Këndi im fetar

[Zana e malit]

Feja Islame është shpallje e All-llahut, Krijuesit të Gjithësisë, dhe është shpallje për të gjithë njerëzit, pas shpalljeve të vazhdueshme që i janë bërë njerëzimit, ëstë përmbyllje e mesazhit Hyjnor dhe shërben si mësim për mbarë njerëzimin dhe për të gjithë kohët, si finalizim i mëshirës së Krijuesit ndaj njeriut.
All-llahu i Madhërishëm thotë:

“Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë time, zgjodha për ju Islamin fe”.(El-Maide:3)

Pra, Islami është përsosmëria e besimit të njeriut në Zot dhe është finalizimi i dhuntisë së Krijuesit ndaj nesh.
Në tërësinë e vet, kjo është një mirësi e pakufishme, sepse e udhëzon njeriun drejtë lumturisë në këtë botë dhe drejt shpëtimit në botën e përjestshme.

Besimtari që i përjeton në mënyrë të pandarë këtë botë dhe Ahiretin, dhe e kupton se kjo botë është kalimtare dhe sprovë për statusin e tij në botën e përjestshme, gjithsesi do të jetë më i qetë dhe më solidar me njerëzit, në krahasim me atë që mendon se kuptimi i gjithçkaje është në këtë botë, te realizimi i epsheve dhe i grabitjes së të mirave materiale.

Rrjedhimisht, Islami theksin e vë te aspekti moral i njeriut, pra që ai më shumë të përqëndrohet në devotshmëri, në përsosmëri morale- duke u ruajtur nga të këqijat dhe nga të ndaluarat.
Respektimi i këtij urdhëri e bën besimtarin të jetë më zemërgjërë dhe më i prirë që të kuptojë e të ndihmojë të tjerët, ashtu sikundër urdhëron All-llahu në Kur’an:

“O ju njerëz, vërtetë ne ju krijuam prej një mashkulli dhe një femre, ju bëmë popuj e fise që të njiheni ndërmjet vete, e s’ka dyshim se tek All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (nga të këqijat). (El-Huxhurat:13)

Kuptimi i këtij ajeti është jashtzakonisht i thellë, si çdo fjalë e All-llahut, e këtu mund të theksojmë dy aspekte: e para, kjo thirrje u drejtohet të gjithë njerëzve pa diferencim dhe ndershmëria e tyre vërtetohet nga ruajtja e tyre prej të këqijave. E dyta, ky ajet dëshmon se të gjithë njerëzit në fakt kanë një prejardhje dhe janë të lidhur e të afërt njëri me tjetrin, dhe ndarjet në popuj e në fise janë bërë që ata të njihen më mirë mes vete.

Njeriu që e kupton këtë mesazh me siguri që do të ketë sjellje të mirë ndaj të tjerëve, duke përfshirë të gjithë njerëzit e të gjithë popujve e të gjitha besimeve, e jo vetëm bashkëkombasit e vet ose vetëm bashkëbesimtarët.
Prandaj, besimtari musliman vërtetë është njeri i paqes, njeri i dashurisë ndaj njerëzve dhe i përsosmërisë morale.Tjetër është rasti me ata të cilët formalisht e mbajnë veten si musliman, ndërsa obligimet i kryejë vetëm pjesërisht, vetëm ato që u konvnon atyre dhe që i interpretojnë mësimet e Krijuesit të shkëputura nga konteksti , të ideologjizuara ose të dogmatizuara nga mendjet e tyre.
Agresiviteti eventual i personave të tillë, ose i grupimeve të kësaj prejardhjeje, sikur është edhe Bin Ladeni dhe organizata e tij Al-Kaida, nuk mund t'i atribuohet Islamit si fe dhe as besimtarëve islam, që janë njerëz të paqes, të ruajtjes nga të këqijat, e të synimit që të arrijnë përsosmërinë morale me adhurimin ndaj Krijuesit dhe me kryerjen e obkligimeve që i ka caktuar i Lartmadhërishmi.

