Jeta dhe çfarë mendoni për te?

[Poeti]

Jeta?
Një dinake e papërmirësueshme që të vjedh lumturinë kur e ke më së afërmi, kur të ndjek në çdo skaj që të të bëj të vuajsh!?
Mua si duket më zuri dhe nuk më lëshon dot, sepse unë dhe lumturia jemi dy skaje të një litari që nuk bashkohen kurrë!?
Shumë herë mundohesha që atë litar ta shkurtoj në masën që të mund të prek skajin tjetër, por ai veç sa zgjatej edhe më shumë sikur ikte nga unë?!

[Poeti]

Në jetë ndodh shpesh që të mbjellish lule dhe të mbijnë ferra, ndodhë që lumturinë ta kesh vetëm një hap larg dhe të mos mund ta arrish kurrë, ndodhë që gremina e pafund të pret mu atëherë kur je buzë suksesit, kur vdekja të gjen atëherë kur më së shumti ke jetë në vetvehte, ndodh që një ditë të kësaj jete më nuk jemi, sikur nuk kemi qenë kurrë!!
Çdo gjëje ia dijmë vlerën vetëm pasi atë gjë e kemi humbur!!
Prandaj…jetoni çdo ditë, sepse nuk i dihet ditës së re dhe huqeve të jetës….

[Helena78]

Jeta..??? Shiko por mos prek.....,prek por mos shijo....., shijo por mos gelltit....dhe ndersa ti hidhesh nga nje hap ne tjetrin ajo rreshket si uji neper gishtat e tu te lodhur nga forca e kot per ta mbajtur. Cfare mbetet pas kesaj..????

[Poeti]

Jeta..??? Shiko por mos prek.....,prek por mos shijo....., shijo por mos gelltit....dhe ndersa ti hidhesh nga nje hap ne tjetrin ajo rreshket si uji neper gishtat e tu te lodhur nga forca e kot per ta mbajtur. Cfare mbetet pas kesaj..????

Helena78,

Të falemiderit për prezencën dhe mendimin tënd në këtë temë!

Ja tani mendimi im:

Çfarë mbetet?
Mbeten vetëm kujtimet e një kohe të shkuar, vetëm fjalët e bukura dhe veprat e mira, mbeten gjurmët tua të gravuara në çdo zemër që ke njohur, mbetet një emër…dhe përfundimisht mbeten trashëgimtarët për të cilët edhe ia vlenë të jetojmë.

[Poeti]

Largësia e largësisë…
Si mundet largësia të jetë më e afërt apo më e largët?!
Qudi ja që unë disi e ndjej se diçka, apo dikush është afër edhe kur është larg dhe është larg edhe kur afrohet. Largësia mud të jetë me milimetra, por aq e largët sa të duket sikur kurrë nuk ka qenë me ty apo para teje!? Por njëkohësisht mund të jetë shumë larg, me mija kilometra, por të të duket se jeni së bashku në një dhomë!?

[Poeti]

Jeta përball vdekjes!?

Sa e shkurtër duket jeta, kur qëndron përball vdekjes dhe kur kacafytet me te, duket sikur tërë jeta janë ca minuta të kaluara me shpejtësi, ca minuta në të cilat kemi pi një gotë të mbushur përplot me helm dhe kemi ikur të helmuar.
Duket sikur jeta ka zgjatur aq sa zgjat hyrja nga dera dhe dalja nga dritarja, e vet jeta është një dhomë e mbushur me halle dhe derte!? Apo si thotë populli: Kafe dynja (ose jeta zgjat aq sa kohe shpenzon për të pirë një kafe!?)

[Poeti]

Sot, pikërisht sot u binda se vdekja është me e fortë se jeta dhe se në ballafaqimin e tyre të drejtëpërdrejtë vdekja ka primatin.
Sot, po sot poashtu u binda se njeriu nuk merr asgjë nga kjo botë me vehte, por len gjithëcka, duke filluar nga fjala e ëmbël, veprimi i matur, porosia e menqur, kujtimet e vecanta!
Po sot u binda që jeta vërtetë është një hiq dhe se kalon aq shpejtë sa nuk e vërejme dot, prandaj sot dua të ju le një porosi: Jetoni sepse jeta është shumë e shkurtër dhe beni mirë që të ju kujtojnë më gjatë, që të ju respektojnë përgjithmonë dhe të ju nderojne edhe pas vdekjes....

[Poeti]

Jeta dhe pafytyrësia e sajë!?

E kam një parandjenjë të quditëshme, një parandjenjë që më njohton për të këqijat që jeta më sjell, por janë gjëra të cilat nuk mund ti ndryshoj dhe aq më keq gjëra që i shoh, i ndjej dhe i pres të më ndodhin dhe as edhe një lëvizje nuk mund ta bëj që të i parandaloj por detyrohem që të iu dorëzohem pa rezistencë. Nuk mund dhe nuk dua të pajtohem me çfarë më ndodhë, por nuk kam as vullnetin më të vogël dhe as gjej në vehten time fuqinë që të iu rezistoj.
Është e quditëshme, ngjan sikur kur e sheh vdekjen që të vie në përqafim dhe ti hap krahët sikur e pret fëmiun e posalindur që ta marrish në përqafim!
Jam tërësisht i humbur në rrjedhat e jetës dhe çdo ditë e më shumë bindem në pakuptimësinë e jetës (jetë i thënqin)…

[Poeti]

Jam bindur definitivisht se jeta është së tepërmi e poshtër dhe se mu kjo jetë është ajo që na fundos për së gjalli, kurse në anën tjetër duhet ta jetojmë!?
Kjo eshtë sikur të shtynë kah gremina, të detyron të biesh në te dhe të len varur në litarin e saj, as të takosh tokën e të bëhesh copë e thërime e as të ngritë në lartësitë e të qenurit njeri. Defintivisht jetë e poshtër…

[Poeti]

Edhe sot në këtë ditë të re, u zgjova në mëngjes, piva gotën e zakonshme të helmit dhe zbrita posht në rrugën e pakthim që qon drejt fundit, rrugën që nuk lejon prapakthim, por që në çdo hap të jep nga një pikë helmi, në çdo hap të ofron nga një gram vetmi dhe që në çdo hap të ngarkon nga një barrë të re mbi kurrizin tashmë të lodhur.
Kjo jetë e cila të mbushë me halle, brenga dhe vetmi, kjo jetë që jetë i thënqin, por që ferr është, kjo jetë që duhet ta jetojmë, por që nuk na gëzon, kjo jetë...ah ferr o jetë!!