut,
Vajtojne sot.
Per te kenduar neser,
ne nje bote te ndritur...
Legjendat,
u thinjen, duke pritur...

[INDRITI]

Dashuria...


Pasi mbaroi funerali
i mbretit Hamlet
dhe i bukuroshes Ofeli,
Dashuria,
u kthye tek ne
perseri.
E cmendur,
se doli nga kafka e saj...
E mencur,
se doli nga kafka e tij...

[INDRITI]

Një hap larg vdekjes

Sa melankolike
mbi
atë
breg…
Ta prek,
a mos ta prek?
Syri i saj,
të shkrin.
Puthja,
të djeg.
Fatkeqe,
e zbehtë,
e brishtë,
e lehtë.
O Zot!
Po ndërron jetë...!
Një hap
larg bregut,
vdekja
e pret.
Ajo...
Melankolike,
mbi
atë
breg.
Ta prek?
Jo!
S’mund ta prek!
Është
hija ime.
Unë,
jam
ajo.
Qëndron,
një hap
larg vdekjes.
Unë,
kam vdekur,
me kohë...!

[INDRITI]

Sa shumë qenkërkam plakur...

Mendimi
zvarritet…
Puthja,
ngrin akull.
Dëshira,
endet
si somnambul.
Buzëqeshja,
rend ,
në labirintin
e përgjakur
të buzëve…
Që,
më,
s’kanë për tu hapur…!

[PrInCiPiEl]

• • Krijimtari e mrekullueshme

Përshëndetje uo Indrit poeti

[INDRITI]

• • Krijimtari e mrekullueshme

Përshëndetje uo Indrit poeti

Aahahah flm qe me ke ndjekur vellacko

Po te pershendes me dicka me poshte

Statujat e qëndresës

Doja,
kokën,
ta mbështesja
diku...
Në krahët
e tu?
Po!
Në krahët
e tu.
Ti,
si statujë
e qëndresës,
më vështroje…
Unë,
si somnambule,
mes ëndërrash,
rendja:
Në buzët,
e puthjeve
të ngrohta.
Në malet,
e shpatullave
të hijshme.
Në kraharorin,
e gjerë
si deti.
Në labirintet,
e ngatërruara,
të mendimeve…!
Po ti?
Statujë e qëndresës?
Jo!
Më vështron
vjedhurazi…
Ç’keni me mua
o njerëz?
Lermëni,
kokën,
ta mbështes,
tek ai…!