Vlerat e femrës shqiptare

[Ermondo]

kush jane te mirat edhe te keqijat e vajzave shqiptare edhe ca vendi zene ne listen tuaj ne krahasim me kto te huajat, kuptohet ( behet fjale per te rejat 27 e poshte jo me shume )

[luka21]

Jane shume materialiste,shume siperfaqsore. Ndjenjat ne shumicen e rasteve vijne te dytat per te mos thene me pas, kan mungese kulture ne lidhje me mardheniet . Jeta per to eshte nje martese e duhur. Per te mirat nuk di se çfare te them. Behen nena te mira.

[Anisela]

Te mirat-Besnike....Tolerante...Te thjeshta....Serioze....
Simpatike....Mikpritese...
Te keqijat-Pa status!!!!!!!!!!

[Xhuxhumaku]

Revolucioni që lindi nga një ftesë për çaj

K ur në 13 korrik të vitit 1848, Elizabeth Cady Stanton, grua dhe nënë e dy fëmijëve, mori një ftesë për çaj nga katër mikesha të saj në qendër të Nju Jorkut, as nuk e çonte nëpër mend se kjo do të ishte nxitja e një revolucioni të ri. Takimi mes grave u kthye shpejt në një vend për shprehjen e pakënaqësive lidhur me gjendjen e tyre në Amerikë, mungesën e të drejtave të tyre dhe përfitimet që mund të ketë një shoqëri nga respektimi i grave. Stantion u kthye në ikonë të lëvizjes së gjerë feministe, që më pas do të rishfaqej me të gjithë focën në vitin 1920, para se gratë të siguronin të drejtën e votës dhe më pas në vitin 1960, kur gratë kërkuan shanse të barabarta me burrat, mundësi për të punuar dhe jetuar më mirë, të drejtën për të qenë të lira. 45 vitet e fundit janë karakterizuar nga përpjekjet e grave për të çuar përpara lëvizjen e tyre, për të siguruar më shumë të drejta në botën në ndryshim.

Vota e grave, e vonuar në të gjithë botën

N uk ka më shumë se 50 vjet që kur gratë fituan të drejtën e votës në Europën Perëndimore, një hap i parë kundër paragjykimeve për aftësitë e tyre. Në SHBA e Kanada, gratë e siguruan të drejtën e tyre të ligjshme në vitin 1920, por gratë në Francë patën mundësi të votonin për herë të parë në vitin 1944 e kjo u pasua nga konfirmimi i të drejtës së votës për gratë edhe në Itali, Gjermani, Slloveni e Kroacia. Greqia u dha grave të drejtën për të zgjedhur vetë në vitin 1952, ndërsa për vendet të tjera si Kazakistani e Moldavi ky favor u sigurua vetëm në vitin 1993. Më të favorizuara, sidoqoftë, mbeten gratë e vendeve nordike, pasi Danimarka, Finlanda e Norvegjia u dhanë të drejtën e votës nga vitin 1912 deri në vitin 1918, kohë në të cilën edhe Britania konfirmoi këtë të drejtë. Ndërkohë, në Kuvajt dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, ku parlamenti zgjidhet nga zyrtarët e lartë, gratë ende nuk mund të zgjedhin liderët e tyre.

Gratë në shifra

4,5 milionë gra bëhen cdo vit viktima të krimeve të rënda

Vetëm 6 564 gra në të gjithë botën janë pjesëtare të parlamenteve

Rroga e një gruaje varion nga 40-80 per qind të rrogës së një burri

Vetëm 30 për qind e drejtuesve dhe menaxherëve në botë janë gra

Gratë në Lindje, ende pa të drejta

V endet lindore ende nuk u sigurojnë dot të drejta dhe shanse të barabarta grave, pavarësisht qarkullimit prej shumë kohësh të një fryme të re për trajtimin e çështjeve gjinore. Në vendet aziatike, situata e gruas ka mbetur e vështirë, ndërsa në disa nga vendet arabe, gratë nuk kanë ende të drejtën e votës dhe nuk mund të shprehin mendim as në shoqërinë dhe familjen e tyre. Në vendet strikte myslimane papunësia mes grave është shumë më e lartë se mes burrave. Pjesëmarrja e grave në jetën shoqërore në këto vende bie në 4 për qind, ndërsa në pushtetin legjislativ përfaqësimi i grave është ende në nivele të papërfillshme.

