Edi Rama në Rrëshen: Partitë tona, po tregojnë përditë e më shumë se janë ndryshkur në raportin me qytetarët
Rama: Një projekt që të rilidhë qytetarin me politikën
Shekulli
Edi Rama ka zhvilluar dje një tjetër takim të hapur, këtë rradhë me banorë të Rrëshenit, në Pallatin e Kulturës së këtij qyteti. Rama ka mbërritur në Rreshen rreth orës 10 paradite, duke takuar fillimisht kreun e bashkisë së qytetit e më pas me një grup të rinjsh dhe gazetarësh të gazetës Mirdita. Pas këtij takimi, ai është pritur ngrohtë nga shumë qytetarë në sallën e Pallatit të Kulturës. Rama ka patur edhe një takim me artistë dhe studiues në galerinë e arteve figurative, ku janë shkëmbyer mendime dhe i janë dhuruar disa botime. Kryebashkiaku i Tiranës ka kryer dhe një vizitë në katedralen e qytetit.
“Ju falenderoj shumë për këtë interesim shumë të madh që keni shfaqur me këtë prezencë të jashtëzakonshme këtu në sallë dhe dëshiroj t’ju them që në fillim se ky interesim është një barrë përgjegjësie për mua, pasi dëshiroj që gjithësecili që është këtu i pranishëm kur të dalë të ndihet mirë që erdhi. Nga ana tjetër, unë dëshiroj që ky takim të jetë një bashkëbisedim në kuptimin më të mirë të fjalës, pra, pavarësisht nga pyetjet e shumta unë jam këtu edhe për të dëgjuar qytetarët të cilët dëshirojnë të marrin fjalën dhe të thonë atë çka mendojnë, - u ka thënë fillimisht Rama të pranishmëve në sallën e Pallatit të Kulturës.
“Një projekt që të rilidh politikën me qytetarin”
Jam shumë i kënaqur kur vij këtu, sepse kam një lidhje disi më të vjetër se sa me zona dhe vende të tjera të Veriut për shkak edhe të miqësive që më kanë lidhur me Rrëshenin dhe Mirditën si edhe shkak edhe të një ish-kolegeje shumë të nderuar që e ruaj në zemër me shumë respekt, siç është Marie Biba të cilës i uroj të gjitha të mirat. Me Marien në krye të Bashkisë, Rrësheni ka pasur një zonjë vërtet të nderuar dhe ka parë një periudhë jo të keqe në administrimin e punëve të veta, pavarësisht vështirësive të mëdha objektive që ekzistojnë për kryetarët e bashkive në të gjitha këto zona të vështira dhe ku, nga mënyra se si është i organizuar shteti ynë, se si është e konceptuar shpërndarja e fondeve për bashkitë dhe komunat, detyrat dhe punët e bashkisë bëhen edhe më të vështira se gjetkë. Nga ana tjetër dëshiroj ta falenderoj edhe kryetarin aktual të bashkisë i cili më rezervoi një pritje të ngrohtë në zyrën e tij dhe të cilit i rinovova një premtim që i pata bërë Maries për një ndihmë lidhur me pastrimin e qytetit, pasi qyteti juaj ka nevojë për një numër kontenierësh që nuk i siguron dot me të ardhurat e veta.
Situata aktuale qe kemi parasyve nuk lë shumë vend për optimizëm dhe nuk lë vend as për komente të tepërta, por nga ana tjetër unë mendoj se ne nuk kemi asnjë rrugë tjetër përveç shpresës dhe punës. Ne nuk mund të rrimë duarkryq përballë një situate e cila me thënë të drejtën nuk shkon duke u përmirësuar në rast se e shikojmë atë në raport me nevojat dhe aspiratat e qytetarëve dhe natyrisht, jo në raport me të kaluarën.
