Festivali i Kanës 2005

[autori]

e hene, 28 nentor 2005

"The Three burials of Melquiades Estrada" - film nga Tommy Lee Jones

Sot pashë filmin e parë te realizuar nga aktori 60 vjeçar Tommy Lee Jones , i cili inaguron keshtu karrieren e tij si regjizor, pas kaq vitesh si aktor.

"The Three burials of Melquiades" ( ne frengjisht titullohet "Trois enterrements") u prezantoi ne Festivalin e Kanës ne maj te ketij viti dhe filmi u kthye nga festivali me dy çmime : çmimin e skenarit më te mirë (per Guillermo Arriaga - skenarist i filmit tashmë te njohur "21 grams") dhe çmimin e aktorit me te mirë per Tommy Lee Jones, i cili luan rolin kryesor ne filmin e tij.

Nje film midis western-it, filmit social, dramës psikologjike, "The Three burials" rrefen dramën e emigranteve meksikane ne kufirin amerikan, ne shtetin Teksas duke vene berballe dy botë: nga njera anë, zbrazëtinë e shoqerive moderne me gjithe tensionet qe lindin prej saj dhe nga ana tjeter, idealin e vëllazërimit qe kerkon nje harmoni më te mire me natyren.

web siti i filmit ne anglisht : http://www.troisenterrements.com/us/index.html
dhe frengjisht : www.troisenterrements.com/

[autori]

e enjte, 1 dhjetor 2005

"Le Temps qui reste" film nga François Ozon

François Ozon konsiderohet si nje nga regjizoret aktuale franceze me te talentuar. Filmin e tij te fundit ai e prezantoi ne kategorine "Un certain regard" ne Festivalin e fundit ne Kanë; filmi eshte qe prej dje ne kinemate e Frances.

"Le Temps qui reste" - "Koha qe ka ngelur" (ne aglisht, filmi mban titullin "Time To Leave") rrefen historine e Romain, nje fotograf tridhjete vjeçar, te cilit mjeku i komunikon faktin qe ai eshte i semure me kancer dhe i kane mbetur veçse 2-3 muaj per te jetuar. Kronike e nje vdekjeje te paralajmeruar, pergjate 90 minutave rrefehn ditet e fundit te tij.

Larg klisheve, cinizmit dhe mizerabilitetit patetik, larg pseudo-psikologjizmave démodé, "Le temps qui reste" rrefen perballjen e me vdejken dhe natyren thellesisht te vetmuar te qenies njerezore (ne kuptimin metafizik te termit).

Nje film emancipues, kurajoz, gjate te cilit ne asnje moment nuk e ndjeva vehten nen kerceminin e "diktatures se lotëve", edhe pse keto te fundit mund te rrjedhin natyrshem here pas here.

Francois Ozon eshte vertet regjizor i talentuar.

web site ne alglisht dhe frengjisht: http://www.francois-ozon.com/

[autori]

e shtune, 3 dhjetor 2005 :

"La Saveur de la pastèque" - "Shija e lëngut te shalqirit" - film tajvanez nga Tsai Ming-Liang.

Meteoriti i vertete kinematografik i ketij fund-viti vjen nga Tajvani : Tsai Ming-Linag eshte padyshim nje nga dy regjizorët tajvanezë më te talentuar e më te njohur ne bote (tjetri eshte Hou Hsiao-Hsien : http://www.forumishqiptar.com/showpo...&postcount=139 ).

"Shija e lëngut te shalqirit" qe ne ne gjuhen kineze, njihet me titullin : "Tian bian yi duo yun"; ne anglisht, me titullin : "The Wayward cloud" dhe ne frengjisht : "La Saveur de la pastèque" eshte nje komedi pseudo-muzikore e lëngshme dhe nje surprize e vertete filmike, nje perzierje e komikes me seksualen, e melankolisë me grotesken, e alegorisë politike me poetikën.

