Besimet fetare në këndvështrimin e De Crescenzo-s

[Xhuxhumaku]

Besimet fetare në këndvështrimin e De Crescenzo-s


Pjesë nga libri "Historia e Filozofisë Mesjetare"

S hpeshherë më linte dyshimi: "A mund të konsiderohet feja si filozofi"? dhe i përgjigjesha vetes: " Po , feja është patjetër një filozofi, veçanërisht sepse mbart me vete zgjidhjen për jetën."Besimet kanë qënë gjithmonë të shumta, mbase të tepërta. Siç duket mbulojnë një nevojë natyrore të shpirtit njerëzor. Të parat që më vinë ndër mend, ndoshta sepse janë më të afërta me vendet ku kam jetuar, janë ebraizmi, krishtërimi dhe islamizmi. Vinë më pas sipas rradhës konfuciaizmi, induizmi dhe budizmi, dhe për të mbaruar disa dhjetëra besimesh më të vogla, por jo për këtë më pak të zellshme. Pastaj, çdo fe pretendon besnikëri absolute nga pjesmarrësit, jo rastësisht të quajtur "besimtarë". I vetmi përjashtim: paganizmi, që për mua është shumë i dashur, ka qënë më toleranti se të gjithë kredot besimtare.

Mojsiu

Thoshte Pascal-i: "I gjithë trishtimi i botës varet nga fakti që asnjeri nuk dëshiron të qëndrojë në shtëpi të vet". ( Pens.num.354 ), dhe nëqoftëse pati një nuk i kushtoi rëndësi kësaj, ishte vetëm Mojsiu, kur në shekullin e XIII p.e.s vendosi të braktisë tokën e tij të lindjes për të shkuar në tokën fqinje të Arabisë Saudite. Ai që nga lindja kishte patur probleme jo të vogla. Faraoni Ramsete II, për të frenuar popullsinë që rritej sa hap e mbyll sytë, një ditë të bukur urdhëroi vdekjen e të gjithë meshkujve, dhe mamaja e Mojsiut, për ta shpëtuar e vuri në një kosh kashte dhe e hodhi në lumin Nil. Por, sic ndodh gjithmonë në këto braktisje tragjike, vogëlushi nuk vdes dhe "shpëtohet nga ujërat" nga vetë vajza e faraonit. Por, më të arritur moshën madhore, grindet me autoritetet lokale dhe mendon të transferohet së bashku me të gjithë bashkombësit e tij jashtë kufinjve të Egjiptit. Pas kësaj, me të kaluar Detin e Kuq (që hapet para tij dhe mbyllet para egjyptianëve) mbërrin në Arabine Saudite, ku martohet me një vendase, Zipora, nga e cila ka dy djem, Gherson dhe Eliezer. Këtu më në fund zbulon për ekzistencën e Jahveut. Dhe kjo nuk mjafton: disa shekuj më pas, një nga dishepujt e tij të panumërt, Davide, perfeksionoi eksodin duke zgjedhur Jeruzalemin si kryeqytet të mbretërisë së Izraelit. Mos ta kishte bërë kurrë!! Akoma sot palestinezët dhe izraelitët vriten mes tyre një ditë po e një ditë jo. Shpresoj që respektivët Allah e Jahve ti dhurojnë atyre një suplement inteligjence!