Gratë e nënvleftësuara

Al KENNEDI

Koment...

Pak gjëra kanë ndryshuar nga "revolucioni" që nisi një shekull më parë, kur gratë kishin gjithë arsyet e botës për të luftuar për të drejtat e tyre. Lëvizjet feministe kanë lindur herë pas here me të gjithë forcën për të siguruar ndonjë copëz fitoreje të vogël, për të vdekur në trishtimet e pamundësisë së kohërave e për të rilindur prapë gati për një betejë që s'mbaron kurrë.

Bota, mashkullore në thelb, ka qenë dëshmitare e "rebelimit" të butë të gruas. Pak fitore janë siguruar, fare pak, aq sa për të thënë se ia vlen të vazhdosh, se ia vlen të kërkosh, se ia vlen të jesh. Në fund të fundit, asgjë nuk është më ajo që ka qenë e asgjë s'do jetë më ajo që është.
Pse ankohen femrat, si e ndjejnë ato shtypjen, çfarë kërkojnë?

24 mars 2005 The Guardian

S'ka gjë që krahasohet me mënyrën e të shkruarit të grave. Ashtu siç nuk ka gjë që krahasohet me shkrimin me dorë të majtë, shkrimin europian, shkrimin e hemisferës së veriut apo shkrimin në planetin tokë. Të gjitha këto kategori janë aq të mëdha sa edhe të pakuptimta. Për fat të keq, shkrimi (letwrsia) i grave është e vetmja nga kategoritë e sipërmendura që përdoret si një mjet për të ndëshkuar gratë që shkruajnë. Ose mënyra e tyre e të shkruarit është e lehtë e e parëndësishme, plot me detaje të kota, ose është aq vulgare dhe agresive, e në thelb nuk është ajo që presim prej tyre. Në fakt, mënyra e të shkruarit të grave është ajo që ka mërzitur më shumë gazetarët e talentuar, komentatorët, akademikët apo autorët në ato pak libra nga gratë që kanë lexuar. Janë bërë përgjithësime gjithëpërfshirëse, fyerje, abuzime personale dhe në fund mjaftojnë pak radhë për të arritur në përfundimet për letërsinë e grave. Analistët thanë se "në përgjithësi, shkrimet e grave janë jashtëzakonisht shtëpiake, e kundërta e aventurës, njësoj sikur shumë gra të jenë infektuar nga një drogë e veçantë që i bën ato të jenë të mërzitshme, të virtytshme, që thonë vetëm gjënë e duhur në mënyrën e duhur dhe më pas ndjejnë trishtim për këtë, depresive si në ferr". Këto fjalë duken si një protestë ndaj mungesës së shijes në përgjithësi, por edhe pse nuk dua t'i nxjerr jashtë kontekstit fjalët e analistëve, të tjerë do të duan të diskutojnë pa dyshim mënyrën e të shkruarit të grave. A ka lidhje kjo me gratë, shkrimin apo apo në thelb gratë që shkruajnë? Do të doja të mos kishte. Por, në kohën e sotme ka një krizë në letërsi. Pak e më pak vend po i jepet pak titujve. Po shkurtohet numri i autorëve dhe përfitimeve. Larg çdo tendence negative, kjo do të thotë se gjërat e ndryshme po përjashtohen nga peisazhi i botimeve. Ajo që më bën të mendoj se e gjithë kjo është kaq fyese është se gratë që shkruajnë paragjykohen. Ndoshta ju e miratoni këtë, por të bën të ndjehesh kaq keq, të bën të ndjehesh shkërdhatë. Disa prej jush mendojnë se nuk ishte e këndshme kjo fjalë. Se ishte e pakëndshme për një grua të shkruajë kështu. Disa nga ju mund të ofendohen që nuk e përdora që në fillim këtë fjalë, që u tregova pasive, një vajzë e lehtë. Çështja është se është zgjedhja ime të përdor fjalën që dua, të them atë që dua. Ju nuk duhet ta pëlqeni me doemos, as nuk duhet patjetër të paguani për ta lexuar atë, por unë kam të drejtë ta them. Ajo që më lëndon aq shumë lidhur me paragjykimin e aftësisë së grave për të shkruar është se njerëzve u bëhet propagandë lidhur me atë që duhet të mendojnë. Nëse ne humbasim lirinë thelbësore të komunikimit mes individëve, nëse humbasim aftësinë që ka një qenie njërëzore për të thënë të vërtetën, të vërtetën e fshehtë të ndjesive tona, emocioneve, ëndrrave, nëse humbasim lirinë për të hyrë në ndërgjegjen e të tjerëve, meshkujve, femrave, të vdekurve, njerëzve të lumtur, njerëzve të trishtuar, atyre që janë të paimagjinueshëm, atyre që na duken aq të ngjashëm me veten, atëherë duhet të dalim nga vetja. Në fakt, do të ishte e pakëndshme të arrinim në përfundimin se edhe të gjithë shkrimtarët meshkuj duhet të përfshihen në kutinë e posaçme për "Shkrimet e Meshkujve", Kjo do të ishte po kaq e gabuar. Por nuk është bërë ndonjëherë problem dhe nuk është diskutuar për tendencën e meshkujve për ta paraqitur veten si miq të grave dhe në fund kërkojnë të kufizojnë atë për të cilën ato mendojnë si dhe cilat mendime duhet të shfaqin e cilat jo. Ta themi një herë e për të gjitha, shkrimtarët janë qenie njerëzore, edhe pse janë të ndryshëm mga njëri-tjetri dhe shkalla e të shprehurit si dhe e interesave mes shkrimtareve femra dhe shkrinmtarëve meshkuj është e ndryshme dhe e paparashikueshme sa ç'mendojnë edhe psikologët e ndjeshëm. Lëndohem kur dikush më thotë se historitë e dashurisë apo që ndodhin brenda mjedisit shtëpiak janë specialitet i grave, ndërsa Raymond Carver, Richard Ford dhe Ernest Hemingway, e Zoti e di edhe sa të tjerë, kanë menduar dhe shkruar për këto ngaherë. Me sa di unë, shtëpitë e qenieve njerëzore janë mjedise të brendshme të gjithkujt dhe rënia në dashuri është diçka krejt njerëzore. Pse nuk duhet të shkruajmë për këtë? Pse ato nuk duhet të shkruajnë ato për këtë? Pse duhet që çështja të lidhet shpesh me specifikat e seksit? Pyesni veten: A do të donit ju, si lexues, t'ju vendosnin kufij lidhur me çështjen dhe mendimet tuaja të vërteta? A do të donit që këto kufij të vendoseshin në letërsinë që ju lexoni? A do të donit që këto kufij t'u vendoseshin grave që shkruajnë për ju? Apo nuk keni aq mundësi sa të zgjidhni libra mbi bazën e shijeve dhe kërkesave tuaja personale saqë keni nevojë për çensurë te rrepte dhe këshilla të vazhdueshme?

