Fustani i kuq mban akoma eren e detit, dhe te puthjeve te tua. E nxjerr nga valixhja dhe mundohem te gjej shenjat e lena nga levizja e duarve te tua mbi te. Hap kutine blu, nxjerr "Poeme", i marr ere derisa me dhemb perbrenda. MByll syte, perkul qafen anash, vijezoj me gisht lekuren e qafes dhe formave te gjokseve. Ndaloj, buzeqesh, leshoj floket e lagur, perkul gjysmen e trupit mbi fustan dhe pastaj e mbeshtjell mbas vetes. Me dhemb ne fund te barkut. Po ti mbyll pak syte do me mbeshtjellesh duart midis pellembeve te tua? Po te qendroj edhe pak keshtu me sy te mbyllur, do me lesh te notoj brenda teje? Jo? Atehere duhet te kuptosh se jam duke qendruar pezull midis jetes sime dhe tendes. Po rri keshtu derisa te kuptosh se jam mpire duke rijetuar cdo frymemarrje tenden. Afrohu. Afrohu. Do ti mbaj syte mbyllur, dhe buzet gjysem te hapura, dhe floket e leshuar, dhe duart mbi fytyren tende. Ti vetem me puth. Me puth qe une te te mbaj aty midis buzeve, dhe duarve. Jo. Mos ki frike. Nuk i hap syte. Je brenda meje, jam brenda teje. Pafundesisht e tjetersuar. Po me pickon, ajo, dhimbja jone, si gjithmone. Te kujtohet? Mos me shih ashtu. Nuk mundem te kap nga floket keto minuta dhe ti terheq zvarre, ti cjerr derisa te mos kujtohen per ne te dy.
-Te njejtat sy, e njejta fytyre, s'ke ndryshuar fare.
Pse me veshtron ne te njejten menyre? Pse me largohesh? Harroje ate. Harroje. Kafshoje fajin, peshtyje tutje. Tani je me mua.
-Te kam menduar shume. Nuk e mendoja se do takoheshim mbas 5 vjetesh keshtu, vjedhurazi.
Pse i hedh syte larg meje? Harroje, i dashur, harroje ate.
-Keto 10 minuta na perkasin.
Cmenduri.
-Nuk mund te bej asgje me shume.
Cmenduri.
Duhet te zbres tani. Ma shtrengo doren edhe njehere. Merr fryme afer meje, te lutem, me shih. Me merr me vete. Do rri urte brenda teje. Hera e fundit bashke.
Fustanin e kuq e vara ne kremastar nga fundi i dollapit. Duart me djersisin. Une dridhem. Ti ke humbur. r
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt