Ja pra!

[Henri]

Pa ma pasur frikën kësaj radhe bëj durim edhe më dëgjo. E nëse do te marresh nje sy gjumë gjatë kohës qe une do flas, a belbezoj a mërmërit (se kam per t'i bërë të gjitha këto e më shumë) kujtohu të zgjohesh kur të shqiptoj "ja pra"; at'herë do t'i kem dalë në fund gjithë kësaj marramendjeje, përplasja e shthurur e së cilës po më bezdis më shumë se dhembja e një dhëmballe të syrit. E këto të fundit te therin vertet kur kujtohen te dhembin.
Kam filluar vërtet t'i respektoj ata që më thonë se me mungon vullneti. Qoftë ata që ma hedhin këtë "akuzë" ne ikje e sipër, pas nje ore lutjesh e përsiatjesh për të luajtur futboll a per te shkuar per ski me ta, qoftë ata që ulen durimisht bri meje, mbledhin gjithe gjakun e ia kthejne ngjyrën në dhimbje, e fjalet i masin me kutin e ndienjës. Madje këta të dytët i respektoj më shumë, deri në dashuri. Për të vetmen arsye se kanë marrë mundimin të më njohin.
Ja pra, që tani… oh jo jo, mos u zgjo, nuk kam mbaruar akoma, më fal… që tani e tutje, tani që të gjithë ata-të cilët ma shkundin plogështinë e përtërijnë deshiren time per t’i degjuar- e dinë më në fund se mua më mungon vullneti, unë nuk kam pse fshihem më. Ndaj të ula këtu bri meje sot, që të jesh ti i pari qe do të më shohësh të zhveshur.
- Ke një çakmak?
- Ke një cigare për mua?
- Kam.
- Shkëlqyeshëm!
- Mbaji dy, e kam paketën plot sot.
Hundën ma çpon një erë e qelbur këllirësie. Goja e palarë, flokët e kthyera në postiqe nga pakrehja ose ndonje mi i ngordhur e i plasur në djerrinën pas shpinës së tij duhet te jenë patjetër mbartësit e kësaj qelbjeje parazitare. Unë jam vetëm gjashte a shtate minuta larg shtepise, dhe kur mendoj se do te jesh aty duke me pritur, u jap hov këmbëve e zbërthej kopsat e trikos për të nxituar më lirshëm. Jeta ime do të ishte shume më e lehtë e gazmore sikur klima te ishte ne varesine time, me sakte, t’i binte asaj barra te vishej sipas trilleve te trupit a mendjes sime. Po ty nuk te thirra per t’u ankuar për klimën, pasi mesa kam parë ti i vuan po njesoj si une kapriçot e saj.
Që këtej e tutje unë kam vendosur të mos bëj asgjë, madje të mos bëj as asgjënë. Por para se të të përshkruaj më imtësisht sesi do t’ia dal mbanë kësaj, prit te te tregoj pse dhe si e mora kete vendim. Jo, nuk ishte thjesht nje nga ëndrrat e mia të radhës që më pëshpëriti në vesh se duhej të filloja të mos bëja asgjë, megjithëse duke pasur parasysh veprime të tjera të miat që janë kushtëzuar nga zhbirime ëndrrash, nuk më habit fare fakti se hamendja jote e parë ishin ëndrrat. Thellë thellë, shkas i këtij vendimi ka qenë një lloj i veçantë i familjes ëndërrore – ëndrrat me sy hapur e trurin zgjuar. Dreq, po më ngatërron tani, ç’pate që i përmende ëndrrat?!
Me sy hapur, e trurin zgjuar. Më tepër se kaq. Qëkur s’mbahet mend kam filluar më parë të di se ç’do të bëhesha sesa cila isha. Cila isha nuk kishte rëndësi, kurse lista e atyre që doja të bëhesha a bëja rritej e trashej e stërgjatej, aq sa dikur fillova t’i shkruaj të gjitha nga frika se mos harroja ato ç’kisha bërë më parë e ia shtoja sërish atyre ç’më prisnin. Fillimisht stivoheshin ide nga të katër anët, përfshi këtu edhe copa intervistash të atyre që kishin rendur para meje, të famshëm, me xhepat plot arritje e sy të vetëtimtë. Koha ishte ky thes i madh që përpinte ç’ti hidhja përbrenda, e prapë më dukej se mund të nxinte dhe një herë aq. Jo se tani thesi është mbushur plot, as shenja tripsjeje nuk kanë filluar të shfaqen; asgjë s’ka ndryshuar përveç një ere myku që nuk e di si t’ia heq.