Dua të them që në fillim se shikoj me çudi dhe trishtim të gjitha hamendjet dhe insinuatat që bëhen lidhur me këtë udhëtim timin në zonat e Veriut, pasi më çudit dhe trishton fakti që këto hamendje dhe insinuata, tregojnë se politika, njerëzit e politikës, një pjesë e njerëzve të medias e të atyre që krijojnë dhe japin opinione për politikën, kanë humbur perceptimin mbi thelbin e vetë politikës, e cila nuk është thjesht dhe vetëm shumicë matematikore votash apo llogari matematikore raportesh midis forcave politike, ashtu sikurse nuk është thjesht dhe vetëm administrim i territoreve të caktuara. Politika në një demokraci është në radhë të parë art i qeverisjes së njerëzve përmes përfaqësimit e mishërimit të vullnetit të tyre. E si atëherë mund të ketë art të qeverisjes së njerëzve pa komunikim të drejtpërdrejtë me ta dhe pse çdo komunikim i drejpërdrejtë me njerëzit duhet të jetë me patjetër i paragjykuar e i veshur me misterin e një qëllimi të pashprehur? Bëhen shumë hamendje dhe pyetje lidhur me këto takime të miat dhe më vjen shumë keq që askush në fakt, nuk shikon atë që është thelbi i kësaj përpjekjeje; e cila nuk është gjë tjetër veçse dëshira dhe nevoja për të komunikuar me njerëzit dhe për t’i kuptuar ata, ashtu sikundër dëshira dhe nevoja për të mësuar shumë lidhur me çka njerëzit shikojnë si rrugëdalje nga kjo situatë. Sidomos në këto zona të vështira me të cilat lidhet fati i cdonjërit prej atyre që banojnë këtu por edhe fati i zonave për ku banorët e këtushëm shpërngulen, sic është edhe vetë Tirana.
Ju them me shumë sinqeritet që nga të gjitha këto takime unë personalisht kam mundur të mësoj shumë dhe është e vështirë që shumë gjëra që ju jetoni këtu në realitetin e Veriut, që i shikoni dhe i vuani përditë si pamundësi daljeje nga qerthulli i një epoke, t’i perceptosh dhe t’i imagjinosh duke ndenjur në Tiranë. Gjithashtu, është shumë e vështirë të arrish në konkluzione dhe të gjesh zgjidhje për këtë realitet, pa parë se si ju i shikoni zgjidhjet, apo se cilat janë konkluzionet tuaja për këtë realitet. Është pra vërtet mjerim që ky thelb i cili do të duhej të ishte thelbi i gjithë politikës sonë, ky komunikim i thjeshtë i cili do të duhej të ishte gjëja më normale dhe do të duhej të shqetësoheshim kur mungonte dhe jo kur ndodh, shikohet dhe trajtohet si një komunikim që ka një prapamendim, prapavijë apo një objektiv të paqartë. Objektivi im besoj që është i thjeshtë, i vështirë, i qartë. Unë personalisht nuk dua të vdes pa e parë veten time dhe vendin tim pjesë të familjes evropiane, me të drejta të plota, me mundësi dhe detyrime të plota, i barabartë mes të barabartësh në Bashkimin e madh Europian. Besoj që kjo është e kuptueshme edhe për të gjithë ata që kanë vendosur të jetojnë në këtë vend, për të gjithë ata që nuk kanë zgjedhur rrugën e emigracionit, por edhe për vetë ata që e kanë zgjedhur këtë rrugë, të cilët nga Athina, Roma, Londra apo SHBA-ja e shikojnë Shqipërinë me një dëshirë të papërshkrueshme për të mundur të kthehen një ditë dhe për të bërë po atë jetë që bëjnë edhe atje.
Në funksion të këtij objektivi, mendoj se nuk ka asnjë punë më të drejtpërdrejtë dhe më fisnike, sesa bashkarisht të përpiqemi të ndryshojmë politikën, të ndryshojmë mënyrën e të parit të gjërave nga politika, të ndryshojmë raportin e politikës me njerëzit, për të pasur një politikë që të jetë një instrument zhvillimi në duart e njerëzve dhe jo një burim i vazhdueshëm problemesh, sherresh, situatash të pakëndshme, të cilat e kanë bërë politikën copë jo vetëm në sytë e qytetarëve shqiptarë, por edhe të partnerëve tanë ndërkombëtarë.