A do të duronit që në vitrina të kishte libra që nuk ju pëlqejnë e që nuk do të doni t'i lexoni e megjithatë duhet t'i lejoni të ekzistojnë? A ka qenë jeta juaj vazhdimisht e kënaqshme? Doni që edhe librat të jenë kështu? A jeni ndjerë qenë ndonjëherë të trishtuar, të tradhtuar, të mërzitur, të vetmuar? Doni që librat ta kundërshtojnë këtë apo t'ju bëhen miq në këtë pikë, apo të dyja bashkë? Personalisht, do të doja që t'i kisha të dyja këto e ndoshta edhe më shumë, dua libra që shkojnë përtej parashikimeve.

Do të më pëlqente çdo autor, pavarësisht nga seksi, që është i aftë të shkruajë deri në kufijtë e aftësisë së tij me shpresën se dikush do t'i thotë se e gjithë kjo s'ka qenë aspak humbje kohe. Përtej kësaj, nuk do të doja të bëja komente lidhur me çështjet që na ndajnë nga autorët tanë të preferuar, pasi çdo gjë tjetër më pas do të jetë një ndërhyrje e madhe që do të na përulë të gjithëve. Ju lutem, t'i lëmë fjalët për mënyrën e të shkruarit të grave. Gratë zakonisht kanë arritur të pasqyrojnë dramat që ekzistojnë brenda mjediseve të shtëpisë, të na habisin me sagat e nxjerra nga marrëdhëniet e rreme, të tradhtuara, të varrosura njëherë, janë kufizuar te personazhet e trishtuara, të çmendur apo të këqinj, kanë folur për martesat e jetën bashkëshortore pasi kjo ka qenë fjala e vetme brenda së cilës u është lejuar të jetojnë. Sot, kreativiteti femëror është ende i kufizuar nga nevoja për të bërë gati çajin për fëmijët, zbulimet janë kufizuar në territore të vështira për to dhe novelistet në më mënyrë të pashmangshme sjellin shkrime të mërzitshme, shtëpiake dhe të trishta, sidomos kur botuesit dhe lexuesit nisin të paragjykojnë seksin.

