Të drejtat e gruas në një këndvështrim global

[Hyllien]

Ne Pakistan, nje femer qe akuzon dike per perdhunim ne gjyq, sipas ligjeve sharia, i duhen 4 burra myslymane te deshmojne per te. Akoma me keq, nqs nuk arritet te vertetohet qe perdhunimi eshte kryer, viktima mund te akuzohet per tradheti, gje qe sipas ligjit eshte nje akt krimininal, i denueshem me burgim, rrahje me kamzhik, dhe vdekje me "qellim me gure." KJO TE DUKET NORMALE?

Aspak normale, duket qarte qe ka kontradikte ketu. (Ata qe kane studiuar per Ligjet Islame duhet te kontribojne se e dine me mire se une dhe se Lioness çeshtjen) Me sa di une 4 burra duhet te deshmojne dhe qe te akuzohet per tradheti. Nuk e kuptoj si ta ka pranuar llogjika, qe megjithese nuk vertetohet qe nje grua eshte perdhunuar (per mungese te kater deshmitareve) te pranohet vertetimi i tradhetise megjithe mungesen e deshmitareve. Jashte llogjike apo jo. Prandaj nuk te eshte dukur normale, jo vetem ty, as mua e askujt tjeter. Te dalim tani dhe tek tema e tradhetise, qe diskutohet aq shume. Per ta provuar ate duhen 4 deshmitare (myslimane qe nuk dihet te kene genjyer ndonjehere), dhe per me teper keta duhet te shohin çdo gje qarte (pra aktin seksual ). A nuk ju duket e pamundur kjo? Vetem nese tradheton hapur fare, vetem nese ajo/ai thote qe une jam ....., dhe e bej kete ne publik. Njerezit kujtojne se shkon ankohet dikush per tradheti dhe o burra ta denojme. (E njejta gje eshte e vlefshme dhe per burrin, edhe ai denohet njesoj si gruaja nese gjinden 4 deshmitare te besueshem).

Le ta diskutojme çeshtjen ne "aspektin global", pa u nisur nga urrejtja apo simpatia jone per nje fe, nje popull apo nje ideologji, ndryshe do kthehet kjo ne replika te kota. Lioness (si moderatore qe je) dhe te gjithe anetareve te tjere do tu kerkoja qe le te veme ne dukje problemet e grave, dhunen dhe padrejtesite ndaj tyre sa me objektivisht, pa ngjyra urrejtjeje e dashurie.

Per ate çeshtjen e Turqise je e keqinformuar, 0-15 vjeç mund te jene me te mbrojtur si minorene qe jane, por kjo nuk do te thote qe ligji nuk i mbron ato mbi moshen 15-vjeçare.

PS: Ka(m) nje pergjigje per te gjitha ato qe Lioness ka thene, por per te neutralizuar gjithe ate vrer qe ajo ka derdhur aty, do duhej qe tema te kthehej ne "predikim" te fese Islame. Nuk eshte vendi i duhur, nuk jam personi i duhur.

Pershendetje.

[fjollat]

Po flet për të drejtat e gruas në këndvështrim global, apo për stereotipet, paragjykimet dhe feminizmin, nga këndvështrimi yt?

Si më duket nuk më paske kuptu fare.
Kur flet për këndvështrim global, mundohu të zgjerosh diapazonin, mos u bazo vetëm në raportet e disa NGO-ve, qëllimet dhe ekspertiza e tyre është çështje relativiteti.

Shembujt që i ke rradhit, mund deri diku të mbajnë peshë, por më tepër janë interpretime ala- perendimorçe. Nuk jam kompetente të flas për gjëra të tilla, sepse nuk kam njohuri të mjaftueshme mbi legjislativën e shteteve që i cek. Besoj se ti, nga burime të shumëanshme, je well informed për këto shtete dhe e di legjislaturën e tyre, mbasi në këtë mënyrë valon flamurin e NGO-ve.

Këto NGO, nëse në të vërtetë synojnë objektivitetin, me siguri do të ishin marrë pak më tepër me të drejtat e gruas në shumë shtete në botë ku ka anarki ose okupacion, nuk do ti ceki, i di vetë, ku në mënyrë flagrante dhunohen të drejtat e njerëzve në përgjithësi, përfshirë edhe gratë. Nuk shkoj më tutje se ka shumë për tu thënë këtu.

