Si ndodhi masakra e Tivarit me1 prill 1945

[DYDRINAS]

Haxhi Lleshi: S’jam penduar, kosovarët janë reaksionarë


U promovua libri i Uran Butkës, “Masakra e Tivarit”. Historiani tregon bisedën me ish-ministrin e Brendshëm në kohën e masakrës së Tivarit.

“Nuk jam penduar, po të kthehej e njëjta situatë, do të veproja po ashtu”. Kështu do t’i thoshte pak kohë para se të ndahej nga kjo jetë Haxhi Lleshi, historianit Uran Butka, në lidhje me masakrën e Tivarit. Nuk kishte pendesë, deri në fund. Dje, në ambientet e Ministrisë së Turizmit, Kulturës, Rinisë dhe Sporteve, historiani Uran Butka promovoi librin e tij “Masakra e Tivarit dhe përgjegjësia e shtetit shqiptar”. I pranishëm ministri i MTKRS-së, Aldo Bumçi, historianë e njerëz të letrave. Sipas shkrimtarit Agron Tufa, masakra e Tivarit ngre një mori pyetjesh para historianëve, të cilat nuk marrin dot përgjigje, ndërkohë që asnjë prej përgjegjësve të saj nga pala shqiptare nuk ka dalë para përgjegjësisë, madje nuk u janë hequr as dekoratat që kanë marra nga Shqipëria e Jugosllavia, njëkohësisht. “Akti i pabesë i PKSH-së ndaj bashkëkombësve të vet, edhe sot pas 67 vjetësh ka mbetur pa u zbardhur. Pjesëmarrësit në këtë krim kurrë nuk u vunë para drejtësisë dhe shteti shqiptar i paskomunizmit asnjëherë nuk zbatoi detyrën ligjore për zbardhjen e këtij krimi”, tha Tufa. Në lidhje me këtë që tha shkrimtari Tufa, historiani Butka rrëfeu një episod, që i kishte ndodhur me një nga pushtetarët më të lartë gjatë viteve të diktaturës. Bëhet fjalë për Haxhi Lleshin, i cili në kohën kur ndodhi masakra e Tivarit, ishte në pozicionin e ministrit të Brendshëm. “Kam shumë vite që merrem me zbardhjen e kësaj ngjarjeje dhe, teksa kërkoja nëpër arkiva, më ra në dorë një dokument i firmosur nga Haxhi Lleshi. Ishte një autorizim, që lejonte kalimin e forcave jugosllave nëpër Shqipëri dhe për vrasjen e dezertorëve. Haxhi Lleshi ishte ende gjallë, e marr në telefon dhe i them se kisha gjetur një dokument të tillë, pasoja e të cilit ishte rreth 1000 të vrarë. I thashë se kërkoja një konfirmim në lidhje me këtë dokument dhe në të njëjtën kohë ky ishte një shans i mirë që ai të shprehte pendesën e tij në lidhje me këtë ngjarje. I thashë: tashmë jeni i moshuar dhe do të ishte në nderin e tij të ikte nga kjo botë me një pendesë. Më në fund pranoi dhe unë i nisa një gazetar për t’i bërë një intervistë. Ai e pyeti nëse firma poshtë dokumentit ishte e tija dhe ai u përgjigj: Po. Më tej gazetari e pyeti se si kishte mundësi që u lejuan që të huajt të kalonin përmes territorit shqiptar dhe ai u përgjigj se në atë kohë “ne dhe Jugosllavia ishim një dhe ndiqnim të njëjtën politikë”. Pyetjes se a ndiente ai pendesë në lidhje me këtë ngjarje, iu përgjigj: “Jo, nuk jam penduar, sepse po të ndodhesha sërish në të njëjtën situatë, do të veproja po kështu, sepse kosovarët janë reaksionarë”. Kjo ishte biseda me Haxhi Lleshin, i cili deri në fund nuk u pendua për veprimet e tij”, tha Butka. Sipas tij, fakti që MTKRS u bë mbështetësja e realizimit të këtij libri, do të thotë se më në fund, pas 70 vjetësh, shteti e konsideron këtë ngjarje, ku pushteti i asaj kohe u bë bashkëpunëtor. (Panorama)

express

[DYDRINAS]

Per ata qe nuk e njohin Haxhi Lleshin prej Dibres se Madhe:

http://sq.wikipedia.org/wiki/Haxhi_Lleshi

[Edvin83]

11 Shkurt 2012 - 07:51 | Kosova
TRANSLATE


Haxhi Lleshi për Masakrën e Tivarit: Mirë ua bëmë kosovarëve

Nga: FATMIRA NIKOLLI


TIRANE-Ish-ministri i Brendshëm Haxhi Lleshi nuk u pendua kurrë për atë që bëri me shqiptarët e Kosovës në Masakrën e Tivarit. Kur i dërgova një dokument për të konfirmuar firmën e tij, ai tha 'nuk jam penduar. Ne ishim një me jugosllavët. Kosovarëve ua bëmë mirë se ishin reaksionarë". Ky qe një ndër rrëfimet rrëqethëse që historiani Uran Butka solli dje në Ministrinë e Kulturës gjatë promovimit të librit të tij "Masakra e Tivarit dhe përgjegjësia e shtetit shqiptar". Pasi ka shfrytëzuar arkiva shqiptare e të huaja, ndër to tërthorazi edhe ato jugosllave, Butka ka mundur të sjellë dokumente që vërtetojnë se në masakrën famëkeqe të Tivarit në marsprillin e 1945-ës kanë gisht edhe komunistët shqiptarë. Në libër autori ka ofruar dokumente të firmosura nga Ramiz Alia, Shefqet Peçi, Enver Hoxha, Gjin Marku e Haxhi Lleshi që vërtetojnë dijeninë e tyre për ngjarjen por që gjithashtu lejojnë dorëzimin e shqiptarëve të Kosovës në duart e jugosllavëve. Përveç kësaj, një fakt edhe më i rëndë është vrasja e tyre përgjatë udhëtimit Prizren-Kukës-Shkodër-Tivar dhe urdhri që ata të qëllohen nëse pinë ujë nga burimet shqiptare. Masakra e Tivarit është një masakër që iu bë të rekrutuarve shqiptarë nga Kosova në përfundimin e Luftës së Dytë Botërore në Tivar, Mali i Zi dhe në rrugë për në Tivar. Ata u nisën për të luftuar kundër gjermanëve, por u vranë pabesisht rrugës për në Tivar dhe në Tivar nga forcat serbo-malazeze. Numri i të vrarëve në këtë masakër varësisht prej burimeve sillet 1700-4300.
Promovimi
Në promovimin e librit të Butkës morën pjesë emra të njohur të historisë e studimeve shqiptare. Fjalën e hapjes e mbajti shkrimtari Bardhyl Londo i cili vlerësoi librin si një botim që nxjerr në dritë informacione që deri tani janë fshehur. Pas tij për librin foli edhe ministri i Kulturës Aldo Bumçi, i cili e konsideroi Masakrën e Tivarit një ngjarje me përmasa të frikshme. Sipas tij, botimi i këtij libri nxjerr në pah edhe njëherë nevojën e rishkrimit të historisë. Fjalën më të gjatë në takimin e djeshëm e mbajti drejtuesi i Institutit të Historisë, prof.Beqir Meta i cili në fakt ofroi edhe një analizë të librit nga ana shkencore, por jo vetëm kaq. Duke ritheksuar se sa e vështirë është të gjesh dokumente mbi veprimet e ushtrisë jugosllave, ai u shpreh se libri tregon se në Shqipërinë e vitit 1945 ka pasur luftë civile, gjë që bëri që shqiptarët të vriten mes tyre. "Partizanët shqiptarë nuk bënë asgjë për ta mbrojtur Kosovën. Ata ia dhanë më duart e tyre ish-Jugosllavisë. Nuk kërkuan të drejta për ta. Ushtria Nacionalçlirimtare shqiptare u bë bashkëpunëtore e asaj jugosllave duke i dorëzuar shqiptarët e Kosovës në duart e vrasësve", - tha Meta dje. Drejtori i Institutit të Historisë u shpreh se shqiptarët e kohës në mënyrë që të merrnin pushtetin me ndihmën e jugosllavëve lanë në baltë e dorëzuan shqiptarët e Kosovës. "Për fat të keq shumë udhëheqës shqiptarë në kohë të ndryshme, kanë vënë interesat e tyre politikë para interesave të kombit. Kjo ndodhi atëherë e kjo ndodh edhe sot",-deklaroi Beqir Meta. Ai nuk ngurroi të pohonte se sa i takon Masakrës së Tivarit, dijeni kishin edhe komunistët e Kosovës, por edhe ata heshtën. "Ata e dinin që në fillim dhe kanë qenë gjatë gjithë kohës të informuar se ç'po ndodhte me shqiptarët që ishin nisur drejt Tivarit. Askush nuk e lëvizi gishtin dhe të gjithë qenë bashkëpunëtorë në masakër, komunistët e Kosovës, ata të Shqipërisë si edhe jugosllavët. Jo më kot rrinë të mbyllura arkivat e Beogradit", - përfundoi Meta. Agron Tufa, nga Instituti i Studimit të Krimeve të komunizmit duke vlerësuar studimin e Butkës la të kuptohej se lufta e partizanëve nuk ka qenë luftë, por shtrirje pushteti nëpër Shqipëri. "Çfarë donin partizanët aty ku s'kishte gjermanë, në mos të shtrinin kontrollin e tyre? Aty ku nuk kishte luftë ata donin vetëm që të vendosnin pushtetin e vet, pushtet që bashkëpunoi me jugosllavët për të vrarë shqiptarët e Kosovës", - u shpreh ai. Një tjetër problem i shtruar prej tij, ka të bëjë me faktin se shumë prej atyre që Tufa i quajti "kriminelë komunistë mbajnë ende dekorata si heronj të popullit". I të njëjtës frymë ishte edhe historiani Enver Bytyçi. Vetë autori i librit u shpreh i kënaqur që më në fund shteti shqiptar po i kushton rëndësi kësaj ngjarjeje historike. ai rrëfeu para të pranishmëve një bisedë që ka pasur vite më parë me ish-ministrin Haxhi Lleshi. "Më ra në duar një dokument i firmosur prej tij mbi masakrën dhe e mora në telefon sepse doja ta konfirmoja nëse qe vërtet firma e tij apo jo. I thashë se me këtë rast ai ka mundësi të kërkojë ndjesë meqë është edhe në fund të jetës. Ai pranoi që ajo mbi dokument ishte firma e tij, por jo të kërkonte ndjesë. Kur i thashë se si qe e mundur që kishte dhënë autorizim që të vriteshin shqiptarët, ai tha: Ne në atë kohë ishim një me jugosllavët nga ana politike. Nuk jam penduar për atë që kam bërë sepse kosovarët qenë reaksionarë, - përfundoi rrëfimin Butka.

