Gjergj Kastriot Skënderbeu

[land]

.....
.................................................. .................................................. ...............
NUK BEHET FJALE PER RELIKE,POR KJO ESHTE LETRA QE FERDINANDO I DERGON KASTRIOTIT J.R KU I OFRON MBOJTJE NEN MBETERIN E NAPOLIT DHE TRANSFERIMIT TE SHPURES DREJT ITALISE.

EncounterAl eshte ngaterruar nga ajo fjala relicta e cila nuk ka te beje me relike por me largimin.

por dhe ti je ngaterruar, ka te beje me letren e Papa Pius te dyte.

carissime in christo fili salutem etc. nobis orator dilecti filii nobilis viri georgi castrioti subditi tui desiderium quo ad presens tenetur albania relicta; transeundi in regnum napolitanum ad tuam defensionem. merita in eum clarie memorie patris tui et tua grate comemorans. nos autem credentes hunc eius adventura posse magnam vtilitatem rebus tuis prestare non solum propter fiden que in illo precipua est sed propter egregium eius animum quem in bellis semper osten
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
shpetimi tek krishti, biri im te pershendes etc. eshte domethenese deshira juaj qe subjektet e djemve fisnike(pra ka te beje me shpuren, shenimi im) e te dashur te Gjergj Kastriotit ne Shqiperine e tanishme duhet te largohen, te kalojne ne mbreterine e Napolit ne mbrojtjen tuaj. brilante jane meritat e tij ne memorjet e atit tuaj dhe tenden ....etc etc

[EncounterAL]

Kjo eshte skeda e Muzeut:

http://www.culture.gouv.fr/public/mi..._1=05120009460



=========== Skeda e vitit 2002 ===========

Titre Scandrebec, roi d'Albanie

Auteur/exécutant
REMBRANDT (peintre, dessinateur, d'après) ;
DAVID Jérôme (graveur) ;
MARIETTE Pierre II (éditeur)

Précision auteur/exécutant
REMBRANDT : Leyde, 1606 ; Amsterdam, 1669 ;
nationalité : Hollandaise
DAVID : Vaudoy-en-Brie, 1590 ; Paris, 1663
MARIETTE : Paris, 1634 ; Paris, 1716

Millésime création/exécution 1637 ; 1655 ; 1691

Historique
Feuille appartenant à la suite des "Bustes de Philosophes et de Rois" comprenant 36 pièces en hauteur (21 d'après Claude Vignon, 11 d'après Rembrandt et 4 d'après Padovanino) numérotées 1-36 et gravées principalement par Jérôme David, publiée à Paris chez Pierre II Mariette, Aux Colonnes d'Hercule (1655-1691) [1ère édition : Paris, François Langlois dit Ciartres, 1637] ; La suite comporte au moins 3 états, et non un seul comme le note Paola Pacht Bassani § 1992, pp.284-293 : - 1er état : excudit de François Langlois dit Ciartres - sans numérotation - 2e état : excudit de François Langlois dit Ciartres - avec numérotation 1-36 - 3e état : l'état décrit [excudit de Pierre II Mariette - avec numérotation 1-36];Loire, p.168 : "Il est vraisemblable que David ne fut que l'un des graveurs d'une entreprise commanditée par Langlois qui consistait à reprendre, d'une manière probablement frauduleuse, et en la faisant " compléter " par Vignon, une série d'effigies de philosophes gravées d'après Rembrandt. Quant aux quatre feuilles d'après Padovanino, il est plus difficile de déterminer leur origine ; on pourrait imaginer que David ait rencontré ce peintre au cours de son séjour en Vénétie, et qu'il se serait attaché, après son retour en France, à reproduire des dessins confiés ou adressés par le peintre italien. " ; Loire, p.168 : " Il [Mariette] précise que " la plus grande partie est gravée par David : ce sont surtout celles de Vignon : il se pourroit que les autres soient d'un autre graveur ". de fait, la signature de David n'apparaît que sur sept des planches d'après Vignon, tandis que l'inventaire après décès de Madeleine de Collemont, femme de Pierre II Mariette, dressé le 12 mai 1664, mentionnait " les 36 testes de Philosophes de Vignon par David, Couvé... " ; ce dernier patronyme désigne certainement Jean Couvay (vers 1606 ? - vers 1675/1680), qui aurait gravé plusieurs pièces de la suite. " Loire, p.168, note 82 : " Mariette, Notes manuscrites, IX, fol.146. selon Pacht-bassani (op. cit., 1992, p.285), la suite avait été publiée par François Langlois après octobre 1634, lorsqu'il fut reçu maître-libraire, et avant 1637, puisque la mention de sa nouvelle adresse, rue Saint-Jacques, " aux Colonnes d'Hercule ", n'apparaît pas sur les feuilles. En fait, la participation de David à cette entreprise ne saurait être antérieure à son retour en France en 1637. " ; voir aussi : Godefroy de Bouillon, roi de Jérusalem (TH.99.15.2176), Geoffroy de Lusignan, dit à la grand dent (TH.99.15.2177), Le Grand Tamerlan (TH.99.15.2178), Cyrus, roi de Perse (TH.99.15.2179), Atabalipa, roi du Pérou (TH.99.15.2180), Socrate (TH.99.15.2181)


Mesures
H. à la cuvette en mm 209 ; L. à la cuvette en mm 178 ;
H. du montage en mm 500 ; L. du montage en mm 326

Lieu de conservation
Nancy ; musée des beaux-arts
Musée de Franceau sens de la loi n°2002-5 du 4 janvier 2002

Statut juridique propriété de la commune ; donation ; Nancy ;
musée des beaux-arts

Date acquisition 1999
Anciennes appartenances Anonyme
Numéro d'inventaire TH.99.15.2182
Bibliographie
"Claude Vignon en son temps", actes du colloque international de l'université de Tours, 28-29 janvier 1994, sous la direction de Claude Mignot et de Paola Pacht Bassani avec le concours de Sylvain Kerspern, Klincksieck, 1998. (Loire, pp.168-169.)Weigert (Roger-Armand), Inventaire du fonds français. Graveurs du XVIIe siècle, t.III [Chauvel - Duvivier], Paris, Bibliothèque nationale, 1954. (IFF 72-111.)Herman Sandrine, Estampes françaises du XVIIe siècle. Une donation au musée des beaux-arts de Nancy, Editions du CTHS, Paris, 2008 (n°683.7., p.209)
Copyright notice © Nancy, musée des beaux-arts, © Direction des musées de France, 2009
Crédits photographiques © Nancy, musée des beaux-arts
=====================================

[yllbardh]

Letërkëmbimi i Sulltan Muratit dhe Skënderbeut më 1444

“Murati, Perandor i turqve dhe Princ i Lindjes, ty, Skanderbeg, njeriu ma mosmirënjohës në botë. Nuk mund të përshëndes as më shum as pak, duke qenë se ti u bane anmik për vdekje i kunorës sime, ndërsa të rritsha me dashuni, si të ishte biri im, duke u mundue gjithmobnë për me të nderue e me të ngritë në pozita të mëdha e të nalta, siç baj me miqtë e më dashamirët e mij. Ti u rebelove e më ke shkaktue shumë dame, siç e di vetë dhe siç është njohur nga bota mbarë. Unë nuk mund ta marrë me mend se si shkoi kjo punë; ndofta për fatin se nuk ta ktheva shtetin prindëror ose pse ti gjithmonë ke pas qëllim që të mohosh fenë e Profetit Muhamed dhe të kthehsh (siç ke veprue) në fenë kristiane, për të humbë shpirtin tand.
Por s’ka dyshim, se po ta kisha ditë dëshirën tande, do të kisha ba gjithçka ti dëshroje, sepse ti e di mirë (siç shpesh të kam thanë) që unë kam dëshirue së tepërmi me të plotësue çdo kërkesë. Unë jam përpjekë me të dashtë ma shumë se këdo tjetër të oborrit tim, për virtytet e tua të rralla. Duke e ditë ti, se unë brenda pak ditësh do ta ktheja shtetin atnor, e duke e ditë se nuk do ta mohoja fjalën e dhanë, ti je sjellë kundër detyrës sate, duke u rebelue, veprim për të cilin meriton qortim të madh dhe dënim të rreptë, pra meriton mërinë dhe mohimin tim.
Nga ana tjetër, duke pas parasysh veprat e tua të lavdishme që në të kaluemen (duke qenë në shërbimin tim) i ke krye për mbrojtjen dhe dhe naltësimin e shtetit tim, duke i shërbye besnikërisht kunorës sime, pothuaj s’jam i detyruem ta zbus inatin, që me të drejtë më ka pushtue ndaj teje. Duke pas vendosë me veprue kështu, të them se due, që pas faljes sime, të vlejnë ma tepër shërbimet që kam pas prej teje, për me të shpërblye (që nga ana ime nuk do të mungojë) se sa hakmarrja që duhet të përdorsha ndaj teje për mungesat e tua, meqense u rebelove ndaj meje pa asnjë arsye dhe që shkaktove aq damtime ndaj meje dhe ndaj njerzëve të mi.Prandaj ta dish se ti mund të sundosh mbi shtetin tand, që të përket si trashëgim, por me një konditë, që të më rikthesh atë pjesë të Shqipnisë që kam përfitue nga tjetërkush dhe jo nga prindi yt, të cilën, kundër çdo të drejte, ma ke marrë e përvetësue. Të them që ti të ma rikthesh, përndryshe betohem në Zotin, Profetin Muhamed, në shpirtin e babës tim dhe aftësinë dhe forcën e shpatës sime, që do ta përdor kundër teje, për me të dëbue nga ai vend për inatin tand. E në qoftë se do të shpëtoshë gjallë, do të detyrohesh që të shkosh lypsar nëpër botë. Ti e di se unë mund ta ngrej një ushtri prej 150.000 vetësh, ndërsa ti ke pak ushtarë e nuk je në gjendje të më përballojsh. Këtë po ta them sepse nuk due me ta bë të keqen. Të kam paraqitë të mirën dhe të keqen. Ty të takon tani me zgjedhë si të kesh qejf dhe për këtë mund t’i besosh ambasadorit dhe shërbëtorit tim Hajredinit, i cili do të flasë gojarisht në emën tim për gjithçka, sipas porosisë sime.Në Adrianopol më 16 Qershor 1444."


“Gjergj Kastrioti, i quejtun Skanderbeg, Princ i Shqiptarëve, i çon të fala të shumta Sulltan Muratit, Princit të Turqve dhe Perandorit të Lindjes. Prej shërbëtorit dhe ambasadorit tand, Hajredinit, e mora letrën që më kishe nisë, ku fillimisht ti më thoje se nuk mund të më jepshe as shumë dhe as pak të fala, sepse unë të qenkam rebelue dhe sepse unë të paskam ba (siç thue) shumë dame. Po të përgjigjem: megjithëse, çdo gja që kam ba kundër teje ngjan sikur të jetë ba prej ndonjë anmiku, të them, se çdo herë që ti do t’i shikosh punët me synin e arsyes, në këtë rast, se çka e sa asht krye prej meje unë gjykoj se jam tregue (jo anmik) por shumë mik.Për këtë, them, se asgja nuk do të t’ishte e vështirë të bahej, të cilën unë të mos e bajsha, por që të mos ishte kundër vullnetit të Zotit. E për sa thashë, duhet të bindesh, ngase unë pretendoj të jem mik. Por në qoftë se ti ankohesh se unë kam rifitue lirinë time, me shtetin e tim eti, gabohesh, sepse nuk mendoj të të kem fye, sepse më takon vetëm mue dhe jo ty, dhe jam përpjek të baj çka i takon nderit tim. Në qoftë se turqit, ushtarët e tu, që rrinë në viset e Shqipnisë, erdhën kundër meje që të luftojnë me armë në dorë, a nuk ishte e drejta ime me luftue kundër atyne që donin të më sulmonin? E në qoftë se e përvetësova atë pjesë, sepse i munda me trimërinë time, faji nuk është i imi, por i tyne, ose i atij që i shtyni kundër meje. E pse unë kam thye ushtrinë tande, të komandueme nga Ali Pasha, nuk besoj se kam veprue kundër detyrës sime, duke qenë se unë po mbrohesha nga ai që po më sulmonte. Së fundi, në qoftë se unë e braktisa fenë e Muhamedit, e u ktheva në fenë time të vërtetë të Jezu Krishtit, jam i sigurtë që kam zgjedhë anën ma të mirë: sepse tue zbatue mësimet e tij të shenjta, jam i bindun se shpirti im do të shpëtojë dhe jo (siç thue) të humbë. Prandaj të lutem, që për shpëtimin e shpirtit tand, të dëgjosh prej meje një këshillë shumë të mirë. Po të lexosh me kujdes Kuranin, d.m.th., përmbledhjen e mësimeve hyjnore, do të kuptosh se cili prej nesh e ka gabim. Nga kjo kam shpresë se në qoftë se ti do të arrijsh të gjykosh gjithçka drejt dhe të bindesh nga arsyeja, do të pranosh fenë shumë të shenjtë të Krishtenë, e vetmja në të cilën të gjithë njerëzit kërkojnë shpëtim, shpëtojnë, e jashtë saj çdokush tjetër sikterroset. Dhashtë Zoti që ti të pranojsh që të ndriçojë Shpirti i Shënjtë e të vijsh e të pagëzohesh e të fillojsh me jetue si i krishtenë.Gjergj Kastrioti(NJë foto t’a sigurosh…Atëhere, unë, do të kisha kënaqësi me të njoh si Princin ma të madh të Botës e me t’u ba (siç kam qenë) një shërbëtor i mirë dhe mik. Për këtë ti do të bindesh shumë mirë, kur të shikojsh se sa me sinqeritet dhe mirësi unë të ftoj me të shpëtue shpirtin, për lavdinë dhe madhështinë e shtetit tand. Prandaj tuj të thanë, se megjithë se jam përpjek të mbrohem nga ty dhe nga forcat e tua, të mbetem mik, tue të premtue se kurdo që të bajsh atë që të këshillova, pra që të kthehesh i krishtenë, unë do të rikthej jo vetëm atë pjesë të Shqipnisë që ti më kërkon, por edhe gjithçka unë mbaj e kam në këtë botë dhe do të jem gjithnjë shërbëtori yt i mirë. Përndryshe, të jesh i sigurtë, se unë nuk mundem, nuk due dhe nuk detyrohem, për shumë shkaqe dhe aryse, që të pranoj ato që ti shkruen. Kryesisht pse turqit nuk e mbajnë kurrë besën ndaj të krishtenëve dhe janë fqinj të këqinj të tyne, e nuk due që të rrezikoj e humbas atë që Zoti më ka dhanë. Prandaj mos u fodullos për sa më thue që me ta rikthye atë pjesë të Shqipnis që ti u ke marrë të tjerëve e jo babës sim. Ato vise që ti vetë thue se kanë qenë të të krishtenëve, edhe të mos kishin qenë të prindit tim, meqense unë jam një Princ i Krishtenë, më takojnë mue dhe jo ty. Si rrjedhim, asht ma se e volitshme dhe e arsyeshme që nji i krishtenë të zotnojë atë që ka qenë e të krishtenëve (mbasi nuk kanë një Princ të tyne) dhe jo ti, që ke një fe tjetër kundërshtare.Aq ma tepër më takojn mue, sepse i kam marrë me të drejtë e me armë në dorë. Duke qenë se ti don me përvetësue ato që kanë qenë të të krishtenëve, dhe jo të pafeve, duhet të bahesh i krishtenë, siç të lutem e të këshilloj, prandaj përsëri të lutem që të pagëzohesh, përndryshe unë do të përndjek dhe do të jem anmik për vdekje i yti. Shpresoj me rimarrë sa më parë gjithçka që ti ke marrë nga pronat e të krishtenëve e jo që unë me të lëshue një pëllambë tokë. Për sa i përket betimit që ke ba me më dëbue nga vendi im, përndryshe në qoftë se nuk vritem ose nuk kapem, do të jem i detyre me shkue si lypsar, ta diejsh se po të mos isha i krishtenë, nuk do të guxoja me t’u përgjigjë, por tuj iu drejtue fuqisë hyjnore, që mbahet nga Zoti që qeveris gjithë Mbretnitë, gjithmonë do të kënaqem me çdo gja që do të ndodh prej vullnetit të tij dhe do të jem gjithmonë shumë i kënaqun për gjithçka të më vij prej tij, si për të mirë si për të keq. E për sa thue se do të më bajsh fatkeq, të përgjigjem se kam besim e shpresë se do të mbrohem nga forcat e shumta që me të cilat më kërcënon se do të më sulmojsh.Megjithatë duhet ta dijsh mirë se fitorja nuk përcaktohet nga sasia e njerzëve, por përparësisht nga vullneti hyjnor, tue pasë nga ana e vet madhëninë hyjnore dhe të drejtën, pastaj në aftësinë dhe urtësinë e Komandantëve. Në qoftë se deri tani unë i kam tregue ato cilësi, do të besoja se Pashallarët e tu do të kenë informue ma se nji herë. Por të them se as lajkat dhe as kërcënimet e tua, nuk janë të mjaftueshme që të lëkundin shpirtin tim. Asht e vërtetë që, sikur ti të kthehesh i krishtenë, atehere pa tjetër, do t’isha i detyruem me ba gjithçka që ti do të dëshiroje. Megjithatë, i premtoj Madhënisë sate, se nuk do të ndërrmar kundër teje asnjë veprim, pa qenë i ngacmuem dhe i provokuem ma përpara, prej teje ose njerzëve të tu. Juve sa mund t’ju duket e pëlqueshme, përunjësisht ju përfalem. Nga kampi ynë më 14 Korrik 1444”.