Këtu mbase është rasti të kthehem te haxhxhi im dhe ta ilustroj me përvojën personale frymën dhe karakterin thellësisht paqësor të besimit islam.
Në ditën e parë të qëndrimit në Mekë i kisha ndjenjat e turbullta kur shikoja me mijëra e mijëra njerëz të racave të ndryshme, afrikanë e aziatikë, shumica prej tyre të ushqyer keq e ashiqare të vuajtur. Por, duke e ndier ashtu siç e ndiejmë pulsin, atë adhurim të tyre ndaj Krijuesit, duke parë atë devotshmëri të tyre, fillova të ndryshoj rrënjësisht mendimin dhe ata m’u bënë shumë më të dashur dhe vërtetë ndjeja dashuri dhe respekt për ta. Përderisa unë flija e ushqehesha në një hotel të mirë (isha mysafir i Kujdestarit të Dy Vendeve të Shenjta, të cilin gjej rast ta falenderoj edhe kësaj radhe), shumica prej tyre flinin në rrugë, me ushqime të pakta, por askush asnjë ankim nuk mund t’ua dëgjonte.
Përkundrazi, ata ishin më të thelluar në adhurim e në lutje. Mund të them se për herë të parë në jetën time, pikërisht në haxhxh, e kam thyer plotësisht paragjykimin racial, sepse ideja për përkatësinë time evropiane, si diçka e veçantë dhe më e lartë, ka qenë e ngulitur në mendjen time, sigurisht si rezultat i literaturës.

Pra, haxhxhi, si një nga shtyllat e besimit islam dhe Islami në tërësi, është e kundërta e materializmit, e kundërta e agresivitetit dhe e kundërta e dhunës.

Pra, e kundërta e asaj që kanë dashurta sugjerojnë fabrikuesit e fotomontazhit dhe të teksteve të pashije kundër haxhxhit tim.
Por, ajo punë pa shije paraqet vetëm një grimcë të tërë asaj propagande të egër që bëhet sot kundër Islamit në mbarë botën, po edhe në vendin tonë.

****************************

Marrë nga libri "MEDITIME ISLAME" i autorit Dr Milazim Krasniqi

zEm

[Zana e malit]

Cikël shkrimesh nga libri:

“Bazat e bashkëshortësisë në islam”

Autor: Muhammed A. Ken’an


Dashuria

Dashuri do të thotë: “Anim i zemrës kah ai ose ajo që e dashuron”. Prej këtu nënkuptojmë se kjo është çështje që ka të bëjë me zemrën e jo me gjymtyrët e jashtme të trupit.

Martesa nuk mund të jetë fatlume nëse në mes të martuarve nuk mbretëron respekti dhe dashuria e sinqertë.
Çelësi i dashurisë është “shikimi”. Për këtë edhe vet Pejgamberi (alejhis-selam) nxiti që të rinjtë të shikohen para se të fejohen, me qëllim që të arrihet dashuria dhe afrimi i zemrave.

Transmetojnë imam Ahmedi dhe Nisau nga Mugire bin Shu’be (radiall-llahu anhu) i cili ka thënë:

U fejova me një vajzë dhe më tha Pejgamberi (alejhis-selam): “A e shikove atë?,i thashë: Jo,- më tha: “Shikoje atë, sepse shikimi është më i dobishë që të harmonizoheni në mes veti”.

Ne dimë se ka njerëz, të cilët i largohen bisedës që ka të bëjë me dashurinë dhe e konsiderojnë si gjë të ndaluar (haram), kurse ai që dashuron (i anon zemra kah një tjetër), sipas tyre, konsiderohet mëkatar i madh.