Më kujtohet shumë qartë hera e parë që vura rè semë mungonte vullneti. isha duke u hallakatur mbi një rrugë pak a shumë kryesore dhe aty tre katër metra mbi tokë shihja sesi të gjithë rendnin aq shpejt sa m’u duk sikur unë s’po lëvizja fare. Ndera duart në ajër dhe shtyta përpara, me ngulm doja të shihja cili ishte në krye të rendjes. Duhet të jem vërtitur me ditë të tëra, boja e flokëve kis hfilluar të dalë në çaçkë të kokës e thonjtë po më harkoheshin nga pjesa e përparme e mollëzave. Rendja e atyre para meje vazhdonte, e për një çast hodha sytë përreth, sikur të kërkoja ndihmë, dikë që të më shjpegonte me fjalë të kuptueshme se ç’po ndodhte. E vetmja gjë që pashë, ishte vendndodhja ime, në po të njëjtën rrugë nga ku isha nisur. Bri sahatit njëqind e ca vjeçar me një ngjyrë aq të shpëlarë sa në ditë me re duhej t’i bëja sytë katër që ta shmangia nga rrugina e ajrit. Epo bota rreth është, haha, portokallja. E kështu, stinët e para që pasuan unë nuk lëviza nga ana e sahatit; gjeja të parin njeri që më kapte syri, prisja sa të kryente rrethin e rendjes e të kalonte prapë aty, e masja rëniet e sahatit. Diku në atë rendje, të gjithë ata që vezhgoja gjenin dikur kohën të ndalonin diku, të rrëmbenin ndonjë pallto a makinë të re, a të pillnin tre a katër kopje të vetveteve e t’i sillnin dhe ata në ujëvarën e trupave.
Në veri, qytetit ia zënë frymën një varg malesh të hirtë. Sot ata janë zbardhur vetëm nga qafa e sipër, e pjesa tjetër e trupit po e njëjta gri metalike tru-gërvishëse. Skajet e qiellit janë të dy të kaltër; kjo pamje i përmbush të gjitha kushtet për një kartolinë ku harmonia e ngjyrave dhe objekteve në të ështe bukuri e pastër. Ftohtësia e shkrirë njësh me oksigjenin ka degdisur çdo grimcë pluhuri a lagështie jashtë kufijve të ajrit. Çdo gjeth i parënë është kthyer tashmë në të kuqërremtë nga pritja. Paraardhëset e tyre, të dergjura në trotuare, mbledhin gjithë ç’u ka mbetur nga gjelbërimi i dikurshëm për të lëshuar një ofshamë të fundit tek përqafohen nën shollën e shkujdesur të këpucëve te mia. Edhe ato, si unë enden po të njëjtave udhë për t’i vulosur me qenien e tyre. Prodhojnë, shpenzojnë, ndërtojnë, dhjesin. Ca dhjesin duke e përkufizuar këtë të fundit si gjëja që u jep më shumë kënaqësi në jetë. Në fakt, mesa kam ndierë dhe vetë, kënaqësia më e madhe e dhjerjes vjen fill pas një kapsllëku të pamëshirshëm. Andaj vras mendjen nëse kjo kënaqësi është triumf i ç’robërimit nga kthetrat e zorrës apo festim i një lindjeje të re.
ishim tek gjethet? Harroji gjethet. Ose njehsoji me ciklin e përfunduar në pranverë të dallëndysheve, ciflat e shkalafitura të borës, klithmat shurdhuese “Eureka” të të gjithë shekujve që shpesh bashkohen në kumbimin e tyre në një rezonancë timbër shpërthyese. Madje, po të anashkalohet fyerja e ripërsëritshme që i bëhet xhinsit aq të lashtë të tyre, edhe krimbat mund të futen në këtë masë shkrirje. Kuajt, kuajt mos m’i ler përjashtë, njehsoji dhe ata në vorbull se janë të bukur.
Njehsoji me mua po deshe. Në formë, aromë, arritje, shpërbërje…
Sapo vendimi i mesiperm te vihet ne zbatim, ne trurin tim nuk do pipëtijë më as miza. As ti!
Ja pra!