Këto letra së pari u përdorën nga Dhimitër Frangu.

[musa2710]

Komunistet shqiptar thone se skenda eshte shqiptar,serbet thone serb se e ema e ka pasur emrin serbe Voisave e shqiptaret voisava jo ali hoxha po hoxh alia

Emri Voisave nuk eshte emer serbe .Emer serb eshte Vojislava per femer dhe Vojislav per mashkull.Madje as emer sllave nuk eshte.
Me te vertete eshte per t'u habitur se si disa komentues pa kurrfare fakti mundohen me e çvleresue figuren e Gjergj Kastriotit-Skenderbeut.Ai ka qene Shqiptar ama i takon tere Evropes per te bemat e Tij.

[detiad]

Rrevista drini.
Per te gjith ata qe ju pelqen turku, LEXONI ME POSHTE DHE SHIHNI SE KUSH ISHIN TURQIT,
DHE NDOSHTA SDO FLISNI KEQ PER HEROIN KOMBTAR GJERGJ KASTRIOT(SKENDERBEU)

Ata që nuk nxjerrin mësime nga e kaluara e tyre, janë të dënuar ta përsërisin atë.

George Santayana

A mundet dikush te thot se si ka mundesi qe shqiptaret ta harrojne kyt genocit dhe shfarosje?
Shum shpejt do i harrojme dhe krimet e serbit dhe grekut.

Fragmente nga terrori osmano-islamik ndaj popullit shqiptar

Viti 1466-1467. Çdo pëllëmbë e tokës shqiptare është mbulur në gjak. Kuçedrat osmano-islamike kanë shkelur në trojet arbnore. Nuk janë kuçedra të zakonshme. Jo, janë kuçedrat e vdekjes që kërcënojnë me shfarosje një popull të tërë. Kuçedrat e zeza përhapen me shpejtësi në çdo anë. Tashmë ato kanë rrethuar edhe foletë më të larta të shqiponjave. Megjithëse kuçedrat e vdekjes kanë gllabëruar tashmë mijëra shpirtra të pafajshëm nga kjo tokë e martirizuar, ato përsëri nuk ngihen me gjakun e shqiptarëve. Të pangopura, vazhdojnë të gllabërojnë trimat në lulen e rinisë. Ngado mbizotëron vdekja, por për çudi askund nuk mbahet zi. Nënat shqiptare nuk janë veshur me të zeza. Ato nuk i vajtojnë bijtë e tyre. Ato luftojnë njësoj si burrat për të mbrojtur atdheun e tyre. Heroinat shqiptare nuk u tremben kuçedrave.



Në një reliev shkëmbor qëndron e pamposhtur kështjella e shqiponjave, Kruja. Poshtë mureve të kështjellës, kuçedrat islamike lëshojnë mallkime. Duan vdekjen e të gjithë shqiptarëve. Kërkojnë me ngulm zhdukjen e tyre. Ato udhëhiqen nga kryekuçedra Mehmet Fatihu, i cili është betuar në allah e pejgamber që nuk largohet pa i faruar të gjithë shqiptarët, këtë rracë të “poshtër” e krenare, e cila më mirë preferon vdekjen sesa të jetojë nën skllavërinë e “mëshirës” islamike. “Vetëm xhindët, siç janë banorët e këtyre vendeve…mund t’u ngjiten atyre maleve prej nga ata qafirë të mallkuar gjuajnë me shigjeta të helmuara,” shkruan analisti turk Tursun-Bej. Lufta zhvillohet e ashpër. Kalifi Mehmet Fatihu, ka dhënë udhër që të mos mbetet asgjë e gjallë, dhe toka e shkretuar shqiptare të shërbejë si shembull për të gjithë ato popuj që nuk e pranojnë “mëshirën” e Allahut dhe profetit të tij të vetëshpallur, Muhametit.” Por shqipet luftojnë e nuk mposhten. Gjaku i tyre është kthyer në një mburojë për gjithë botën e qytetëruar.



Osmano-islamikët tregohen të pamshirshëm ndaj shqiptarëve, duke vrarë e masakruar popullsinë e pambrojtur. Kronikani Qemal Pashë-Zade shkruan se “me urdhër të padishahut u vra pa mëshirë, cilido që u zu gjallë, vendi u plaçkit tmerrësisht, gratë dhe fëmijët u morën robër.” Kronisti bizantin i kalif Fatihut, Kritobuli nga Imbrosi, që e vëzhgoi së afërmi këtë luftë, thotë se “shqiptaret preferonin më mirë vdekjen se sa të binin në duart e turqve.” “Disa ilirianë” shkruan Kritobuli, “duke parë se ndiqeshin nga turqit dhe pasi nuk gjetën asnjë vend për t’u strehuar, u hodhën poshtë që nga shkëmbinjtë, në hapësirën e përrejve dhe u vranë.”



Megjithë masakrat e tmerrshme ndaj shqiptarëve, edhe kësaj here kalifi Mehmet Fatihu nuk arriti ta mposhte folenë e shqipeve. Por ai është i etur për gjak, sepse akoma nuk është ngopur duke pirë gjakurn e qindra mijëra bijve të shqipes. I zemëruar për disfatën, kalifi Fatih largohet nga Kruja. Gjatë rrugës prej Elbasanit në Dibër, ai rrethon qytetin e Kidhnës, afër Drinit, ku janë strehuar rreth 20 mijë gra, pleq e fëmijë, të larguar nga krahinat fushore për t’i shpëtuar masakrave islamike. Nën thirrjet ‘vdekje shqiptarëve’ dhe ‘allahu akbar,’ osmano-islamikët sulmojnë qytetin. Pasi e pushtojnë atë, kalifi islamik Fatihu i masakron të gjithë barbarisht në emër të allahut “mëshirëmadh.” Vetëm në këtë qytet humbën 20 mijë shpirtra të pafajshëm. U masakruan nën klithmat ogurzeza ‘allahu akbar.’ Të njëjtat klithma që edhe sot e kësaj dite dëgjohen pak çaste përpara vrasjes së njerëzve të pafajshëm. Gjithmonë, kjo çjerrje në arabisht, që lindi në një natë të errët të historisë njerëzore, paraprin kryerjen e krimeve dhe masakrave të tmerrshme, shkatërrimin e kishave, vrasjen e civilëve të pambrojur, mbytjen me gurë të njerëzve të pafajshëm dhe dhunën ndaj femrës. Është gjithmonë e njëjta britmë makabre, e pandryshueshme prej gati 15 shekujsh. Është e njëjta re e zezë që përpiqet të bllokojë rrezet jetëdhënëse të diellit hyjnor, dhe përpiqet ta zhysë botën në një “civilizim” arkaik.



E njëjta britmë dëgjohej edhe atë ditë ndërsa 20 mijë shqiptarë, masakroheshin në mënyrën më çnjerëzore nga barbarët turko-islamikë. Dhe këta njerëz nuk u vranë as në luftë frontale. Jo. Ato u vranë pa asnjë shkak. U vranë nga urrejtja patologjike ndaj shqiptarëve. U vranë sepse shqiptarët i kishin rezistuar skllavërimit. U vranë sepse shqiptarët u bënë mburoja e botës së qytetëruar. U vranë sepse ilirët i rezistuan një pushtuesi të pashpirt e mizor. Këto ilirë dhe miliona të tjerë u vranë nga ata të cilët sot një grup i tjetërsuar shpirtërisht dhe psikologjikisht shqiptarësh e shqipfolësish vazhdon t’i quajë vëllezër. U vranë në emër të një perëndie pagane të cilës këta shqipfolës të tjetërsuar i falen sot si skllevër të bindur. Këta shqipfolës nuk ndiejnë turp kur e quajnë veten shqiptarë, dhe as kur prekin flamurin e Kastriotëve. Ata e falëndërojnë dhe e quajnë vëlla pushtuesin që i masakroi, vetëm sepse ndajnë me këtë pushtues të njëjtën fe që iu imponua me dhunë prej tij.



More. Peloponez. Viti 1423.

Turko-islamikët fillojnë pushtimin e Ballkanit Jugor. Zonat e Ballkanit Jugor janë të populluara me shumicë shqiptare. Që në sulmet e para të kuçedrave turko-islamike mbi rajonin e Ballkanit, shqiptarët dallohen si forca më aktive anti-osmane. Për shtypjen dhe shfarosjen e tyre, tuko-islamikët kryejnë barbazimat më të paimagjinueshme për mendjen njerëzore. Në vitin 1423 Fazi Evrenozi sulmon Peloponezin, dhe me 5 Qershor mund shqiptarët që jetojnë në ato zona. Për t’i terrorizuar ata, u pret kokat rreth 800 robërve shqiptarë, dhe me kokat e tyre ngre një piramidë.



More. Peloponez. Viti 1460.

Në krye të fushatës pushtuese ndodhet vetë Mehmet Fatihu. Moreja pushtohet nga osmanët, dhe popullsia shqiptare shfaroset pa pikë mëshire. Skena të tmerrshme përsëriten në çdo krahinë. Pas pushtimit të kështjellës së Kastricës, 300 mbrojtësit shqiptarë të saj theren të gjithë, ndersa komandanti i tyre sharrohet më dysh. Gratë dhe fëmijët shqiptarë dërgohen si skllevër seksi nëpër haremet islamike, për të mos u kthyer kurrë më në atdheun e tyre. I njëjti makabritet përsëritet edhe në kështjellën e Gardhiqit. Por këtu terrori është edhe më i madh. Pas pushtimit të saj, mbrojtësit dhe 6 mijë banorë të strehuar aty, përfshirë gra e fëmijë të lidhur këmbë e duar, theren në sheshin e kështjëllës, nën thirrjet ‘allahu akbar.’ Letrat e bashkëkohësve shprehin tmerret e përjetuara nga popullsia shqiptare: “Mizori të pashembullta të sulltanit, i cili as për siguri as për dhimbje nuk të fal e nuk ka mëshirë…Po bën në Shqipëri mijëra dhunime, vrasje e mizori, dhe po djeg e shkatërron një popull të tërë.”



Krujë. Viti 1478.

