Nietzsche

[Sokoli]

Lum si Nicja qe paska qene i destinuar te keqkuptohet.

[gabriel]

Me aq durim sa pata u mundova te lexoj pjese-pjese gjithe ket mal qe ke shkrujtur !
Nuk te kuptova ku do me dale?
Mire NICJA eshte i pa kuptueshem, po ti, qe po mban anen e kritikeve te tij pse s'po na behesh tokesor?

lidhur me nje dy rreshta qe ke shkrujt;
1)-njeriu nuk eshte qellim ne vetvete por tranzicion dhe perendim.(sipas nices)
TI,ke noj teori tjeter?

2)- Bota duhet te jete vazhdimisht ne lufte, paqja dhe kur te jete duhet te jete sa me e shkurter dhe duhet ti shebeje parapergatitjes se nje lufte.
(ketu ideja eshte qe nje rrace duhet te mbizoteroje dhe te tjerat duhet ti sherbejne asaj rrace)

ME THUJ TI, nuk ka ndodhur dhe vazhdon te ndodhi keshtu dhe tani???
nese Hitleri, ishte misherimi i atij c'ka do te thote NICJA, dhe donte te bente boten te tij me nje te rene te "lapsit",po vende te tjera s'e kane sot kete synim duke u fhehur nen justifikime shpesh te deshtuara???

NJERIU ESHTE KAFSHE HIPOKRITE... (mos e harro)

kaq per sot se u lodha....

[gabriel]

Te thuash qe NIETZSCHE eshte filozof lirik duhet te kesh shume argumenta per te kundershtuar apo hedhur poshte shume shprehje te tij qe tingellojne aktuale dhe sot e gjithe diten.
AI ka nje mal me thenie.
Nje nga nje, TI, qe ke marre kete "mision"te pa pertueshem mund te behesh me i qarte dhe t'na tregosh se ku "calojne" shprehjet e tij.

ps. mos na ler t'vdesim injorante......

[gabriel]

... me sa m'kujtohet

Nje thenie tjeter; Qe nga krimbi deri tek njeriu ekziston VULLNETI PER PUSHTET.
Keshtu dhe prifterinjte, shikojne tu rritet PUSHTETI I TYRE, kur predikojne ne emer te "zotit". E meqe zoti nuk ekziston, atehere, TI, do i puthesh doren priftit, do i perulesh hoxhes, e me the te thash....

Mos harro shprehjen; U BEFTE VULLNETI YT...
Ti duhet te heqesh dore nga vullneti yt per ta lene ate ne dore te nje fuqie te "mbinatyrshme"

tjeter; O DELET E PERENDISE....

Feja per te sunduar mbi njerzit me pare i semur ato.
Nuk eshte e rastit qe shtesat e shtrembera,te keqformuara, plebejte jane ato qe besojne me shume.

KA KALUAR SHUME NGA KRIMBI DERI TE NJERIU, POR MBETET ENDE SHUME TE NJERIU, PREJ KRIMBIT...

me pelqet ta perseris; NJERIU ESHTE KAFSHE HIPOKRITE....

[Sokoli]

NJERIU ESHTE KAFSHE HIPOKRITE

Gabriel po ti c'je? Engjell?

[Leila]

Gabriel,
Boll hape libra per te cituar. C'do dite, na gjen nga 3 citime te reja. Sick of it, I tell you, just sick of it!!

[fisnik]

Ka kohë që nuk iu kam kushtohem forumit shqiptar.
Sonte deshta të shikoj se çfarë po ngjet me temën mbi Niçen dhe vërejta që qenka bërë kryetemë. Kjo më bëri përshtypje të mirë dhe më obligoi të gjejë edhe diçka që demanton kundërshtarët e tij, sidomos ata që padejtësisht ia ngarkojnë në shpinë respektin [b]që Niçe paska pasur për Hitlerin!!! Ishte motra e tij që ushqente këtë respekt! Niçe jo. Si do qoftë, Niçe për së gjalli pati shumë kundërshtarë, por nuk i përfilli, prandaj i mundi. Edhe për së vdekuri, ai ka dalur me qindëra herë fitues kundër atyre kritkëve që asnjëherë s'ia kanë lexuar librat, por janë mburrë apo janë tallur me té duke ia cituar ndonjë sentecë: herë të adaptuar herë të deformuar apo keqinterpretuar për nevoja personale e për momente të caktuara.

