Përrallat shqiptare të xhaxhi Yllit

[Diabolis]

Ja, ja, prej xhaxhi Yllit atje lart në qiell, kur nata bie mbi shtëpi, rreze drite mbushur plot me përralla zbresin dhe ulen mbi buzët e kujtdo.
I lexoni dhe i tregoni,
i dëgjoni por mos harroni:
përrallat janë Shqiptare.

Dhurata e Mbretit të urtë për Mbretëreshën e bukur

Kjo përrallë ka filluar atëhere kur një Mbret i mirë u martua me një Mbretëreshë të bukur. Të gjithë në mbretëri u gëzuan përsydyti kur mësuan se Mbreteresha priste të lindte çka po mbante me përkujdesje në barkun e saj. Por më shumë nga të gjithë u gëzua Mbreti. Ai mezi priste që Mbretëresha ti dhuronte një vajzë që do të rritej Princeshë apo një djalë që do të rritej Princ.
Nga gëzimi i madh ai vendosi ti bënte Mbretëreshës së bukur një dhuratë të rallë dhe të çmuar, të përshtatshme për rastin, të tillë që si ajo të mos kishte tjetër mbi dhe dhe të mos ishte parë kurrë më parë.
Por çfarë?
Mbreti nuk po gjente dot një dhuratë të tillë. Ai mblodhi këshilltarët, dhe këta gjetën vetëm një rrugëhyrje:
“Të pyesim të diturit dhe mjeshtrat e mbretërisë, ata patjetër duhet të dinë për një dhuratë të tillë.”
Dhe ashtu bënë. Mirëpo të diturit dhe mjeshtrat nuk e gjetën dot rrugëdaljen.
Të gjithë u dëshpëruan shumë. Mbreti nuk kishte dhuratë ndërsa Mbretëresha nga dita në ditë do të lindte.
Dhe ja, erdhi çasti, gratë e Mbretëreshës lëshojnë britma gëzimi, “Djalë!”, “Vajzë!” duke ngritur lart dy bebe të vogla. Mbretëresha kishte lindur një Princ dhe një Princeshë dhe as Mbreti e askush tjetër në mbretëri nuk kishte gjetur një dhuratë të çmuar dhe të rallë, të tillë që si ajo të mos kishte tjetër mbi dhe dhe të mos ishte parë kurrë më parë. Po tani? Si të rriturit dhe fëmijët mbetën të topitur.
Të gjitha këto i pa dhe i dëgjoi një fshatar plak që shiste në oborrin e kështjellës vezë të futura në një shportë thuprash. Fshatari, pasi u mendua, kërkoi në shportë, mori prej aty një vezë në dorë dhe me vrap u nis për nga dhomat e Mbretit duke thirrur:
“Brenda kësaj veze kam dhuratën e Mbretit për Mbretëreshën. Si kjo nuk ka tjetër mbi dhe dhe nuk është parë kurrë më parë.”
Por rojet e Mbretit nuk e lanë të hynte brenda. Ajo ishte vetëm një vezë.
- A nuk e shikon se ke vetëm një vezë të zakonshme? – e pyetën rojet, - si kjo ne kemi parë me qindra.
- Por ju nuk keni parë brenda kësaj, - u përgjigj fshatari, - dhurata që ka brenda guaskës së saj është e tillë që si ajo nuk ka tjetër mbi dhe dhe nuk është parë kurrë më parë por unë s’kam si t’ia u tregoj se pastaj ajo është një dhuratë që është parë më parë.
Rojet u zunë ngushtë, ata nuk dinin si të bënin prandaj pyetën të parin e tyre. Por dhe i pari i rojeve, nuk dinte si të bënte prandaj pyeti këshilltarin e parë të Mbretit. Por edhe këshilltari i parë i Mbretit nuk dinte si të bënte prandaj pyeti Mbretin. Por edhe vetë Mbreti nuk dinte si të bënte prandaj pyeti fshatarin:
- Nëse vërtet brenda guaskës së vezës ka një dhuratë të tillë që si ajo s’ka tjetër mbi dhe dhe nuk është parë kurrë me parë si të të besoj?