Por, natyrisht, kjo ndodh sepse gjithçka bëhet kaq e afërt dhe personale saqë ato kanë nevojë të rifitojnë lirinë. A nuk është koha për një ndryshim, një lëvizje drejt një ndryshueshmërie më të madhe, zbulimeve të reja? Në thellësitë e fantazive shkencore, tmerrin gotik, romanticitetit në veprim? Çfarë mund të themi për personazhet e grave që janë egoistë, të magjepsur apo të paparashikueshëm, jo sepse ato kanë qenë viktima të abuzimeve në fëmijëri apo kanë qenë të martuara me ndonjë njeri të tmerrshëm, por sepse janë në kërkim të asaj që duan? çdo të thonit sikur t'i lejojmë, ndryshe nga "Telma dhe Luiza", të arratisen bashkë me të?

Arsyet se pse pjesa më e madhe e shkrimtareve gra nuk arrijnë të bien në sy e të sigurojnë sukses kanë lidhje me këshillën për novelistët: shkruani atë që dini. Por, pse duhet ta bëjmë këtë, nëse kjo na kujton se sa të mjerë jemi? Pjesërisht kjo vjen edhe për shkak të mungesës së besimit që duket se "sundon" te shumë gra, edhe te ato gratë perëndimore të shekullit të 21-të, që nga lindja të kuzhtëzuara nga kufizimet pa fund. Gratë shkrimtare duhet ende të kultivojnë atë që shkrimtarët burra e kanë tashmë: të drejtën e ushtrimit të fuqisë së imagjinatës së tyre deri në ekstrem, pa dëgjuar aspak se ç'thonë komshinjtë, kritikët apo miqtë e tyre. Gratë nuk kanë shpenzuar ndonjëherë më pak kohë se sot në shtëpi e megjithatë ky mbeti "territori i tyre natyror". Ato janë jashtë, duke udhëtuar, si asnjëherë më parë, por duhet ende të arrijnë "kontinentet e imagjinatës" në një nivel të vlefshëm. Eshtë koha që ato të rrëmbejnë pasaportat, të lënë pas shtëpinë, dhe të nisen për të kërkuar të panjohurën e madhe, duke lënë një numër të madh shkrimtarësh burra të më kushtojnë mijëra fjalë mua, babait tim dhe asaj që bëra sot. Sapo gratë të hedhin këtë hap, marrëdhëniet dhe mjedisi i shtëpisë do të shfaqet sërish, por për fat të mirë ato do të kenë mbërritur më në fund një stil më rebel e më të ethshëm, edhe në novelat romantike. Dhe nuk do të jenë më të mërzitshme dhe të trishtuara. Le të lemë për një moment mënjanë idenë e jashtëzakonshme, sipas të cilës mjedisi shtëpiak është i mërzitshëm dhe i papërshtashëm për letërsinë (kjo do të thotë t'i themi lamtumirë Jane Austen dhe librave të shkruara nga meshkujt si për shembull "Anna Karenina", "Zonja Bovari", " Washington Square "). Le të lëmë mënjanë faktin se sfera shtëpiake është ai vend ku shumë prej nesh jetojnë copëzat më intensive, të tmerrshme, të plota, të trishta, ekzotike, të çmendura dhe të gëzueshme të jetës. Gratë shkrimtare janë të vetëdijshme vetëm për mënyrën se si kritikët preferojnë t'i përfshijnë shkrimet e tyre në kutinë e mërzitshme "Shkrimet e grave", ku ato injorohen. Gratë shkruajnë më shumë novela se burrat, ato lexojnë më shumë novela se burrat, ato shkruajnë të paktën po aq mirë sa edhe burrat, e duhet ta bëjnë këtë patjetër, për t'u vënë re. Sadopak.

