Ditari i Ndienjave (vazhdim)

[oiseau en vol]

Opssssss... e gjeta, po kërkoja një mendim që të mos ishte mendim : tani më vjen ndërmend që më duhet menduar sesi do të mundem për të mos menduar largësinë e dikujt që nuk bëj dot pa e menduar... thjesht fare, mendoj unë, të mbyllen sytë dhe të lihet vetë mendja për të menduar ç'të dojë duke mos ndërhyrë fare në të, dhe kështu nuk kemi gisht në mendimin e asaj që nuk duhej menduar se do të mund të mos mendoja mbi të... edhe pastaj... pastaj, një vorbullë mendimi pa asnjë rrugëdalje, dhe me një vatër vorbulle që është ajo që duhet menduar më shumë në këtë "mungesë mendimi"... dhe pastaj, kujtohem që më duhet të ngrihem për të menduar një gjë që nuk kam aspak dëshirë për ta menduar... ngrihem për të menduar që më duhet akoma dhe pak orë për të duruar tërë shtypje mendimi mbi qenien time... dhe pastaj, paqe... prehje... herë pas here të qeshura... Sa bukur... !

[oiseau en vol]

Hmmm... pas kaq e kaq ditësh, ndez televizorin dhe bie papritur mbi parashikimin e kohës... dhe për çudi, në këtë kohë fundmarsi, yjet parashikojnë një javë thatësirë të ftohtë... tip acari... dhe ajo zonjusha e bukur aty ngulmonte për vetëm një javë, asnjë ditë më shumë... Eh po, acar në fund të marsit, pak çudi por nejse... ndodh dhe kjo...
Dhe pastaj ajo zonjusha e veshur në gri (shenjë jo e mirë dhe kjo, duhet ta kisha kapur që në fillim), thotë që pas këtij acari do të bëjë kohë e bukur, që zogjtë do të fillojnë për të ardhur, fillimisht një nga një dhe pastaj në grup për t'u ndarë më tej dy nga dy... Dy nga dy... hmmm... siç duket edhe zogjtë i njihkan numrat çift, domosdo kur i njohim ne njerëzit që dimë më pak sesa zogjtë. E kush ua mëson njerëzve se kur vjen pranvera ? Mos vallë dita në kalendar ? Jo, jo, jo, është zogu ai që na e thotë me një cicërimë të parë, paksa i lodhur nga udhëtimi i gjatë, një lloj maratonomaku ajror që sjell në sqepin e tij lajmin e ditës së bekuar, lajmin e ditës kur kemi më shumë se asnjëherë dëshirë për të jetuar... kur gjithandej shohim fytyrën e personit që duam, atë fytyrë që na përndjek ngado dhe që mundemi aq me vështirësi t'ia përkujtojmë trajtat. Ju mendoni vallë që kjo është një shpërfillje nga ana jonë ? Aspak. Kjo është thjesht sepse fytyra që duam na rrëshqet, ajo na përvidhet, trajtat e saj janë gjithmonë në lëvizje, në ndryshim... Ne mundemi sidoqoftë t'ia përkujtojmë asaj buzëqeshjen, por ama veçse në lëvizje, kur gjithçka merr jetë dhe nuk na lë kohë të hulumtojmë imtësitë e saj. Aq më mirë kështu, sepse dita kur ne përkujtojmë në imtësi fytyrën aq të dashur, kjo ditë do të jetë dita kur fytyra deri tani e turbullt (nga ndjenja sigurisht që kemi kundrejt saj) kthehet në një fytyrë krejt të zakonshme siç ajo e shitëses së bukës aty dhjetë metra në krah, të cilën e hulumtojmë deri në detaje me shpërfilljen më të madhe...
Dhe pas një jave, kur acari të ketë dhënë shpirt, kur rrezet e buzëqeshjes së diellit (nuk e di pse dielli merr nganjëherë formën e një fytyre të njohur) të kenë prekur sytë e mi të lodhur nga zymtësia, atëherë po !... atëherë do të them që pranvera ka ardhur dhe për mua, që dimri që frynte në katër skutat e shpirtit tim është larguar, ndoshta përgjithmonë...

[risela]

Mbijetesa e nje shpirti njerezor shpesh varet nga dylyftimi i nje imazhi te erresuar nga peshperitjet e kohes dhe nga fletet e ngjyrosura te imazheve te ndriçuara nga rebelimi i kesaj kohe qe po perjetojme.Sado te te perkrah o mbijetese e akullt ti perseri mbeshtillesh ne akullnajen e parajses.A thua ky shpirt te jete nje lekundje e ngadhnjimit dhe shpreses se modernizmit?E pra o akullnaje e hekurt lere kete njeri te mbizoteroje kete erresire te veshur me drite dhe mje[EMAIL=forumi shqiptar kendi letrar]dritherimen tende.