Pas një rrethimit të gjatë, të mbetur pa ujë e ushqime, 5 mijë mbrojtësit dhe banorët e qytetit të Krujës arrijnë një marrëveshje për dorëzimin e kështjellës, pasi kalifi Fatih u betohet në allah e pejgmaber, se po ta dorëzonin kështjellën, do t’i linte të largoheshin të lirë së bashku me familjet e tyre. Ndërsa shqiptarët dalin nga kështjella, Fatihu pabesisht jep urdhër që ata të masakrohen pa mëshirë. Nën thirrjet ‘allahu akbar,’ të gjithë meshkujt masakrohen barbarisht, ndërsa femrat e fëmijët merren robër dhe ndahen si plaçkë, duke u përdhunuar e masakruar nga bishat osmano-islamike.



Shkodër. Viti 1478.

Kështjella e Shkodrës rrethohet nga ushtritë osmane. Turqit sulmojnë pareshtur por mbrojtësit nuk dorëzohen dhe i zmbrapsin me sukses sulmet e barbarëve. Mehmet Fatihu që e drejtonte vetë fushatën, vendos zbatimin e një tjetër taktike për të terrorizuar mbrojtësit e qytetit. Ai sulmon dhe pushton kështjellat Zhabjakut, Drishtit e Lezhës. Pasi i rrafshon ato, banorët e marrë robër i sjell përpara mureve të Shkodrës. Disa mijëra gra, burra, pleq e fëmijë masakrohen në mënyrën më mizore pranë mureve të kështjellës. Me këto skena makabre, kryekrimineli islamik Fatih ka si qëllim të ligështojë mbrojtësit e kështjellës, dhe t’i detyrojë ato të dorëzohen. Kjo taktikë dështon. Më vonë qyteti dorëzohet sipas një traktati midis Venedikut dhe sulltanit. Banorët e qytetit largohen drejt Italisë, dhe në vend të tyre sulltani e popullon qytetin me islamikë të ardhur nga Anadolli, Afrika Veriore dhe Azia Qëndrore. Në librin e tij, “Shkodra dhe motet,” studjuesi Hamdi Bushati, ndër të tjera shkruan se “shumë nga myslimanët që u vendosën në qytetin e braktisur nga të krishterët ishin turq ose me kombesi te tjera jo shqiptare. Instalime myslimansh me prejardhje te huaj kane vazhduar te vertetohen deri ne kohet e fundit te pushtimit osman të Shkodres.” Ai vazhdon më poshtë: Te ardhur nga Turqia, Egjypti, Arabia, Dardanelet, Maroku, Tunizia, Algjeria, Siria, Dagistani, Sudani etj perbejne numrin me te madh te familjeve te ardhura ne Shkoder.”



Kosovë. Viti 1690.

Një nga vitet më të zeza për shqiptarët e Kosovës. Sulltani vendos t’i japë fund një herë e mirë kryengritjeve dhe mosbindjes së shqiptarëve të Kosovës ndaj dhunës osmano-islamike. Sulltani firmos shfarosjen e plotë të popullsisë shqiptare të Kosovës. Për këtë qëllim, ai sjell nga Krimea një ushtri të madhe tartarësh të udhëhequr nga Nuredini, një nga bijtë e Hanit të Krimesë. Trupat tartare së bashku me ato turke vërshojnë në Kosovë duke mos lënë asgjë të gjallë. Krahinat jugore, perëndimore e lindore të Kosovës bëhen shkrumb e hi, nën thirrjet ‘allahu akbar’ dhe ‘vdekje shqiptarëve,’ thirrje që do të përsëriten rregullisht gjatë gjithë ciklit 600 vjeçar të sundimit osmano-islamik në trojet shqiptare. Në librin e historianit britanik Noel Malcolm kjo ngjarje tragjike përshkruhet në detaje. Tragjedia është kaq e madhe dhe masakrat kaq të tmerrshme saqë përfaqësuesi i qeverisë britanike në Edirne, shkruan se tartarët i shkaktuan një dëm shumë të madh popullsisë së Kosovës, nga e cila ndoshta nuk do ta marrin kurrë veten, ose të paktën për një kohë shumë të gjatë. Prishtina, Vuçiterna, Peja, Trepça, Prizreni, e shumë krahina të tjera kanë mbetur plotësisht të boshtasura. Vetëm nga fundi i i shekullit të 19-të, (pas plot 200 vitesh), qytetet e Kosovës do të fillojnë ta rimarrin veten nga kjo katastrofë, dhe numri i popullsisë do të arrijë përsëri në nivelet e para viteve 1690 (Një histori e shkurtër e Kosovës, f177). Nuk ka të dhëna të sakta se si u ripopullua Kosova pas shfarosjes së pjesës më të madhe të popullsisë shqiptare, por ndoshta këtë mund ta dijë Hashim Thaçi, vëllai i nipit të sulltanit, dhe gjithashtu mund ta dijë edhe kryetari i bashkësisë islame të Kosovës, Naim Tërnava, i cili feston 600 vjetorin e pushtimit osmano-islamik të Kosovës, dhe lutet për shpirtrat e sulltanëve që masakruan pa mëshirë shqiptarët.



Fundi i shekullit 15të.

Diku në një fshat të Shqipërisë, nata ka rënë. Por njerëzit qëndrojnë zgjuar. Askush nuk fle. Ankthi dhe tmerri i ka mbërthyer shumë nga familjet e fshatit. Pikërisht sonte, gjithë fshati, është në këmbë, duke pritur ‘grabitësit osmanë.” Nuk janë grabitës të zakonshëm. Janë, grabitës fëmijësh. Lajmi ka marrë dhenë se “mbledhësit” do të kalojnë andej për të grabitur fëmijët e shqiptarëve. “Pritja” është e pafund. Banorët e fshatit e dinë se çfarë është “mbledhja” e fëmijëve, apo devshirmeja. Ata e dinë mirë se turqit “mbledhin” me forcë djem në moshë të njomë, dhe i dërgojnë në Anadoll për t’i shndërruar në turq. Djemtë pastaj edukohen për t’u bërë “kasapë” në repartin e jeniçerëve, dhe luftojnë për pushtimin e popujve të ndryshëm.



Një nga miliona historitë e dhimbshme të devshirmesë, është edhe ajo e një djali të quajtur Mikel. Historia e tij fillon në mënyrë tragjike dhe mbaron në mënyrë tragjike. Mikeli i vogël merret dhunshëm nga gjiri i familjes së tij, e cila jetonte në Mat. Gjatë grabitjes, nëna e tij dhunohet dhe masakrohet në mënyrën më mizore nga barbarët turq. Mikeli dhe një nga vëllezërit e tij dërgohen në Anandoll ku rriten si turq. Pas shumë vitesh, duke luftuar për sulltanin, Mikeli merr titullin Ballaban Pasha, i quajtur ndryshe Ballaban Badera. Tani, i shndërruar në turk, ai nuk mban mend asgjë nga atdheu i tij. Në shërbim të sulltanit, Ballabani fiton reputacion si një nga gjeneralët e tij më të aftë dhe njëkohësisht edhe më të pamëshirshëm. Vite më vonë do të vijë në Shqipëri, në krye të ushtrisë osmano-islamike, duke shkretuar qytete e fshatra, dhe duke masakruar popullsinë shqiptare. Disa herë, ai përballet me ushtrinë e Skëndërbeut. Përballë Ballabanit lufton edhe vëllai i tij Konstandini, ushtar në ushtrinë e Skëndërbeut. Në një nga përballjet e tij me Skënderbeun, Ballabani dërrmohet keqas, por me tradhëti, arrin të zërë rob 13 nga prijësit më të sprovuar të ushtrisë shqiptare, duke i shkaktuar një dëm të pallogaritshëm rezistencës anti-osmane. Robërit shqiptarë, ia dërgon sulltanit në Stamboll, ku ata torturohen publikisht në mënyrën më çnjerëzore për gati dy javë dhe pastaj rripen të gjallë. Trupat e tyre pas vdekjes bëhen copa-copa dhe u hidhen qenëve. Në vitin 1466, gjatë rrethimit të dytë të Krujës, Ballaban Pasha do të vritet nga krutani Gjergj Aleksi.



Si Ballabani ka edhe shumë të tjerë, të cilët, të grabitur që në moshë të vogël, u rritën si turq dhe zunë poste të larta në administratën osmane. Në territoret e pushtuara nga osmanët vepronte devshirmeja. Devshirmeja, e quajtur ndryshe taksa e gjakut, ishte një sistem i krijuar nga osmanët, sipas të cilit fëmijët meshkuj të familjeve të krishtera merreshin me forcë, islamizoheshin, dhe shërbenin në ushtrinë osmane. Këta djem rriteshin dhe edukoheshin si turq, dhe në shumë raste luftonin kundër atdheut të tyre, duke vrarë e masakruar popullin e tyre. Numri i fëmijëve të grabitur nga familjet e tyre, sipas historianëve, luhatet diku rreth 5 milion. Sistemi i devshirmesë filloi të zbatohej në gjysmën e dytë të shekullit të 14të, në kohën e sulltan Orhanit.



Viti 1879.

Shfaqen shenjat e ngordhjes përfundimtare të perandorisë osmano-islamike. Komiteti për Mbrojten e të Drejtave të Shqiptarëve i kërkon sulltan Abdul-Hamidit II njohjen e autonomisë për një Shqipëri të bashkuar dhe të drejtën e gjuhës. Sulltani i hedh poshtë këto kërkesa duke ia bërë të qartë arnautëve, se ata historikisht janë përdorur dhe do të vazhdojnë të përdoren si mish për top për mbrojtjen e interesave osmano-islamike në Ballkan dhe më gjerë. Sulltan Hamidi i bën me dije shqiptarëve se ushtria turke do të shtypë çdo aspiratë të tyre për pavarësi.



Vitet 1880-1910.

Gjatë gjithë këtyre viteve shpërthejnë e rishpërthejnë revolta dhe kryengritje të fuqishme anti-osmane pothuajse në të gjitha trojet shqiptare. Revolta arrin kulmin në fillimin e vitit 1910, kur një pjesë e trojeve shqiptare dalin nga kontrolli osman. Osmano-islamikët dërgojnë ushtri të njëpasnjëshme për ripushtimin e zonave të çliruara. Pas luftimeve tepër të ashpra, turqit arrijnë të ripushtojnë pjesën më të madhe të krahinave të çliruara shqiptare përfshirë Prizrenin në Maj, Gjakovën e Pejën në Qershor, dhe Shkodrën në Korrik. Pas pushtimit fillojnë raprezaljet e panumërta ndaj popullsisë shqiptare. Mijëra njerëz ekzekutohen, dhe mijëra të tjerë burgosen në humbëtirat e Anadollit. Krahina të tëra shkretohen. Çdokush që guxon të përhap alfabetin shqip apo të botojë shkrime në gjuhën shqipe dënohet me vdekje.



Viti 1911.

Fillon kryengritja anti-osmane në Malësinë e Mbishkodrës. Pas rezistencës heroike ndaj forcave turke, malësorët arritën një fitore vendimtare në betejën e Deçiqit, me 6 Prill, në një përballje të përgjakshme dhe e të pabarabartë midis 3 mijë shqiptarëve që mbanin lart flamurin e kuq me shqipen dykrenare dhe 28 mijë islamikëve që klithnin ‘allahu akbar’ dhe valëvisnin flamuj turq e arabë. Shumë trima shqiptarë dhanë jetën atë ditë. Heroizmi i djemve të malësisë, bëri jehonë në mbarë botën e qytetëruar. Atë ditë, në Deçiq, flamuri shqiptar, u valëvit për herë të parë i lirë, pas 432 vitesh i shkelur dhe i nëpërkëmbur nga kuçedra osmano-islamike.



Në veprën e tij, ‘Pasqyra e ditëve të përgjakshme,”

e cila i dedikohet kryengritjes anti-turke në Malësinë e Madhe, poeti, publiçisti dhe patrioti Risto Siliqi, paraqet një episod interesant të kësaj lufte për liri. Menjëherë pas shpërthimit të kryengritjes anti-osmane, rreth 1000 djem të rinj nga familje myslimane të qytetit të Shkodrës, shkojnë vullnetarë për të shtypur revoltën e malësorëve. Nën thirrjet ‘allahu akbar’ dhe ‘duam baba dovletin,’ ata u nisën për të luftuar kundër trimave të Ded Gjo Lulit. Prijësi heroik Ded Gjo Luli ishte plot 71 vjeç, kur shpërtheu kryengritja. Megjithëse në moshë të thyer, ky hero shqiptar, luftoi pa iu trembur syri kundër barbarëve osmano-islamikë. “Robërit e allahut,” megjithë etjen e tyre për gjak shqiptarësh, nuk arritën dot të fitonin ndaj kreshnikëve të malësisë, të cilët luftonin për çlirimin e shqiptarëve nga skllavëria osmano-islamike. Ushtria e të rinjve islamikë, u zu rob nga kreshnikët shqiptarë. Malësorët trima e të urtë i zhveshën dhe i çarmatosën këto anti-shqiptarë, por në zemërmadhësinë e tyre kastriotiane ua falën jetën, dhe sot nipërit e këtyre anti-shqiptarëve, duke përfituar nga zemërgjerësia dhe toleranca e kreshnikëve, gjenden në mesin tonë duke vjellur vrer ndaj shqipeve që u falën jetën, dhe duke festuar çdo vit në Shkodër, përvjetorin e themelimit të perandorisë osmano-islamike. Kjo është e ashtuquajtura “bashkëjetesë shembullore” dhe “tolerancë fetare” që trumbetohet me të madhe se ekziston në shoqërinë shqiptare.



Kosovë. Fillimi i shekullit XX – 1960.

Sipas marrëveshjeve të ndryshme të arritura midis qeverive serbe dhe turke, disa qindra e mijëra shqiptarë u detyruan të braktisin trojet e tyre shekullore, dhe të vendosen në Anadoll. Vetëm nga viti 1953-1960, me marrëveshje midis qeverive jugosllave dhe turke, u larguan nga Kosova rreth 300 mijë shqiptarë. Këto të dëbuar u detyruan të vendosen në territorin e ish-kasapëve të tyre. Sapo vendosën këmbët në shkretëtirat e Anadollit, ata u turqizuan me një shpejtësi marramendëse. Kjo ishte një tjetër fazë e trishtueshme e gjenocidit osmano-islamik, i cili brenda më pak se një gjysmë-shekulli, arriti të shndërronte në qytetarë turq miliona shqiptarë që ranë viktima të politikave serbo-turke. Vërtetohet katërcipërisht ajo që thotë intelektuali dhe patrioti shqiptar Arbër Xhaferri, se “politika osmano-turke ka tentuar të zhdukë qenien (shpirtin) identitetin kombëtar shqiptar.” Dhe gjithashtu vërtetohet edhe fakti se ideologjia islamike nuk e pranon fenë, identitetin, gjuhën dhe kulturën e një kombi por e zhduk atë. Nën sundimin e ideologjisë islamike ekziston vetëm një lloj kulture, kultura e prapambetjes.