Konsideroj se duhet ta lëmë pakëz Niçen të na i spjegojë shkrimet e tij!
----------------------------------------------------------------------------------------------------

[fisnik]

Friedrich Nietzsche

Der Wanderer und sein Schatten (1880)

Shqip: "UDHËTARI DHE HIJA E TIJ"


PARATHENIE

Mts: Kështu tregoi Friedrich Nietzsche
1.

Duhet te flasësh kur nuk hesht dot me, dhe te flasësh vetëm për atë që është kapërcyer; gjithë sa mbeten janë fjalë, "letërsi", mungesë disiplinë. Shkrimet e mia flasin vetëm për fitoret e mia: ne to jam "une", me gjithë atë që kisha armik, "ego ipsissimus", madje, nëse me lejohet një shprehje me krenare, "ego ipsissimum". Merret me mend që unë kam tashmë shumë gjëra poshtë meje... Por gjithnjë është dashur kohë, shëndet, largësi, distance, para se te zgjohej tek
Mua shija për të zhveshur, për të shfrytëzuar, për të qartësuar, pe rte "paraqitur" apo si mund ta themi tjetër, diçka që une e kam jetuar dhe lënë prapa, një fatalitet të cilit doja t'i hiqja vellon për ta njohur. Në këtë kuptim të gjitha shkrimet e mia, me një përjashtimtë vetëm që është veç kësaj dhe thelbësor, duhet te mbajnë një date te mëparshme, ato flasin gjithnjë përgjëra qëjanë "pastyre". Madje disa shkrime, si tre "Konsideratat Joaktuale" të para, duhet te mbajnë data mjaft me te mëparshme se një epokëehershme ne te cilën lindi dhe u jetua prej meje një liber i botuar me pare se ato (ne këtë rast bëhet fjalë për "Lindjen e tragjedisë", siç nuk mund t'i shpëtojë një vëzhguesi dhe krahasuesi të hollë). Ky shpërthim inati kundër gjermanizmit fals, trashamanësisë dhe horrllëkut të gjuhës se David Shtrausit plak, pra përmbajtja e "Joaktuales" se pare, m'i lehtësoi ndjenjat që kisha ushqyer me përpara për një kohë te gjatë, kur isha student, ne mes te kulturës gjermane dhe filisteizmit te kulturës (unë pretendoj për atësinë e ketij termi, "filisteizëm i kulturës", shumë i përdorur e i keqpërdorur sot), dhe atë që kam thënë kundër "sëmundjes historike", e kam thënë si një njeri që ishte shëruar me lodhje dhe ngadalësi prej saj dhe që nuk kishte as pak ndërmend të hiqte dorë që sot e tutje nga "historia" vetëm sepse një herë e një kohë kishte vuajtur prej saj. Më vonë, kur shpreha nderimin tek "Konsiderata Joaktuale" e tretë për mësuesin tim te pare dhe te vetëm, për te madhin Artur Shopenhauer (sot do te mund ta shprehja më me forcë dhe në mënyrë më personale këtë), ndodhesha me gjithë qenien time mes skepticizmit dhe kalbjes moralistike, ose, po aq në mes të kritikës sa dhe të thellimit të çdo pesimizmi ekzistues, dhe atëherë "nuk ia kisha më besën asgjëje" siç thonë njerëzit e rëndomtë, madje as Shopenhauerit. Pikërisht në atë kohë hartova një shkrim të vogël që e mbajta sekret: "mbi të vërtetën dhe gënjeshtrën në sensin jashtëmoral". Madje dhe ligjërata ime triumfuese dhe solemne për nder te Rikard Vagnerit, me rastin e festave te tij ngadhnjyese në Bajrojt me 1876-ën (Bajrojt është fitorja me e madhe që një artist mund te arrijë ndonjëherë), një vepër që mban brenda saj paraqitjen më të fortë të aktualitetit, ishte, në thelbin e mendimit tim, një akt homazhi dhe mirënjohjeje ndaj një copëze nga e kaluara ime, ndaj detit më të qetë e të bukur, por dhe më të rrezikshëm, ndaj udhëtimit tim, dhe në të vërtetë ishte një largim, një ndarje. (Mos vallë edhe vetë R. Ëagneri u ngatërrua mbi këtë rast? Nuk besoj. Për sa kohë ndien ende dashuri, sigurisht nuk vizatohen pamje të tilla, nuk "e konsideron veten" ende, nuk pozicionohesh kështu në largësi, siç duhet të bëjë ai që e mban veten parasysh. "Për të vënë re një gjë është i nevojshëm një antagonizëm misterioz, ai i kryqëzimit të vështrimeve" -thuhet në shkrimin e përmendur, me një shprehje tradhëtare e melankonike të
destinuar ndoshta vetëm për pak veshë). Qetësia e nevojshme për të folur për vitet e gjatë të ndërmjetëm të vetmisë intime dhe të mungesave më erdhi vetëm me librin "Njerëzor, tepër njerëzor", të cilit duhet t'i jetë kushtuar dhe kjo fjalë e dytë e parathënies dhe shoqërimit. Përmbi atë, ashtu si përmbi një liber "për shpirtrat e lire", çlirohet diçka nga ftohtësia thuajse e qetë dhe kurioze e psikologut, i cili ne mënyrë retrospektive, riharton për veten e vet një sasi gjërash te dhimbshme që ai i ka poshtë vetës, pas vetës, dhe si ta themi, i mbërthen ato me një gjilpërë. Çfarë mrekullie nëse gjatë një pune kaq të hollë dhe delikate rrjedh sigurisht edhe pak gjak, nëse psikologut i mbetet nga kjo punë pak gjak nëpër gishta, dhe jo gjithmonë vetëm nëpër gishta!...

