Përpjekje përkthimesh...

[oiseau en vol]

Jean Follain (1903-1971)

Në të gjitha vendet

Ndërmjet jetë dhe vdekje
në të gjithe vendet
ndodh që një vajzë
zhvishet për tu parë
kur ajo del nga dhoma
bukuria e saj
i lë vendin qetësisë
e nganjëherë në të njëjtën kohë
duart e atij që ka frikë për fundin e saj
kërcasin në terrin e heshtjes
për të mbajtur gjallë shpresën.

[Era1]

Ndoshta nuk duhet te komentoja por poezite qe ti ke perkthyer me pelqejne shume sidomos Charles Dumont Ndoshta është kjo
Gej nje redaktor te mire qe dhe te ti rimoj si ai perkthimi i Abazhur nga Sotir Caci.
Mua me pelqejne dhe ato perkthimet e analizave te poezive qe ti ben.

[kryenece]

Maria Wine
Marre nga permbledhja: Dikter.

Horizont.

Asnje enderr s´mund te zgjoje gjumin tim
asnje dore s´mund te ledhatoje mollezat e mia te zbehta
nata eshte e gjate dhe dita nje mall per naten.

Asnje trendafil s´mund te cele ne kopshtin tim
asnje Zot s´mund te shkele mrekulline e livadhit tim
koha eshte e gjate dhe jeta nje pritje ne perjetesine.

Asnje e qeshur s´mund te jehoje ne kopshtin e manastirit
asnje shkop s´mund te drejtohet drejt qiellit
liria eshte prane dhe vdekja nje tundues i rrezikshem

Asnje puthje s´mund te ngrohe buzet e mia te ftohta
asnje figure s´mund te pasqyrohet ne thellesine e shpirtit tim
dashuria eshte e mrekullueshme dhe deti dashnori i tokes

Asnje kohe s´mundte thinje floket e mi te verdhe
asnje yll s´mund te shkelqeje ne qiell
nata eshte e zeze dhe vdekja me e zeze se nata.


Po apo jo.

Sa here i jam pergjigjur JO dhe perseri Jo pyetjes se tij. Nese ai megjithate te kish kuptuar se me cdo Jo nenkuptoja une dy here Po. Por ai nuk kuptoi asgje. Gjithmone i besonte jo-se time e me linte pa thene asnje fjale. Dhe per cdo here isha e zhgenjyer dhe mendoja:heren tjeter do t´i pergjigjem Po. Por gjithmone, gjitmone thane buzet e mia Jo. Po te kishte pare ai ne syte e mi do te kish kuptuar. Me ne fund ai nuk pyeste me vecse qendronte dhe priste pergjigjen time, dhe une iu pergjigja JO dhe perseri Jo.
Nje dite ai nuk erdhi fare drejt meje, ndali jashte deres time e une ndjeva sesi duke kaluar ai perkedheli dorezen. Atehere nuk munda me te rezistoj vec vrapova drejt deres dhe therrita Po. Por ai vec vazhdoi rrugen e tij dhe qe atehere nuk ka qene me prane deres time.

Goje, vijez e kuqe mendimesh, ku do te dalesh?

Goje, vijez e kuqe mendimesh ku do te dalesh? Goje, kurre e palevizshme, gjithmone ne pritje e heshtur, buzet e tua me te dhembshura se fjala dhmbshuri, dy harqe perjetesisht te bashkuara ne nje puthje. Goje, trendafil i kuq ne peisazh mjegullor.
Dora: nje gjethe, nje erashke, nje kembe pate pa cipen notuese, nje yll pa drite.
Dora ka mall per motren binjake doren; Miredita e majte, miredita e djathte! Dy duar takohen ne nje perkedhelje te shpejte. Mirupafshim! Dy duar ndahen. Nje dore e vetmuar mbetet lakuriq ne aksidentin e saj, e vertete ne vetmine e saj; nje dore njerezore.

Me jep nje gur.

Me jep nje gur te bukur
por jo aq te bukur
sa te mos mund te pershkruaj
hijeshine e tij.