Nuk më dukesh edhe aq e cekët që të sjellish konkluzione aq sipërfaqësore për të drejtat e gruas, duke u bazuar në outfit-in e grave muslimane. Madje outfit-i nuk e përfaqëson intelektin e njeriut, po devotshmërinë dhe vlerat morale. Po të ishte ashtu siç ti e kupton, që pamja e jashtme të prezanton të drejtat e gruas, do të kishim besuar se të drejtat e gruas në perendim janë mbi nivel, sepse ato nuk mbajnë mbulesa. Tepër naive.

Ato gra që ti ke pa të lahen në liqe me rroba, sikur të ishe e informuar për besimin të cilit i takojnë, do ta kishe kuptuar se ka qenë për arësye besimi e jo detyrimi. Ky nuk është citat i raportit të ndonjë NGOe, po është e vërteta me të cilën jam rritur. Nëna ime është e mbuluar dhe asnjëherë nuk është zhveshur në ndonjë plazhë, jo se babai im i ka ndaluar, por thjeshtë nga devotshmëria e saj. Edhe sikur t’i jepej mbarë Perëndimi në pëllëmbë, të gjitha të drejtat e botës, ajo asnjëherë nuk do të ishte zbuluar në publik. Unë ndjej rrespektin më të lartë për nënën time dhe vlerat e larta morale me të cilat ajo jetoi dhe na mësoi tërë jetën.
Sinqerisht dyshoj se shumica e fëmijëve të rritur në shtetet perendimore (nuk flas për të gjithë), ndejnë aq respekt për nënat e tyre edhe sikur të kishin qenë aq të “emancipuara” që të kishin kaluar çdo pushim veror në plazhet nude.

Për të shtjelluar këtë problem ashtu siç e ke shtruar temën, duhet të zgjerosh këndvështrimin tënd dhe ti shohësh gjërat nga të katër këndet e jo vetëm nga prizmi i NGO-ve. Madje edhe nuk ke faj se këtu po flasim për dy çështje të ndryshme që nuk po preken askund në këtë temë: -të drejtat e gruas dhe
-këndvështrimi global

[Lioness]

Nuk po nxjerr dufin apo mllefin me nje besim apo tjetrin, por me keqtrajtimin e grave, dhe "interpretimet" e te drejtave te tyre.

Nqs do kapesha me fete, me saktesisht, me islamizmin, ka nje dynja me "surah" qe mund te sjell. Shembujt e mesiperm, jane nje pasqyre e legjislacionit dhe kodeve ligjore kriminale dhe civile ne keto vende, qe diskriminojne femrat. Ju merreni si te doni. Nqs nuk u ben pershtypje qe me ligj mund ta martosh vajzen, femijen 9 vjec, ju qofshi. Meqe ra fjala, kjo praktikohet dhe nga romet.

Ngjarjet e Marsit ne Arabine Saudite, jane ashtu sic i kam pershkruar me lart, dhe nuk i luan topi. (Human Rights Watch website.) Se nuk mbaj vetem flamurin e Amnesty International, valos dhe te tjere.....pffffff

Sic jam shprehur dhe me siper, nuk jam eksperte ne kete fushe. Ju qe e mbani veten per me te zgjuar dhe me botekuptim me te gjere, sillni shembuj.

fjollat, nuk po diskutoj devotshmerine fetare te familjes, apo te fisit tend. Per mua, te lahesh me gjithe rroba, dhe te te hyj pleviti ne palce is a question of common sense. Personally, I would rather be a sinner than risk pneumonia ..lol.. not looking for sainthood, just to live.

[manoklla]

Lion, mos u merr me kta s' han asnje lloj arsye. Si ti biesh murit me kok. Ti i thua 1+1=2 , kta thon joooooooo =3. E pse i pyet ti? Se kshu me thot mulla fshatit. Una hoqa dore.

[Lioness]

Hudood Ordinances: A set of Islamic penal laws introduced by the former military ruler, General Zia ul-Haq, in 1979 as part of his campaign to Islamicize Pakistan’s legal system. These laws criminalize rape, adultery and fornication, and prescribe punishments such as stoning to death and public flogging. The Hudood Ordinances does not make marital rape a crime and deters victims of sexual assault from seeking redress by exposing them to prosecution for adultery or fornication. The testimony of a woman is given half the weight of a man.