[Helena78]

Eshte dite e zakonshme marsi edhe psenen mbules mbarte te gjitha ngjyrat e pazberthyera te te pajetuarave...
Me mbrrin e vaket ne prag zgjimesh te ethshme dhe largohet e tille e pazgjuar mire ditas e sotme.
Pas kaq kohesh ndiej pulsin tim....Vdekja klinike u zhvesh...

[marsela]

Tek lodhem,luftoj me pergjumjen e hedh cdo copez jete e ndjenje qe me shperqendron larg, mendimi se do shplodhem pafundesisht pas "pak" me vjen shume i embel..
Pastaj ndoshta e mesuar me ate ritem, harroj te pushoj..kenaqem thjesht me "lirine" e perkohshme..Ja keshtu per te mos humbur asnje minute lirie u enda sot ne shkolle,bulevardin tim te preferuar e konvikt..
Tani do doja te isha diku larg..Duke degjuar "don't know why" po me mund ai mendimi i pare

[s0ni]

U zgjova me enderr te keqe sot...kujtoj gjyshen kur me thonte "kallzoja endrren maleve qe te largoj te keqen" ---nene as dhe nje koder te vogel nuk shoh ketu qe ti qahem.
Shpresoj qe kjo dite te me heci sa me mire.

[hajla]

.....po perpiqem qe ti heki mendimet nga e kaluara,- por prap se prap- me sillen ndrmend(mbrend disa sekundave) sa qudi! nuk kisha desht kurr ti kthehem te kaluares, me shum doja ardhmerin*!

[risela]

Tek lodhem,luftoj me pergjumjen e hedh cdo copez jete e ndjenje qe me shperqendron larg, mendimi se do shplodhem pafundesisht pas "pak" me vjen shume i embel..
Pastaj ndoshta e mesuar me ate ritem, harroj te pushoj..kenaqem thjesht me "lirine" e perkohshme..Ja keshtu per te mos humbur asnje minute lirie u enda sot ne shkolle,bulevardin tim te preferuar e konvikt..
Tani do doja te isha diku larg..Duke degjuar "don't know why" po me mund ai mendimi i pare

Mendimi se hapat me leshojne ,rizgjon papandehur kete vetedije te perhumbur.E papritur,nje ze me therret ,mos valle kjo gjurme e vetedijes ka nje lajmetar te se ardhmes,apo te jete thjesht nje vegim i humbur? Ah sa do te doja te kisha vetem nje grimce te vogel, fare te vogel nga kjo liri e humbur,por me kot hapat e mi rendin ne trishtimin qe te sjell ky gezim i perkohshem i ngadhnjimit te se vertetes.E une me ne fund zgjohem ,zgjohem vertet dhe shoh se ende vertitem ne kete horizont te kesaj lirie qe me mbeshtjell ,por sa kohe valle do jete kjo vetedije ne kete harrese?

[Poeti]

.....po perpiqem qe ti heki mendimet nga e kaluara,- por prap se prap- me sillen ndrmend(mbrend disa sekundave) sa qudi! nuk kisha desht kurr ti kthehem te kaluares, me shum doja ardhmerin*!

Hajla e nderuar,
Të gjithë ne që kemi kaluar një kohë të jetës, duhet ta kemi të kjartë nga përvoja jonë se e ardhmja ndërtohet duke e pasur themel të kaluarën, duke i kujtuar të këqiat për të mos i përsëritur, duke thithur energji nga vitet e shkuara.
E ardhmja nuk ndërtohet nga hiqi, por ka themel ditët e kaluara. Ndoshta shpesh jo me dëshirë e kujtojmë atë kohë të shkuar, por aq sa e duam të ardhmen, aq duhet ta çmojmë të kaluarën.
Ja një shembëll nga historia e derdhur në nja fjalë popullore: “Atyre që e harrojnë të kaluarën (historinë e tyre), ajo (historia) do të iu përsëritet!!”

[leci]

Mbi te gjitha ata qe flasin ne heshtje,ata qe te kuptojne me nje veshtrim dhe ata qe me nje fjale tregojne histori dashurie.
Se gati po harroja...
te gjithe ata qe hedhin gurin dhe presin qe dikush te presi dallget.
Mijera mendime qe kur mbaron se menduari shnderrohen ne rreze endacake qe kerkojne burimin dhe perhere si pa dashje ndeshen me ate qe nuk i ka menduar,por nga momenti i pare qe i njeh behen pjese jetike per dike.
Mijera veshtrime qe ne kerkim te nje te vetmi kalojne ekzistencen duke kerkuar ne universin e pafund.
Nje dite si shume te tjera,emra te njohur,vende te njohura,emocione te perseritura dhe fjale qe nuk vdesin.
E me ne fund heshtje qe plas timpanet.
Presim...dikush po na kerkon.