Klubi i Juventusit.

[ElMajico]

Edhe ca se thot Klubi Juventus pse skena te drejt.

Ti po pate fuqi shkruj sa te dush ste ndalon njeri po mos hajde na thur lavdi ktu te shtepia jone...

Ti po deshe mund ta nderrosh edhe stemen aty e te kthehesh me Juven,por duhet te besh kerkese te Shtabi I Pergjithshem Juventin

Kontakto me Zebronen se ai merret me te penduarit...

[niku-nyc]

Ti po pate fuqi shkruj sa te dush ste ndalon njeri po mos hajde na thur lavdi ktu te shtepia jone...

Ti po deshe mund ta nderrosh edhe stemen aty e te kthehesh me Juven,por duhet te besh kerkese te Shtabi I Pergjithshem Juventin

Kontakto me Zebronen se ai merret me te penduarit...

Deri sot na keni ardh tek forumi kur ka qen per Milanin ne neshjet e Champions dhe keni ber nam por ska renci ku shkruet njesoj eshte.

[zebrone]

ahahahahahahahhaha

[Davius]

ElMajico dhe zebrone cka i beni nikut ju more, doni t'a ktheni kah Juventusi a? hahahaha sa kam qeshe me ate postimin kur kishte thene "

Kontakto me Zebronen se ai merret me te penduarit...

Jo more niku te mire e ka ekipin, por une vajhalli se kam humbur pa nam pa nishan si thuan pleqte. hajdeni te bejme nje sondazh me cilin ekip te kapet do me duhet te le Spanjen te hudhen kah Italja me Interin, Milanin ose Juven, do me pranoni ju ne kete mes

Suksese Juve edhe pse ju kam zili pse ma rrehet Realin por cka me bere futbolli ka edhe fitues edhe humbes por shohim e bejme vitin tjeter...

[ElMajico]

Ehh more Davius kampionati italian eshte me i bukuri ne bote pa dikutim,ndoshta jo loje e bukur por ne kompleks mbetet me i miri.

Padiskutim eshte me i perfoluri,me i forti ku kampionati zgjidhet ndeshjen e fundit,ku skuadra si Roma pretendente per kamiponat ruhen nga seria B,skuadra si Fiorentina qe kane arritur deri ne C4.Pra kompleksi dhe paparashikueshmeria e bejne te mrekullueshem...

Sa per zgjedhjen tende je i mirepritur midis nesh pa kerkese fare,pastaj ne jemi ekipi qe ju ka nxjerre jashte keto 2 vjet nga Champions...besoj se tani ke me pak dyshime ne zgjedhjen tende...

P.S Faleminderit( e di vete ti )

[zebrone]

Ahahahaha jemi kampiona kote nuk thone "Zonja e vjeter".
Ja ju e shikoni vete juventusi rrafi milanin brenda dhe asnje pjestar i stafit nuk po mburret per rrafjen e milanit,perkundrazi ato thone qe kampionati akoma ska mbaruar dhe duhet te luftojme deri ne fund.
Pa mendoni ca do ishte bere po te kishte fituar MILAN?
Do kishin filluar festimet qe ate dite per fitimin e kampionatit,do kishin marre kot si pushka e jevgut...
Ja kush e ben krahasimin midis milanit edhe juves......

[SKAI]

Ahahahaha jemi kampiona kote nuk thone "Zonja e vjeter".
......

Zer ato me dore dhe mos ndill tercllek!!!!!!

[zebrone]

uuuuuuuuuuuu prap ma mori te keqen milani uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Urime Urime milanista mos e rruni timin tani se e keni fitu kampionatin...!

[BlueBaron]

Moggi, Mbreti Mida i futbollit, e lë veten të përshkruhet si djall. "Mund të të vijë për mbarë" ...