Jezus

E fillojmë duke thënë se Krisht nuk është një mbiemër, por një mënyrë të thirruri. Në epokën për të cilën flasim, mbiemrat nuk ishin shpikur akoma. Kur vërtet duhej evidentuar një person, përmendej vendi ku ai kishte lindur ose emri i të atit, si psh. shën Paolo quhej Paolo i Tarsos, mbreti Dagoberto kaloi në histori si Dagoberto i Klotarios. Kurse, Krisht ishte vetëm një mënyrë të thirruri që do të thoshte "i përlyer" dmth i shenjtëruar nga Zoti. Ku lindi tashmë e dinë të gjithë. Lindi në Betlem, në një shpellë, më pak se dy milje larg nga Jeruzalemi. Në fillim u ngroh nga fryma e një kau dhe një gomari. Nga Ungjijtë nuk u mësua asnjëherë në ishte brun, bjond, i gjatë, i shkurtër, me mjekër ose jo. Çdonjeri e ka imagjinuar siç i shkonte më për shtat, dmth bjond, me mjekër dhe me sy bojëqielli. Dy kanë qenë veprimtaritë e tij kryesore: të përhapte Fjalën ????? dhe të ndihmonte ata që kishin nevojë. Të rradhisim tani të gjithe të verbërit, të shurdhëtit, sakatët, memecët dhe lebrozët që Jezusi ka shëruar gjatë gjithë jetës së tij do të ishte e gjatë dhe ndoshta e pamundur. Bënte mrekulli çdo ditë, edhe të shtunën, duke thyer kështu një nga normat e Mojsiut: ? Kush punon të shtunën do të dënohet me vdekje?. Dhe duke bërë kështu arriti të kishte kundër të gjithë autoritetet fetare të zonës. Pastaj, gjithmonë e më shumë i pavetëdijshëm për rrezikun, filloi të ngjallte të vdekurit. I tha Lazrit: "Ngrihu dhe ec" dhe ky i fundit më të vërtetë u ngrit. "Kur është e tepërt, është e tepërt!" thirri kryeprifti Caifa dhe bëri të mundur që Sinedrio (parlamenti i Galileas që kishte fuqi gjyqësore) ta dënonte me vdekje. Ponc Pilati, guvernatori romak i Judesë, siç është e njohur, hoqi dorë dhe Jezusi u kryqëzua në Golgotha , një kodër afër Jeruzalemit, së bashku me dy të panjohur.

Tani, që krishtërimi është një fe monoteiste nuk ka më dyshim, e megjithatë një lloj forme e ngjashme me paganizmin, qëndron akoma në shpirtin popullor. Dhe si në periudhën romake, Marte, Minerva dhe Venere ishin pergjegjësit kryesorë të luftës, të kulturës dhe të dashurisë, ashtu edhe sot në Napoli, shënjëtorja Luçia është mbrojtësja e shikimit, shën Krispino i këpucarëve, shën Macario i pasticierëve dhe shën Pascuale Baylone i grave. Midis shenjëtorëve të paganizmit, ia vlen të përmendet roli i Makaonit, mbrojtësit të radiologëve. Kur lindi, babai i tij Asklepi i kërkoi Zeus-it një dhuratë speciale për djalin e tij të parë dhe mbreti i Olimpit i dha mundësinë për të parë në brendësi të trupit njerëzor pa qënë i detyruar që ta hapte. Që të gjithë ato që shkojnë të bëjnë një radiografi ti jenë përgjithmonë mirënjohës.

Muhameti

I treti sipas rradhës së kohës është Muhamedi. Lindi në Mekë rreth vitit 570. Në atë epokë në Lindjen e Mesme mbretëronte Erakli I, një despot që, përveç dëshirës për të komanduar me shkop magjik të gjithë vartësit e tij, pretendonte të ishte i adhuruar si Zoti në tokë. Midis të tjerash, arriti të rikuperonte Kryqin e vërtetë, atë mbi të cilin ishte kryqëzuar Jezusi, që në atë kohë ishte marre nga Persianët, për ta risjellë në Jeruzalem si trofe lufte. Përsa i përket fesë, Erakli kishte një preferencë të lehtë për paganizmin. Thuhet se në atë kohë shenjtëritë e ngritura nga populli, duke përfshirë këtu ato pagane, arabe e tribale, kishin qënë rreth 360.

Por, Muhamedit gjithë këto zotë nuk i pëlqenin. Ai donte një të vetëm dhe të fortë dhe kështu ideoi Allahun, Zotin e musulmanëve. Sigurisht që nuk e kishte menduar asnjëherë që doktrina e tij do të propagandohej pothuajse në gjysmën e botës. Dhe në fakt, në harkun e pak viteve, nga Lindja e Mesme në Afrikën veriore, në Spanjë, në Sicili dhe në Lindjen e Largme, islamizmi u përhap me shpejtësi.

Në vitin 622, kur kishte mbushur pesëdhjetë vjeç, Muhamedi vendosi të transferohej së bashku me disa miq të tij në Medinë. Dhe këtu, sipas tij, Allahu do ti diktonte, nga Zoti te njeriu, fjalë për fjalë, të gjithë Kuranin. Asnjë libër nuk kishte patur me sukses se Kurani!

Ka të ngjarë që kjo përhapje ti kushtohej thjeshtësisë së tekstit. Jo se në atë kohë e kishin lexuar (nuk gjendej asnjeri që të dinte të lexonte), por dëgjuar po, dhe thjeshtësia e koncepteve bëri qe Kurani të masivizohej dhe të perhapej.