Me jep nje dashuri
por jo aq te madhe
sa te mos mund ´
t´i pergjigjem.

Me jep nje kenaqesi
por jo aq te madhe
sa te mos mund
t´i kenaqem asaj.

Nes nuk ia del dot kesaj
me jep nje hidherim aq te madh
sa te gjitha ngushellimet
te jene te pamundura.

Loja une dhe ti.

Une jam erresira
ti je drita.
Une jam kemba
ti je rrugica.
Une jam zhaba
ti lejleku.
Une jam hajduti
e ti gjykatesi.
Une jam mocali
e ti orkideja.
Une jam midhja
ti je perla.
Une jam pikellimi
ti arsyeja e tij.
Une jam heshtja
ti burimi i te qeshurave.
Une jam arma
ti viktima e saj.
Une jam ti
e ti je une:
keshtu mund te luajme
lojen une-e-ti
deri ne pafundesi.

Ne fjalen MBASE eshte.

Ne fjalen MBASE eshte
nje deshire por gjithashtu
nje paralajmerim i fshehur
ose nje drite shprese
qe shuhet menjehere
nga nje erresire genjyese.
Mbase eshte gjala MBASE
misteri i jetes?

[Era1]

Mendova se ishin vetem perkthime te Highlander por, mqse po shikoj dhe perkthime te tjera po vendos nje te shkurter te Lorkes qe e kam perkthyer vete.


Se shpejti miku im.

Se shpejti miku im , se shpejti
Ne zemren time mbartur je ti
Ndarja e parashkruar
Premton nje takim te ri

Se shpejti miku im , pa gjeste pa fjale
As forca e as hi te mos harxhosh
Ne kete jete te vdesesh s’eshte e re
Dhe s’eshte e re as te jetosh.


LORKA

[oiseau en vol]

Ghérasim Luca (1913-1994)

Thirrjet e kota

Askujt të mundemi për t'i thënë
që ne nuk kemi asgjë për të thënë
e që asgjëja që ne i themi vetes sonë
vazhdimisht
njëlloj sikur të mos thoshim asgjë
njëlloj sikur askush të mos na thoshte
as madje neve
që ne nuk kemi asgjë për të thënë
askujt
të mundemi për t'ia thënë këtë
as madje vetes sonë

Askujt të mundemi për t'i thënë
që ne nuk kemi asgjë për të bërë
e që ne nuk bëjmë asgjë tjetër
vazhdimisht
çka kjo është një mënyrë të thënuri
që ne nuk bëjmë asgjë
një mënyrë të mos bëri asgjë
dhe të thënuri atë çka ne bëjmë

Askujt të mundemi për t'i thënë
që ne nuk bëjmë asgjë
që ne nuk bëjmë tjetër
përveç asaj çka themi
dmth asgjë

[oiseau en vol]

Ok, pas zgjimit të "dhunshëm" me poezinë më lart, le të zbutemi ndopak me këtë poezi të bukur të Prevel, dhe këto fjalë të tij ia dedikoj Z.

Jacques Prevel (1915-1951)

Kohës natën
Do të të flas
Kohës natën do të mund të përgjigjem me zë të ulët
I vetmi moment që jeta më ka vjedhur
Kohës natën do të gjej fytyrën tënde
Dhe formën e fytyrës sime
Do të të flas në kohë do të të flas natën
Do të largoj më në fund dhimbjen e tmerrshme të heshtjes sime
Do të largoj më në fund ditët e vdekshme
Do të të flas jashtë kohës do të të flas natën
Do të fshij gjurmët e hidhura të pritjes
Do të fshij gjurmët e hidhura të harresës
Në dy duart e mia të hapura do të marr fytyrën tënde
Fytyrën tënde të vetme të një çasti të vetëm të vdekshëm
Do të të flas jashtë kohës do të largoj natën
Do të marr fjalët absolute
Për të t'i thënë ato më në fund me zërin tim të ngjashëm
Me dritën

[Era1]

PABLO NERUDA 12.07.1904 - 23.09.1973

DALNGADALË VDES........