A e kuptoni që në vitin 2005, ne ende nuk jemi në gjendje të prodhojmë një politikë e cila të zgjidhë problemet e qytetarëve, ashtu sikundër kuvendet e Malësisë zgjidhnin problemet e malësorëve pa pasur nevojë për interferenca, negociata apo ndërmjetësime të fuqive të mëdha? A kuptoni që në vitin 2005 përfaqësuesit tanë, njerëzit e zgjedhur prej nesh, ata që konsiderohen më të mirët e secilës palë, gjenden në tryeza me finlandezë, çekë, polakë, hungarezë, apo brazilianë, të cilët ndërmjetësojnë midis tyre për probleme që janë probleme të mirëkuptimit dhe të gjuhës së përbashkët midis nesh? Kjo është e mjaftueshme për të vënë duart në kokë dhe për të pyetur se mos vallë kështu jemi të destinuar të ecim përpara, kështu jemi të destinuar ne të jetojmë dhe të përjetojmë politikën, duke parë se si përfaqësuesit tanë të të gjitha palëve kacafyten në sy negociatorësh, që janë të sjellë këtu për t’i dhënë një ndihmë demokracisë sonë, por që njëkohësisht nuk besoj se e duan Shqipërinë më shumë se ne dhe nuk besoj se tronditen më shumë se ne apo se duhet të tronditen më shumë se ne nga këto skena sa dramatike aq qesharake?! Kjo është e tmerrshme!
Kjo është e mjaftueshme për të kuptuar se realisht me politikën, me demokracinë, me sistemin që po mundohemi të ndërtojmë, ne nuk i kemi punët hic mirë. E si mund t’i ndryshojmë, si mund t’i përmirësojmë, si mund t’i përsosim në funksion të arritjes së një mirëkuptimi mbarëkombëtar këto punë për të pasur kurajon dhe fuqinë që gjërat të cilat të gjithë popujt sovranë, të gjitha komunitetet e qytetarëve të lirë të Evropës i zgjidhin mes vedi, - jo si popuj vendesh të pazhvilluara që kanë nevojë patjetër për ndërhyrjen në çdo tavolinë të negociatorëve - të mund t’i zgjidhim nëpërmjet një përfaqësimi shumë më të denjë dhe nëpërmjet një klase politike që do të meritojë votën dhe do të meritojë vëmendjen dhe respektin tonë? Ka dy mënyra për ta parë rrugën e zgjidhjes dhe daljes nga kjo situatë. Njëra mënyrë është ta shohim nga lart poshtë dhe tjetra është ajo e ta parit nga poshtë lart. E para është përmirësimi i strukturave partiake dhe transformimi i tyre në përfaqësuese reale të vullnetit të secilës pjesë të komuniteteve tona që i voton ato struktura apo prej të cilave ato struktura zgjidhen, dhe tjetra mënyrë është për ta kërkuar këtë tek një rritje e vetëdijes së qytetarëve përmes pjesëmarrjes në një politikë që është në fund të fundit frut i pjesëmarrjes apo indiferencës sonë.
Jam shumë i bindur që qytetarët, që të gjithë ne, mund të bëjmë shumë më tepër, ashtu sikundër jam i bindur, se në rast se qytetarët do të ishin më të interesuar, pjesëmarrës më të drejtpërdrejtë në vetë jetën e partive politike, pa pasur nevojë të ishin anëtarë të tyre, pa pasur nevojë që të linin profesionet e tyre për t’u marrë me politikë, pa pasur nevojë që të betoheshin përpara statutit të partisë, atëherë edhe vetë partitë do të demokratizoheshin më shumë, edhe vetë politika do të ishte më e prirur që t’i dëgjonte, vlerësonte dhe t’i respektonte qytetarët. Çështja është se partitë tona, strukturat e tyre, po tregojnë përditë e më shumë se janë ndryshkur në vend sa i përket raportit me qytetarët, të cilët vazhdojnë të shohin dhe të shkojnë përpara. Në rast se ky komunikim është një bashkëbisedim për të shkëmbyer këto mendime e ide dhe për të kuptuar se sa më të interesuar të jemi të gjithë ne, sa më të përfshirë të jemi ne, secili nga pozicioni i tij, pa pasur nevojë që të bëhemi militantë partie, aq më shumë vetë partitë do të jenë të detyruara të dëgjojnë, aq më shumë vetë politika do të jetë e detyruar të ndryshojë. Në këtë rast ne e kemi bërë detyrën tonë. Nëse ky komunikim perceptohet dhe shikohet si një përpjekje e cila nuk dihet se ku po del, e cila nuk dihet se ku po shkon, e cila nuk dihet se çfarë ka si motiv, atëherë ne përsëri kemi rënë në të njëjtin batak llogjik ku ka rënë e gjithë klasa politike, ku kanë rënë të gjithë ata që e bëjnë opinionin në Shqipëri duke u mbështetur vetëm në një perceptim të politikës si matematikë, si llogari, si shumë intrigash në prapaskena e kështu me radhë.