Disa analistë shqiptarë pretendojnë se sot në Turqi ka rreth 5-10 milionë shqiptarë. Sigurisht që jo. Nuk mund të quhen shqiptarë ata që janë qytetarë turq, dhe flasin turqisht e arabisht. Mund të hamendësojmë sa të duam, por faktet janë kokëforta. Sot në Turqi nuk ekziston asnjë minoritet shqiptar. Sot në Turqi nuk ekzistojnë shkolla shqipe. Shifrat e disa miliona shqiptarëve në Turqi ekzistojnë vetëm në mendjet haluçinante që trumbetojnë me të madhe solidaritetin islamik.



Fillimi i viteve 90të.

Individë të dalë nga rradhët e ish-zyrtarëve dhe ithtarëve të regjimit komunist krijojnë shoqatën e ‘intelektualëve’ islamikë shqiptarë. Kjo shoqatë synon shndërrimin e trojeve shqiptare në baza për përhapjen e fundamentalizmit islamik në Ballkan dhe Evropë. Dalja e fundamentalistëve islamikë nga radhët e zyrtarëve të regjimit komunist tregon më së miri vetë natyrën e diktaturës komuniste, e cila ishte produkt i përzierjes së ideologjisë marksiste-leniste dhe asaj islamike, ose siç quhet ndryshe islamo-komunizëm. Qëllimi i doktrinës islamo-komuniste të Enver Hoxhës ishte zhdukja e klerit katolik shqiptar dhe inteligjencës shekullare të edukuar në perëndim. Lufta e klasave në komunizëm ngjason si dy pika uji me luftën e klasave në Islam, ku ashtu si në komunizëm ata që nuk përqafojnë ideologjinë islamike mbeten të përsekutuar dhe konsiderohen qytetarë të dorës së dytë.



Prishtinë. Viti 2010.

Nipi i sulltanit viziton Prishtinën, dhe pritet në mënyrë madhështore nga vëllai i tij i gjakut Hashim Thaçi. Të dy vëllezërit i luten së bashku allahut përpara varrit të sulltanit. Më vonë, bashkohet me ta edhe Naim Tërnava, dhe të gjithë së bashku luten për shpirtin e sulltanëve. Ternava deklaron publikisht se lutjet jane pranuar dhe tashmë të gjithë sulltanët pa përjashtim janë ne xhehnet. “Mëshira” e allahut të Muhametit është kaq e madhe sa ai ka vendosur që secili nga sulltanët, për të mirat që kanë bërë gjatë jetës së tyre, do të ketë haremin e tij edhe në botën tjetër. ‘Allahu akbar’ thërrasin të tre njëherësh. Pas kësaj, Thaçi e falëndëron Erdoganin, dhe i rikujton atij mbështetjen e vazhdueshme që turqit u kanë dhënë aspiratave të shqiptarëve gjatë 6 shekujve “bashkëqeverisje” shembullore.



Prishtinë. Viti 2011.

Shqiptarë dhe shqipfolës islamikë, të skllavëruar shpirtërisht dhe psikologjikisht, të mbështjellur fort me pelhurën e fatalizmit, të cilën e mbajnë veshur me pahir prej disa shekujsh, janë mbledhur në një xhami të Prishtinës për të festuar Kurban Bajramin, “festën e mëshirës, dashurisë, tolerancës e mirëkuptimit njerëzor,” siç e quan kryeimami i Kosovës, Sabri Bajgora. Për hir të “madhështisë” së kësaj dite, ata kanë vendosur ta festojnë Bajramin në xhaminë që mban emrin e simbolit të “dlirësisë, dashurisë, mëshirës e mirëkuptimit njerëzor,” Mehmet Fatihut. Po, po, xhamia ku ata festojnë Bajramin, është xhamia Mehmet Fatihu, kryevrasësi që shfarosi, masakroi, dhunoi e dëboi dhjetra miliona shqiptarë. Do të kishte qenë më e pranueshme sikur xhamia të mbante emrin e Hitlerit, i cili megjithëse ishte kryekriminel, ndaj ne shqiptarëve sigurisht që është sjellur shumë më mirë se Fatihu.



Ndien keqardhje kur shikon se si është katandisur komuniteti mysliman i Kosovës dhe nga kush drejtohet. E ashtuquahtura “festa e paqes, mirëkuptimit e mëshirës,” Kurban Bajrami, mbahet në xhaminë e ndërtuar për nder të njërit prej kriminelëve më të mëdhenj të historisë njerëzore, dhe kryevrasësit të shqiptarëve, Mehmet Fatihut. Gjenocidi osmano-islamik ndaj shqiptarëve vazhdon edhe sot i pandalshëm, dhe shqiptarët myslimanë të Kosovës rrezikojnë të mbeten përfundimisht leckaxhinjtë shpirtërorë të Ballkanit.



Pse pikërisht fundamentalisti islamik Sabri Bajgora zgjodhi të mbante këtu fjalimin kryesor për rastin e kësaj feste? Pse xhamia e vrasësit të shqiptarëve qëndron akoma e hapur, dhe kronikat televizive tregojnë pikërisht ritet fetare duke u kryer në xhaminë e kryevrasësit të shqiptarëve, Mehmet Fatihu? Deri kur do të vazhdojnë të dhunohen shqiptarët nga pushtuesit e tyre osmano-islamikë? Kur do ta fitojnë lirinë shqiptarët e skllavëruar mendërisht dhe fizikisht, nga anti-shqiptarë si Bajgora dhe soji i tij, të cilët vazhdojnë të luajnë me durimin dhe tolerancën e këtij populli të shumëvuajtur, të cilin po e shkelin çdo ditë me këmbë, si të ishte ndonjë send pa kurrëfarë vlere?



Shkup. Viti 2012.

Grupe njerëzish në një protestë, shfaqen me simbole e parulla arabe, me ngjyrë të gjelbër dhe të zezë. Madje dikush qëllimisht valëvit edhe ndonjë flamur shqiptar diku në mesin e tyre. Të krijohet përshtypja se jemi në prag të një “pranvere arabe” në Maqedoni. Britmat ‘allahu akbar’ dëgjohen në mesin e protestuesve! E çuditshme! Përsëri të njëjtat britma që prej 600 vitesh shoqërojnë masakrat osmano-islamike ndaj shqiptarëve. Të njëjtat pankarta me shkronja arabe dhe të njëjtët flamuj që valëvisnin dikur pushtuesit osmano-islamikë ndërsa masakronin miliona shqiptarë, burra, gra, pleq e fëmijë të pambrojur. Çfarë janë këto qënie të përçudnuara që protestojnë me simbolet e vrasësve të tyre osmano-islamikë! Kaq keq janë katandisur shqiptarët e Maqedonisë nga dhuna shekullore osmano-islamike? Apo ndoshta nuk janë shqiptarë por vetëm shqipfolës! A ka shpëtim për këto shpirtra të humbur!



3. Populli shqiptar në udhëkryq



Sot, shqiptarët janë ndoshta populli i vetëm në botë, që akoma nuk e ka plotësisht të qartë se cilën shteg duhet të zgjedhë në udhëkryqin e të ardhmes së tij. Një gjë ama është e qartë. Populli shqiptar nuk mund të vazhdojë të injorojë të vërtetat historike. Nuk mund të injorojë pasojat e gjenocidit osmano-islamik. Këto pasoja i ka vuajtur dhe vazhdon t’i vuajë me të njëjtin intensitet edhe në ditët e sotme. Populli shqiptar nuk duhet të lejojë përsëritjen e cikleve historike të skllavërimit dhe shkatërrimit të tij. Është derdhur shumë gjak për një të ardhme më të mirë, dhe jo për një të ardhme të mbuluar nga pluhuri toksik i shkretëtirave arabe. Ky pluhur toksik e ka helmatisur thellësinë e qenies tonë si komb, duke na ka lënë vendnumëro prej 6 shekujsh, siç ka mbetur vendnumëro çdo vend tjetër që ka kaluar një stuhi të tillë historike.



Si pasojë e sundimit osmano-islamik, sot trojet shqiptare nuk janë vetëm të prapambetura, por janë të ndara edhe fizikisht prej më shumë se një shekulli. Dhe jo vetëm të ndara fizikisht por edhe shpirtërisht. Nuk mund të ketë harmoni shpirti i një kombi kur një pjesë e këtij shpirti vlon nga dëshira për t’iu bashkuar botës së qytetëruar ndërsa një pjesë tjetër zhgërryhet në nostalgjinë osmano-islamike që është armiku kryesor i botës së qytetëruar dhe zhvillimit psikologjik e shpirtëror të njeriut. Në gjendjen ku ndodhet sot populli shqiptar, çfarë kuptimi ka të festosh festën e pavarësisë kur një pjesë e konsiderueshme e kombit nuk e ka fituar akoma lirinë? Ç’kuptim ka të festosh festën e flamurit kur ngado që të hedhësh sytë, simbolet e skllavërisë osmano-islamike janë të dukshme, dhe shpesh ndihesh sikur nuk je në tokë shqiptare por në ndonjë shkretëtirë të humbur, ku çuditërisht njerëzit flasin shqip? Çfarë kuptimi ka të llomotisësh pambarimisht në media për “tolerancën” e mrekullueshme fetare, kur nga ana tjetër ndërtohen ilegalisht me qindra xhami dhe qendra islamike në zona me popullësi jomyslimane? Ku ekziston kjo “tolerancë shembullore” midis komuniteteve fetare, kur fuqia e ulërimës arabisht nëpër minaret e xhamive rritet qëllimisht për t’u dëgjuar sa më larg që të jetë e mundur? Ku ekziston kjo “tolerancë” kur çdo ditë botohen libra e artikuj që sulmojnë e hedhin baltë mbi çdo figurë tonë kombëtare? Ç’domethënie ka kjo e ashtuquajtur “tolerancë” kur kryetari shqipfolës i bashkësisë islame të Kosovës, i thur lavde publikisht kasapëve që kanë bërë masakrat më të tmerrshme ndaj popullit shqiptar, vetëm sepse këto kriminelë dhe vrasës kanë qenë myslimanë? A mund të na thoni dot se cili mund të jetë toleruesi dhe cili jo-toleruesi në këtë “oqean të mirëkuptimit” ndërfetar? Apo mos vallë jemi një komb “i përmbytur” kaq shumë nga “oqeani i mirëkuptimit ndërfetar” saqë këto “gjëra” tepër të “vogla” e të “parëndësishme’ nuk na krijojnë shqetësim? Janë pyetje që secili nga ne duhet t’ia bëjë vetes me gjakftohtësi, duke u treguar të paktën i sinqertë me veten e tij.



4. “Logjika e shëndoshë” e intelektualëve islamikë shqiptarë



Përpara disa vitesh, një publicist islamik shqiptar shkruante se “është e vërtetë që shqiptarët kanë vuajtur shumë gjatë 250-300 viteve të para të pushtimit osmano-islamik, por pastaj me “pranimin gradual të ideologjisë islamike dhe turqizimin e popullsisë, gjendja e tyre filloi të përmirësohej.” Po, pas 300 vitesh terror, dhunime, masakra e dëbime, gjendja e shqiptarëve nën sundimin osmano-islamik filloi të “përmirësohej.” Tashmë shumë prej shqiptarëve të mjerë, nga viktima, nga të masakruar e të vrarë, filluan të shndërrohen në turq, duke asimiluar gradualisht tiparet me negative të një pushtuesi mizor. “Sa më shumë shkombëtarizoheshin shqiptarët, aq më shumë përmirësohej gjendja e tyre si popull,” deklarojnë të gëzuar intelektualët islamikë shqiptarë dhe shqipfolës. Madje një nga këta të ashtuquajtur intelektualë, dhe pikërisht islamiku Abdi Baleta arrin deri aty sa të thotë se “duhet t’i falënderojmë osmanët që për të mirën e shqiptarëve kanë bërë atë që duhej bërë.” Sipas Baletës “procesi i islamizimit dhe shkombëtarizimit të shqiptarëve ka qenë një proces fatlum për ta, sepse u bë për të mirën e tyre.” Baleta e pranon se turqit i kanë masakruar pa mëshirë shqiptarët, të cilët nuk e kuptonin se osmanët po i vrisnin dhe shfarosnin për të mirën e tyre. Kjo është “logjika e shëndoshë” e intelektualëve islamikë shqiptarë. Sipas grupit të “intelektualëve” islamikë si Abdi Baleta, Hysamedin Feraj, Muhamet Pirraku, Faik Miftari, e shumë të tjerë, pushtimi osmano-islamik i shpëtoi shqiptarët nga asimilimi serbo-grek. Këta fundamentalistë islamikë këmbëngulin se gjithë këto masakra, përdhunime, dëbime, tortura, grabitje, ndalimi i gjuhës, bëheshin për t’i mbrojtur shqiptarët nga asimilimi serbo-grek, pra bëheshin për të mbrojtur identitetin e tyre. Sipas këtyre “intelektualëve” islamikë, turqit deshën t’i zhduknin shqiptarët për të mirën e tyre, deshën t’i zhduknin që të mos t’i linin të asimiloheshin nga grekët dhe serbët. Duket “qartë” se osmano-islamikët vetëm për të mirën tonë mendonin!