Përktheu: Ardita PELINKU

Mesjete.

Mesjeta qe një periudhë me shkallë shumë të lartë besimi fetar. Tre fetë e mëdha monoteiste, secila me profetin e saj (Mose, Jezus e Muhamet) dhe me tekstin e shenjtë (Bibla hebraike në 36 libra, Bibla e krishterë në 73 libra dhe Kurani në një libër të vetëm), kushtëzuan deri në maksimun jetën e qënieve njerëzore. Ti ekzaminosh sot me një lloj distance, fetë nuk duken shumë të ndryshme njëra nga tjetra: të treja predikojnë dashurinë për tjetrin, besojnë në jetën e Përtejme dhe janë të bindura që jeta e vërtetë nuk është ajo që jetojmë sot, por e ardhmja. Më saktësisht, kanë qënë disa nga besimtarët e devotshëm të tyre, që duke e tepruar ndonjëherë, kalonin në anën e gabuar. Por duke përjashtuar fanatikët, duhet t'i jemi mirënjohjes Zotit, Jahveut ose Allahut, që jeta mesjetare arriti të kishte pak rregull. Në këtë pikë mendoj të ndalem shkurtimisht në tre fetë e mëdha dhe profetët e tyre përkatës.

Milosao.

[Emigranti]

SHQIP ju lutem!

[~Geri~]

Muhameti

I treti sipas rradhës së kohës është Muhamedi. Lindi në Mekë rreth vitit 570. Në atë epokë në Lindjen e Mesme mbretëronte Erakli I, një despot që, përveç dëshirës për të komanduar me shkop magjik të gjithë vartësit e tij, pretendonte të ishte i adhuruar si Zoti në tokë. Midis të tjerash, arriti të rikuperonte Kryqin e vërtetë, atë mbi të cilin ishte kryqëzuar Jezusi, që në atë kohë ishte marre nga Persianët, për ta risjellë në Jeruzalem si trofe lufte. Përsa i përket fesë, Erakli kishte një preferencë të lehtë për paganizmin. Thuhet se në atë kohë shenjtëritë e ngritura nga populli, duke përfshirë këtu ato pagane, arabe e tribale, kishin qënë rreth 360.

