Lamtumire

[oiseau en vol]

Tek po beja nje dush, me erdhi ndermend nje poezi e shkelqyer e poetit te madh gjerman Friedrich Hölderlin, dhe mendova se nuk ka poezi me te bukur per te thene nje lamtumire. Kujt keshtu ? Miqve te forumit, sigurisht. Me duhet t'ju kthehem halleve te mia te perditshme : sigurimi i bukes se gojes, ecja me shpinen drejt, buzeqeshja ndaj shiteses se bukes, kthimi ne shtepi perpara ores se lajmeve, dhe renia ne gjume sipas zakonit, koka nga kryet dhe kembet nga fundi i shtratit. Dhe keto nuk jane pak apo jo ? Dhe bile jane thelbesore.

Te gjithe ato qe me kane dashur, ju falemnderit. Te gjithe ato qe nuk me kane dashur, ne djall vafshin. Nuk jam pishman per asnje nga shkrimet e mia.

Tani, pa bere shume zhurme, le te degjojme Hölderlin :

Fjalët e mia

Miq ! miq që aq besnikërisht më doni !
Nga çfarë turbullohen sytë e mi të vetmuar ?
Cila forcë shtyn kështu zemrën time
Në këtë vdekje të errët resh ?

I largohem përqafimit të ngrohtë të duarve tuaja,
Puthjes suaj të zjarrtë dhe vëllazërore.
Mos më qortoni aspak që kam ikur !
Hyni më tepër në mua për të më gjykuar !

Mos është kjo etje përvëluese për perfeksion ?
Apo për gjëma padurimi të verbër ?
Shëmbëllim i keq i fluturimit të Pindare ? Mos është kjo
Vuajtje për të kapur aq lart sa Klopstock ?

Mjerisht miqtë e mi ! Cila skutë e botës
Do të më fshehë, që për gjithmonë me natë mbuluar
Unë të qaj ? Sepse nuk do të jem kurrë aq
Sa fluturimi i beftë i gjenive rreth botës...

Por jo ! Të ngjitemi në udhën e shkëlqyer !
Të ngjitemi ! për në zjarrin e harbuar të ëndrrës
T'iu bashkohemi atyre : le të duhesha akoma, duke vdekur,
Të belbëzoja : miq, harromëni mua !


Zoti iu bekoftë, lamtumirë !

[viganv]

Pergezimet e mia Highlander shum te bukura poezite e tua