Në realitet, këtu shohim një keqkuptim të dashurisë mes mashkullit dhe femrës; për atë që e sheh dashurinë si mëkat, të kuptuarit e tij të dashurisë është ashtu siç e kuptojnë njerëzit e pamoralshëm, të cilët formojnë ndërmjet tyre lidhje të paligjshme (jashtë ligjit islam). Mashkulli e femra ulen, shëtisin, kalojnë natën duke vallëzuar dhe duke pirë, e kulmi i gjithë kësaj është shfrimi i epsheve, dhe kjo nën mbulesën e “dashurisë”, kështu që shumë të rinj mendojnë se, dashuria nuk është ndryshe, përveç se një mënyrë e lirë e jetës, ndërsa realiteti nuk është ashtu, por krejtësisht i kundërt.

Animi i zemrës së mashkullit dhe femrës ndajnjëri-tjetrit është një dhunti e shenjtë që All-llahu (xhel-le sha’nuhu) ua dhuroi njerëzve, d.m.th. Ai ka bërë që prej gjërave të lakmueshme të jetë edhe animi i zemrës së mashkullit ndaj femrës dhe anasjelltas. Ai thotë:

“Njerëzve u është zbukuruar dashuria ndaj të këndshmeve, ndaj grave dhe djemve....”(Ali-Imran: 14)

Këtu shohim se All-llahu (xhel-le sha’nuhu) i stolisi njerëzit me dashurinë ndaj së bukurës, gjë e cila është përmendur edhe në hadithin që e transmetojnë Ahmedi, Nisau, Hakimi dhe Bejhakiu nga Muhammedi (alejhis-selam):

“Më janë zbukuruar mua në këtë botë: gratë dhe parfumi, kurse namazin e kam si sytë e ballit”.

All-llahu (xhel-le sha’nuhu) nuk e parapëlqen dashurinë e mashkullit ndaj femrës dhe dashurinë e femrës ndaj mashkullit ku ata kanë lidhje të ndaluara, por që të ndërtojnë ndërmjet veti jetë bashkëshortore të ligjshme siç përmendet edhe në hadithin që transmeton Ibn Maxhe nga Abdullah ibn Abbasi (radiall-llahu anhu) se Pejgamberi (alejhis-selam) ka thënë:

“Nuk preferohet për të dashuruarit gjë më e mirë se martesa”

Po ashtu, martesa duhet që ta largojë njeriun nga amoraliteti meqë All-llahu (xhel-le sha’nuhu) urdhëron që ta ruajmë shikimin i cili është çelësi i zemrës.
Prej këtu nënkuptojmë se All-llahu (xhel-le sha’nuhu) i ndaloi të gjitha rrugët që çojnë në amoralitet, sikurse veçimi me femër të huaj, prekja e njëri tjetrit dhe çdo sjellje që nxit në vepra të ndaluara.

Nga e gjithë kjo që thamë, mund të konstatojmë se njeriu nuk konsiderohet si mëkatar nëse lëshon zemër, por është gabimtar nëse shkon udhë e përtej udhe me qëllim që të arrijë te vepra e ndaluar (harami).

Për shembull: nëse mashkulli dhe femra i ndërrojnë shikimet disa herë dhe ulen të vetmuar nga njerëzit e më në fund zemrat e tyre dashurohen, atëherë ata nuk kanë mëkat për dashurinë që është në zemrat e tyre, por për atë se i lejuan vetes rrugët të cilat sollën deri në këtë takim (të vetmuar), për çka ata do të përgjigjen për çdo vepër të ndaluar që e bëjnë pas kësaj “dashurie”.

Ndërsa në dashurinë e sinqertë dhe të pastër nuk ka ndonjë gabim, bile disa dijetarë, si Sujutiu, kanë thënë se i dashuruari i sinqertë i cili nuk e tregon këtë dashuri haptazi është i shpërblyer nga All-llahu (xhel-le sha’nuhu).

Duhet theksuar se njeriu që do të mbrohet nga këto mëkate duhet të largohet nga të gjitha shkaqet që e çojnë zemrën në atë “dashuri” në të cilën mund të ndodhë çdo gjë e ndaluar.