(d.b/GSH/BalkanWeb)

[PLAKU]

Historiografia enveriste në zvetënim tërësor


Nga : Kostaq XOXA

Dihet sesi “Veprat” e Enverit kanë pasur ribotime të njëpasnjëshme për arsyen e thjeshtë se heronjtë e punës, si edhe ata të rangjeve të larta të n.çlirimtares, e kanë humbur befasisht titullin e heroit të popullit, për t’u shpallur aty për aty, armiq. Mullarë letrash kanë përfunduar në brumatriçet për letër e karton. Një mori zanatçinjsh të falsifikimeve të fotove, kanë shndërruar brenda ditës fotot me personalitete pranë diktatorit, me krah për krah, për “meritat” në punë dhe në luftë, me fotografi „të reja“ të cilat janë përftuar me zhvendosjet përkatëse. Fotot origjinale, kanë krijuar fotot zëvendësuese dhe, njëherësh, vandakë të panumërt letrash për furnizim të fabrikave që i grimconin e i bënin brumë për karton të cilat, nga ana e tyre, do të zhduknin sërish vetveten, në një perpetum mobile.Këto bëheshin në kohën e diktaturës. Por që do të vazhdonin falsifikimet si një herë e një kohë, pas ndërrimit të sistemeve, me po atë ritëm, kjo vetëm për ata që kishin pësuar një shpëlarje të pashërueshme të trurit, këtë krim e atentat ndaj së vërtetës, mund ta gëlltitnin si të besueshëm. Një libër për të mashtruar njerëzit e Kosovës, me “autor” Enver Hoxhën, ka dalë tani, në ndërrimin e shekujve, botim i Nexhmijes dhe me përgatitjen e librit nga i biri, Iliri.Ky libër me titullin “Kosova është Shqipëri” dhe me një nëntitull “Nga ditari politik”, përmban shkrime të pabotuara “intime” gjer më tash, që nisin me 2 janarin e vitit 1963 dhe mbarojnë në 30 dhjetor 1984, domethënë tre muaj e disa ditë nga data e vdekjes. Përse mungon pjesa e mëparshme e këtij vëllimi? Sepse-ja është tepër e qartë. Këtu jemi tepër larg prej kohës në të cilën rrethanat politike i dhanë mundësinë E. Hoxhës që të renditej përkrah Stalinit, kur diktatori i B.S. e përjashtoi Titon nga Informbyroja. Dhe është krejt e natyrshme që një stalinist si Enveri ta bënte ish-mikun e tij, mareshalin Tito, armik. Kjo mungesë kohore është, po ashtu, dëshmi e një tendencioziteti në kuptim të një falsifikimi të së vërtetës, si pjesë e atij mashtrimi kolosal.Nëse do të donim ta përmblidhnim të gjithë këtë veprimtari për t’i dhënë një kozmetikë tjetërsuese diktaturës, për shembull ta paraqitjes së mjerimit ekonomik me tallona, në lulëzim, apo të mungesës absolute të lirisë në një votëbesim të përmasave 99,99 % (!), në një rast tepër të veçantë, synohej që shitja e paskrupullt e Kosovës, të paraqitej si dashuri e pastër atdhetare! Libri i fundit propagandistik me ditarët intimë të Enverit, që Nexhmija i nxjerr në qarkullim, jo më kot fillon me nisjen e viti 1963, duke lënë jashtë periudhën 1941- 1948. Pa këtë njëanshmëri kohore Ditari do të ishte diskreditues përkundrejt inkoherencës që do ta bënte dukshëm të pabesueshëm. Të dy periudhat do të ishin në kundërshtim flagrant me njëra-tjetrën. Jo më kot një apologjet fanatik i historiografisë enveriste nxjerr tash së voni mllefin e vet kundër studiuesve Prof. Ndreçi Plasarit dhe Dr. Luan Maltezit, për librin dokumentar “E. Hoxha dhe katër ditët e Beratit (23-27 nëntor 1944)”, një libër për Plenumin e 2-të të KQ të PKSh-së, kur autorët e këtij libri nuk kanë bërë as ndërhyrjen më të vogël në diskutimet e funksionarëve partiakë më të rëndësishëm të kohës. Tjetër punë ajo që Enveri, hija e Miladinit siç e pohoi vetë, ishte detyruar të nxirrte në shesh disa të vërteta që evidentojnë terrorin komunist, vrasjet pa argumente me gjyq e pa gjyq, vasalitetin ndaj emisarëve të parë dhe, pastaj ndaj të dërguarve të rinj të KQ të Jugosllavisë, Velimir Stojniçit dhe Niaz Dizdareviçit.Sipas etalonit të korrigjimeve të njëpasnjëshme të “Veprave” , edhe në vëllimin e tanishëm, nënkuptohet se janë bërë krasitje dhe adaptime për t’iu përshtatur çastit. Do të kërkohej të viheshin qoftë një apo dy faqe të këtij Ditari, të fotokopjuara, që të shihet nëse është vënë dorë apo jo nga përgatitësit e tij. Libri i Luan Dodes “Kosova në qëndrimet e Enver Hoxhës” (2006) , mund të shërbejë si një vepër plotësisht e besueshme për të nxjerrë dyzimin e diktatorit në çështjen kosovare. E themi këtë, se të gjitha argumentet janë të saktësuara me referenca dhe autori i është shmangur çdo lloj subjektivizmi dhe retorike të hamendësuar.Nëse N. Hoxha e ka bërë këtë punë (botim të “ditareve” në një kohë kur bashkëshorti i saj ka lëpirë gjithçka thoshte gjer në vitin 1948), ajo e ka rënduar edhe më tej rolin e panegjirikes së diktaturës. Në qoftë se ka dashur t’i bëjë një sfidë “Zonjës së Zezë”, aq më keq për të. Mjafton të themi se ky libër tashmë është bërë një best-seller ndërkombëtar, ndërsa protagonistes së acarimit barbar të luftës së klasave, i besojnë vetëm të indoktrinuarit e nostalgjisë, që është një plagë në shoqërinë shqiptare, një fatkeqësi e përforcuar nga mungesa e destalinizimit dhe nga vazhdimësia e doktrinës staliniste në vendin tonë, kur kjo dukuri mortore (e kultit të Stalinit) u zhduk në të gjitha veprimtaritë partiake të botës, me disa përjashtime që nuk numërohen as me gishtat e njërës dorë.
Tani na duhet të flasim konkretisht për kundërthëniet e librit, që shpresojmë të jetë i fundit, i përgatitur nga propagandistja e së keqes, Nexhmije Hoxha.Në f. 80 shkruhet për “qërimin nga Kosova të Dushan Mugoshës, si edhe i rankoviçëve të tjerë me damkë”. Por a nuk kemi përlotjet për largimin e këtij krimineli, me letra dashurie nga zonja e bllokut, Mugoshës, që ka pas vrarë me dorën e tij antifashistët e kthyer nga universitetet europiane, për të luftuar kundër okupatorit, Besnik Çanon, Qeramudin Sulon, Adi Kasimatin e të tjerë? (“Batalioni Besnik Çano” i rinisë nacionaliste përmendet si pjesëmarrës në luftime të përgjakshme kundër pushtuesve serbë – L.Dode, f.68). Faji i tyre ishte se e luftuan okupatorin në formacione nacionaliste dhe jo të n. çl-s. Në f. 102 të këtij Ditari, përsëritet prapë Dushani, i krahasueshëm me Rankoviçin. Por sa nacionalistë e n.-çl-ë janë vrarë për kundërvënie ndaj Dushanit. Le të përmendim vetëm Edip Tërshanën dhe Ramize Gjebrenë… (Nga burgu, para se ta ekzekutonin, Edipit iu gjet një letër drejtuar Enverit: “Kjo asht tradhti kombëtare”!). Në f. 195 të Ditarit tani na jepet citati i Mugoshës; që kërkoi që “Krahina e Kosovës t’i aneksohej Serbisë”. Të vrarët nga Dushani a i dalin, vallë, në ëndërr Nexhmijes: – “Tani u kujtove ti, Ledi Makbeth?”.Në f. 148 kemi fjalët e bukura se “jemi një komb, jemi një gjak, jemi vëllezër”. Le të lexohet libri për Namik Luçin, ku një mori kosovarësh e marrin si shembull atdhedashurie, që u arratis nga përndjekjet e UDB-së dhe ra nga shiu në breshër në Shqipëri. Ishte një kimist – shkencëtar që ka bërë inovacione teknologjike dhe e merrnin për ekspertizë ata të ministrisë, kur nuk kishin nga t’ia mbanin. E izoluan, si të ardhurit e tjerë nga Kosova; e burgosën, e katandisën të sëmurë kur erdhi liria e 90-s. Vdiq i ri, nga vuajtjet e hetuesive. Kosovarët ishin miq, kinezët ishin vëllezër! Në këtë libër tregohen sesi ishte shpifur gjithë ai mosbesim patologjik për t’i çuar kosovarët larg njëri-tjetrit, me shpatën e Damokleut përmbi kokë! Tani na u kujtuan të përvetësojnë shprehjet e nacionalistëve të Mukjes të cilët, në fillim të gushtit të 1943-shit, kur u zhvilluan punimet e kësaj mbledhjeje, kishin shumicën e formacioneve luftarake në të gjithë vendin, siç pohohej edhe nga mjaft n.çl-ë të kohës. Nac.çl.-i Haki Stërmilli flet me simpati për Y. Dishnicën dhe për M. Gjinishin, madje edhe për deputetin e legjislaturës së parë, Shefqet Bejën, që u ekzekutua se ishte pluralist! (“Mukja, shans i bashkimit, peng i tradhtisë” f. 29, 46, 100). Në f.37 të këtij libri shohim këtë dialog interesant ndërmjet Hasan Dostit dhe Mustafa Gjinishit, në shtëpinë e Ramazan Jaranit: “-H.D: Kush ka influencë dhe forca më të mëdha?-M.Gj: Nacionalistët.H.D: Kush do të fitojë? -M.Gj: Po të bashkohemi, do të fitojë Shqipëria.H.D:Po të mos arrihet bashkimi, atëherë do të fitoni ju, sepse e dini dobësinë tonë. Ne, si demokratë që jemi nuk mund t’ju konsiderojmë armiq e t’ju luftojmë pa skrupull, ashtu siç bëni ju ndaj nesh. –M.Gj:Po fituat ju, e di që nuk do të më hyjë gjembi në këmbë, përndryshe s’dihet si do të vejë fati yt dhe imi, bashkë! Një profecí tragjike kjo e Mustafa Gjinishit, që u vra prapa krahësh, u shpall hero, pastaj tradhtar! Tani, pas ’48-s, kur mund të flasësh ç’të duash kundër Miladinit, Dushanit, Velimir Stojniçit, Niaz Dizdareviçit, Zvetovar Vukmanoviçit (Tempos), e shumë të tjerëve, të cilëve u është qëndruar me dorë në zemër. Madje edhe kundër Titos, i cili ishte ngritur në qiellin e shtatë. Tani s’lë gjë pa thënë. Por është kapitull më vete. Mund të kemi rastin në ndonjë shkrim të veçantë për këtë subjekt. Në f. 250 lexojmë: “Asgjë nuk mund t’i mbulojmë e t’i justifikojë raprezaljet e përgjakshme kundër shqiptarëve në vitin 1945…”. E turpshme! Flitet, pa e përmendur me emër, për masakrën e Tivarit, në mesin e marsit të vitit 1945, ku u vranë mbi 4500 kosovarë të pafajshëm. Shifrantit që i çoi në tavolinë lajmin e zi të R.Alisë, të dekodifikuar, E.H.-a i kishte thënë ta qepte kudo gojën se i ikte koka! Tani na thotë: asgjë nuk
mund ta mbulojë këtë krim! Na i thotë ai, që e mbuloi vetë! Ndërsa shifranti e hapi gojën pas nëntëdhjetës, se s’e mbante dot përbrenda. Akuzohen serbët për gjyqe false kundër kosovarëve (E.H. është vetë prototipi i gjyqeve false). “Ne nuk jemi me dy faqe” (f. 297) – shkruan ai. Në të vërtetë është me 12 faqe: Me Jugosllavinë, kundër Jugosllavisë; Me Titon, kundër Titos; me Rusinë, kundër Rusisë; me Kinën, kundër Kinës! Kundër Krushovit, pastaj pritje madhështore e tij, sërish kundër Krushovit, gjer në fund! Por E.H.-a u ka marrë edhe shprehjet nacionalistëve (të vrarë më pas prej tij), në tradhtinë që i ka bërë mbledhjes së Mukjes, me urdhrin tërë mllef të M. Popoviçit. Në këtë rast është vënë në rol të plagjiarit!

