Heidegger

[Veshtrusja]

Heidegger

Ku ishte Heidegger dhe mbi cfare ka shkruar?

PS: Poashtu mirepres komentet tuaja mbi mendimet e k'tyre filozofeve.

[Veshtrusja]

Heidegger-i mund te quhet ati i ekzistencializmit ateist. Ai ka vleren se krijoi SARTRE-in si nxenes te tij, i cili la gjurme te pashlyeshme ne mendimin e shekullit tone.

Heideggeri kombinoi Fenomenologjine e Husserl-it me Ekzistencializmin e Kierkeggardit dhe ndertoi nje ontologji te ekzistences njerezore. Kete trashegimi e zhvilloi me mire Sartre ne librin e tij "Qenia dhe Boshesia" (L'ETRE ET LE NEANT). Mendimi i ketyre dy ekzistencialisteve eshte aq i trazuar, i ngjashem me njeri-tjetrin, sa kur lexon njerin, zbulon tjetrin, edhe pse ne djalin zbulon te atin. Heideggeri, nga Kierkeggardi merr si problemin e tij natyren tragjike te qenies ne nje bote te mbarueshme dhe, nga boshesia e kesaj, lind angushia, deshperimi (ANGOISSE) qe shtyp njeriun, kur ky e kupton qarte mbarimin e paevitueshem te jetes se tij.

Nga Fenomenologjia ai pranon vetem INTROSPEKSIONIN dhe ekzaminimin subjektiv, si mjete legjitime per analizen e natyres njerezore, duke refuzuar konstatacionet e filozofise konvencionale dhe fetare.

Meqe njeriu eshte e vetmja "qenie" e afte te pyese veten e tij, ai eshte e vetmja "qenie", ne te cilen "ekzistenca" procedon "esencen" qe te mund te kuptoje natyren e ekzistences. Duke pranuar konditat e tij brenda marredhenies esenciale te mendimit, kundrejt botes dhe ekzistencave te tjera, ai mund te trashendoje (te mbikaloje) me tej boten e perditshme edhe tek ekzistente te tjere, njeriu mund te trashendoje pertej te mires dhe te liges boten e perditshme te kerkeses pozitive, te asertoje (te mbertheje, te detektoje) esencen e tij nepermjet vendimit rezolutiv. Ky solucion (zhvillim) eshte shekullor dhe i depersonalizuar, duke ndryshuar ne keto aspekte nga pozicioni i Kierkeggardit, i cili i pergjigjet qe zhvillimi i problemit gjendet nepermjet shpetimit individual nga realiteti brutal nepermjet fushes se Beses.

Teza e Heideggerit paraqitet ne SEIN UND ZEIT: EXISTENCE AND BEING - Ekzistenca (Qenia) dhe koha. Pertej se mires dhe se liges ekziston bota imagjinare perfekte e njeriut superior. Nga kjo pikepamje filozofike dolen shume shkrimtare gjermane qe besonin ne SIPERNJERIUN; nga kjo literature u frymezua NAZIZMI. Per keta shkrimtare, e mira dhe e liga kane funksion mendimi vetem kur jane ne sherbim te SIPERNJERIUT.

Perfundimet e kesaj teorie i dime mire te gjithe ne, qe jetuam ate epoke fatkeqe.

Isuf Luzaj
Pertej Se Mires Dhe Se Liges

[oiseau en vol]

E dashur Veshtruse, falemnderit për hapjen e kësaj teme mbi filozofin më të madh të shekullit XX, Martin Heidegger (1889-1976). Mendimi i Heidegger studiohet sot në pothuaj të gjitha universitetet e botës dhe të gjithë dashamirësit e filozofisë nuk mund të mos kalojnë nga Heidegger nëse duan të merren sadopak me filozofi. Gjate gjithë jetës së tij, Heidegger i është kushtuar vetëm e vetëm një çështjeje : ajo e QENIES. Sipas Heideggerit Qenia ishte lënë në harresë qysh nga filozofia e parë e grekëve të lashtë, qysh nga filozofët presokratikë, si Herakliti dhe Parmenidi. Me harrimin e Qenies, filozofia (dmth metafizika) ishte futur nëpër çështje të cilat për Heidegger nuk meritonin edhe aq vëmendje sa Qenia. Heidegger ishte i pari që i dha fjalës Qenie karakterin e saj foljor. Le të hyjmë pak në hollësira gjuhësore për që të bëjmë sadopak të qartë këtë dallim.