[macia_blu]

hen'....
nuk te thashe asgje une , kur e lexova?
ndoshta ngaqe eshte shume pak te them "me pelqeu"
Urime me gjithe mend!

(shsht) e mora per numrin 10 te "Kuvendit"

[kulla]

PRA: Paranoia Related Actions. as une nuk do pipeti temth? vetem pak, vetem sa te bej nje xhiro, he te lutem, te fitoj edhe une ca vullnet.

[Henri]

Dodo, ti JE PRA-ja slug - kushtëzon ja-në time aq sa shpesh i merret fryma. Vetëm një shëtitje, nën qerpikë, ose në kërfizë.

[Henri]

Një cikël i plotë. Mbase pastrohet pak ajri.

[viganv]

Pa ma pasur frikën kësaj radhe bëj durim edhe më dëgjo. E nëse do te marresh nje sy gjumë gjatë kohës qe une do flas, a belbezoj a mërmërit (se kam per t'i bërë të gjitha këto e më shumë) kujtohu të zgjohesh kur të shqiptoj "ja pra"; at'herë do t'i kem dalë në fund gjithë kësaj marramendjeje, përplasja e shthurur e së cilës po më bezdis më shumë se dhembja e një dhëmballe të syrit. E këto të fundit te therin vertet kur kujtohen te dhembin.
Kam filluar vërtet t'i respektoj ata që më thonë se me mungon vullneti. Qoftë ata që ma hedhin këtë "akuzë" ne ikje e sipër, pas nje ore lutjesh e përsiatjesh për të luajtur futboll a per te shkuar per ski me ta, qoftë ata që ulen durimisht bri meje, mbledhin gjithe gjakun e ia kthejne ngjyrën në dhimbje, e fjalet i masin me kutin e ndienjës. Madje këta të dytët i respektoj më shumë, deri në dashuri. Për të vetmen arsye se kanë marrë mundimin të më njohin.
Ja pra, që tani… oh jo jo, mos u zgjo, nuk kam mbaruar akoma, më fal… që tani e tutje, tani që të gjithë ata-të cilët ma shkundin plogështinë e përtërijnë deshiren time per t’i degjuar- e dinë më në fund se mua më mungon vullneti, unë nuk kam pse fshihem më. Ndaj të ula këtu bri meje sot, që të jesh ti i pari qe do të më shohësh të zhveshur.
- Ke një çakmak?
- Ke një cigare për mua?
- Kam.
- Shkëlqyeshëm!
- Mbaji dy, e kam paketën plot sot.
Hundën ma çpon një erë e qelbur këllirësie. Goja e palarë, flokët e kthyera në postiqe nga pakrehja ose ndonje mi i ngordhur e i plasur në djerrinën pas shpinës së tij duhet te jenë patjetër mbartësit e kësaj qelbjeje parazitare. Unë jam vetëm gjashte a shtate minuta larg shtepise, dhe kur mendoj se do te jesh aty duke me pritur, u jap hov këmbëve e zbërthej kopsat e trikos për të nxituar më lirshëm. Jeta ime do të ishte shume më e lehtë e gazmore sikur klima te ishte ne varesine time, me sakte, t’i binte asaj barra te vishej sipas trilleve te trupit a mendjes sime. Po ty nuk te thirra per t’u ankuar për klimën, pasi mesa kam parë ti i vuan po njesoj si une kapriçot e saj.
Që këtej e tutje unë kam vendosur të mos bëj asgjë, madje të mos bëj as asgjënë. Por para se të të përshkruaj më imtësisht sesi do t’ia dal mbanë kësaj, prit te te tregoj pse dhe si e mora kete vendim. Jo, nuk ishte thjesht nje nga ëndrrat e mia të radhës që më pëshpëriti në vesh se duhej të filloja të mos bëja asgjë, megjithëse duke pasur parasysh veprime të tjera të miat që janë kushtëzuar nga zhbirime ëndrrash, nuk më habit fare fakti se hamendja jote e parë ishin ëndrrat. Thellë thellë, shkas i këtij vendimi ka qenë një lloj i veçantë i familjes ëndërrore – ëndrrat me sy hapur e trurin zgjuar. Dreq, po më ngatërron tani, ç’pate që i përmende ëndrrat?!