Bombardimi pothuajse i përditshëm i shoqërisë shqiptare me marrëzira të tilla islamike, dhe paraqitja e shpeshtë e këtyre rasteve klinike në median shqiptare, e bën të domosdoshëm krijimin një institucioni që të merret me mbrojtjen e “konsumatorit” nga ky helm i përditshëm që vjellin këto fundamentalistë islamikë. Shqiptarët duhet t’i qëndrojnë sa më larg këtij helmi mediatik ashtu siç u qëndrojnë larg ushqimeve që tashmë e kanë tejkaluar prej kohësh datën e skadencës. Shqiptarët e kanë sot më të nevojshme se kurrë të rifreskojnë kujtesën e tyre historike, për të kuptuar se cila është rruga që duhet të ndjekin. Nuk mund të bëhesh pjesë e botës së qytetëruar duke mbajtur veshur rrobën e anti-qytetërimit. Për t’u bërë pjesë e botës së lirë e të zhvilluar, populli shqiptar duhet domosdoshmërisht që të flakë rrobën e kalbur të trashëgimisë së dhunshme osmano-islamike që e mban veshur prej 6 shekujsh. Dhe kjo rrobë e kalbur anti-kombëtare nuk flaket dot duke valëvitur flamujt kombëtarë e duke festuar përvjetorët e “pavarësisë.” Ajo flaket vetëm me rizgjimin e ndërgjegjes kombëtare, e cila fle “e strukur” prej shumë shekujsh nën zhgunin e rëndë të fatalizmit osmano-islamik.

[Kreksi]

skenderbeu post Gjergj Kastriot Skënderbeu Zbulime të reja për heroin kombëtar Botimi gjerman “Chronicorvm Turcicorvm”, Francoforti 1578 nxjerr në dritë fakte të panjohura më parë

Zbulohet, në një grafikë, flamuri i kuq me shqiponjën dy krenare që u ngrit në nëntor 1443 në Krujë nga Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Kjo pamje e mrekullueshme nuk ka figuruar në të gjitha paraqitjet e teksteve të “Historia e Shqipërisë”! Gjithashtu edhe në disa grafika të tjera na del shqiponja e zezë dykrenore dhe shumë surpriza të tjera befasuese… Vetëm në pjesën, që i përket Barletit rezultojnë rreth 140 grafika të përmasave të mëdha, pa folur për minigrafikat.

Pas lajmërimit dhe publikimit të disa zbulimeve-surpriza, në librin origjinal të Marin Barletit, “Historia de Vita et Gestis Scanderbegi Epirotarum Principis”, botim i Romës, fillim i shek XVI, në gazetën “Shqip”, 13 prill 2009 (bot. disi i krasitur. Sa çudi Shqip-i dhe Top-Channel…?!) dhe botimit të plotë në gazetën “Sot”, 19-20 prill, bashkëautorët Agron Luka dhe Amir Ballaj, janë në procesin e studimit, krahasimit etj, pa e shkëputur këtë studim edhe nga kërkimet në serialet e tjera të botimeve që rrokin këtë temë historike.
Po e ripërsërisim, për të eleminuar të gjitha keqkuptimet, në lidhje me shenjat e ujit dhe të filigranit që i përmban karta/letra e shtypshkronjës mesjetare, ne jemi në proces studimi dhe kemi siguruar edhe katalogë të botuar për krahasimet e nevojshme. Magister Ballaj, ka në përpunim një studim të veçantë, mbasi ky është edhe specialiteti i tij. Na rezulton se një pjesë e mirë e shenjave janë të standardeve të njohura mesjetare, si p.sh spiranca, heraldika me kurorë etj, por me sa duket ka edhe një pjesë të panjohur, ose ndoshta edhe një pjesë që mund të konsiderohet edhe si një porosi extra e jashtë serisë.
Një vend e trajtim më vete do të zërë publikimi i këtyre shenjave të fshehura, të cilat garantonin autenticitetin e monopolin e shtëpisë botuese, por që sipas ndonjë literature qëllonte që përdoreshin në ndonjë rast edhe për mesazhe të fshehta. Bashkëautorët janë duke realizuar një botim pjesë-pjesë të disa studimeve të reja, duke bashkëlidhur edhe disa studime e diskutime të publikuara më përpara nga studiuesi A. Luka. Kështu do të arrihet gradualisht deri në kompletimin e një libri të sintetizuar. (Shih fig. 1, 2, 3; Shih edhe bot. në gaz. “Sot”, dt. 17,18,19 prill 2009, edhe në internet.) Bashkautorët, janë të hapur dhe mirëpresin diskutime, kritika e kontribute nga autorë të ndryshëm.

Në gjurmët e ribotimeve barletiane …
Siç dihet, pas botimit të Romës (“Historia de Vita et Gestis Scanderbegi Epirotarum Peincipis), të fillimit të shek XVI, botim të cilit nuk i njihet mirë jehona dhe përhapja në Itali (?!), kjo vepër e Barletit njohu një eksplozion dhe një bum ribotimesh në Gjermaninë e Reformacionit. Përkthyesi dhe komentatori i parë, S. Prifti, në HS, bot. shqip 1964 e 1967, f 12, ka dhënë vitet e botimeve gjermane, bazuar te bibliografitë bazë të Petroviç dhe Pall, por ndërkaq nuk kishte dhënë asnjë lloj informacioni për njohjen dhe përdorimin e këtij edicioni të botimit të Frankfurtit të vitit 1578. Një kalim sipërfaqësor i ka bërë edhe prof. Dh. S. Shuteriqi. Në këtë artikull-relacion, studiuesi Agron Luka ka vendosur të publikojë një pjesë të re të zbulimeve të tija. Bëhet fjalë për botimin, sipas kopertinës origjinale: LONICERVUS, “CHRONICORVM TURCICORVM”, FRANCOFORTI, 1578, Vol. I-II dhe M. BARLETIUS, “CHRONICORVM TURCICORVM” – SCANDERBEGI, FRANCOFORTI, III. (fig 5.) Në realitet ky botim përfshin dy autorë të ndryshëm, në një vepër të titulluar “CHRONICORVM TURCICORVM”. Pra, dy veprat e njohura të M. Barletit, “Historia de Vita et Gestis Scanderbegi Epirotarum Principis” dhe “De Obsidione Scodrensi”, u përfshinë në këtë botim.
Në këtë ribotim të vitit 1578, në Frankfurt mbi Majn, rezulton edhe titulli “ DE SCODRENSI OBSIDIONE, ET EXPVGNATIONE”. Formati i letrës është 22×34 cm. Për momentin ne nuk dimë nëse mundet të jetë përfshirë edhe diçka nga një vepër tjetër që i atribuohet pjesërisht Barletit. (“Compendium vitarum summorum pontificum… et imperatorumque Romanorum”, Roma, 1555). Një nga arsyet, që këto dy autorë të ndryshëm ishin bashkëngjitur, sipas mendimit të shprehur herët nga Agron Luka, ndoshta lidhej me faktin se M. Barleti qysh në veprën e parë “Rrethimi i Shkodrës” e më pas edhe të “Historia e Skënderbeut”, ishte marrë me çështje të turkologjisë, prejardhjes, me përshkrimin e fesë islame, “sektit turk”, dallimit të teukrëve trojanë të lashtë, nga turqit selxhukë mongoloidë mesjetarë etj. Po kështu e kishte shprehur mendimin se, M. Barleti duket se ka qenë marrë edhe me diplomaci e me shërbime sekrete për llogari të Republikës së Venedikut. Biblioteka e Shtetit, M. Barleti në Shkodër ka një ekzemplar origjinal të lidhur të dy volumeve të botimit të 1578, të Frakfurtit mbi Majn. Ky libër është i dëmtuar në kapakët e kopertinës dhe në mjaft fletë. Siç shihet nga shënimet e ndryshme, ky libër, qysh nga fund shek XIX-fillim shek XX, ka kaluar së paku nëpër katër duar të ndryshme pronarësh, lexuesish edhe studiuesish, ku ndër ta, sipas një letre të shkruar me bojë kafe, figuron se ka qenë edhe i famshmi At Shtjefën Gjeçovi.
Me mirësinë dhe gatishmërinë e drejtorit të bibliotekës Gjovalin Çuni, ne u njohëm vetëm pjesërisht me këtë botim, mbasi qëllimi kryesor i hulumtimit tonë shkencor nuk ishin shtegtimet e kësaj kopje të librit, dorë më dorë, e as shënimet e pronësisë etj. Qëllimi kryesor i kërkimit të kësaj kopje, kishte lidhje me një verifikim, mbasi studiuesi A. Luka ka pasur një porosi trashëgim nga babai i tij, se një kopje e tillë nga botimi gjerman në Frankfurt 1578, që gjendej në Shkodër, ka qenë gjetur nga prof. Injac Zamputi. Ai e kishte konsultuar edhe me prof. Dh. S. Shuteriqin dhe të dy ia kishin dorëzuar për t’a konsultuar regjisorit sovjetik të filmit Skënderbeu, S. Jutkjeviç. Ky regjisor, pretendonte se te një grafikë, kishte gjetur një flamur me një shqiponjë të zezë dykrenare, të cilën e kishte ngjyrosur me laps të kuq. Jutkjeviç, kishte paraqitur aso kohe edhe një lloj hipoteze, mbi prejardhjen e Përkrenares nga Turqia (?) dhe prandaj ia vendosi në kokë Skënderbeut, qysh nga kronologjia e vitit 1444, megjithëse prof. A. Buda dhe Gj. Luka e kishin kundërshtuar … A. Luka, ia tregoi drejtorit Çuni, paradhënie këtë punën e grafikës së flamurit të ngjyrosur me laps të kuq, me shqiponjën dykrenore, të Kastriotëve. Ishte me të vërtetë një surprizë e jashtëzakonshme, kur ky fakt u konstatua realisht dhe që tregonte edhe se botimi ishte kthyer korrektësi, nga prof. Zamputi, atje ku ishte marrë.
Për të gjitha referimet dhe trajtimet tona të tjera, ne do të përdorim dy librat origjinalë dhe në gjendje mjaft të mirë, në kapakët dhe në letrën e origjinalit, që gjenden në Bibliotekën e Universitetit Luigj Gurakuqi në Shkodër. Këto janë trashëguar nga fondi i Bibliotekës së Institutit të Lartë Pedagogjik.
(shih Fig 4)

Cilat janë surprizat e zbulimet e reja që rezultojnë në këtë botim të Frankfurtit?
Për të qenë relativë, duke pasur parasysh edhe metodën e brendshme konspirative të studimit dhe publikimit, nga ish autoritetet dhe institucionet e shkencës së kohës së socializmit enverist si, “ruajtje e presë dhe e zonës së gjahut”, konsumimin me “përtypje e ripërtypje”, ruajtjen dhe depozitimin me kronologji retrospektive në arkiva etj, etj, ne të dy bashkëautorët e këtij shkrimi, nënvizojmë: 1. Botim i Frankfurtit, i vitit 1578, ka një sasi shumë të madhe pikturash grafike dhe minigrafikësh, nga të cilat na rezulton se, vetëm një pjesë e vogël janë përdorur në botimin e vitit 1537 dhe diçka fare minimale edhe në botimin e Romës. Nuk ka dyshim se kjo lëndë është njohur nga disa studiues dhe elementë të veçantë, por fakti është se për publikun e gjerë shqiptar, shkollat tona etj, ka pasur fare pak publikim, fare pak analiza dhe me sa duket një pjesë e mirë ndoshta janë të panjohura edhe sot.
Ekziston edhe ndonjë mundësi që ndonjë ose disa grafika të spikatura, të jenë të hallakatura nëpër morinë e pa fund të shtypit shqiptar të shek XX. (?!). Duhet të tërheqim vëmendjen, se, këto tablo grafikë, janë në një numër të konsiderueshëm dhe janë jashtëzakonisht interesante, si nga na artistike ashtu edhe në zbërthimet multidispilinore, që përfshijnë historinë, mitotologjinë, heraldikat, studimet armëve të zjarrit etj. Ne do paraqesim në këtë publikim vetëm një minimum të përzgjedhur të grafikëve të mëdha. Kemi mendimin se, gjithsesi, sjellim disa zbulime e trajtime për herë të parë. Në një prezantim televiziv, do të paraqesim një sasi më të madhe, shoqëruar edhe me nga një komentim të shpejtë.
Një publikim e komentim më i gjerë do bëhet në librin që ne besojmë se do t’a publikojmë pak më vonë. Duhet sqaruar më në fund, kjo çështje kaq madhore: kush ishte burimi kryesor i këtyre grafikeve?! Këto grafika kaq madhështore, ishin ideuar, ishin pikturuar në vendin tonë, nga mjeshtër vendas e të huaj, ishin financuar nga vetë oborri e kancelaria e Gj. Kastriotit? Kishin punuar aty edhe grafistë të specializuar të shërbimit ushtarak të Gj. K. Skënderbeut? Një pjesë, tjetër ishte financuar e stimuluar nga pasardhësit Kastriotë e dashamirësit albanë-shqiptar? Logjika detyrimisht të çon për të ngritur këto çështje-pyetje me këto përparësi. 2-Për sa i përket të quajturave si “shenja të ujit dhe të filigranit”, në letrën/kartën e shtypshkrimit, përfshirë edhe analizimin e krahasimin e pjesës së literaturës barletiane e skënderbegiane që ne përdorim, magister Ballaj, do paraqesë një studim të detajuar, ku do të raportohet edhe një inventarizim i plotë dhe për format e ndryshme të përdorura. Këtu ne sjellim vetëm një mini prezantim fotografik dixhital, për të shuar kureshtjen e lexuesve. Një fotografim sa më perfekt kërkon një teknikë më të sofistikuar, për të cilën ndoshta do të kemi një ndihmesë nga specialistë nga Austria.

Megjithëse kemi konstatuar ndryshime teksti në krahasim me botim-përkthimet barletiane të mëparshme, hë për hë, ne nuk do të ngutemi për ndonjë publikim dhe krahasim, mbasi kjo çështje duhet zgjidhur në bashkërendim me ekspertë përkthyes të latinishtes. Mbetemi me shpresë se media e shkruar dhe televizioni shqiptar do t’i bëjë jehonën e duhur, çështjeve që kemi ngritur dhe kontributit të ri që sjellim, në një emision të posaçëm.