[Zana e malit]

Pasioni

Këtu kemi të bëjmë me dashurinë e flaktë, e cila mund të jetë e lejuar dhe e ndaluar. Domethënë pasioni nuk është amoralitet dhe i pasionuari mund të ketë dashuri të sinqertë dhe të pastër.
Më parë përmendëm se pasioni dhe dashuria janë çështje të zemrës, të cilën njeriu nuk mund ta sundojë, mirëpo ai do të pyetet për shkaqet që e sjellin njeriun deri në këtë pozitë. Kurse pasioni me sinqeritet dhe fshehja e tij nga njerëzit është i shpërblyer nga All-llahu (xhel-le sha’nuhu) Transmeton Tahaviu në librin e tij “Merakul-felah” nga Sujutiu i cili njeriun e pasionuar e konsideron si dëshmor, duke thënë:

“Ai që vdes me pasion të sinqertë dhe të fshehur nga njerëzit, vdes si dëshmor edhe pse shkaku i kësaj dashurie është i ndaluar”.

Kjo thënie e Sujutiut na bën të kuptojmë se, të dashuruarit e sinqertë, që dashurinë e tyre e mbajnë të fshehur e me durim të plotë, poqese vdesin ende pa u martuar, atëherë kanë shpërblim në botën tjetër si dëshmorë.

Kjo nuk është për t’u habitur, sepse ky i dashuruar nuk është prej mëkatarëve të cilët shkojnë pas epshit të tyre, e as që është i pamoralshëm e pa nderë ai që mposht nderin e njerëzve, por është një durimtar i sinqertë, edhe pse në zemrën e tij ekziston kjo dashuri.
Ai poashtu është frenues i epshit të vet dhe mbrojtës i mirë, sepse e ndalon dhe e sundon atë nga të dojë. Zemrën e tij nuk mund ta sundojë, por në këtë ka bërë durim dhe është mbrojtur me nder, duke e fshehur të që ka në zemër prej njerëzve, prandaj edhe shpërblehet nga All-llahu (xhel-le sha’nuhu).

Nga libri: "Bazat e bashkëshortësisë në Islam"

[Zana e malit]

Përkufizimi i fejesës dhe vendimi Islam për të!

Fejesa është parahyrje në kontratën e martesës e cila do të thotë: "Propozim i mashkullit deri te femra për martesë". Zakonisht propozimi bëhet nga ana e mashkullit, i cili pas aktit të fejesës bëhet i fejuari (ai i cili propozon) kurse femra bëhet e fejuara (e propozuara).

Fejesa është sunnet para kontratës së martesës sepse vetë Pejgamberi (alejhis-selam) e ka fejuar vetveten dhe në shumë raste i ka fejuar të tjerët.
Qëllimi i fejesës është që të merret mendimi i vajzës së kërkuar e cila do të pyetet nëse pajtohet apo jo për martesë dhe poashtu pyetet edhe mbikqyrësi i saj.

Pra, fejesa zbulon qëndrimin e vajzës dhe familjes së saj, sepse pëlqimi i këtyre dy palëve është detyrim para kontratës së martesës.
Kështu, edhe vetë Pejgamberi (alejhis-selam) porositi fejesën dhe ndaloi që femra të fejohet (martohet) pa pëlqimin e saj.

Transmeton Buhariu dhe Muslimi nga Ebu Hurejra i cili ka thënë: Tha i Dërguari i All-llahut (xhel-le sha’nuhu):

“Nuk mund të martohet një vejushë pa marrë pëlqimin e saj dhe nuk mund të martohet një virgjëreshë pa pëlqimin e saj.”


- Shikimi i vajzës që kërkohet për fejesë

Shikimi i atij që kërkon femrën për fejesë dhe asaj që kërkon mashkullin për fejesë, lejohet dhe është i pëlqyeshëm, por me kusht që qëllimi të jetë për fejesë.