Përktheu: Ariel Gjakova

Letër dashurie e Sibila Aleramos, legjendë e feminizmit italian

S. Lorenzo, 9 gusht 1916

Dino, po përjetoj diçka aq të fortë, sa nuk di sesi do ta përballoj? Je ti që më shkundullon kështu? Çfarë më ke shtënë në damarë? E përherë kam para syve atë rrugë me diell, agimin e parë, burimet ku më çove të pija, tokën që përzihej me puthjet tona, atë përqafim të thellë të dritës. Ku je, sepse ndjehem e shkëputur nga vetja? Më thërret, apo më ke harruar? Oh, të dëshiroj, të dëshiroj, nuk do lejoj t'u përkasësh të tjerëve, e as do t'u përkas të tjerëve, të dua për jetën time e për vdekjen time, Dino, paskëtaj nuk do të ketë më asgjë, oh sikur ta dija që më dëgjon, që edhe ti psherëtin kështu? Ti po më pret, thuamë, ti po më pret, apo jo? Do jemi vetëm përmbi këtë tokë. Do të digjemi. E ke vënë rë se jemi të virgjër, se kemi diçka që kurrë s'na është zhvatur? Për veten tonë. Më thellë, më thellë, do të përziehemi në hapësirë, merrmë, shtërngomë, unë nuk të lë, do të digjemi.
(Teksti i mësipërm, shkruar më 1916, është një prej letrave të dashurisë që shkrimtarja italiane Sibilla Aleramo (1876-1960) i dërgonte poetit Dino Campana (1885-1932).


Thenie

Profeti Muhamed:

Bota dhe të gjitha gjërat e saj mund të vlerësohen, me përjashtim të asaj që ka më shumë vlerë në botë: një gruaje të virtytshme.

Kierkegaard:
Të depërtosh me shpirt në qenien e një vajze është art, por të dish të dalësh është kryevepër.

O. Wilde:

Bigami është të kesh një grua tepër. Monogami është e njejta gjë.

Anonime:

Miqësia mes dy grave është komplot kundër së tretës.

Caroline Schlegel:

E vetmja gjë që më ngushëllon në të qenët grua, është fakti se nuk do martohem kurrë me ndonjerën.

Enrique J. de Poncela:

Puthja e një gruaje nuk mund të lerë gjurmë në shpirt, por të lë përherë gjurmë në jakën e xhaketës.


Asaj, me dashuri

Shpëtim Kelmendi

Gruaja si gjini dhe si planet më vete

G ruaja asht si toka. Si kjo tokë në të cilën jetojmë, si ky planet që vërtitet brishtësisht nëpër hapsinë, varun në fillin mes përkohësisë së gjorë dhe përjetësisë së madhërishme. Toka ka bukuri të larmishme e të mahnitshme që ndryshojnë në çdo pëllambë të saj, ka gjanat e veta të çuditshme shumë prej të cilave nuk do t?i marrim vesh kurrë edhe pse gjallojmë në të, ka sekrete që s?na asht dhanë e as thanë t?i mësojmë, ka pyje e hapsina ku nuk ka shkelë kurrë kamba e njeriut, ka ujna të hareshme ku pasqyrohet dielli e qielli e tanë hapsina, ka hone e gremina të lemerishme që të kujtojnë fundin e jetës e të botës, ka rrëke e lumenj të nëndheshëm shushurimën e së cilëve përpiqesh më kot ta dëgjosh, ka relieve të çmenduna që kapërcejnë përfytyrimin tand e të bajnë me mendue se gjithçka asht e mundur, ka trillet e veta të panjoftshme e të pangopshme, ka emocionet e veta, andrrat, dhimbjet, deliret e dashunitë e veta, ka gjithçka që mund të mendojmë e të përfytyrojmë. Toka prodhon jetë.