Një botim i ngjajshëm, ku mungon vetem edhe shqiponja e lartëpermendur...Ne sot duhet të pyesim; a ditem ti kushtojmi rëndësi figures së Heroit tonë Skenderbeut ? Më kujtohet nê njê citim nga fan S.Noli kur ai shprehte deshiren te kalonte Atlantikun nga Bostoni për nê Europ vetëm për te patur në dor këto botime qê kemi sot para syve permes rrjetit virtual, dhe besoj qê së shpejti tê gjitë do tê kemi mundêsinê ti kemi para syve keto burime qe kishim dikur etje ...me sy i prekim tan, i me dor nuk ka edhe aqê rëndesi... i jjejti efekt...

Burimet: Frankofurti... http://renesancailire.blogspot.fr/20...t-grafika.html

[Kreksi]

Kemi përshkrimet e Giovanni Musachit që përshkruan me hollësi prejardhjen e Kastriotëve. Gjithashtu edhe Kasem Biçokun që mbështetet tek pamfleti i Frang Bardhit duke pretenduar një prejardhje të Kastriotit nga krahina e Hasit pranë Prizrenit. Por për të dhënat topografike Musachi ka qënë gjithmonë shumë i saktë, ndaj nuk ka ndonjë arsye pse të mos besohen shtjellimet e tij rreth prjeadhjes së Kastriotëve nga Dibra.

Nëse Kastrioti i Kaninës ka qënë ndonjë pasardhës i Kastriotëve të Dibrës, kurrsesi nuk mund të ketë ardhur kjo familje prej jugut në lindje prej hapsirës arbëre. Pra kemi të bëjmë vetëm me një objekt spekullimi.

Tek i vetmin burim qe kam hasur deri me sot, ne një shkrim interesant për Paleologët, ku autori i këtij liri nê gjuhën frenge shprehet kështu; "si ka mundës që asnjëri historian nuk e ka vrejtur këtë lidhje nga djali adoptf i Jeane Paleologut, i ili lidhet me familjen e Kastriotve...? Ju lutemi, këtu duhet shtruar edhe shumê pytje tjera rreth këtij burimit... mirëpo me sa kam vrejtur, ky fëmiu ishte os e nga Kanina apo Kastoria, por duhet kerkuar edhe mê tej...ka dy vite që kamhasur në këto tê dhëna..por duhet te jemi te kujdesëshëm...megjithate, nuk e besoj se autori e ka cekur këtë lidhje pa patur tê dhena tjera... Te kuptohêmi kêtu, fjala është për gjyshin e Skenderbeut, se sipas tê dhënave tjera, kemi si pjesmarrës nê Betejen e Kosovës 1389 një Komandant të shquar shqiptar me emri Gjergj Kastrioti(George Castriota) pranë aletve i cil naten e Betejes sê Kosovës ai e vendosi se a duhej te sulmoheshin turqit natên apo ditên, sepse, Gjergj Kastrioti i parê, kishte marrur pjesë edhe në Betejen e Maricês 1371 ku mê atë rast, turrqit ishin sulmuar nga koalicioni natên, por dreqi iu kishte ndihmuar turqve, pasi thyhen natën, duke mos u vrejtur mirê nga errêsira armiku ka arritur të shpetonte keshtu që te nesermen turqit mblidhen dhe me befasinê mê tê madhe e thejnê koaliionin krishtêrê, prandaj nê Betejen e Kosovês, i vetmi i ili e ka vendosur se ku dhe si te priten turqit ne kêtë luginê ishet Gjergj Kastrioti, me siguri ose gjyshi i Skenderbeut ose vêllau i Gjonit...
Mirëpo është interesnte të vêshtrohet edhe lidhja e Paleologve me osmanlijêt; kjo ishte njê kontrat e njohur, duhej qê osmanlijet ti rimerrrnin nën kontroll dhe ti administronin te gjitha ato vise qê i takonin bizantit, me lejen e Paleologve..dhe per llogarin e tyre....dhe këtu, duhet të kthehemi mbrapa pêr të parë se si ishin marrêdhênjet mes dy patronve(sulltanit dhe perandorit bizantin) pastaj marrveshjet mes tê birit tê sulltanit Sedgjise dhe princit Andronik II) të cilt që te dy kishin lidhur tjetêr kontrat; ti vrisnin qê të dy tiranêt dhe vetê pastaj ta ndanin perandorin bizantine mes tyre...Mirêpo si e dini ky plannê deshtoi...te dy princat e pesuan si mê keqë, njëri u verbua e tjetri e pasi u verbua sulltani i preu koken... nê shenjê besnikerie ndaj Paleologut...nejse kjo êshtê histori e gjatê por ..; mund te shkojmi deri te fillet e familjes sê kastriotve dhe Paleologve..

[yllbardh]

Një kuriozitet i vogël nga ku mendoj se rrjedhë emërtimi i Kastriot.
Në latinishten klasike fjala castra gjithmonë do të thotë "fushim/kampim i madh legjionar", si atyre në "parakalim", "të përkohshme" dhe "fortifikimet e përhershme" , ndërsa forma castellum është përdorur për kalatë më të vogla, të cilat ishin zakonisht, por jo gjithmonë , të pushtuar nga njësitë ndihmëse dhe përdoret si bazë logjistike për legjionet, shpjegohet nga Vegetius.

[yllbardh]

"Historia e Skënderbeut", në Shkodër me kopjen origjinale


Marin Barleti

Në bibliotekën e universitetit "Luigj Gurakuqi" në Shkodër gjendet një kopje origjinale e librit të Marin Barletit, "Historia de Vita et Gestis Scanderbegi Epirotarvm Principis", i cili është shtypur në Romë. Kjo kopje e rrallë, e shkruar në latinisht, gjendet në bibliotekën e universitetit pas një rruge të gjatë, përmes një librarie antikuariatesh nga Italia. I mbushur plot me të dhëna interesante, në këtë origjinal të botimit të Romës, fillim i shekullit XVI, ka një vulë interesante; letra/karta e shtypshkrimit është e stampuar me një figurë që inkuadron një kurorë mbretërore; në faqen e fundit të Librit XIII gjendet një alfabet latin, një pjesë kjo që nuk ishte botuar në përkthimin shqip, bazuar në botimin latinisht në Gjermani në vitin 1537.

Libri origjinal në Shkodër dhe të rejat që zbulon ai

Ky libër origjinal i botimit të Romës, në fillim të shekullit XVI, aktualisht është fond i bibliotekës së universitetit "Luigj Gurakuqi" në Shkodër. Edhe më përpara ka qenë fond i Bibliotekës së Institutit të Lartë Pedagogjik Shkodër, sikurse shihet edhe nga disa vula të asaj biblioteke. Kapakët e kopertinës kanë një veshje të rëndomtë dhe të pakujdesshme. Do të ishte e nevojshme që t\‘i bëhej një restaurim, në qoftë se ata janë të origjinalit, ose përndryshe duhet menduar për një kopje të ngjashme me origjinalet e tjera. Në faqen e brendshme të kapakut të përparmë ka një fletë të shkruar të ngjitur, nga ku informohemi se kjo kopje origjinale, në rrugëtimin e saj, ka ardhur nga Italia, duke pasur si stacion një librari antikuariatesh. Fleta shkruan: Libreria Antiquaria di Dario Giusseppe Rossi Corso, 33-40. Kjo fletë adrese është një stampë e porositur shtypshkronje, e cila, siç duket, u ngjitej librave të kësaj librarie. Mirëpo për fatin e keq, kësaj adrese i mungon informacioni se cilit qytet i përkiste kjo librari dhe se në çfarë vitesh kishte funksionuar. Gjetja e kësaj adrese fillimisht, për të synuar pastaj në ndonjë hetim edhe më të thellë, detyrimisht duhet kërkuar nga ndonjë lidhje me specialistë italianë në Itali. Pasi ka mbërritur në Shqipëri, kjo kopje origjinale, sikundër vërtetohet nga disa vula, ka qenë pronë e një biblioteke, e cila në vulat e saj shënohet si "Biblioteca Miss. Vol. Alb.", pra "Biblioteka e Misionarëve Vullnetarë Albanezë/Shqiptarë". Nga sa na kumton ish-bibliotekari, prof. W.Kamsi (i cili e ka blerë këtë libër nga një person civil), kjo bibliotekë ka qenë një organizim i misionarëve vullnetarë katolikë shëtitës nëpër malësitë e veriut, me një fillesë qysh nga një kohë e hershme e shekullit XIX e deri aty te viti 1914. Në frontespicin e njohur tashmë, ky botim, në pjesën e djathtë poshtë, ka një vulë, e cila, sado me mjaft vështirësi, na lejon të shprehemi (me dyshim?) se është një shqiponjë biqefale me një kurorë mbretërore në mes dhe me një yll të Davidit në mes të trupit të shqiponjës. Sigurisht se kjo vulë do të kërkonte një teknikë më moderne. Në qoftë se kjo vulë nuk rezulton e ndonjë kronologjie të vonë të shekullit XIX, atëherë mbetet e hapur edhe hipoteza se mbase i përkiste një libri e vule të ish-pasardhësve Kastriotë. Le të qëndrojmë edhe pak te kjo faqe. Siç njihej me kohë, në krahun e majtë të minigrafikave ka dy shqiponja të puthitura. Specialistët heraldistë italianë kishin shprehur një mendim se kjo paraqitje e përzgjedhje ishte bërë nga ilustratorët e shtypshkronjës, nga improvizimet e formatet shtampë që kishin ata dhe nuk kishte lidhje me ndonjë përzgjedhje të vetë porositësit të librit, me këtë rast Barletit. Një vërejtës e kishte menduar si një kopje nga një punim në dru, si një ish-ilustrim i një skene homerike, ku përplaseshin dy shqiponja. Dr. M.Zeqo kishte shprehur një opinion se kjo shqiponjë duhej të ishte një nga heraldikat më të hershme e origjinale të familjes Kastrioti, sipas përzgjedhjes e dëshmisë së vetë Barletit. Më së fundi, edhe pse e kishte konstatuar qysh nga vitet \‘70, A.Luka është shprehur se ndoshta kjo lidhej si një shqiponjë e fisit alban-epirot, në objektet shtiza me shqiponja me derdhje, të cilat te M.Barleti në disa raste na paraqiten në bashkëshoqërim si dy objekte të veçanta: si "flamurë e shqiponja" krahas ndarjes antike në flambularë-bajraktarë. Në krahun e djathtë shihet edhe mirënjohura ujkonjë e Romës me dy binjakët, Remin dhe Romulin, e cila ishte e mirënjohur edhe në Iliri, jo vetëm nga monedhat e shumta romake, por me gjasa edhe nga legjendat më të hershme persiane, për Kirin e Persisë, të cilin gjithashtu e kishte ushqyer një bushtër-ujkonje (Kjo kërkon një trajtim më vete). Karta/letra me të cilën është shtypshkruar në latinisht libri i M.Barletit, sipas një opinioni të shprehur nga vizitori dr. Musa Ahmeti, ka gjasa se mund të jetë disi më e vjetër se sa koha e shtypshkrimit. Bazuar te pamjet në dritën e diellit na ka rezultuar se të gjitha letrat janë të stampuara dhe ndër të gjitha ato dallohet një figurim në formë shqyti, që inkuadron një kurorë mbretërore. Këtë për t\‘u siguruar ne e kemi fotografuar me aparat dixhital. Nisur nga ky fakt, mendojmë se kjo kartë/letër është e porositur posaçërisht. Gjithashtu, duke u bazuar te ky fakt, ne kemi arritur në mendimin se letra nuk mund të jetë shumë kohë më e vjetër se sa shtypshkrimi, në atë përmasë të ekzagjeruar që e ka menduar dr. Musa Ahmeti. Gjithsesi, kjo do të kërkonte një ekspertizë të specializuar. Ky botim, në fund, në faqen ku përfundojnë komplet të XIII librat/kapitujt, sikurse edhe mund të konstatohet nga skanimi, ka të regjistruar edhe germat e alfabetit latin, paraqitje kjo që nuk ka figuruar në botimet e përkthimit shqip. Në libër ka edhe tek-tuk ndonjë mbishkrim me dorë nga përdoruesit, siç duhet të jetë i vonë një datim i vitit 1508, i shkruar me dorë. Duke gjykuar disi, për arsyen e vendosjes së alfabetit latin në fund, ndonëse duket si pa lidhje, mendja na shkon pak më larg, në vitin 1367, kur "Magister Johani, doktor në gramatikë, deklaron, se premton dhe detyrohet kundrejt presbiterit Andre të Shën Palit dhe Pultit, se do ta mësojë nipin e tij Nikollën të lexojë e të shkruajë mirë, sipas mënyrës tregtare, dhe do t\‘i mësojë atij Donatin dhe Katonin që të dijë t\‘i përkthejë..." ("Acta et Diplomata", II, 233, sipas origjinalit latinisht). Dhe është shumë e qartë se ky djalosh shkruan albanishte/shqipe me germa latine si "shkrimin tregtar" dhe më pastaj mësohet të përkthejë nga latinishtja në shqip. Po kështu, për të rikujtuar: "Dhe sado që ata albanët kanë një gjuhë tjetër fare të ndryshme nga ajo latine, megjithatë ata kanë në përdorim, si edhe në të gjitha librat e tyre, alfabetin/shkronjat latine". (Rel. i Kryepeshkopit të Tivarit, më 1332, "Bur. të Zgj. për \‘Historia e Skënderbeut\‘", Vëll II, 1962, Dok. Nr. 68, f. 111). Për ta përforcuar, po kujtojmë faqen 222 të "Historia e Skënderbeut", ku Barleti e nënvizonte termin "Qytetërimi Alban" ose faqen 255, ku e nënvizonte fjalën "në gjuhën albanese". Ka ardhur koha që disa tabu të thyhen, sepse qytetërimi ilir, alban, dardan e epirot, të cilët lidhen në një etnos, sado me objekt të kufizuar, në monedha, terrakota etj., siç mendon studiuesi A.Luka, e kishte filluar shkrim-këndimin me alfabet, pothuajse në një hap bashkëkohor me të gjithë Mesdheun. Do të ishte e pafalshme të na humbë ndër sy e ndër duar e turi, karta e identitetit tonë të lashtë!