Transmeton Ahmedi, Ebu Davudi, Hakimi nga Xhabir ibn Abdullah (radial-llahu anhu) i cili thotë: Ka thënë Pejgamberi (alejhis-selam):

“Nëse dikush prej jush do të fejohet me një femër dhe ka mundësi ta shikojë, që do ta shtynte të kurorëzohet me të, le ta bëjë”.

Kërkuesi mund t’ia shikojë të kërkuarës për fejesë: fytyrën, duart dhe këmbët e saja, kështu thonë shumica e dijetarëve, sepse fytyra mjafton për ta pare bukurinë, ndërsa duart për të zbuluar bukurinë e trupit të saj, e nëse ai mendon se duhet të dijë më shumë, atëherë le të dërgojë nënën ose motrën e tij për stolitë e tjera.

Mashkulli, i cili do të fejohet, duhet të shikojë femrën para fejesës, e nëse nuk i pëlqen, atëherë largohet nga ajo pa ndonjë ofendim. Po ashtu, nuk është kusht që femra të dijë kur shikohet nga mashkulli. Ai mund ta shikojë atë pa dijeninë e saj, bile kështu është edhe më mire. Transmeton Imam Ahmedi dhe Taberaniu nga Ebu Hunejd Es-Saidij (radial-llahu anhu) se Pejgamberi (alejhis-selam) ka thënë:

“Nëse dikush prej jush prpozon ndonjë femër për fejesë, aim und ta shikojë atë edhe pa dijen e saj nëse qëllimi I shikimit është fejesa”.

Fatkeqësisht, është bërë zakon te shumë muslimanë që gjatë fejesës (pa kurorëzim) të rinë dhe ti kalojnë netët në vende të ndryshme të vetmuar, si pasqyrim i traditave të fëlliqura perendimore të cilat gjejnë shtrirje edhe në mesin e muslimanëve, kurse argumenti i atyre që e bëjnë këtë është se: çdonjeri prej të fejuarve duhet të njohë më mire tjetrin që martesa e tyre pastaj të jetë më e harmonishme.

Mirëpo, gjatë kësaj periudhe të dy palët i paraqiten njëri-tjetrit me sjellje të cilat në realitet nuk i kanë, ku i shfaqin të kundërtën e së vërtetës, kurse e vërteta del në shesh vetëm pas dasmës.
Nëse ndërmjet tyre ka pasur dyfytyrësi, shpresat për jetë të harmonishme janë minimale dhe zhgënjimi mund t’i shoqërojë gjatë tërë jetës.

Ne e dime se zbatimi i ligjit islam në periudhën prej aktit të fejesës e deri në martesë është garancia më e mirë për jetë të lumtur bashkëshortëre, sepse vetë zbatimi i vendimit islam nga ana e të fejuarve, i mbron ata nga gabimet eventuale, që në shumë raste i çojnë në shkurorëzim pikërisht si ata të cilët imitojnë traditat e Perendimit dhe fundin e kanë të tmerrshëm.

************************************************

Marrë nga libri "Bazat e bashkëshortësisë në Islam"

[Omari]

All-llahu qofte i kenaqur me ty zana dhe tegjith te tjeret qe postoni keso gjerash te cilat forcojne imanin e shum lexuesve keshtu si mua!

[Zana e malit]

Xhelozia

Kjo do të thotë urrejtje e njeriut ndaj dikujt që dëshiron ta shoqërojë në pronën e tij. Xhelozia në dashuri është cilësi e bukur dhe e ndershme te mashkulli dhe te femra.

Femra me të vërtetë xhelozon dhe hidhërohet shumë, nëse burri i saj dëshiron të martohet me grua të dytë, kjo gjë është shumë e natyrshme te femra sepse, ajo nuk pranon që burri të martohet përsëri dhe dikush ta shoqërojë atë në dashurinë që ka ndaj burrit; ajo e do atë vetëm për vete, për shkak se e dashuron, po të mos e dashuronte atëerë nuk do të xhelozonte edhe sikur të martohej për herë të dytë.

