Suzana Zisi

[INDRITI]

Atehere te nderuar kam kenaqesine qe tju ofroj disa krijime qe me kane pelqyer.
Uroj te ndjeni te njenjten kenaqesi

Ëndërr ...

Mbrëmë,
gjithë natën
isha me ty...
T’i këputa
venat…
T’i zbërtheva
eshtrat…
T’i gjakosa
flokët…
Të putha
në sy.
Mbrëmë,
gjithë natën,
isha
me ty.
Por,
në mëngjes,
s’munda
të të rikrijoja…
S’më dilnin
gjymtyrët.
S’më mjaftonin
flokët.
Buzët
e kafshuara,
fytyra
e plogët.
Dhe,
ika…
Ika,
mora malet…!
Zjarri,
që kam brenda,
as shuhet…
As falet...!!!

[INDRITI]

Dashuria ju ka harruar

Mos e kërkoni
puthjen!
S’keni për ta gjetur!
Këtu,
thellë
e kam tretur…!
Mos e kërkoni
ndjenjën,
kyçur
në shpellën
e mungesës!
Mos e kërkoni
arsyen!
Shtatë pashë nën dhe’,
ka mbetur…
Mos e kërkoni
moshën!
Me zero
e kam shumëzuar.
Mos e kërkoni
Dashurinë!
Ju ka harruar...!!!

[INDRITI]

Rrënqethjet,
e mëngjesit
të brishtë.
Klithjet,
e pasioneve
të ndaluara.
Lotët,
e fëmijërisë
së largët.
Pendesën,
për “fajet”
e shkuara.
Ecejaket,
në kërkim
të shpirtit.
Alegorinë,
e telefonatave
të ndërprera.
Letrat ,
që dot s’i shkrova…
M’i mori era...!

[INDRITI]

Në Atlantik,
u zhyta
në magjinë
e ekzistencës
joreale.
Në Bermude,
u njësova
me të fshehtat
magnetike.
Ligjet e fizikës,
i shumëzova
me ligjet morale.
E,
dolën
jashtë kohe:
Njerëzit,
Jeta,
Paranojat biblike...!
S’ka mëngjese,
vjeshtë,
shekull.
S’ka nocione,
fundi
e fillimi.
Mbete
vetëm ti...
Mbi botë.
Pa kohë.
Pafundësisht,
imi…!

[INDRITI]

Endesh
si hije,
Mes ecejakesh
të pasosura…
Dashnor
i përjetshëm.
Tragjik
i shekujve.
Ti.
Donzhuani
shqiptar
i legjendave.
Ti.
Fantazma
ironike
e netëve…!
Kostandin!
“Vëlla”
i përbaltur.
Pse
frikë
patën?
Pse
s’thanë
të vërtetën?
Që,
Doruntainat,
ti,
i ndërrroje
përditë.
Pse
e përçudnuan
kështu
legjendën?
Pse
mbyllën
sytë?
Shkatërron
dhe rilind.
Shuan
dhe ndez,
Ëndërrat
e vajzave,
të prera
në mes...!
Herë – copa balte
tragjike,
lëshon.
Herë – ar – eliksir dashurie.
Herë Doruntinën – princeshë,
përqafon.
Herë,
i frikshëm,
shfaqesh
si hije.
Qëndron
statujë,
mes jetës
dhe varrit.
Dhe,
stepesh!
Të hysh,
a,të dalësh?
Të rendësh ,
mes territ
dhe
skandalit,
a,
hapin,
gjëkundi,
ta ndalësh?
Kostandin!
Don Zhuani im, shqiptar.
Oqeane lotësh
mblodhe,
në altarët
e pritjes.
Pasione pa fund
ndeze.
Shojte,
zjarre
tragjikë.
Me alibinë- satirë
të Ngritjes,
nga,
i yti
varr,
alegorik…!
Endesh
fantazmë,
mes,
ecejakesh
të panumërta...
Dashnor
i përjetshëm.
“Vëlla”!!!
Ah,
sikur...!
Doruntinat
e dhimbjes,
nuk vdesin.
Rilindin,
nga brinjët
e tua…
Si
Eva,
nga Adami,
dikur …!!!

[INDRITI]

Ps.Keto poezi jane shkeputur nga libri"E BARDHA ESHTE PAK..." Botuar ne Tirane ne gusht 2004. do te vijojme neser

[INDRITI]

Kush tha
që,
sytë
ti mori errësira?
Dhe,
që
buzëqeshja,
fluturoi në re?
Ti,
je
këtu,
Miki,
miku im i vogël.
Je,
këtu,
me ne!
Ende
është
mes nesh,
frymëmarrja jote…
Të bukurën
buzëqeshje,
këtu e ke!!!
Endesh
si një ëngjëll,
nëpër ditët tona.
Sytë e tu
të brishtë,
i shoh
dhe në gjumë.
Jeta,
është
e shkurtër,
do shihemi, Miki.
Miku im
i vogël,
që,
më mungon,
kaq shumë...

[INDRITI]

Ti,
je.
Ti,
s’je.
Te ndjej,
dhe
s’te ndjej…!
Shfaqesh i persosur,
diku,
zhdukesh pak me tej….!
Te kerkoj
por,
trembem!!!
Kam frike te te gjej…
Ti,
je.
Ti,
s’je.
Imazhe qe fluturojne andej…!
Ti,
s’je
ne rruget me pluhur,
ne rudhat e kohes
te flakura tej…!
Ti,
je
ne puthjet,
dritherimat,
ne gjakun
qe cmend legjendat,
te ndjej…
Ti,
s’je
ne syte qe u lodhen,
nga erresira
me emrin: Dite.
Ti,
je
ne endrrat e bardha,
qe,
embel,
dritherojne
drite.
Ti,
s’je imazh interneti,
qe,
ndjek valet
e,
shfaqet ne Yahoo.
Ti ndiej hapat,
eja!
Jam duke te pritur,
ketu.
Eja,
sillma zjarrin.
Dua,
edhe pakez drite…
Eja i bukur,Promete!
Harroji
Perendite!!!

[FLORIRI]

O Indrit nga eshte kjo Zisi?Kam pasur nje idhicik me kete mbiemer...lol

[INDRITI]

O Indrit nga eshte kjo Zisi?Kam pasur nje idhicik me kete mbiemer...lol

O Flori me sa di une eshte nga Vlora, por nese do te kem kohe ne ditet e ardheshme do te shkruaj dicka mbi te.


Nga sytë e tu



Nga sytë e tu,
buron
një dritë e mirë.
Kjo dritë,
ka kohë
që më mungon…
Më duket
vetja
shkretëtirë,
dhe
ti,
oaz,
që më tundon.
Jemi
kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat
dorën
me ngurim.
Se digjem,
digjem
porsi flaka,
dhe,
mbetet
veçse,
hiri im!