Me sy hapur, e trurin zgjuar. Më tepër se kaq. Qëkur s’mbahet mend kam filluar më parë të di se ç’do të bëhesha sesa cila isha. Cila isha nuk kishte rëndësi, kurse lista e atyre që doja të bëhesha a bëja rritej e trashej e stërgjatej, aq sa dikur fillova t’i shkruaj të gjitha nga frika se mos harroja ato ç’kisha bërë më parë e ia shtoja sërish atyre ç’më prisnin. Fillimisht stivoheshin ide nga të katër anët, përfshi këtu edhe copa intervistash të atyre që kishin rendur para meje, të famshëm, me xhepat plot arritje e sy të vetëtimtë. Koha ishte ky thes i madh që përpinte ç’ti hidhja përbrenda, e prapë më dukej se mund të nxinte dhe një herë aq. Jo se tani thesi është mbushur plot, as shenja tripsjeje nuk kanë filluar të shfaqen; asgjë s’ka ndryshuar përveç një ere myku që nuk e di si t’ia heq.
Më kujtohet shumë qartë hera e parë që vura rè semë mungonte vullneti. isha duke u hallakatur mbi një rrugë pak a shumë kryesore dhe aty tre katër metra mbi tokë shihja sesi të gjithë rendnin aq shpejt sa m’u duk sikur unë s’po lëvizja fare. Ndera duart në ajër dhe shtyta përpara, me ngulm doja të shihja cili ishte në krye të rendjes. Duhet të jem vërtitur me ditë të tëra, boja e flokëve kis hfilluar të dalë në çaçkë të kokës e thonjtë po më harkoheshin nga pjesa e përparme e mollëzave. Rendja e atyre para meje vazhdonte, e për një çast hodha sytë përreth, sikur të kërkoja ndihmë, dikë që të më shjpegonte me fjalë të kuptueshme se ç’po ndodhte. E vetmja gjë që pashë, ishte vendndodhja ime, në po të njëjtën rrugë nga ku isha nisur. Bri sahatit njëqind e ca vjeçar me një ngjyrë aq të shpëlarë sa në ditë me re duhej t’i bëja sytë katër që ta shmangia nga rrugina e ajrit. Epo bota rreth është, haha, portokallja. E kështu, stinët e para që pasuan unë nuk lëviza nga ana e sahatit; gjeja të parin njeri që më kapte syri, prisja sa të kryente rrethin e rendjes e të kalonte prapë aty, e masja rëniet e sahatit. Diku në atë rendje, të gjithë ata që vezhgoja gjenin dikur kohën të ndalonin diku, të rrëmbenin ndonjë pallto a makinë të re, a të pillnin tre a katër kopje të vetveteve e t’i sillnin dhe ata në ujëvarën e trupave.
Në veri, qytetit ia zënë frymën një varg malesh të hirtë. Sot ata janë zbardhur vetëm nga qafa e sipër, e pjesa tjetër e trupit po e njëjta gri metalike tru-gërvishëse. Skajet e qiellit janë të dy të kaltër; kjo pamje i përmbush të gjitha kushtet për një kartolinë ku harmonia e ngjyrave dhe objekteve në të ështe bukuri e pastër. Ftohtësia e shkrirë njësh me oksigjenin ka degdisur çdo grimcë pluhuri a lagështie jashtë kufijve të ajrit. Çdo gjeth i parënë është kthyer tashmë në të kuqërremtë nga pritja. Paraardhëset e tyre, të dergjura në trotuare, mbledhin gjithë ç’u ka mbetur nga gjelbërimi i dikurshëm për të lëshuar një ofshamë të fundit tek përqafohen nën shollën e shkujdesur të këpucëve te mia. Edhe ato, si unë enden po të njëjtave udhë për t’i vulosur me qenien e tyre. Prodhojnë, shpenzojnë, ndërtojnë, dhjesin. Ca dhjesin duke e përkufizuar këtë të fundit si gjëja që u jep më shumë kënaqësi në jetë. Në fakt, mesa kam ndierë dhe vetë, kënaqësia më e madhe e dhjerjes vjen fill pas një kapsllëku të pamëshirshëm. Andaj vras mendjen nëse kjo kënaqësi është triumf i ç’robërimit nga kthetrat e zorrës apo festim i një lindjeje të re.
ishim tek gjethet? Harroji gjethet. Ose njehsoji me ciklin e përfunduar në pranverë të dallëndysheve, ciflat e shkalafitura të borës, klithmat shurdhuese “Eureka” të të gjithë shekujve që shpesh bashkohen në kumbimin e tyre në një rezonancë timbër shpërthyese. Madje, po të anashkalohet fyerja e ripërsëritshme që i bëhet xhinsit aq të lashtë të tyre, edhe krimbat mund të futen në këtë masë shkrirje. Kuajt, kuajt mos m’i ler përjashtë, njehsoji dhe ata në vorbull se janë të bukur.
Njehsoji me mua po deshe. Në formë, aromë, arritje, shpërbërje…
Sapo vendimi i mesiperm te vihet ne zbatim, ne trurin tim nuk do pipëtijë më as miza. As ti!
Ja pra!

Shume e bukur kjo Henri,hallal;l