- Nëse ju a tregoj Madhëria Juaj, si kjo dhuratë përsëri nuk do të ketë tjetër mbi dhe por kjo do të jetë parë nga sytë e madhërisë suaj, - u përgjigj fshatari, dhe vazhdoi, - por le t’ia japim Madhërisë së Saj, dhe të dëgjojmë se çfarë do të thotë me gojën e saj.
- Vërtet, - tha Mbreti me mëdyshje, por pa një rrugëdalje tjetër vendosi t’ia çonte vezën me dhuratën Mbretëreshës. Mbreti e puthi Mbretëreshën në ballë, i dhuroi vezën duke i thënë:
- Këtu brenda është dhurata ime për ty, e tillë që si kjo nuk ka tjetër mbi dhe dhe nuk është parë kurrë më parë.
Mbretëresha e lodhur buzëqeshi, falenderoi Mbretin, dhe pa një pa dy e hëngri vezën, duke lëshuar pasthirrma kënaqsie sa e dëgjuan të gjithë: “oh sa e mirë, oh sa e mirë!”
Mbreti i çuditur pyeti: Vërtet ishte aq e mirë apo kërkon të më bësh qefin?
- Oh i dashur – i përgjigjet mbretëresha – ishte dhurata më e çmuar që kam marrë, si ajo s’kishte tjetër mbi dhe dhe nuk ishte parë kurrë më parë.
- Po si ishte? – pyeti Mbreti
- E verdhë si ari dhe e ëmbël si mjalti, - u përgjigj mbretëresha.
- Atëherë ka qënë një vezë, dhe asgjë tjetër, - Mbretit ju ngrysën vetullat.
- Ajo ishte një vezë me dy të verdha, Mbreti im i mirë; dhe ashtu si unë ju dhurova nga një lindje dy bebe të vogla, ashtu edhe Ju më dhuruat mua nga një vezë dy të verdha. A nuk ishte kjo, për rastin, dhuratë e tillë që si ajo s’kishte tjetër mbi dhe dhe nuk ishte parë kurrë më parë? Të lutem më fal që nuk e ruajta dhuratën e rallë dhe të çmuar; oh sikur ta kisha ruajtur.
Mbreti i bindur se Mbretëresha po theshte të vërtetën dhe i prekur sa më s’ka pyet sërish fshatarin:
- Përderisa e dije ku kishte një dhuratë që si ajo s’kishte tjetër dhe dhe nuk ishte parë kurrë më parë, ti duhet ta dish dhe ku gjendet një dhuratë e ngjashme me të parën që si ajo nuk ka tjetër mbi dhe dhe të mos jetë parë kurrë më parë.
Fshatari plak me buzën në gaz, u përgjigj që ta dëgjonte i madh e i vogël:
- Po Madhëria Juaj, ka edhe të tjera por ato nuk janë në shportën time dhe unë jam shumë plak të kërkoj kudo. Në çdo shtëpi ka nga një vezë me një dhuratë të ngjashme, si ajo që nuk kishte tjetër mbi dhe dhe nuk ishte parë kurrë më parë. Sikur të na ndihmojnë fëmijët, sikur ata të hanë përditë nga një vezë me një të verdhë derisa të gjejnë vezën me dy të verdha që ka dhuratën e rallë dhe të çmuar për Mbretëresha e bukur.
Dhe Mbretit i qeshi buza, ai u kthye nga fëmijët dhe ju kërkoi atyre: kush nga ju do ta sjellë i pari vezën me dy të verdha që unë t’ia jap Mbretëreshës?
Të gjithë fëmijët ngritën duart duke thirrur. “Unë, unë, unë.” Dhe nxituan për në shtëpitë e tyre për të ngrënë vezët me një të verdhë deri sa të dilte veza me dy të verdha. Por prej atëherë ka ikur shumë kohë dhe askush nuk e ka gjetur ende vezën me dy të verdha. Sa mirë do të ishte sikur ta gjenit ju.
Pa prit pak, e hani ju vezën tuaj përditë? Sa mirë, patjetër ju do ta gjeni vezën me dhuratën e rallë dhe të çmuar të tillë që si ajo nuk ka tjetër mbi dhe dhe nuk është parë kurrë më parë. Sa do të gëzohet Mbretëresha e bukur! Dhe përralla atëhere do të mbarojë...