Historia e filmit eshte historia e nje djali dhe dy vajzave: thatësira ka pllakosur Tajvanin dhe njerëzit, ne vend te ujit te pijshëm perdorin lëngun e shalqirit. Djali i ri eshte i dashuruar me nje vajze qe banon ne te njejtin pallat me të. Por nga ana tjeter, pa dijeninë e saj, per te perballuar koston e jetes, ai luan si aktor ne nje film- amator porno me nje vajzë japoneze. Filmi xhirohet ne apartamentin e tij i cili ndodhet nje kat më lart nga apartamenti i vajzes qe ai dashuron !

Magjia e filmit qendron në ate qe ne asnje moment nuk behet fjalë per nje film pornografik. Perkundrazi, ideja e filmit eshte sa më poshte : filmat porno jane po aq komercialë, po aq objekte konsumi sa dhe filmat hollywoodianë gjate te cilëve ajo qe i ofrohet konsumatorit eshte ajo qe ai kerkon, pra eksitimi, dhe qofte ne filmat porno, qofte ne ato te Hollywoodit, fitohet një maksimum lekësh ne nje minimum kohe, falë ketij eksitimi ! Pikerisht, ne kete kendveshtrim, "Shija e lëngut te shalqirit" nuk ka asgje te perbashket me nje film porno, pra as me nje film holliwoodian !

Edhe pse i konsideruar si komedi muzikore, pjeset e kenduara dhe vallezuara te filmit nuk perbejne as 10% te tij dhe ato nderhyjne thjesht si intermezzo per te shpjeguar intrigën e filmit. Sepse, gjithe pjesa tjeter e tij, pothuaj pa asnje dialog, eshte i ndertuar permes xhesteve, shikimeve, veprimeve : pergjate dy orëve, regjizori filmon, vëzhgon, "pyet" (interrogate) trupat njerëzorë, ndaj dhe fjala nuk ka pothuaj asnje vlerë.

Nje objekt i rrallë filmik, pra nje FILM I MADH !

web-site: http://www.lasaveurdelapasteque.com/ dhe 3 foto nga filmi :

[autori]

3 foto te tjera nga : "Shija e lëngut te shalqirit" (aka : "La Saveur de la pastèque", aka ""The Wayward cloud" aka " "Tian bian yi duo yun").

[autori]

E marte, 6 dhjetor 2005 :

"FREE ZONE" film nga Amos Gitai -IZRAEL

Regjizori tashmë i njohur izraelit Amos Gitai e prezantoi filmin e tij te fundit "Free Zone" ne kategorine e filmave ne konkurim, ne Festivalin e fundit te Kanës prej nga dhe u kthye me çmimin e aktores më te mire, per Hanna Laszlo.

Behet fjalë per nje road-movie (film-rrugëtim) te cilin sapo e pashë dhe ku kryqezohen fatet e tre femrave te tre nacionaliteteve te ndryshme: nje amerikane me origjine çifute, nje izraelite dhe nje palestineze. Ngajrjet zhvillohen ne kufirin midis Izraelit dhe Jordanisë dhe regjizori shpalos perceptimin e tij per nje konflikt kaq te vjeter sa ç'eshte ai izraelo-palestinez.

Duke vendosur nje grua oksdentale (amerikane - lujatur nga Natalie Porman) ne mes te nje konflikti tejet kompleks dhe te koklavitur, Amos Gitai sikur do te na thote se Perendimi asnjehere nuk ka arritur te kuptoje plotesisht se ç'ndodh ne te vertete ne Lindjen e Afërme dhe qe gjerat nuk mund te qetesohen per sa kohe qe pasionet jane me te forta se arsyeja !

Tre heroinat e filmit, duket se jane nje shpresë per nje ndryshim, sado te vogel, të rrjedhes se ngjarjeve ne kete rrajon te trazuar më se shumti nga burrat (gjeneralë, ushtarakë, shefa klanesh). "Free Zone" jep nje pergjigje tejet interesante, gjithmone permes mjeteve te tij artistike.

[autori]

e merkure, 14 dhjetor 2005

"Forty shades of blue" film amerikan nga Ira Sachs.

