Përpjekje përkthimesh...

[oiseau en vol]

Michel Deville

Kur dhe nëse...

Kur rrënqethemi akoma në afrim të tjetrit,
Kur dyshimi ende është pafundësisht yni,
Kur fytyrat të shkojnë dhe të vijnë,
Kur për asgjë kthehemi të zemëruar,
Kur dora djersitet dhe vështrimi humbet,
Kur folja me « ti » është akoma e pasigurtë,
Kur shpërthejmë në lotë për gjëra të kota,
Kjo është që jemi të dashuruar, bija ime.

Nëse ti nuk rrënqethesh,
Nëse ti nuk dyshon më,
Nëse çehrja jote nuk ndryshon kurrë,
Nëse e mirëmbajtur është dora jote
Dhe vështrimi yt i butë,
Nëse flet me « ti » përnjëherë,
Nëse nuk qan më pa u ndalur,
Nëse u nxjerr gjuhën familjes tënde,
Ti do të jesh një burrë, bija ime.

[Diabolis]

Paul Verlaine

Chanson du pauvre Gaspard

Je suis venu comme orphelin,
Riche de mes seuls yeux tranquilles,
Vers les hommes des grandes villes.
Ils ne m'ont pas trouvé malin...

À vingt ans, un souffle nouveau,
Sous le nom d'amoureuse flamme,
M'a fait trouver belles les femmes.
Elles ne m'ont pas trouvé beau...

Bien que sans patrie et sans roi,
Et très brave, ne l'étant guère
J'ai voulu mourir à la guerre.
La mort n'a plus voulu de moi...

Suis-je né trop tôt ou trop tard ?
Qu'est-ce que je fais dans ce monde ?
Oh ! Vous tous ma peine est profonde.
Priez pour le pauvre Gaspard...
...Gaspard

Përkthyer nga Fan S. Noli:

Jetimi

Kam ardhur unë, një jetim,
Zengjin prej syve dhe belave
Në njerëzit e kasabave;
S’ma varrnë, s’më gjetnë qesqin.

Kur isha trim njëzetvekçar,
U përvëlova nga sevdatë,
I desha që të gjitha gratë;
S’më deshnë, më lanë beqar.

Pa patur mbret, vatan, a gjak,
Pa patur zëmër që të vrisnja,
Në luftë vajta që të vdisnja,
Po vdekja s’më përfilli aspak.

Kam ardhur von’ a tepër shpejtë?
Çpo bënj në botën un’ i mjeri?
O shokë, më mbyti qederi;
Për mua lutuni, o të drejtë.

Dhe nga unë:
Kënga e Gasparit të shkretë

Erdha unë si një bonjak,
Me pasuri - sytë e qetë,
Kundrejt burrave në qytete.
Ata nuk më gjetën lavrak....

Njëzet vjeçar, një fllad i ri,
Nën emrin që ndez dashurinë,
Tek gratë e gjeta bukurinë.
Ato tek unë s’gjetën bukuri...

Kështu pa atdhe dhe pa mbret,
Por shumë trim, se pata vështirë
Në luftë të vdisja më mirë.
Vdekja s’donte gjë prej meje...

Linda vonë a shumë shpejt?
Në këtë botë si me u sjellë?
Oh! Dënimi im është i thellë
Lutuni për Gasparin e shkretë...
... Gaspar

[oiseau en vol]

Michel Deville

Takim

Turma, një burrë, një grua.
Ato kryqëzohen, ndalen,
Vështrohen.
Gruaja, rrezatuese, përvijon një buzëqeshje.
Burri, me një buzëqeshje, pulit sytë, rrezatues.
- Ju njoh, më duket, thotë ai.
- Edhe unë, besoj, thotë ajo.
- Ju quheni Mathilde.
- Po. Dhe ju, Mathieu. - Po.
- E çuditshme, thotë ai.
- Shumë e çuditshme, thotë ajo.
- Sa mirë, thotë ai.
- E mrekullueshme, thotë ajo.

Ato kanë pirë një gotë,
Kanë marrë një dhomë,
Janë dashuruar,
Braktisur,
Ai quhej Martin,
Ajo Martine.

[oiseau en vol]

Élise GAGNE, lindur Moreau de Rus (1813-?)

Trishtim

Por çfarë ! nuk kam më mendime !
Ato janë fikur nën lotët e mi ;
Të ngrira nga ajri i Paris,
Siç lulet nga dimri !
Në akordet e mia të fundit drithëruese,
Siç zëri i agonisë,
Lira ime hesht përgjithnjë :
Lamtumirë pra, poezi e shenjtë !...
Sa keq ! zemra ime të pati zgjedhur
Për të shtyrë ditët e mia të trishta !

[oiseau en vol]

Henri MICHAUD

ENIGMA

Ata aty e dinin ç’do të thotë të presësh. Kam njohur një të tillë, dhe të tjerë e kanë njohur, që priste. Ai ishte futur në një vrimë dhe priste.
Nëse ti vetë do të kërkoje një vrimë për ndonjë punë, më mirë vlente, më beso mua, të kërkosh gjetkë një vrimë tjetër, ose të ulesh në krah të tij, duke tymosur cigaret e gjata të durimit.
Sepse ai nuk lëvizte aspak që andej.
Atij i hidhnim gurë, dhe ai i hante.
Ai habitej pak me to, pastaj i hante. Ai rrinte kështu përgjatë gjumit dhe zgjimit, më shumë sesa jeta e një paragjykimi, më shumë sesa një bredh, më shumë sesa psallmet që këndojnë bredhat e prerë ; ai priste kështu, duke u zvogëluar gjithmonë deri për të mos qenë më tepër sesa gishti i vetvetes.

