Udhetari i Saharase

[Karlos Errera]

Me stuhine kaloi
imazh i harruar
i vetevetes.

La pluhur nga pas,
mbi gjurmet e tija
rera i mbulon rruget.

Me nje farez te dhuruar
fshehur ne gji
bredh nder oaze te thara.

Ne Sahara
toka pervelohet,
prej vetedjegjes se diellit.

Nuk ndalet,
shpesh heq ndonje kokrrize ne sy;
nates i druhet

Qesh me vete
kur loja e avujve
ja ofron gjelbrimin.

Rrezohet e ngrihet,
ecen e s’i trembet kllapise
qe ja shembellen mashtrimin

Ne Sahara
toka pervelohet,
prej vetedjegjes se diellit.

[shigjeta]

...e megjithate nje oaz ku fara do leshoj shtat, ekziston....bukur

[Cupke_pe_Korce]

E di c'me kujtoi ajo poezia? Nje nga ato netet kur koka me digjet zjarr nga temperatura, kur syte s'me shohin gje tjeter vec lule...lule shumengjyreshe ne shperthim...dhe qielli permbyset, permbyset papushim por nuk bie. Cudi! te tere diejt djegin njesoj ne delirium...

[Karlos Errera]

Cupke moj,asgje nuk humbet por shenderrohet(ka thene aji),ndaj digju sepse lulet e tua duan ngrohtesi,eshte kohe e ftohte.Kurse qielli,ah qielli!Ate e dua deri ate dite qe te perbyset vertete.
Shigjeta,flm moj vajze!

[Cupke_pe_Korce]

hmm...a thua? Ishin gjuhe-zjarri, ti thua duan ngrohtesi? Edhe nuk ishte figurative aspak: kur jam ne delirium (i.e. me temperature) shoh lule me ngjyra te forta, edhe qiell qe rrokulliset...keshtu qe, te shkuara sa me shpejt, "amigo"!!!