Nga të gjitha nofkat që i kanë ngjitur, ajo që i përqaset më mirë është "Lucky Luciano". Sepse është me fat. Pastaj "Big Luciano" nuk është mirë, sepse është një tjetër me këtë nofkë dhe "mbret i tregut" i ngjall krupën: është denigrues. Si të gjithë njerëzit që kanë ardhur, që i janë ngjitur pushtetit duke filluar nga shkalla më e ulët, Luciano Moggi urren që të denigrohet: "Jam Drejtor i Përgjithshëm i "Juventus", jam një anëtar i këshillit administrativ, jo më njeriu i traktativave, edhe pse tregu futbollistik është bërë një aspekt margjinal në botën e topit". Natyrisht, Lucky Luciano asnjëherë nuk mund të merret me diçka që është jothemelore. Tek "Juve" menaxhon gjithçka, duke i dhënë llogari ekskluzivisht Antonio Giraudo. Tani vlen pak edhe gjykimi i Roberto Bettega, i dërguar nga zotërinjtë e Torino në kryesinë e G14, klanit të klubeve më të fuqishëm të Europës, ata që do të donin një futboll krejtësisht për veten dhe vetëm për ta, ata të Superligës europiane, për t'u luajtur ndoshta edhe vetëm për televizionet, aq sa për publikun e stadiumit kush po e çan kokën. Televizioni të shpërblen, njerëzit në shkallët e stadiumit maksimumi bëjnë zullume. Pra, Luciano Moggi. Luciano Moggi dhe jeta e tij që është historia e një njeriu të suksesshëm, të arritur me çdo mjet ku pak arrijnë, që duket pak, por kur e bën, e bën sepse zëri i tij vlen. Që ka miq sa të duash, por edhe armiq me hordhi. Është historia e një tipi të uritur për pushtet që pasi e ka kapur atë, nuk ka ndërmend ta lëshojë, e një njeriu që nuk pendohet kurrë, por bën të pendohen të tjerët, bile edhe pse kanë lindur, nëqoftëse i zënë rrugën. Për miliona italianë, ai do të ishte në gjendje të pilotonte një kampionat nga fillimi deri në fund, për të gjithë ata që bëjnë tifozllëk për skuadrat në të cilat ai ka punuar, ka qenë Zotëria, sot është Demoni. "Shumë më kanë paraqitur si djall dhe unë i lë të qetë, sepse shumë njerëz kanë frikë nga djalli dhe kjo mund të të vijë për mbarë". Çfarëdo akuze që t'i bëhet, Moggi e gjen mënyrën që ta hedhë poshtë: ndërron diskutim, kundërsulmon, nxjerr precedentë ose më thjesht, largohet. Sepse nëqoftëse dëshiron të flasësh me të, atëherë duhet t'u përmbahesh rregullave të tij. Është sikur të kishte një skeptër me të cilin vendos se çfarë është e drejtë dhe çfarë është e gabuar sipas rrethanave. Duhet të jetë një trashëgimi e së kaluarës së tij, dhe Luciano që nuk ishte Lucky dhe që fitoi një konkurs në Ferrovie dello Stato (kompania shtetërore italiane e hekurudhave, shënimi im): shkoi në Civitavecchia, me grua dhe fëmijën e parë. Zbriste në breg të detit, ai që ishte lindur në kodër në Senese të Monticiano-s. Ishte viti 1962, ishte 25-vjeçar. Vendi i punës ishte asistent në stacionin hekurudhor. Praktikisht ishte një lloj fatorino, një punëtor i thjeshtë krahu që bënte atë që duhej sipas momentit. Me sa duket, Luciano i ndodh shpesh të merret me telegrafin: me alfabetin mors duhej t'u shkruante makinistëve udhëzimet e shefit të stacionit. Midis fundit të '60 dhe fillimit të '70, një konkurs tjetër. Në valle posti i kreut të menaxhimit, domethënë i zëvendësit të shefit të stacionit. Rroga 100 mijë lireta. Moggi e fitoi dhe i takoi biletaria. Është për t'u imagjinuar me atë zë hundor prapa një sporteli, duke marrë urdhëra nga udhëtarët, pritur kontestimet, u rimbursuar prerjet e gabuara. Shumë më e lehtë të mendosh se është ai që u tregon pasagjerëve se çfarë të bëjnë: Ti merr trenin direkt për Roma, ti shko drejt Grosseto-s! Por në të vërtetë thuhet se shefi i menaxhimit, Moggi, ishte një tip besnik dhe i kënduar. Legjenda e do që njëherë ka vënë kapelen për të zëvendësuar shefin e stacionit dhe të bëjë të niset një lokomotivë. Është legjendë, pikërisht, gjithmonë e hedhur poshtë nga vetë Luciano dhe nga kolegët, ndoshta pse një shef menaxhimi nuk do të kish mundur ndonjëherë ta niste trenin pa qenë i liçensuar. Miti është ushqyer nga një nofkë tjetër, e para "Lopatëz". Moggi, punonjës hekurudhash, zgjati deri në fundin e viteve '70, kur zgjodhi të largohej duke përfituar nga një prej pensionimeve të parakohshme. Në moshën dyzetëvjeçare, Luciano ishte një i pensionuar -fëmijë, preu biletën e fundit për veten e tij, për të bërë me kohë të plotë që bënte për gjysmë shërbimi falë bonuseve kilometrikë për punonjësit e FS, vëzhguesin e talenteve futbollistike. Bota e topit e persekutonte prej kohësh. Kish luajtur si mesfushor në Akragas të Agrigento-s, me teknikë të pakët dhe zero rezultate. Bëri edhe një provim tek "Juventus": "Isha i dobët, por më shërbeu". Kontaktet e marra në këtë rast, Moggi i përdori për të filluar karrierën që e ka shpënë në majë. Në fillim ishte një vajtje-ardhje e vazhdueshme: fusha, ndeshje, skedina, sinjalizime. Vërtitej lart e poshtë nëpër Itali në kërkim lojtarësh për t'u shikuar, gjykuar dhe propozuar. Në këtë fushë ka qenë gjithmonë një fenomen. Tek Juve çoi Paolo Rossi, Gaetano Scirea, Franco Causio, Sergio Brio, Claudio Gentile.


