Suzana Zisi

[biligoa]

Endesh
si hije,
Mes ecejakesh
të pasosura…
Dashnor
i përjetshëm.
Tragjik
i shekujve.
Ti.
Donzhuani
shqiptar
i legjendave.
Ti.
Fantazma
ironike
e netëve…!
Kostandin!
“Vëlla”
i përbaltur.
Pse
frikë
patën?
Pse
s’thanë
të vërtetën?
Që,
Doruntainat,
ti,
i ndërrroje
përditë.
Pse
e përçudnuan
kështu
legjendën?
Pse
mbyllën
sytë?
Shkatërron
dhe rilind.
Shuan
dhe ndez,
Ëndërrat
e vajzave,
të prera
në mes...!
Herë – copa balte
tragjike,
lëshon.
Herë – ar – eliksir dashurie.
Herë Doruntinën – princeshë,
përqafon.
Herë,
i frikshëm,
shfaqesh
si hije.
Qëndron
statujë,
mes jetës
dhe varrit.
Dhe,
stepesh!
Të hysh,
a,të dalësh?
Të rendësh ,
mes territ
dhe
skandalit,
a,
hapin,
gjëkundi,
ta ndalësh?
Kostandin!
Don Zhuani im, shqiptar.
Oqeane lotësh
mblodhe,
në altarët
e pritjes.
Pasione pa fund
ndeze.
Shojte,
zjarre
tragjikë.
Me alibinë- satirë
të Ngritjes,
nga,
i yti
varr,
alegorik…!
Endesh
fantazmë,
mes,
ecejakesh
të panumërta...
Dashnor
i përjetshëm.
“Vëlla”!!!
Ah,
sikur...!
Doruntinat
e dhimbjes,
nuk vdesin.
Rilindin,
nga brinjët
e tua…
Si
Eva,
nga Adami,
dikur …!!!

[biligoa]

Nga sytë e tu,
buron
një dritë e mirë.
Kjo dritë,
ka kohë
që më mungon…
Më duket
vetja
shkretëtirë,
dhe
ti,
oaz,
që më tundon.
Jemi
kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat
dorën
me ngurim.
Se digjem,
digjem
porsi flaka,
dhe,
mbetet
veçse,
hiri im!

[biligoa]

Është enigmë
për mua
dhe,
s’ka për t’u zgjidhur
kurrë,
pafundësia
e mendimeve
të tua,
tragjike…
Ti,
mos u luhat
mes ëndrrash
ndjellakeqe.
Ti,
ke
në shtëpi,
një mace
besnike.
Të shoh.
Në mendime
të thella
ke rënë.
Shkundu, pra!
Mos e vrit
rininë!
Nuk të pengoj.
Heq dorë
nga lufta.
Unë,
pigmenti,
që të shtoj
mërzinë.
Ti,
prapë i heshtur…
Ç’mendon?
Ç’mendon,
me atë mendjen
tënde,
bardhë e zi?
Heq dorë nga lufta!
Më dëgjon?
Një mace
besnike,
të pret
në shtëpi…!

[biligoa]

Duart e tua,
copa dielli.
Sytë,
meteorë
të fshehtë.
Këmbët që dridhen,
shkëmbinj
hënorë.
Buzët,
llavë
e nxehtë.
Njerëzit,
satelitë spiunë.
Fjalët,
orbita imorale.
Shpirti im,
gjithësia pa fund…
Puthja
jote,
e vetmja gjë reale…

[biligoa]

E mbaj zjarrin ndezur…
Ndezur….
Rrëmbej pemë të prera,
degë te thara.
Mbeturina të mbledhura andejpari…
Dhe,
nëse nuk gjej,
djeg brinjët e mia,
të mos shuhet zjarri…

Eh,
zanat e pyllit
digjen dhe rilindin…
Po hedh njëren dorë…
Të shkruara fatet…!!!
Ja,
kjo erë e marrë,
ulërin prej “miqsh”…
Ndaj,
zjarri tulatet…

Kridhem e tëra…
Më treten eshtrat...
Shembem,
ulëras,
përpëlitem…andejpari.
Që të ngrohen “miqtë”,
që të zbuten djajtë…
Është ndezur
zjarri…!!!

[biligoa]

Pasi mbaroi funerali
i mbretit Hamlet
dhe i bukuroshes Ofeli,
Dashuria,
u kthye tek ne
perseri.
E cmendur,
se doli nga kafka e saj...
E mencur,
se doli nga kafka e tij...

[biligoa]

U lodha,
nga ecejaket
e panumërta,
mbushur
me grindje
e mërzi.
Do trokas,
në portat
e mesjetës,
dhe,
po u hapën,
do hyj.
Për ty,
po më zuri
malli
tretës,
do duroj.
Por,
më,
nuk vij…!

[biligoa]

Dikur,
diku,
vizatova
një sy...
Dhe,
e harrova.
Por,
një mëngjes,
“Deti”,
më kish mbuluar...
Kuptova...!
E kërkoj më kot,
kryeveprën
e dorës
së patalentuar:
Në hapësira
të bardha,
lotësh.
Në hone
e korije.
Në legjenda
të zymta.
Në pjata
të helmëta.
Në gota rakie.
Në çarçafë
të ndotur,
pa pikë fantazie…!
E kërkoj në yje
por,
e gjej në shpirt.
Pluskon,
në lotë gjaku!
Skeleti,
ende,
lëshon dritë…
Dikur,
diku,
vizatova,
një sy.
Një?
Apo dy?

[biligoa]

Do t’vija tek ti,
si Kësulkuqja.
Me shportën
e luleshtrydheve,
dhe…
një pako
kafe.
Por,
s’më prite dot.
Të rrëmbeu
vdekja,
në dasmën
time.
Dhe,
në vend të shportës,
solla lot…
Do t’vij
tek ti ,
si Kësulkuqja.
Por,
Mos vallë?
Mos vallë
ujku
na gëlltit,
si në përrallë?
Megjithatë,
unë,
do të trokas.
Vdekjen,
do e verboj,
me një grusht
piper.
Dhe,
pakon
me kafe,
nga shporta
do e nxjerr.
Dhe,
Ty,
e dashur,
në dorë
do të ta jap.
Do puth
cepin e varrit,
pastaj ,
do të kthehem
prapë...!
Por,
jo
si Kësulkuqja…
Se,
ajo
në kthim,
mori
edhe gjyshen
me vete…
E dashur.
E ëmbël.
Si vegim,
në zemrën
time,
Mbete...!

[biligoa]

I tera
lotët.
S’i kreh më
flokët,
Pa ty,
bota,
duket e mjerë...
Për të të parë
edhe një herë,
zogun
e fundit,
të shpresës,
e ther...!