Qisas (retribution) and Diyat (compensation) Ordinance: These laws make it possible for crimes of honor to be pardoned by relatives of the victim and assess monetary compensation for female victims at half the rate of male victims.

Abusive Tribal Councils

Wielding extra-legal authority, tribal councils have come under heightened criticism locally and internationally for women’s human rights abuses. Such councils, which exist in much of rural Pakistan, have violated human rights standards and domestic law by handing down death sentences against women and men as punishment for seeking to marry someone against their family’s wishes and forcing women and girls into marriage as compensation in crimes of “honor.”


A highly publicized June 2002 gang rape of a Pakistani woman ordered by a tribal council in southern Punjab province is one example of a tribal council’s abusive authority. In September 2003 the government of Pakistan sentenced six tribal elders to death - this is now being appealed.

Abusive Police
Abusive and incompetent police accuse victims of lying and fail to register complaints of domestic and sexual violence. Women are frequently subject to illegal detention and custodial abuse, including sexual harassment, rape, and verbal abuse by police.


Medicolegal Incompetence
Untrained and biased medicolegal doctors often lack forensic competence and mishandle evidence needed for rape prosecutions. Instead the focus is on the virginity status and sexual history of the victim.


Shortage of Victim Services
Women victims of violence in Pakistan often have nowhere to turn. As of October 2002, there were only thirteen state-run women’s shelters in the country, and six shelters run by women’s groups. State-run shelters have prison-like conditions and once a woman enters she must obtain a court order in order to leave. Religious conservatives often condemn privately-run shelters as being against Islam and misguiding women. There is an urgent need for increased provision of victim services, such as shelters, crisis hotlines, and burn units. A recent study estimated that 74 percent of burn victims die because hospitals are not adequately equipped to treat burns. Despite promises by the Pakistani government to open ten crisis centers, it has yet to materialize and there are concerns that services will be costly and unaffordable to victims.

[Lioness]

D.R. Congo: Tens of Thousands Raped, Few Prosecuted

Judicial Reforms Needed to Ensure Justice for Victims of Sexual Violence
(Kinshasa, March 7, 2005) --
In eastern Congo’s conflict, government troops and rebel fighters have raped tens of thousands of women and girls, but fewer than a dozen perpetrators have been prosecuted by a judicial system in dire need of reform, Human Rights Watch said in a report released on the eve of International Women’s Day.

The 52-page report, “Seeking Justice: Prosecution of Sexual Violence in the Congo War,” documents how the government of the Democratic Republic of Congo has taken insufficient steps to prosecute those responsible for wartime rape. Human Rights Watch called on the Congolese government and international donors, including the European Union, to take urgent steps to reform Congo’s justice system.

Despite the peace agreement and broad-based transition process in the D.R. Congo, which began in 2003, soldiers of the national army and armed groups continue to perpetrate sexual violence in the eastern provinces of North Kivu, South Kivu and Orientale. In 1998, armed conflict broke out among the Congolese government, several neighboring countries and various rebel factions. Since then, combatants on all sides have subjected tens of thousands of women and girls—as well as a far smaller number of men and boys—to sexual violence.

“Sexual violence has shattered tens of thousands of lives in Congo, but fewer than a dozen victims have seen their assailants prosecuted,” said Alison Des Forges, senior advisor to Human Rights Watch’s Africa division. “The Congolese government must reform its justice system to prosecute wartime rape effectively.”

An increasing number of victims of sexual violence are demanding justice. “My husband does not want to live with me any more because I was raped by the Mai-Mai,” said one woman who, along with 11 others in Shabunda, South Kivu, was gang-raped by combatants belonging to the Mai-Mai, a local Congolese armed group opposed to foreign occupation. “The perpetrators must be punished,” she said.

The International Criminal Court may prosecute a small number of cases of sexual violence. At the same time, the vast majority of such crimes will have to be tried in Congolese courts. However, the Congolese judicial system is in disarray. Judges and prosecutors generally fail to treat sexual violence as a serious offense. Superior military officers are not held accountable for crimes committed by combatants under their command.

The handful of rape trials that have taken place have frequently resulted in violations of the rights of the accused and the victims. In one case in Bukavu, the defendant was not given an opportunity to choose his own legal representatives. Of his two lawyers, he met one the day before the trial, the other the day of the trial itself.