Sa i përket xhelozisë së burrit për familjen e tij, ajo është e detyrueshme, pra mashkulli e ka për detyrim ta ruajë me xhelozi nderin familjar, çka do të thotë se ai refuzon çdo të keqe e të ligë në familjen e vet, sepse xhelozi nuk mund të pajtohet që gruaja dhe e bija e tij të zhvishen para meshkujve të huaj e as lejon që dikush të luajë dhe shkel nderin e tyre.

Habitemi se këtë “xhelozi” në kohën tonë dikush e konsideron si fanatizëm, por kjo nuk qëndron, ndaj duhet të përkujtojmë që njerëzit në ditët tona janë bërë robër të traditave negative të Perendimit, kurse ne e dimë se Perendimi është një shoqëri që nuk njeh termin “turp” ose “ndershmëri”, ngase ajo shoqëri është shoqëri “demokratike” që nuk njeh kufi (moral).
Njerëzit që i pëlqejnë traditat e kësaj shoqërie nuk pajtohen me moralin e pastërt islam i cili qartazi mbron dinjitetin, nderin dhe fisnikërinë.

Pejgamberi (alejhis-selam), njeriun që nuk xhelozon për familjen e tij, e cilëson me cilësi të shëmtuara.
Transmetojnë Ahmedi, Hakimi dhe Bejhakiu nga Abdullah ibn Omar (radiall-llahu anhu) se Pejgamberi (alejhis-selam) ka thënë:

“Tre persona nuk do të hynë në Xhennet: konsumuesi i alkoolit, ai i cili nuk i respekton prindërit dhe “dejjuthi”- ai i cili pajtohet dhe nuk reagon për të këqijat në familjen e tij”.

Domethënë, ai që pajtohet me haramin dhe mëkatin.

***************************************

Marrë nga libri "Bazat e bashkëshortësisë në Islam"

[Zana e malit]

GRATË JANË YJET E QIELLIT DHE PLANETË NDRIÇUESE

Nëse has se koha të vret
Kërko mbështjetjen e Plotëfuqishmit se të pret

Pejgamberi a.s. e ka lavdëruar gruan e devotshme, e cila krijon marrëdhënie dashurie të mira me bashkëshortin, e respekton atë dhe, para së gjithash, respekton urdhërat e Zotit.
Kur është pyetur Profeti a.s. se cila është gruaja më e mirë, është përgjigjur:

“Ajo që e gëzon bashkëshortin kur ai e shikon, e respekton kur ai e urdhëron, nuk e refuzon për marrëdhënie intime dhe nuk e shpërdor pasurinë e tij në gjëra që ai urren”.

Në momentet kur zbriti ajeti vijues:

“Ata të cilët ruajnë arin dhe argjendin e nuk e japin për rrugën e All-llahut...”(Kur’an, 9:34),

Omeri r.a. bashkë me Thaubanin r.a. shkuan te Profeti a.s. dhe i thanë: O i Dërguari i All-llahut, ky ajet kur’anor na ka rënduar të gjithë neve. Profeti a.s. iu tha:

“A dëshironi t’iu lajmëroj për gjëra më të mira që mund ta ruajë një burrë?:
Gruaja e devotshme, e cila kur e shikon burri i saj mbetet i kënaqur, kur e urdhëron është e dëgjueshme dhe kur mungon nga shpia e ruan nderin, pasurinë dhe sekretet i teij.”

Në një hadith tjetër Profeti a.s. ka siguruar hyrjen në Xhennet për gruan, e cila respekton bashkëshortin e vet.

Transmetohet nga Ummi Seleme r.a. se Pejgamberi a.s. ka thënë:

“Çdo grua që vdes dhe burri i saj ka qenë i kënaqur me të, do të hyjë në Xhennet”.

Bëhu kjo grua, do të jeshë fatlume.