vazhdon...

[fisnik]

2.

Opinionet dhe sentencat e përziera, përfshi "Udhëtari dhe hija e tij", u botuan fillimisht vetëm si një vazhdimësi dhe shtojcë e te sipërpërmendurit "Njerëzor, tepër njerëzor", "librit për shpirtra të lire", dhe në të njëjtën kohë si ndjekje dhe dyfishim i një kure shpirtërore, i një trajtimi antiromantik të vetës, të cilin e kishte gjetur dhe krijuar instinkti im që kishte mbetur i shëndetshëm, kundër një sëmundjeje te përkohshme te formës më të rrezikshme të romanticizmit. Tani, pas gjashtë vjetësh shërimi, shkrimet e sipërpërmendura, të unifikuara si volumi i dytë i "Njerëzor, tepër njerëzor" mundet që të pëlqehen. Ndoshta ata, të konsideruar të gjithë së bashku, e mësojnë doktrinën e tyre më fort e më qartë – një doktrinë shëndeti, që mund tu rekomandohet natyrave më shpirërore të brezit që po rritet sot, si një "disciplina voluntaris". Këtu flet një pesimist që ka dalë shpesh jashtë lëkurës se tij por gjithnjë është kthyer përsëri aty, pra një pesimist me një vullnet të mirë pesimizmi, por si do qoftë jo më një romantik. Si? Një shpirt që merr vesh nga kjo aftësi prej gjarpëri, nga ndërrimi i lëkurës, nuk mund tu dhënka një mësim pesimistëve te ditëve te sotme, te cilët që te gjithë ndodhen ende nën rrezikun e romanticizmit? Dhe te paktën tu tregojë atyre sesi bëhet kjo?