Support for victims is virtually non-existent: While publicly testifying against a soldier who had raped her, an eight-year-old girl was retraumatized by the proceedings. Little preparation time, guidance or psychological support was given in the face of significant pressures. In addition, victims who bring charges receive no special protection from police or judicial authorities.

“The Congolese government must make judicial reform a priority,” said Des Forges, “Support from international donors such as the European Union is essential for this effort.”

Current national laws on rape and war crimes are inadequate and inconsistent with the requirements of international humanitarian and human rights law. The Transitional Parliament is considering a new law on crimes of sexual violence. A ministerial committee is also considering a law on Congolese cooperation with the International Criminal Court.

Human Rights Watch called for measures that would assist victims of sexual violence in Congo. Women and girls who have suffered crimes of sexual violence must have their medical and psychological needs met. The report looks at the medical emergency surrounding widespread rape and calls for improved health services for victims, including those infected with HIV/AIDS.

A woman told a Human Rights Watch researcher how, in May 2004, she watched her 13-year-old niece being raped by dissident combatants from the RCD-Goma (Rassemblement Congolais pour la Démocratie, or Congolese Rally for Democracy–Goma) under Laurent Nkunda.

“Four men raped her. They had spread her arms and legs and held her down,” the woman said. “I had been with her but hid in a banana tree and watched what happened. Afterward she started to vomit blood, we brought her to Kirotshe hospital, and she died two days later.”

[Lioness]

In the past decade alone, tens of thousands of individuals, mostly women, arrived in the United States with special temporary visas to work as live-in migrant domestic workers. They work for foreign diplomats, officials of international organizations, foreign students and businesspeople, or U.S. citizens residing abroad but temporarily in the United States.

These domestic workers come to the United States to escape poverty in their countries of origin, to earn money to send back to their families, most often their children, and to save money for their futures. All too often, however, they become some of the world's most disadvantaged workers held captive by some of the world's most powerful employers, who exploit, abuse, degrade, mock, and humiliate them.

In the worst cases, the domestic workers are victims of trafficking-deceived about the conditions of their employment, brought to the United States, and held in servitude or performing forced labor. They work up to nineteen hours per day; are allowed to leave their employers' premises rarely and virtually never alone; are paid far less than the minimum wage, sometimes $100 or less per month; are ordered not to speak with individuals outside their employers' families; and are psychologically, physically and/or sexually abused. In these cases, workers' isolation is so extreme and the culture of fear created by their employers through explicit threats and/or psychological domination is so great that the workers believe they will suffer serious harm if they leave their jobs and have no choice but to remain in and continue laboring in abusive conditions.

While these most egregious conditions were present in at least five of the forty-three cases reviewed by Human Rights Watch, workers suffered one or more forms of abuse in the vast majority of employment relationships examined. Human Rights Watch found that workers are commonly paid significantly below the minimum wage and work long hours. Indeed, the median hourly wage in the cases reviewed by Human Rights Watch was $2.14, including deductions for room and board-only forty-two percent of the median federal hourly minimum wage of $5.15. The median workday was fourteen hours. Workers are also rarely free to leave their employers' homes without permission, resulting in the imposition of myriad restrictions on their freedom of movement, most often only being allowed to leave the employers' premises on their days off.

These workers come legally to the United States with A-3 visas if hired by diplomats, G-5 visas if employed by international organization officials, and B-1 visas if working for other foreigners or U.S. citizens. Nonetheless, their legal immigration status does not protect them from abuse similar to that suffered by the untold numbers of undocumented domestic workers in the United States. Ironically, their special visas exacerbate their vulnerability to abuse. Because they have employment-based visas, if these domestic workers leave their sponsoring employers, regardless of how abusive, they not only lose their jobs, like undocumented workers, but also their legal immigration status in the United States. Although certain workers may change employers, they may do so only under specific, rarely fulfilled conditions, and B-1 workers can likely never legally change employers in the United States. Because changing employers is difficult if not impossible, workers often must choose between respect for their own human rights and maintaining their legal immigration status.