**************************

Marrë nga libri "Gruaja më e lumtur në botë"

Autor: Aid El-Karni

zEm

[La_Lune]

Lumturia ekziston..
por kush ta zbukurn ate?!

I thash zemres sime kur te te zere merakosja,gezohu
Ngase shumica e merakosjeve jane te kota.


Njeriu nuk mund ta gjeje lumturine vecse ne vetvete,megjithate ai duhet te ndjeke rrugen e drejte per arritjen e saj,e kjo do te thote te jete i sinqerte,trim,i gjalle per pune dhe ndihme,te bashkepunoje me te tjeret,te largoje egoizmin dhe te kete ndergjegje te delire para se gjithash.
Lumturia nuk eshte iluzion por dukuri e verte,te cilen e shijojne shume njerez,ashtu sic mund ta shijojme edhe ne nese shfytezojme pervojat e perfituara gjate jetes.
Nese thellohemi ne pervojat dhe mesimet e jetes do te mund te nxirrni dobi te shumra e te menjanonim shume semundje fizike dhe psikike.Natyrisht,duke shfrytezuar shkencen,deshiren dhe durimin deri ne keto arritje.E keshtu do ta jetonim jeten qe na ka dhuruar ZOti pa brengosje,merzi e trishtim.


Rreze dielli:Nuk ka armik me te madh per bukurine e nje femre se brengosja,e cila ia afron pleqerine.

[Zana e malit]

KËSHILLA TË QËLLUARA NGA NJË NËNË E URTË

Shumë fytyra të pikëlluara janë shnderuar në fytyra të qeshura e fatlume



Nga këshillat mbresëlënëse të përcjalla nga gratë e urta arabe, janë edhe ato të Imame bint el-Harith, drejtuar bijës së saj Umme Ejjas natën e martesës.

Në këshillën e saj tha:

- Bija ime e dashur, sot do të ndërosh ajrin prej ku ke lindur, do të dalish nga çerdhja ku je rritur. Sikur të ekzistonte ndonjë femër që nuk martohet për shkak të pasurisë që ka te prindërit dhe nevojës së tyre për të, do të ishe njeriu më i pasur, por, gratë për burrat janë krijuar dhe ata për gratë janë.

Prandaj të jap këto porosi:

- E para dhe e dyta: Nënshtroju atij me kënaqësi dhe respektoja kërkesat

- E treta dhe e katërta: Kujdes nga pamja e shëmtuar dhe era e pakëndshme e trupit, e mos lë vend papastërtie në trupin tënd.


- E pesta dhe e gjashta: Kujdesu për kohën e gjumit dhe ngrënies së tij, sepse shqetësimi nga uria dhe pagjumësia sjellin telashe të rënda.

- E shtata dhe e teta: Kujdesu për pasurinë dhe familjen e tij. Mënyra më e mirë për t’ia ruajtur pasurinë është mirëvlerësimi, ndërsa mënyra më e mirë për t’u kujdesur për familjen e tij është mirëedukimi dhe mirësjellja.


- E nënta dhe e dhjeta: përfilli urdhërat e tij dhe mos ia hap sekretet, sepse nëse nuk ia përfill urdhërat do t’ia hidhërosh zemrën, e nëse i hap sekretet e tij do ta tradhëtosh.

Pastaj mos u gëzo kur ai është i hidhëruar, dhe mos rri e pikëlluar kur ai është i ngazëllyer.