[MI CORAZON]

DD , tani do ta bëjme gjumin si shqerrat .

[Diabolis]

S’vidhet një këmbanë që ka kush ti bjerë

Në një fshat të vogël
Të kësaj bote të madhe,
Hije bënin: një budallë
Dhe një këmbanare.

Dy hajdutë po prisnin
Nën hijen e shelgut
Këmbanën të vidhnin
Mu në pisk të zhegut.

Ditën bre, për diell
Kur fshati punonte;
S’ishte as e diel
Prifti të meshonte.

Ora tha mesditën,
Dhe hijet tinzare
Shkallët lart i ngjitën
Përmbi këmbanare.

Këmbanën në mes
Hajdutët e vunë
Sharën nga një thes
Dhe punës i hynë.

Në mendja s’ta kap
Përse ganxhën prisnin:
Bronxin bre, për skrap
Donin që të shisnin.

Këtu kthen përralla,
Vë duart në litar
Dhe tërheq budalla,
Është kumbanar.

Ç’pat këmbana jonë
Të tillë kumbim
Ç’qe ajo jehonë
Zëra dhe rënkim?

Dhe më tu derdh fshati
Nga qe dhe nga s’qe
Ju tregon lugati
Hajdutët përdhe.

Të dy kryqe thyer
Një andej e një këtej
Këmbana e vyer
Kish hedhur përtej.

Qeshën anë e mbanë
Qesh dhe ti atëherë
S’vidhet një këmbanë
Që ka kush ti bjerë.

...

Kjo, si çdo përrallë
Dhe s’ndodhi vërtet
Por sot këmbana-fjalë
Vidhen në internet.

[Cobra1]

Ha ha ha ha
Shiko kush po na flet
Sa per kambanen tende
Thash ti bieshvet

Sec po na tregon dy perralla
Vertet qe jan me mbret
kur isha i voge une i doja shum
se pa dy tre prralla nuk me zinte gjum

Kush eshte hajdut
Di dhe te mesheh
se ndryshe i thon
Fol e degjo vet

Ne fletat e barda mes ne intrnet
Qindisur qendroj plot me lezet
Se ne kohet sot dhe ti del poet
Dhe keshtu i dashur jo prralla me mbret.

Ti mos umerzit mos u deshpero
Beju ti i fort dhe mos me qorto
Se shaka po bejme jo megjth mendje
Te jesh i sigurt per koken tende

[Diabolis]

Nesër lindën një tjetër Diell

Kur retë e dimrit nuk dihet se ku shkuan
Një vajzë të vogël sytë ju xixëlluan.
Sa akulli i fundit shkriu pikë-pikë,
Ajo la shtëpinë dhe shkoi në koritë.

Pa Diellin e ngrohtë mbi degë e majë
Mbi gurë, mbi bar dhe dele në ograjë
Dhe pyeti me kureshti që dot nuk e fsheh:
Oh, oh Diell i dashur, përse ndriçon mbi pleh?

Qeshi Dielli i madh me rreze përmbi dhe:
Një lule, vogëlushe, të çelë dhe atje.-
Ndërsa ai po zbriste poshtë në perëndim
Vajza nuk mundi ta pyeste për një mendim

Që përgjigjie nuk i gjendet edhe në do:
Po ty Diell i dashur, po ty kush të ngroh?-
Se muzgu mbuloi çdo anë e cep në qiell...
Por nesër! Ah, nesër lindën një tjetër Diell.

[Dara]

Kusur e ca vjet jam, por perrallat i kam pike te dobet. Fatkeqesisht nuk di shume, keshtu qe po dite te tjera silli ketu :P.

[zazasha]

Oh, oh Diell i dashur, përse ndriçon mbi pleh?