Të marrim foljen "të jesh" ose në dialektin geg "me qenë". Të gjitha foljet studiohen si paskajore. Forma emërore e kësaj folje "të jesh" është "të qenurit". Këtë në shqip e shkruajmë Qenia. Tani përcjellorja e foljes "të jesh" është "duke qenë". Meqë në shqip nuk ekziston fjalë tjetër përveç fjalës qenie, çka këtë e kam parë shpesh në përkthimet shqip, psh shprehja qenia e qenies, shprehje e cila lë shumë për të dëshiruar sidomos në një filozofi si ajo e Heidegger, atëherë unë e shkruaj këtë shprehje në këtë mënyrë : qenia e qënies, ku qenia është të qenurit dhe qënia është ajo që është, dmth që ka një të qenur ose më mirë një qenie. Pra shprehja qenia e qënies mund të shkruhet gjatë si të qenurit (qenia) e asaj që është (qënia). Pa këtë dallim të rëndësishëm, është e kotë të hyhet për të lexuar ndonjë faqe nga Heidegger.

[oiseau en vol]

Vepra e Heidegger është mjaft voluminoze dhe tejet e rëndësishme për mendimin filozofik. Vepra e tij Sein und Zeit (Qenia dhe Koha) është vepra filozofike më e rëndësishme e shekullit të XX dhe ndër më të thellat në tërë literaturën filozofike të të gjitha kohërave. E shkruar më 1927 dhe dedikuar ndaj profesorit të tij të madh Edmund Husserl, kjo vepër sillet rreth çështjes kyçe të mendimit heideggerian, rreth çështjes së qenies e parë në horizontin e kohësisë. E gjitha kjo vepër është e zgjatur drejt mundësisë për të treguar këtë : qenie do të thotë kohë. Megjithatë, të dyja këto, qenia dhe koha, në gjuhën e Heidegger fituan domethënie krejt të reja, të padëgjuara më parë, ndonëse të afërta ndaj nesh. Sepse, të themi të drejtën, ne jemi vendi i lojës së qenies dhe kohës.
Megjithatë, duhet thënë që kjo vepër vetëm sa shtron çështjen e qenies, sepse ajo është e papërfunduar, dmth ajo e mban këtë çështje të hapur. Më vonë, Heidegger është shprehur që kjo vepër ka mbetur e papërfunduar sepse mendimi nuk arrinte të shkonte më tutje. Pastaj do të kemi atë që quhet "kthesa" e mendimit të tij, çka kjo nuk nënkupton "shmangie" por besnikëri ndaj çështjes së vetme të qenies dhe kohës.
Çështja e sensit të qenies vë në pikëpyetje atë çka ne jemi në vetë raportin tonë ndaj qenies, dhe ky raport është parë sipas çështjeve të teknikës, gjuhës, artit, poezisë, politikës, të raportit me Zotin dhe me të shenjtën.

Pak gjëra në lidhje me jetën e tij dhe sidomos në kohën e nazizmit. Heidegger rrjedh nga një familje modeste thellësisht katolike. Në fillim studion për teologji (i shtyrë nga i ati), por më pas e sheh që rruga e tij e vetme është filozofia (çka kjo nuk i pëlqeu shumë të atit). Më 1922 emërohet profesor (jo titullar) në universitetin e Friburg dhe më 1928 ai zë karriken e Husserl, i dalur në pension. Disa nga studentët e tij më të shquar janë : Hannah Arendt (me të cilën pati një dashuri platonike?), H.G. Gadamer, H. Marcuse, K. Löwith, H. Jonas, E. Fink. Më 1933 emërohet rektor i universitetit të Friburg dhe shpall publikisht aderimin e tij në partinë nacional-socialiste. Por, vetëm një vit më pas, më 1934, ai jep dorëheqje nga rektorati dhe fillon të kritikojë nga pak politikën naziste, sidomos në lidhje me universitetet, por kjo pa shkuar kurrë deri në rezistencë. Fundja, ai nuk ka pushuar kurrë së paguari kuotizacionet e Partisë deri më 1945, ku e sheh veten të privuar nga e drejta për të dhënë mësim. Deri më 1951, ku me shtytjen e disa miqve dhe adhuruesve të tij (sidomos francezë), ai fillon përsëri mësimdhënien në po këtë Universitet, nga i cili nuk u largua kurrë. Më 1945, ai lidh miqësi me Jean Beaufret dhe me poetin francez René Char, miqësi e cila do të kthehej në një dialog të vazhdueshëm ndërmjet poezi dhe mendim. Vdes më 1976, me vetëm një intervistë të dhënë ndaj Spiegel, me të drejtë publikimi pas vdekjes.

