Te ndjehesh i pikelluar, kete e ke te ndaluar. Fjala e Krijuesit tend te ka urdheruar:
“...e mos u dobesoni (fizikisht) dhe mos u deshperoni (shpirterisht)”
(Kur’an 3:139)
Gjithashtu thote:
“Ti mos u pikello per ata” (Kur’an 16:127)
dhe ne menyre mohore thote:
“Per ata nuk ka as frike, e as qe do te brengosen” (Kur’an 16:127)
Brengosjet e thella te dobesojne fuqine aktive, te mbjellin ftohtesi dhe ngurtesi ne shpirt si dhe te bejne te bllokuar para levisjes jetesore. Pikellimi te ndal dhe te ben te palevizshem, te zhduk perparimin personal, ta vdes zemren qe mezi pritet nga djalli i mallkuar. Djalli mbjell deshperim dhe t’i lidh kembet qe te mos ecesh ne gjeresine qe ke para syve.
All-llahu xh.sh. thote:
“Biseden e ftohte e nxit vetem djalli per t’i shqetesuar ata qe besuan”
(Kur’an 58:10)
Muhammedi s.a.v.s. ne nje thenie te tij ndalon tri gjera, njera nga te cilat eshte: “Dhe te bisedojne fshehurazi dy vete e te tretin ta lene anash, ngase kjo shkakton shqetesim tek ai.” Mos u perpjek te leshosh deshperim mbi fytyrat e besimtareve, sepse ky eshte ves i ulet moral, perderisa demton dhe lendon shpirtera.
Besimtari i vertete e ka per detyre ta deboje kete virus dhe te mos dorezohet para tij, duke perdorur lutje All-llahut xh.sh. qe jane me te fortat mbrojtese. I Derguari i All-llahut xh.sh, Muhammedi s.a.v.s. eshte lutur e ka thene: “Zoti yne, prej Teje kerkoj ndihme dhe Ty te lutem te me mbrosh nga brengosja dhe pikellimi.”
Pikerisht ne kete hadith jane permendur te dyja, njera pas tjetres, dhe dallimi ndermjet ketyre dy fjaleve eshte: nese e keqja qe te kalon neper zemer i takon se ardhmes, ajo te leshon brenge ne zemer, e nese eshte qe e ke kaluar por s’e ke harruar, ajo te ka lene te pikelluar. Por qe te dyja, qofte jo qe do te ndodhe e do brengosemi, apo ajo qe kaloi e na la pikellimin, jane shigjeta qe vrasin zemren e shkaterrojne trupin.
Nese deshiron te dishe edhe me teper, po te them se pikellimi i tepert eshte si droge qe t’i hedh mendte dhe si helm qe te helmon shpirtin. pikellimi ben qe fjala shprese ne trurin tend te fshihet e te mos ekzistoje me fare, e nese nuk ke shprese, s’ke as besim, sepse ata qe humbin shpresen jane populli jobesimtar.
T’i hedhim ketu nje veshtrim ajetit kur’anor, ku banoret e Xhennetit, pasi qe te hyjne ne te, do te thone:
“Falenderuar qofte All-llahu qe largoi prej nesh brengat” (Kur’an 35:34)
Nga kjo nenkuptojme se ne kete bote u paten mbuluar me pikellime e brengosje, ashtu sic u rane fatkeqesi te tjera qe ndodhin pa zgjedhjen dhe deshiren e tyre. Nese All-llahu xh.sh. deshiron ta provoje robin e Tij, i leshon pikellimin si fatkeqesi, ku nuk ka rrugedalje tjeter per ta shmangur qte pos t’i beje lutje All-llahut xh.sh. qe t’ia largoje, e nese qendron durimtar mbi kete deshperim te madh, All-llahu xh.sh. e shperblen per durimin qe tregoi.
Ketu kemi ajetin tjeter ku All-llahu xh.sh. thote:
“Dhe as per ata qe kur erdhen te ti per t’i abrtur me kafshe, u the: ‘Nuk kam me se t’iu bart.’ Ata u kthyen, e prej pikellimit pse s’kishin me se te pergatiteshin nga syte e tyre u rridhnin lote” (Kur’an 9:92)
Ndodh qe prej lexuesve te shtrohet pyetja e te thone: Per c’arsye thoni se pikellimi dhe brengosja jane te ndaluara dhe se nuk i lejohet besimtarit ta shkaterroje veten me shqetesime te teperta, kur shohim qarte se All-llahu xh.sh ne kete ajet kur’anor i thekson me levdata ata qe u pikelluan?!
Pergjigjemi: Ketu nuk levdohen per arsye te pikellimit, se nuk do te ishte e drejte dhe precize te themi ne fillim se brengosjet jane te ndaluara e pastaj te kthehemi e te themi se tek All-llahu xh.sh. jane te lavderuar e te lartesuar ata qe pikellohen dhe jetojne me lot ne sy.Ata, qe u shqetesuan dhe nga pikellimi nxorren lot, syte e tyre u levduan jo pse mbeten ne pikellim, por per shkak te qellimit qe shkaktoi pikellimin. All-llahu levdoi besimin e fshehte qe mbartnin zemrat e syve lotues, pra levdoi fuqine e besimit te tyre qe i beri te pikelluar, ngase deshironin te shkonin ne lufte me Pejgamberin (s.a.v.s.), por per shkak se nuk kishin me se te udhetonin ata u kthyen duke qare. Ata u pikelluan, kurse dyftyreshit u gezuan, kur kundershtuan urdherin e Pejgamberit (s.a.v.s.), bile edhe te tjereve u thane te mos shkojne, pastaj u tallen me besimtaret. All-llahu xh.sh tha: qeshni ne kete bote, por kjo eshte koha e shkurter, keni per te qare ne Ahiret pa pushim.