7. Na ka treguar Ebu-l-Jeman Hakem b. Nafiu duke transmetuar nga Shu’ajbi, ky
nga Zuhriu, ky nga Ubejdullah b. Abdullah b. Utbe b. Mes’udi, këtij i ka thënë
Abdullah b. Abbasi se e ka njoftuar Ebu Sufjan b. Harbi se Herakleu ka dërguar pas
tij (Ebu Sufjanit) përfaqësues te një karvan i kurejshitëve, të cilët kishin ardhur si
tregtarë në Sham (Damask) mu në kohën kur Pejgamberi s.a.v.s. kishte lidhur
marrëveshje paqësore me Ebu Sufjanin dhe me pabesimtarët tjerë të fisit Kurejsh.
Ata (Ebu Sufjani me shokët e vet) erdhën në Jerusalem. Herakleu i thirri në
rezidencën e tij, e tek ai ishin edhe krerët (paria) bizantine. Kur Herakleu i thirri ata,
e thirri edhe përkthyesin e vet dhe (përmes tij) pyeti:
"Cili njeri është më i afërt për nga origjina me atë njeri që vërteton për vete se është
Pejgamber?’
‘Unë, i thashë, jam më i afërt me të për nga afria farefisnore’, tha Ebu Sufjani.
‘Ma afroni, tha ai (Herakleu), edhe shokët e tij afroni, por rradhitni pas tij!’
Pastaj Herakleu iu drejtua përkthyesit të vet: ‘Thuaju atyre se unë do ta pyes këtë (duke menduar në Ebu Sufjanin) për atë njeri (për Muhammedin a.s.) dhe çka të më gënjejë, ju tregoni se po gënjen!’
(Ebu Sufjani) tha: ‘Për Zotin, po të mos turpërohesha se do të mund të më zbulonin
(shokët e mi) se gënjej, unë për të edhe do të gënjeja diçka.’ Pyetja e parë që ma shtroi ishte:
’Si çmohet origjina e tij në mesin tuaj?’
’Ndër ne ai njifet se ka origjinë të ndershme’ – i thashë.
‘A ka folur ndonjë prej jush para tij ndonjëherë kështu?’ – pyeti.
‘Jo, nuk ka folur.’ – u përgjigja.
‘A ka qenë mbret ndonjë nga të parët e tij?’ – pyeti (Herakleu).
‘Jo, nuk ka qenë’ – i thashë.
‘A e përkrahin atë njerëzit e lartë apo masat e gjera?’ – pyeti ai.
’Masat e gjera, gjithsesi’ – i thashë.
’Numri i tyre rritet apo pakësohet?’ – pyeti.
‘Nuk pakësohet, por përkundrazi, rritet’ – i thashë.
‘A e lëshon fenë e tij ndonjë pasi ta ketë pranuar, duke e urrejtur atë?’ – pyeti.
’Jo’ – thashë.
’A e keni fajësuar për rrenë, para se të fillojë të shpall atë që po shpall tash?’ – pyeti.
’Jo’ – u përgjigja.
’A e then fjalën e dhënë?’ – pyeti.
‘Jo, por tash jemi në një marrëveshje paqësore me të, e nuk dimë se si do të veprojë’ – u përgjigja.
Ebu Sufjani pastaj tha (thotë transmetuesi): ‘Përveç këtyre fjalëve që i thashë, asnjë
përgjigje nuk më dha mundësi që për të të hedh çfarëdo lloj dyshimi.’
Herakleu vazhdoi të pyes:
‘A keni luftuar kundër tij?’
’Po’ – i thashë.
’Si ka qenë rezultati i luftës me të?’ – pyeti.
‘Lufta mes nesh dhe atij ka qenë me përfundime të ndryshme, nganjëherë fitonte ai, e
nganjëherë fitonim ne’ – i thashë.
‘Çka ju urdhëron?’ – pyeti Herakleu.
‘Na urdhëron’ – i thashë: ‘Adhuroni vetëm Allahun, mos i bëni shok Atij, lëreni atë që u
thonë prindërit tuaj; na urdhëron namazin, sinqeritetin, virtytet e larta morale dhe
bashkimin.’
Pasi i bëri të gjitha këto pyetje, (Herakleu) i tha përkthyesit të vet: Thuaj këtij (Ebu
Sufjanit):
‘Të pyeta për origjinën e tij, e ti më the se ai në mesin tuaj njihet se ka prejardhje të
ndershme. Ajo është dukuri te të gjithë Pejgamberët; ata paraqiten nga familja më e lartë e popullit të tyre.
Të pyeta se a ka folur diçka të ngjashme ndonjëherë para tij ndokush prej jush, e ti u
shprehe se jo, nuk ka folur. Po të them se po të kishte folur dikush diçka të ngjashme para tij, do të thoja se është njeri që lakmon fjalët e thëna përpara tij.
Të pyeta se a ka qenë mbret ndonjë nga të parët e tij; më the se nuk ka qenë, e unë po të them se po të kishte qenë mbret ndonjë nga të parët e tij, do të mendoja se ai është njeri, i cili kërkon pushtetin e babait të vet.
Të pyeta: a keni dyshuar se gënjen para se ka filluar të flasë atë që flet tash. U përgjigje, jo. Kam bindje të fortë se kur nuk e ka gënjyer popullin, si do të mund të gënjejë Allahun!
Pastaj, të pyeta: a e përkrahin njerëzit e lartë, apo masat popullore, e ti m’u përgjigje se e përkrahin masat e gjera. Po të them se pjesa dërrmuese e tyre kanë qenë përkrahës të Pejgamberëve.
Të pyeta: Numri i tyre shtohet, apo pakësohet. Ti më përmende se numri i tyri shtohet.
Ashtu është çështja e fesë dhe e besimit, derisa ajo të bëhet e plotë.
Pastaj të pyeta: a e ka lëshuar ndonjë fenë e tij (Islamin), duke e urrejtur atë, pasi ta ketë pranuar një herë. Ti u pergjigje jo, nuk e ka lëshuar. Po të them se ashtu është besimi (imani) kur dashamirësia e tij përzihet dhe mbizotëron zemrat e besimtarëve.
Të pyeta: a e then fjalën e dhënë. Më the, nuk e then. Të tillë janë Pejgamberët, ata nuk e thyejnë fjalën.