Despite the often abusive treatment, migrant domestic workers with special visas are reticent to leave their employers or file legal complaints to enforce their rights. Many workers choose to endure human rights violations temporarily rather than face deportation. Others endure the abuses because their cultural and social isolation-lack of knowledge of U.S. law, few local contacts and friends, and inability to communicate in English-make the steps required to flee their employers, find alternative housing, and seek legal redress prohibitively daunting. Still others fear that if they leave their jobs and publicly complain of abuse, their powerful employers will retaliate against their families in their countries of origin.

Human Rights Watch found, however, that if a domestic worker does not leave her employer and assert her rights through a civil complaint or criminal allegations, it is unlikely that her rights will be protected. Agents of the governmental institutions responsible for protecting her are not likely to enter her workplace independently. The domestic worker labors in what has traditionally been referred to as the private sphere, a domain not historically scrutinized by government and often outside the reach of governmental enforcement mechanisms structured to protect workers in the public sphere. Neither the State Department, the Immigration and Naturalization Service (INS), nor the Department of Labor (DOL) monitors employer treatment of migrant domestic workers with special visas.

These domestic workers simply fall through the cracks of U.S. government bureaucracy. For example, although the State Department requires potential employers of most migrant domestic workers with special visas to submit employment contracts containing certain mandatory terms, the State Department does not enforce the contracts nor even keep them on file. The INS, for its part, has no records of workers' whereabouts, except for entry documents. The burden of ensuring employer compliance with these "mandatory" contract terms falls to the domestic worker herself.

Even if a domestic worker leaves her employer, losing legal immigration status, and files a civil complaint against the employer to seek enforcement of her employment contract and U.S. labor and employment laws, there is no guarantee that she will be allowed to remain in the United States to seek legal redress. There is also no guarantee that she will be permitted to work while her complaint is being considered, even though as an undocumented alien she does not qualify for federal public benefits, such as welfare, public housing, and food assistance, and could face extreme hardship if not provided work authorization. The INS has discretion to permit her to remain temporarily to pursue a civil action and to work while doing so, but there is no temporary visa for which that worker, as a victim of abuse, can qualify. Such visas are only available for domestic workers involved in criminal actions and meeting myriad other criteria specific to each category of visa.

Even if a domestic worker files a civil or criminal complaint against her employer and is allowed to remain in the United States during legal proceedings, her uphill battle to obtain legal redress for abuse is still not over. Live-in domestic workers are explicitly excluded by law from the overtime provisions of the Fair Labor Standard Act and from the National Labor Relations Act, which protects workers' right to organize, strike, and bargain collectively. They are also excluded through regulations from the Occupational Safety and Health Act, which provides for safe and healthful working conditions. In practice, too, live-in domestic workers are rarely covered by Title VII protections against sexual harassment in the workplace, as Title VII only applies to employers with fifteen or more workers. In some cases, employers enjoy diplomatic immunity and are not even subject to the criminal, civil, or administrative jurisdiction of U.S. courts. In these cases, unless the State Department seeks a waiver of immunity from the employer's country of origin and that waiver is granted, domestic workers cannot obtain legal redress in U.S. courts.

The special visa programs for domestic workers are conducive to and facilitate the violation of the workers' human rights. The U.S. government has not removed the impediments that deter domestic workers with special visas from challenging, leaving, or filing legal complaints against abusive employers; has failed to monitor the workers' employment relationships; and has failed to include live-in domestic workers in key labor and employment legislation protecting workers' rights.

There is no simple solution that will remedy the structural flaws of the U.S. special visa programs for domestic workers. If the U.S. government and the international entities whose employees employ migrant domestic workers with special visas follow the four key recommendations listed below, however, as well as the general and specific recommendations set forth at this report's conclusion, they will be taking important steps toward protecting these workers' human rights.

[R2T]

E drejtë e secilit është të veprojë ashtu siç mendon se është e drejtë (njerëzit kanë bindje), që mund të jetë në kundërshtim me mendimet e tjetrit. Pra e drejta dhunohet që në start të shqiptimit të fjalës sepse nuk ka ligje që mund ti kënaqin të drejtat e të gjithëve në mënyrë të barabartë.

