Ditari i Ndienjave (vazhdim)

[Xhuxhumaku]

Cdo te doja keto dite, ishte qe te kridhesha ne nje pishine me uje te ngrohte apo te rrija ne shpine me koken poshte dhe te ndieja gjithe kenaqesine qe te jep mospesha, si pasoje e kredhjes ne uje. Te humbisja cdo peshe te tepert nga trupi dhe te ndihesha i lehte, i lehte.

Vetem se per kete me duhej te coja dhe "trurin me pushime". Pasi lodhja fizike gjithnje behet me e madhe kur ka lodhje mendore.

Medito, me keshillojne dashamiret. Perqendrohu per disa minuta, merr fryme thelle. .. mos mendo asgje...

Mos mendo askend. Vetem vetvetja eshte ajo qe te mbeshtet kudo. Vetem ajo eshte TI.
Vetem ajo s'te tradheton, pra kridhu ne pafundesine e vetevetes. Duaje ate. Ti dhe vetvetja. Asnje tjeter ndermjet teje dhe asaj.

Qendro i kredhur ne uje dhe shpejt do te rilindesh....

Me i lehte, pa mekate... Vetvetja qe fali edhe kesaj radhe...

[hajla]

..........sa Shuum E Urrej, (urrejtjen)!

[marsela]

Soni, tek lexoj rreshtat qe ke shkruar mendoj se duhet te zbres pak nga ai fron " i permbysur" ku me kane ulur mendimet,kokcarjet, ndjenjat e fluturuara e problemet pafund..Shoh se duhet te buzeqesh..E di?do doja te isha e lirshme, plot jete si ti !
Rrugen e veshtire qe te pret uroj ta kesh te hapur..Jam e bindur se do ja dalesh!
Nje perqafim nga larg per ty motrushe!
Ato kuq e zite do doja ti beja une dhurate...

Qielli sot eshte gri..akoma ftohte..Pse s'po vjen pranvera?

[Veshtrusja]

30.03.2005

diell pafshim gjithmone !

[Poeti]

30.03.2005

diell pafshim gjithmone !

Do të na mërzitej dhe dielli një ditë!
Pranvera është në prag dhe nuk ka forcë që ta ndaloj, e pra edhe shi do të bie ndonjëherë, vetë mos të bie shi i lotëve!! vetëm kjo jo, aman!

[s0ni]

Qielli sot eshte gri..akoma ftohte..Pse s'po vjen pranvera?

Erdhi pranvera ketej nga une lol shiko emailin sa te perveluara u beme nga dielli. Nuk vishja dot as dhe pantallona te shkurtra si shoqet se me digjnin kembet. (per pushimet e pranveres).....Hope it cheers you up some, dhe shpresoj qe kur te vije koha qe te ndihem une e vetmuar do te kem ty ketu. Sa per dhuraten, hmmm je me e madhe ti prandaj shanci eshte qe do me takoj mua per te blere ty nje lool.

[oiseau en vol]

Nuk e di as vetë ku isha, me siguri nuk do të kem qenë... Vetëm mbaj mend që isha në qendër të një terri të zi ku asgjë nuk pipëtinte. Kthej kokën majtas, asgjë prej gjëje, kthej kokën djathtas, njëlloj. Dhe në kufirin aq të turbullt ndërmjet vetëdije dhe pavetëdije, më krijohet përshtypja (dhe gjithnjë e më shumë e besoj të jetë e vërtetë) që ajo çka unë jam, jeta që unë jetoj, nuk është gjë tjetër veçse koha tejet e shkurtër e rrotullimit në shtrat nga një krah në tjetrin të një qenie të pavdekshme që unë duhet të jem... As nuk kam lindje as vdekje, jeta ime që jetoj është veçse një ëndërr e keqe e dikujt që është shtrirë për të fjetur jo më pak sesa disa miliona vjetë... Dhe në këtë qendër të territ më mbushet mendja që nuk ekziston asgjë tjetër përveç mendjes sime që më shoqëron ngado, që më thotë që ja për shembull, ajo që ti ke dashur një ditë, ajo buzëqeshja e saj, ishte veçse një sajim i mendjes tënde të etur për një buzëqeshje, edhe kjo që ti do tani, edhe kjo është veçse një sajesë e përkryer e mendjes sime që më jep kështu shenja që ajo është akoma në veprim... E ditën që ajo do të më thotë që jo ! nuk ka më asnjë buzëqeshje për ty, kjo ditë do të jetë dita e fundit ku mendja do të më ketë lënë shëndenë, por ama duke më tërhequr edhe mua në këtë ikje, sepse e si do të mund të rrija unë pa botën time që ma krijonte kjo mendje ? Si do të mund të rrija në terrin e zi, krejt i vetëm, madje pa as vetëdijen që jam krejt i vetëm, dmth në një gjendje që nuk do ta dija që jam dhe që do të isha pa e ditur që nuk jam ? E cila gjendje është kjo ? Them se është ajo ku të gjitha skajet e pafundësisë fillojnë e mblidhen drejt një pike që mund të quhet Kotësi... Jemi ngaqë jemi, nuk ka asgjë për të bërë këtu, as për të ditur, thjesht duhet lënë për të qenë, thjesht duhet pësuar qenia... Dhe të duash ta shkulësh me vetëdije qenien tënde nga trupi yt, kjo do të ishte e kotë. Ajo është e ngulur thellë në ne, deri në rropullitë tona më të thella... Atëherë, nuk na mbetet gjë tjetër përveçse të bëjmë ndonjë udhëtim në këtë paqenësi që është momenti i kalimit nga pavetëdija në vetëdije gjatë një rrotullimi të krahut në një shtrat që ngjan më tepër me një peshë-çlirues... E në këtë paqenësi unë pashë veten time në kërkim të një buzëqeshje, kësaj rradhe jo të sajuar nga vetë unë...

[Leila]

Jetoj ne nje ishull. Dhe pike.

[Shiu]

Ditë e bukur.
E bukur dhe gjithçka që bart kjo ditë.
Mjaftoi t'i hap sytë që mrekullia të shfaqet vetë...

[EDUARDI]

Te rish ktu e te lexosh shkrimet e juaja cfare kenaqesie qe ndjej ne shpirtin tim
jeni shume te mire ..
Sot kjo dite ne tirane duket si nje plage zemre
dhe dal dhe ri kafeneve me kafen konjakun perpara dhe ne tymin e cigares mendoj per ditet ne vazhdim
ah sa shpjet iku dhe kjo dite