Qeshi Dielli i madh me rreze përmbi dhe:
Një lule, vogëlushe, të çelë dhe atje.-

Po ty Diell i dashur, po ty kush të ngroh?-

Po ty diell i dashur , po ty kush te ngroh .... ?

[Diabolis]

Nëna dhe djemtë

Na ishte një nënë, na kishte dy djem të vegjël. Jo! Na ishte një nënë, na kishte një djalë. Djalin tjetër e kishte rrëmbyer gjarpri në pyll. Na ishte një nënë zemërplasur që qante natë e ditë pa e parë askush. Nëna qante fshehurazi botës, fshehurazi djalit që kishte në shtëpi për të mos ja prishur këtij gëzimet e jetës, hapur djalit që kishte rrëmbyer gjarpri, ku s’dihej se ku, ndaj nuk mund ta dëgjonte. Të shikoje vajet e saj, të qahej. Të dëgjoje lutjet e saj që nisnin me “O bir i nënës...,” të vajtohej. Të mendoje se si mallkimet që ajo i bënte vetes “...unë kërcurja, ... korba unë, ...që s’më bie një pikë,” zinin mbi atë trup të drobitur të mblidhej një lëmsh në grykë.
Nëna endej shtigjeve të pyllit për të gjetur fëmijën e humbur. Kur ato mbylleshin hapte të reja. Kërkonte skutave dhe guvave, shpellave dhe honeve. Kështu ditën, kështu natën, kështu verës, kështu dimrit. Ajo kërkonte, kërkonte, pyeste njerëz e kafshë, shpendë e kandra në kishin parë një djalë, më të bukurin mbi faqe të dheut, me sy të kaltër si qielli, me flokë të verdhë si dielli, i gjatë si një lastar lisi. Por askush nuk kishte parë gjë.
Një herë, një udhëtar i mirë i tha se kishte parë një djalë me sy si qielli, por jo me flokë si dielli, flokët e tij ishin me ngjyrën e dheut, ai s’mund të ishte djali i saj. Një herë tjetër, një udhëtare që mblidhte luleshtrydhe i pati thënë se kishte parë brigjeve të një lumi tek lante plagët një djalë me flokë si dielli, por a mund të ishte djali i saj ai që mblidhej si një degë dëllinjë prej dhimbejve? Sytë udhëtarja nuk ja kishte parë, kishte filluar të errej. Gjarpri i kishte fshehur mirë gjurmët dhe në pyll kishte dhe udhëtarë të pabesë e shtriga të liga që e gënjenin nënën në përpjekjet e saj për të gjetur birin e humbur.
Kështu iknin ditët, stinët, vitet. Nëna shihte ti rritej djali që kishte pranë dhe mendonte sa do të ishte rritur i vogli i saj, djali i saj, Prishtini i saj! Sa kalonin këto çaste të rreme gëzimi, nëna nuk duronte më gjatë, ngrihej dhe niste të kërkonte në pyll fëmijën e saj: e vetme! Bota nisi të harrojnë pak e nga pak ngjarjen e dhimbshme, ajo kishte hallet e veta. Por çka e bënte nënën të vuante më shumë ishte se djali që kishte pranë, Tirani, nuk donte që ajo të shkonte për të kërkuar Prishtinin e humbur. “Akoma ti?” – pyeste dhe urdhëronte ai, - “nuk shkon të na sjellësh dru se po vjen dimri, por rri e kërkon atë. Fundja, mirë ju bë!” Nëna ja kishte falur Tiranit kur humbi vëllain në pyll, ai atëhere ishte i vogël për vete, por nuk ja falte që ai nuk kërkonte dhe e pengonte me kësi fjalësh të rënda; por zemra e një nëne mban gurë më të rëndë se bota.