Gruaja asht si toka

Jetë e burim jete, hare e burim hareje, dhimbje e burim dhimbjeje, dhembshuri e burim dhembshurie, urrejtje dhe burim urrejtjeje, liri dhe burim lirie? Mendoni diçka të kësaj toke? Gjithçka? Asht në gruan. Në sytë e saj. Në sytë e saj ku derdhen lumenjtë e misterit e që mbartin të gjitha të mirat e të këqijat që kaplojnë botën. Gruaja nuk asht qiell. Gruaja nuk mund të jetë kurrë qiell në asnji nga kuptimet e mundshme. Ajo asht vetëm tokë, porse tokë e plleshme ku harliset e prekshmja, e dukshmja, e përkohshmja, e vdekshmja, dhe ku pyjet e iluzioneve të burrit mbeten përherë të virgjëra e të pakalueshme. Gruaja vjen. Gruaja kalon. Gruaja mungon. Por mbeten gjithnji në ajër e në mendje format e përndezuna të kurmit të saj. Rrugët tona, të cilat fillojnë e mbarojnë në të, s?janë gja tjetër veçse lakore të pafundme që vërtiten rreth vetvetes. Për gruan nuk egziston diç tjetër veç asaj që shihet, asgja veç të mundshmes, asgja veç të mbërritshmes, asgja veç të realizueshmes. Për të asgjë nuk është mister. Sepse misteri asht ajo vetë. Pa iluzione, pa andërrime (e nëse po, u përkasin vetëm sferës së të realizueshmes), pa ideale apo trille të tjera tejlandore, ajo asht mbretëreshë e së dukshmes, e së mbërritshmes, e botës sonë të mugët tokësore e mbramësore, të perceptueshme prej shqisash. As mos e merr mundimin t?i përshkruesh asaj nji botë që asht pasojë e përjetimeve tua të mbrendshme, nji botë që ti vetëm e ndjen, sepse ka me të kërkue prova rreth egzistencës së kësaj bote, ose thjesht ka me të vështrue me dhembshuri. Gruaja jeton dhe harliset nën diktaturën e egër shqisave. Ajo i shkon deri në fund kufinit të mundësive të veta, por as që përpiqet ta kapërcejë atë, sepse realiteti i saj asht këndej, në botën e prekshme materiale. Ashtu sikundër këpurdha mbin në trupin e pemës, po ashtu edhe gruaja ka mbi në brinjën e burrit. Nuk zotëron as forcë e as pushtet, por të dyja këto i arrin nëpërmjet hulumtimit të vëmendshëm që i ban dobësive të burrit; pra forca dhe pushteti i saj shtrin rranjët tek dobësia e burrit, apo tek humbja e ekuilibrit të tij. E pame me kujdes, gruaja nuk zotëron gja tjetër përveç aftësisë së riprodhimit, por kurrë nuk e kam kuptue se përse kjo cilësi e madhërishme grave u duket shumë pak. Po të mos e dija se Zoti i plotfuqishëm dhe i Gjithëdijshëm do mund ta zgjidhte në shumë e shumë mënyra të tjera riprodhimin të jetës, do të kisha thanë se gruen e ka krijue si të keqen ma pak të mundshme. Vetëm tue besue se historia e bukës së pjekun asht tharmi e jo brumi, duhet të besojmë se historinë e botës asht gruaja ajo që e vendos. Nëse kalin e kapitun nga lodhja që tërheq karrocën në nji rrëmore të vështirë e pickon në qafë nji mizë, rezultati asht se ngarkesa mbërrin në majë, por janë muskujt e kalit ato që vihen në veprim e jo fuqia e mizës.

Gruaja asht si toka.

E madhërishme, dhe e vockël njikohësisht. Nëse banon brënda saj, e sheh veten udhëtar hapsinash të papushtueshme, por nëse gjendesh jashtë saj, e vëren sesi fërgëllon e brishtë dhe e vockël në panoramën drithëruese të universit.

Marre nga revista "Milosao".

P.s ESSEJA E Shpetim Kelmendit eshte nje hymn per grate.

[ademur]

Asnjëra gjini nuk duhet të nënvlerësohet as të mbivlerësohet!Femrat në botë gjinden më mirë se mashkujt sepse kanë edhe një profesion(rezervë)më tepër se ata,që atyre ua rritë ose edhe ua ulë vlerën!...nëse e(s`e) ushtrojnë!

[Poeti]

Te mirat-Besnike....Tolerante...Te thjeshta....Serioze....
Simpatike....Mikpritese...
Te keqijat-Pa status!!!!!!!!!!