Një specialitet tjetër janë gjepurat.

Siç e ka pranuar vetë, Lucky Luciano është një tregues gënjeshtrash shumë i madh: "Në futboll duhet të thuash gënjeshtra nga mëngjesi deri në mbrëmje". Atëherë i rreshton njëra pas tjetrës, por edhe kur është i sinqertë, është zakon i përgjithshëm ta gjykosh si sajim. Aq është për t'u përjashtuar, sa ai mund të tregojë të vërtetën. Kështu Moggi është i vetmi që ka luksin e konkludimit të aferave që duken të pamundura dhe ndoshta në sekondën e fundit apo të të sigurojë se nuk do të shesë, nuk do të bëjë marrëveshje, përjashto pastaj që të hedhë poshtë veten dhe të gjithë botën një minutë më vonë. Gjithmonë ka vepruar kështu, qysh kur rrethi i madh i topit e ka transformuar në një personazh dora-dorës gjithnjë e më të rëndësishëm, deri sa të ndjehet mbret, dominuesi, numri një dhe deri sa të bëjë të mendohet se ai, me atë puro alla Chicago e viteve '30, është buratini që manovron barrakën dhe përzien biletat për suksesin. Çdo herë që dikush i bën të ditur pushtetin e tij, Moggi përgjigjet se "më sulmojnë sepse fitoj, sepse më individualizojnë si e keqja, por unë di vetëm të bëj mirë punën tonë. Ndoshta është kjo që më kanë zili. Më thonë se ndjehem padron i gjithçkaje, por unë nuk jam as në shtëpinë time". Në moshën 68-vjeçare, Luciano Moggi ndjehet një njeri i mirë, megjithëse duke e ditur se në futboll të mirët nuk ekzistojnë dhe nëqoftëse ekzistojnë, nuk janë fitimtarë. Ndjehet mirë ai që kur ndonjë lojtar nuk sillet siç duhet, është i aftë që ta ngjisë për muri. Mbi të gjitha e urdhëron që të mbajë parasysh gjatësinë e flokëve, vëthët dhe tatuazhet. Pastaj nëqoftëse flet kot apo e ngre lart goditjen lidhur me rinovimin e kontratës, është i aftë të të bëjë të zi. Disa vjet më parë e revoltua Mauro German Camoranesi. Në vigjilje të sezonit 2003-2004, italo-argjentinasi i kërkoi Juve një rregullim rroge: merrte 600 mijë euro, shoqëria i ofroi dyfishin. Ai kërkoi një përpjekje të mëtejshme deri në 2 milionë euro. Traktativa zgjati gjatë, ditën e fillimit të grumbullimit juventin në Chatillon, Camoranesi arriti në orën 17.15 kur takimi për të gjithë ishte brenda mesditës. Justifikimi qe në një vonesë në fluturimin e ardhur nga Buenos Airesi nëpërmjet Parisit, kurse në realitet qe një tentativë për ta vënë klubin nën tension. Moggi përpara mikrofonëve të gazetarëve dhe telekamerave la të kuptohet trajtimin që do të kishte lojtari: "Ka vetëm një mungues pa arsye dhe ai është Camoranesi, i cili nuk e ka konsideruar oportune të na informojë, se ishte grumbullimi i "Juventus". Do të thotë se do t'i mësojmë sesi sillet në shtëpinë e të tjerëve. Do ta kuptojmë se ne jemi punëdhënësit dhe ai është