Vitit 1951 i takojnë leksionet në lidhje me mendimin, të cilat janë përmbledhur në njërën nga veprat më të bukura të Heidegger "Çfarë thirrim të mendosh ?". Këtu më poshtë, për dashamirësit e filozofisë dhe të Heidegger po jap një pjesë të shkurtër nga leksioni i parë.


Ne hyjmë tek ajo çka thirrim të mendosh nëse vetë ne mendojmë. Për që një tentativë e tillë t’ia dalë mbanë ne duhet të jemi të gatshëm për të mësuar mendimin.
Sapoqë ne angazhohemi në këtë mësim, ne kemi tashmë pohuar nga këtej që ne nuk jemi akoma në të mundurit për të menduar.
Por njeriu thirret megjithatë ai që mundet për të menduar, dhe me të drejtë. Sepse ai është kafsha e arsyeshme. Arsyeja, « ratio » shpaloset në mendimin. I tillë që ai është kafsha e arsyeshme, njeriu duhet për të mundur menduar, nëse ai e dëshiron këtë. Sidoqoftë, njeriu dëshiron ndoshta për të menduar dhe megjithatë ai nuk mundet. Tekefundit, ai dëshiron tepër, në këtë vullnet për të menduar, dhe ja përse ai mundet fare pak. Njeriu mundet për të menduar, në këtë kuptim që ai e ka mundësinë për këtë. Por kjo mundësi nuk n’a garanton akoma që kjo gjë është në të mundurit tonë. Sepse vetëm kjo është në të mundurit tonë, kjo që ne të dëshirojmë. Por nga ana tjetër ne dëshirojmë në të vërtetë vetëm Atë, e cila nga ana e saj n’a dëshiron vetë neve, dmth neve në qenien tonë, duke u shpallur ndaj qenies sonë si ajo që n’a mban në këtë qenie. Të mbash do të thotë mirëfilli të ruash, të kullotësh gjënë mbi lëndinë. Ajo çka n’a mban në qenien tonë nuk n’a mban megjithatë përveçse për aq kohë që nga ana jonë neve gjithashtu ri-mbajmë atë që n’a mban. Ne e ri-mbajmë atë ndërsa ne e nuk lejojmë atë që ajo të dalë nga kujtesa. Kujtesa është mbledhja e mendimit. Mbledhje mbi çfarë ? Mbi atë që n’a mban në masën që ajo është e ruajtur në mendimin tonë – e ruajtur sepse ajo vazhdon për të qenë ajo çka duhet ruajtur në mendimin. Ajo që është e ruajtur në mendimin është ajo që ka qenë furnizuar me një kujtim, dhe kjo sepse ne dëshirojmë kështu. Mendimi është në të mundurit tonë vetëm kur ne dëshirojmë atë që në vetvete kërkon për të qenë e ruajtur në mendimin.
Për që mendimi të jetë në të mundurit tonë, ne duhet t’a mësojmë atë. Ç’është të mësosh ? Kjo është të bësh që ajo çka ne bëjmë apo nuk bëjmë të jetë jehona e shpalljes çdo herë të thelbësores. Ne e mësojmë mendimin duke i kushtuar vëmendje asaj që kërkon për të qenë e ruajtur në mendimin.(...)