[PLAKU]

Nga : Agron TUFA

Libri i Uran Butkës “Masakra e Tivarit”, na risjell, pas 67 vitesh të meditojmë mbi krimin më të llahtarshëm që PKSH kreu në bashkëpunim me PKJ mbi shqiptarët e Kosovës. Ishte ndoshta rrëkeja më e madhe e gjakut shqiptar që u derdh për të pagëzuar utopinë perverse të “vëllazërim-bashkimit”, sipas parimit që parapëlqente ta artikulonte shpesh për shqiptarët emisari i PKJ në Shqipëri – Dushan Mugosha: parimi i “sëpatës në kokë të qenit”. Kjo ka qenë dhe ngjarja e parë e madhe që hapi një të çarë të pariparueshme në kujtesën tonë kombëtare, duke hipotekuar një ndër krimet më të shëmtuara në kujtesën e përbashkët të etnisë sonë, çarje të cilën komunistët shqiptarë e përthelluan përgjatë sundimit stalinist gjysëmshekullor në përmasat e një gremine, pa ia arritur ta bëjnë atë definitive.
Kompleksi i thellë i gjithanshëm i bashkëfajësisë së komunistëve shqiptarë e jugosllavë, e ka mbajtur të fshehur e të pazbardhur deri më sot këtë hekatombë flijimi, të pashoqe në gjithë historinë e Ballkanit. Edhe pas rënies formale të komunizmit, shkenca e historiografisë komuniste që u trashëgua kompaktësisht nga po ata skribë, nuk e mori mundimin të bënte publikisht të njohur për çfarë ka ngjarë.Sot, shqiptarët e kanë mundësinë të njihen me përmasat, kulisat dhe zellin internacionalist me të cilën u zbatua kjo masakër që mori jetën e mbi 3000 partizanëve shqiptarë të pafajshëm. Libri i Uran Butkës jo vetëm e rrëfen këtë, por ai e dëshmon hap pas hapi me dëshmi të palëkundshme, nëpërmjet dokumentave, kabllogrameve dhe epistolirit zyrtar të kohës, nëpërmjet arkivave dhe ballafaqimeve të tyre me dëshmitë e gjalla. Nuk është fjala për legjendë, por për zbatimin e një elaborati gjenocidial akademik e politik, për zhdukjen e shqiptarëve, një trashëgimi e lënë nga akademiku famëkeq Vasa Çubrilloviç.Akti i pabesisë së PKSH ndaj bashkëkombasve të vet edhe sot pas 67 vjetësh ka mbetur pa u zbardhur. Pjesëmarrësit që bashkëpunuan në krim kurrë nuk u vunë përpara drejtësisë dhe shteti shqiptar i pas komunizmit asnjëherë nuk zbatoi detyrën ligjore për zbardhjen e këtij krimi. Indiferenca ndaj këtyre mijëra martirëve është në fakt një thellim edhe më i dhimbshëm i krimit.Shteti shqiptar vazhdon ende të mos njohë përgjegjësinë e aktorëve direkt e indirekt të masakrës. Për turpin tonë, ende nuk u janë hequr dekoratat e “heronjve të popullit” përgjegjësve kryesorë të kësaj masakre – paradoksalisht vazhdojnë t’i mbajnë këto dekorata e tituj nderi Enver Hoxha, Haxhi Lleshi, Shefqet Peçi, Koçi Xoxe etj., madje disa prej tyre këto tituj nderi i kanë të dubluara nga të dyja udhëheqjet komuniste – të Shqipërisë dhe ish-Jugosllavisë.Libri i Uran Butkës, “Maskra e Tivarit” e thekson këtë kontradiktë dhe absurditet të turpshëm, pasojë e indiferencës së skajshme ndaj të shkuarës kriminale të komunizmit. Është një libër që vë në siklet jo vetëm të shkuarën me përgjegjësit direkt të krimit, por edhe të sotmen nga shkenca e historisë deri tek memecëria e politikës shqiptare, pa përjashtuar marrëdhëniet tona, të çdo qytetari në raport me historinë. Ndonëse librit nuk i është bërë jehonë e merituar, fjala vjen, siç u është bërë librushkave sensacionale e ekzotike të disave figurave qendrore të spektaklit politik e mediatik, libri e meritonte disa dhjetëra herë një vëmendje të tillë, thjesht për të përcjellë të vërtetën e varrosur nga diktatura dhe ndihmësit e saj në të dy shtetet. Tashmë librin e kemi të hapur për meditim, me faktet kokëforta, me gjurmët dhe peizazhin e plotë sipas gjithë trajektorës së asaj thertoreje etnike. Dhe për shtetin shqiptar, ndonëse vonë, nuk është kurrë e kotë të ndërmarrë më në fund gjestin simbolik të dënimit të përgjegjësve, për të vënë sado vagullt pak drejtësi, si shenjë e përkujtimit të martirëve që u flijuan për të spërkatur themelet e perandorisë së të keqes me emrin romantik të “bashkim-vëllazërimit”. Dhe mendoj edhe në emër të Institutit të Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit, se ky reflektim duhet të nisë menjëherë prej institucioneve ligjvënëse të shtetit shqiptar nga heqja e titujve dhe ndereve të atyre që çnderuan një komb të tërë.