Nuk është e mundur, nuk është e besueshme dhe as e pranueshme që gjendja jonë mbas 15 vjetësh liri s’mund të jetë veçse kjo që është. E kam të pamundur ta pranoj personalisht, që ajo çka mund të prodhojnë shqiptarët, ajo çka mund të prodhojë energjia e jashtëzakonshme që ka ky popull, ajo çka mund të prodhojë forca dhe talenti i këtij populli në 15 vjet liri, është kjo që kemi sot: kjo situatë ku qytetet lëvizin me shumë ngadalësi dhe ku përjetojmë shumë më tepër degradimin e një situate të trashëguar nga koha e vjetër, sesa ndryshimin dhe rinovimin e tyre në funksion të plotësimit të nevojave të të gjithëve. Besoj që të gjithë, pak a shumë, biem në një mendje në rast se themi që Shqipëria e sotme nuk është Shqipëria e aspiratave tona. Por këtu fillon pastaj edhe “cic-mici” i korridoreve të politikës. Një “cic-mic” i cili bazohet në hamendësime, në dyshime dhe në kërcëllitje dhëmbësh, për arsye se këto janë gjëra të cilat mendohet se mund të thuhen, por jo në publik; këto janë gjëra që i besojmë të gjithë por që nuk mund të thuhen, aq më tepër në prag të një fushate elektorale; këto janë gjëra të cilat dëmtojnë apo favorizojnë “X”-in apo “Y”-in. Ndërkohë, unë mendoj të kundërtën, mendoj që këto janë gjëra të cilat në radhë të parë duhen thënë, në radhë të dytë duhen pranuar dhe në radhë të tretë duhen marrë me radhë për t’i rregulluar, në funksion edhe të zgjedhjeve që po vijnë.
Këto gjëra duhen thënë sic janë dhe duhen trajtuar hapur e me kurajo në rast se ne nuk duam që të asistojmë në një kthim mbrapa i cili do të ishte katastrofë, në radhë të parë për imazhin e vendit; në rast se nuk duam të asistojmë në një rezultat i cili do të ishte katastrofë për vetë kujtesën tonë historike; në rast se nuk duam që të rikthejmë në krye të vendit fantazmën e vitit ’97 për të rijetuar gjëra që s’mund të lejojmë të përsëriten. Por nga ana tjetër, ne nuk mundet dot të qëndrojmë pre e kësaj situate stagnacioni, të qëndrojmë pre e krahasimit ngushëllues me 97-ën, në rast se nuk duam që pjesa më e madhe e qytetarëve t’i kthejnë shpinën kutive të votimit dhe të dalim në konkluzionin fatal që “këta janë të gjithë njësoj”, që “s’ia vlen asnjëri nga këta” e që “përveç Zotit ne s’ka kush na ndihmon tjetër” dhe të krijojmë një situatë abstenimi të atillë që do të sillte një politikë edhe më pak përfaqësuese, që do të sillte një parlament edhe më pak përfaqësues, që do të sillte një vijimësi në traditën e shkurtër dhe të re të demokracisë sonë, që do të dëmtonte vetë themelet e kësaj tradite.
Në këtë aspekt, unë mendoj se pikërisht sot është momenti për të debatuar këto gjëra, për t’i diskutuar, për të rënë në një mendje dhe natyrisht pastaj, për të gjetur cilat janë rrugët e reja që do të duhet të shtrojmë si propozime përpara njerëzve. Mendoj që duhet të gjejmë forcën dhe të hapim një rrugë të re, me një projekt politik të ri, me një program të qartë, krejt të ndryshëm nga të gjitha programet e viteve që kemi lënë pas, duke besuar fort te sistemi, te fuqia e këtij sistemi, si një fuqi që lind nga populli, që lind nga njerëzit, që lind nga qytetarët dhe që mund të administrohet vetëm nëqoftëse nuk humbasim lidhjet me ta. Dhe kur flas për këtë, dua të sjell në vëmendje faktin që ky projekt i ri politik do të duhet të dalë e të përqafohet njëkohësisht nga e gjithë ajo shumicë shqiptarësh të moderuar, socialistë e progresistë, shqiptarë që aspirojnë një Shqipëri moderne dhe progresiste, përtej kufijve të partive politike, megjithëse do të doja dhe do të shpresoja që të njëjtën gjë të bënte edhe pjesa tjetër, edhe krahu tjetër. Me një projekt të ri politik kam parasysh përsëpari rikthimin e syve të Partisë Socialiste tek njerëzit, kam parasysh rikthimin e Partisë Socialiste në tryezën e popullit që endërron, punon e vuan, kam parasysh rikthimin e Partisë Socialiste në sytë, mendjet dhe zemrat e qytetarëve.