(Përkthyer nga UN)

[oiseau en vol]

Për lexuesit e filozofit të madh Heidegger, këtu më poshtë po jap përkthimin e letrës së Heidegger adresuar ndaj Jean Beaufret, ku ai e falenderon atë për letrën e dërguar më parë. Kjo letër e Jean Beaufret (të cilën do të më duhet t'a gjej dhe ndonjë ditë t'ua sjell të përkthyer në shqip) është ajo që i ka dhënë lindje një letre të gjatë të Heidegger që njihet si e famshmja "Letër mbi humanizmin" (Ueber den humanismus), 1946. Kjo e fundit sot studiohet si vepër më vete dhe është një ndër shkrimet më të bukura të Heidegger ku ai hulumton deri në skutat më të thella të mendimit të tij.
Lexim të këndshëm.



LETËR NDAJ JEAN BEAUFRET

Fribourg, 23 nëntor 1945.

I dashur Zoti Beaufret,

Letra juaj miqësore që m’a ka dhënë, para pak ditësh, Z. Palmer, më ka gëzuar shumë.
E njoh emrin tuaj vetëm prej pak javësh, nga artikujt e shkëlqyer mbi «ekzistencializmin » që ju keni publikuar në Confluences. Për fat të keq unë kam deri këtu vetëm numrat 2 dhe 5 të revistës. Por qysh në artikullin e parë (n° 2) më është shfaqur koncepti i lartë që ju keni mbi thelbin e filozofisë. Ka këtu akoma domene të fshehura të cilat do të ndriçohen veçse në të ardhmen. Por kjo do të bëhet vetëm nëse rigoroziteti i mendimit, vëmendja syçelur e të thënurit dhe ekonomia e fjalëve janë të vlerësuara krejt ndryshe sesa deri atëherë. Ju e shihni vetë që honi që ndan këtu mendimin tim nga filozofia e Jaspers është i gjerë, pa folur mbi çështjen krejt tjetër që mban gjallë mendimin tim dhe që, çuditërisht, deri tani nuk ka qenë njohur absolutisht. E çmoj lart Jaspers-in si personalitet dhe si shkrimtar, ndikimi i tij mbi rininë universitare është i konsiderueshëm. Por përafrimi i kthyer pothuaj klasik « Jaspers dhe Heidegger » është keqkuptimi par excellence që qarkullon në filozofinë tonë. Ky keqkuptim është shtyrë në kulmin e tij në përfytyrimin që e bën filozofinë time një «nihilizëm », filozofinë time e cila nuk pyet vetëm e vetëm, siç çdo filozofi e mëparshme, mbi qenien e qënies (l’être de l’étant), por mbi të vërtetën e qenies (la vérité de l’être). Thelbi i nihilizmit qëndron përkundrazi në këtë që ai është i paaftë për të menduar hiçin. Unë parandjej, për aq sa unë të kem mundur të kuptoj që prej pak javësh vetëm, në mendimin e filozofëve të rinj të Francës, një vrull (élan) të jashtëzakonshëm që tregon qartë që në këtë domen po përgatitet një revolucion.
Ajo çka ju thoni mbi përkthimin e « Da-sein » me « realitet njerëzor » (réalité humaine) është fort e drejtë. E shkëlqyer gjithashtu vërejtja : « Por nëse gjermanishtja ka burimet e saj, frëngjishtja ka caqet e saj » ; këtu fshihet një tregues thelbësor mbi mundësitë për të mësuar nga njëri-tjetri, në gjirin e një mendimi pjellor, në një shkëmbim të ndërsjelltë.
« Da-sein » është një fjalë kyç e mendimit tim, kështu ai lë vend për gabime të mëdha interpretimi. « Da-sein » nuk nënkupton aq për mua « ja ku jam » (me voilà), por, nëse unë të mundem për t’u shprehur në një frëngjishte padyshim të pamundshme : qenie-e-aty-së (être-le-là), dhe aty-ja (le-là) është pikërisht Ἄλὴθεια çfshehje – hapje.
Por ky është veçse një tregues i shpejtë. Mendimi pjellor kërkon, përveç shkrimit dhe leximit, συνουσία-n e bisedës dhe të asaj pune e cila është mësim i marrë krejt po aq sa i dhënë...