punëmarrësi. Jo vetëm kaq, sepse në këtë pikë premtimet e bëra nuk vlejnë më. Tani Camoranesi duhet të demonstrojë sesa vlen si njeri dhe, duke e zgjatur këtë qëndrim, është i lirë të kalojë në një shoqëri tjetër". Në fund ka qëndruar, me rregullimin e rrogës, por edhe me 50 mijë eurot e derdhura menjëherë klubit, gjoba për vonesën. Nuk dihet se përse ndjehet kaq mirë Moggi, që më pas është për lojën e tij të preferuar, të quajtur scopone: "Kërkoj gjithmonë të kem një pikë, që të spiunojë letrat e kundërshtarëve". Lidhur me një truk të supozuar pune, një herë Luciano përfundoi nën hetim. Në atë kohë ishte Drejtor Sportiv i Torino të Gian Mauro Borsano. Shoqëria kishte një zakon të pëlqyeshëm, vinte në dispozicion të arbitrave përkthyes-hostes përpara ndeshjeve europiane të luajtura në shtëpi. Dikujt, ndoshta tepër keqmendues, deshi të hetojë. Çështja u arkivua. Në jetën e tij nuk ka qenë rreziku i vetëm që i ka ndodhur. Ka jetuar sezonet e topit italiane të tridhjetë viteve të fundit, duke qenë gjithmonë protagonist dhe gjithmonë në qytete të komplikuara. Kur ishte akoma vëzhgues, presidenti i atëhershëm i Roma, Gaetano Anzalone, deshi t'ia vinte përkrah Nils Liedholm. Ishte viti 1976, në kryeqytet solli Roberto Pruzzo, qendërsulmuesin e titullit kampion 1983. Por Moggi nuk ishte akoma lart. Me ardhjen e Presidentit Dino Viola u transferua në bregun tjetër të lumit Tiber, tek Lazio. Dy vjet më vonë, në vitin 1982, zbarkoi në Torino. Në vitin 1987 mbërriti në Napoli, me të Kupa UEFA 1989, titulli kampion dhe Superkupa italiane 1990. Ishte Napoli i Maradona, që më pas do të bëhej ai i Zola. E zbuloi ai djallushin sard, shkoi ta merrte në Sassari, vetëm për 480 milionë lireta. Ndoshta afera më e bukur dhe më e rëndësishme në karrierën e tij. Menaxhimi i vështirë i Maradona çoi në divorcin me Presidentin e Napoli Calcio, Corrado Ferlaino, në vitin 1991, kur Moggi u kthye në Torino si Drejtor i Përgjithshëm. Atje, epoka e Këmbëve të Pastra, e cila ndiqte në gjatësi vale Duart e Pastra, por nuk arriti të gjente një fajtor të vetëm. Nga Torino tek Roma dhe më pas, nga viti 1994, tek "Juventus". Familja e Agnelli nuk e pëlqeu shumë ardhjen e tij, avokati Gianni pyetjes iu përgjigj se "stallieri i mbretit duhet të njohë edhe hajdutët e kuajve". Referim i gjetur duke parë se, përveç asaj të futbollit, bota e hipizmit ka qenë gjithmonë pika tjetër e dobët e Moggi. Në ambient ka kontakte dhe ka investuar, me suksese më të vogla se ato të topit: "Një herë, një ortaku im u ndodh përballë një zgjedhjeje: të blinte Varenne apo një kalë tjetër. Zgjodhi të dytin". Ka qenë hera e vetme që Moggi nuk ka qenë me fat dhe që nuk ka fituar asgjë.