[PLAKU]

“Masakra e Tivarit”, një kontribut i vyer i historianit Uran Butka
Nga : Kostaq XOXA

Masakra e Tivarit është njëra nga faktet e shumta që dëshmojnë vasalitetin absolut të Enver Hoxhës ndaj armiqve shekullorë të kombit tonë, në shkelje të çështjes kombëtare. Tivari është dashur të lihej në harresë, sidomos prej një tresheje të përlyer me qëndrimin antishqiptar ndaj kësaj masakre, nja pabesi që s’ka ndodhur në asnjërin prej “aleatëve” gjatë luftës. E kjo treshe tinëzare përbëhej nga Enver Hoxha, Nexhmija dhe Ramiz Alia. Ramizi ka përgjegjësi të drejtpërdrejtë për atë kasaphane e cila duhet të ishte shkas që të priteshin marrëdhëniet qysh në mars të vitit 1945 e jo në vitin 1948, siç bëri E.H.-a, kur prishja me shokun Tito ishte e leverdisshme në saje të letrave të Stalinit nën emblemën e InformByrosë. Ishte e leverdisshme gjer në atë shkallë sa të shtonte dozat e kultit të individit dhe të bëhej një Stalin i dytë, paçka se ai i pari ishte antishqiptar dhe e kishte përdorur Shqipërinë si plaçkë tregu (e konfirmuar nga Kardelji dhe Gjilasi). Ramizit, kur iu përmend në një intervistë Tivari, vari vrik turinjtë dhe dha një përgjigje pa përgjigje: “Shkoni pyesni kosovarët!”. Sa për Nexhmijen, ajo thuajse të gjitha intervistat i ka pasur, me kushtin që t’i bëhen pyetje pas oreksit, çka do të thotë që të bëjë në demokraci apologjinë e diktaturës! Ajo s’do të dinte t’i përgjigjej, për shembull, pyetjes për atë letrën sentimentale, tërë ofshama, për largimin e Dushan Mugoshës, që kishte vrarë me duart e tij antifashistët që ishin “fajtorë” se u bashkuan me nacionalistët për të luftuar okupatorin, Besnik Çanon, Qeramudin Sulon dhe Adi Kasimatin. As për vrasjen e Mustafa Gjinishit, me firmën e bashkëshortit të saj. Si edhe për atë teatër absurd që ta shpallnin dëshmor dhe pastaj tradhtar! Ramizi, a nuk ishte ai njeriu që i bëri kabllogramin me shifër E.H-s, i cili e kërcënoi deshifruesin Islam Kadesha që të mos hapte gojën se, përndryshe, do t’i ikte koka? Vërtet që Kadesha ia vuri drynin gojën, por jo, amà, pas rënies së diktaturës. Nga ana tjetër Nexhmija mburrej se nuk i shpëtonte asnjë mizë, ndërsa në këtë rast s’dinte gjë! Vepra e Uran Butkës për këtë çështje, të trajtuar në mënyrë konspirative nga bashkëfajtorët më të neveritshëm të krimit komunist shqiptar, u prit me interes të madh në sallën e madhe të Akademisë së Shkencave, në Tiranë. Tashmë veprimtaria historike e autorit Butka ka një jehonë dinjitoze në argumentimin e veprave historike, që e vënë në rangun e historiografëve më të besuar e më me prestigj, si studiues serioz i të vërtetave të paraqitura në mënyrë të dokumentuar, të papërgënjeshtrueshme. Kjo vepër mbi “Masakrën e Tivarit” sikur pritej që të plotësonte një boshllëk. Pas pritjes së mirë që pati “Konferenca e Mukjes”, që argumentoi luftimet e të gjitha luftërave që kanë bërë nacionalistët shqiptarë kundër okupatorëve, duke pasqyruar edhe dëshmorët në fshëbetejën kundër pushtuesve, duke filluar me të 34 dëshmorët e Gërhotit me në krye Hysni Lepenicën, me dëshmorin Jashar Cakranin e të tjerët. Kjo vepër e re hedh dritë mbi një ngjarje tragjike me përmasa kombëtare, dëshmi e antikombëtarizmit enverist. Sipas autorit kemi të bëjmë me një spastrim të pastër të kryer nga brigada X Jugosllave. Në simpoziumin e mbajtur në Akademinë tonë të Shkencave, Agron Tufa, që drejtonte punimet e simpoziumit, ia dha fjalën të parit, prof. Dr. Romeo Gurakuqit. Folësi bëri një përmbledhje të librit mbi këtë ngjarje të lënë në harresë nga historiografia komuniste e forcave të armatosura jugosllave në bashkëpunim me Divizionin V dhe VI të partizanëve shqiptarë, të drejtuar nga R. Alia që gati sa s’kishte thënë në një intervistë “se nuk kishte dijeni”. Mbi 3000 shqiptarë të Kosovës humbën jetën në këtë masakër. Agron Tufa theksoi në fjalën e tij se, kjo masakër u la me gjak në emër të vëllazërim-bashkimit. “Një garderobë e tërë hipokrizie”, e cilësoi Tufa gjithë këtë masakër dhe faktet historike që u fshehën pas kësaj tragjedie mbarëshqiptare. Masakra e Tivarit u bë ndaj të rekrutuarve shqiptarë nga Kosova në mbarim të Luftës II Botërore në Tivar, në Mal të Zi dhe gjatë rrugës për në Tivar, në brendësi të territorit administrativ shqiptar. Dëgjuesit u vunë në dijeni edhe të dokumenteve të nënshkruara nga Zoi Themeli, nga Shefqet Peçi e të tjerë. Veçse ky i fundit flet për 500 të vrarë, ndërsa Luan Dode, në librin “Kosova në qëndrimet e Enver Hoxhës”, bën fjalë për 4310 të vrarë. Në këtë simpozium folën edhe akademik Kolec Topalli, Mark Marku, Sherif Delvina si edhe autori i tekstit, që falënderoi pjesëmarrësit. Të bën përshtypje se në këtë mbledhje historike nuk kishte ardhur asnjë prej historiografëve të indoktrinuar, të interesuar që ngjarja makabër të mbetej misterioze, që të mos komprometoheshin Enveri, Nexhmija dhe Ramizi, por edhe shumë të tjerë që duan të mbulohet krimi komunist.
lajmi shqip

Ky artikull eshte postuar me Sunday, 01/04/2012 ne oren 7:05 am tek kategoria HISTORIA

[Bajraku]

Pake me kujtohet tregimi i plakut Bajram Gashit, i cili ishte mbrenda ne kazerme,per fat ka shpeture nga kufomat e te vdekurve(vrarve) te cilit ekishin mbuluar trupin e tij,dhe me vone te gjithat kufomat ikan gjuajtur ne det.

[halla mine]

PROF.DR.MUHAMET PIRRAKU: KUSH ËSHTË PËRGJEGJËS PËR MASAKRËN E TIVARIT - 1945

(“Nëse e shkruan të vërtetën, do ta humbasësh kokën, sepse të likuidon kryezoti Milosh, nëse shkruan rrenë, koka të mbetet por do ta humbasësh nderin!”-Prota Mateja Nenadoviq i thotë historianit Sima Milutinoviq.)

Meqë jemi komb i copëtuar në gjashtë hiç shtete të njerëzishme dhe, siç po tregon përvoja, nuk njihemi midis vetës, për lexuesin e nderuar shqiptarë, e vetëm shqiptar, e shoh të udhës të konstatojë: Jam njëri ndër njohësit e mirë të burimeve ushtarake e politike jugosllave për “Masakrën e Tivarit” të 1 Prillit 1945, dhe gjithsesi njohësi më i mirë i kujtesës historike të popullit për këtë Masakër, me të cilën kam nisur të merrem qysh nga viti i parë i studimeve në histori, më1963.

Sa pushoi “Afera” e zhurmshme e z.Nait Hasani në Prishtinë, për “Gjykimin e krimeve të regjimit komunist në Kosovë”(!?!?), plasi “Afera” me bubullimë e z. Sali Berisha në Tiranë (shih:”Berisha akuzon Ramiz Alinë për Masakrën e Tivarit”, Koha Ditore, 8 Qershor 2010 dhe “Në kërkim të urdhëruesve”, Express, 10 Qershor 2010 (!?!?!). Përnjëherë dua të saktësojë faktin se ngjashmëritë e “Katinit polak” me të “Masakrës së Tivarit”, ndonëse të dyja ferr, janë si dallimet e natës me të ditës në qëllim, planifikim dhe kryerje të krimit. Njësoj është edhe PS-ja e PPSH-ja. Për këto “gjetje” të Z. Berisha, vetëm kaq, ngase “Mësimet e hidhura të së kaluarës duhet të mësohen përsëri!”- do të na sugjeronte i urti Ainshtajni.

Të dyja këto afera (e Prishtinës dhe e Tiranës) plasën në kohë të pa kohë dhe pa asnjë interes për kombin, i cili vazhdon të vuaj nga varganët e robërisë në duar të “Botës demokratike” - për hir të “Botës imperialiste” të paraardhësve të tyre, në shërbim të pansllavizmit ortodoks, si dje dhe sot, u përgjigjet sentenca e filozofit Erich Fromm: “Britma është një gropë e pafund që e dërmon njeriun në një përpjekje të pafund për të kënaqur nevojën pa e arritur kurrë kënaqësinë”!

Për “Aferën Hasani”, për fatin tim nuk më pyeti kush, kurse për “Aferën Berisha”, “TV Klan Kosova”, më 10 Qershor kërkoi një Prononcim timin për “Përgjegjësinë e Enver Hoxhës, të Fadil Hoxhës dhe të Ramiz Alisë në përgatitjen dhe zbatimin e Masakrës së Tivarit”?!? Para kamerës fola nja 10/15 minuta dhe, sa mund të mbahet në kujtesë, nënvizova këto fakte: "Strukturat politike dhe ushtarake të Shqipërisë Londineze dhe të Kosovës, sot Unmikiane, që simbolizoheshin me Enver Hoxhën dhe me Fadil Hoxhën, nuk kanë asnjë faj për Masakrën e Tivarit, sepse as janë planifikues dhe as zbatues, e madje për atë krim kanë mësuar, si nëpër mjegull, shumë më vonë. Ndërkaq, të rangut politik e ushtarak të Ramiz Alisë në radhët e LANÇSH-së kanë qenë dhjetëra veta. Ngjarja nuk ka ndodhur në terrenin e Shqipërisë dhe në informatat e para "Enveri" me shokët kanë “mësuar” se vrasja është shkaktuar “në një mal...në një luginë... etj”!?!

Megjithatë, Enver Hoxha dhe Fadil Hoxha mund të kenë një përgjegjësi morale relative pse nuk kanë kërkuar nga Aleatët: Ruzvelt, Çercill dhe Stalin zbardhjen e Tragjedisë dhe dënimin e fajtorit!?! Them “përgjegjësi relative” për faktin se tashti në Kosovë ishin mbi 40 mijë ushtarë jugosllavë të njësive më elite çetnike (të amnistuara nga Tito) e komuniste, të cilët kishin urdhra të qarta të vepronin kundër qenies shqiptare të Kosovës, të Kosovës Lindore, të Iliridës, të Sanxhakut dhe të Malësisë shqiptare në Mal të Zi. Kosova, që nga 8 Shkurti, vuante nën “Pushtetin ushtarak “ me firmë të J.B. Titos.