Nëna vazhdonte të kërkonte. Nuk jam e vetme – mendonte ajo, - jemi dy që kërkojmë. Unë kërkoj Prishtinin, Prishtini më kërkon mua. Një ditë njëri do ta gjejë tjetrin. Kur mendonte kështu, i behej se Prishtini i hidhej në krahë duke thirrur “Nënë! Nënë! Nëna ime, sa më ke munguar! Sa më kishte marrë malli!”, i bëhej sikur e merrte në gjoksin e saj të ngrohtë prej nëne, e puthte dhe ... asaj të mallengjyere nuk i mbaheshin lotët. Këto, që shkonin si currilat në pyll e si çurrgat në shkëmb ishin të vërteta, të tjerat pjellë e imagjinatës së saj.
Kështu derisa një ditë gjithë pylli, gjithë bota, përcolli një lajm të çuditshëm. Një filiz lisi, një flokëdiell e syqiell po luftonte dhëmb a dhëmb me një gjarpër. Në një hon të thellë, ku kush s’mund të zbriste, luftonin një gjarpër dhe një djalë. Djali për lirinë, gjarpëri për një vakt. Terreni i ashpër, beteja mizore. Gjithë bota u bë spektatore, djali kishte simpatinë por gjarpëri ishte soj i shtuar. Nëna mbeti pa frymë, zuri gojën me duar dhe mbajti një klithmë. Gjarpëri mbështolli djalin, u bë gati ta kafshonte me dhëmbët e helmatisur; djali e kapi gjarpërin për fyti dhe e ndali, ndryshe gjithçka do të mbaronte. Bota shtangu. Dielli u zu. Prej së lartmi, mbi shkrepat ku bën fole, prej qielli të paskaj, një shqipojnë krahmadhe u lëshua pingul mbi hon dhe mbërtheu me kthetrat e fuqishme kokën e gjarpërit. Gjarpëri i tmerruar nga vdekja e sigurt lëshoi djalin dhe filloi të përpëlitej në ajër për jetën e vet. Shqiponja e flaku gjarpërin tutje dhe u ul atje ku vetëm ajo mund të ulet, në shkrepin më të thepisur të majës më të lartë. Bota u çlirua nga makthi. Nënës i ndritën sytë. Ajo po shihte birin e saj, birin e saj të lirë.
Por Prishtini gjendje ende në hon: ai nisi të ngjitej dhe ra, rinisi dhe përsëri ra, ja filloi nga e para dhe ... askush nuk mund ta ndihmonte, as shqiponja vetë nuk mund ta nxirrte prej aty. Ai duhet të dilte vetë prej atij honi. Nëna i zgjati krahun dhe shaminë me të cilët fshinte lotët, por djali i saj i vogël ishte aq poshtë sa nuk mund ta arrinte. Bota, ajo botë që nuk kishte luajtur gishtin për ta shpëtuar nga dhëmbët e gjarpërit, nisi të bënte plane, si duhej që djali të dilte prej andej, të hidhte më parë këmbën e majtë, të djathtë apo dorën, cilën dorë më parë e cilën më mbrapa. Nëna priste me padurim. Orët iknin. Prishtini përpiqej. Tirani, filloi të merakosej. Jo për shpëtimin e të vëllait. Për veten e vet. Të gjithë, bota, nëna, gjarpëri, shqiponja, e kishin mendjen tek Prishtini, por Tirani donte të ishte në qendër të vëmendjes. Ndaj në fillim tha një fjalë. Nuk ja vunë veshin. Pastaj tha dy. U çuditën. Pastaj një mori me fjalë. Nuk e dëgjuan më. E si mund të bëhet ndryshe me fjalët e këqia, aq të këqia sa asnjë përrallë në botë nuk mund ti thotë se ndyhet e vjen era mëri.
Por, të dashur fëmijë, ta lemë mënjanë Tiranin e le të shkojmë më tej me përrallën. E kemi lënë Prishtinin në përpjekjet e mundimshme tek ngjitet faqeve të thepisura të një honi, dorën e nënës së tij të zgjatur, dhe botën, gjithë botën, të mirën dhe të ligën të vështrojë fundin e kësaj përralle që xhaxhi Ylli nuk po ja u rrëfen. Jo sepse nuk do e as sepse nuk e di, por sepse ai do që ju, duke u rritur dhe si Prishtini, ta shihni me sytë tuaj dhe ta tregoni fundin e kësaj përralle, më të dhimbshmes që xhaxhi Ylli di, dhe më të bukurës.