Në Torino ka fituar praktikisht gjithçka.

Në të vërtetë, tek "Juventus", gjatë 11 viteve, ka fituar praktikisht gjithçka: 5 tituj Kampionë, 1 Kupë Italie, 4 Superkupa Lige, 1 Kupë Kampionesh, 1 Interkontinentale. Shpesh, mes polemikash. Si në të famshmen "Juventus"-"Inter" të vitit 1998, atë të penalltisë së mohuar Ronaldos. Dashakeqësit e zakonshëm vunë në lidhje miqësitë e Moggi me disa personazhe të pranishëm atë të dielë në tribunën e stadiumit përkrah caktuesit të arbitrave Fabio Baldas, i cili kish zgjedhur Ceccarini për ndeshjen vendimtare. Insinuata edhe për çështjen GEA, shoqërinë e prokurorëve sportivë ku komandon Alessandro, i biri Luciano, dhe kanë interesa edhe pinjollët Cragnotti, Geronzi, Calleri, De Mita, Tanzi e Lippi. GEA di Moggi jr. shpesh bën afera me Juven e Moggi sr., por njëkohësisht bën traktativa me të gjitha klubet. Ndoshta në ndonjë drekë Krishtlindjeje del jashtë ndonjë traktativë. Ndoshta jo, duke parë që askush nuk ka mundur të gjejë objeksione për ngjarjen. Gjithsesi, për argumentin Luciano është i përgatitur: "GEA punon më mirë se të tjerët dhe mua më pëlqen të bëj traktativa me ata që dinë të punojnë. Nuk ka asgjë të parregullt. Ka një statut. Unë e respektoj, im e bir e respekton. Ka mijëra shoqëri të tjera të ngjashme me GEA-n për të cilat nuk flet asnjë dhe e dini përse? Sepse punojnë keq". Asnjë problem për të dhe dyshimet nga ana e të tjerëve. Saktësisht si në çështjen e dopingut bardh e zi. Moggi e ka jetuar nga fillimi deri në fund periudhën e procesit kundër klubit të tij, duke bërë gjithmonë zëdhënësin në momentet kritike, duke filluar nga deklaratat e para të Zdenek Zeman. Kur ndjehet i akuzuar, Moggi nuk përmbahet: Vitin e kaluar, Franco Dal Cin kërkoi ta tërhiqte në mes të skandalit lidhur me partitë e trukuara. Luciano replikoi: "Duke parë karrierën e Dal Cin, për mua fjalët e tij vlejnë më pak se ato të Jimmy il Fenomeno. Gjëja e vetme e mirë që ka bërë në karrierën e tij është se i kanë dhuruar një skuadër futbolli". E quajti Jimmy il Fenomeno, duke e identifikuar me protagonistin një çikë budalla të komedive alla italiane të viteve '80. Edhe me Franco Sensi përfundoi në një zënkë verbale, për të gjetur më pas në mos një miqësi, të paktën një tolerancë në emër të Padre Pio. Për të bërë paqe, presidentit të AS Roma i ka dhuruar pikërisht një portret të shenjtorit të tij referues. Në San Giovanni Rotondo ka mbetur i goditur: "Jam thellësisht i tërhequr nga figura e fratit të Pietrelcina, në një periudhë të caktuar më ka ndodhur një gjë