Mirëpo, për hir të realitetit historik duhet të konstatojmë se Enver Hoxha, megjithatë, ka bërë disa përpjekje për të mësuar për tragjedinë e Tivarit dhe për vrasjet e tjera të shqiptarëve nga ushtria jugosllave. Madje ka bërë përpjekje të mësoj nga Jugosllavët edhe për qëllimin vendosjes së “Pushtetit Ushtarak në Kosovë”, duke ua kujtuar faktin se Kosova sipas Marrëveshjeve të “Dy partive komuniste aleate”, për fatin e saj “duhet të përcaktohet me Referendum se kujt do t'i bashkohet!” Dhe, me kompetencë shkencore mund të konstatojë se z.Ramiz Alia nuk ka asnjë përgjegjësi në ketë ngjarje, kurse LANÇSH-ja, deshëm apo nuk deshëm, është luftë e drejt që e nderon kombin tonë. Me këtë konstatim nuk u bie fshesë krimeve ndaj shqiptarëve që kanë ndjekur rrugën tjetër (të cilës i ka takuar edhe gjaku im): “Nuk luftojmë veresi - Shqipërinë e ribashkuar që sot...!”. Të themi pa ekuivok: Për ndarjen në dy taborë të atyre që ishin të gatshëm të vdisnin për lirinë e kombit, si dhe për mos plotësimin e kërkesave legjitime të kombit shqiptar në gjakderdhjen shqiptare të Periudhës së Luftës së Dytë Botërore, qartë janë fajtorë tri forcat kryesore të Bllokut fitimtar të Luftës së Dytë botërore: Rusia, Anglia dhe SHBA (shih marrëveshjet e tyre të viteve 1941/45!). Këta aleatë të LANÇSH-së kanë pasur njohuri për krimet serbo-jugosllave duke filluar me Bihorin, Çamërinë, Gjilanin, Drenicën, Vërshacin, por edhe për Masakrën e Tivarit. Heshtën, kurrë nuk reaguan. Pse?!?!

Të spikas edhe këtë fakt: Fadil Hoxha, në pamundësi për të kërkuar llogari nga Aleati Jugosllav, ngase Fadili (dhe komunistët shqiptarë) tashti nuk kishin asnjërin nga postet kryesore në ushtri, në politikë (pushtet) dhe as në siguri (OZN’a) të Kosovës, ndaj zgjodhi rrugën që e kam vu moto të librit tim: “Tivari 1945- Kalvari i Kosovës”: “Ne, në udhëheqjen kosovare i kemi ikur që të bisedojmë për atë. E kemi gjykuar atë sjellje dhe e kemi përfunduar çështjen me atë. Nuk di se ku do të na çonte shqyrtimi…?!”

Ky prononcim imi për “TV Klan Kosova” nuk u dha në kuadër të lajmeve të orës 20, siç më kishte thënë gazetari!?! Sapo u kryen “lajmet” më thërret gazetari dhe kërkoi nga unë që Konstatimin tim ”Enver Hoxha dhe Fadil Hoxha mund të kenë një përgjegjësi morale relative pse nuk kanë kërkuar nga Aleatet: Ruzvelt, Çercill dhe Stalin - ZBARDHJEN E TRAGJEDISË....”!?! ( shih të plotë mendimin më sipër!), ta vente në fillim të tekstit foljor dhe të shkruar: Historiani Dr, Muhamet Pirraku konstaton: ”Enver Hoxha dhe Fadil Hoxha mund te kenë një përgjegjësi morale relative në organizimin dhe zbatimin e Masakrës së Tivarit...!”

Refuzova vendosmërisht: “Mos Luani me të vdekurit as me të gjallët...! Të emetohet incizimi i plotë, ose të lihet, të mos preket përmbajtja! Nëse dëshironi të ndihmoni çështjen pa anësi të tarafllëqeve politike të marra, më ftoni mua dhe Profesor Hakif Bajramin për një debat shkencor më së paku Një orë...!”

Meqë kaluan pesë ditë nga dita që mu detyrua “Ky muhabet i hidhur”, i nisur edhe nga një obligim moral që më ngarkohet nga konstatimi i Burrështetasit, Z.Ramiz Alia: “...t’i gjejnë kosovarët se kush e bëri masakrën...!”, vendosa të nxjerrë në letër mendimin tim ndihmesë për Nismën me bubullimë të Presidentit të Tiranës: Z. Sali Berisha i vetëdijshëm se pak mund të ndikojë, sepse në kombin tonë sot ajo që nuk e vlen ta kesh është dija dhe sinqeriteti, por së fundi do ta qetësoj ndërgjegjen time intelektuale dhe profesionale.

Meqë jemi komb i copëtuar në gjashtë hiç shtete të njerëzishme dhe, siç po tregon përvoja, nuk njihemi midis vetës, për lexuesin e nderuar shqiptarë, e vetëm shqiptar, e shoh të udhës të konstatojë: Jam njëri ndër njohësit e mirë të burimeve ushtarake e politike jugosllave për “Masakrën e Tivarit” të 1 Prillit 1945, dhe gjithsesi njohësi më i mirë i kujtesës historike të popullit për këtë Masakër, me të cilën kam nisur të merrem qysh nga viti i parë i studimeve në histori, më1963. Nga tetori i viti 1967 kam filluar edhe me hulumtimin e lëndës arkivore, por vetëm në vitin 1975 kam pasur fatin t’i evidencoj të gjitha raportet e njësive ushtarake të Serbisë, dhe të Kosovës në fondet e Arkivit të Institutit Ushtarak të Jugosllavisë, të cilat lejoheshin të konsultoheshin për interesa të dijes historiografike të LANÇJ-së. Vetëm pas një viti, pikërisht më 25 Shtator 1976 do të më lejohet që ato dokumente të fotokopjoheshin për nevoja të Entit të Historisë së Kosovës, ku punoja si “Hulumtues shkencor...”.

Mirëpo, për faktin se nga viti 1971, e në vijim, me disa paraqitje në shtyp e pasqyrova fuqimisht “Rezolutën e Bujanit”, dhe në simpoziume për LANÇ të Kosovës “Luftën e Drenicës” e quajta Revoltë të Partizanëve nën udhëheqjen e kreut antifashist Shaban Palluzha, komandant nominal, e jo “Kundërrevolucion”, si dhe hodha dritë mbi shumë masakra të UNÇJ-së ndaj shqiptarëve, dhe madje, “Mi’ piu sorra trutë” dhe e kritikova doktoratën e Dr, Ali Hadrit, pse e kishte përfillur tezën e “kundërrevolucionit”; pse nuk e kishte paraqitur pjesën e Rezolutës së Bujanit për të drejtën e Kosovës në Vetëvendosje, pas fitores së përbashkët Jugosllave - Shqiptare mbi okupatorin ...!”; pse nuk kishte shkruar për masakrat në Bihor, Gjilan, Drenicë, Tivar etj. - nuk do të më lejohet të merrem (me program shkencor të Entit), me historinë shqiptare të Kosovës së periudhës së “Luftës së Dytë Botërore” as me “Lëvizjen Kaçake” të viteve të 20-ta, që u bë pretekst të largohem nga EHK. Në fillim të tetorit të vitit 1967, kalova me punë në Institutin Albanologjik (i cili nuk merrej me LANÇ-në) ndaj dokumentet për “Luftën e Drenicës” dhe për “Masakrën e Tivarit” detyrimisht i deponova në “Arkivin e Entit të Historisë”. Mirëpo, që të mos mbetem pa “bazën” e një pjese të punëve të mia publicistike e shkencore, pa dijen e drejtorit, i fotokopjova të mbi 3000 faqet e dokumenteve, të cilat, për fat, i posedoj edhe sot.

Pas fillimit të shthurjes së censurës komuniste jugosllave në vitet e 90-ta, do të më hapen mundësitë për të “devijuar”, nganjëherë, nga “projektet shkencore të detyrueshme” dhe për të prekur temat për gjenocidin Jugosllav ndaj shqiptarësisë së Kosovës, gjithsesi në shërbim të përpjekjeve tona për çlirimin dhe ribashkimin e kombit shqiptar. Në disa momente hodha dritë edhe mbi Masakrën e Tivarit të 1 Prillit 1945, gjithmonë i mbështetur në burime relevante. Të përmendi këtu disa nga shkrimet dhe nga librat ku janë ndriçuar aspekte të veçanta e të përgjithshme të këtij krimi jugosllav mbi shqiptarët, i prirë nga ideja që të dhënat burimore të proveniencës jugosllave të shfrytëzohen mbështetje për një aktakuzë me karakter ndërkombëtar kundër pushtuesit jugosllav në përgjithësi dhe kundër atij serb në veçanti, për Masakrën e Tivarit:

Gjendja në Kosovë gjatë pe¬riudhës së administrimit ushtarak (8.II - 8.VII.1945), Përparimi. Revistë shkencore Nr. 5, Prishtinë, 1990; Evropa është fajtore për gjenocidin mbi shqiptarët, Dielli, Zagreb – Prishtinë, nr. 20-34 të viteve 1991, 1992; Në Tivar u masakruan 1700 shqiptarë, Zëri, nr. 1434, Prishtinë, 11 Janar 1992, 42-43; Ripushtimi jugosllav i Kosovës 1945, Prishtinë, 1992; Kalvari i shqiptarësisë së Kosovës. TIVARI 1945, Prishtinë, 1993, Ribotim në vitin 1994; Masakra e Tivarit 1945, Fjala jonë, nr. 4, Prishtinë, 1995; Mulla Idris Gjilani dhe Mbrojtja Kombëtare e Kosovës Lindore1941-1951, Prishtinë, 1995; Rëndësia e “Shtabit Suprem të Kosovës” në ndërkombëtarizimin e çështjes së Kosovës (dhjetor 1944 - tetor 1945), Gjurmime albanologjike SSHH, 28-29 (1998-1999), Prishtinë, 2002; Për kauzën shqiptare 1997-1999, Prishtinë, 2000; Tivari 1945 - Kalvari i Kosovës, Prishtinë, 2005; Për Kauzën e UÇK-së, Prishtinë, 2006; Për kauzën e shtetësisë së Kosovës, Prishtinë, 2008.