[shigjeta]

..nje nga pjeset me te bukura qe kam lexuar se fundi...te lumte 'pena'...

[Diabolis]

Koka e Mbretit

Kjo përrallë ka në qarkullim që prej ditës kur Mbreti i Mbretërisë së Lanës vendosi të hidhte në qarkullim monedha të reja rrumbullake prej ari, argjëndi, bronzi dhe në fund por jo më pak të përkëdhelurat ato prej bakri. Koka e mbretit do të ishte në njërën anë të secilës monedhë në të gjitha premjet, në anën tjetër do të ishin përkatësisht stampa, kështjella, flamuri dhe kali i mbretit.
Këtë ndërmarrjeje të paparë e kishin bekuar priftërinjtë, e kishin brohoritur princërit dhe princeshat e skajeve të afërt dhe të largët, e këndellnin në gojë oborrtarët ashtu si duart e bardha shamitë e qëndisura me fletë tërfili apo lule zambaku; ndërsa: piktorët, grafistët, pirografët, farkëtarët, kasnecët, taksambledhësit, arkëtarët, rojet e thesarit, ushtarët dhe njerzit e tjerë të mbretit - po e kryenin.
Të gjithë banorët e mbretërisë po paguanin, kush më shumë e kush më pak; ata që nuk kishin gjë prej gjëje po punonin angari, po kryenin punë pa pagesë për mbretin. Vetë mbreti kishte bërë punën më të madhe, ai i kishte bindur njerëzit e afërt se koka e tij mund të shfaqej dhe në ato monedhat e vogla prej bakri me të cilat blije vetëm një bukë.
Ishte dita e parë e qarkullimit të monedhave të reja kur mbreti i kënaqur pa më budallanë e mbretërisë. Ai ishte një budalla i bindur, por ishte aq budalla sa çdo punë e bënte mbrapsh, prandaj nuk e detyronin të bënte angari, ishte aq budalla sa nuk kishte fituar kurrë në jetën e tij një monedhë të vetme.
Mbreti u ftillua se nuk mjaftoka të kesh shtetas të bindur, se ja, qënkësh një budalla të cilit ai nuk kishte se çfarë ti merrte, prandaj ju tha këshilltarëve: “Unë kujtoja se dhe më i fundit rob i tokave të mia do të jepte diçka për monedhat e reja dhe mbushjen e thesarit por ky budallai këtu ndihmon vetëm në zbrazjen e hangarit.”
Këshilltarët i zbërthyen shpejt e shpejt në kokat e tyre të ditura fjalët e mbretit dhe e gjeten një zgjidhje: budallai i bindur të varte në sheshet e mbretërisë pirografitë në dru të monedhave që ishin aq të mëdha sa çdo gërmë në to dallohej dhjetë hapa larg. Mbreti pranoi, por ngaqë kjo punë kishte të bënte me kokën e tij nuk e mendonte këtë si punë angari. Prandaj urdhëroi menjëherë që budallai i bindur të paguhej me nga një prej monedheve të reja për punën, monedha që mbreti, që ishte mbret i vërtetë, e dinte se shpejt do të hynin andej nga kishin dalë, në thesar; taksambledhësi do t’ja merrte për të shlyer taksat e papaguara gjithë jetën e tij budallaqe.
Kështu, në drejtimin e të dërguarve dhe nën kujdesin e rojeve të mbretit, budallai filloi të varte për tërkuze, [kështu quhet litari i dhirtë, (kështu quhet leshi i dhisë)], pirografitë e monedhave të reja. Njerzit, prej kureshtjes u mblodhën të shihnin pamjet e monedhave të reja. Por ç’të shihnin!? Të tmerruar ata panë se pirografia me kokën e mbretit ishte kokëposhtë, që ta shihje, ububu, duhet ta fusje kokën, upupu; që të shihje stampën e mbretit duhet ta varje kokën majtas, ja - kështu; që të shihje kështjellën e mbretit duhet ta varje kokën djathtas, ja - ashtu; dhe kur flamuri i mbretit ishte shtrirë në gjendje dorëzimi si kurrë s’kishte bërë vaki, kali i mbretit hingëllinte me të katër këmbët përpjetë.