e veçantë: kudo që shkoja, ndodhesha përballë imazhit të tij". Feja, thotë Moggi, është e rëndësishme në jetën tënde. Ashtu si familja, duke filluar nga bashkëshortja Giovanna. Kohën me të e kalon në shtëpitë që ka blerë: një në Monticiano, një në Napoli, një në Roma, një në Torino. Kur kthehet nga puna, një prej argëtimeve më të preferuara për të kaluar kohën janë arbitrat. Një pikë fikse. Sepse me historinë e zakonshme se në top atë që thua sot, nesër e kanë harruar të gjithë, Moggi ndryshon version çdo herë. Kështu fillimisht arbitrat janë të paprekshmit, të keqpaguarit që akuzohen gjithmonë se janë projuventinë kur në fakt nuk është e vërtetë; pastaj janë të çmendur, të tërbuar që lejojnë të luhet një ndeshje në një pishinë, siç bëri Pierluigi Collina në Perugia. Natyrisht që varet vetëm nga trajtimi që i rezervojnë skuadrës së tij. Një ditë u paraqit me një dosje lidhur me të gjitha gabimet e supozuara të pësuara nga "Juve", gjë që ndershmërisht ishte shumë për këdo. Ai është gjithmonë njeriu që mban profilin e ulët për të tjerët: "Drejtuesit duhet të ndëshkohen ashtu si tifozët kur egërsojnë shpirtrat". Por, kur duhet, është i pari që hipotezon komplote. Qoftë me një batutë. Si ajo lidhur me arbitrin Ivanov që do të arbitronte ndeshjen kundër Liverpool në Champions League: "Me Chelsea e kualifikuar nuk ka qenë e bukur zgjedhja e një arbitri rus". Tani, armiku i tij është televizioni. Prova televizive që ka gozhduar Ibrahimovic, e ka bërë të tërbohet: "Kampionati nuk mund të vendoset nga regjizorët". Diçka nuk funksionon nëse është e vërtetë që pikërisht "Juventus" e "Milan" ia kanë shitur shpirtin televizionit dhe Moggi ka qenë dakord. Tekstuale: "Duhet të mësohemi me idenë e stadiumit virtual. Ky është biznesi ynë". Dukshëm që ka ndryshuar mendje dhe kushedi ndoshta do t'ia arrijë t'i ndryshojë mekanizmat e provës televizive. Me miq dhe pushtet mund të bësh gjithçka. Atij tashmë i ka ndodhur. Në Napoli i vodhën motorrin, i cili u kthye menjëherë sapo hajdutët lexuan emrin e tij në patentën e qarkullimit. Akoma më mirë në tetor të vitit 2002, kur një sipërmarrësi italian i merret pasaporta në Tripoli. Për dy javë peng i regjimit të Gheddafi. U interesua edhe Presidenca e Senatit, pa rezultat. Njeriu në fjalë quhej Arnaldo Guidotti nga Viareggio, kontaktoi Marcello Lippi, Moggi që i telefonoi al Saadi-t, djalit të Kolonelit. Mëngjesin tjetër, Guidotti ishte në shtëpi.

[ElMajico]

JUVE JUVE ALEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE

JUVE JUVE ALEEEEEEEEEEEEEEE....