Përse dhe në cilin vit u botua libri i Barletit

Në gazetën "Shkodra", në dhjetor 1999, studiuesi shkodran Agron Luka publikoi një studim të titulluar "Përse dhe në cilin vit u botua libri i rilindësit evropian M.Barleti, \‘Historia de Vita et Gestis Scanderbegi Epirotarvm Principis\‘" të cilin e kishte sinjalizuar dhe e kishte diskutuar me prof. I.Zamputi dhe prof. Dh.S.Shuteriqin, së paku qysh nga viti 1983. Në këtë publikim, studiuesi pati fare pak mundësi ta konsultonte këtë origjinal me sy të lirë në bibliotekën e universitetit "Luigj Gurakuqi" në Shkodër. Në studim kundërshtoheshin pikëpamjet dhe interpretimet e disa autoriteteve se ky libër, të cilin ne e kemi bërë si zakon ta quajmë shkurtimisht "Historia e Skënderbeut", ishte shkruar për t\‘i nxitur alban/shqiptarët për kryengritje të reja antiturke të panumërta, në lidhje me disa premtime për organizimin e një Kryqëzate të Re, nga Vatikani, etj. Studiuesi Luka solli argumente dhe fakte duke vërtetuar të kundërtën, se në kohën konkrete nuk kishte asnjë lloj shprese të tillë, as në situatën politike dhe as në vetë shkrimin dhe bindjen e Barletit. Qëllimi kryesor i Barletit dhe i të gjithë bashkatdhetarëve që e kishin nxitur, ndihmuar, përkrahur dhe që madje i ishin lutur për ta shkruar këtë libër, ka qenë për ta përjetësuar në histori tërë epopenë e lavdishme dhe qytetërimin alban-epirot së bashku me heroin e tyre, si një detyrim për qytetërimin progresist rilindës evropian dhe pastaj për një sërë qëllimesh e detyrash të tjera fisnike që ky kolos ia linte porosi brezit të pasardhësve. Me gjithë gjendjen e rëndë, Barleti ishte optimist se ky popull kaq i lashtë, megjithatë nuk do të zhdukej, por do të mbijetonte. Në pjesën tjetër, studiuesi Luka diskutoi në lidhje me vitin e botimit të "Historia e Skënderbeut". Sipas pikëpamjes së autorëve F.Pall, F.Noli, S.Prifti, Dh.S.Shuteriqi etj., vepra mendohej se ishte botuar midis viteve 1508-1510. Noli e mendonte në vitin 1506, ndërsa studiuesi shkodran M.Prendushi e linte të hapur çështjen e vitit të botimit, duke theksuar se data nuk mund t\‘i vendosej arbitrarisht, përderisa vetë botimi nuk e përmbante. Studiuesi Luka, duke hulumtuar brenda rreshtave, në të dy botimet e njohura të Barletit ("Rrethimi i Shkodrës" dhe "Historia e Skënderbeut"), solli citime të disa pasazheve, të cilat i kishin shpëtuar vëmendjes analizuese të studiuesve të deriatëhershëm. Në këtë mënyrë ai solli disa arsyetime që e lëkundnin dukshëm çështjen e botimit më 1508-1510 dhe ndoshta e spostonin disi përtej vitit 1514. Me këto pohime, nuk vihej në dyshim se "Historia e Skënderbeut" ishte shkruar mbas Rrethimi i Shkodrës", pra mbas vitit 1504. Çështja tashti mbetej se kur dhe sa vjet mbas 1504, kishte filluar ta shkruante dhe ta dërgonte për botim M.Barleti librin "Historia e Skënderbeut"? Në "Historia e Skënderbeut", f. 51, libri I, në parathënie Barleti shkruante: "Ka shumë vjetë tanimë që unë, - ju them sinqerisht të vërtetën - po e bëj zap këtë dëshirë për të shkruajtur, po hedh poshtë lutjet e shumta të miqve, të cilët ma kërkonin këtë me ngulm... megjithëqë nuk pushojnë së botuari çdo ditë (më falni për shprehjen) Fjalime të reja dhe Kujtime të panumurta, gjer në ç\‘përdorim...". Kështu, sipas këtij pohimi, dilte menjëherë arsyetimi logjik: sa vite mbas 1504, duheshin kuptuar këto "shumë vjetë", në të cilat Barleti e kishte bërë zap dëshirën për të shkruar? Mund të quheshin "shumë vite" dy vitet e Nolit, apo ato 4 vitet deri te 1508-ta?! Kronologjia e vitit 1508 ishte nxjerrë nga autori rumun F.Pall, sipas kësaj të dhëne të Barletit: "Tani siç marr vesh, pasi himarjotët thirrën me dëshirën e tyre nga Apulia, trupat dhe flamujt e spanjollëve kanë njohur një prijës dhe kanë filluar një mënyrë jetese më të kulturuar". Pra, këtë ngjarje a kryengritje antiturke, F.Pall e datonte si e ndodhur në janar 1508. Mirëpo në qoftë se kjo ngjarje rezultonte kështu, duhet të logjikojmë se jemi vetëm te lib. II, f. 97 dhe nuk duhet të harrojmë se kemi përpara edhe plot XI libra/kapituj, plot 397 faqe të tjera! Përse Barleti duhej ta vinte këtë të dhënë kronologjike midis rreshtave dhe nga ana tjetër nuk vendosi asnjë të dhënë tjetër kronologjike?! Me këtë rast, vepra po shkruhej e po botohej pjesë-pjesë, domethënë libra-libra?! Por, kjo kronologji e vitit 1508 nuk ishte aq absolute, pasi nuk dihej se kur i kishte rënë në vesh ky lajm Barletit, flakë për flakë, apo më vonë. Pastaj kishte mundësi që kjo lëvizje himarjote të kishte ndodhur edhe më vonë dhe me atë kuptoheshin pak a shumë një formë venomesh. Siç e thamë, nga 1508 duheshin edhe XI libra të tjerë, që ishin edhe më të gjatët e më të vështirët. Edhe vetë ajo "mënyra e filluar e kulturuar e jetesës" e presupozonte një farë kohe apo jo. Në vitin 1508, kur ta zëmë se kishte filluar së shkruari Barleti, vërehej se nuk gjendeshin as fjalime as kujtime të botuara, të cilat ai i kishte përmendur. Këto do të fillojnë nga 1510 e përtej, me shkrimin dhe botimin e Gjenealogjisë së Gjon Muzakës. Për të hedhur në diskutim edhe një hipotezë alternative, studiuesi A.Luka kishte gjetur dhe krahasuar dy episode në veprën "Rrethimi i Shkodrës", bot. 1504 dhe në "Historia e Skënderbeut", pa datë botimi. Të dy këto episode lidheshin me Sulltan Bajazitin II, 1481-1512. Në "Rrethimi i Shkodrës", f. 54, shkruhej: "Mehmeti II ishte i jati i këtij Bajazitit II, që sundon sot" dhe kjo ishte fare normale, sepse Bajaziti II ishte gjallë. Ndërkaq, në veprën "Historia e Skënderbeut", f. 56, Barleti shkruante: "Kulti i rreptë i dervishëve, në kohën kur mbretëronte Sulltani Bajaziti II, duke dalë nga rruga e tyre dhe duke bërë krime në shumë vende, për këtë u zhdukën dhe u ç\‘farosën krejt prej tij". Kështu, meqenëse këtu flitej për Bajazitin II dhe në kohën e shkuar, duhet të kemi parasysh se Bajaziti II kishte vdekur më 1512. Meqenëse këtu me këtë episod jemi te libri I, si arsyetim kronologjik do t\‘i binte që libri të ishte futur në shtypshkrim, përtej 1512 dhe ndoshta edhe përtej 1514!

Vepra "Historia e Skënderbeut" nuk pati datë botimi! Ky libër ishte një ndërmarrje krejtësisht private. Ai i kushtohej "Princit shumë të ndritur të Epirotëve Donferrnd, nipit të Skënderbeut". Pra nuk kemi asnjë lloj kushtimi ndaj ndonjë personaliteti të lartë të Romës dhe as të Vatikanit! Të vërejmë se, libri "Rrethimi i Shkodrës" i kushtohej Princit Leonard Loredanit, Dogjës së Venedikut dhe vetë Senatit të Venedikut! Pra ka një dallim të dukshëm, apo jo! Përse ky mister pa datën e botimit në "Historia e Skënderbeut", kur te "Rrethimi i Shkodrës" data shënohej e saktë, 10 janar 1504?! Prof. Dh.S.Shuteriqi mendonte dhe e shprehte hapur se "Historia e Skënderbeut" në Romë qe futur në një lloj indeksi censurues nga Vatikani! Analizuesit që ne i sipërpërmendëm shpreheshin se shënimi në fund të librit: "Impressum Romae per B.V." duhej shpjeguar: "Shtypur në Romë prej Benetus de Vitalibus", ku për inicialet B.V. mendohej se duhej të ishte po i njëjti botues që kishte shtypur librin "Rrethimi i Shkodrës". Dhe, përse botuesi duhej me iniciale, kur te "Rrethimi i Shkodrës" prezantohej me emër të plotë?! Mos kjo B.V. mund të ishte edhe "Biblioteca Vaticana"?

[Kreksi]

Polemika me Shmitin...

Se pari ky zoti Shmiti, qe shkrou nje liber per Skenderbeun, "Shqiperia Venedikase" ka bere një gabim te madh, si me qellim i drejtohet me kete liber autorit francez Daniel Dysolier librit me titull "Shqiperia ne mes Bizances e Venedikut" shkruar para dy dekadave, mirëpo me e keqja eshte se Shmiti ka filluar te mirret me një kolos te te gjitha koherave, nje hero jo vetem shqiptar por ballkanike e europian ku per Skenderbeun jane shkruar e botuar me qindra e qindra libra ne mbare boten e nese Shmit ka tentuar ti veje kapakun vlerave te heroit tone me nje liber aqe te vobekët ku heroin tonë e krahason me nje personazh gjakepires, hakmarres etj..dhe asnje vend nuk le per levdrata.

Autori le qe ka bere gabime me interpretimin e emrit te j'atit te Skenderbeut duke e quajtur slavishtë "ivan" pa kurrfare turpi e pergjegjesije dhe ketu eshte kulmi dhe qellimi i autorit se ku ka dashur te dali ai.
Autori z.Shmit po te kishte lexuar më parë historin e Skenderbeut nga autoret e tjere, perpos Barletit, te kishte lexuar se paku Kamij Pazhanel, Laverdanin apo autore tjerë si Lamartine, me siguri se do i kishte ardhur turp te shprehej si eshte prezentuar me kete liber.
Shmiti eshte ende i ri me duket dhe i papjekur, kjo tregon pervoja e tij se po te kishte lexuar keto libra ai do gjente se ne faqet ku permendet Gjon Kastrioti ne keto dokumente e libra te kohes se mesjetes e deri ne fund te shekullit XX gerrma "I" ka patur domethenje te gerrmes "J" poashtu edhe gerrma "V" shqiptohej si gerrma "U" qe sot eshte modernizuar... po a thua a i ka shkuar ndonjehere ndermend Shmitit per ndryshimin e ketyre gerrmave nder shekuj ?
Pra, po i drejtohem atehere Shmitit e jo lexuesve te nderuar;

Ju, i nderuari Shmit, a e keni ditur apo e dini se, Jezu Krishtin e quajn me iniciale që hasim mbi stelat e varrezave kristiane ku lexojmi keto shkronja; I.N.R.I ?
Po ju tregoj pra se, nuk e besoj qe e keni ditur, ose e dini por nuk doni ta dini, shkurtë, i nderuari z.Shmit. I.N.R.I që do thotë më gjeresishtë ; "Iesus Nazaretus Rex Ivdeas"
Njashtu pra edhe nga ky shkrim origjanal i epokës, këtë shkrim disa popuj te tjerë e kanë keq interpretuar emrin e Jezusit, si sllavet, kroatet psh që i thonë; ISUS në vendë se ta thrrisnin Jezus, kurse italianet e thrrasin "Gezus", francezët "Zhezy" etj....
Arsyeja eshte se atehere ne kohen e Romes dhe ne mesjeten latine shkruhej deri vone keshtu, gerrmen "J" e kuptojmi "i" për Jezusin pra shkruhej "I" , a thua z. Shmit i ka vrejtur këto ndryshime ?
Pastaj, gerrma "V" që shkruhej dikur, sotlexohet e shqiptohet "U"...
Perndryshe me rregullat e gjuhës shqipe ne sot duhej ti shkruanim keto iniciale mbi stella per te qene i drejte interpertimi.
"JEZUSI I NAZARETIT MBRETI i JUDES" shkurtimish pra, J.N.M.J ! por qe sigurishte Shmitit i ka interesuar vetem se si tua hedhi miliona shqiptarve, duke menduar se ne qenkemi analfabeta e nuk po e dimi se ku eshte qeshtja e ketij fenomenit "IVAN" ?
Njashtu pra edhe emrit "IVAN" autori ka patur munesi ti ikte sepse edhe se është shkruar ashtu nga origjinali i epokes ne mesjete ku askushi ne ate kohe Gjonin nuk e ka thirrur ne zë, "-hej, o ivan" apo "do shkoj tek Ivani", por ka thënë; "po shkoj tek Gjoni" e që e vetmja menyre për te shkruar ne leter kete emer ka qene ose "Jovan" ose "Ivan" ose "Gjovani", ku per fat tonin te keqin, keto gerrma dikur kishin kuptim tjeter qe ne sot kur ti hapim keto flete gabimishte i interperetojm nga origjinali, mirepo kete e fshehë Shmit se ky gjoja paska zbuluar ameriken se, na ka gjetur dy gerrma "I" dhe "v" per te deshmuar se Gjonit i thonin "Ivan" e qe eshte krejtë gabim se edhe per Huniadin qe ishte bashkekohes i Skenderbeut shkruhet ne tekstet latine "JEAN HUNYADI" njashtu edhe JEAN PALEOLOGU shkruhej ashtu me "J" ose me "I" Ian hunyad" po ku eshte problemi ketu se si shkruhej emri i heroit tonë, mjafton te dihet se kush ishte Gjergj Kastrioti dhe se çfarë kombesije kishte, pse i duhej autorit Shmit te beje kete ngatrrim, ne interes te kujt e shkruajti kete emer, me leje te kujt ?
Po te kishte shkruar autori diçka te re per Skenderbeu qe nuk dihej fare nga askushi deri me sot kjo do ishte tjeter, qe per shembull per moshen e Skenderbeut dhe per datlindjen e tij, se paku per vitin e lindjes se tij, kjo do ishte tjeter gjë sepse edhe une mendoj ndryshe; dyshoj ne datat e dhena qe i kemi mesuar deri me tani ngase dalin disa shenime tjera qe flasin krejt ndryshe !
Skenderbeu para se te kthehej në Krujë në vitin 1443, ishte 29 vjeçar ! Pra, kete citim e hasim te shume autor qe del se Gjergj Kastrioti ka lindur ne vitin 1414 e jo ne vitin 1404 siç e kemi mesuar deri me sot sepse ketu mjafton te behen edhe llogari tjera, si per shembull letra e sulltan Mehmetit të II-të qe i dergon Skenderbeut ne vitin 1461 ku i propozon paqen, ne kete rast sulltani, pra, i biri i sulltan Muratit te II-të i drejtohet Skenderbeut me keto fjalë;

Letra e Sulltan Muhametit, derguar Skenderbeut

"Unë, Lartëmadherija, Emiri i Madh, Muhamet-Beg, i biri i
Lartëmadherisë se tij Emirit te Madh Sulltan Murat-Begut"

Skenderbeut, princit te Shqiptarve e epirotve, shendet.