[oiseau en vol]

Për të ngjallur sadopak dëshirën për tu njohur nga më afër me Heidegger dhe veprën e tij, këtu më poshtë po jap fillimin e konferencës "Was heisst Denken ?", të përkthyer nga vetë unë. Ndoshta kështu do të gjendet ndonjë që do të jetë më i interesuar mbi vazhdimin e konferencës dhe të kërkojë për të ditur më gjatë...
Ju falemnderit dhe lexim të këndshëm.

Martin Heidegger

Ç’do të thotë të mendosh ?(1)

Ne arrijmë tek kuptimi i fjalës « të mendosh » kur vetë ne mendojmë. Për që një përpjekje e tillë t’ia dalë mbanë, ne duhet të jemi të gatshëm për të mësuar menduar.
Sapo që ne pranojmë për të mësuar, ne pohojmë nga këtej që nuk mundemi akoma për të menduar.
Megjithatë, njeriu shihet si qenia që mundet për të menduar. Me të drejtë, sepse njeriu është qenia e gjallë e arsyeshme ; mirëpo, arsyeja, ratio-ja, shpaloset në mendimin. Qenie e gjallë e arsyeshme, njeriu duhet të mundet për të menduar sapo që ai ta dëshirojë këtë. Por ndoshta njeriu dëshiron për të menduar dhe ai nuk mundet aspak. Tekefundit, duke dashur për të menduar, ai dëshiron tepër dhe kështu i mungon të mundurit.
Njeriu mundet për të menduar në masën ku ai e ka mundësinë për këtë. Por kjo e mundshme nuk na garanton akoma që ne të jemi të aftë për të menduar. Sepse « të jesh i aftë » për diçka do të thotë : të pranosh diçka pranë nesh sipas qenies së vet dhe të ruash vazhdimisht mbi këtë pranim. Por ajo për të cilën ne jemi të aftë (vermögen), kjo është gjithmonë ajo çka ne dëshirojmë (mögen), ajo ndaj çfarë ne jemi të përkushtuar në këtë që ne e lëmë atë për të ardhur. Ne nuk dëshirojmë, ne nuk duam me të vërtetë përveçse atë çka tani e tutje na do nga vetvetja, na do në qenien tonë, e tillë që ajo përkulet drejt kësaj qenie. Nga kjo përkulje, qenia jonë është e kërkuar. Përkulja është « fjalë e adresuar ». Fjala adresohet ndaj nesh, duke synuar qenien tonë, ajo na thërret, na bën për të hyrë në qenien (Wesen) dhe na mban aty. Të mbash (halten) nënkupton mirëfilli « të ruash, të përgjosh mbi » (hüten). Ajo çka na mban në qenien, megjithatë, na mban aty vetëm aq kohë që, nga vetja jonë, ne rimbajmë atë çka na mban. Ne e rimbajmë atë, kur ne nuk e lëmë atë për t’i shpëtuar kujtesës sonë. Kujtesa është mbledhja e mendimit (2) . Çfarë synon ajo ? Atë çka na mban në qenien, për aq sa ajo gjen në të njëjtën kohë konsiderim pranë nesh. Në çfarë mase duhet të jetë e marrë në konsideratë ajo që na mban ? Për aq sa ajo është, qysh në zanafillë, « Gjëja për t’u konsideruar » (das zu-Bedenkende). Ta konsiderosh atë, kjo është t’i ofrosh asaj kujtimin tonë (3) . Ne i paraqesim asaj mendimin tonë (An-denken), sepse ne e duam atë siç fjala të cilën qenia jonë na adreson.
Ne mundemi për të menduar vetëm kur ne duam atë që është, në vete, « Gjëja për tu konsideruar ».
Me qëllim për të mbërritur në këtë mendim, neve na duhet, nga ana jonë, të mësojmë për të menduar. Ç’është të mësosh ? Njeriu mëson, si i tillë që ai bën për t’iu përgjigjur veprimet dhe mosveprimet e tij asaj që çdo herë i është thënë atij si thelbësore. Ne mësojmë për të menduar të tillë që ne sjellim vëmendjen tonë mbi atë që është për tu konsideruar.
Ajo çka i përket qenies së mikut dhe që rrjedh nga këtu, gjuha jonë e quan das Freundliche (« miqësorja »). Në një mënyrë të ngjashme, ajo çka është në vete Gjëja për tu konsideruar, ne e quajmë atë tani das Bedenkliche, « Pika Kritike ». Çdo gjë kritike jep për të menduar. Por ajo e jep këtë dhuratë veçse në masën ku ajo ajo është tashmë, nga vetvetja, Gjëja për tu konsideruar. Ja përse, ajo çka jep gjithmonë për të menduar, ngaqë ajo e ka bërë këtë « dikur », ajo çka, duke e patur bërë këtë, përpara çdo gjëje tjetër, do ta bëjë « akoma dhe herë të tjera » (4) , ne do ta quajmë atë tani e tutje « Pika më Kritike » (5) .
Ç’është Pika Më Kritike ? Në çfarë tregohet ajo, në epokën tonë e cila jep kjo vetë për të menduar ? (6)
___________________________________