Kurse hadithi tjeter i te Derguarit te All-llahut (s.a.v.s.) thote: “Cdo fatkeqesi qe i bie besimtarit, qofte brengosje apo pikellim i forte, nepermjet tyre All-llahu xh.sh. e fal robin dhe ia fshin atij mekatet.”Ketu nenkuptohen vuajtjet, torturat, veshtiresite dhe gjithcka qe prish gezimin e mbjell hidherimin dhe merzine. Nepermjet ketyre fatkqesive njerezit pastrohen nga mekatet.
Ketu duhet te qartesohet dicka. Besimtarit nuk i lejohet t’i lutet All-llahut xh.sh. qe te leshoje mbi ne fatkeqesi dhe brenga e te mendojme se kjo lutje eshte pjese e adhurimit.Sikur kjo te kishte qene e vertete, do te kishte qene me i dashuri i All-llahut xh.sh., Muhammedi (s.a.v.s) i pari qe do i lutej All-llahut te jetonte ne pikellime e mjerime. Si mund te ndodh kjo, kur Muhammedi (s.a.v.s.) ishte me karakter te bute, fytyreqeshur, zemerbardhe dhe ne fytyren e tij te dnershme shiheshin gjithmone shenja gezimi.
Ndersa hadithi qe transmeton Hind ibn Ebi Jala, ne lidhje me virtytet e te Derguarit (s.a.v.s.), ku thote se:”ishte Muhammedi (s.a.v.s.) ai i cili jetoi ne pikellim pas pikellimi”nuk eshte i vertete dhe ne zinxhirin e transmetuesve ka persona qe nuk njihen dhe gjithashtu nuk merret si argument, ngase kundershton haptazi realitetin e personalitetit te te dashurit tone, Muhammedit (s.a.v.s). Si mund te ishte Pejgamberi (s.a.v.s.) ai i cili gjithmone rrinte ne pikellim, kur dime se All-llahu (xh.sh.) e mbrojti nga shkaqet qe mund t’i sillnin pikellim ne kete bote, madje edhe ia ndaloi te mendonte rreth fjaleve dhe shpifjeve qe i benin te pafete.
All-llahu (xh.sh) e pastroi Muhammedin (s.a.v.s.) nga gabimet ne pergjithesi- para dhe pas shpalljes se pejgamberise! Atehere perse te mbetej i pikelluar?! Dhe, prej nga t’i vinte pikellimi?! Si mund te depertonte ai ne zemren e tij, kur ai (s.a.v.s.) ishte dhe mbeti me i dashuri i All-llahut (xh.sh) gjate gjithe historise njerezore? Ishte i mbushur me dhiker dhe perkujtim te All-llahut (xh.sh), i pajisur me udhezime dhe perforcie ne rrugen e drejte, i sigurte ne premtimet e All-llahut (xh.sh), i kenaqur me vendimet e All-llahut (xh.sh) dhe urdherat e Tij. Jo vetem kaq, por ai gjithmone ka mbjellur dashuri tek te tjeret. Bekimet dhe pershendetjet e All-llahut (xh.sh) qofshin mbi te.
Ketu duhet te cekim edhe nje gjurme tjeter: “Nese All-llau e do robin e Tij, ia fut ne zemer pikellimin dhe ia ben te dashur te qajturit, e nese e urren ia fut ne zemer gezimin dhe ia ben te dashur kenaqesite” Kjo thenie i bie ndesh shpirtit te kesaj feje dhe thuhet se gjendet ne Teurat, por e shpikur nga dora e njeriut. Sidoqofte, nuk e marrim si argument se s’jemi te sigurte nga e ka rrjedhen, por ia marrim kuptimin qe e ka te vertete, besimtari eshte i pikelluar ndaj mekateve te tij, kurse pabesimtari eshte i kenaqur dhe sa s’fluturon nga gezimi qe ka ndaj mekateve te tij, e nese shohim thyerje ne zemrat e te mireve, qarje e lot, kete e bejne kur t’u kaloje dobia nga dora, kur nuk arrijne ne shkalle te larte dhe kur punojne te ligat, ne kundershtim me pikellimin e mekatareve qe pikellohen kur iu iken kenaqesia, fitimi, e kendshmja dhe qellimet e kesaj dynjaj, pra, pikellimin, merzite dhe brengosjet i kane per kete bote.
Kurse fjala e All-llahut (xh.sh) per pejgamberin e Tij, Jakubin (a.s.) :
“...e nga pikellimi iu zbardhen te dy syte, po i permbajtur (nga pikellimi)”
( Kur’an 12:84)
eshte vetem treguese e gjendjes se fatkeqesise se tij qe i ndodhi per shkak te humbjes se te birit dhe te dashurit te tij.
Pra, duhet ta jetosh lumturine dhe te kerkosh lutje per rehati shpirterore, te kerkosh prej All-llahut (xh.sh) te keshe jete te mire e te kenaqshme, mendime te mira, ngase kjo eshte prej begative te kesaj bote, saqe eshte thene: Vertete ne dynja ka nje xhennet, kush s’hyn ne te, nuk mund te hyje ne Xhennetin e Ahiretit. All-llahu (xh.sh) eshte i Vetmi Pergjegjes qe na zgjeron gjokset me driten e bindjes, na udhezon zemrat ne rrugen e drejte, dhe na mbron nga jeta e ngushte dhe e veshtire.
NGA LIBRI “MOS U TRISHTO”
ZeM
Krijoni Kontakt