"Unë nuk njoh, shumë i dashtuni Skenderbeg, miqësi më të lidheshme se ajo qe vjen nga miqësia e ngushtë; mbi te gjithat kur kjo lidhje është formuar që nga rinija, "si¨në mes neshë, atëhere që ishe pengë tek i ati imi dhe qe ne te dy jetonim së bashku si vllëzer. Dhe kur mendoj per ato momente te kendsheme te feminisë sonë, kur më kujtohen sherbimet e tuaja të shkelqyera, për te gjitha qe ke bër per te famshmen shtepi te Otomanit, për ngritjen e perandorisë sonë, ju pergezoj dhe per te ju vertetuar me duket se eshte nje detyr perandorake. Asgjë nuk do me ishte më e kendshme per mua, e marr Perendin deshmitar, vetem qe t'ju shof perseri dhe te knaqem nga prezenca juaj".
"Nese trupat e forcave te mija keto ditë kan guxuar te pushtojnë
Shtet e tuja dhe te shtrojnë dhunim, unë s'jam pergjegjes; ato kane vepruar pa urdherin tim dhe fitoret tuaja mbi ta nuk me kane hidheruar fare".
"Mirëpo ta lëmi këtë, për te ardhur ne marredhenjet tona te vjetra; se një bashkim i shenjtë paqësor do te na pajtonte pergjithëmon".

"Pra, qe se si do te ishin bazat e aliances sonë; po te thëm, ta dini mirë se cilat jane pikat qe udhezohet paqa me keto kushte.
"Unë kerkoj qarkullim te lirë neper tokat tuaja "për trupat e mia, qe shkojne te luftojnë kunder Venedikasve; pastaj te me japish, peng, Gjonin birin tuaj, per te cilin do kujdesm "si per femiun tim; dhe me ne fund njerzit te mujne te bejne tregti lirishtë mes tyre".

"Për te tjerat, nese keni ndonjë pytje per te bërë, apo per
te "kthjellur dyshime, drejtohu me plotë besim, te derguarit tim
Mustafas.

Dhënë në qytetin tonë perandorakë të Konstantinopojes "Më 6 Maj, 1461"

Po e marrim vetem kete pjes te kesaj letres derguar nga sulltan Mehmeti;
"Unë nuk njoh, shumë i dashtuni Skenderbeg, miqësi më të lidhëshme se ajo qe vjen nga miqësia e jonë e ngushtë; mbi te gjithat kur kjo lidhje është formuar që nga rinija, në mes neshë, atëhere që ishe pengë tek i ati imi dhe qe ne te dy jetonim së bashku si vllëzer."

...këtu pra jep te kuptojmi se, i biri i Muratit te II-të, Muhameti ishte moshatär me Skenderbeun e jo me te jatin e tij Muratin e II-të i cili edhe ai kishte lindur ne vitin 1404, kete date edhe ne sot e marrim si datlindje te Skenderbeut ! Nje ngatrrim tejet i papergjegjeshem nga ne. Mandej po te shkojmi edhe me largë; Skenderbeu ishte me i vogli i familjses Kastrioti para tij kishin lindur edhe 7 tjerë nga Vaizana- atehere pari femi i kastriotve ka lindur ne vitin 1390 Gjoni duhej te kete lindur rrethe 1371 ne kohen e betejes se Marices.

A nuk eshte per tu çuditur këtu ? Këtu është një shpraztir sepse ne betejen e Marices si dhe ne ate te kosoves 1389 merr pjes nje komandant i famshem i quajtur Gjergj Kastrioti i I-rë te cilin historianet tane e ngartrrojn me Gjergje balsha II qe u vra ne betejen Sores ne Shqiperi....si shifet ka konfyzione te shumta te paqarta dhe te sqarueme deri me sot per moshene saket te Skenderbeut.

Në këtë rast ka vetem se një mundesi qe Gjergji dhe Muhameti, pra i biri i sulltan Muratit II, te ishin njoftuar ne pallatin e sulltanit ku pra edhe Gjergji duhej te ishte ishte moshtar i Muhametit pernryshe si spjegohet kjo leter ?
Mundesishtë Gjergji ka patur rastin te shoqërohej në pallatin e sulltanit me Mohametin vetem se kur ky ishte ne moshen 8 vjeçare deri ne 12 vjeçare sepse me vone Gjergjin e gjejmi te rritur dhe merr komanden si bejlerbeg me 5000 ushtar ne regjionin e njohur te Tmolisit jo largë Izmirit te sotem posa i mbushi 18 vite. Dallimi qe ndan mosha ne mes Gjergjit dhe Skenderbeut per te kjen dy shokë te pa ndare te femirisë eshte ne kete rast eshte teper i madh.
Muhameti lind ne vitin 1430 e deri ne moshen 8 vjeçare se besoj se Muhametit i kujtohet feminija dhe shoqeria me Gjergjin, per ti rikujtuar ne letren e tij, njezet e pes vite me vonë...
Thjeshte, kur lind Muhameti me 1430, Skenderbeu ishte 26 vjeçar, nese marrim daten e lindjes qe ne sot e njohim ne shkolla vitin 1404, dhe kur e lexojmi kete letren shofim diçka qe nuk perputhet as me logjiken e mendjes e as me data... si ka mundesi qe Skenderbeu 26 vjeçar te shoqerohej apo te lidhnin miqesi te pa ndar si dy shokë me te birin e sulltanit qe ka lindur ne vitin 1430 me nje dallim aqë te madhe moshe prej 26 vjeçesh ? Kjo nuk perputhet per mendimin tim kurresesi !

E vetmja mundësi, eshte kjo; ata duhej te ishin njohur qe nga viti 1436 e deri ne vitin 1440, jo me tej qe ne kete rast Skenderbeu duhej te ishte 24 vjeçar, se po marrim si te vertete burimin e autori Lamartine -ku thote;" Ne vitin 1443, Skenderbeu ishte 29 vjeçar, i erdhi koha qe te merrte ne dor tokat e babait te tij dhe te kthehej ne Krujë"

Sipas historisë sone, pra, nese Skenderbeu ka lindur ne vitin 1404 ai do ishte moshatar i babait te Muhametit, nuk e di se si ka mundesi qe një princ ti drejtohet Skenderbeut me keto fjalë duke e rikujtuar feminine e tyre ?
Ngatrresa është ketu pra qe ne vete i kemi fajet sepse nuk kemi qene te zotet te mirremi seriozishte me kete qeshtje qe është dashur shtruar pa e kllapa e pa keqekuptime apo inatosje ndaj njerit apo tjetrit historian e hulumtues por kemi lene shpraztira hendeqe qe lehte sot mund te depertoje edhe lloji i autorve te huaj ne .
Tani del Shmiti e na gjene shpraztira ne historine tone kombtare, ai mendon se derisa ne shqiptaret nuk kemi qene ne gjendje dhe nuk jemi ende te shkruajmi histrorine tone kombtare si duhej, perse ai te mos nxjerri edhe fenomene tjera si bie fjala e emrit te babait te heroit tone ?
Ketu pra eshte pika jone e dobet, kemi mbetur ne kllapa,te mbyllur, pa kurrefare mundesie qe te dalim apo te kerkojmi shenime tjera per historin e Skenderbeut qe kete histori na e lane trashegim rilindasit apo arbereshet, njesoj, apo epoka e komunizit, te gjithe jemi fajtor vete ne e jo te huajt qe e ndryshojne teresishte jeten dhe vepren e heroit tone kombtar deri sa ta quajn edhe diktator e jo human ?
Pse z.Shmit e permend se, në Betejen e II-të te Kosoves Skenderbeu nuk ishte as afer fare dhe ate duke iu referuar burimeve serbe ? Kurse ne realitet ai arrijti me vones sepse shifet qart ky fakt sepse Hunijadi donte te ruante emrin e tij dhe vlerat e tija, kishte frikë nga fitorja e Skenderbeut nê Betejen e dytë tê Kosovës, për këtë arsyeje ai e nisi luftën me vetëm 35 000 luftëtar kundër një ushtrie te madhe të Sulltan Muratit qe ishte mbi 80 000 ushtarë, ku ne fushë betejë ranë më se 20 000 ushtarë hungarez, kurse vllahët iu bashkanigjiten sulltanit por u masakruan mënjeherë nga sulltani, te tjerët gjermane çek e polakë ranë duke luftuar për Hunjadin....
Mirëpo edhe para se te fillonte Beteja, më te parë këtë ushtri aqë te vogël prej 35 000 ushtarve, edhe vetë sulltan Murati i II-të nuk i dha leje Hunjadit për t'ia nisur luftën, se, kêshtu ishin atëhere rregullat, ku një ushtri e madhe kurrësesi nuk duhej te luftoje perball një ushtris më të vogël mirëpo përmes provokimeve para betejes siç bëhëshin në ato kohëra, dhe më në fund kur pas tri ditësh lufte të pergjakshme Huniadi e pa që e kishte te humbur betejen, iku natën e tretë te betejës duke e lënë ushtrinë e tij nën mëshiren e jeniçerve, e ai e shpetoi kokën e tij tek miku i sulltanit, Brankoviçi, gjoja ishte se ishte i zënun si rob lufte, detyrohet që pas një marrveshje me Brankoviçin lirohet, pasi qe djali i tij, duhej t e martohej me vajzen e despotit serbë......
Kurse Skenderbeu mbeti i tronditun kur arrijti në vendin e ngjarjes së kêsaj Betejse së dytë te Kosovës dhe këtu e mallkoi Hunijadin që i solli ushtrisë krishtere këtë humje tragjike nga mendjemadhesija e tij !
Pra, pse Shmiti nuk i merrë ne pah vlerat e Skenderbeut, i cili disa vite më parë pas një humbje tjetër te Hunijadit, në vitin 1444 në Betejen e Varnes, ku edhe këtu heroi Skenderbe u kujdes për këta te rraskapitur qe i gjeti të shperndarë rrugës në mjerim dhe i mori me vete, i shëroi i ushqeu dhe i nisi në portin e Durrësit ku qe prej andej ata arrijten në Raguz(Dubrovnikë) dhe më në fund gjeten atdheun e tyre ?
A nuk eshte këtu dêshmija se Skenderbeu ishte edhe humanist i madh ?
Mirëpo si shihet, autorit Oliver Jehans Shmit nuk i interesojnë fare vlerat humane te heroit tonë kombtar, atij i interesojnë vetem se keqë interperetimet e tjerëve se ç'farë bindjesh kishin për të, pa e njohur fare Skenderbeun as nga afër, andaj, letra e Sforces, derguar papes, për mendimin tim është vetëm se një shpfje ndaj personalitetit te Skenderbeut, duke patur parasysh këtu rivalitetin dhe gjelozinë, si dhe perpjekjet e të tjerve për të ndërruar opinionet dhe mbështetjen që kishte papa ndaj Skendebeut, dhe këta keqëberës u munduan ta pengonin këtë lidhje në interesa te tyre personale, njësoj si sot pas 500 vitesh Shmiti që përmes këtij dokumenti mundohet shtrembroje e ta dëmtoje, jo historinë e Skenderbeut por ti largoje opinionet që qojnë sot në favor tonin para popujve europianë, se edh populli shqiptar luftoi kundër pushtuesit osman, dhe tani Shmiti hedh gurin e fshehë doren, ku më një të hedhur qëllimi i tij është, t'ua mohoje edhe shqiptarve sot luften dhe rezistencen heroike ndaj pushtuesve te huaj si dheqendresa e shqiptarve në mbrojtje të Europes.
Me një fjalë, Shmiti është ringjallja e Sfoces, si Ambasador i së keqës kudër popullit shqiptar që sot, të mos i njihen këto favore por te mbetet edhe me tej i izoluar e injoruar nga Europa, njshtu si na e dojnë te keqen serbët, mu kêta qe bashkêpunonin me turqit, njesoj si ata që ndihmuan Holokostin, sot janë te bashkuar nê njê tavolinë e populli shqiptar i cili shpëtoi jetêra gjatê kesaj periudhe, ndeshkohet dhe mbetet eizoluar ende e perjashtuar te marrê pjes rrethe ketyre keqêbersve, pse ne gjithêmon po e pêsojmi ?