(1)Teksti i kësaj konference ndjek në fillim nga mjaft afër atë të fillimit të veprës Was heisst Denken ? (1954), pastaj shmanget gjithnjë e me tepër derisa të largohet plotësisht në të tretën e tij të fundit. Për ta dalluar këtë vepër nga kjo konferencë në fjalë, ne e citojmë të parën nën titullin e saj gjermanisht, dhe të dytën nën titullin frëngjisht. (Shënim : Titulli i veprës në shqip është përkthyer « Çfarë thirrim të mendosh ? » dhe i konferencës « Ç’do të thotë të mendosh ? » - UN).
(2) Shpjegim i fjalës Gedächtnis (Ge-dächt-nis). Shiko Shënime të Përkthyesit, 2, dhe faqe 161.
(3) Andenken, me një aluzion të shënuar në kuptimin e parë : mendim i adresuar ndaj… Njëkohësisht kujtim dhe mendim.
(4) Kuptimi zanafillor, sado i fshehur apo i mbuluar që të jetë në disa epoka, është « përgjithmonë », siç raporti ynë ndaj qenies. Agimi (Frühe), ajo që ishte në fillim, vjen tek ne nga fundi i kohëve, ai është gjithmonë « në ardhje ». « Një herë » (einst, einsther, dikur) vlen këtu « një ditë » (einsthin, një ditë në ardhje) dhe i kundërvihet, siç një « sido-qoftë », ndryshimit të kulluar të kohës së rëndomtë.
(5) Das Bedenklichste (« ajo që jep më shumë për të menduar »), që ne do ta sjellim gjithashtu nganjëherë me « Gjëja më Kritike ».
(6) In unserer bedenklichen Zeit.

[Dito]

Heidegger-i mund te quhet ati i ekzistencializmit ateist. Ai ka vleren se krijoi SARTRE-in si nxenes te tij, i cili la gjurme te pashlyeshme ne mendimin e shekullit tone.
Nga Fenomenologjia ai pranon vetem INTROSPEKSIONIN dhe ekzaminimin subjektiv, si mjete legjitime per analizen e natyres njerezore, duke refuzuar konstatacionet e filozofise konvencionale dhe fetare.


Perfundimet e kesaj teorie i dime mire te gjithe ne, qe jetuam ate epoke fatkeqe.

Isuf Luzaj
Pertej Se Mires Dhe Se Liges

Pa dashur ti ul vlerat Heideggeri-t si nje prej filozovefe te mbiquajtur absurde ju them me bindje qe eshte nje sozie e perkryer e te madhit Friedrich Nietzsche. Ndersa isuf luzaj qeka nje kopjac i perkryer deri sa i vjedh edhe titullin e librit te apostullit te filozofise Nietzsche-s. Pra analiza me titullin ( Pertej te mires dhe ligesise) eshte keshtu me sakte Pertej se mires dhe se keqes, liber i shkruar nga apostulli Nietzsche ne vitin 1872 prane universitetit bavarez.
Gjithsesi dhe Heideggeri ka vlerat e tij ta pa mohueshme si nje filozof i realitetit te hidhur qe godet pa meshire mediokritetin njerezor, por qe fatkeqesisht kaloi ne Nihilizem koke e kembe.