3.

Në të vërtetë atëherë ishte koha e përshtatshme për t'u ndarë; prova për këtë me erdhi menjëherë me pas. Richard Wagner-i, në dukje më ngadhënjimtari, por ne realitet një romantik i kalbur e i dëshpëruar, u fundos befas, u thye në mënyrë të pandreqshme para kryqit të Krishtit... Asnjë gjerman nuk pati atëherë sy në balle dhe mëshirë në ndërgjegje për këtë spektakël të tmerrshëm? Unë duhet të isha i vetmi që të vuaja prej tij? Mjaft, kjo ngjarje që nuk e prisja me ra si një vetëtimë qartësie mbi vendin që e kisha braktisur, pastaj edhe ai terror i mëvonshëm që ndien kushdo që ka kaluar në mënyrë të pavetëdijshme një rrezik të madh. Kur vazhdova rrugën i vetëm, dridhesha. Nuk kaloi shumë kohë dhe u sëmura, më shumë se u sëmura, u dërrmova nga zhgjënjimi i patolerueshëm ndaj gjithçkaje që ne njerëzve moderne na ka mbetur për tu entuziazmuar; ndaj forcës, ndaj punës, ndaj shpresës, ndaj rinisë, ndaj dashurisë së derdhur pa hesap në çdo vend. U lodha nga neveria për gjithçka të feminizuar dhe të padisiplinuar në mënyrë të egzaltueshme te ky romanticizëm, nga gjithë gënjeshtra idealiste dhe squllja e ndërgjegjes, që këtu kishte korrur një fitore me shumë mbi një nga më të zotët. Përfundimisht u lodha sidomos nga trishtimi për një dyshim te pamëshirshëm, për dyshimin se unë, pas këtij zhgënjimi, do të isha i dënuar të mos besoja akoma më thellë, të përçmoja akoma më thellë dhe të isha më i vetmuar se më parë. Ku kishte shkuar detyra ime? Si? A nuk me dukej vallë se detyra ime po largohej nga mua, se për një kohë te gjatë unë nuk do të kisha me asnjë të drejtë mbi të? Ç'të bëja për të përballuar këtë privim të madh?

E fillova duke i ndaluar vetës, krejtësisht e sistematikisht, çdo lloj muzike romantike, këtë art ekuivok, mburravec dhe mbytës që e privon shpirtin nga qartësia dhe gëzimi i vet dhe që bën të gëlojë çdo lloj dëshire e errët, çdo lloj aspirate sfungjeroze. "Cave musicam" është ende dhe sot këshilla ime për të gjithë ata që janë mjaft burrërorë për të qëndruar teë pastër ne gjërat e shpirtit. Një muzikë e tillë të lodh nervat, të flashk, të feminizon, "feminizmi i përjetshëm" i saj të tërheq - për poshtë! Kundër muzikës romantike u drejtua atëherë dyshimi im i parë, masa ime e parë paraprake. Dhe nëse në përgjithësi unë ende shpresoja diçka nga muzika, shpresoja duke pritur që të vinte një muzikant i guximshëm, i hollë, i lig, nga viset e jugut, që gufonte nga shëndeti, për t'u hakmarrë mbi këtë muzike në mënyrë të pavdekshme.

vazhdon...

[fisnik]

E fillova duke i ndaluar vetës, krejtësisht e sistematikisht, çdo lloj muzike romantike, këtë art ekuivok, mburravec dhe mbytës që e privon shpirtin nga qartësia dhe gëzimi i vet...

A nuk është e vërtetë që muzika romantike dhe gjithaçka që quhet romantike e deformon realitetin? Ku mbetet UNI nëse iu nënshtrohet tekave të gjërave romantike?