Të dërguarit e mbretit dhe rojet e batërdisën vëndçe budallain, e lidhën dhe e çuan para mbretit dhe oborrtarëve. Mbreti i gjendur nën vështrimet e të gjithëve dhe ngaqë nuk donte ta prishte gëzmin që i jepnin monedhat e reja, i menduar i tha budallait: Do të gjykohesh para të gjithëve, bëji mbrojtjen vetes për këtë budallallëkun tënd të fundit, përgjigju para gjykatësit.
Madhëri e Përndritur, i nderuar gjykatës, njerëz të mirë, - kështu e nisi budallai mbrojtjen pasi e zgjidhën, duke u gjunjëzuar para mbretit, përkulur më dysh para gjykatësit dhe përkulur kokën para popullit, - përse jam unë fajtor për veprimin tim të sotëm kur këtë faj kam parë ta bëjnë përditë me monedhat e vjetra?
Turma u egërsua dhe ngriti lart kosa e cfurqe. Të gjithë thërrisnin e po të mos ishte dora e mbretit që i ndaloi si pritat lumin pa vërshuar zërat do t’ju kishin mbritur deri këtu e ju kolopuça do ti kishit dëgjuar me veshët tuaj. Gjykatësi ishte ai që pushoi i fundit së rëni çekiçit prej druri dhe kur fjala e tij “qetësi!” flutroi si një pëllumb në një shesh të boshatisur urdhëroi budallain: Këtu po gjykohesh ti. Leri të tjerët dhe sqarohu ç’të tha mendja kur i vure monedhat e reja ... ashtu si i vure.
Po mirë – tha budallai dhe nxorri nga xhepi monedhat. Sa të shndrtishme! Sa të reja! Budallai pa njërën prej monedhave nga të dy anët, e shtyu me gisht mbi tavolinën e gjykatësit dhe foli: të parën vura këtë me kokën e mbretit. Pastaj vura këtë me stampën e mbretit – dhe ai shtyu dhe monedhën tjetër drejt gjykatësit. Kështu bëri dhe me dy monedhat e tjera dhe pastaj ju drejtua gjykatësit: Si e shikon me sytë e tu gjykatës i nderuar unë nuk kam bërë asnjë faj. Njerëzit në turmë pyesnin njëri tjetrin të habitur. Ç’budallallëk ishte ky që sapo panë. Vetë mbreti u afrua të shihte monedhat. Budallai në një anë, gjykatësi në anën tjetër, mbreti në mes. Mbreti pa atë që kishte parë kaq herë, monedhat e tij në një rend të çfardoshëm dhe një “Aa!” e madhe me një të vogël përdore i shpëtuan prej gojës. Drejtoi gishtin drejt budallait dhe e pyeti: Mos ti do të thuash...?
Po Madhëri e Përndritur, atë dua të them. – tha budallai.
Thuaje ta dëgjojnë të gjithë. – urdhëroi gjykatësi.
Koka e mbretit në monedhë është drejt ngado që ta shohësh. – tha budallai për gjykatësin ndërsa sehirxhinjve ju tha: provojeni me monedhat tuaja.
E kështu, njerëzit panë se në pëllëmbë të dorës koka e mbretit të tyre të lavdishëm ishte drejt sido që të ndodhej, se ata nuk kishin pse të shtrembëroheshin për ta parë, nëse nuk shihnin dorën e ndonjë borxhliu të vjetër. E po kështu, gjykatësi pa se monedhat që i la budallai duhet të shkonin në arkën e mbretit për shpenzimet e gjyqit dhe ndërsa shpalli se budallai nuk ishte fajtor e pyeti në kishte ndonjë ankesë.
Vijnë dhe shkojnë – tha budallai moskokëçarës dhe askush nuk e pyeti cilat.