Politika e sotme shqiptare nuk ka sy, nuk ka mendje, nuk ka zemër. Shqipëria ka nevojë për një projekt që të rilidhë fishën me popullin dhe me qytetarët. Siglat dhe emrat e përveçëm janë gjëja e fundit që kanë rëndësi në këtë çështje. Pafuqia e politikës së sotme buron pikërisht nga kjo lidhje e humbur. Në këtë boshllëk që është krijuar midis klasës politike dhe qytetarëve, midis partive politike dhe anëtarësisë së këtyre partive, midis forumeve e strukturave që janë kthyer në salla të ngrira larg interesave të vetë anëtarësisë së partisë, çështja bëhet sa e thjeshtë për t’u kuptuar aq edhe e vështirë për t’u zgjidhur. Eshtë jo e nevojshme por e domosdoshme, është imperative dhe jo një ëndërr me sy hapur, nevoja e rikthimit të syve të politikës sonë nga njerëzit dhe nevoja e kthimit të të gjithë forcave që i përfaqësojnë njerëzit, në rradhë të parë të Partisë Socialiste, në forca reale përfaqësimi, në forca reale transmetimi të të gjitha mesazheve të njerëzve në Kuvendin e Shqipërisë, në forca reale transformimi të vendit përmes mishërimit të shpirtit dhe të nevojave të qytetarëve në qeverisjen e vendit. Përndryshe, ky boshllëk, ky hendek, kjo distancë që është krijuar midis partive politike dhe njerëzve, do të vazhdojë të thellohet dhe qeverisja e Shqipërisë do të vazhdojë të humbë kontaktet, të humbë lidhjet, të humbë burimet e ideve e të zgjidhjeve për shkak të kësaj mungese komunikimi. Në këtë sens mendoj se duhet parë edhe ky komunikim, edhe kjo dalje e imja nga vija e verdhë e Tiranës. Sepse njerëzit që bëjnë komentet dhe diskutimet miope apo keqdashëse lidhur me këtë rrugëtim në Veri e harrojnë që fati dhe ardhmëria e Tiranës janë të lidhur pazgjidhshmërisht me fatin dhe ardhmërinë e qyteteve të tjera dhe sidomos të zonave të Veriut, nga ku njerëzit ikin përditë duke e kërkuar fatin në radhë të parë në zonat informale të Tiranës. Dhe në rast se ne do të vazhdojmë të thellojmë hendekun midis Tiranës dhe qyteteve të tjera ne do të vazhdojmë të vështirësojmë zgjidhjen e problemit tonë të përbashkët. Në rast se Tirana do të shkojë duke ndryshuar me shpejtësi dhe qytetet e tjera, sidomos ato të Veriut, do të shkojnë në një degradim të ngadaltë për shkak të mungesës së një strategjie dhe një vizioni për Veriun, atëherë vetvetiu vetë Tirana do të bllokohet një ditë nga pamundësia për të mbajtur të gjithë fluksin e dëshpërimit që vjen në formën e migracionit të brendshëm. Po këtë kush prisni ju ta kuptojë? Ata që çdo komunikim dhe çdo fjalë të thënë hapur dhe sinqerisht e shohin si një lëvizje në një drejtim të përcaktuar që është në dëm të tyre? Cilin dëmton në fakt ky komunikim që bëjmë ne sot? Unë nuk shoh se dëmton kënd, përkundrazi. Kundër cilave interesa është ky komunikim që bëjmë ne sot? Unë nuk di të identifikoj të tilla, sepse mendoj që edhe vetë ata politikanë dhe vetë ato grupe në politikë të cilat duan të mbijetojnë e kanë të domosdoshme të ndryshojnë qëndrim, stil, formë dhe përmbajtje në politikëbërje. Ndryshe, shumë shpejt do të gjendemi përpara një kolapsi të vetë sistemit”.
Përgjigju Duke Cituar
... Po na prish pune dreqi tani 
.
Pupupuppuup.... sa TURP !!!
Krijoni Kontakt