I solla këto të dhëna për të vetmin qëllim, që lexuesi të bindet (këtu e dua ta kem në rend të parë Zotëri Sali Berishën) se nuk mora këtë lodhje për mendje teke, as për “biografi”, por i shtyrë nga profesionalizmi dhe Betimi jetësor: Interesi i Kombit mbi interesin tim dhe të Familjes sime! Të më besojë i respektuari im Zotëri Salo, se atë që e flas e mbështeti në fakte dhe gjykoj esëll, në interes të kombit! Mjerisht, të parët e mi janë lutur: “Pshtona Zot nga sherri i Shkaut....!”, kurse unë mbeta në jetë i dënuar për t’u lutur: “ Zot i Madh shpëtona nga partitë politike të vetëquajtura shqiptare...!?!”

Tashti, të ecim përpara së bashku: Nuk e shoh të udhës të sjelli shumë fakte për numrin e eshalonëve të Marsit dhe të Prillit 1945. Do të ndalem pak më shumë në Platformën politike serbo-jugosllave që çoi Masakrën e Tivarit, e cila në publicistikën dhe historiografinë shqiptare të Kosovës është quajtur: “Varri më i madh në Ballkan”, “Varri shqiptar i Tivarit”, "Ploja e Tivarit", "Masakra e Tivarit", "Tragjedia e Tivarit", "Tivari Varri më i madh i shqiptarëve", "Nata e Bartolomeut në Tivar", Kalvari i shqiptarësisë së Kosovës, Kalvari i Kosovës.

Në librin tim të fundit për këtë krim, i mbështetur në burime relevante, kam konstatuar: “Ploja e ushtrisë jugosllave (AJ së) serbomalazeze komunisto çentike mbi "rekrutët" shqiptarë, më 1 Prill 1945, në Tivar, është vetëm një ndër sekuencat e gjenocidit sistematik serbomadh nën flamurin e ortodoksisë shënsaviane mesjetare mbi shqiptarët në përgjithësi, e në veçanti mbi shqiptarët nën okupimin jugosllav versajas e avnojist, e që kishte për qëllim spastrimin etnik shqiptar dhe serbizimin e Kosovës dhe të viseve shqiptare etnike përreth”. Kësaj nuk kam se çka t’i shtoj.

“...Kosova, së paku nga vjeshta e vitit 1941 deri në vje¬shtën e vitit 1944, në dokumentet oficiale politike e ushtarake të Centralës kominterniste - Tito, është krahinë autonome (politike dhe ushtarake), e një rangu me Krahinën e Serbisë, të Kroacisë, të Sllovenisë, të Bosnje Hercegovinës, dhe u printe Sanxhakut, Vojvodinës e Maqedonisë. Misionarët e KQ të PKJ së dhe të Shtabit Suprem të APJ së, që dërgoheshin në Kosovë dhe në Shqipëri, sabotuan masivizimin e LANÇ së së Kosovës, dhe pikërisht me propagandë nëntokësore komunisto çetnike serbomadhe, kontestuan Rezolutën e Bujanit të 2 janarit 1944, e duke inskenuar vrasjen e komunistëve dhe të antifashistëve shqiptarë më të shquar dhe të komunistëve serbë e malazias internacionalistë, përgatitën aktin e ripushtimit jugosllav të Kosovës dhe të viseve të tjera shqiptare të ndara Jugosllavisë Versajase, më 1919”. As për këto probleme nuk kam gjykim tjetër.

“...Analizat shkencore kritike e të dhënave burimore - politike e ushtarake serbe të periudhës shtator 1941 shtator 1944 tregojnë se platforma antishqiptare serbe e LANÇJ së, e dëshmuar në Elaboratin: "Problemi i pakicave në Jugosllavi" të ministrit në qeverinë e Serbisë, akademikut Vasa Çubriloviq, të 3 Nëntorit 1944, ishte jo vetëm opinion politik, shoqëror e ushtarak i LNAÇ së së Serbisë Jugosllavisë, por ishte synim i qartë për vazhdimin e gjenocidit serbomadh mbi shqiptarët, i ndërprerë pas vendosjes së pushtetit okupues nazifashist në Kosovë, por ishte edhe pikë e vetme, më kryesorja, që bashkonte elementët kundërshtarë komunistë e ultranacionalistë drazhisto çetnikë serbë, malazias e bullgaro - maqedonas në luftë për Jugosllavinë Avnojiste në llogari të kërkesave të përnjëhershme të Serbisë së Madhe, të Malit të Zi të Madh dhe të Maqedonisë së Madhe - të zgjeruara me toka shqiptare!” Me asnjë të dhënë shtesë nuk mund të ndryshohen këto përfundime shkencore të qëndrueshme.

“...Në Elaboratin e 3 Nëntorit 1944 V. Çubriloviq e avancoi amanetin se serbët "nga Kosova e Metohia kurrë nuk mund të heqin dorë edhe për shkak të rolit të saj historik edhe të rëndësisë për edukimin kombëtar" dhe do të konstatojë se "derisa Kosova dhe Metohia të mos jenë përfundimisht serbe, deri atëherë serbët dinarikë nuk do të kenë paqe!" Sipas Çubriloviqit, "ideale do të ishte sikur të mund t'i qëronim të gjithë shqiptarët e vendit tonë edhe atë përnjëherë". Për ta realizuar këtë kërkesë serbe historike, sipas Çubriloviqit: "janë dy mënyra të cilat do të merreshin në konsiderim për largimin radikal të shqiptarëve: t'i zhdukim ose t'i shpërngulim!” Kuadri i kësaj platformë serbe antishqiptare mund të plotësohet vetëm me fragmente të tjera nga Projekti i Çubrilloviqit.

Realisht, kërkesa programatike e racizmit antishqiptar serbomadh, sipas porosive të Çubriloviqit "Mund të zgjidhet më së miri gjatë luftës, siç është kjo" e LANÇJ së ku, krahas "spastrimeve ushtarake gjatë operacioneve, duhet të përdoren edhe mjetet e tjera: t'u merren të gjitha të drejtat, të nxirren para gjyqit ushtarak, të dërgohen në kampe të përqendrimit, t'u konfiskohet pasuria dhe të detyrohen të shpërngulen. Për të kaluar nga “programi” në vepër, nga fillimi i nëntorit të vitit 1944, eprorëve të njësive ushtarake partizane serbe, ma¬lazeze dhe maqedonase iu dha direktiva sekrete që gjatë marshimeve nëpër tokën shqiptare, ”të vrisnin së paku deri në 50% të banorëve shqiptarë...”! Ky konstatim nuk do koment!?!

Mbi bazë të platformës politike që dilte nga dy do¬ku¬mentet e zëna në gojë, më sipër, Komandanti i Divizionit 46 të AJ së, më 21 Dhjetor 1944, i urdhëronte njësitë e veta, serbe: "Në kryerjen e detyrës të jeni të pashpirt kundër çdo gjëje dhe kundër çdokujt, të zbatoni reprezalje aty ku t'ju bëhet rezistencë, posaçërisht nëse në njësitë tuaja shtinë nga fshati. Kjo do të thotë ndaj fshatarëve të cilët ju bëjnë rezistencë ose u ofrojnë ndihmë bandave, të përdorni masat më të rrepta. Armiqtë e ushtrisë dhe të popullit tonë (serb) patjetër duhet ta ndiejnë fuqinë e armëve tona!" Po ta dinte këtë i famshmi Gjon Kenedi do të na porosiste: “Armiqtë duhet t’i falini, por kurrë të mos ua harroni emrat…!”

Vërtet, këtu më duhet ta vë në spikamë një fakt: Nëse nuk kihet parasysh platforma programatike jugosllave-serbe e mësipërme për spastrimin etnik të viseve shqiptare nën administrimin e ish-Jugosllavisë (versajase) 1918-1941, të gjitha vrasjet e rekrutëve të Eshalonëve të Mars-Prillit 1945, si dhe vetë Ploja, përkatësisht Masakra e Tivarit, nuk mund të kualifikohet tjetër pos “Një incident i përfunduar me disa qindra viktima...”!?!

Realisht, në funksion të kësaj platforme për gjenocid ndaj shqiptarëve u shpall “çarmatosja” e popullsisë shqiptare, mobilizimi i meshkujve të moshës 18 35, përkatësisht 16 60-vjeçar dhe u shpallën për të "dyshimtë" dhe për "armiq" i të gjithë shqiptarët të cilët nuk e përqafonin pushtuesin serb jugosllav!?! Urdhëresën për mobilizimin e "njerëzve" (ljudstvo) dhe dërgimin e tyre për plotësimin e njësive të Armatës IV të AJ së (komandant Petar Drapshin) e dha Shtabi Operativ i UNÇ së dhe i AP së së Kosmetit (komandant Sava Drleviq) mbi bazë të urdhëresës së Shtabit Suprem të Armatës Jugosllave (Komandant J. B. Tito). Për realizimin e këtij plani antishqiptar në Kosovë, deri më 20 Mars 1945, ishin stacionuar forcat e Divizioni i AJ-së 41, 46, 52, të “Grupit të brigadave” (malazezo kosovare) dhe të Komandës Ushtarake Krahinore të Kosmetit.