I ftuar ne Kanë (jashte konkurimit), "Forty shades of blue" eshte fitues i edicionit te vitit 2005 te Festivalit me te madh te filmit indipendent amerikan qe zhvillohet çdo vit ne Sundance. Filmi shfaqet qe prej nje jave ne kinemate franceze.

Ngjarjet e filmit zhvillohen ne Memphis (Tennessee) : Alan eshte producent i muzikes soul te viteve '60, ndersa e shoqja Laura, eshte ruse, nga Moska, dhe ka ardhur te jetoje me të qe prej disa vitesh. Cifti ka nje fëmije.
Vizita e Michael-it, djalit te madh te Alan-it (nga martesa e tij e pare) ne shtepine e tyre e ben Lauren ta shikoje veten me nje veshtrim tjeter.

30 minutat e para te filmit (qe eshte dhe film i parë per regjizorin e ri Ira Sachs), jane filmuar me nje intesistet interesant qe te kujton filmat e mjeshtrit te madh Casavetes (http://www.forumishqiptar.com/showpo...postcount=124). Pastaj filmi humb magjine e tij dhe "fshihet" pas nje melodrame familjare...

Ne rolin e Laures luan aktorja më në zë ruse e koheve te fundit, Dina Korzun qe ne vendin e saj konsiderohet shpesh edhe si "Julia Roberts" e Rusisë.
Perveç lojes se saj te mrekullueshme, ajo qe mbetet interesante eshte sharmi autentik, atmosfera blues (bluz) me te cilen eshte rrethuar filmi, karakteristike kjo e nje qyteti po aq autentik siç eshte Memphis-i, djepi i muzikes se vertete amerikane. Titulli i filmit eshte marre nga nje kenge e njohur qe thote:

"I've been 40 shades of blue
I've seen 40 days go by (...)
Where I am I cannot stay(...)
You pretend you did not know me
But your love is just a lie"

[peoples]

Mire që të ra rruga për këtej o autori,se mbete tek TIFF-i.Ai është festival për të thënë që edhe në Shqipëri shikohen filma dhe njerëzit kanë interes për kinemanë.Po me çfarë?Ku janë mjetet?Ku është filmi?Nejse.Qeveria,më mirë të japi lekë për gjëra më të nevojshme sesa të organizojë një festival.Ka shumë për të rregulluar në Shqipëri.Festivale?Ka mjaft në Europë,dalin dhe mjaftojnë.Talentet,ata tê vërtetët,kanë ku ekspozojnë punë,ide dhe qëndrime mbi shoqërinë dhe sistemin njerëzor tejet përvers nën ndikimin e "mrekullueshëm" të Multimedias.

[autori]

TIFF-i eshte festival privat (si te thuash). C'est un particulier qui l'organise

[nimf]

ajo qe mbetet interesante eshte sharmi autentik, atmosfera blues (bluz) me te cilen eshte rrethuar filmi, karakteristike kjo e nje qyteti po aq autentik siç eshte Memphis-i, djepi i muzikes se vertete amerikane.

E lezetshme se filmi shfaqet nje oqean larg por neper kinemate ketu u shfaq hap-mbyll syte...pra une duhet te pres dvd-ne.
Per shume pasionante te filmave ketu Ira Sachs eshte nje lloj 'local hero' keto kohe ashtu si edhe Craig Brewer (i cili pati sukses relativ me filmin 'Hustle and Flow'). Te dy rregjizoret (edhe shume regjiizore lokale) kane 'shfrytezuar' kulturen muzikore te Memphis-it per ta rrethuar filmin, sic thote autori, me nje 'sharm autentik'.

[autori]

E lezetshme se filmi shfaqet nje oqean larg por neper kinemate ketu u shfaq hap-mbyll syte...pra une duhet te pres dvd-ne.
Per shume pasionante te filmave ketu Ira Sachs eshte nje lloj 'local hero' keto kohe ashtu si edhe Craig Brewer (i cili pati sukses relativ me filmin 'Hustle and Flow'). Te dy rregjizoret (edhe shume regjiizore lokale) kane 'shfrytezuar' kulturen muzikore te Memphis-it per ta rrethuar filmin, sic thote autori, me nje 'sharm autentik'.