Dalngadalë vdes ai qe bëhet skllav i zakonit,
qe përsërit të njëtat gjëra çdo ditë,
qe nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.

Dalngaldaë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një endërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyeje rregullat e vendosura.

Dalngadale vdes ai që nuk udheton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.

Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarine e tj,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke qare për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.

Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë
që nuk pyet për gjërat që nuk i di dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di

E shmangim vdekjen me doza të vogla
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një perpjekje shumë të madhe
se thjeshte fakti që marrim frymë

Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

[Veshtrusja]

Jacques Prevel (1915-1951)

Kohës natën
Do të të flas
Kohës natën do të mund të përgjigjem me zë të ulët
I vetmi moment që jeta më ka vjedhur
Kohës natën do të gjej fytyrën tënde
Dhe formën e fytyrës sime
Do të të flas në kohë do të të flas natën
Do të largoj më në fund dhimbjen e tmerrshme të heshtjes sime
Do të largoj më në fund ditët e vdekshme
Do të të flas jashtë kohës do të të flas natën
Do të fshij gjurmët e hidhura të pritjes
Do të fshij gjurmët e hidhura të harresës
Në dy duart e mia të hapura do të marr fytyrën tënde
Fytyrën tënde të vetme të një çasti të vetëm të vdekshëm
Do të të flas jashtë kohës do të largoj natën
Do të marr fjalët absolute
Për të t'i thënë ato më në fund me zërin tim të ngjashëm
Me dritën

sa bukur...

[oiseau en vol]

Po, Veshtruse, shumë e bukur, me të vërtetë !

Tani një poezi e një shpirti të trazuar, René Daumal, vdekur vetëm 36 vjeç, në kërkim të Njohjes absolute nëpërmjet një tejkalimi i caqeve të ndërgjegjes : droga, pushtetet e fjalës, urtësia tradicionale e Indisë, praktikat ekzoterike, janë arsyeja e jetës së tij.

René Daumal (1908-1944)

Djersë të ftohta

Varka rrëshqasin
në qiej të lëngshëm
dhe mishrat e dhëmbëve të ujqërve rrjedhin gjak
në natën kadife të gjelbër.
Lotë thurin
në sy të kthjellët
rrjetën ku vështrimet ngjyrosin
me gjak të freskët balle të hapura.
Dielli klith
dhe përpëlitet me të gjitha rrezet,
mendoni ju që ai thërret për ndihmë ?
besoni ju që dielli po vdes ?
Rëra kërcëllin
në mëngjesin e ngrirë
nën hapat e një qenie të padukshme,
kam vetëm duart e mia për të folur,
zogj të bardhë dhe gri
kanë marrë zërin tim duke fluturuar ;
dhe sytë e mi rozë janë të verbër,
duart e mia trazohen drejt pyllit,
drejt natës së lagur,
drejt diellit të gjelbër,
dielli klith, besoni ju që ai po vdes ?
dëgjoj zërin e kulluar të ujit ;
dielli klith, kjo është një dredhi lufte ;
ia kam zgjatur duart,
krahët e tij të gjatë në blunë e zbrazët
që ecën më kot drejt horizontit,
krahët e tij të gjatë godasin, godasin ballin tim,
gjaku im rrjedh rozë siç sytë e mi,
o ujqër, besoni ju që unë po vdes ?
ujqër, më mbysni mua në gjak të zi.

[Era1]

Rafael Alberti

U NGATERRUA PELLUMBI

U ngaterrua pellumbi.
U ngaterrua.
Per te ikur ne veri , shkoi ne jug
Besoi se gruri ishte uje.
U ngaterrua.

Besoi qe det ishte qielli;
Qe nata , mengjes.
U ngaterrua

Qe yjet , vese;
Qe ngrohtesi , bora.
U ngaterrua.

Qe fundi jot ishte bluza jote;
Qe zemra jote , shtepia e saj.
U ngaterrua

(Ajo fjeti ne breg.
Ti , ne majen e nje dege)