Dito.

[oiseau en vol]

Z. Odeon_Relax, ju t'i ulni vlerat filozofit Heidegger ?! Më falni, por deliri i madhështisë tek ju paska kapur fazën përfundimtare. Këtë e kisha parë dhe në shumë poste të tuat ku ju flisni për veten tuaj në vetën e tretë (Odeon mendon... Odeon thotë... Odeon jua thotë...).
As që keni kapur dhe as që do të kapni ndonjëherë një mendim të Heidegger, përndryshe nuk ka sesi bëhet kur ju e cilësoni Heidegger-in pasues të Nietzsche-s. Edhe lëshoni ca broçkulla që më vjen ndot edhe t'i çoj nëpër mend. Heidegger ra në nihilizëm !! Jo po më mirë Heidegger ruante derrat e fshatit të tij... Tani, nëse nuk ju vjen keq për veten tuaj për të mos e përdorur emrin vend e pavend, mirë është që para se të shkruani diçka, të hapni veshët mirë dhe të dëgjoni çfarë thonë këta filozofë për dëgjimin dhe të folurën... sidomos Heidegger-in

[Dito]

Z. Odeon_Relax, ju t'i ulni vlerat filozofit Heidegger ?! Më falni, por deliri i madhështisë tek ju paska kapur fazën përfundimtare. Këtë e kisha parë dhe në shumë poste të tuat ku ju flisni për veten tuaj në vetën e tretë (Odeon mendon... Odeon thotë... Odeon jua thotë...).
As që keni kapur dhe as që do të kapni ndonjëherë një mendim të Heidegger, përndryshe nuk ka sesi bëhet kur ju e cilësoni Heidegger-in pasues të Nietzsche-s. Edhe lëshoni ca broçkulla që më vjen ndot edhe t'i çoj nëpër mend. Heidegger ra në nihilizëm !! Jo po më mirë Heidegger ruante derrat e fshatit të tij... Tani, nëse nuk ju vjen keq për veten tuaj për të mos e përdorur emrin vend e pavend, mirë është që para se të shkruani diçka, të hapni veshët mirë dhe të dëgjoni çfarë thonë këta filozofë për dëgjimin dhe të folurën... sidomos Heidegger-in

Pa dashur te replikoj me ju do tju thosha vetem kaq: Ne asnje cast nuk kam ofenduar Heidegger-in perkundrazi kam vleresuar ate cka ai eshte. Nese do lexonit postin tim me vemendje do gjenit dhe vleresimin per Heidegger-in. Ndersa persa i perket ceshtjes se delirit mendoj se kjo do mjaft pune te arrish te me kuptosh ku une synoj, ku une jetoj, ku une veproj, Gjithsesi nuk ndjehem i lenduar nga fjalet e te panjohurve.

Ju pershendes.

Dito.

[oiseau en vol]

Jo, jo, z. Relax, atëherë i bie që ju nuk kuptoni vetveten. Sepse ju thoni që Heidegger është mbiquajtur filozof absurd. Edhe këtë e dëgjova : filozof absurd ! Kurse mua më duket absurde vetëm vënia ngjitur njëra-tjetrës e këtyre dy fjalëve. Pastaj ju thoni që ai ishte sozi e përkryer e Nietzsche-s. Eh mire, ju nuk keni lexuar as njërin as tjetrin, ndoshta keni lexuar ndonjë kompilation remix-relax për dremitje...
Më poshtë ju thoni që Heidegger ra në nihilizëm. Dhe kush ? Heidegger që e gjithë vepra e tij kolosale është e mbështjellur rreth QENIES, dmth të qenurit, dhe jo rreth të mos-qenurit, pra hiçit.
Kurse për mundimin tim për t'ju kuptuar juve, ju lutem na kurseni nga shaka të tilla, se tani është pranverë dhe nuk e kemi të vështirë të qeshim natyrshëm...