Të pyeta: çka ju urdhëron, e ti u përgjigje se ju urdhëron ta adhuroni Allahun dhe Atij të mos i bëni shok; ju ndalon t’i adhuroni idhujt dhe ju urdhëron namazin, sinqeritetin dhe vetitë e larta morale. Prandaj, nëse këto që i the janë të vërteta, ai së shpejti do të zotërojë tokën nën këto këmbët e mia. Unë, vërtet, e kam ditur se është paraqitur (Pejgamber), por nuk kam menduar (nuk kam besuar) se pikërisht është nga mesi juaj. Po ta di se, me të vërtetë do të jem i pranuar nga ai,
do të përpiqesha që të takohem me të. E, po të isha pranë tij, do t’ia kisha larë edhe këmbët.
Pastaj, Herakleu e kërkoi letrën e Pejgamberit s.a.v.s që ia kishte dërguar kryetarit të
Busrës nëpërmjet Dihjes, i cili tashmë ia kishte dërguar Herakleut.
Herakleu e lexoi letrën në të cilën shkruante:
Bismi-l-Lahi-r-Rahmani-r-Rahim!
Nga Muhamemedi, rob i Allahut dhe Pejgamber i Tij,
Herakleut, mbretiz të Bizantit.
"Shpëtimi i takon atij që ndjek rrugën e drejë. Po të ftoj me ftesë islame: pranoje Islamin, do të jesh i lumtur dhe i shpëtuar! Allahu do të japë ty shpërblim të dyfishtë, e nëse nuk e pranon këtë ftesë, do të mbash në qafën tënde gjynahun e bujqve (të varfërve) të tu".
(Letra vazhdon me ajetin e poshtëshënuar):
"Thuaj (O Muhammed): "O ithtarë të Librave të Parë! (jehudi e të krishterë): Ejani te
një fjalë që është e drejtë dhe e përbashkët mes nesh dhe jush: që të mos adhurojmë askënd përveç Allahut, që të mos i vëmë shokë Atij në adhurim, dhe që asnjë prej nesh të mos marrë të tjerë për zot përveç Vetëm Allahut." Pastaj në qoftë se ata largohen, thuaju: "Dëshmoni për ne se jemi muslimanë (besimdrejtë)." (Al Imran: 64)
Ebu Sufjani vazhdoi të tregojë: Kur Herakleu tha atë që kishte për të thënë dhe kur mbaroi leximin e letrës, filloi zhurma rreth tij dhe u ngrit tensioni. Ne na nxorën nga ai tubim.
(Kur mbeta vetëm me shokët e mi) u thashë atyre: ’Fama e Ibni Ebu Kebshes
(Muhammedit a.s.) me të vërtetë është rritur, e ja, i frikohet edhe mbreti i rasës së verdhë –
Bizantit (Beni Asfar – emërtim i arabëve për bizantinët).
Prej këtij çasti kam pasur bindjen e thellë se ai, me të vërtetë do të ngadhnjejë. Allahu edhe mua më bëri ta pranoj Islamin,’ – tha Ebu Sufjani.
Ibni-n-Naturi, mëkëmbës i Jerusalemit (Ilijës), mik i Herakleut dhe peshkop i të
krishterëve të Sirisë, ka thënë: Kur arriti Herakleu, ishte i mërzitur, prandaj disa nga
patrikët i thanë: ’Të shohim paksa të mërzitur.’
Herakleu, tha ibni-n-Naturi, ishte astrolog dhe i vërente yjet. Kur e pyetën (çka shikon), u përgjigj: ’Kur i shikoja yjet një natë, kam vënë re se mbreti i popullit, që bëhet synet, po korr fitore. E kush bëhet synet?’ – pyeti.
’Askush nuk bëhet synet përveç hebrenjve. Mos të të brengos pozita e tyre. Shpalle nëpër qytetet e mbretërisë sate që të gjithë hebrenjtë të vriten’, i thanë ata.
Derisa ata ende ishin duke biseduar, Herakleut ia sollën njeriun të cilin e kishte dërguar mbreti i Gassanës të lajmërojë për Pejgamberin s.a.v.s. Kur Herakleu e pranoi atë në bisedë, tha: ’Shkoni dhe shikoni se a është bërë synet apo jo?’ Ata e shikuan dhe e lajmëruan Herakleun se është bërë synet. Ai vazhdoi ta pyes edhe më për arabët, e njeriu u përgjigj: ’Ata bëhen synet’. Atëherë Herakleu tha: ’Ai (Muhammedi a.s.) është mbreti i këtij populli, pikërisht është paraqitur.’
Pastaj Herakleu i shkroi letër një miku të tij në Romë, i cili në dijeni ishte i barabartë me të, e pastaj u nis për në qytetin Hims. Derisa Herakleu ishte ende në Hims, i erdhi letër nga miku i tij, përmbajtja e së cilës pajtohej me mendimin e Herakleut lidhur me paraqitjen e Pejgamberit s.a.v.s. dhe se ai, me të vërtetë është Pejgamber i Allahut. Herakleu prandaj, i thirri në rezidencën e tij në Hims autoritetet e Bizantit dhe urdhëroi që së pari t’i mbyllin dyert. Doli para masës dhe tha:
‘O popull i Bizantit! A dëshironi shpëtim!? A dëshironi rrugë të drejtë!? A dëshironi
pushtet tuajin të gjatë!? (Nëse pajtoheni) atëherë bëhuni ithtarë të këtij Pejgamberi!’
Kur i dëgjuan këto fjalë, ata u vërsulën kah dera si gomarë të egër. Mirëpo, dyert ishin të mbyllura. Kur Herakleu shikoi mllefin e tyre për këtë besim, tha:
‘Kthehuni nga unë!’ e pastaj vazhdoi: ’Pak më parë e mbajta fjalimin tim për të vërtetuar qëndrueshmërinë dhe besnikërinë tuaj ndaj fesë suaj dhe, ja, tash jam i bindur.’ Ata kur i dëgjuan këto fjalë, u përulën dhe u pajtuan me të.
Ky ishte fundi i rastit të Herakleut." Këtë e transmetojnë Salih b. Kajseni, Jusufi dhe
Ma’meri nga Zuhriu.
-----------------------------------------------------------------------------------