▪

Me tulin e bukës formoja një kafshë të vogël, një lloj miu. Sapoqë mbaroja këmbën e tij të tretë, ai vihej për të vrapuar… Dhe ai zhdukej nëpër natë.

[oiseau en vol]

Matthias Vincenot

Të lidhesh...

Nuk do të duhej u lidhur pas njerëzve
Melankolia, kjo është e bukur në libra
Dhe koha që kalon dhe që ndjejmë të kalojë...
Nuk do të duhej u lidhur
Kur fillojmë të duam shumë...

Kur fillojmë të shqetësohemi për pak gjë
Për një zbehtësi, për sytë me rreth
Për një fytyrë ndopak të ngrysur
Eshtë e vërteta ajo që zë vend
Ajo ka pamjen e miqësisë

Dhe tërë këto ditë të kaluara për asgjë
Kohë e humbur për t’u zënë nga pas

Nuk do të duhej u lidhur pas njerëzve
Por kjo na bën për të jetuar
Këto drithërima, këto përkujdesje
Këto oqeane zemërbutësie
Që zbulohen në çdo çast
Buzëqeshim, flasim, përçartim...

Nuk do të duhej u lidhur pas njerëzve
Dhe mjaft me të qenurit sentimental
Të kesh kokën nëpër yje
Dhe zemrën rrëmbyer nga pak gjë

Nuk do të duhej u lidhur
Shpesh mbyllemi
Dhe mërzitemi për pothuaj asgjë
Për çfarë japim kaq rëndësi
Që lodhemi për të dashur shumë

Por të gjithë i duam rastësitë
Që nganjëherë i kemi kërkuar
Të nxehta janë disa vështrime
Dhe mirë është të afrohemi

Dhe do të lidhemi pastaj
Do të drithërohemi për pothuaj asgjë
Dhe sigurisht do të kalojmë
Orë të tëra pa thënë asgjë
Pa pushuar asnjëherë
Dhe pastaj do të fillojmë nga e para
Dhe do të mundemi pa e vrarë mendjen
Për çdo herë duke u njohur

Do të duhej të lidheshim
Ndjenjat tona për t’i lënë folur
Për të kuptuar më në fund
Atë çka është jeta

[oiseau en vol]

Matthias Vincenot (2002)

Jetës aq i bën

Jetës aq i bën
Jeta nuk ka lënë asgjë prej gjëje
Ajo vështron gjithçka nga larg
Pa zbuluar

Dëshmitare e endjeve tona dhe rri aty
Duke shikuar

Jetës aq i bën
Jeta që nuk ka parë asgjë prej gjëje
Nëse kjo është e padrejtë
Jeta s’e çan kokën

Ajo prish shpresat tona dhe na vështron
Të dëshpëruar

Jeta na gënjen
Ajo lë gjithçka përgjysmë
Nëse ti i beson
Jeta të gënjen

Jeta vendos në kokë të vet
Ajo është larg nesh
Dhe shtyp me misterin e saj
Moskokëçarjet tona të pafalura
Jeta e ashpër
Do të rrënojë gjithçka
Nëse ti shpreson
Jetës aq i bën

Jeta na lëndon
Përnjëherë ajo prish gjithçka
Me të papriturën që ajo na hedh
Gati për të na çmendur
Jeta na plagos
Jetës aq i bën

[oiseau en vol]

Danielle Beaufils

Eshtë ora… (1998)

Eshtë ora
për t’u ngritur

Prapa perdeve,
Zogu këndon, i paduruar,
Mbi ikjen e një ylli
Humbur në ngjyrën e ditës.

I errësuar,
Rënë pa zhurmë,
Nga degët e natës.

[oiseau en vol]

Vanessa Gilbert

Në thellësinë e qenies sime

Një vështrim hidhet mbi mua
Dhe sheh vetëm fytyrën time të buzëqeshur
gëzimin tim të rremë
Dhe dëgjon vetëm fjalët e mia të ëmbla
Fjalë të kota

Por thellë
Jam keq, më zihet fryma, mbytem
Klithmat e mia të dhimbjes shtohen
Dhe vuaj
Dhe gris skicën e tmerrshme të jetës sime

Bërtas akoma më fort
Por askush nuk më dëgjon
Kam aq frikë
jam kaq pranë vdekjes
Pranë çlirimit nga fajet e mia

Sytë e mi të përlotur
Qenia ime mbijeton vetëm nga dobësia
Jam aq keq, nuk kam asnjë armë
Në thellësinë e qenies sime
Gjithçka është terr dhe mundim...

[oiseau en vol]

Jean MORÉAS (1856-1910)

Duke thyer befas zinë ...

Duke thyer befas zinë e këtyre ditëve të zymta,
Mbi gështenjat e larta që humbasin kurorën e tyre,
Mbi ujin, mbi lulet e vonuara dhe në sytë e mi
Ti derdh butësinë tënde, diell i zbehtë Vjeshte.

Diell, ç’do ti nga ne ? Lëre lulen të bjerë,
Le të kalbet gjethja dhe era le ta marrë !
Lëre ujin të errësohet, dhe lërma mua dhimbjen
Që ushqen mendimin tim dhe ma bën shpirtin të fortë.