Të shtojë edhe këtë të dhënë: Komandanti S. Drleviq u sugjeronte dhe u urdhëronte njësive që do të ngarkoheshin për t'i “transportuar njerëzit e mobilizuar”: "Gjatë transportit të njerëzve komandantët e eshalonëve të kenë kujdes që njerëzve t'ua pa¬mundësojnë dezertimin, kurse gjatë pushimit të bëhet bllokimi i kuarteteve të banimit. Komandantët dhe komisarët politikë të eshalonëve do të jenë personalisht përgjegjës, nëse nga pakujdesia ua mundësojnë ikjen!" Përmbajtja e citatit na mjafton të kuptojmë se “njerëzit” (ljudstvo) shqiptarë paraprakisht ishin të apostrofuar si armiq dhe si të tillë po deportoheshin nga Kosova, kurse ushtarakët dhe ushtarët përcjellës të eshalonëve shqiptare i kishin duart e lira dhe jetën e çdo shqiptari të “mobilizuar” me dhunë mund ta vlerësonin me vlerën e një plumbi !?!

Kur dihen të gjitha këto fakte, a ka logjikë të fajësojmë udhëheqjen e LANÇSH-së për planifikimin dhe zbatimin Masakrës së Tivarit dhe për “gjenocid” mbi “rekrutët shqiptarë”, aq më keq që ky denoncim vije nga kreu i Ekzekutivit qeveritar të “Shqipërisë”, 65 vjet pas krimit?!?! Duke ditur se pas akëcilit veprim politik dhe ushtarak ka një qëllim për një përfitim, mund të pyesim ndërgjegjen tonë sot të çakërdisur: “Çka planifikonin të fitonin Enver Hoxha, Fadil Hoxha dhe Ramiz Alia, me “masakrimin” e vëllezërve të tyre edhe bashkëluftëtarë...”?!?! Duke e kujtuar Gjordano Brunon do të thërrisja: “Unë po vdes në një kohë që e ka humbur arsyen!”

Tashti më duhet të konstatojë: me shumë saktësi dihet numri i rekrutëve në Eshalonët e Marsit dhe të Prillit 1945, të nisur nga Prizreni; përafërsisht dihet edhe numri i atyre që kanë arritur në Shkodër; si edhe numri i të arriturve në Ulqin; por edhe numri i atyre që arritën në radhët e Armatës IV të AJ-së. Ka informata bukur të sakta edhe për numrin e atyre që kanë pësuar në kurthet e Përcjellësve serbë, maqedonas dhe malazias të Eshalonëve. Të gjitha të dhënat që ofrojnë raportet e proveniencës ushtarake jugosllave i kam elaboruar “katilishi” në Librin e vitit 2005, me qëllim që të ofrojë argumente të verifikuara mirë për një aktakuzë ndërkombëtare kundër krimit serb ndaj shqiptarëve, ndaj këtu as e shoh të udhës të ndalem në ato.

Megjithatë për këtu më duhet të bëjë një përjashtim vetëm për Eshalonin e Dytë, i cili e përjetoi masakrën e Një Prillit 1945, në Obrrin e Monopollit të Duhanit në Tivarin e Ri. Sipas të dhënave më të sigurta nga Prizreni në këtë Eshalon u nisën, më 26 mars, “rreth 2400”, më saktë: “2382 përkatësisht 2380 shqiptarë” kurse në Shkodër arriti më 30 mars në orën 8, kurse rreth orës 11 “Eshaloni me 2370 shqiptarë i është dorëzuar Brigadës X Malazeze”. Tashti detyrimisht pyes: Edhe sikur të ishte pushkatuar i tërë efektivi i Eshalonit të Dytë, a mund të thuhet se në “Tivar i masakruan 4000 shqiptarë”?!?! Këtu kërkohet ta kujtojmë një këshillë biblike: “Lum njeriu i cili nuk e ndjek këshillën e të mbrapshtëve”, por pa e larguar nga kujtesa urdhrin kur’anor: “Të mos ju mashtrojnë gabimet e të tjerëve që të mos jini të drejtë!”

Sipas Shtabit të Divizionit 46 më 8.IV.1945 në "incidentin e pakëndshëm”, në Tivar u vranë "rreth 450 dhe u plagosën rreth 120 shqiptarë". Nuk është numër i papërfillshëm!?! Mirëpo, një pasqyrim më të plotë Masakrës së Tivarit ia bëri Zëvendëskomandanti i Divizionit të Armatës IV"- dalmatinase, majori Gjuro Çetnik, i ngarkuar me detyrën e komandantit të Shtabit të Kolonës së Armatës IV për shoqërimin nga Tivari deri në Armatën IV, në Dalmaci të "njerëzve të mobilizuar...”. Ai midis të tjerash, saktësoi: “Rezultat i tërë kësaj është: 550 të nxjerrë nga radhët, prej të cilëve 150 të plagosur, të tjerët të vdekur dhe pak diçka që u fshehën nëpër shtëpi ose ikën. Llogaritet në rreth 430 të vrarë. Në tërë këtë morën pjesë komandanti (Gasha Markoviq) dhe komisari i Brigadës X dhe gati të gjitha institucionet ushtarake e civile të cilat gjenden në Tivarin e Ri. Shumë prej tyre mo¬rën pjesë aktive në atë plojë pushkësh mbi njerëzit..!”

Në vijim komandanti Gj.Çetnik, i saktësoi edhe këto fakte: “Që e tërë kjo të mos bëhej edhe më drastike, ishte fakti se në momentin kur po bëhej ploja arriti një "xhip" automobil me amerikanë deri në afërsi të vendit të plojës. Për fat, disa udhëheqës tanë u gjendën aty, i kthyen dhe i drejtuan në drejtim të Ulqinit, pa i lënë që të hetonin diçka!? U panë edhe disa civilë, të cilët e fotografuan tërë plojën, por ata më vonë humbën në këtë tollovi. Për të gjitha këto po bëhen hetime të mëtutjeshme".

Para se të shkonim më tutje kërkohet një sqarim material për konstatimin e Majorit Gjuro Çetnik:“Në tërë këtë morën pjesë komandanti dhe komisari i Brigadës X (malaziase) dhe gati të gjitha institucionet ushtarake e civile të cilat gjenden në Tivarin e Ri. Shumë prej tyre morën pjesë aktive në atë plojë pushkësh mbi njerëzit..!”

Pjesëmarrja gjakpirëse ushtarake, e pushtetit dhe e civilëve malazias të Tivarit të Ri u bë në shenjë hakmarrje e gjakmarrje për humbjet katastrofale të Brigadës së Bokelit në Drenicë në janar dhe shkurt të vitit 1945, si dhe të motivuar nga propaganda serbe për hakmarrjen ndaj shqiptarëve - “...për vrasjen e Miladin Popoviqit...” më 13 Mars 1945. Është e vërtetë se njësitë partizane malazeze lanë në Drenicë disa qindra “partizanë”, por këta këtu kishin ardhur si ushtri e okupatorit, kurse Miladin Popoviqi nuk u vra nga dora shqiptare.

Qartë e saktë: Miladin Popoviqin e vrau serbi Vasa Bogdanoviq nga Go¬razhdeci i Pejës, sipas urdhrit të kryeoznasit të Kosmetit, Spasoje Gjakoviq, i cili e zbatoi diktatin e kryeoznasit të Serbisë, Aleksandër Rankoviq, por për vrasës u shpall Mësuesi patriot, Haki Taha, i cili ishte ekzekutuar me plumb në tëmth pikërisht në zyrat e OZN-as, në natën e 12/13 Marsit 1945. Për instinktin gjakpirës të malazezëve për hakmarrje ndaj shqiptarëve për këto dy humbje malaziase, la një pasqyrim edhe kapiteni i JNA-së, tetovari Baj¬ram Gola, i cili, më 2 Prill 1945, mori pjesë në grupin ushtarak hetimor të JNA-së (në vendin e krimit), për shkaqet dhe përmasat e Masakrës së Tivarit. Kapiteni Gola do të saktësojë: "Klithma luftarake e kë¬ty¬re shovenëve të tërbuar ka qenë: ‘�ivela osveta! Ta¬ko vam je trebalo, Šiptari! (Rroftë hakmarrja!, Kështu ju është dashur, shqiptarë!” etj.

Pasi e dimë se Masakra e Tivarit është pasqyruar, shkencërisht, ani mirë, detyrimisht duhet të shtrojmë së paku dy pyetje kruciale: E para, a ka logjikë materiale, morale dhe politike që të akuzohet për planifikues dhe zbatues të Masakrës së Tivarit një “komisar i divizioneve (shqiptare) që shkuan në Kosovë”, i cili në kohën e krimit ishte në Bosnjë, në luftë për krah forcave jugosllave aleate për çlirimin e Jugosllavisë?!?!; Presidenti Berisha është kategorik se “ka fakte”, se “ka dëshmitarë” se ka “dokumente”!?!?. Habitem prej nga ato ”fakte”(!?), ata “dëshmitarë” në Shqipëri (!?!?), ato dokumente në Arkivat e Shqipërisë (!?!?!), kur dihet se LANÇSH-ja nuk e ka pjesën e përgjegjësisë as në planifikim, as në zbatim. Dhe pse të mos pyesim: Ku ishin historianët akademikë të shumtë të Tiranës që nuk i publikuan ato, të gjitha, tash e njëzet vjet që kur “krimineli” Ramiz Alia ia dorëzoi pushtetin pa luftë “demokratit” Sali Berisha (Faleminderit Zotëri Ramiz!). Por, këtu më duhet ta thërras në ndihmë një urti që nuk më ndahet: “Kur debatoni për ndonjë gjë mundohuni të fitoj e vërteta, e jo vetvetja!”

E dyta: cili është fitimi i Shqipërisë gjysagjele dhe i kombit shqiptar të copëtuar me dhunë serbo-jugosllave e botërore, që për interesa të politikës ditore të tarafeve politike për pushtet pa shtet, të kërkohet zhvendosja e përgjegjësisë materiale, politike, juridike shtetërore e Jugosllavisë Titiste në kurriz të Shqipërisë Enveriste?!?!. Kjo e tëra është: “Ktheja pushkën veti e tërheqjen e këmbëzës besoja Belzebulit që i priu historikisht gjenocidit mbi Kombin shqiptar...!?!