Cfare injorance. Lexova pak me poshte se na qenkeshe ofenduar se te ofenduan inteligjencen. Sa ironike? Ti duhet ta kesh per nder qe diskuton me dike qe po te meson dicka. E drejte e secilit e nderuar nuk eshte te beje ate qe mendon se eshte e drejte apo ka bindje. Dikush ka bindje te masakroje nje fshat te tere sepse nuk ka te njejtin besim. Kjo nuk do te thote se eshte e drejte. Dikush ka bindje se do ktheje gjithe popullin e tij per 50 vjet ne skllever personal, Kjo nuk eshte e drejte. Te drejtat e tua mbarojne aty ku fillojne te drejtat e tjetrit. Nuk mund te quhet e drejte dicka kur ajo cenon te drejtat e dikujt tjeter. Meqe fole me kaq zell se shtetet myslimane na qenkan fanari i drejtesise per gruan po te sjell dhe nje here disa fakte (megjithese ka me qindra ne internet): - 70% e parlamentin Kuvajtian votoi qe grave MOS tu jepet e drejta e votimit. Kjo eshte e drejte o fanar i Drejtesise? Ku disa e quajne te drejte tu heqin te drejten e zerit e fjales dikujt tjeter?
Po asaj 55% te grave ne Arabine Saudite qe u mohoet shkrim e kendim cfare do u thuash o burim drejtesie? Qenka e drejta e burrave tu heqin te drejten e mesimit te shkrim/kendimit grave?

Nëse një shtet ka ligje të ndryshme nga një shtet tjetër, është për shkak se mentaliteti i popujve ndryshon nga shteti në shtet.
Mbase sipas Amnesty International i bie sikur të drejtat e gruas më së tepërmi theheshkan në shtet islame, ata së pari le të mësojnë ligjet islame dhe le ti bindin muslimanët se ligji islam nuk është i drejtë dhe se duhet të konvertohen në besim tjetër, ose të bëhen ateista, sepse duhet të dijnë fillimisht se muslimatët janë të bindur në vërtetësinë e këtyre ligjeve (e drejtë e tyre). Përndryshe, nëse ua imponojnë qëndrimet e veta ndaj të drejtave, veç më i kanë thyer të drejtat e tyre.Nëse në shoqërinë islame disa probleme shtjellohen në mënyre të papranueshme për shoqëritë tjera, është e drejta e tyre, mjafton mos tu përzihen në punët e shoqërive tjera, madje edhe dihet se 90% e muslimanëve pajtohen plotësisht me ligjet islame. Ai 10%-shi që rrebelohen ndaj ligjeve islame, dihet se emigron në shtetet ku mendon se mund ti gëzojë të drejtat ashtu siç i dëshiron.

Huh, per ty ky ligj (ndalimi i kritikes pa njofur) nuk vlen pa. po te rikujtoj dhe nje here se cfare ke thene 2-3 postime me perpara:

Si e vlerëson ti miratimin e ligjit në Francë për ndalimin e mbajtjes së mbulesës në shkolla? A nuk të duket ty ligj diskriminues për femrat muslimane?
Gjersa në Amerikë ky problem trajtohet si domestic violence, të njëjtit problem në shoqëritë islame, jo rastësisht i japin dimenzione tjera.

Oh harrova e nderuar qe emblemimet qe valvit lart e poshte kundrejt cdo antari me sa duken vikan nga pasqyrimi i karakterit tend. Ajo dy-fytyrshi me sa duket tu pershtatka me teper ty se Floririt. Per ty qenka e drejte te besh kritika mbi punet e brendeshme te shteteve si Franca e Amerika. Por per Amnisty International kritikat nuk kane vend..pfffff..

Nëse flasim për të drejtat e gruas, në një këndvështrim global, atëherë është e drejtë e perendimorëve të miratohet ligji për kurorëzim të personave të seksit të njejtë, pse jo? Në këtë mënyrë nuk do ti dhunojnë të drejtën lesbikeve, po as ato nuk do ta dëmtojnë askend me të drejtën e tyre (vlen njësoj edhe për homo-t). Nëse presidentët e shteteve perendimore frigohen se nëse e miratojnë një ligj të tillë, ndoshta 90% e popullatës mund të del degjena, prap nuk kanë të drejtë tu ndalojnë të drejtën të jetojnë ashtu siç ua ka ëndja. (kjo aplikohet njejtë edhe për të drejtën e konzumimit të mjeteve narkotike).