Herakliu e beri kete deklarate sepse ne bibel njihej ardhja e profeti tjeter dhe e nje mbreterie tjeter monoteiste dhe shkatarrimi i perandorise romake qe perfaqesonte Herakliu .Ne bibel perandoria Romake permendet ne enderren e Damielit e cila do ndahet ne dy pjese ne ate Bizantine dhe ne ate Romake.


Gishtat e këmbëve pjesërisht hekuri dhe pjesërisht prej balte: mbretëria do të jetë pjesërisht e fortë e pjesërisht e dobët.E atë qe pe se hekuri ishte bashkuar ma baltë toke ata do të bashkohen me farë njerzore, por nuk do të mund të qëndrojnë së bashku, sikurse dhe hekuri nuk mundet të ngjitet me argjilë.Në kohën e këtyre mbretërive, hyji qiellor do të ngrisë një mbretëri që kurrë e për jetë nuk do të shkatarrohet e as nuk do të lëshohet në dorë një populli tjetër: do ti shkatarrojë e do ti përpijë të gjitha këto mbretëri, kurse ajo do të qëndrojë për amshim.E pasi e pe se prej malit u shkëput një gurë vet pa dorë të kujt dhe copëtoi botën e hekurit, brozin, argjendin e arin, Hyji i madh i dëftoi mbretit çfarë do të vijë pastaj.Ëndërra është e vërtetë e shpjegimi i saj besnik.( Danielit 2/21-48)

Por, Muhamedit gjithë këto zotë nuk i pëlqenin. Ai donte një të vetëm dhe të fortë dhe kështu ideoi Allahun, Zotin e musulmanëve

Fjala "Ideoi Allahun" nuk eshte e sakte sepse megjithese shqiptaret me pare kane qene pagane kjo sdo te thote qe ato nuk e njihnin se Zoti i ka krijuar qiejt e token.Dhe arabet adhuronin idhujt por ne te vertete ato pohonin se Allahu ishte krijuesi i qiajve dhe tokes ate qe ne shqiptaret e quajme Zot italianet Dio Anglezet God arabet te krishtere dhe muslimane e quanin Allah dhe nuk ishte ideim por eshte Zoti i vertete pavarsisht trillimeve qe bejne disa individe te paditur.

[Emigranti]

Meqe e do shqip zotrote:

KU ESHTE TOKZA E MUHABETIT?

(E kupton ti gurl-a fjalen "tokez"? Eshte shqip safi

Po "tokza e muhabetit"? Besoj se e merr vesh, te pakten shpresoj.