**Lumturia nuk fshihet te ndonjë njeri tjetër, ajo është në duart tuaja.


***************************
Marrë nga libri "Gruaja më e lumtur në botë"

zEm

[La_Lune]

Biseda e peshqve




Një ditë dy peshqe gjersa ishin duke notuar në ërrësirat e detit shohin një krimb .
Njëri prej tyre u drejtua në drejtim të krimbit por peshku tjeter e thërret duke i thënë: Hej ç’deshiron me atë krimb a nuk e din se ai krimb është vetem kurthë për ne peshqit? Peshku tjeter përsëri duke mos dëgjuar fjalët e shokut të tij deshiron ti vërsulet krimbit por perseri ndalohet nga ai tjetri me fjalet : A je i çmendur qe nuk po me ndëgjon ,po të them se ai krimb është aty si kurthë për neve!? Pas disa përpjekjeve të tjera ky peshku arrin që ta bindë atë të ndalet dhe ai i kthehet me një qëndrim të rëndë peshkut të menqur duke i thënë: ti je duke me ndaluar ta ha atë krimb sepse deshiron që ai
të mbetet ty .Peshku i menqur me fjalë të mira i kthen përgjigjen duke e lutur ta ndëgjon se pse ai insiston që ai të mos e hajë krimbin : këtë krimb unë nuk dua ta marr për veten time sepse ky krimb në trupin e tij e ka të vendosur një grep dhe ai grep është i lidhur për një peri dhe kur ne e hajmë krimbin atje jashtë qendron peshkatari që mban perin dhe në momentin që ne e hajmë krimbin grepi që është prapa krimbit do të ngjitet në gjuhën tonë dhe pasi të mundohemi ta tërheqim atë ai peshkatari jashtë do ta hetoj që ndonjë peshk është zënë në grepin e tij dhe ai me vrull do të tërheq perin dhe së bashku
më perin do të tërhiqet edhe peshku. E atje jashtë është një botë krejt tjeter,si të dalësh jashtë ai njeriu do të vërë në një kovë dhe pastaj do të të marr me vete dhe do të dërgon në shtëpinë e tij,do të lerë të gruaja e tij në kuzhinë e cila do të merr dhe do të vëj në një furrë dhe do të pjek,do të merr nga furra pasi të jeshë pjekur dhe do të dërgon në tryezë ku janë duke të pritur anëtarët e tjerë të familjes së peshkatarit,secili prej tyre do të vërsulet ty për të ngrënë dhe sa i tmershem do të jetë ky moment secili prej tyre me nga dy duar dhe secila dorë me nga pesë gishtërinj pra me dhjetëra gishtërinj do të bëjnë copë copë pastaj do të fusin në gojët e tyre që secila ka nga përmbi tridhjetë dhëmbë pra me qindra dhëmbë do të përtypin ty me kënaqësi e kjo është pse unë po të ndaloj për ta ngrënë krimbin dhe jo pse unë deshiroj ta marr atë udhëtim të pa kthim…..
Ky peshku i ngutshëm mendohët për një qast herë duke shikuar krimbin e herë peshkun e menqur por pas një momenti i thotë peshkut të menqur : JO JO nuk të lejoj të ma marrësh krimbin e di se vetem deshiron që ta mbajsh atë për vete dhe duke u ngutur i vërsulet krimbit dhe qe, që fjalët e peshkut të menqur i dolën të verteta ,peshkatari me vrull ngrehu perin jashtë dhe se bashku më të edhe peshkun i cili ?llon me qajtë dhe thotë : Ah të e kisha ndëgjuar peshkun e menqur e mos të kisha ndëgjuar dëshiren time tani nuk do të isha në duart e peshkatarit,por tani është vonë!!! Peshku i menqur mërzitët se pse ai shoku i tij përfundoi kështu por nuk kishte ç’të bënte. A thua sa herë në këtë botë ne gjendemi në pozitën e peshkut të ngutshëm,sa herë gjendemi në mes një deshire të epshit tonë dhe një gjëjë që është e ndaluar për ne?Pra kjo bisedë në mes këtyre peshqve duhet të na mësoj neve që të largohemi nga deshirat e epshit tonë në këtë botë dhe të ndëgjojmë vërejtjet e Allahut nga Kurani që të punojmë edhe për botën e ardhshme e cila do të na del e vërtetë por këtë do ta kuptojmë vetëm pasi të ngjitemi në grepin e vdekjes kur nuk do të ketë kthim mbrapa.




H.B