Nimfo,
Edhe "Hustle and flow" ka dale ne France (jo ne qytetin tim, per fat te keq...) qe prej nje jave (web-site i filmit: www.uipfrance.com/sites/hustleandflow ). "Hustle and flow" fitoi çmimin e publikut ne Festivalin e fundit ne Sundance (qe ti e di qe eshte aktiviteti me i madh ne USA i filmave indipendentë), ndersa "Forty shades of blue" fitoi çmimin e Madh te Jurise, pra ishte fituesi i Festivalit.

Ti e thua shume lezetshëm por shume saktë : ne USA, keto filma shfaqen sa hap e mbyll syte. Si ka mundesi ?

Perveç problemit te "rentabilitetit" financiar te filmave indipendentë ( ti e ke parasysh qe per dreq, kinematografia nuk eshte vetem art, por eshte art dhe industri...), mua me duket se ka edhe diçka tjetër ne kete mes. Po te jap nja dy mendime te mijat, qe me shume se "te mijat", jane mendime qe i kam ndeshur ne debate apo analiza rreth ketyre lloj filmave -
Pra, e kemi fjalen VETEM per filmat qe shtypi i quan shpesh "filma indipendente amerikane" ose, më shkurt, "filma te Sudance Festival".

Ne fakt, perveç problemit te "rentabilitetit" te ketyre filmave, ka edhe diçka tjeter : eshte nje e vertetë e pamohueshme se keto lloj filmash, jane pergjithesisht (NUK po them te gjithe !) te nje cilesie ... qe lë jo shpesh per te deshiruar. Pra jane filma te kualitetit mesatar. Si shpjegohet nje gje e tille ?

Në fakt, filmat vertet cilësorë amerikanë (edhe pse per mendimin tim, jane më të pakët në numër ne raport me ato te kontinenteve te tjera, sidomos me ato aziatikë por deri diku edhe me ato europianë) NUK vijnë nga "Sudance Festival"(pra nuk jane te asaj kategorie quajtur rëndom "filma indipendentë USA"), por nga dy burime KREJT te tjera :

1°Ose nga regjizorë qe edhe pa ju neshtruar produksionit te kompanive hollywoodjane, arrijne te financojne filmat e tyre permes burimeve te ndryshme, sepse keto financues (nganjehere, edhe europianë !!) kane besim tek talenti i ketyre regjizorëve (po marr shembull David Lynch, Gus Van Sant, Jim Jarmusch, Abel Ferrara, regjizorë te konfirmuar dhe qe na kane dhene keto vitet e fundit filma cilësore si "Mulholland Drive", "Elefant", "Broken flowers", "Mary")

2° OSE nga regjizorë qe, gjithe duke ju nenshtruar kompanive te medha hollywoodjane, kane arritur prap se prap te na japin filma cilësorë ku duket dukshëm dora e tyre (po e ilustroj perseri me shembuj te freskët si Clint Eastwood me "Million dollar baby", ose Tim Burton me "Charlie and the chocolate factory" apo Scorsese me "Aviator" ).

I them te gjitha keto sepse, kur dola nga filmi "Forty shades of blue" po mendoja me vete: "Ky film ka fituar Sudance festival, dhe prap se prap eshte i nje kualiteti midis mesatar dhe te mirë, dhe . Po ç'cilesi duhet te kene filmat e tjere te po atij festivali ??".

Duke shkruar gjithe ç'shkrova më lart, NUK dua te them kurrsesi qe filmat indipendente amerikane nuk vlejnë: ata vlejne SHUME MË TEPER se cilido nga filmat me kile qe prodhon Hollywood-i çdo vit, çdo muaj, çdo orë. Por eshte realitet qe filmat më te mire amerikanë vijne nga dy "burime" te tjera qe i permenda më lart, gje qe ben, per fat te keq, te mendojmë se filmat indipendente USA ekzistojne disi, si te thuash, "by defaulut" (nga e keqja...)