Perseri per ty qenka me interesante te shofesh hallet e botes sesa te tuat. Mbeturinat homoseksuale nuk jane pjese e vetem nje shoqerie apo pjese vetem e races humane, por e cdo shoqerie dhe e cdo kafshe. Me sa duket kerkimet e tua kane mbetur tek Perndimi dhe nuk ke pare qe nje nga shtetet me operacionet me te medha plastike per ndrim seksi eshte Irani. Bej nje kerkim te shpejte ne internet dhe me thuaj po deshe qe e paskam gabim. Pederastlleku eshte e lindur bukureshe, nese 90% e perendimit jane pederaste, aq do jene dhe ne pjesen tjeter te botes.

[manoklla]

pederasllikun per lulture e kan sjelle turqit ne evrope. jeniceret meqe rrinin per kohe te gjate ne fushata ushtarake dhe nuk shihnin femer me sy ( pervecse kur shkonin ne ekspedita ndershkuese perdhunimi- shihni Kadarene tek 'keshtjella' si i perdhunoni turqit vashat shqiptare) fillun ate muhabetin nga mbrapa me njoni tjetrin. ku eshte fakt historik, dhe do sjell nje studim historik per lindjen, lulezimin, dhe perhapjen e p.llikut nga osmanet neper ballkan e evrope.

[Lioness]

Gratë kërkojnë të jenë më aktive në shoqëri.

Shqipëria duhet të bëjë më shumë që grave t’u krijohen më shumë mundësi për të qenë të barabarta me burrat, thotë një organizatë që merret me barazinë gjinore.

Barazia mes meshkujve dhe femrave është një nga çështjet që e shoqëron shoqërinë shqiptare në më shumë se një dekadë.

Edhe pse në çdo 8 mars, gratë janë në qendër të kësaj dite, një konferencë kombëtare e lëvizjes për barazinë gjinore e zhvilluar në Tiranë, arriti në konkluzionin se duhet bërë më shumë që grave t’u krijohen më shumë mundësi për të qenë të barabarta me burrat.

Mjekja Rubena Moisiu, një nga aktivistet e lëvizjes femërorë në Shqipëri thotë për BBC-në:

Por drejtori i policisë së shtetit, Bajram Ibraj sjell eksperiencën e institucionit që ai drejton, duke përmendur përfshirjen në rritje të femrave në rradhët e uniformave blu.

"Pranimi i femrave në polici është trajtuar si një prioritet në politikat tona të pranimeve në rradhët e uniformave blu, me vizionin se prezenca e tyre i shërben emancipimit të brendshëm dhe politikave tona të policimit në komunitet. Nëse deri në vitin 1992, femrat përbënin vetëm dy përqind të numrit të përgjithshëm të punonjësve të policisë, kryesisht në pjesën administrative, tani ato përbëjnë rreth 10.5 përqind, me shtrirje në të gjitha shërbimet, duke përfshirë edhe ato të policisë kriminale, që deri dje konsideroheshin të mundshme vetëm për meshkujt," shprehet drejtori i përgjithshëm i policisë se shtetit shqiptar, Bajram Ibraj.

Shembulli i policisë së shtetit duhet ndjekur edhe nga politika, në mënyrë që gratë të kenë më shumë hapësira në vendimmarrje, thotë për BBC-në Marjeta Zaçe, deputete e Partisë Demokratike dhe gjithashtu kryetare e Forumit të Gruas.

"Si një grua e përfshirë në politikë, por edhe si kryetare e një forumi grash, ndjej një përgjegjësi të dyfishtë, veçanërisht në momente të tilla parazgjedhore siç është Shqipëria. Ne duhet të japim një kontribut që të ndryshojmë gjendjen e pjesmarrjes së grave në politikë. Shpresoj që gjendja në këto zgjedhje do të ndryshojë. Nuk duhet të mbetet në dorë të lidershipit të partive, por duhet të bëhet një problem mbarë shoqëror, pasi kapacitetet nuk mungojnë," thotë Marjeta Zaçe.

Sipas statistikave, Shqipëria ka një popullsi prej më shumë se tre million e 100 mijë banorë, me 50.2 përqind femra dhe 49.8 përqind meshkuj.

Organizata të ndryshme të grave kanë konstatuar se shoqëria shqiptare ruan mentalitetin patriarkal në familje dhe traditën e mbizotërimit të mashkullit.

Për këtë qëllim, gratë kërkojnë të jenë më prezentë dhe aktive në aspekte të ndryshme të shoqërisë shqiptare.