Anisela,

Vërtet do të doja nëse ke mundësi të më skjarosh këtë thënjen tëndë, sepse disi më shkakton konfuzion……
Sipas teje, femrat shqiptare janë ideale!
Sa mirë do të ishte!? Pakës shaka

Ja mendimi im: Në krahasim me femrat joshqiptare, femrat tona pa marrë parasysh të ç’moshe, janë shumë më të matura, shumë më të afërta, shumë më familjare dhe shumë më intelegjente (gjë e cila për fat të keq gjer tani vonë nuk është shfrytëzuar, duke mos iu lënë hapsirë veprimi). A nuk e dëshmojnë kët shume femra të njhoura shqiptare në botën e kulturës, artit, politikës, e ku jo…

[dardajan]

Pse do thoni
lexoni kete ngjarje reale te viteve 90

Ishte nje djal shqiptar qe emigroj jasht atdheut ne moshen e adoleshences dhe kur u rrit e be burre aty nga vitet 90 u kthye ne vendlinje per tu martuar me nje vajze shqiptar te cilen nuk e kishte gjetur akoma, duke gjuajtur e kerkuar per nuse nje moshatar i tij i thote

More po kaq i humbur je qe nuk gjen dot nje femer atje po vjen te gjesh nje fshatarke ketu ku ha pula gure.

Dhe djaloshi ju pergjigj

A e di ti qe te mbash nje nga ato femrat atje duhet te punoj nat e dit dhe nuk ja dal dot se do nje pastruse per ti pastruar dhe regulluar shtepine do hash shpesh jashte neper lokale ose do gatuash vete se ato skapin gje me dore, po bere femi do bebisiter dhe pas 1 jave ja heq gjirin se i prishet bukuria dhe do shpenzosh te blesh qumesht farmacie pastaj do rrish me biberon te dora edhe naten , pastaj ta le femin te shpia e te thot shife pak se une po iki me shoqet te ha nje pize, dhe ti se ndalon dot etj etj

kurse femra shqiptare te lan te shplan te than te gatuan ty dhe gjith familjes
pastaj rrit femi te shendetshem se i jep qumesht deri nje vit gati
pastaj edhe po punoj leket i fut ke shpia dhe nuk hap llogari me vete ne banke.,

Te gjitha keto nuk do te thot qe gruaja shqiptare eshte skllave perkunrazi
eshte pronarja e shpise e burrit dhe femijve te saj

[Primavera]

Vlerat e femres shqiptare he? Meqe u pergjigjen me shume djemte ketu po drejtohem me kete postim. Djemte shqiptare nuk ua dine vlerat e nje femre shqiptare. Seriozisht. I kam parasysh "pergjithesimet" por ama kur sheh e degjon jo vetem 1 por 2, 3, 4, 5 raste te keqtrajtimeve kundrejt femres shqiptare, me ben te mendoj qe dicka po ndodh.

Dakort. Mbase i theksoni me fjale vlerat e nje femre te tille por me veprime... vetem heshtje. Tani jam e sigurte qe do e lexoni kete postim. Jam e sigurt qe do me kundershtoni me zjarr por e verteta eshte ajo qe eshte. Si komb, Shqiptari ka ate gjaknxehtesine dhe s'ka durim, tolerance apo ku di une. Te vjen keq kur shikon qe nje i huaj te trajton me mire se sa nje bashkombas. Nuk mendoni?

Per ato rastet kur femra del materialiste, c'do gje ndodh me arsye. C'do gje. Mbase sjellje te tilla te femres dalin si rezultat te trajtimeve qe merr ajo. Kushedi. Nuk e di c'te shtoj me por me vjen nje fare zhgenjimi te shikoj se si trajtohen femrat shqiptare. Femra eshte femer dhe gjithmone ngelet delikate.

Psh. per mendimin tim postimi me lart perkundrazi me tregon skllaveri ose menyren se si mendon nje mashkull.

[dardajan]

Sigurisht qe nje postim tregon menyren e te menduarit te gjithsejcilit nga ne edhe postimi juaj tregon se dikur diku keni ngelur e zhgenjyer nga meshkujt Shqiptar , kjo edhe per arsyen se postimin e pare e beni ne kete teme, por si i thone ska pyll pa derra dhe mbase ju keni hasur pikerisht nje derr qe ne fillim, dhe keni te drejte te mendoni ashtu pastaj edhe ai i huaji qe ju trajton me mire shikon pikerisht ate qe jeni e perkushtuar ndaj tij dhe familjes qe mund te krijoni apo krijuar prandaj dhe ju cmon , dhe kjo ben pjese ne ato qe kam shkruar me lart per femren Shqiptare.


Forca e femres qendron tek delikatesa e saj natyrore ne cdo pjese te trupit te saj , dhe ne zerin e saj te embel.

[Cupke_pe_Korce]

Femra shqiptare s'ka per te pasur kurre vlere per aq kohe sa pranon te cilesohet/vetecilesohet si "delikate"

cupka e "amerikanizume"