Para se ta përmbyllja këtë Ndihmesë, lexuesit të nderuar (edhe Presidentit Berisha, të cilin e çmoj shumë) ia bëjë me dije se jam historiani i parë shqiptar i cili i ka pasur në duar dhe i ka përdorur për interesimet shkencore: “Proklamatën e Shtabit të Luftës së LLTSH-së (NDSH-së të fillimtetorit 1945, “Raportin” e Këshillit Drejtues të Organizatës “Besa Kombëtare” të Profesor Ymer Berishës të 22 Tetorit 1945, dedikuar Hadsonit në Tiranë, Parashtresën e inspektorit të financave, Azem Hajdini - Xani, të 18 Nëntorit 1966, dhe Parashtresën e kapitenit Bajram Gola, të 31 Majit 1990. Detyrimisht ta rikujtojmë këtu këshillën e Gëtes: “Është e mirë dhe e lezetshme që njeriu të shoqërohet me vetveten, nëse ajo është e dobishme”!

Në burimet historiografike të zëna ngoje përmasat e Masakrës së Tivarit janë treguar më shumë për efekte propagandistike, për efekte politike kundër pushtuesit jugosllav të tokave shqiptare. Në këtë funksion edhe i kam përdor, pa hequr dorë nga përpjekja për të dëshmuar me kokëfortësi, së në Masakrën e Tivarit të 1 Prillit 1945, serbo - malazezët i masakruan 1560 - 1700 rekrutë, kryesisht shqiptarë. Por më duhet të saktësoj se përmasat e tragjedisë që i “shpiku” Xani (e të cilave, fatkeqësisht, u jep besueshmëri hajvanllëku ynë medial), janë në funksion të luftës kundër së vërtetës historike, së këndejmi edhe kundër interesave të kombit tonë, për faktin se, nisur nga mësimi i Volterit, “E vërteta mund të plaket, por ajo kurrë nuk vdes”! Një Eshalon prej 2370 vetave nuk mund të prodhoj 4000 të masakruar, e dihet se nuk janë vrarë shumica e pjesëtarëve të Eshalonit të Dytë.

Këtë pjesë të ndihmesës sime në vijim do ta filloj me sentencën e filozofit Karl Popper: “Dija fillon aty ku fillon tensioni midis dijes dhe padijes!” Meqë të vdekurve u flet vepra që duhet t’ua dëshmojnë të gjallët, në interes të zbardhjes të asaj që diktojnë deputeti N. Hasani dhe presidenti S. Berisha, lidhur me pasojat e krimit serbo - malazias të Marsit - Prillit 1945, e ndie për obligim moral të preki me dorën time një përpjekje të Fadil Hoxhës me shokë’ së paku, për t’i rehabilituar, në “heshtje”, e për t’i kompensuar viktimat e Masakrës së Tivarit:

Në shkurt të vitit 1971, më ftoi në Lidhjen e Luftëtarëve të LANÇ” të Kosovës “Shoku” Tafil Hoxha, i cili ndonëse qytetar, i kishte të gjitha tiparet e Malësorit, jo aq i dijshëm, por i sinqertë, (i lidhur me nostalgji për Drenicën) dhe patriot vetëm si Ai. Gati me një tonë urdhërues ma shqiptoi detyrën e besuar në “Konfidencë”: ”Drenicë, Ti po e shëtit Kosovën për hulumtime të historisë, Ta kemi për lakmi! Sipas kërkesës së Shokut Fadil, ta ngarkoj një detyrë që do kujdes: Ku të arrish, bëre evidencimin e të vrarëve dhe të plagosurve në Masakrën e Tivarit, si dhe të personave që e kanë ndihmuar LANÇ-në, e të cilët më vonë kanë pësuar nga regjimi i Rankoviqit. Porositi familjarët e tyre të bëjnë kërkesa me shkrim në Zyrat komunale të Lidhjes së Luftëtarëve dhe të bëjnë Lutjet për pranimin e statusit të Luftëtarit të LANÇ-së, njëkohësisht të bëjnë kërkesa për pensione familjare dhe invalidore...! Këtë kërkesë shtrije gjithandej në Kosovë, por puna të kryhet pa zhurmë, në rrjedh të qetë, që të mos bie në sy të atyre që nuk na donë të mirën...!”

Pas tri dite, së bashku me Bacën Tafil shkuam në Katundin e Ri të majebjeshkës së Drenicës, në konak të Bardhec Kajës, jataku i Aradhes së Rakoshit nga mesi i tetorit deri në mesin e nëntorit të vitit 1944, i persekutuar si “jatak” i Bajram e Halit Berishës nga maji i vitit 1949. Mund të konstatojë se, që nga ajo natë Bardhecit iu pranua statusi i Luftëtarit të LANÇ-së, me të gjitha beneficionet që rrjedhin nga ai status. Atë natë i evidencova shumë emra të Dëshmorëve nga Drenica dhe Llapusha, të rënë në Masakrën e Tivarit, dhe këtu e tutje, sa herë që pata kohë e mundësi materiale të gjurmoj në terren, krejt deri në fund të marsit të vitit 1981, dhe gjatë viteve të 90-ta, i shkela të gjitha viset e Kosovës, dhe i evidencova emrat e shumë dëshmorëve të rënë në Plojën e Tivarit, më 1 Prill 1945. Nuk kam evidencuar asnjë të plagosur i cili nuk e kishte të rregulluar statusin e Luftëtarit të LANÇ-re. Meqë i besoj porosisë së Alfred N. Whitehead: “Të gjitha të vërtetat janë gjysmë të vërteta!”- nuk flas publikisht “gjetjet” e mia për përmasën e Masakrës së Tivarit.

Dua të besoj se më keni kuptuar për çka nuk “i bëjë të njohura” publikisht rezultatin për përmasat e Masakrës së Tivarit. Këtë punë ia lë Parlamentit të Prishtinës dhe të Tiranës, përkatësisht “Komisioneve Parlamentare”(!?!) të ngritura sipas kërkesës së deputetit Nait Hasani dhe urdhrit të Presidentit Sali Berisha, ndjekës të verbër të “historianit” fantom - Xani e të matrapazëve të tjerë të ngritur në “historianë” pa shkelë në derën e arkivit, pa ditur se sa fytyra i ka një dokument apo një kujtesë, pa dije si të citohet një e dhënë!?!? Pasi e di se nuk do të më pyetni mua as njohësit e tjerë të kësaj problematike, kam vetëm një kërkesë, pak si amanet: Akëcili të veprojë me përgjegjësinë profesionale se na përlanë ujërat e zeza të historisë!

Me këtë ndihmesë, mendoj se kam bërë vetëm atë që e pata për detyrë të bëja i shtyrë nga profesionalizmi, së këndejmi, për fund, ua rikujtoj edhe sentencën e filozofit Uald: “Historinë mund ta krijojë çdokush, por ta shkruajë mundet vetëm njeriu i madh!" (Prishtinë, 18 Qershor 2010)

[puroshkodran]

Nr. 146
Divizioni V, më 29.04.1945
Komandës së Përgjithshme
Në bazë të urdhrit nr.93, datë 28.04.1945, të Shtabit Operativ të Kosmetit, Divizioni V dhe VI lëvizin për në zonat Ferizaj-Gilan. Divizioni ynë me qendër Gilan.
Komandanti i Divizionit V
Nënkolonel Rahman Parllaku



Nr. Extra
Divizioni V, 21.05.1945
Tepër urgjent
Komandës së Përgjithshme
Partizanët e Kosmetit që janë në brigadat e Ushtrisë Jugosllave, kanë dezertuar nga ato deri më sot, janë kapur e dorëzuar në repartet tona në këto ditë, po ia dorëzojmë Shtabit Operativ të Kosmetit. Ky është mejtimi ynë, ju ç’mendoni? Na lajmëroni me lidhjen e parë.
Gafur Çuçi



Nr. 541/32
Divizioni V, 30.05.1945
Komandës së përgjithshme
Shtabi operativ i Kosmetit prapë na i kërkon të gjithë të dorëzuarit ose të kapurit, që sot janë në Divizionin tonë, t’ia dorëzojmë Divizionit 52…



Enver Hoxha, Komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë NÇ të Shqipërisë, i përgjigjet me radiogram komandës së Divizionit V në Kosovë:

Nr. 138/1 Res
Tiranë. Më 30 maj 1945
Radiogram (shifër)
Divizionit V
Na lajmëroni sa bëhet numri i t’arratisurve që janë dorëzuar në Divizionin tuaj dhe sa bëhet numri i kosovarëve që keni mobilizuar në terren.
Enver



Komandës së Përgjithshme
Gjegje e tel.nr.51 res, datë 30.05 1945
Numri i të arratisurve që janë dorëzuar në repartet tona, arrin deri 155 aproksimativisht, me përjashtim të disa kriminelëve që ja kemi dorëzuar M.P. simbas kërkesës së tyre. Numri i kosovarëve që janë mobilizuar është 1398.
Gafur Çuçi



Ja dhe përgjigjja e Enver Hoxhës:

Nr.38/III Res
5.06.1945
Radiograme
Divizionit V. Shifër
Gjegje telit tuaj ne 135 Res datë 1.06 1945
T’arratisurit e dorëzuar në Divizionin tuaj, dërgojani Divizionit 52.
Enver

[TetovaMas]

Shruajme per tradheti , bisedojme per tradheti , kurse nu e denomje tradhetine ,pore vetem mundohemi ta vajtojme ate . Tradhetaret e popullin shqipetare edhe sikur ti kete 100 vjete dhe eshte gjalle duhet te varen ne litare. Tradhetia e pa denuare te shqipetaret mbetet tradicion.

Sa tradhetare qe ishin stalinistet e kuqe nuk munde ti shkruaje historia .

Ajo qe eshte me e keqja edhe sote e kesaj dite jane duke e udhehequr popullin shqipetare tradhetaret e LPK,stalinistet qe bashkepunuane dhe po punojne me serbine dhe rusine.